Bolivia 3

BOLIVIA 3

Afkicken en bijkomen van de hoogte en de kou. Diesel hebben wij reeds in San Cristobal met 50 liter aangevuld. Bij de entree van Uyuni geven wij de auto meteen een wasbeurt, want de wagen zit dik onder het stof en de opgedroogde modder. De buurvrouw verwelkomt ons en informeert hoe wij het rondtrekken in het gebied van de lagunes hebben ervaren. Met het woordenboek erbij voeren wij de conversatie. Grappig om te constateren, dat wij langzamerhand vorderingen maken, alhoewel wij geen vlot gesprek kunnen voeren. Het is al heel wat, dat wij meer gaan begrijpen en beetje bij beetje ons beter kunnen uitdrukken. Een wasbeurt in het badhuis lijkt ons een prima idee. Het is koud en guur buiten, maar in het badhuis behaaglijk. Dit keer wordt het badhuis bemand door een jonge vrouw en een man, die met een waterpomptang aan leidingen loopt te sleutelen. Echter drukke nering! Wij wachten op onze beurt, krijgen onze douchecabine aangewezen, ontkleden ons en draaien de kranen open volgens instructie van de mevrouw. Jan is altijd sneller dan Carla en staat al onder de douche. Carla moddert: er komt geen warm water uit de rechter kraan. Verkeerd onthouden? De linker kraan proberen: geen warm water. Zelfs helemaal geen water uit beide kranen!!! De mevrouw klopt op de deur en vertelt iets, wat Carla noch verstaat noch begrijpt. Carla opent de deur en de vrouw instrueert haar 10 minuutjes te wachten. Lekker in je blootje! Zo warm als het de vorige keer was, zo kil is het nu! Uiteindelijk is er na een minuut of 10 een straaltje warm water. Moeizaam om hiermee je lange haren te wassen… Ondertussen is Jan al lang klaar en is de rij wachtenden gegroeid. De mevrouw is ondertussen opgefokt en staat op alle deuren te bonken, dat men de douchecabine moet vrijmaken. Geen onverdeeld genoegen! De prijs wordt opgehoogd inclusief wachttijd tot de boiler is aangevuld met warm water. Niet dat wij de prijsverhoging niet kunnen betalen, maar dit is niet fair! Wij gaan hier niet over kissebissen, want ons Spaans is hiervoor ontoereikend. Oké, we zijn schoon net als de auto! De wasserij doet de rest. Heerlijk een schoon bed, als wij het samen provisorisch hebben opgemaakt. Niet zo goed gelukt, omdat wij de achterdeuren niet kunnen openen. Een andere keer vanaf de achterkant bijwerken. De mevrouw van de wasserij beveelt ons aan bij haar dochter in haar nieuw geopende zaak een pizza te gaan eten. Wij willen haar niet teleurstellen, want zij is buitengewoon vriendelijk en heeft telkens gezorgd, dat wij dezelfde dag onze was weer kunnen ophalen in plaats van pas morgen. De pizza heeft een heerlijk knapperige bodem en is inderdaad dikker belegd dan bij de pizzeria aan de overkant van onze camper zoals moeders heeft aangegeven, maar minder pittig naar Europese maatstaven en groot! Wij besluiten de 2e pizza mee naar huis te nemen en morgen op te eten. Op ons pleintje aangekomen loopt Jan door naar de mannen, die in de kou wacht lopen voor de kazerne en informeert of zij de pizza willen delen. Dat is niet voor dovemansoren bestemd. Snel worden de punten verdeeld en verorberd. De Boliviaanse pizza gaat erin als koek! Wij kunnen moeders beamen, dat dochterlief goede pizza’s bakt!! Moeilijk om haar te vertellen, dat de westers gekruide pizza’s van de buurman ons meer bekoren en de ambiance hier ons beter bevalt dan de kantine met neonlicht, groot tv scherm zonder toilet, waar geen koffie toe te koop is... De kou heeft consequenties voor onze handen: beiden hebben wij ondertussen kloven in onze vingers, terwijl Jan dit nooit kent en Carla 2 hooguit 3 kloven in haar vingers heeft door de kou. De droogte draagt haar steentje bij aan het ontstaan van kloven, want de luchtvochtigheid is in deze contreien doorgaans laag! Ondanks het feit dat Carla handschoenen draagt, maar wel zonder vingertoppen om te kunnen fotograferen. Daar zit het hem in! Gelukkig heeft elke farmacie - en dat zijn er vele- vaseline