De watervallen indrukwekkend!

Camping Americana blijkt alleen hotel en restaurant te zijn! De jongeman van de oma met de farmacie, die wij in Eldorado hebben ontmoet, stopt met zijn motor voor onze geparkeerde auto en maakt zijn excuses, want hij heeft ons aanbevolen hiernaartoe te gaan. Toeval, dat wij elkaar nu ontmoeten! Hij blijkt ons onderweg te hebben ingehaald, degene die bijna achterste tevoren, uitgebreid naar ons heeft gezwaaid… Hij vraagt of Carla hem herkent. Ja hoor! Hij werkt in hotel Sant George in het centrum. Het valt haar nu op in het zonnetje, dat hij een slotjesbeugel heeft. Wat een luxe! Als wij door de stad rijden zien wij inderdaad reclame voor gebitsregulatie en tandheelkundige klinieken. Voor de beter bedeelden, niet voor iedereen! Hij vraagt of wij hulp kunnen gebruiken, maar Jan heeft nog een andere camping op Overlanders gezien en zoekt de route. Elk gaat zijns weegs. Eerst mooie huizen en hotels, maar dan neemt de welvaart af. Een smal pad steil naar beneden. Een gevoel van niet pluis. Wij gaan niet verder en besluiten te keren.Niet verder op zoek te gaan naar deze eko camping. Terug naar de toeristeninformatie bij de entree van de stad, waar men vraagt hoeveel nachten wij in Iguazu willen doorbrengen. Een jongeman wordt op zijn motor erop uit gestuurd, wij moeten hem volgen. Tegenover Camping Ma-Ri, waar een lage poort ons belemmert het terrein te betreden, rijdt hij een terrein op. Een smalle toegang tussen muren en een schuifhek wat zo te zien is geramd en niet meer functioneert. Waar belanden wij nu? Hoort het bij Ma-Ri? Voorheen een lodge staat op de muur… Naast een grote open werkhal op een terrein vol rode zandhopen en verschillende bouwmaterialen, waar ze aan het lassen zijn. Continious story van de afgelopen 3 dagen! Hopelijk gaat het niet hard waaien, want anders is alles binnen in de camper rood als wij ventileren. Inderdaad is er woonruimte verhuurd aan Argentijnen uit Buenos Aires en Mar de la Plata, die hier op vakantie zijn. Er staan 2 caravans. Een vriendelijke jonge vrouw checkt ons in en maakt ons duidelijk, dat er van 14 - 18 uur geen elektriciteit is. Blijkbaar door gebrek aan elektriciteit komt er geen water uit de kraan. Onze auto is te hoog om onder de bomen geplaatst te worden, waardoor wij aangewezen zijn op een open terrein voor het gebouw, waarin een keuken en een koelkast en tafels en stoelen voor algemeen gebruik aanwezig zijn. De douches en toiletten vinden wij niet je van het! Zelfs als er elektriciteit is, is het sanitair voor de dames aardedonker en oud en vies! Wij prefereren onze eigen voorzieningen in de camper. Helaas, dan maar liever geen douche en op zijn ouderwets met een washandje! Een zwembad vol blaadjes en dennennaalden. Een hond lebbert van het zwemwater. Om 17 uur kennelijk wel elektriciteit… vanuit een lurp stopcontact, wat het eerst niet wil doen, op een paal, waaraan een terreinlamp is bevestigd. Je haalt die stekker eruit en duwt jouw stekker erin. Zo werkt dat gewoon…Wij trekken ons terug in de schaduw van de auto zoals wij tijdens de Aziëreis gewend waren te doen. Geen verbinding met internet! Via een sms’je de kinderen de coördinaten gestuurd. Jongeren op motoren rijden af en aan. Af en toe een volwassene. Is dit een project wat opgestart wordt? Moeilijk te achterhalen. De jongeman uit Mar de la Plata maakt een praatje als hij met zijn 2 kinderen de Unimog bewondert. Jan vraagt of hij weet waar een wisselkantoor is. Hij wordt geroepen door zijn vrouw en druipt af naar de douche, maar komt later terug en zegt, dat hij naar de stad gaat. Er is iemand, die geld met Jan wil wisselen en hij laat op zijn mobiel zien, wat diegene biedt. Het is een spelletje van bieden en loven, maar wij komen niet tot overeenstemming en zeggen maandag naar de bank te gaan. Constant is er iemand in charge voor het terrein en is er afwisseling van de wacht. Zelfs in de nacht! Dit geeft een goed gevoel!
De eerste nacht, dat wij de slaapzak niet over ons heen trekken, omdat het vochtig warm is! ’s Ochtends vroeg tijdens het ontbijt meldt onze man uit Mar de la Plata zich met de mededeling, dat wij onze deal kunnen sluiten overeenkomstig ons voorstel. Oké, een halve punt minder dan bij de mevrouw in Eldorado, maar wij gunnen de man zijn deel voor zijn bemiddeling. Nog geen 5 minuten later is hij terug met een man in een keurige zwarte broek, een wit overhemd en zwarte mooie leren instappers met kwastjes met het afgesproken bedrag, en zijn eigen dochter van 9 jaar, die net als gister alles met grote belangstelling volgt. De transactie wordt beklonken. Jan telt en Carla controleert biljet voor biljet, vist er 1 uit en krijgt meteen een andere uit zijn broekzak vol flappen. Beiden verlaten ons voldaan! Zowel voor ons als voor hun een goede deal!
