Van B naar Beter

Van B naar Beter

In Brazilië heen en terug tussen grens en centrum. Op de grenspost gearriveerd staan wij niet op de juiste plaats geparkeerd om ons bij de douane te melden. Wij worden gecorrigeerd en moeten eerst de camper verplaatsen, alvorens wij in het kantoor worden geholpen. Voor wij de brug over mogen, wordt onze wagen ook nog van binnen bekeken door de Braziliaanse douane. Er wordt vandaag echt veel notitie van ons genomen! De brug over… Zouden wij op deze plek de wagen mogen zetten? We vragen het maar even. Oké! Wel het verkeerde gebouw! Een vriendelijke man, wijst waar ons te melden. Eerst naar de immigratie om ons paspoort aan te bieden. Zijn jullie afgemeld bij de Braziliaanse Federale Politie afdeling Immigratie? Jazeker! Kijk maar, wij hebben een stempel in ons paspoort. Ik zie het, beaamt de man. Kennelijk zijn er mensen, die geen trek hebben om naar het centrum terug te keren… Dat kan consequenties hebben, waar je niet op zit te wachten. Behulpzaam en sociaal van deze beambte! In een ander gebouw zit de douane om de auto te registreren en in te voeren. Verkeerde deur… Het zou beter aangegeven kunnen worden, maar zo werkt het normaliter niet in Zuid Amerika. Een prettige beambte staat Jan te woord. Hij is nieuw en moet het vak nog leren. Hij werkt het formulier af, vraag na vraag, netjes één voor één en ontdekt zodoende, dat er een fotokopie moet worden gemaakt. Zelf heeft hij geen fotokopieerapparaat! Er moet een collega opgetrommeld worden, die een fotokopie regelen kan. Moeizaam loopt de beambte stap voor stap alle vragen door die hij moet invullen en komt bij een laatste verzoek om een fotokopie… Waar is de man, die dat kan regelen? Niet meer op de grenspost! Hij is wederom vertrokken op zijn motor, heeft Carla geregistreerd. Zij zit in de schaduw op een bankje te wachten bij de mototaxi’s aan deze zijde van de grens, die uitsluitend hier mogen opereren en niet in Brazilië, wat betekent drukke nering van opstappen en afstappen. Klanten, die lopend de brug oversteken. Ieder heeft zijn eigen werkterrein in zijn eigen land! Amusant om gade te slaan! Jan komt uiteindelijk naar buiten om te melden, dat hij naar het centrum moet voor een fotokopie. Dit is vast niet voor de eerste keer, dat dit zo uitpakt, want een van de mannen van de mototaxi’s vraagt of hij kan helpen. Wanneer hij de vraag hoort, biedt hij aan om een fotokopie van het formulier te gaan maken in het centrum. Oké! Hij racet weg! In een vloek en een zucht is hij terug met de vereiste fotokopie. Wij mogen met Braziliaans geld afrekenen. Goed geregeld! Een volgende klant dient zich aan…Weg is de mototaxi alweer. Jan levert zijn fotokopie in, keert uitgeblust terug van deze eindeloos durende registratie van de tijdelijke import van onze wagen. Twee uren in dat hete hokje doorgebracht! In de kiosk halen wij een grote beker vruchtensap en wat zoutjes. Een mens knapt in de hitte met recht hiervan op! De douane werpt nog een blik in onze auto. Eindelijk mogen wij door! Dit is een grenscontrole, die echt eeuwen duurt! Jammer genoeg, hebben wij als persoon en eveneens voor de wagen slechts toestemming voor een verblijf van 3o dagen gekregen! Jan baalt hiervan! In het zuidoosten kregen wij op de grens van Paraguay vóór Villa Montes 90 dagen voor de auto in 2017! Het verlengen als persoon anderhalf jaar terug was een wassen neus in Uyuni! Juist het importeren van de auto kost veel tijd en moeite voor degene, op wiens naam de auto staat geregistreerd. Voor Carla een moment om Jan te ondersteunen of te relaxen! Cobija is een grotere stad dan wij verwachten. Meteen worden wij in het drukke verkeer opgenomen. Genoeg te zien! Een busje rijdt met open achterklep. Lading ontbreekt. Waarom dan die klep open? Vergeten of om te ventileren? Een personenwagen heeft een buitengewoon grote watercontainer boven op zijn dak met een touw vastgebonden. Een ijskar met parasol. Een brommer met 4 personen erop plus een boodschappenkarretje! Een vrachtwagen met lading en mensen erboven op. Ondertussen speuren