op voorraad en pleisters. Elke avond naar bed met behandelde kloven met vaseline en een pleister er over heen. Het is een tijdrovende kwestie eer de kloven zijn genezen en onze handen en vingers blijven kwetsbaar met de wonderlijke temperaturen op dit continent. Overdag vaak weer voor een zomerjurkje, terwijl het rond vieren al weer kil kan zijn, in de nanacht nog kouder wordt en kil kan blijven tot rond het middaguur de volgende dag, maar ook vroeger op de dag rond negenen al verzengend heet kan zijn. Het wolkendek is doorslaggevend voor de hoeveelheid zon, waaraan wij worden blootgesteld, en de warmte die vrijkomt. Het klinkt logisch, maar bij een vlekkeloze blauwe lucht ervaar je de zon als een koperen ploert en zoek je graag de schaduw op voor zover het mogelijk is. Hoe meer wij naar het noorden reizen, dichter bij de evenaar komen, des te meer de zon loodrecht boven ons staat en er ternauwernood schaduw door de auto ontstaat, waardoor wij noodgedwongen prefereren ons IN de auto terug te trekken, want buiten in de zon is het niet te harden! De wind kan verhinderen, dat de luifel wordt uitgezet, omdat de wind eronder slaat en je kans loopt dat de luifel deze klap niet overleeft. Bij wind is een luifel dus evenmin de juiste oplossing! En bomen zijn dun gezaaid! De UV straling is hier zo hoog, dat wij doorgaans worden blootgesteld aan UV-index 13 of 14 (Extreem). Nu begrijp ik pas waarom er op outdoorkleding soms wordt aangegeven, dat het kledingstuk voorzien is van een UV – filter… Zittend in de auto met een open raam vanwege de hitte, blijkt Carla met een bepaalde outdoor-broek aan, een rood verbrand bovenbeen te krijgen als de zon erop staat te branden!!! Een ouderwetse witte wafeltjeshanddoek over je broek en je handen leggen blijkt heel effectief! Niet warm en een feilloze bescherming tegen de intensiviteit van de zon! Ondertussen loopt Jan de wagen na die veel te verduren heeft gehad op de ronduit slechte wegen in de door ons bezochte regio. Tot zijn grote verbazing blijken de luchtgaatjes in de dop van de dieseltank totaal dichtgeslibd te zijn door stof en modder!!! Hierdoor treedt er vacuumzuiging op in de dieseltank, waardoor de motor niet lekker loopt. Hoe het ook zij: het verklaart het afslaan van de motor, de enorme klappen onderweg en het hoge dieselverbruik van 1 liter op 1,7 km! Overlanders onder elkaar wisselen ervaringen uit. Zo brainstormen Jan en Maarten over de VW-bus van Maarten, weggesleept vanaf de Salar en in onderhoud bij een mecanicien in Uyuni. Tijdens onze trip is Maarten teruggekeerd naar Uyuni na vertrek met zijn gerepareerde auto, daar hij zijn auto niet vertrouwde, omdat hij niet lekker reed. Ondertussen staat zijn bus bij Walter, de Chileen, die ons zo goed heeft geholpen en is Maarten een stuk wijzer, nu hij weet wat er aan zijn auto scheelt. Bovendien is hij heel blij, dat hij in zijn eigen auto mag slapen op Walters erf. Hij staat voor de keuze wat te doen en bespreekt het nog eens met Jan, terwijl wij met zijn drieën bij Kactus het dagmenu nuttigen. Zijn vader heeft voorgesteld onderdelen mee te brengen vanuit Europa en als de reparatie gereed is, samen verder te reizen voor een paar weken. Wij adviseren hem het aanbod van zijn vader met beide handen aan te grijpen, daar wij tijdens de Aziëreis hebben geleerd, dat voor elk werelddeel auto’s speciaal worden uitgerust, waardoor onderdelen tussen de verschillende continenten niet onderling uitwisselbaar zijn, wat grote problemen oplevert en geen goed resultaat van de reparatie bewerkstelligt. Hij heeft het reeds ervaren met speciaal voor hem gedraaide onderdelen en in gebruik zijnde onderdelen in Zuid, Midden en Noord Amerika, want hij is al maanden aan het tobben met zijn wagen. Hij vindt het fijn om de zaken door te spreken om zo beter zijn gedachten op te maken. Plotseling staan ons bekende Overlanders voor onze deur! Wij kennen hen van de Aziëreis! Fredy & Jacqueline uit Zwitserland. Wij