Op zoek naar walvissen en AGM accu’s

In Garopaba staan weinig mensen op Camping Lagoamar, wanneer wij arriveren, terwijl het terrein een enorm formaat heeft en meer dan de helft gebarricadeerd is door linten. Zomers schijnt het terrein compleet bezet te zijn! Wij zijn aanvankelijk met vier campers. De volgende dag arriveren er meer, want de dag erop hebben de leden van de Evangelische Kirche een vrije dag vanwege het ophangen van de stellingen van Maarten Luther. Nog 2 dagen later heeft elke Braziliaan vrij vanwege Allerzielen. Het is werkelijk verbazingwekkend hoeveel mensen deze dagen arriveren tot 11 uur in de avond. Voor velen een gezamenlijk uitje met familie of vrienden. Tussen de bomen worden lijnen gespannen om een enorm zeil over te leiden, waarmee een groot onderkomen wordt gecreëerd om te recreëren, te eten, te leven en de tent beschermd is voor hoosbuien en wind. Met Allerzielen staat ruim de helft van het terrein stampvol! Het is een drukte van belang. Een komen en gaan van alle leeftijden naar en van het strand, met een stop aan de overkant ter hoogte van onze camper om het zand af te spoelen onder de koude douche. Wij boffen met het weer! Stralende zon en een heerlijke bries ter verkoeling, terwijl de boom voor schaduw en verkoeling zorgt. Een vriendelijke buurman heet ons welkom in het Portugees. Wij begrijpen er niet veel van. Portugees verstaan is ontzettend moeilijk. De woorden worden heel anders uitgesproken dan ze geschreven staan. Bovendien kennen wij de regels niet voor uitspraak. Totaal niet bij stilgestaan, dat wij geen Portugees woordenboek hebben…Als je woorden leest, zie je vrij veel overeenkomst met Spaanse woorden, maar het Portugees kent ook heel andere woorden dan in het Spaans, waardoor geschreven tekst moeilijk te ontcijferen is. Lastig! Eindelijk begrijpt Carla, dat de buurman het over mais heeft -milho- in het Portugees. Even later brengt hij een heerlijke gekookte warme maiskolf voor ons beiden om op te eten! Hoogstwaarschijnlijk heeft hij gevraagd of wij mais lusten, wat wij kennelijk in onze onnozelheid bevestigend hebben beantwoord, niet wetend op welke vraag wij antwoord hebben gegeven. In elk geval smaakt de mais heerlijk!!! Bij de poort doet de wifi het. In en bij de camper helaas niet! Via Google translate schrijft Carla op een briefje, dat wij genoten hebben van de mais en bedanken de buurman. Gesouffleerd door Google probeert Carla het in het Portugees te zeggen, maar de buurman snapt er niets van, want Carla spreekt de tekst niet goed uit, legt de klemtoon verkeerd… Ze geeft hem haar briefje. Hij haalt zijn leesbril en grinnikt. De boodschap komt over en hij bedankt in het Duits, want dat heeft hij ooit van iemand geleerd. Hij verontschuldigt zich, dat hij geen andere talen spreekt dan Portugees, maar ja, het omgekeerde geldt voor ons… Het is nu eenmaal zo… Een kwestie van handen en voeten… Zo vinden wij uit, dat ieder vervoermiddel een nummerplaat heeft voorzien van de naam van een stad met soms de afkortingen van de staat toegevoegd. Zo kan je zien, waar iemand woont en vandaan komt. Het blijkt, dat bijna alle voertuigen op de camping afkomstig zijn uit de staat Rio Grande do Sul: de staat waardoor wij vanuit Uruguay hebben gereden. Echter ook velen uit de staat Santa Catarina. Namen lezen: een sport om uit te vinden, waar deze woonplaatsen liggen en je aardrijkskundige kennis te vergroten. De mensen uit Rio Grande do Sul gaan heel graag in de staat Santa Catarina op vakantie, waar wij nu verblijven, vanwege het aangename klimaat en de af te leggen afstand, die te overzien is. Soms hebben zij hier met de ganse familie, in de meest uitgebreide betekenis van het woord, een vakantiehuis, waarvan iedereen