wij of wij een bank zien om te pinnen. Carla heeft zich op Maps-me al georiënteerd, waar deze zich bevinden. Zij gokt erop, dat de BNB-bank op de rotonde dezelfde is, waar wij in Cochabamba bij konden pinnen tijdens ons vorig bezoek. Niet bij elke bank kan je als buitenlander pinnen… Indertijd hebben wij bij de grensovergang naar Peru bij een geldwisselaar ons overgebleven geld gewisseld voor Peruaans geld en later nog een restantje in Cusco voor een slechtere koers! Absoluut niets over van ons vorig bezoek. Vandaag geluk: het lukt! Deze ATM reageert op onze pinpas en produceert geld! Buiten de grote stad moet je overal contant afrekenen. Wij kunnen Cobija verlaten. Dit gedeelte van het land hebben wij nog niet bezocht. Wij hebben geen idee, wat wij zullen aantreffen. In Lonely Planet vinden wij weinig informatie. Op iOverland evenmin. Kennelijk zijn er niet velen, die dezelfde keuze maken als wij. Tot op het laatst hebben wij geaarzeld of wij de Transocéanica vervolgen of niet. Tot Cusco is voor ons een onbekend gebied! Echter wat doen wij erna? Niet leuk om bekend terrein te betreden! Hooguit als verbinding naar Noord Peru, Ecuador en Colombia, maar de tijd, die ons rest, is hiervoor tekort! Wij willen royaal de tijd hebben om te reizen! Ten noorden van La Paz moet het schitterend zijn. Trinidad, de Missionsroute en Santa Cruz de la Sierra hebben wij de vorige reis laten liggen vanwege de hitte en de gewenning aan de hoogte, waarop wij indertijd onze route met succes hebben afgestemd. Van kennissen vernomen, dat dit traject absoluut de moeite waard is. Dit alles tegen elkaar afwegende, heeft ertoe geleid Brazilië te verlaten en Bolivia te betreden. Het blijkt, dat het Amazonegebied van Brazilië in Bolivia doorloopt. Min of meer worden wij hierdoor verrast. Natuurlijk verandert het landschap niet door een landsgrens! Echter sinds wij Humaità hebben verlaten, is de indruk bij ons gewekt, dat wij steeds verder uit het Amazonegebied geraken. Steeds minder grote bomen en oerwoud, steeds weidser en meer weiden… Deze indruk wordt aanvankelijk bevestigd, als wij Cobija verlaten. Boerenbedrijven met grote kudden witzwarte of witte koeien zien wij aan weerszijden van de weg. Wij bereiken tolstation Villa Busch, waar wij informeren of wij route 16 naar La Paz kunnen nemen. De twee mannen schudden het hoofd van nee! Die weg is bar slecht en moeten wij echt niet nemen! Als wij het goed begrijpen is slechts het eerste deel toegankelijk en is er een deel van de route of de rest van de weg afgesloten. Wat is hun advies? Wij kunnen in feite uitsluitend route 13 volgen. Onze voorkeur vervalt meteen! Terug en naar Peru is niks met zo’n uitgebreide grenscontrole. Bovendien mogen wij waarschijnlijk Brazilië niet meer in, omdat wij reeds 75 van de 90 toegestane reisdagen hebben verbruikt. Gelezen op internet! Deze optie vervalt! Er blijft ons weinig andere keuze over dan route 13 , die over gaat in route 8 ... Wij zien wel. Hoe zit het dan met de afslag naar Trinidad? Ook al een negatief advies! Beter via La Paz te rijden… Wanneer wij die afslag bereiken, kunnen wij wederom informeren, maar de mannen geven ons weinig hoop…Met recht het traject van een Overlander! Ondertussen zijn wij vrij laconiek in zulke zaken en accepteren het leven zoals het komt. Het maakt het leven eerlijk gezegd tot een verrassing. Het belangrijkste is, dat je altijd genoeg te drinken en te eten hebt, voldoende brandstof hebt en dat je lichaam en het voertuig je niet in de steek laten. Dan kan het leven een feest zijn! Eerlijk gezegd ervaren wij het reizen als zeer ongecompliceerd! Elke dag is met recht een nieuwe dag: kijken wat de dag ons brengt! Het tolgeld rekenen wij af, waarna de tolgaarder ons duidelijk maakt, dat wij meerdere tolstations zullen ontmoeten, waar wij dit kaartje moeten tonen als bewijs, dat wij voor een lang traject vooruit hebben betaald. Instructie: goed bewaren! Een speciaal vakje in Carla’s portemonnee heeft deze functie toebedeeld gekregen in de loop der tijd, want in Zuid Amerika hanteren ze tot