Bolivia 7

BOLIVIA 7
Stomme pech! Carla’s computer is niet meer aan de praat te krijgen. Het geschreven document is onbereikbaar! Jammer genoeg nog niet op internet gezet, omdat de afsluiting niet gereed is. Verspilde energie en tijd! Carla is zo ontzettend blij, wanneer haar computer in het laagland aan de kust weer toegankelijk is!!! Eerst moet alles worden geüpdatet, daar de computer geruime tijd buiten werking is geweest. Daarna de volle geheugenkaartjes van het fototoestel leegmaken, nadat Jan ruimte in het geheugen heeft gecreëerd. Hierna is Carla blijmoedig op de computer aan het werk gegaan. De iPad gebruiken om een Word document vast te leggen is evenmin een oplossing van het probleem: tijdens het schrijven van een document gaat de voorkeur uit naar Duits en Engels. De computer vervangt het keurig geschreven Nederlandse woord, wanneer Carla niet ingrijpt, door de meest wonderlijke woorden in een vreemde taal. Constant op de balk onderaan controleren of er een vervanging wordt aangeboden… Het juiste woord aanklikken en bevestigen. Doodmoe wordt een mens hiervan. Dubbele handelingen en alert zijn. Constant! Vermoeiend voor je hersenen! En dat terwijl een mens ook zijn gedachten moet ordenen om een fatsoenlijk verhaal te creëren. Ergernis als het misgaat! Tijdrovend! Het verhaal vordert, maar traag! De iPad heeft immers een dubbele functie: Het apparaat wordt eveneens gebruikt voor navigatie! Het traject moet worden bekeken en uitgezet. Schrijven en navigeren op hetzelfde apparaat is niet tegelijkertijd te realiseren! Bovendien moet de iPad worden opgeladen voor de volgende dag. Anders heb je tijdens het rijden niet de gehele weg de beschikking over de iPad, die redelijk snel leeg is. Als het nodig is gaat hij tijdens het rijden aan de oplader, maar Jan is als de dood, dat de kwetsbare stekkers beschadigd raken tijdens het rijden op de slechte wegen in Zuid Amerika en niet meer functioneren. Helaas niet hier te koop! Dan hebben wij niets en zijn wij terug bij af! Wij proberen het schuiven en trillen zoveel mogelijk te beperken, maar ondanks het antislip matje eronder moet de tablet regelmatig gered worden van het neerstorten op de vloer… De nadelen zijn koren op Jans molen, want hij vindt de iPad in feite nog steeds een miskoop!!! Alhoewel hij toch ook van de voordelen van de iPad geniet… Carla is noodgedwongen nu voor de tweede maal op de iPad met haar verhaal aan de gang gegaan, in de hoop, dat Jan alsnog toegang tot de computer krijgt en het geschreven verhaal tevoorschijn tovert. Geluk bij een ongeluk! Wanneer Jan het een andere dag wederom probeert, start de computer op en krijgt Jan toegang tot het geschreven verhaal. Onmiddellijk zet Jan het stuk op Waarbenjij.nu: geslaagd!!! Opgelucht en blij zijn beiden! Echter verzenden naar Gmail ter attentie van Jan mislukt. Jan begrijpt er niets van. Hij richt zich op de geschreven tekst op de iPad, probeert het naar de computer te verzenden om dit stuk eveneens op Waarbenjij.nu te plaatsen, want vanaf de iPad lukt dit niet om een of andere vage reden. Dit lukt evenmin! Zelfs zoek en niet meer te traceren! Gelukkig een kort deel… Welgemoed start Carla het herschrijven van het in het niets opgeloste verhaal, omdat wij voorlopig geen internet tot onze beschikking zullen hebben. Een vergelijkbare situatie als in de afgelopen 6 maanden.
