Bolivia 6

Carla vraagt hem of die poort de toegangsdeur is tot de parkeerplaats. Hoe daar te komen? De buschauffeur komt toevallig aangelopen om een hapje te eten evenals zijn passagiers. De bus staat weer op zijn oude plekje… Wij kunnen de poort niet uit om onze camper op de aangewezen plek te parkeren. Carla verzoekt de buschauffeur wederom zijn bus te verplaatsen. Wat baalt die beste man! Hij sputtert tegen, maar voldoet tenslotte aan het verzoek als hij ziet, dat Jan de bocht werkelijk niet kan nemen. Zo belanden wij een straat lager om op het onderste niveau van het terrein- op 3281m hoogte - een plekje te kiezen: op het rijtje of tegen de muur. Wij zijn de 4e camper. In de loop van de middag volgen er nog 2. Een volle bak! Heerlijk warme douches, toiletten en wastafels: een set voor de dames en een set voor de heren! Wat een luxe! Elke namiddag - behalve op zondag – wordt de ruimte schoongemaakt! Boven wonen geen mensen, daar wonen wel spinnen en wat niet al meer, maar dat is op elke camping… Het belangrijkste is, dat waar je mee in aanraking komt redelijk schoon is. Bovendien mogen Overlanders zelf wel eens een beetje netter zijn en zorg dragen voor wat zij gebruiken. Er lopen heel wat smeerpoetsen rond! Om niet te spreken van viezeriken…. Gelukkig kan een mens nog altijd uitwijken naar zijn eigen toilet als het te bont is en bestaan er Crocs!!! Met Crocs sta je normaliter wat hoger, waardoor je niet met je voeten in de drab staat, zoals met gewone badslippers, als de vloer ronduit vies is of de afvoer verstopt is…. Alhoewel je zelfs met Crocs soms je toevlucht moet nemen tot de muurtjes rond de douchebak, omdat de afvoer niet goed werkt… Daar sta je met gespreide benen te gymnastieken om je af te spoelen en probeer je je balans te behouden. Maar mooi toch weer een keer onder de douche geweest, denk je bij jezelf! Heerlijk je haar kunnen wassen! Het uur U is aangebroken. Zo lang reeds treurnis bij Jan vanwege het gemis van zijn ouwe vertrouwde computer met alles erop en er aan. Freddie heeft laten zien hoe hij de weg kan verkennen op MapOut en de coördinaten simpel kan vinden. Met de coördinaten kan je in Garmin de navigatie programmeren! Geweldig! In Sucre reeds naar een Android tablet gezocht, maar in feite weinig aanbod, omdat dit soort artikelen door de Bolivianen in La Paz wordt aangeschaft. Alleen de serie met een klein intern geheugen is beschikbaar, wat geen verbetering geeft van wat wij tot onze beschikking hebben. Carla heeft in haar kop, dat wij voor een iPad moeten gaan, als Jan graag goed wil kunnen navigeren. In Sucre door Garmin bijna vastgelopen, toen wij een fietspad zijn opgestuurd en in smalle straatjes zijn beland. Onze Android is door het beperkte interne geheugen in het drukke verkeer te traag, waardoor je niet op tijd weet, welke richting je moet volgen en niet tijdig kan voorsorteren. Je loopt op zo’n moment achter de feiten aan… Op internet heeft Jan bekeken, welke modellen iPad er momenteel op de markt zijn en waar winkels zijn, die deze artikelen in La Paz verkopen. Wij beginnen goed. Overleg met de receptie van het hotel. Advies: neem een radiotaxi heen en terug. Onze taxichauffeur heeft de oppas voor zijn zoontje van 2, die honderduit babbelt en duidelijk geniet van alle aandacht. De vriendelijke man zet ons dichtbij de winkel af, die Jan op het oog heeft. Een enorm assortiment van allerlei merken! De serie die Jan op het oog heeft, zit helaas niet in het assortiment, maar Jan legt aan Carla uit, dat een groter geheugen voor een iPad niet zo belangrijk voor de werking van de tablet is als bij een Android, omdat je bij een iPad gegevens in de cloud kan opslaan. Carla vindt deze materie moeilijk te bevatten. Techniek is niet haar ding! Zij heeft Jan voorgesteld in een andere winkel te kijken of zij de tablet verkopen die Jan prefereert. Jan is hier niet voor in, omdat je dan naar een heel ander deel van de stad moet gaan, want La Paz is gigantisch groot! Beiden zijn gelukkig met de iPad, want dit brengt vast veel goeds! Wij verzoeken de eigenaar van de zaak of hij een radiotaxi voor ons kan regelen. Hij belt niet, maar vraagt zijn medewerker of hij een taxi wil aanhouden om ons naar Oberland terug te brengen. Er stopt een radiotaxi in de straat om een passagier uit te laten stappen en de medewerker vraagt hem of hij ons naar Hotel Oberland wil brengen. Oké! Wij