nu toe overal dit systeem. En zuinig zijn we nog altijd als rechtgeaarde Nederlander… Wij vervolgen onze weg en ontmoeten een volgestouwde jeep. Je zou bijna denken, dat de mensen door alle ballast er zo af kunnen duikelen. Toch gaat het goed en zie je zoiets nooit gebeuren… Op de rotonde staat een man naast een boomstam uitgebeeld. Werd hier in vroeger dagen rubber getapt? Een kerststal. Blijft deze kerststal evenals vele milieubewuste kerstbomen het hele jaar staan? Of wordt deze alsnog verwijderd of worden de luiken gesloten? Het wegdek is niet zo best. Jan probeert de gaten te mijden, wat niet altijd te voorkomen is, maar op een gegeven moment houdt het asfalt op. Een weg van rode klei resteert. Een autobus, met volle bepakking op het dak, komt ons tegemoet, op weg naar Cobija, grote wolken rode stof opwerpend. Snel onze zijramen dicht en pas weer open als wij uit de stofwolk zijn! De schaduwen worden langer, omdat de zon achter ons staat. Het is alsof wij over onze schaduw heen proberen te rijden, wat natuurlijk niet lukt! Een jeep vol bagger en een staande man, die zich aan de boog achter de cabine staande houdt. Een poort over de weg -Tolstation of Reten Porvenir-: een touwtje is over onze rijbaan gespannen. Jan mag ons kaartje tonen, waarna de tolgaarder het koord laat zakken: Permissie om verder te rijden! In de berm staat een bord met het verzoek aan het zware verkeer bij regen niet te rijden, maar te wachten tot het water is afgevoerd en de blubber is ingedroogd, zodat de weg niet wordt kapot gereden en in fatsoenlijke conditie blijft. Hier kunnen wij ons echt iets bij voorstellen! Maar waar parkeren wij, wanneer het plotseling begint te regenen? In feite is er slechts één rijbaan beschikbaar. En de bus? Kart die door? De bussen, welke wij ontmoeten rijden ontiegelijk hard, misschien beter te omschrijven als scheuren, met enorme stofwolken in hun kielzog! Wij betwijfelen dat er iemand bij hevige regen in de kant gaat staan als wij de weg bekijken, waarop wij rijden… Ondertussen rijden wij door het bos. Weer een auto met achterop volk…Plots ziet Carla vóór het dorp Trinchero een mogelijke overnachtingsplek terzijde van onze route, waar iedereen uit veiligheidsoogpunt noodgedwongen zachter moet gaan rijden, doordat de oude weg wat onoverzichtelijk en kronkelig loopt naast een nieuwe weg in wording. Kennelijk wordt het oude tracé in de toekomst vervangen. Men is begonnen met verbreding en uitdieping van een gunstiger traject voor een nieuwe weg, waarbij men bochten afsnijdt, zoveel mogelijk bochten vermijdt of flauwe bochten aanbrengt, tenzij het niet anders mogelijk is de weg te projecteren. Wij staan uit de stofwolken, omdat de wind alle stof de andere kant opblaast. Ver genoeg verwijderd van de rijbaan en wat hoger gelegen. Een prachtige avondlucht boven de weiden van de aangrenzende fazenda. Het enige is, dat in het donker autolichten naderen, waardoor je het idee hebt, dat er zo direct één op onze auto inrijdt, maar gelukkig op tijd wendt… Dat went echter ook op een gegeven moment. ’s Nachts blijkt er meer verkeer te passeren dan wij verwachten, maar wij slapen desondanks prima. Wanneer wij ’s ochtends op weg gaan, zien wij op een publicatiebord, dat de regering een project heeft lopen om de plaatselijke bevolking van drinkwater te voorzien en kunnen wij gadeslaan in hoeverre men vordert met de aanleg van een nieuwe weg. Wij verbazen ons en blijven ons verbazen! Zo plots als de verbreding is gestart, zo plots houdt de verbreding op! Enkel de oude weg is aanwezig! Kilometers verder ligt een weg gereed, die veel te lang moet inklinken voor er asfalt wordt aangebracht, waardoor ondermijning plaatsvindt: grote geulen en afkalven van de zijkanten, waar wij tegen aan kijken tijdens het passeren. Vóór de toplaag kan worden aangebracht, moet deze onderlaag opnieuw gerenoveerd worden! Geldverspilling in onze ogen! Waarom dit traject niet afgemaakt en in gebruik genomen? En dan in the middle of nowhere ligt op het talud van de ondergrond een rijweg van betonplaten, gelegd