hebben een genoeglijke middag en avond met elkaar en genieten dit uitstapje van een kleine pizza van Tonito aan de overzijde. Helaas voor de manschappen: met deze maat pizza hebben wij geen moeite! Voor wij vertrekken, besluiten wij de Immigratie te bezoeken om te checken voor hoe lang de stempel in ons paspoort geldig is. Verschillende geluiden maken Jan ongerust! Voor de auto hebben wij op papier staan, dat wij tot 90 dagen na entree in Bolivia mogen verblijven. Op ons paspoort is het aantal dagen niet ingevuld en op het inreisformulier evenmin. Er zijn toeristen, die zelf 90 hebben ingevuld, maar Jan vindt, dat wij dat niet kunnen maken. Het is inderdaad een andere schrijfwijze, welke men in Bolivia hanteert! Dat kan opvallen! In de vroege ochtend melden wij ons bij de ambtenaar, die meldt, dat wij een verlenging nodig hebben, die hij kan regelen, mits wij een fotokopie van het inreisformulier en van ons paspoort aanleveren. Op zoek naar een fotokopieerwinkeltje. Talloze zaakjes, maar nog niet open. Uiteindelijk vinden wij er een naast de school, die geopend is. Terug naar de ambtenaar, die twee stempels toevoegt elk voorzien van een handgeschreven 30, waardoor hij tegen een kleine vergoeding onze documenten daadwerkelijk omzet in toestemming om maximaal 90 dagen in Bolivia te mogen verblijven! Jan is helemaal opgelucht! Carla vindt het nu toch een goed initiatief. Wij zitten gewoon goed: alle papieren zijn in orde! Al die Indianenverhalen zijn niet goed voor je zielenrust! Een stel Overlanders zijn hun wagen kwijtgeraakt, omdat de auto is geconfiskeerd, toen zij met 92 dagen het land wilden verlaten… 2 dagen te laat!!! Wel 3 maanden, echter geen 90 dagen… Dit wil een mens echter niet meemaken! Dat is een frustratie!!! Alles is geregeld! Wij gaan op weg richting Potosi en zien wel hoe ver wij komen en waar wij zullen overnachten. Wij hebben afscheid genomen van Fredy & Jacqueline, die zich voorbereiden op een trip naar de Lagunes. Na de tol is er een steile klim! De temperatuur van de motor loopt zoveel op, dat Jan veiligheidshalve de auto na een kilometer of 16 aan de kant zet. Het is een lang traject naar Potosi door een eenzaam en verlaten gebied met veel klimmen en dalen zonder dorp of stad te passeren. Jan oppert, dat hij toch beter de olie in Uyuni had kunnen laten verversen. Wij besluiten terug te keren en Walter te vragen of hij alsnog de olie ververst, want dit is geen rijden! Retour Uyuni… Walter is druk, maar bereid ons te helpen na de siësta. Wij parkeren de wagen in de straat van Walter naast de poort, vermaken onszelf ondertussen en gebruiken de lunch. Walter gaat met de auto goede motorolie kopen, keert terug en ververst, alhoewel hij de olie er nog goed vindt uitzien en de hoeveelheid nog keurig op peil is. Hierna gaan wij opnieuw op weg, moeten wederom tol betalen, passeren de plek waar Jan de motor vanochtend in de berm heeft laten afkoelen, zonder dat wij nu problemen ondervinden van oververhitting. Door de nieuwe olie? Als na 54 km de temperatuur van de motor toch weer oploopt, probeert Jan heel netjes te rijden door regelmatig te schakelen, waardoor de motor niet te zwaar wordt belast. Het heeft effect! Wij kiezen ervoor bij de thermen van de Gemeenschap Calerias op 3856 m hoogte een overnachtingsplekje te zoeken. [Z20.37.248/ W066.57726]. Beschut door de berghelling met een magnifiek uitzicht op het dal. Het is een idyllisch plekje! Een jong echtpaar op een brommer komt uit het huis aan de overzijde van de gekanaliseerde toevoer van het thermaalbad aangereden om Jan toegangskaartjes te verkopen. Wanneer zij net zijn vertrokken, komen er auto’s vol rumoerige jeugd aangereden om een bad te nemen. Carla ziet het niet zitten met al die herrie makende jongelui. Plots zijn ze ook weer verdwenen en is er slechts een stel in de thermen nog aanwezig. Wij eten af, begeven ons naar de Thermen om te baden, terwijl het andere echtpaar de Thermen verlaat. Wij