onderhandelen met de chauffeur en maken een prijsafspraak over de rit. Stappen in de taxi, die in een drukke verkeersstroom belandt. Het is zaterdag! Wij hebben geen flauwe notie van het dagelijkse leven in een stad als La Paz! Het blijkt, dat veel winkels op zaterdag om 12 uur sluiten, waardoor filevorming ontstaat… Bovendien pleegt men onderhoud aan een belangrijke kruising, vanwaar de uitvalsweg naar Mallasa voert, waar onze camping zich bevindt. Voor wij dit kruispunt bereiken, begint de taxichauffeur een heel verhaal in het Spaans af te steken, wat wij niet geheel en al kunnen volgen. Duidelijk is, dat deze rit hem te veel tijd kost vanwege de verkeerschaos. Hij verzoekt ons uit te stappen en een taxi vanuit Mallassa te nemen. Wij weigeren aan dit verzoek te voldoen! Afspraak is afspraak, zegt Jan. In plaats van linksaf te slaan, rijdt de taxichauffeur de brug over, parkeert aan de andere zijde van de rivier, zet de motor uit en zegt wederom, dat wij moeten uitstappen. Dit lokt ons totaal niet aan, want zie op dit kruispunt een vertrouwde taxi te vinden… Wanneer wij dit opnieuw weigeren, deelt hij ons mee, dat wij meer moeten betalen. Jan is woest voor zijn doen! Hij eist, dat de man zijn afspraak nakomt! Hij is met ons een vervoersprijs overeengekomen om ons bij Oberland af te zetten en nu weigert hij zich aan de overeenkomst te houden!!! Hij sommeert de man ons naar Mallasa te brengen. De man eist 5 Bolivianos meer voor de rit. Jan accepteert zijn eis, mits de taxichauffeur de auto start en de daad bij het woord voegt. Zodra de motor loopt, steekt hij de brug over om rechtsaf te slaan. Carla heeft het navigatiesysteem op haar telefoon gestart om de route te checken. Gelukkig, de man houdt zich aan de afspraak en kiest de juiste route. Er doen Wild West verhalen de ronde over beroving, wat wij niet graag mee willen maken… Wanneer de man voor Oberland stopt, vertelt Carla hem, dat ze het smerig vindt, wat hij hen heeft gelapt. Ze heeft voor zichzelf overwogen, roept zij de hulp in van de receptie of geeft zij hem het aanvankelijk afgesproken bedrag of de opgehoogde prijs. Zij kiest voor een berisping en het nakomen van Jan’s tegemoetkoming aan de eis van de chauffeur. Anders doen wij niet onder voor de taxichauffeur. Wat is wijsheid?! Als zij hem het geld overhandigt, heeft hij een big smile!!! Bereikt, wat hij wil! Carla noteert zijn registratienummer als hij een dot gas geeft en er vandoor gaat. Boven op het dak staat geen naam van de groep tot wie hij behoort, maar een nummer… Twee nummers onthouden is op onze leeftijd teveel gevraagd! Als Carla bij de receptie dit incident meldt, vraagt men onmiddellijk van welke taxicentrale de man deel uitmaakt, want dan kunnen zij een klacht indienen. Met het registratienummer kan de receptie niets! Er zijn zoveel verschillende taxicentrales werkzaam in La Paz! Jammer, want wij vinden, dat deze man een goede berisping heeft verdiend!!! De receptie trouwens eveneens! Zij hebben van deze truc nog niet gehoord! Zij adviseren van de 2 taxicentrales gebruik te maken, die vanuit Mallasa opereren. Niet moeilijk vanuit Oberland, maar wel vanuit het centrum… Kan je lang wachten, eer je een taxi ziet van een van de twee opererende organisaties… Dit avontuur met een goed einde, doet ons besluiten met de minibusjes in zee te gaan. Heel veel goedkoper en voor ons gevoel veiliger, alhoewel dit type van vervoer voor ons, die de stad La Paz niet kennen, een groot avontuur betekent. Stappen wij op de goede plaats uit?! Waar is de halte om terug in Mallasa te komen? Het wemelt van de taxibusjes in La Paz met zeer veel verschillende bestemmingen en lijnnummers. Dit vergt inzicht in de opbouw van de stad, kennis van de belangrijkste wijken en bekendheid met de namen van belangrijke straten in het hartje van het centrum en rondom bezienswaardigheden. Carla verdiept zich in deze materie, terwijl Jan zich concentreert op de nieuwe iPad, want dit systeem is voor ons alle twee nieuw. Met Gert, een Duitser, die al jaren in La Paz woont, hebben wij een afspraak om met zijn drieën een dagje La Paz te verkennen. Wij starten in een taxi voor het hotel en begeven ons naar het meest dichtstbijzijnde dalstation van de groene cabine. De regering heeft geld uitgetrokken om het stagnerende verkeer een handje te helpen door een ambitieus plan te verwezenlijken: verplaatsen via de lucht door