Op naar de watervallen van Iguazu in onze eigen Lobbes! Wij mogen parkeren op het bussenterrein vlak voor de entree. Een voorkeursbehandeling. Op het terrein rijdt een treintje richting het pad naar de Garganta del Diablo. Geweldig dit geraas en gekletter van water!!!! Een verademing en een heerlijke verkoeling om de verneveling in deze warmte te ondergaan! Minder goed voor je fotocamera. IJverig droogpoetsen en beschermen. Hierna boeken wij een combitrip en starten met de ecologische trip op een opblaasbare boot, die met de waterstroom wordt meegevoerd, en door de schipper met peddels op koers wordt gehouden. De man, die ons de Boattours verkoopt, geeft aan, dat wij vervolgens de Superior Trail en de Lower Trail kunnen lopen om ruim op tijd te zijn voor de afvaart voor de Great Adventure om half 5. Wij genieten van alle prachtige watervallen!!!! Het is overweldigend!! Wij genieten!!!! Wij lopen voor ons gevoel kilometers!!! De fysiotherapeute zou zeker tevreden zijn over Carla’s prestaties. Op terrasjes wemelt het van de coati’s, die als zwerfhonden op zoek zijn naar alles wat eetbaar is. Er wordt gewaarschuwd, dat bezoekers hen niet te eten mogen geven en alles netjes in de afvalbakken moeten deponeren, hen niet moeten aanraken, want zij krabben en bijten en kunnen ziektes overbrengen. Aapjes kunnen hetzelfde doen en beide soorten ontfermen zich over jouw tas, zeker als er wat te bikken in zit! Op de paden kom ik ze liever evenmin tegen! Wij zijn moe en zien nergens aanduidingen waar wij moeten zijn. Eindelijk zien wij een bord naar Jungle Tours en lopen wij onze benen uit het lijf en melden ons. Fout!! Verkeerde vertrekpunt!!! Het vertrekpunt voor de door ons geboekte trip is heel ergens anders…. Wij hebben een onduidelijke plattegrond, waarop wij niet goed kunnen traceren, waar wij zijn, hoe wij ergens kunnen komen en de bewegwijzering is zeer summier. De man informeert of wij morgen weer het park bezoeken, want dan kunnen wij de ticket omzetten. Het is de laatste afvaart! Nee, wij hebben verder alles bekeken in het park. Wij gaan morgen door. Coulant biedt de man aan om restitutie te regelen en neemt ons mee naar een kantoor. Niemand denkt meer aan de seniorenkorting voor de ecologische trip, wanneer je alleen die trip boekt, dus die wordt niet verrekend! Wij zijn echter hartstikke blij met de restitutie in contanten voor de gemiste trip met de speedboot naar de Devil’s Throat en de Argentijnse zijde van de San Martin Waterval!!! Een leer voor de volgende keer: vraag de organisatie een kruisje te zetten op de plattegrond, waar je je moet melden voor je trip en check hoe je dat punt moet bereiken. Moe en voldaan genieten wij van een heerlijke cappuccino met een vanillecake op weg naar de uitgang. Drie kinderen zingen, begeleid door een man op een gitaar. Een meisje stampt met een sugarcane de maat. Twee jongens met rode klei in hun haar. Arme drommels, zonder enige glimlach op hun toet! Dit past niet bij kinderen! Hoe oud zullen zij zijn? Acht, negen, tien of elf? De mensen van hun bevolkingsgroep zijn klein van stuk. Hierdoor moeilijker in te schatten. Zij maken deel uit van de door het park gesponsorde bevolkingsgroep Guarani. Beiden zijn wij aangedaan door de uitdrukkingloze gezichtjes van de kinderen niet passend bij hun leeftijd! Wij staan tegenover hen en voelen ons beschaamd over onze rijkdom! Een applaus voor het vreugdeloze zingen en een gift in het kartonnen doosje verjagen dit gevoel niet. Wij blijven bevangen door een akelig gevoel over de troosteloosheid die de kinderen uitstralen…
Wanneer wij het parkeerterrein oplopen, is een gezin op weg naar een oude Mercedesbus, die reeds stond geparkeerd, toen wij vroeg in de ochtend arriveerden. Wij zwaaien naar elkaar. In de bus worden de ramen opengeschoven en hoofden worden naar buiten gestoken. Even later komt de vader handen schudden en een praatje maken. Hij vertelt, dat zijn bus 50 jaar oud is, maar hen als gezin overal brengt al is het traag. Hij heeft dezelfde motor in de bus zitten als wij. Wij begrijpen heel goed hoe hij door de Andes van Bolivia naar Bariloche de berg opkruipt, maar er komt, al kost het tijd! Achter elkaar rijdend verlaten wij het park en nemen de ontzettend veel hoge verkeersdrempels, tot wij uiteindelijk ieder ons eigen pad kiezen. De kinderen hangen uit de ramen en zwaaien gedag als de bus linksaf slaat richting het zuiden.
Voor de 2e keer een zoele nacht met een slaapzak voor het grijpen aan het voeteneind. Wanneer wij onze overnachtingsplek verlaten valt de ochtendzon op een bord met een verwijzing naar Orange 21. Hebben wij naast de cabanas geslapen, waar Jannes & Will hebben overnacht?!