in overleg gebruik maakt. Onze buurman is afkomstig uit Lajeado, evenals Liane & Wilson, die wij ontmoeten op onze wandeling langs het strand naar het oude vissersdorp. Het tij kentert, wanneer wij de vissersboten bereiken. Een oudere visser roept zijn maten. Een wordt om drinkwater gestuurd. De anderen klimmen van de kade en lopen het strand op, waar een vissersboot op stukken hout rust. Collega’s en omstanders helpen een handje, want de boot moet een flinke afstand overbruggen. Een sociaal gebeuren! Iedereen neemt zijn plaats in aan de zijden van de boot, die hoog op het strand ligt. Zodra de visser met drinkwater aankomt, begint het spektakel! De boot wordt gewiegd van links naar rechts en van rechts naar links en gecontinueerd, waardoor er beweging komt in de vaste positie van de boot en de boot zich richting zee begeeft. Het zand is mul, de achterste man bukt zich om de afgeronde houten plank bij de achterplecht weg te halen, naar voren te rennen en de balk onder de voorplecht neer te leggen. Er wordt een boothelling gecreëerd. Dit herhaalt zich tot de boot tot stilstand komt en het ritueel van wiegen, in beweging komen en hout verleggen zich herhaalt tot er wederom teveel weerstand optreedt. Des te dichter de boot bij de waterlijn komt, hoe gemakkelijker het wordt. Als de boot een beetje in het water ligt, maar nog niet vlot te krijgen is, wordt de buitenboordmotor aangezet in de hoop, dat plots met een extra duwtje de boot los komt van de bodem. Linke soep, want de buitenboordmotor kan iemand raken… Een stevige man wordt weerhouden om te duwen: te gevaarlijk! Hij is hogerop het strand tijdens het duwen reeds gestruikeld en met zijn gezicht in het zand gevallen. Twee mannen duwen aan de linkerzijde, de boot schiet plots vooruit door het duwen en de motor, die vat krijgt op het water. De stuurman houdt in, waardoor het de 2 andere mannen lukt om in de boot te klimmen voor de stuurman meer gas geeft en het bootje de branding in loodst. Een happening om te aanschouwen! De omstanders kiezen elk hun eigen weg. Het strand stroomt leeg. Wij vervolgen onze weg richting het witte kerkje, wat boven het vissersdorp uittorent. Het zijn heel wat traptreden om te beklimmen, maar wij worden beloond met een schitterend uitzicht over de baai van Garopaba! Verse vis wordt verhandeld, in de bocht van het strand. Meeuwen verzamelen zich in de hoop op een lekker hapje! De grot met Senora van Lourdes willen wij bekijken voor wij terugkeren. Nog een hele klim. Erna is het goed uitrusten op een bankje en genieten van het prachtige vergezicht. Hier ontmoeten wij Liane en Wilson voor de eerste keer en komen met elkaar in gesprek. Wij hebben een klik met elkaar! Wilson vindt onze camper prachtig! Uitvoerig hebben zij onze camper reeds bekeken tijdens hun wandeling langs de camping. Zij vertellen reeds jaren een zelfgebouwde camper te hebben, waarin zij met veel plezier rondreizen. De afgelopen zomer hebben zij 3 weken in een huurcamper in Duitsland rondgetrokken om te zien, waar hun voorouders vandaan komen. Gestart in Schleswig-Holstein, waar zij weet hebben van de kou, alhoewel wij een temperatuur van 20 tot 25 graden Celsius als aangenaam classificeren! Erna stijgt de temperatuur en blijft het warm: wat missen zij de airco, die iedereen in Zuid Amerika heeft -behalve wij natuurlijk-! Tja, zo mist Carla de warme douche op deze camping! Manmoedig begint zij met haar armen en benen om tenslotte hoofd en romp te spoelen. Ze is ontzettend blij, dat ze op de vorige camping haar haren nog met warm water heeft kunnen wassen. Ondanks de vergeten handdoek een goede zet! De Brazilianen vinden die koude douche geen probleem! Het is waarschijnlijk een kwestie van wat je gewend bent!