door een ingepakte machine, die deze platen terplekke produceert. Het lijkt alsof er een huis van de machine is gemaakt… Er blijkt een man in aanwezig! Misschien een bewaker? De auto van een bewoner staat op de betonplaat geparkeerd, terwijl zij de hoge wal afklimmen van hun huis naar de auto… Geen fatsoenlijke toegang tot hun huis, wat daar al lang stond vóór de weg werd gerealiseerd… Geen dubbele rijbaan meer. De machine is hier gestopt! Er is geen werkvolk aanwezig! Duikers zijn deels klaar! Geen mens te zien! Het nieuwe traject ligt diepweggedoken tussen hoge wanden, waar een verloren houten ladder tegen de helling staat. Het is een prachtig landschap om over uit te kijken met de rode weg in de diepte, het groen eromheen en elektriciteitsdraden die oplichten in het zonlicht. Twee motoren komen over een smal paadje met moeite van een talud naar beneden. Aan onze linkerhand is een uitgestrekt terrein voor wegwerkers en machinerie. Zijn zij hier ondergebracht tijdens het werk? Wordt er sowieso aan dit project gewerkt of ligt het stil? Hacienda Jacaranda heeft een mooi toegangshek met afbeeldingen erop van de welbekende koeien met zo’n vreemde bochel ter hoogte van hun nek en schouders. Worden onder het afdak op palen paarden vastgezet om hun hoeven te beslaan? Toch wegwerkers aan het werk? Zij staan verspreid tussen en naast een verzameling planken, hoogstwaarschijnlijk in gebruik geweest voor de bekisting van grote betonnen duikers, die het water snel moeten kunnen afvoeren. In het verleden is overal veel gewerkt met metalen kokers. Wij zien echter, dat deze kokers of buizen door de kracht van het water worden meegevoerd en vernield en de erosie rondom toeneemt, waardoor enorme gaten in het wegdek ontstaan, met name aan de zijde van een verhoogd gelegen rijweg of aan de kant van de afgrond. Men is overal bezig deze verwoestingen aan te pakken, maar dit is een gigantische klus en kost goudgeld! Alweer komt ons een bus tegemoet, echter met deels geopende voorzijde om de motor te koelen. In Villa Amazonica mogen wij wederom voor de tol stoppen. De weg is versperd door een touwtje, wat de man in het hokje, voorzien van fietshandschoenen, laat vieren om te kunnen passeren als wij ons bewijs van betaling hebben getoond, waarna hij het touwtje weer aantrekt om de barrière te herstellen. De chauffeurs moeten uitstappen en de tolgaarder mag blijven zitten! Voor ons staat een grote bus met een afbeelding van Jezus achterop, die de wereld beschermt en in zijn handen houdt. Dit soort afbeeldingen zie je vaak in Zuid Amerika op een bus. Het lijkt alsof zij verwachten, dat roekeloos rijden dan meer verantwoord is… Verschillende reizigers maken dankbaar gebruik van het feit, dat er een stopbord staat. Zij springen uit de bus en verdwijnen in het hoge gras om een plasje te plegen naast het bord STOP! Zij boffen, dat zij geplast hebben, want wij belanden op een geweldig blubbertraject! Hier wil je niet graag uitstappen! Je mag meteen oppassen, dat je niet uitglijdt! Een eenzame fietser stapt op het heuvelachtige traject af om in de blubber te gaan staan om ons te laten passeren, want hij rijdt op het rechter wielspoor. Arme man, kan hij op gang komen om de heuvel op te rijden? Stapels buizen liggen op een veld te wachten tot ze worden benut…Een prachtige solitair tekent zich af tegen de lucht met wolken! Politiecontrole in Santa Lucia! Jan mag zijn paspoort, rijbewijs en verzekeringspapieren tonen. Keurig in orde! Wij mogen door. Op het baggertraject stopt het busje waarmee wij redelijk gelijk op rijden. Een man op een brommer heeft witte koelboxen, waaruit hij ijsjes en gekoeld drinken tevoorschijn tovert, wat gretig aftrek vindt. Bomen met lianen omzomen de blubberweg. Het landschap vertoont nu werkelijk veel overeenkomst met het Amazonegebied in Brazilië! Wij worden verrast door een betonnen brug, vanwaar wij zicht hebben op twee rivieren, die hier bij elkaar komen en als twee kleuren water naast elkaar stromen: links de Rio Manuripi met inktzwart water en rechts de Rio Tahuamano met