middel van bergbanen! Een deel van het plan is reeds verwezenlijkt, maar als alle lijnen zijn gerealiseerd, zal een goed functionerend netwerk een enorme verlichting zijn voor de verstopte straten. De minibusjes zijn tegen en de bussen en taxichauffeurs eveneens. Hun broodwinning wordt bedreigd! Zij hebben enorm geprotesteerd, maar dit heeft niet geresulteerd in het verwerpen van het voorgenomen besluit. De Doppelmayr Group is bezig het ontwerp te realiseren. Recent zijn 2 nieuwe lijnen in gebruik genomen. De afspraak is, dat wij alle vervoerskosten dragen voor vandaag. Gert heeft een kaart voor de cabineliften, die opgeladen moet worden, willen wij er van gebruik kunnen maken. Hierna stappen wij in de groene cabinelift, die ons via Obrajes naar het overstapstation van de gele liften voert om ons over de yuppie- en artiestenwijk Sopocachi te vervoeren. Elke lijn heeft zijn eigen kleur en zijn eigen stations. Het is de bedoeling, dat via de cabineliften de gehele stad La Paz wordt bestreken en ter plekke de minibusjes, bussen en taxi’s in de regio hun diensten kunnen bewijzen. Een goed doordacht en opgesteld plan!!!
Voor wij het eindpunt van de gele lijn bereiken zweven wij boven de ruimte, waar op zondag een grote markt wordt gehouden. Wij verlaten het bergstation en bekijken de eindeloze, geel geverfde trappen, die naar beneden voeren: de straatjes in deze wijk. Het einde van de trappen is voor ons niet te traceren. Naar beneden afdalen is misschien te doen, maar wij moeten er niet aan denken, dat wij de trappen zouden moeten beklimmen… Wij verplaatsen ons naar een andere stek, waar wij een prachtig uitzicht over de stad hebben. Wij bekijken vanaf Cuidad Satelite de vallei waarin La Paz zich heeft gevleid. Daarna rijden wij met de taxi langs een eindeloze rij kleine blauwe identieke cabines, die zich doorgaans slechts van elkaar onderscheiden door een eigen nummer. Ze vertonen gelijkenis met de eindeloze rij strandhuisjes op het strand van Walcheren. In deze huisjes werken de sjamanen, die zich bezig houden met adviezen voor de Bolivianen. Wanneer zij aan het werk zijn, brandt er een vuurtje voor de deur en kan je beter niet storen. Zij nemen het buitenlanders kwalijk als zij worden gefotografeerd en maken liefst geen afspraken met vreemdelingen. De taxi zet ons af bij het eind van de rij, waartussen zich het huisje bevindt van de sjamaan, die helaas is overleden. Gert had een prettige relatie met deze sjamaan en beschouwde hem als vriend, met wie hij goed van gedachten kon wisselen. Twee grote kikkers bevinden zich in de vrije ruimte voor de blauwe huisjes op het trottoir. Een man heeft een rustplek bij de kikkers voor zichzelf gecreëerd. De kikker heeft een speciale betekenis voor de mensen hier: het schenken van vruchtbaarheid en geluk. Het wemelt hier van de witte kerkjes. Een Duitse priester heeft zich zijn hele leven speciaal ingezet voor en bekommerd om de mensen in deze omgeving, die tussen wal en schip vallen. Hij wordt nog altijd zeer gewaardeerd om wat hij voor de mensen heeft gedaan. Hierna begeven wij ons opnieuw met een taxi, echter nu naar het beginstation van de blauwe lijn om boven drukke doorgaande wegen en winkelstraten in Alto naar het eindpunt te reizen en terug, om over te stappen op de rode lijn die Downtown bedient, vanwaar wij op de oranje lijn stappen, die 29 september 2017 in gebruik is genomen. Wij passeren de begraafplaats La Llamita, waar de boeren worden begraven, die van het platteland naar de stad zijn getrokken in de hoop op een beter bestaan. Zij krijgen geen toestemming om op andere begraafplaatsen in de stad te worden begraven! Discrepantie: all over the world! Op de Plaza Villarroel nemen wij afscheid van de bergbanen. Het is een intensieve oriëntatie van een ontzettend grote stad. Het bekijken vanuit de positie in de cabinelift helpt de beeldvorming van de stad tot stand te brengen. Vanaf de uitzichtpunten vanuit een ander gezichtspunt een deel van de stad samenvattend, opnieuw aan de hand van markante ijkpunten de revue te laten passeren, helpt bij het opbouwen van het stadsbeeld in je hoofd. Prima om deze basis te benutten om meer wegwijs te worden in deze metropool… Lunchen: een moment van bezinning. Wij zijn alle drie tijdelijk uitgevloerd. Te voet dwalen wij door het centrum naar de Plaza Murillo. Wij zien het mooie oude presidentiële paleis en de monsterlijk