Wij blijven blikken werpen op de oceaan, zodra de zee in zicht is, waar wij ook gaan. De verrekijkers liggen in de camper voor de pak! Vanaf onze plek op de camping hebben wij een prachtig zicht op de baai! Van anderen hebben wij gehoord, dat zij vanuit alle plaatsen langs deze kust gespeurd hebben naar walvissen en terugkomend van hun zoektocht ze aantroffen in de baai voor de camping... Tot nu toe echter geen walvissen!! Onze buurman – de tandarts – zegt ons de weg via het vissersdorp tot het eind te wandelen en vanaf het uitkijkpunt een blik op het zeewater te werpen… Leuk, maar het uitzichtpunt bestaat niet meer! Het blijkt, dat deze locatie in trek is bij Argentijnen vanwege de zandstranden, in tegenstelling tot de kiezels aan de Argentijnse kust. Kapitale villa’s markeren de kustlijn. De weg loopt dood. Een smal paadje leidt naar de rotsen beneden. Misschien kunnen wij beneden een blik werpen op de oceaan om de bocht… Een Braziliaanse familie komt ons achterna. De mannen klimmen macho boven op de gladde rotsen, maar de vrouwen en kinderen scharen zich bij ons met hun teenslippertjes. Wij proberen het pad onder aan de kust, maar keren onverrichterzake terug. Te ruig en te hoge begroeiing! Je wilt hier geen slippertje maken! Vanavond tijd voor tekencontrole! Op de terugweg ontmoeten wij voor de derde keer Liane, die ons uitnodigt de gehuurde studio te bekijken, van waaruit je de baai en het dorp vanuit een heel andere hoek bekijkt. Idyllisch gelegen boven op de rotsen en deel uitmakend van een grote villa, die opgedeeld wordt verhuurd in de zomerperiode. Voor ieder een eigen terras of terrasje met gebruik van de tuin, naar gelang de grootte van het gehuurde object. Wederom een babbeltje en uitwisselen van gedachten en kennis. Een verrassend contact! Met een bakje AIPIM verlaten wij Wilson, die druk bezig is op de computer met de indeling en opzet voor de inrichting van hun derde en nieuwe camper, wat hun zoon als meubelmaker zal gaan realiseren. Een bruiloft in het kerkje biedt een blik op het interieur. De kopse kanten van de banken aan het gangpad in het midden zijn getooid met boeketten gipskruid en op alle zitplaatsen ligt op gepaste afstand een plastic omslag voorzien van een kaartje met de tekst : Lagrimas de Alegria. Een zakdoek om de vreugdetranen te deppen!!! Liane wandelt met ons mee om vrienden te groeten op de camping. Alleen heeft zij geen idee waar hun standplaats is… Grappig als zij hen beschrijft! Beiden hebben wij het idee, dat wij weten om wie het gaat, ondanks dat het ondertussen mudvol is op de camping. Wij wandelen met haar mee naar de plek. En inderdaad blijken zij haar vrienden te zijn! Grappig hoe een mens waarneemt en registreert…Aan onze linkerzijde staat een echtpaar, wat jonger dan wij, met een dochter, even oud als onze jongste, en haar man. De vader is geïntrigeerd door onze camper en souffleert zijn goed Engels sprekende dochter om al zijn vragen op ons af te vuren. Vroeger heeft hij op een oude Mercedes vrachtwagen gereden… Wij zijn gewend aan zoveel vragen en vinden het vermakelijk. Voor ons geen probleem, tenzij er beslist op dat moment iets anders aan de orde is. Zijn dochter en vrouw voelen zich gegeneerd en roepen hem zelfs op een gegeven moment een halt toe: het eten is klaar… Er wordt echter pas een half uur later gegeten! Een kalme zee. De hele ochtend is het al ontzettend druk in de baai! Lange golven rollen af en aan… Talloze hoofden en rompen tekenen zich af tegen de einder in een poging te gaan staan op hun surfplank en netjes overeind te blijven surfend over de golven… Velen rollen er meteen weer af zodra zij erop zijn geklommen. Noordwaarts blijken er twee surfscholen langs het strand te zijn gehuisvest, waar velen tegelijkertijd worden geïnstrueerd. Voor de camping zijn vele campinggasten en bezoekers op de golven aan het oefenen. Plots slaakt