Wanneer wij vanaf de aanlegsteiger met een lus door het stadje San Pedro de Tiquina omhoog zijn geklommen, lassen wij een korte koffiepauze in op de parkeerplaats van de Mirador boven de stad. Terwijl Jan de koffie inschenkt, maakt Carla foto’s en een video van de drukbevaren doorgang voor de kleinkinderen van de enorme hoeveelheid overzetveren aan de oever en op het water. Een kostelijk gezicht! Hierna zetten wij onze tocht voort. De weg voert ons langs de oever van het meer. Wij genieten van het prachtige uitzicht op de immense watermassa omringd door bergen met besneeuwde bergtoppen. Wij maken gebruik van de verschillende Miradors onderweg, waar wij door de lichtval en vormgeving als het ware telkens een andere blik op het Titicacameer werpen. Wij kunnen ons voorstellen, dat in de loop der tijden dit overweldigende meer op zo’n enorme hoogte invloed heeft gehad op de verbeelding van de bevolkingsgroepen, die hier hebben gewoond, waardoor zij het meer veel betekenis hebben toegeschreven. Op de laatste Mirador kijken wij neer op Copacabana, waar wij willen overnachten. Het is een lieflijk plaatsje gesitueerd tussen 2 heuvels aan de zuidelijke oever van het Titicacameer. Wanneer wij het plaatsje binnenrijden zien wij de witte kathedraal boven de huizen uittorenen. Copacabana is reeds eeuwen lang een pelgrimageoord. Dit verklaart de Refugio op de laatste Mirador en de bordjes met aanwijzing voor verschillende wandelpaden ( de camino ). Herinneringen aan onze fietstochten naar Santiago de Compostela wellen bij ons op. Weldra hebben wij de Ecolodge Copacabana in het gehucht Chapampa gevonden, enige kilometers verwijderd van het centrum. Een mooi opgezet onderkomen met heel veel bloemen en bloeiende heesters. Totaal ommuurd, gesitueerd tegen de helling van de heuvel. De ecolodges zijn vrijstaande huisjes boven aan de helling van het terrein met uitzicht op het meer. Onderaan mogen de campers parkeren. Op het middengedeelte zijn de receptie en andere voorzieningen gesitueerd. Wanneer wij ons installeren worden wij in het Nederlands gegroet door backpackers, die hier overnachten voor zij met de bus verder reizen. Backpackers bezoeken in grote getale Copacabana om Isla del SoI en Isla del Luna met de boot te bezoeken, omdat het tarief hier aanzienlijk lager ligt dan in Puno. Hoogstwaarschijnlijk door de geringere afstand, maar Copacabana is tevens minder toeristisch dan Puno. Even later arriveert een Bulgaars echtpaar vanuit Peru, die reeds 15 jaar in de Verenigde Staten wonen en nu met hun 2 dochters van 9 en 10 jaar in de camper op weg zijn naar het zuiden van Argentinië. Op de grens hebben zij niet kunnen pinnen. Carla leent hun Boliviaans geld, zodat zij de taxi kunnen afrekenen om naar de ATM in het centrum te gaan, want er moet vooraf in de Ecolodge contant worden afgerekend. De vrouw is erg blij met de geste. Meteen na terugkomst brengt zij het geleende geld keurig terug. De Ecolodge is heerlijk rustig gelegen aan Copacabana Beach.. De afstand naar het centrum is goed aan te lopen. Gezellig langs de oever met zicht op het meer, het centrum en alle te ontplooien activiteiten op het water. Halverwege staan 2 oude Volkswagenbusjes geparkeerd bevolkt door Argentijnen en een goedlachse, vriendelijke Mexicaanse, die voor dit gratis plekje hebben gekozen. Wij vinden uit, dat er dichter bij het centrum nog 2 campings zijn en ontmoeten onze buren uit Cuzco. Grappig om elkaar weer tegen te komen! Gezellig eveneens! Wij zoeken de kathedraal op. Een prachtig gebouw in Moorse stijl met torens en azuurblauwe keramiek tegels en een grote voorhof. Opvallend is de zwarte La Virgin Morena de Candelaria, uit hout gesneden door de kleinzoon van de Incakoning Tupac-Yupanqui. Zij wordt nooit beroerd of van haar plaats boven het altaar verwijderd, omdat bijgeloof de mensen hiervan weerhoudt. Verplaatsing zou een vloedgolf van het Titicacameer kunnen veroorzaken… Er is een aparte kapel gebouwd voor de Virgin, waar men kaarsjes kan aansteken, zodat het interieur van de kerk niet wordt aangetast. Hier wordt gebruik van gemaakt door ontzettend veel mensen. Er is zelfs een man aanwezig, die alle kaarsvet met een krabber weghaalt en verzamelt, zodra de kaarsen zijn opgebrand om ruimte te scheppen voor het aansteken van nieuwe kaarsen. Zaterdags en zondags melden zich vele auto’s, busjes en zelfs grotere wagens om de maagd te verzoeken hen te beschermen tijdens het rijden < Benedicion de movilidades>. Zij stellen zich in 2 rijen op voor de kathedraal, waar talloze kraampjes de wagen versieren met guirlandes van verse bloemen of voorzien van papieren versiering. Er is werkelijk van alles te koop. Sommige auto’s krijgen een hoge hoed op het dak! Het is een wonderlijk schouwspel! Champagne wordt aangeschaft… Kaarsje worden aangestoken voor de maagd in de kapel. De priester komt, wijdt de auto, waarna de wielen van de gezegende auto met champagne worden besprenkeld en de eigenaar en allen die zijn getuige zijn van de plechtigheid, graag een slokje hierop drinken, waarna de priester met een donatie in de hand zich naar het volgende voertuig spoedt en het ritueel zich herhaalt. Dit ritueel schijnt goedkoper te zijn dan de autoverzekering, doch men heeft hiernaast meer vertrouwen in de bescherming van de Maagd. Na de plechtigheid spoeden de auto’s zich naar het strand, waar men uitgebreid gaat picknicken of in een restaurantje de inzegening gaat vieren. Een plechtige, maar ook gezellige dag! Bij de haven informeren wij welke boottochten naar de eilanden worden aangeboden. Alle soorten boten blijken geen toilet aan boord te bezitten. Wij zien ervan af om een hele dag een excursie met de papyrusboot te maken, alhoewel er op de eilanden wel sanitaire voorzieningen zijn. De overtocht duurt voor ons te lang. Bovendien is dit keer Jan niet helemaal fit. De Bulgaren komen enthousiast terug: zij hebben genoten! Voor de Bulgaren vertrekken richting La Paz krijgt Carla de telefoonchip voor Peru van Peter, omdat er nog een aantal ongebruikte GB op staan. Hartstikke handig! Het schijnt moeilijk te wezen als buitenlander een chip voor je mobiel in Peru aan te schaffen. Voorlopig onder de pannen!