torenhoge betonnen kolos ernaast - in aanbouw -, die het oude gebouw zal vervangen. Prestige objecten! Meer niet! Het vloekt met elkaar! Op het parlementsgebouw is een ouderwetse klok zichtbaar, voorzien van een grapje: de cijfers zijn niet met de klok mee geplaatst, nee: tegen de klok in! Hierdoor staat de 3 op de plek van de 9!!! De rest mag je zelf bedenken… Wanneer Gert ons vraagt, welke plaats de hoofdstad van Bolivia is, denken wij snel na. Is dit een instinker?! Vaag welt er een gedachte op: bestaat er een parallel met Nederland? Wij geven zowaar het goede antwoord. Sucre is de hoofdstad van Bolivia, doch de regering zetelt in La Paz. Op de hoek van het park op het plein is een markering van het Ministerie van Publieke Werken: KM 0 met eronder de vermelding – wegen -. Vanaf dit punt wordt de afstand in kilometers op de kilometerpaaltjes voor de grote wegen in het land geregistreerd. Naast de kathedraal vormen twee mannen een erewacht in rood/witte kleding, omdat hier een maarschalk van grote betekenis zijn laatste rustplaats heeft. Het roept een associatie op met London en is een plaatje waard! Alhoewel de mannen, die op wacht staan voor het presidentiële paleis, er ook mogen zijn… Er wordt druk gefotografeerd op het plein! Wij pikken een passerende minibus, want ondertussen hebben wij trek in een goede kop koffie. Gert heeft ondertussen lopen bedenken, waar in deze contreien een gezellig restaurant lekkere koffie serveert. In de minibus schiet hem plots een andere gelegenheid in gedachten. Uitstappen en afrekenen na een blok! Met recht snel een busje gepikt!!! Wij lopen 2 blokken verder, - zo wordt het traject aangegeven als je de weg vraagt -, kruisen de drukke doorgaande straat en stappen een koloniaal café binnen: een lust voor het oog! Heerlijke cappuccino en verrukkelijk gebak in een oase van rust!!! Prachtige oude landkaarten sieren de wanden, waardoor je een beeld krijgt van de vele wijzigingen van de landsgrenzen van Bolivia door de tijden heen. Vroeger lag Bolivia deels aan de Stille Oceaan! Met moeite scheuren wij ons los van deze aangename plek… Buiten is het ondertussen ontiegelijk druk! Het lijkt of iedereen op hetzelfde moment besloten heeft naar huis te gaan… De brede straat staat vol minibusjes, ouderwetse Amerikaanse bussen- mooie oude Dodges bijvoorbeeld, in fel geel, blauw of groen – en taxi’s. Het verkeer staat muurvast! Gert probeert een taxi naar Mallasa te regelen, noemt zijn prijs, maar vangt bot! De taxichauffeurs nemen geen genoegen met zijn aanbod! Door de geweldige verkeerschaos zal de taxi meer tijd nodig hebben voor de taxirit, wat hij in geld omzet, waardoor de prijs omhoog wordt gejaagd. Uiteindelijk krijgt Gert een taxideal rond, maar hij heeft zijn prijs moeten aanpassen. Al doende leer je hoe je dit varkentje wast! Ondertussen is de duisternis gevallen. Wij ploffen moe, maar tevreden, in de taxi, genietend van de verlichte stad en verbazen ons, hoe de taxichauffeur straatjes weet te vinden om de chaos te ontvluchten en te ontlopen en ons in feite binnen vrij korte tijd, gezien de verkeerschaos, voor het hotel aflevert. De GB’s op de chip van Entel in Carla’s mobiel zijn kennelijk geconsumeerd, want de WhatsApp doet het niet meer. Alle gasten van Hotel Oberland maken intensief gebruik van de WIFI van het hotel, waardoor de capaciteit van het systeem onvoldoende is en alle transacties traag verlopen. Jan is het beu, want hij wil allerlei programma’s downloaden voor de nieuwe iPad en Carla’s telefoon als hotspot gebruiken en gaat op zoek naar een winkel, waar je Entel kan opladen. Triomfantelijk komt hij terug: gelukt! Hij heeft een kaartje met een tegoed van 100 Bolivianos, wat via een code kan worden opgeladen. Helaas kan je niet in een keer het gehele tegoed op je mobiel zetten. Het moet in 2 keer. Kaartje goed bewaren. Het klopt, dat wij bij Entel zelf inderdaad slechts voor 50 Bolivianos maximaal konden opladen ook al wilden wij meer GB erop zetten. Toch vreemd! Als Jan zoveel GB’s heeft geconsumeerd vanwege het downloaden en de rest van het kaartje wil opladen, baalt hij als een stekker: je kunt de code slechts 1 maal gebruiken! Weggegooid geld! In een andere winkel koopt hij een nieuw kaartje met een tegoed van 50 Bolivianos en hier verneemt hij, dat de kaartjes van 100 Bolivianos uit de handel zijn!!!! De boodschappentas wordt tevoorschijn gehaald. Lang