zijn de enige badgasten! Het echtpaar heeft kennelijk in opdracht van de beheerders de zandzakken weggehaald voor de afvoeren, waardoor al het water is afgevoerd. Jan plaatst opnieuw de zandzakken om het ondiepe bad van vers water te voorzien. De duisternis valt in. De behaaglijke temperatuur van het water is verrukkelijk. Het is romantisch onder de heldere sterrenhemel te genieten van het thermaal bad. Wanneer de beheerder opnieuw verschijnt om poolshoogte te nemen of iedereen het bad verlaten heeft, om af te sluiten, verzoekt hij Jan als wij terugkeren naar de camper, de deur van het hangslot te voorzien, wat hij Jan aanreikt. Wij hebben de zaklantaarn dichterbij gezet op de rand van het bassin, omdat wij mogelijk in het halfduister zouden kunnen struikelen. Alleen buiten de poort staat naast de toilet een hoge lantaarnpaal als enige verlichting. Een windvlaag tilt de lichtgewicht zaklantaarn op… de zaklantaarn rolt in het diepe bad waar stilletjes water door stroomt en klettert op de bodem in het nat… Jan snelt heen, de trap af naar de plek waar de zaklantaarn ligt, die het nog doet. Wat een geluk bij een ongeluk, want het is een ontzettend fijne oplaadbare led-lantaarn!! Opgefrist en relaxed verlaten wij het thermaalbad, sluiten de deur af om ons klaar te maken om in bed te kruipen. Helaas blijkt de zaklantaarn natter te zijn dan het zich aanvankelijk laat aanzien. Jan droogt de lantaarn zo goed mogelijk. Morgen zal Jan in het daglicht de zaklantaarn nog eens goed inspecteren om uit te vinden wat er loos is… Toch binnenin vochtig! Helaas! Jan probeert de lantaarn zo goed mogelijk te ontmantelen, zodat het vocht in de zon kan verdampen. Het schuifmechanisme en het drukknopsysteem bemoeilijken deze actie. Het uiteindelijke resultaat na dagen van drogen leveren een zaklantaarn op, waarvan het schuifmechanisme redelijk werkt en als werklamp is te gebruiken, maar het drukknopsysteem het de ene keer wel doet, maar het andere moment weigert, jammer genoeg!! Opladen is gelukkig nog steeds een bruikbare optie. Hopelijk blijven de behouden functies in tact!
Het jonge echtpaar, dat de Thermen beheert, is ’s ochtends vroeg de baden keurig aan het schoonmaken. De man vraagt Jan of hij hun spot kan promoten bij andere Overlanders. Jan belooft op iOverlander deze overnachtingsplek goed te beoordelen en deze plek als overnachtingsplek aan te bevelen tijdens ontmoetingen met andere reizigers. Meer kunnen wij niet doen… Het is een prachtig berglandschap, wat wij doorkruisen. Voor Potosi passeren wij een dorp, waar medewerkers wonen van de grote mijnen rond Cerro Rico, die in dit gebied worden geëxploiteerd om zink en koper te delven. De voorraad zilver en goud is teruggelopen door het uitputtende winnen van de Spanjaarden in de voorbije eeuwen. Wij brengen geen bezoek aan de mijn, omdat het gevaar kan opleveren voor je longen door het stof wat er vrijkomt. Bovendien kan een mijngang instorten, doordat de arbeidsomstandigheden in de loop der eeuwen weinig verbeterd schijnen te zijn. Een bezoek is absoluut niet zonder risico. Wij worden op de weg naar Potosi vanaf de mijn constant ingehaald door vele werkbusjes en auto’s, bemand door werknemers van de mijnen, die kennelijk in Potosi woonachtig zijn. Als wij Potosi naderen is het een indrukwekkende aanblik zoals de stad op hoge heuvels is gebouwd. De buurvrouw in Uyuni, zelf afkomstig uit Potosi, heeft ons afgeraden in de stad te overnachten, omdat we zouden kunnen worden beroofd of overvallen, alhoewel een bezoek aan de Casa Nacional de la Moneda (De Rijksmunt ) de moeite waard lijkt te zijn. Wij zijn echter te groot en te hoog om fatsoenlijk ergens te kunnen parkeren, behalve op het nieuwe busstation, waar met name de lijnbussen voor de lange afstand parkeren. Wij moeten enorm steile hellingen rijden dwars door de stad, stoppen voor talloze stoplichten zonder groene zone, wat helling trekken inhoudt! Er is geen rondweg! Het is druk