Ballonnen en een verborgen stad

Dinsdag 5 juni 2012
Een slechte nacht! Af en aan rijdende auto’s! Het duurt lang eer Carla de slaap vat! Rond vieren is ze al weer van de partij! Een komen en gaan van auto’s en busjes! Jan gaat het ook niet alles voorbij! Hij gaat tenslotte zijn bed uit, kijkt eens naar buiten en ziet in de lucht de ballonnen gaan! In zijn pyjama naar buiten om bij de waranda het dal vol ballonnen gade te slaan en te fotograferen. Carla besluit eveneens een kijkje te nemen. In haar nachthemd is ze ook van de partij! Ontmoet ze anderen in nachtkleding! Een gezellig onderonsje! Allen genietend van dit fenomeen! Gezamenlijk proberen wij het aantal ballonnen in de lucht te bepalen : wij komen op ongeveer 65 ballonnen in de lucht! Wij krijgen het toch wel een beetje koud! Nog maar even terug in ons bed! Om half zeven loopt de wekker af. Met zijn allen gaan wij in de bus op weg met Yasar, onze Turkse Duitsprekende gids, door het Göreme dal met mooie rotsformaties. Van de vormen kan je allerlei figuren fantaseren : een kop van een haas, poes of stokstaartje, net wat jezelf bedenkt. Hierna rijden we door naar de verborgen stad in Derinkuyu. Via een smalle trap kom je in de 9 verdiepingen tellende stad. De stad moet in de 6e eeuw na Christus gebouwd of liever uitgehakt zijn. Een groot deel van de bewoners van Cappadocië was christen en werd veel vervolgd. Ze woonden in dorpen. Bij gevaar vluchtten ze de verborgen stad in. De ingang was met een rollende molensteen geblokkeerd en kon alleen van binnenuit geopend worden. De mensen leefden in deze stad soms 3 tot 4 maanden. Er waren woongedeelten, voorraadruimtes, wapenkamers, verse luchtkanalen en drinkwaterbronnen, zelfs dierenverblijven, een kerk en een hospitaal. Een 9 km lange vluchttunnel verbindt deze stad met een ondergrondse stad in Kaymakli. Wat een inventiviteit! In feite eigenlijk nooit gerealiseerd, wat een rijke geschiedenis Turkije heeft! Om 12 uur klimmen we weer in de bus en rijden wij naar de Sohani vallei. Een echt Turkse lunch op een prachtig plekje in een buitengewoon arme streek. Hier zijn in rotsen uitgehouwen kerken met mooie muurschilderingen. De muurschilderingen zijn door de tijd beschadigd, echter ook door mensenhanden . Helaas werden in de laatste eeuwen de kerken als duivenhok gebruikt. De boeren verzamelen de duivenmest om deze over hun land uit te spreiden. Duiven worden in deze streek niet gegeten, maar zijn min of meer heilige dieren.
Tot slot rijden wij een gedeelte van de zijderoute. Een kronkelende weg door een prachtig dal met natuurlijk een burcht! Hier moesten de handelaren tol betalen.
Na deze vermoeiende dag een welverdiende rust.