Jan een kreet! Achter de surfers zwemmen drie of vier jonge walvissen…. Midden op de dag rond twaalf uren… In feite hebben wij dit niet meer verwacht. Carla heeft met Google translate de folder vertaald en gelezen, waarin staat vermeld, dat de moederwalvissen vanuit Antarctica naar deze rustige en warmere wateren komen om te bevallen en de jonge walvissen de eerste 3 a 4 maanden te laten opgroeien totdat zij zichzelf kunnen redden. De dagen, dat wij hier vertoeven, worden gekenmerkt door een straffe wind en woeste golven. Wij hebben voor onszelf geconcludeerd, dat de zee te woest is en de jonge walvissen hoogstwaarschijnlijk groot genoeg zijn om de tocht naar Antarctica aan te vangen en waarschijnlijk reeds onderweg zijn naar het zuiden. Eerlijk gezegd zijn wij min of meer teleurgesteld, alhoewel wij desondanks stilletjes hoop houden, omdat zovelen van de vaste gasten aan Garopaba hebben bevestigd, dat je in deze baai regelmatig walvissen kan waarnemen. Nu zijn wij echter opgetogen en helemaal blij! Voor de andere gasten duidelijk een heel normale gebeurtenis, want zij slaan de walvissen gade en hervatten hun bezigheden. Alleen de golfsurfers ver weg houden de walvissen in de gaten en houden gepaste afstand. Onze dag is helemaal goed!!! Het is verzengend warm. De schaduw bekoort ons. Wij halen onze grotere stoeltjes tevoorschijn en zetten ze in elkaar. Doorgaans nemen wij niet de moeite om dit te doen en zitten wij tot vermaak van velen op onze ministoeltjes naast ons bakbeest van een camper, wat voor velen reeds een fotomoment heeft opgeleverd. De walvissen keren zelfs terug in de baai! Rond theetijd steekt de wind op. Opgestaan is plaatsje vergaan, want de wind licht de vederlichte stoeltjes op en deponeert ze elders als jij de toilet een bezoekje brengt. Wij besluiten op aanwijzing van Liane en Wilson een wandeling langs het strand te maken richting het noorden. Rode vlaggen markeren gevaar tijdens het baden. Strandwachten houden toezicht vanuit hun gele wachtpost op palen. Een Braziliaan beweegt zich ontzettend soepel en ritmisch op muziek en demonstreert de anderen hoe het te doen. Wanneer de groep met hem de instructie probeert te realiseren haalt werkelijk niemand het niveau van hun instructeur, die glansrijk de beste is… Heerlijk om gade te slaan! Gewoon genieten! In de bocht beuken de golven op de rotsen. Een wandelpad in de vorm van trappen en een plankier leidt over de rotsen naar het bounty strand verderop. Een viertal jonge mensen rond de dertig spreken ons aan om te informeren, vanwaar wij afkomstig zijn. Een geanimeerd gesprek ontwikkelt zich. Het blijkt, dat zij evenals de dochter van onze buurman in het buitenland hebben verbleven om een Master te doen of stage te lopen en zich te ontplooien. Australië, Canada, de VS en Duitsland zijn favoriet! Zij nodigen ons uit om met hen in een pizzarestaurant te gaan eten, waar zij tijdens een ander bezoek maanden geleden hebben genoten van een heerlijke pizza. Wanneer zij ons ophalen blijken wij 8 km te moeten wandelen en dan ook nog terug… Vinden wij dit bezwaarlijk! Voor onze oude benen in de avond wel redelijk veel.. Met zijn allen halen wij de auto’s op bij het familiehuis van een van de 2 meisjes, waar zij dit lange weekend met elkaar doorbrengen vanwege de vrije dagen. Tot hun teleurstelling is de pizzeria van de Uruguese jongeman gesloten!!! Failliet? Het ligt wel buiten de bebouwde kom aan de doorgaande weg. Bruna eet doorgaans met haar familie thuis en is niet bekend met de plaatselijke restaurantjes. Wij belanden bij een Hamburgertent, omdat Carla niet aan de Sushi durft vanwege haar buik. Wij kunnen ons niet heugen, wanneer wij een Hamburger hebben gegeten… Een zeer grote variatie wordt geboden. Een prima kwaliteit, maar een grote hap voor 5 van de 6, terwijl iedereen slechts 1 Hamburger heeft besteld! Wat een verrassende dag!