en chaotisch! Wij ervaren het rijden niet als plezierig, alhoewel de medeweggebruikers absoluut rekening met ons houden. De buurvrouw en haar zus vinden het zelfs op het busstation niet veilig genoeg voor ons, terwijl zij toch regelmatig met de bus vanuit Uyuni hun moeder gaan bezoeken voor een paar dagen. Dit is de reden, waarom wij gehoor geven aan het advies van de dames en de stad alleen doorkruisen. Het plan is om in Betanzos te overnachten. Echter als wij Betanzos naderen zijn de gegevens van de overnachtingsplek op de tablet verdwenen en kunnen wij ze niet meer tevoorschijn toveren. Helaas niet genoteerd… Van pure armoede rijden wij door in de hoop, dat wij nog een andere overnachtingsplek vinden. Jazeker, maar de auto staat zo geweldig scheef, wat niet te compenseren is. Dat slaapt niet lekker! Jan denkt gemakkelijk de overnachtingsplaats in Sucre te kunnen halen, alhoewel Carla aangeeft, dat wij vele kilometers door de stad moeten rijden, omdat wij aan de andere kant van Sucre moeten zijn. Het valt tegen! Wanneer wij Sucre binnenrijden staan wij meteen vast! Beetje bij beetje vorderen wij. Het is een gekkenhuis in deze stad! Wij volgen de vrachtwagenroute, maar moeten op een gegeven moment een andere richting op en worden zelfs een fietspad opgestuurd. Wij hebben een sliert wagens achter ons aan, die ons eveneens volgen. Het zal wel goed zijn, denken wij dan. Het komt ook goed, maar wij worden door smalle straten gestuurd, waar de andere bestuurders kennelijk onvoldoende zicht op hun auto hebben en daardoor veel te ver uit de kant blijven, waardoor wij elkaar niet kunnen passeren. Zij weigeren iets achteruit te rijden. Een crime, want zo kunnen wij uren blijven staan… Jan pikt dan toch maar de stoeprand, die vlijmscherp is. Gelukkig loopt dit met een sisser af. De zijkant van de wangen wordt een beetje geschaafd, maar ze houden zich tot nu goed! Wij vinden de rode deur waar wij op moeten kloppen: geen reactie. Logisch op deze tijd! Natuurlijk is de beste man in de avond niet in zijn schuur aan het klussen! Waar is het woonhuis van de eigenaar? Verkeerde huis om de hoek. De vrouw weet Alberto & Felicidad niet te wonen. Nogmaals een blik op iOverland… Er blijkt iemand net als wij te hebben gezocht en een gedetailleerd adres te hebben genoteerd op internet! Heel fijn, maar veel verder weg dan gedacht. Alberto, de eigenaar, is momenteel alleen, omdat zijn vrouw op familiebezoek is. Hij verontschuldigt zich, dat hij geen Engels spreekt. Hij heeft ons de tuin in geloodst, de accommodatie geshowd, de regels verteld en de sleutel overhandigd. Wij hebben het Spaans begrepen. Toch komt hij even later terug met zijn dochter Carolina, die ons vertelt, dat hij bang is, dat wij hem niet begrijpen en zij checkt of er nog vragen zijn of problemen. Zij spreekt perfect Engels en is van Jobine’s leeftijd. Alle dagen, dat wij in Sucre staan, komen Pa en zijn rechterhand even een praatje maken en informeren of zij ons ergens mee van dienst kunnen zijn. Beiden werken en passen het komen en gaan in, binnen hun werktijden. Buiten zijn werktijd is Alberto bezig met zijn uitvinding. Zijn dochter snapt niet, waarmee hij bezig is,-technisch zo ingewikkeld- maar de man is met overgave bezig aan zijn project! Wanneer wij op de locatie zijn, nemen wij de honneurs waar voor pa en dochter als zij werken, omdat zij dit prettig vinden nu moeder de vrouw nog zeker een weekje afwezig is en zij met name degene is, die de camping runt. Wij relaxen en vinden dit een heerlijk rustig plekje midden in de stad! Te voet zijn wij snel op de markt en in het oude centrum. Het kan niet beter! Het is een gezellige stad met mooie oude gebouwen, die herinneren aan de koloniale tijd. Wanneer wij op de markt inkopen doen, blijkt er een toilettengroep aanwezig te zijn, waar een vrouw voor 1 Bolivianos je een opgevouwen strook toiletpapier aanreikt met een reçuutje. Kennelijk een gewoonte in dit land, want bij elke