niet gebruikt! Wat schetst onze verbazing: op de bodem van de tas ligt de opscheplepel, die wij kwijt zijn sinds wij zo gelukkig waren op de markt in Sucre na weken lang zoeken deze lepel te kunnen bemachtigen. Kennelijk bij het uitpakken van de boodschappen niet opgemerkt, dat er nog wat op de bodem van de tas lag… Dezelfde kleurstelling! Wij zijn helemaal blij, want het is telkens gemodder en een knoeiboel aan tafel. Doorgaans doen wij onze boodschappen in kleine winkeltjes of op de markt. Mazzel! Heerlijk verse broodjes en flessen drinkwater van 6 liter bij de jonge vrouw om de hoek. Jan hoeft niet ver te sjouwen: 6 liter water weegt als lood en geeft zeer pijnlijke vingers en handen! Je slaagt niet altijd meteen om te vinden wat je nodig hebt. Soms moet je zoeken. Dit keer gaat het om Huggies: doekjes waar je van alles mee kunt schoonmaken. Hartstikke handig voor camperaars! Normaliter overal te koop! Telkens informeert Jan in een ander winkeltje, maar krijgt nul op het rekwest. Uiteindelijk blijkt het oudere echtpaar, waar Jan de telefoonkaart van Bolivianos 100 heeft aangeschaft Huggies te verkopen. Jan neemt ze mee en legt de pakjes weg op voorraad. Wanneer een nieuw pakje in gebruik moet worden genomen, komt dit pakje op de aanrecht en wat blijkt?! Onze Afrikaherinneringen komen abrupt boven: muizen houden niet alleen van luiers, maar kennelijk ook van Huggies!!! Jan voelt zich nu dubbel en dwars genept!!! Het verklaart, waarom er een prijs met viltstift op dit pakje Huggies is geschreven en niet op het andere pakje Huggies uit dezelfde shop. Afgeprijsd, omdat het pakje aangevreten is door de muizen!!! Als de man het eerlijk had verteld en je de keuze had gegeven, was het nog een ander verhaal! Linke mensen heb je werkelijk overal! Teruggaan met het aangevreten pakje doet Jan niet. Ja, dat mag Carla zelf doen, maar klagen is lastig als je het artikel niet hebt gekocht en het Spaans onvoldoende machtig bent. Nooit is Jan echter na deze incidentjes nog boodschappen gaan doen bij dit stel! Jan lacht Carla hartelijk uit, maar Carla vindt het maar vieze vochtige tissues en is blij als ze ontdekt, dat slechts een beperkt aantal tissues zijn aangevreten en ze is nog blijer als het pakje op is gebruikt! Ondertussen is Jan achter zijn pakketje uit Holland gegaan. Via Track & Trace keurig te volgen, waar het pakje zich bevindt. Jan probeert uit te vinden, waar de locatie van de douane is om het pakje in te klaren. Wij gaan er van uit, dat de afhandeling van inklaring ongeveer op dezelfde manier verloopt als in Uruguay. De eigenaar van Hotel Oberland heeft bij onze aankomst gemeld, dat hij bereid is te assisteren. Wanneer Jan een berichtje van DHL op zijn telefoon in het Spaans binnenkrijgt, vraagt hij om assistentie. De man belt met DHL en meldt, dat het pakje in het hotel de volgende dag zal worden bezorgd, mits Jan de kosten afrekent met de man van DHL! Hij heeft zich garant voor Jan gesteld en dit via een mail naar DHL bevestigd! Dezelfde middag echter staat DHL reeds met het pakketje en een rekening bij de receptie om met Jan zaken te doen. Heb je ooit zo’n gelukkig man gezien?! Op het gemakje installeert Jan de volgende ochtend voor de hitte van het middaguur toeslaat, zijn nieuwe onderdeel. Op reserve hebben we voor noodgevallen nog een miniformaat remoliereservoir, wat in elk geval geruststellend is, want met dat gehobbel en de extreme temperaturen in Zuid Amerika hebben onderdelen meer te verduren dan in Europa. Geïnspireerd door het goed functionerende onderdeel, besluit Jan de radiator nog eens te bekijken. Ondanks het schoonborstelen zit deze vol fijnstof en geroosterde insecten. Goede raad is duur! Jan raadpleegt internet voor goede tips en besluit het advies om met een tandenstoker de dichte gaatjes open te prikken en de insecten te verwijderen, uit te proberen. Naast het oplossen van het probleem van de verstopte beluchtingsgaatjes in de tankdop moet dit een verbetering geven voor de werking van de motor! De stoffilter heeft reeds een goede beurt gekregen. Essentiele zaken om prettig te rijden. Tussen alles door regelen wij andere zaken. Wij willen graag het bed verschonen en bespreken of het mogelijk is, dit op een en dezelfde dag te klaren. Normaliter lever je de was in en kan je 24 uur later de schone was ophalen. In overleg met het hotelpersoneel halen wij het bed af, leveren het