Wanneer wij klaar zijn met onze inkopen in de supermarkt, start een wolkbreuk!!! Wij wachten eindeloos onder het afdak tot de regen minder wordt, maar wij kunnen wachten tot Sint Juttemis naar ons idee… Jan is het wachten beu! Wij trekken onze Ikeacape aan met onze boodschappentassen in beide handen eronder en reppen ons richting camping. Enorme plassen op het plaveisel leveren drijfnatte schoenen op… Het is een behoorlijke afstand om in de gietregen af te leggen. Aangeland bij de camper zijn wij net 2 verzopen katten en het hoost nog steeds! De kletskliedernatte poncho’s en boodschappentassen deponeren wij in de bestuurderscabine. Gelukkig heeft Carla de geest gehad om vandaag akkoord te gaan met het inpakken van de boodschappen in plastic zakken bij het afrekenen. In Brazilië zit doorgaans een kassière bij de kassa, die wordt bijgestaan door een collega, die alle boodschappen na het aanslaan, voor de klant inpakt in plastic zakjes of in de boodschappentas deponeert. Doorgaans doen wij alle boodschappen zelf in onze meegebrachte boodschappentassen om de plastic tassenstroom in te dammen en het gewicht beter te verdelen, maar een vooruitziende blik levert ons nu voordeel! Onze boodschappen zijn droog! Het blijft de ganse middag gieten. Gelukkig zitten wij droog! Tijd om te relaxen en te genieten van de castpod van de Sandwich, welke muziek Jan heeft gedownload. Stukken beter dan onder het druipend afdak van de supermarkt te staan wachten! De Aipim of cassave of maniok bakt Jan op, zoals Liane en Wilson hebben geïnstrueerd, terwijl hij het gerecht opdient met varkensvlees en salade. Wanneer zij ’s avonds als het droog is, afscheid komen nemen en gegevens komen uitwisselen, kunnen wij hen vertellen, dat wij van dit speciale Braziliaanse gerecht hebben genoten!
Wij worden verrast door het verschijnen van de camper van Anna & Fritz. Zij hebben in het naburige dorp overnacht, waar wij aanvankelijk walvissen hebben gezocht. Na het lezen van onze WhatsApp komen zij polshoogte nemen of wij nog aanwezig zijn. Gebroederlijk staan onze campers naast elkaar, want veel campers zijn reeds voor of tijdens de regen naar huis vertrokken en hebben ruimte gemaakt voor nieuwkomers. Het is een uitgelezen dag om elkaar te ontmoeten en met elkaar door te brengen. Tijdens onze wandeling naar het oude dorp zijgen wij neer in een restaurant om tezamen een hapje te eten. Wij blijken alle vier geen idee te hebben, wat die Portugese gerechten inhouden. Een gok! Wij gaan voor een visgerecht en blijken zonder overleg hetzelfde gerecht te hebben uitgekozen als Anna & Fritz. Frappant! Vis met maracujasaus! In 1 woord: verrukkelijk!!! Voor een voorspoedige spijsvertering banjeren wij over de boulevard, door het dorp en over het strand, terwijl Fritz geniet van de aangename temperatuur van het water. Het is inderdaad warm in de zon! Wij relaxen bij de camper. Babbelen wat en genieten van de avondrust en het samenzijn…