openbare toilet liggen de stapeltjes toiletpapier klaar op de balie of wordt de voorraad aangevuld. Wij bezichtigen bezienswaardigheden, zoals het Museo de Arte Indigena, waar een vrouw de oude manier van weven presenteert om het oude ambacht weer levendig te maken, waardoor vaardigheden behouden blijven om de mensen op het platteland binnen een coöperatief verband aan inkomsten te helpen. Prachtige patronen! Een lust voor het oog! Zonde als deze verloren gaan! Casa de la Libertad op de Plaza 25 de Mayo is gevestigd in een oud jezuïetenklooster met een prachtige kapel. Hier werd in 1825 de Boliviaanse verklaring van onafhankelijkheid ondertekend. In het kader van de cultuurintegratie zijn er dit weekend allerlei activiteiten georganiseerd. Een bevolkingsgroep, die ten noorden van La Paz woont, geeft in dit gedenkwaardige gebouw een presentatie in het Spaans met ondersteuning van videobeelden, nadat zij muziek en dans in een ander gebouw hebben gedemonstreerd. Jammer genoeg alleen de afsluiting vol verve gezien en gehoord. Wij worden door een Boliviaanse begeleidster in het Nederlands aangesproken. Zij heeft 2 jaar voor haar studie in Wageningen gezeten en goed Nederlands geleerd. Zij vertelt vol trots over het project waaraan zij deelnemen. De 1e prijs gewonnen, waardoor zij dit weekend acte de présence mogen geven. Wij klimmen naar het uitzichtpunt om de stad in zijn geheel onder ons te zien liggen, ingebed tussen de verschillende bergen. Wij lopen door smalle straatjes, beklimmen trappen, waar auto’s niet kunnen komen en genieten! Een naaiatelier repareert wat ondertussen defect is geraakt! Wij gaan op zoek naar een snellere Android, omdat wij ons bijna vast hebben gereden tijdens onze rit naar het centrum van de stad door de traagheid van de informatie, waardoor je niet op tijd kunt voorsorteren.. Echter niet te vinden! Een wasserij gelukkig wel! Zo komen wij er wel! Een hapje buiten de deur in een café met 2 Nederlandse eigenaren, waarvan wij er 1 op de Salar de Uyuni hebben ontmoet. Geen dienst! Wel zijn collega gesproken, die ons weet te vertellen, dat Simone’s klasgenootje niet meer in Sucre woont maar in een klein plaatsje bij Santa Cruz. Die streek zit niet in de planning… Ondertussen zit Alberto niet stil! Hij probeert een oplossing te vinden om onze gasflessen te vullen. Goed voorbereid op reis met officieel geplaatste gasflessen door Barrie, zodat wij bij een tankstation gas denken te kunnen tanken. Het blijft bij denken! Officieel is het alleen de bevolking toegestaan gas te tanken. Op voorwaarde, dat iedereen de auto verlaat! Dat bedoelde de taxichauffeur, toen hij in Tarija eerst gas moest tanken bij het tankstation alvorens ons naar La Pasarela te brengen… Nieuwe regels van bovenaf! Er gebeuren zoveel ongelukken, dat een nieuwe maatregel geldt: verboden voor buitenlanders om gas te tanken! Alberto en Jan hebben geprobeerd een volle gasfles over te hevelen zoals andere Overlanders doen, ondanks Jans uitleg, dat de Nederlandse beveiliging dit onmogelijk maakt. Echter Alberto, de professor, wil Jan niet geloven en toch graag een poging wagen. Jammer genoeg voor ons en voor hem; zonder succes!!! Eventueel met een adapter zou het kunnen lukken via de uitgang, maar die hebben wij niet en is hier niet te koop. Er bestaat verschil tussen linksgedraaid en rechtsgedraaid voor een schroefdraad. Heb je niet de juiste schroefdraad dan begin je er niets mee… Alberto is de boer op geweest… en teleurgesteld terug gekomen! Wij hopen in Peru gas te kunnen tanken en als dat niet lukt, kopen wij een Zuid Amerikaanse gasfles plus slang en bijbehorende adapter en plaatsen die in het rek wat Walter heeft gemaakt voor jerrycans vol diesel. Gelukkig is de gasaansluiting hiervoor nog aanwezig en niet weggehaald. Wij verlaten deze aangename tuin in het hart van de stad, waar wij zo’n prettig contact met de familie hebben opgebouwd, met een gevoel van weemoed. Wij gaan off-road !!!