beddengoed vroeg in de morgen bij de receptie af en krijgen de schone was reeds voor het avondeten aan de deur bezorgd, zodat wij voor het donker wordt, het bed kunnen opmaken. Met de achterdeuren open een veel gemakkelijker klus! Als de schemering intreedt worden de insecten actief en kan je de achterdeuren niet openen om aan de achterkant het bed op te maken! Een geweldige tegemoetkoming van het personeel! Anders moeten wij de berging onder het bed uitruimen om het reserve beddengoed uit de nis tevoorschijn te toveren. Jan ziet dit niet blinken, want dat is een karwei! En geen camper vol beestjes… Op de camping zou je soms bijna vergeten, dat Mallasa deel uitmaakt van een grote stad! Behalve als er een straat verder gefeest wordt tot diep in de nacht… Inclusief vuurwerk met geknal maar eveneens van die anemonen hoog in de lucht! Een kostbaar bruiloftsfeest! Wij kunnen gratis mee genieten. In de stad zelf is van alles om het leven te veraangenamen. Voor elk wat wils! Carla vindt het heerlijk om over de markt en door de winkelstraten te dwalen. De markt heeft zijn eigen indeling. Evenals de winkelbuurt. Heb je een aansluiting voor gas nodig, dan is er een straat, waar alle leveranciers op dit gebied naast elkaar huizen. Verkoopt de eigenaar / eigenares het gezochte artikel niet, dan verwijst hij of zij naar degene die het artikel wel verkoopt of meldt, dat dit artikel niet te koop is. Brood nodig? Alle broodverkoopsters staan naast elkaar op de markt in hetzelfde pad met brood in een mand. Je kunt ruiken en snuiven en je ogen de kost geven, wie in jouw ogen lekker vers brood verkoopt. Bovendien zie je verschil in hygiëne! De een pakt alles met zijn blote handen en de ander pakt met een zakje wat jij wilt kopen. Dit principe geldt in feite voor heel veel artikelen: vlees, vis, kaas, groente, fruit, kruiden, stoffen, sportkleding, huishoudelijke artikelen en ga zo maar door. Het is wennen, maar in feite hartstikke handig! Altijd interessant om in elke regio te zien welke typerende huisvlijtproducten voor deze streek worden geproduceerd. Speciaal is de Heksenmarkt, waar men huismiddeltjes en kruiden kan kopen, die door de bevolking worden gebruikt om goede en kwade geesten te manipuleren, wat uit vroeger tijden stamt en nauw verbonden is met de Aymara wereld. Bovendien kan men een heksendokter consulteren, die adviezen geeft als jij het wenst. Jan vindt dit alles niet boeiend. Doelgericht struint hij de markt af met het liefst een boodschappenlijstje in de hand. Alhoewel: ook hij kent impulsaankopen! Hij is eerlijk gezegd een lekkerbek eerste klas! Gek op lekkere koekjes en goede chocolade, die echter geen 70% of 80% of 90% cacao moet bevatten, wat hier veel wordt gefabriceerd, omdat in deze landen cacaobonen worden geoogst. Om Carla te plezieren pikken wij af en toe een markt en winkeltjes mee. In een grote stad kan Carla haar lol op, want in de dorpjes is niet veel te doen. Evenmin is in een dorp alles te koop of weinig keuze. Op zoek naar shampoo, want die is binnenkort op… Een snuifje cultuur in de Calle Jaen Museums in een prachtig oud koloniaal straatje, waar zich vier minimuseums bevinden. Apart! In hetzelfde straatje is het museum van muziekinstrumenten: zo ontzettend leuk! De collectie is geënt op folk music van Bolivia en ver er buiten. Elke zaal vertegenwoordigt een ander muziekinstrument, showt een ontiegelijk grote verscheidenheid van dit instrument – buitengewoon unieke exemplaren - en laat ondertussen de muziek horen, die deze instrumenten produceren. Met name op de galerij is een uitstalling van instrumenten, welke men als bezoeker mag bespelen. Met recht een doe-het-zelf en luister museum! Boeiend! Wij genieten en verlaten opgewekt de tentoonstelling van deze bijzondere particuliere verzameling van de charango master ( een traditioneel Boliviaans soort ukelele ) - Ernesto Cavour -. Een aanrader voor wie dit aantrekt! Na de lunch pikken wij het Museum mee van Etnografie en Folklore. Onverwacht worden wij enorm geboeid door de wijze, waarop het museum is ingericht en door wat is tentoongesteld. Zeer vernuftig! Een boeiende collectie wordt op een bijzondere wijze tentoongesteld! Het museum is in een prachtig koloniaal pand gevestigd, wat geconstrueerd is tussen 1776 en 1790 en waarin de Markies van Villaverde ooit woonde. Echter dit pand is niet groot genoeg! Men heeft dit opgelost door