Wind en hoedje

Donderdag 31 mei
Vanochtend is er een excursie. De meesten gaan mee. In Tasucu stopt de bus bij het Amphoramuseum om te laten zien, waar wij dit museum kunnen vinden. Erna rijden wij door naar het huis van Atatürk, wat wij in 3 groepen bekijken. Het blijkt een zelfde huis te zijn als in Griekenland, omdat Atatürk in Tasacu aan zijn geboorteplaats in Griekenland werd herinnerd en graag hier een zelfde huis wilde hebben. Hij heeft er nooit van kunnen genieten, omdat hij ziek werd en stierf. Na het bezoek aan dit museum worden wij door het busje bij de markt afgezet. Mooie groenten, verschillende soorten fruit, aardappelen, verse en gedroogde kruiden, rozijnen, krenten, noten, vis, meelspijzen en wat al niet meer. Teveel om op te noemen! Aan de andere zijde van de straat is nog een gedeelte met kleding en huishoudelijke artikelen, wat voor ons wat minder interessant is. Jan gaat voor lekkere verse vis (cupera) en krijgt wisselgeld terug. Wanneer hij de vers gekookte maïs uit de dampende ketel koopt, wil hij de marktvrouw betalen, maar zij steekt een heel verhaal af en weigert een Turkse lire aan te nemen. Wij snappen er niets van. Een man bemiddelt en vertelt, dat deze munt geen wettig betaalmiddel is sinds een jaar. Jan antwoordt, dat hij dit wisselgeld net van de visboer heeft teruggekregen. De man vindt dit geen stijl en stapt naar de visboer, die keurig de munt terugneemt, als Jan bij hem verhaal gaat halen, en goed wisselgeld teruggeeft. Wij besluiten niet het Amphoramuseum te bezoeken, maar ook niet in de stad te blijven tot 14 uur om met het busje terug te keren. Eerst een sanitaire stop. Alleen een mannencafé te zien, waar verscheidene mannen een soort Rummicub zitten te spelen met zijn vieren aan een vierkant tafeltje, met een klein laag tafeltje ernaast, waarop de theeglazen met schoteltje voor de heren geplaatst zijn . Er is een toilet aanwezig en wij mogen deze wc gebruiken. Eerlijk gezegd heeft echt niet elke drink- en eetgelegenheid een toilet, maar wel vaak een lavabo, wat een ruimte is om je handen en gezicht te wassen. Wij drinken of eten alleen ergens waar wij ook een toilet kunnen gebruiken, want als je aan de wandel bent is het erg lastig als je nodig moet! Wij hebben thee besteld en worden uitgenodigd door de mannen het spel mee te spelen. Wij geven aan niet de spelregels te kennen, waarop wij worden uitgenodigd erbij te komen zitten en mee te kijken om het te leren. Toch vatten wij niet, waarom ineens het spel uit is en alle cijfers op tafel worden gegooid… Niemand kan het ons uitleggen dan in het Turks, wat wij niet begrijpen! Zij zijn allen erg vriendelijk en genieten ervan, dat wij bij hen thee drinken. Als een man binnenstapt en verse abrikozen afgeeft, krijgen wij een dessertbordje vol abrikozen, waarvan wij een paar eten. Als wij afrekenen krijgen wij de overgebleven abrikozen in de zak bij onze op de markt aangeschafte aubergines mee plus nog een schaaltje vol. Bij vertrek worden wij door de aanwezigen hartelijk gedag gezegd. Vanwege de vis gaan wij lopend op weg naar de camping, via de oude weg, die dood blijkt te lopen. Hier ontmoeten wij Jan en Annie van onze groep. Gezamenlijk klauterend over de stenen, een liefdespaadje volgend, stuitend op een stelletje, volgen wij het paadje, wat zij ons wijzen, maar belanden wederom op een plek, waar niets anders overblijft dan naar de autoweg omhoog te klauteren en net als de Turken langs de autoweg verder te wandelen. Plots een windvlaag : Annie’s hoed waait af en Annie rent erachteraan. Een Turkse automobilist ziet het gebeuren en stopt op de snelweg voor Annie’s hoed met een brede grijns! Een mens blijft een kind : hollend achter de wegrollende bal aan of je weggewaaide hoed! Gevaarlijk is het wel! Daarna de hand aan de hoed om herhaling te voorkomen! Op de camping alle boodschappen opgeruimd en een lunch. De wind is fris en stevig. Te koud voor een duik! Jammer, het is onze laatste dag aan de zee! De was wordt schoon en opgevouwen aan de deur afgeleverd. Dat is prima geregeld!Op stap en toch een schone was! Netjes de schone kleding in de kast en een visje in de luwte achter de camper in de laatste zonnestralen in de pan. De buren volgen ons voorbeeld en benijden ons vanwege de heerlijk ruikende vis, maar zij genieten eveneens achter hun camper van de luwte en de ondergaande zon.