Op weg naar Zuid Amerika

Zaterdagochtend ontwaken wij op de rede voor Dakar in Senegal. Rondom ons liggen andere schepen te wachten. Het is heiig! We tellen er een stuk of acht. Het is benauwd warm….
Andere passagiers zitten in de schaduw bij de reling op een stoel. De stoelen zijn echter alle in gebruik of je moet er een bij het zwembad weghalen. Een dek hoger, verbonden door steile trappen… Niet zo simpel…
De brandspuiten zijn op het achterdek geplaatst aan weerskanten van de laadklep, gereed om mogelijke verstekelingen te verjagen. Bepaalde mogelijke passages zijn gebarricadeerd door het aanbrengen van rollen prikkeldraad.
Een vissersbootje probeert vis aan ons te slijten, door te roepen en te wenken. Stel je voor: zo’n klein bootje daar diep beneden en wij op het bovendek met een afstand die niet te overbruggen is…..
We trekken ons terug op onze kamer, genietend van de airco, om van de warmte te bekomen en het Spaans ter hand te nemen. Weinig activiteit op het schip. Alles suddert! Om 14 uur stomen we richting de haven. De loods klimt aan boord voor de overgang naar de ondiepe vaargeul. Tussen de havenhoofden door richting containerkade. Het water is aardig vervuild met grote olievlekken! De chief officer legt het met zijn mobiel vast in verband met mogelijke claims voor de rederij! Heel langzaam ploegt ons schip voort. Het water kleurt rondom ons bruin door modder, bagger of slib. Het is absoluut niet erg diep. Een prachtig zicht van boven af het schip, op de vele kwallen die zich gracieus door het water bewegen. Rond 15 uur wordt aangevangen met werken. Het is warm! Alles gaat traag. Er is weinig materiaal voor handen. Een enorme tegenstelling als je het met Antwerpen vergelijkt. De twee hijskranen op ons schip worden in werking gesteld om eerst heel veel containers te lossen, waarna het rollend materiaal op het voordek op de kade wordt getakeld. Ondertussen wordt er druk gewerkt in de ruimen binnen in het schip. De Nederlandse militaire voertuigen verlaten het schip en worden op een aparte locatie op de kade opgesteld. Wij vermoeden, dat deze voertuigen in Mali zullen worden ingezet voor de vredesmissie, waar Nederland deel van uitmaakt. Toeval, dat wij hier getuige van zijn.
Alain, de enige van de groep van 4 Fransen, die een beetje Engels spreekt en verstaat, is ontdaan. Zijn moeder blijkt deze week te zijn overleden. Wij waren op zee niet te bereiken… De kaptein assisteert bij het boeken van een vlucht. Jawel gelukt! Om 23 uur zit hij op een vlucht naar Marseille. Zijn vrouw blijft op de boot, want de camper staat op haar naam. Alain is enig kind en heeft hierdoor veel te regelen. Hij zal later per vliegtuig naar Montevideo afreizen, om zich aan te sluiten bij zijn reisgenoten... We zijn er allemaal stil van. Geen grapjes, geen gelach klinkt door. Alain is degene die de verbinding legt tussen de verschillende nationaliteiten, daar hij met iedereen een babbeltje maakt. Wij zullen hem missen. Wij zijn op hem gesteld.
Signaal op onze mobiel! Ingegaan op het aanbod van KPN en een wereldbundel aangeschaft. Echter Senegal kent nog geen internet voor de mobiele telefoon… H in plaats van 3G of 4G staat op onze display!!! Duitsers, Fransen en Nederlanders zijn teleurgesteld… Jullie zullen moeten wachten tot betere tijden aanbreken voor internet!
De avond is gevallen. Dat houdt in, dat alle toegangen tot het dek, bestaande uit een sluis met twee deuren, met sleutels zijn afgesloten i.v.m. diefstal en insluiting om als verstekeling mee op reis te gaan. Onze sleutels passen niet. We zitten in feite opgesloten. Morgen mogen wij via de keuken naar buiten op het dek om alle havenindrukken op te nemen en te verwerken. Het is bijzonder op een vrachtschip! Het is een leven wat je niet kent!