een glazen gebouw met het oude pand te verbinden, wat op een buitengewoon knappe wijze is tot stand gebracht!!! Voor wij uit La Paz vertrekken, maken wij op zondagmiddag gebruik van het diner met lopend buffet in het restaurant van ons hotel annex camping. Zij hebben altijd klandizie! Het restaurant moet goed zijn, anders heb je niet zoveel gasten. De geleverde portie vlees is formidabel: per persoon schatten wij dat het gaat om een ons of vier… Het gewicht wordt niet op de menukaart vermeld! Echt veel te veel voor ons! Met lede ogen zien wij even later hoe onze buren aan het tafeltje naast ons dit resoluut aanpakken. Zij bestellen 1 portie vlees met 2 borden en maken net als wij gebruik van het lopend buffet. Zo kan het kennelijk ook! Het vlees is mals en smaakt verrukkelijk! Evenals de rest! Wij besluiten desondanks een deel van het vlees te laten staan. Wat schetst onze verbazing! De kelner informeert of wij klaar zijn met eten en even later brengt hij, keurig verpakt in een plastic doosje, de restanten van onze lamabiefstuk. Een leer voor de volgende keer! Carla wordt ’s nachts afgestraft: buikpijn! Teveel vlees gegeten? Of via de bevuilde toilet besmet door een van de camperaars, die ziek is? Moeilijk te traceren! Wij besluiten voorlopig lekker thuis te eten en de ingewanden rust te gunnen. Het is tijd om verder te trekken en de stad La Paz achter ons te laten. Richting Titicacameer. Wij verlaten Mallasa via dezelfde rondweg als wij gearriveerd zijn. In tegenstelling tot de heenweg, toen grauwe luchten en nevel alles verhulden, hebben wij nu een strak blauwe lucht met een stralende zon aan de hemel. Wat een contrast! Een prachtig landschap en een rust... Wij kijken onze ogen uit! Richting vliegveld. Erna de afslag naar de grote weg… Wij komen terecht in een bocht waar 4 rijen verkeer zich moeten indammen naar 1 rij! Het is met recht vechten om in te voegen. Bumpers worden ervoor en ertussen gezet! Het kost veel tijd, maar uiteindelijk lukt het ons de Unimog ertussen te wurmen, doordat Carla haar rechterarm uit het raam steekt en in navolging van andere weggebruikers achterop komende weggebruikers duidt, dat zij moeten stoppen en ons de gelegenheid moeten geven in te voegen. Het werkt! Wij gaan op weg via Rio Seco, Patamanta, Penas om bij Huarina en Huatajata langs de Laguna Winaymarca de rietoevers te aanschouwen, waarvan men in vroeger tijden de speciale rietboten construeerde, die geen lang leven beschoren waren. Op het eiland Suriqui woonden befaamde botenbouwers, die de Noor Thor Heyendahl heeft geraadpleegd om zijn papyrusboot de Ra II te ontwerpen en te construeren, waarmee hij van Marokko naar Barbados wilde varen om te bewijzen, dat men in vroeger tijden reeds in staat was met de boten van die periode grote afstanden te overbruggen. Wij passeren een verwijzing naar een museum met een replica voor de deur aangaande deze geschiedenis. Jan heeft het gemist, wil niet alsnog stoppen en terug, want hij wil op het gemak de overnachtingsplek zien te vinden. Zo belanden wij via Amara op een landtong om in een verlaten recreatiegebied aan het Titicacameer te overnachten. Cocotini Beach is een prachtige plek! Letterlijk verwijderd van de bewoonde wereld. Wij hebben een schitterend uitzicht! Te bedenken, dat het Titicacameer zich op 3808 m hoogte bevindt en met zijn 8400 m2 het allergrootste meer op grote hoogte is, maakt een mens stil. Kristalhelder water. Bijna rimpelloos voor zover het oog reikt. Het water kabbelt en af en toe hoor je vogels of eenden. Wij maken een wandeling langs de oever en genieten van de ondergaande zon. Stilte!!! Rust voor alle levende wezens tot wij in de vroege ochtend het plenzen van riemen horen, die de visser zachtjes beweegt om de vissen niet te verschrikken. Zijn dag begint! Wij draaien ons nog eens om en slapen verder. Wanneer de vissers huiswaarts keren, kleden wij ons aan en ontbijten, waarna wij ons klaar maken om te vertrekken. Wij laten dit kleine paradijs achter ons en rijden terug naar Amara om de afslag naar San Pablo de Tiquina te nemen. Hoog boven de oever kijken wij neer op de Estrecho de Tiquina, een smalle doorgang, die het Lago de Winaymarka van het Titicacameer scheidt. Aan de overzijde van het water zien wij San Pedro de Tiquina liggen. Wanneer wij afdalen naar de oever zien wij niet een pont aan onze zijde en een pont aan de overzijde liggen: nee