Het bevalt onze vrienden zo goed, dat zij besluiten nog een dagje te blijven en een lange strandwandeling richting het noorden te maken. Wij vertrekken en rijden over een binnenweggetje door het achterland via heuvels en dalen richting Florianopolis met een tussenstop op het strandje van Gamboa, waar wij lunchen. Op de maandag uitgestorven. Alles gesloten! Jammer genoeg geen koffie in het cafeetje van een Duitse eigenaar. Alleen een uitnodiging met een kaartje van eigenaresse Alma van een massagesalon en spa, die teleurgesteld constateert, dat wij geen gebruik van haar diensten maken. Wij willen door naar Canasvieiras op het noordelijk deel van Ilha de Santa Catarina om op tijd op de camping te arriveren. Samen goed kijken hoe wij moeten rijden, want het verkeer is ontzettend druk en wij zijn op onbekend terrein. Een mens heeft ogen en oren tekort! Torenhoge flats bepalen het stadsbeeld! Wij hebben mazzel! Wanneer wij bij de camping arriveren staat de campingbeheerder toevallig bij het toegangshek en maakt de weg voor ons vrij. Anders hadden wij een Braziliaans nummer moeten bellen en wij hebben geen Braziliaans abonnement! Een dure grap! De camping ligt op een helling met verschillende plateaus tussen de omringende huizen. Wij mogen zelf uitkiezen, waar wij willen parkeren. De campingbeheerder heeft een ingenieuze oplossing om te kunnen converseren. Hij spreekt in het Portugees zijn telefoon in en toont zijn display, waar in het Engels staat, wat hij vraagt. Hij vraagt of wij er bezwaar tegen hebben, dat hij een video maakt van onze camper. Nee, geen probleem. Tevens overhandigt hij de sleutel van de poortdeur, zodat wij kunnen gaan en staan. Te voet wel te verstaan, want voor de camper moet hij het hek voor ons openen met de elektrische deuropener! Zelf blijkt hij op het bovenste plateau te verblijven. Wij oriënteren ons hoe op deze camping de voorzieningen zijn, om erna een wandeling over het strand te maken. Hetzelfde beeld als in Garopaba: een drukte van belang van mensen van allerlei leeftijden, die in sportkleding snel wandelen of rennen langs de waterlijn! Vissers en de nodige zonneaanbidders… Kennelijk gaan veel mensen na het werk relaxen aan zee. Huidkanker is, horen wij, in Brazilië evenals in Nederland een toenemend probleem… De volgende dag verwelkomt ons met regen. En de dag erop evenzo. De invloed van de Atlantische Oceaan? In de plensregen verlaten wij de camping. Op weg naar het zuiden van het eiland wordt het geleidelijk rustiger na de chaos van de voorsteden van Florianopolis. Wij zien uitgestrekte bossen, stoppen bij een lagune om het uitzichtpunt te bekijken en moeten parkeergeld betalen voor een grote wagen. Het uitzicht stelt weinig voor, maar goed, iedereen, die hier wat te koop aanbiedt, krijgt als je niets koopt, wellicht een gedeelte van het parkeergeld. In elk geval enig inkomen voor hen… Een armere gemeente, een plek die wat welvarender aandoet… Jan rijdt door tot wij aan het einde van de weg zijn. Drie mannen zijn druk bezig het erf van een leuk nieuw huisje te verharden. De poort wordt opengezet naast hun hek en wij worden naar binnen geloodst, want voor een aantal Rais mogen wij hier op het stuk gras overnachten, wat grenst aan het strand: Praia da Solidao. Wij hebben zicht op de kust van Garopaba… Idyllischer kan het niet! Onderweg maakt de een of andere V-snaar een tjilpend geluid. Na tot stilstand te zijn gekomen beijvert Jan zich dit euvel te verhelpen. Het kost even tijd, maar het lukt. Ondertussen bekijkt Carla de nieuwe locatie, nadat zij het stageld heeft afgerekend. Het was reeds moeilijk het hek binnen te rijden door de geparkeerde auto tegenover het toegangshek, wat alleen lukte door heen en weer te steken. De een na de andere auto stopt. Mannen in bruin habijt en anderen in een witte habijt en witte lange broeken, sommigen voorzien van een bruine jute