roodbruin water. Hoog op de oever bewoning. Wij hebben Puerto Rico bereikt. Wij zien een betonnen gebouw in aanbouw, waar dunne boomstammen als stut worden gebruikt! Een vrouw in amazonezit achterop de brommer, terwijl de weg vol kuilen en gaten zit. Dat lijkt mij niet echt comfortabel! Een brommer komt ons tegemoet: wij kijken recht in de ogen van Micky Mouse. Een rare gewaarwording! De ambulance is eveneens onderweg. Een bord waarschuwt ons geen drugs te gebruiken en wederom worden wij gevraagd bij regen de weg 3 uur rust te gunnen om zich te herstellen. De nieuwe weg is hier in een verder gevorderd stadium! Er is zelfs een gedeelte helemaal gereed, maar niet in gebruik genomen. Er staan borden, dat gemotoriseerd verkeer het nieuwe wegdek niet mag gebruiken! Motoren storen zich niet aan dit verbod! Zij maken met veel plezier gebruik van die heerlijke betonweg! Soms ontbreekt een aansluiting. Doorgaans bij een duiker in aanbouw. Even eraf en dan weer erop. Wij komen nog drie machines netjes afgedekt tegen, die de betonplaten ter plekke fabriceren. Er is van twee kanten naar elkaar toegewerkt. Dit veroorzaakt een probleem: er past geen hele plaat tussen. Deze moeilijkheid hebben wij in Chili eveneens waargenomen. Wij hebben gezien, hoe men beton stort om het ontbrekende gedeelte aan te vullen. Ook hier zal men het braak liggende gedeelte letterlijk moeten dichten! Niet goed berekend! Ook in dit gebied blijkt de nieuwe weg in aanleg en afwerkingsstadium zeer te variëren! Wij zien een vrachtwagenchauffeur, die zich in het water van een in aanbouw zijnde duiker staat te wassen. Zijn vrachtwagen staat bij de splitsing geparkeerd. Hoe gaat de weg nu verder? Moeten wij links of rechts? Wij brengen de coördinaten in van een overnachtingsplaats, die niet ver verwijderd moet zijn. Het is een vrij grote open plek links van de weg omzoomd door bomen met aan een zijde struiken met mooie blauwe bloemetjes. Wij besluiten hier te overnachten. Rond vijven worden wij overvallen door insecten! Het blijkt een plek te zijn, waar de insecten welig tieren! Soms moeilijk bij aankomst in te schatten! Te laat om alsnog een andere plek te zoeken. Deet helpt en vroeg gaan slapen, zodat er geen licht insecten naar binnen lokt. Al doende leert een mens! Wanneer wij richting Conquista rijden blijkt de weg naar het dorp bar slecht te zijn: 4 km ontzettend diepe sporen en het is een en al blubber. Het blijkt de oude weg te zijn, die nog verder doorloopt richting nieuwe weg. Het tweede gedeelte wordt het meest door motoren gebruikt, is smaller en de bebossing laat toe, dat wij kunnen passeren, maar soms is het voorzichtig rijden en echt goed opletten! Het is een wondermooi gedeelte! Het blijkt, dat wij ons in het Reserva Nacional de Vida Silvestre Amazónica Manuripi bevinden. Een geelzwart gestreepte slang kruipt voor ons over de weg. Een prachtig dier om te zien! Schitterende grote helderblauwe vlinders, die aan de onderzijde donkerbruin zijn, dartelen door de lucht. Zij zijn vliegensvlug en niet op de foto te vangen! Zelden rusten zij uit, waardoor je ze kunt fotograferen. Behalve vanochtend op Carla’s rug! Het kriebelt! Een insect? Jan kijkt onderzoekend en moet verschrikkelijk lachen als hij de vlinder ontdekt…Carla duikt naar voren en de vlinder zoeft weg… door het open raam de buitenlucht in! Natuurlijk niet op de foto vastgelegd! Als wij een helling oprijden steken prachtige bomen boven tegen de ochtendlucht af. Een plaatje! Tenslotte komen wij op een splitsing uit waar wij van rechts hadden kunnen komen als wij onze weg niet hadden gevolgd. Er blijkt een afsnijding te zijn aangelegd ter hoogte van Jericho en Conquista, wat 16 km winst oplevert voor het verkeer, waardoor het dorp niet meer wordt aangedaan. Dit geeft minder nering voor de bewoners… Minder klandizie voor de winkeltjes op het plein, terwijl het gebied wat wij tot nu toe sinds de grens hebben doorkruist, slechts dun bevolkt is. Alles wat passeert kan gunstig zijn voor hun portemonnee… Het lijkt ons hier een hard bestaan. Een bord waarschuwt