Zondagmorgen. Geen kerkklokken, maar de roep van de moskee: zacht maar herkenbaar. Gedurende de avond en een deel van de nacht is het voorschip bijna in zijn geheel geruimd! Bijna alle containers zijn gelost en alle voertuigen staan op de kade in rijen opgesteld. Wij herkennen ze, omdat we elke dag het allegaartje op het open dek hebben staan bekijken! Een groene bus, een brandweerwagen, een auto van de Spar; ga zo maar door... Tegenover ons liggen twee vrachtschepen afgemeerd aan de kade met grote laadkleppen open van het ruim. Zakken worden omhoog getakeld. Wie weet cement? Het kan echter van alles en nog wat zijn. Boeiend om gade te slaan. Ondertussen is men begonnen met containers te laden op het voorschip. Een hele klus! Geen geavanceerde hijskraan op de kade! Alles met de kranen van ons eigen schip: echter bediend door een lokale kraanmachinist. De stuwadoors zetten de containers goed vast. Vele mensenhanden brengen een kunstwerk tot stand. Overal zitten en staan mensen: bezig, afwachtend of het werk bekijkend. Van een afstandje wel te verstaan. Niet geteld hoeveel mensen daadwerkelijk bij het werk betrokken zijn. Vier man per container om hem goed op zijn plaats te krijgen. Anderen zetten de containers met kettingen en banden vast, zodat tijdens het varen geen averij ontstaat, doordat alles gaat schuiven. Dat maakt een mens liever niet mee! Op de kade is alles bedekt met een fijn laagje rode stof vanuit de Sahara, wat ons herinnert aan wonen en werken in Nigeria. De harmattan deponeerde op alles een laag stof! Zelfs op je eten als het echt verschrikkelijk was! Alles knarste… Een ploeg van de bemanning stormt het bovendek op voor vertrek. Alle mogelijke verbergplaatsen worden doorzocht, waar een verstekeling zich zou kunnen verstoppen. Systematisch wordt alles gecheckt! Sein - veilig – klinkt! Loods is reeds aan boord. Laadklep gaat tergend langzaam, zich opvouwend in drie delen, omhoog! Kabels los! Voorzichtig los van de kant. Voor krijgt wat ruimte. Daarna de achterkant vrij om met beleid de hoek van de kade te kunnen nemen en te wenden tussen de havenhoofden door. Op de rede liggen vele schepen te wachten. Twee ervan zijn van Grimaldi. Aan het einde van de smalle vaargeul gaat de loods van boord. Met de loodsboot wordt onze loods bij de Cameron van Grimaldi afgeleverd, om de Cameron naar de plek te begeleiden, die wij zojuist hebben verlaten. Het hele circus vangt wederom aan op de kaai!
’s Avonds met de drie Fransen hun geplande route op de kaart van Zuid Amerika bekeken en wat Frans opgehaald. Een mooie zonsondergang In de nacht worden wij beiden regelmatig wakker met een mixture van verschillende talen in ons hoofd. Overdag gebruiken wij Duits als voertaal aan onze tafel, Frans in combinatie met de tafel ernaast, Engels als voertaal in contacten met de bemanning van het schip, en houden wij ons tussendoor bezig met Spaans leren in onze hut of op het dek… Regelmatig zoeken naar woorden, die in een niet gewenste taal je te binnen schieten, maar ter plekke het juiste woord niet kunnen bedenken. In de nacht borrelen de vergeten woorden omhoog! Ongelooflijk hoeveel ligt opgeslagen in de onderste gewelven van onze hersenpan!