scapulier of schouderkleed, stappen uit en begeven zich naar het strand, waar keurige stapels vierkant gevouwen kledij in een vierkant worden neergelegd, terwijl de mannen zich in het water begeven. In eerste instantie denkt Carla aan dopen in de zee… Nee, de religieuzen gaan recreëren! Zwemmen, wandelen, rennen en voetballen. Even later worden golfsurfboarden aangevoerd boven op een kleine auto, waaruit 3 rijen religieuzen tuimelen. Deze kunst blijken slechts weinigen te midden van hen te beheersen. Het liefst dobberen zij met de surfboard in het water … Plotsklaps is het festijn ten einde. Er wordt aangekleed tussen de bomen, grenzend aan het strand. Beetje bij beetje rijden alle tjokvol gevulde auto’s weg. Tenslotte als sluitstuk het kleine autootje beladen met mannen en boarden. Samen verkennen wij lopend het weggetje tussen de huizen tegen de rotsen aan, wat overgaat in een wandelpad. Glad en glibberig… Wij keren terug. Wij zitten niet te wachten op een nieuwe glijpartij met alle gevolgen van dien! Over het strand lopend genieten wij van de weergekeerde rust, de prachtige omgeving en het magnifieke uitzicht, om via een paadje langs een prachtig bloeiende boom met gele bloemen naar de camper terug te keren. Op een stenen muur zitten 2 gieren waaks ons gade te slaan. Zij hebben zich tegoed gedaan aan de opgestapelde vuilnis langs de weg voor de naderende vuilniswagen. Een onprettig gevoel bevangt ons tijdens het passeren van de loerende gieren! Een paar meter verderop maakt de eigenaar van een oud Volkswagenbusje ons een compliment over onze wagen en wijst ter vergelijking naar zijn onderkomen en de sjofele gelegenheid, waar bier en andere drankjes door hem te koop worden aangeboden. Hij heeft duidelijk betere dagen gekend. Het café voorbij onze overnachtingsplek is gesloten. Wie was voorheen de eigenaar van het landje waar wij staan? Lezende op iOverland zou een van hen het kunnen wezen… De man in het keurig verzorgde nieuwe huis en zijn zoon zijn vriendelijke en keurige mensen. De veranda straalt gezelligheid uit! Zij maken een praatje. De vader heeft in zijn auto door landen gereisd, welke wij ook hebben bezocht en wij wisselen reiservaringen uit. Een biervat op een verhoging wacht op de waranda om een biertje te tappen.. Dit doet Duits aan… De zoon komt melden, dat hij uit voorzorg het hek heeft dichtgeschoven. Maar niet heeft afgesloten. Wij kunnen eruit… Beide mannen verlaten het huis. Grote schijnwerpers op hoge palen verlichten het strand. Het is een prachtig gezicht! Is dit onderdeel van de verlichte kust, die wij vanuit Garopaba kunnen waarnemen? De hele nacht blijven de lichten op het strand branden! De buren keren laat terug. Wij hebben het gevoel, dat wij in een klein paradijs overnachten. ’s Ochtends liggen zij nog op een oor als wij met moeite het roestige schuifhek proberen te openen als wij vertrekken en niet gemakkelijk kunnen sluiten. De nu wel aanwezige buurman van het café schuin aan de overzijde kijkt niet op of om.. Een man met een hanenkam. John Lennon als schildering op de wand van het pand. Het lijkt een hip café wat wij achter ons laten, want ook nu is het bedrijf gesloten. Wij gaan op weg en hopen vandaag Blumenau te bereiken. Wij hebben heel wat kilometers te gaan en laten vandaag de walvissen achter ons om het binnenland in te trekken op zoek naar accu’s, die wij nog steeds niet te pakken hebben gekregen.