ons overstekend wild te beschermen. Wij rijden langs dorpjes met primitieve huizen zonder veranda, waar de was in de regen hangt tussen de bomen. Twee vrouwen zijn bezig met het vlechten van haren, terwijl een man rustig op zijn stoel zit en de kindertjes in de blubber aan het spelen zijn. Het zijn nederzettingen van Indianen. Ook de Indianendorpjes zijn in het programma opgenomen om drinkwater geleverd te krijgen, staat op een bord langs de weg gepubliceerd. Belangrijk, dat deze voorzieningen ook hen ten deel vallen, hetgeen hun gezondheid positief kan beïnvloeden. In de loop der tijd zijn velen gestorven aan ziekten, die de kolonisten hen hebben gebracht. Het is absoluut niet druk op de weg sinds wij Porvenir hebben verlaten. De weinige autobussen en enkele vrachtwagens zijn onze medeweggebruikers, waarmee wij terdege rekening moeten houden! De motoren houden ons altijd goed in de smiezen! Of het slechts één berijder betreft of om meerdere passagiers gaat… Het maakt niet uit, zij rijden veel voorzichtiger! Prachtige begroeide bomen strelen onze ogen en maken deze weg door de rust die ervan uitgaat, tot een aangenaam traject. De nieuwe weg is uitgezet met paaltjes. Deels is een onderlaag aangelegd en ligt in te klinken. Hopelijk niet te lang… Er zijn plaatsen, waar veel aarde is weggespoeld… Een vrachtwagen is gestrand en staat op drie wielen op de nieuwe weg geparkeerd, omdat er anders geen plek voor de wagen is, wil het verkeer kunnen doorstromen. De oude weg slingert rond de weg in aanleg en kruist de nieuwe weg op meerdere plaatsen. De nieuwe weg verdwijnt uit het zicht. Wij rijden gans alleen over een smalle weg door het oerwoud. Ternauwernood kan je elkaar hier passeren. Niet aan de orde, want wij ontmoeten niemand! Plots zien wij de vrachtwagen met aanhanger, die ons ruim geleden heeft ingehaald. Staat hij stil? Inderdaad! Hij is de achterste in een wachtrij. Het inhalen heeft hem weinig voordeel opgeleverd. Deze weg brengt ons wederom bij een rivier, welke met een pont moet worden overgestoken! Wij sluiten netjes achteraan de rij aan. Wij passeren een pad naar rechts, wat naar de rivier leidt. Carla ziet aan het eind van het pad een soort woonboot liggen. In het water of op de wal? Zij gaat op onderzoek. Het blijkt inderdaad een boot annex huis annex kantoor te zijn van de SERNAP ( de Boliviaanse organisatie voor natuurbehoud ) voor het reservaat, wat wij doorkruisen. Het geheel doet denken aan de Ark van Noach en het huis van Pippi Langkous. Carla vindt het prachtig in deze entourage passen! Twee mannen verlaten de woonboot, die als het ware in een kreek op de wal ligt, niet ver van de rivier, en begeven zich naar hun geparkeerde pick-up. Wij zwaaien elkaar gedag in het voorbijgaan. Carla moet terug naar Jan voor hij de pont op moet!De chauffeur van de vrachtwagen voor ons, is Jan in de tussentijd komen vertellen, dat hij de rij vrachtwagens mag passeren en vooraan mag gaan staan. Carla loopt naar het water om polshoogte te nemen. Zij slaat de pont gade, die onderweg naar onze oever is. Waar komt die pont vandaan? Waar is de aanlegsteiger aan de overzijde? Twee rijplanken voorzien van betonijzerdraden worden uitgelegd. Wanneer de pont aan onze zijde afmeert ziet het personeel onze wagen. Zij wenken Jan de rij lange vrachtwagens te passeren. Wij hebben een dusdanig formaat, dat wij gezamenlijk met de twee voorste wachtende voertuigen op de pont passen! Alleen moeten de auto’s en de vrachtwagen nog wel aan onze zijde de pont verlaten! Wanneer wij de rij passeren, blokkeren wij de hele boel! Toch maar even wachten…. Dat lijkt ons een beter idee! Eigenwijs, maar het werkt wel! De minibus - een Mercedes Sprinter – rijdt ons voorbij en parkeert achter ons, wachtend op de passagiers die foerage inslaan bij de stalletjes voor de verdere rit, waarna de weg vrij is voor ons, om de pont op te rijden tussen de stalletjes door en de rij wachtende vrachtwagens met aanhangers. Jan moet als eerste op de uitstulping van de pont parkeren, waarna een grote vrachtwagen in het midden