Maandagochtend varen wij voor de kust van Guinee Bissau ter hoogte van een eilandengroep. Onrustig geslapen. Het spookte! Enorme golven werden aan stuurboord tegen het schip gekwakt. Het zeewater spoelde over het dek. ’s Ochtends staat het dek blank! Degene die het raam in de eetzaal gisteren heeft geopend, is vergeten het raam voor het slapen te sluiten. Wel ingeregend, maar de schade is te overzien. Vistrawlers met sleepnetten opzij of achter. Bruin drijvend spul in het water: wier? Of vervuiling of geschoven lading? Wij worden verzocht douaneformulieren te tekenen voor Conakry in Guinee. Leren, een wasje, op het dek lopen en leren. Tafeltennissen om de benen te strekken en enige conditie te behouden. Een mens kan niet de hele dag op zijn billen zitten, want dat is onaangenaam! Drie keer per dag aan tafel met twee maal per dag een warme hap! Gelukkig af en toe noedels en niet twee keer per dag!! Wij hebben een Filipijnse kok met een breder assortiment! Zo komen wij de dag door! Het is een vraag van deze of gene…. Vervelen doen wij ons tot nu toe niet!
Als wij ons klaarmaken om naar bed te gaan, blijken wij met vloed met behulp van loodsen de haven van Conakry binnen te lopen. Meer dan een uur lang is men bezig met aanleggen. Kennelijk niet zo simpel! Uiteindelijk liggen wij afgemeerd aan de kade. Beetje bij beetje ontstaat er activiteit op het verlaten haventerrein. Een kraan op de kade wordt juist gepositioneerd. Het lossen vangt aan! De hele nacht door wordt er gewerkt op de keurig georganiseerde kade en op ons schip. Wij worden af en toe wakker, werpen een blik naar buiten door het raam, terwijl wij onze keel smeren met slokjes water, want onze tong lijkt een lap leer, om weer verder te dutten. Soms een grote klap! Met je duffe hoofd registreer je : een container beukt ergens tegen aan… Dat gedoe met de containers gaat niet altijd zachtzinnig! Het voordek is na het ontbijt aanzienlijk leger. Vanuit het ruim worden heel veel auto’s de kade gedisciplineerd opgereden- op keurige afstand van elkaar en stapvoets- om binnen het afgezette terrein te worden geparkeerd. Voor zij het schip verlaten worden alle auto’s rijdend op de laadklep gefilmd om claims van opdrachtgevers te vermijden, die voor de maatschappij de pan uitrijzen. Bewijs het tegendeel maar, als men schade poogt te verhalen… Sommige auto’s worden geduwd door een duwwagen, naast de laadklep op de kade geparkeerd, waar een heftruck ze optilt, naar een speciale hoek op het parkeerterrein transporteert en opstelt. De hoek van de probleemauto’s?! Zo te zien wel!
Dinsdag wordt rond 13 uur de aftrap gegeven. Het hele schip doorzocht op verstekelingen… Laadklep omhoog. Alles wordt afgesloten en afgekoppeld. Bij vertrek wordt het afmeerprobleem duidelijk. Een sleepboot duwt ons schip 180 graden om zijn as. Ondiep! Niet breed! De bagger komt omhoog en kleurt het water bruin! Als wij via de smalle entree de haven hebben verlaten, laten wij een breed bruin spoor achter in plaats van mooi helder water in ons kielzog te hebben. Gelukkig wordt het snel dieper. Op koers naar Freetown: onze volgende stop in Sierra Leone. Rond zessen gaan wij voor Freetown op zee voor anker. De stuurman hijst de vlag boven de stuurhut. Hij begint met een rode vlag, wat staat voor een gevaarlijke lading. Erna de vlag van Sierra Leone, omdat wij naar Freetown op weg zijn. Gevolgd door de Grimaldivlag, de rederij waaronder ons schip vaart. De vlaggen worden gehesen om aan te geven: wij liggen voor anker op de rede om Freetown aan te doen. Zo wordt ieder op zijn beurt geholpen en vaart niemand op je in. Van een afstand duidelijk herkenbaar door het rode licht op de stuurhut, een rood licht bij de achtersteven en de andere verplichte verlichting. Wij liggen niet dicht onder de kust, want hier heb je last van piraterij. Grote schijnwerpers op het schip verlichten het water rondom het schip om alles in de smiezen te kunnen houden. De schijnwerper voor onze slaaphut maakt vannacht een nachtlampje overbodig! Een rustig nachtje op zee! video van de zonsondergang