talloze ponten!!! Niet te tellen!!! Wij kunnen niet meer op de pont, waar ingescheept wordt. Jan stelt zich netjes op voor de volgende pont, maar druk gebarend maken enkele mannen Carla duidelijk, die uitgestapt is, dat Jan naar links moet om langs het water te rijden. Jan antwoordt, dat hij hier wacht tot de volgende pont arriveert. Kennelijk hier een ander systeem! Als de man aanhoudt te gebaren, dat Jan hem moet volgen, start hij de wagen, volgt de instructie op en gaat achter de witte Mercedes Sprinter aan, die voor hem staat. Zij passeren talloze ponten, tot 2 mannen wenken en aangeven, dat beide wagens hun pont op moeten rijden. Carla is hen te voet gevolgd , slaat gade hoe enkele ponten verder 3 verschillende ponten verspringend manoeuvreren om hun vracht op de wal af te leveren. Het is werkelijk een schouwspel!! De Sprinter rijdt de pont op. Nu Jan zijn beurt! Hij bekijkt de situatie, maar de mannen vinden dit niet rap genoeg en manen hem actie te ondernemen en de pont op te rijden. Er liggen ongelijke planken van boomstammen met 2 banen voor de wielen en in het midden een onbedekte ruimte. De man loodst Jan over de planken en beduidt, dat hij moet aansluiten. Kennelijk vanwege een betere gewichtsverdeling. Contact af en op de handrem. De schipper is reeds druk bezig met een boom los te komen van de wal zoals de punters in Giethoorn gebruiken. De andere man is op de wal achtergebleven. Wij zijn met 4 man op de pont, die meer van een vlot wegheeft dan dat het geheel op een Westerse pont lijkt. De schipper, de man van de Sprinter, Jan en Carla. Wanneer de pont vrij van de wal is door te bomen, wordt er een buitenboordmotortje gestart en manoeuvreert de schipper zijn pont in de juiste positie en zet hem vast om even te relaxen. Hij int niet het vaargeld, maar controleert zijn vaarkoers. Voor wij er erg in hebben wordt de vaarboom opgepakt, pruttelt de motor nog zachtjes en staat de schipper klaar om bij te sturen en de pont netjes op de aanlegplek te krijgen door met de vaarboom afstand te houden van de boten van de collega’s en ze niet te rammen. Ongelooflijk hoe rap en gesmeerd deze overtocht is verwezenlijkt! Zonder ergens tegen aan te bonken! Onvoorstelbaar hoeveel ponten naast elkaar beladen met touringcars, lijnbussen, vrachtwagens en auto’s de oversteek maken. Een geolied systeem! Kennelijk regelen zij onderling met elkaar, dat ieder op zijn tijd een vracht heeft. De chauffeur van de Sprinter loopt naar de schipper en overhandigt papiergeld, maar Carla kan niet zien, hoeveel hij betaalt. Hij start de auto en rijdt achteruit de pont af, de wal op en is binnen de kortste tijd uit het zicht verdwenen. Jan wordt wederom gemaand om niet zo te teuten, maar snel achteruit de pont af te rijden. Carla vindt het doodeng en coacht hem. Wanneer Jan op de wal staat, loopt Carla op de schipper toe en vraagt hem hoeveel de overtocht is: 150 Bolivianos antwoordt de man. Veel geld, denkt Carla en voor de zekerheid vraagt zij hem nogmaals wat de overtocht kost. Met een uitgestreken gezicht geeft hij hetzelfde antwoord. Carla rekent het bedrag snel om en vindt het acceptabel als zij het vergelijkt met de pont in Maassluis bijvoorbeeld. Onze wagen weegt beladen wel zo’n 6,5 a 7 ton! Plots is zij in haar gedachten op de Nederlandse tour… Zij loopt naar de auto om haar portemonnee en komt met 2 bankbiljetten van honderd terug. Het komt niet in haar hoofd op om af te dingen. De man houdt het geld in de lucht tegen het zonlicht met lachende ogen. Kennelijk om te kijken of het geen valse honderdjes zijn. Heel veel mensen houden de bankbiljetten tegen het licht om ze op echtheid te controleren. Carla verwondert zich erover, maar denkt er verder niet over na. Zij steekt haar hand uit om het wisselgeld te ontvangen. Als zij met Jan de berg oprijdt zegt zij tegen Jan: die pont is voor Boliviaanse begrippen duur! Vast en zeker omdat wij zoveel wegen… Een dag later wanneer Carla informatie opzoekt in Lonely Planet stuit zij op tarieven van de bewuste pont. Okay, de gegevens moeten worden bijgesteld en worden opgehoogd, maar zoveel jaar terug was de bijdrage per auto 35-40 Bolivianos. Opgehoogd naar Bolivianos 150??? Carla is echt goed geflest!!!! Dit verklaart de lachende ogen! Hij had zijn kostje voor deze dag makkelijk verdiend!!!! Nou ja, niet terug te draaien. Wie niet waagt, wie niet wint… Correct is een andere zaak!