en de autobus erachter zich moeten opstellen. Om los te komen van de wal, moeten deze twee voertuigen zover mogelijk naar voren rijden om, wanneer de boot een paar meter van de kant is, zover mogelijk naar achter te rijden en de motor uit te zetten. Het gewicht wordt op deze manier verdeeld om een gunstige positie op het water in te nemen. Een lichtblauw bootje met opbouw blijkt onze pont naar de overzijde te geleiden. In eerste instantie ziet Carla het bootje aan voor een voetveer. Het bootje wordt na de manoeuvres van de lorrie en de bus omgevaren van de linkerzijde naar de rechterzijde van het vlot, wat ons naar de overzijde vervoert. Twee van de vier bootmannen hebben een dikke prop cocabladeren in hun wangzak. Zij doen dat om wakker en alert te blijven en vele uren te kunnen maken zonder in slaap te vallen, zegt men. Een hap extra energie! Geef ons maar cocathee in plaats van zo’n prop in onze wang! Die dikke wang zie je trouwens uitsluitend in Bolivia! Elders is het gebruik van cocabladeren officieel niet toegestaan!! Met name Chili is hier heel streng in! Rio Madre de Dios is een brede rivier! Schuin aan de overzijde blijkt een rivierarm te zijn. Onze pont vaart het door bomen aan het oog onttrokken water op, wat naar rechts een bocht maakt om verderop een bocht naar links te maken. Tijdens het varen ontmoeten we een smalle baileybrug. Welke functie heeft deze constructie? Wij hebben geen idee. Een dorpje ontrolt zich op de linkeroever, naarmate wij verder varen. Een grappige gewaarwording! Een andere pont vertrekt van de linker kade en maakt voor ons ruimte, zodat wij kunnen aanmeren. Jan zit startklaar achter het stuur. De voetgangers moeten als eerste de pont verlaten. Dus ook Carla! Haar portier kan op de pont niet geopend worden. Het pontpersoneel doet zijn best om de boot degelijk te verankeren. Een belangrijke klus, want een vrij steile helling voert van de aanlegplaats naar boven, waar op een vierde een afslag naar het rivierdorpje voert en de weg steil omhoog verder loopt richting Sena. De grote vrachtwagen met aanhanger rijdt als eerste van de pont, gevolgd door de bus, waarna Jan toestemming krijgt de boot af te rijden. Carla probeert het tafereel vast te leggen en wordt tegelijkertijd verrast door de snelheid van de ontscheping en door Jan, die beneden stopt om haar te laten instappen en niet verderop in de bocht van het riviergehucht of waar Carla staat. Duidelijk verwarring het gevolg! Jan kart dóór de helling op en parkeert als daar gelegenheid voor is! Carla als een hijgend paard erachteraan de helling op… Zo dat is genoeg gymnastiek voor vandaag! Uitgeteld klimt zij in de auto! Jan verontschuldigt zich. Naar zijn idee, zou hij vanaf die plek niet meer hebben kunnen optrekken. Best kans! Dat is op zo’n smalle helling met een rivier beneden niet echt plezierig!! Het ouwetje heeft het in ieder geval geklaard, ofschoon het omhoog lopen haar vies tegenvalt! Boven nemen wij een korte brug en belanden even later in de wat grotere plaats Sena. Wij willen graag tanken en in ieder geval drinkwater inslaan. Er staat een gigantische rij bij het tankstation van mensen met gasflessen. Pick-ups en motoren rijden af en aan. Jan stopt en informeert. Er is zojuist een vrachtwagen gearriveerd met volle gasflessen. Eerst gaan alle mensen bevoorraad worden met gas. Alle lege flessen worden ingenomen en geruild voor volle gasflessen, zodat de vrachtwagen met de lege gasflessen kan terugkeren naar het gasvulstation om alle flessen opnieuw te vullen en nieuwe bevoorrading kan worden gerealiseerd. Pas wanneer het gas is uitgeleverd, wordt de brandstofleverantie ter hand genomen… Van alle kanten komen nog steeds mensen met lege gasflessen aan: op karretjes, brommers, in kruiwagens en auto’s. Dit gaat uren duren! Daar gaan wij niet op wachten!!! Wij hebben voorlopig genoeg diesel en hopen in de overnachtingsplek diesel te kunnen kopen. Drinkwater is gemakkelijker geregeld. Geen grote flessen van 5 of 6 liter, maar wel kleinere van 1 ½ liter. Daar kunnen wij voorlopig mee uit de voeten. Wanneer wij willen optrekken passeert een motor met 2 vrouwen en 2 kinderen ons. Zij rijden rustig en behoedzaam. Op de kruising voor ons zien wij een jong meisje ons tegemoet komen stuiven op een motor, die de binnenbocht neemt naar links en zo de andere motor ondersteboven rijdt voor onze ogen. Meteen ligt iedereen zand te happen! De moeders zijn echt woest! De schade valt mee zo te zien. Wij bemoeien er ons maar niet mee. Een politiewagen komt ons ook tegemoet. Een aanrijding is hun verantwoordelijkheid. Wij verlaten Sena en stuiten op de weg in aanleg, waar een ander principe wordt toegepast dan voordien. De ondergrond wordt aangebracht om in te klinken, waarna een schuin oplopende betonnen wand wordt aangebracht om afkalving en ondermijning tegen te gaan en te voorkomen, vóór de betonplaten worden geproduceerd en gelegd. Een test of dit beter functioneert? Wij mogen wederom stoppen en tol betalen voor het komende traject van Sena in de regio Pando richting Peña Amarilla. Voorbij een gehucht met de mooie naam Samaria, waar sobere houten huizen staan, bedekt met een dak van bladeren. Pech: een man zit in de kant op zijn hurken te sleutelen aan zijn motor… Een zwaar beladen pick-up met gestapelde liggende drums. Een school… Waarom zo vaak buiten het dorp? Vanwege de regiofunctie? Een grote tak is geknapt en verspert deels de weg. Iedereen rijdt er omheen! Niemand ruimt de tak op! Politiecontrole! Op een pellet staat geschreven dat hier brandstof te koop is, maar eveneens Coca Cola, Pepsi en Sprite. De politie kan misschien niet van het eigen inkomen rondkomen. Het touwtje ligt op de grond. Pionnen en banden markeren de stopplek. Wij zien echter helemaal niemand, dus wij kunnen doorrijden na netjes in te houden en te stoppen. Het is etenstijd! Een meevaller voor ons! Aan onze rechterhand is het een verschrikkelijk modderboel. Wij verwachten een pont en nog een tweede pont. Onverwacht rijden wij plotseling op betonplaten, die overgaan in een heuse brug en wederom een wegdek bestaande uit betonplaten, gevolgd door een keurige tweede brug over de rivier Beni, welke afgesloten wordt door ongeveer een kilometer betonplaten, waarna we verder hobbelen op een bar slechte weg. Opgeschoten jongens hangen op een motor, terwijl twee meisjes in een riviertje beneden de weg de was aan het doen zijn. Over de hele wereld gedragen mensen zich in de grond van de zaak hetzelfde…Kostelijk om te zien! Een afgeladen Toyota komt ons tegemoet vol vrouwen en kinderen in de laadbak. ’t Regent. De bosschages wijken. Huizen omringd door water en moerassen. Onder het afdak van een huis staan twee vrouwen te schuilen, wachtend op de bus, die wij even verder ontmoeten. Een vrachtwagen staat met de cabine gekanteld, terwijl de chauffeur probeert te achterhalen wat er loos is. Heesters en bomen gedijen door voldoende vocht, getuige de prachtige witte bloemen als pluimen aan weerszijden. Een genot voor het oog! Alhoewel de regen anderzijds voor een troosteloze aanblik zorgt als een vrachtwagen nadert en het hele plaatje een druilerige dag uitbeeldt. Wij bereiken Peña Amarilla/ Reten Triangulo. Voor vandaag ons laatste tolstation! Betalen we die tol voor die keurige bruggen, die slechte weg erna of voor het traject, wat wij morgen gaan rijden?! Wij houden het maar op het laatste! Schuin aan de overkant tanken wij op de kruising de eerste Boliviaanse diesel, die van die heerlijke zwarte rookpluimen geeft. Officieel moeten buitenlanders meer betalen dan Bolivianen, omdat de regering de diesel subsidieert voor de bevolking. Bovendien moeten zij een rekening opstellen, waar zij echt een hekel aan hebben, omdat het zo arbeidsintensief is! De man rekent echter de Boliviaanse prijs, waarop wij hem een fooi geven. Voor ons ligt de T-splitsing. Wij hebben het eind van Bolivia route 8 bereikt! Als wij linksaf slaan zouden wij via Riberalta Guajará-Mirim in Brazilië kunnen bereiken en weer bij Abuna uitkomen, waar wij aan de rivier hebben overnacht. Dat lijkt ons eeuwen geleden… Dat gaat het absoluut niet worden!