Vervolg van de kick

. Dirk Brouwer, destijds Rector Magnificus van Yale University (vrienden?), heeft in 1964 dit Observatorium opgestart als project van Yale & Columbia University. In een later stadium heeft Columbia zich teruggetrokken, is er een ander samenwerkingsproject aangegaan, maar heeft Yale na 50 jaar dit project afgestoten en als gift aan de Universiteit San Juan geschonken. De professor toont een foto van de komeet Halley, die zichtbaar was in 1985/1986 en opnieuw zichtbaar zal zijn in 2060 wanneer onze jongste telg 75 jaar zal zijn bij leven en gezondheid. Een grappige combinatie met het leven van onze jongste. Wij maken de afspraak om ’s avonds bij hem terug te komen om door de telescoop te kijken. Wie schetst onze verbazing als wij Wolfgang & Barbara ontmoeten in de bocht bij een mooi uitzichtpunt als wij opnieuw naar boven rijden. Ontmoet in Paraiso Suizo en in Vicuña en nu onverwacht hier! Met hen en een Argentijns echtpaar doen wij praktijkervaring op met telescoop kijken. Wij kijken naar Sirius, Jewelbox, Doble (een duo-ster), Clustersterren en Nebulae. De professor is een aimabele man en legt heel erg duidelijk uit, waardoor wij wederom een geweldige ervaring hebben, met onze handen op onze rug, om de ingestelde positie van de telescoop niet per ongeluk te wijzigen tijdens het kijken door de telescoop en wij niet meer kunnen zien, wat wij willen zien! Vanwege het verzamelen van de gegevens van de 2 Observatoria en het verwerken en doorzenden naar de Universiteit in San Juan, hebben wij de beschikking over een buitengewoon snelle internetverbinding, zo helder als glas! Heerlijk met onze tweede dochter bijgepraat! Zeer aangenaam! Op de camping overnacht een jong aardig Nederlands stel, die 7 maanden backpacken, waarvan 1 maand in een Wicked busje om regio’s te bereiken en te bekijken, waar je anders heel moeilijk komt. Hartstikke slim! Wij hebben Hans Devloo in een WhatsApp gevraagd of wij bij hem kunnen overnachten. Dat kan, en als wij op tijd zijn, mogen wij helpen met de wijnoogst. Vroeg op! Een prachtig landschap, maar wat een verschrikkelijke wasbordweg! Dat valt tegen! Wij zien 3 vossen, roofvogels en guanaco’s onderweg in het natuurpark El Leoncito. Maken een tussenstop bij de Incatrail en Incanederzetting. In een gehucht voor Uspatalla doen wij boodschappen bij de Autoservicio. De mevrouw is zo blij met alle inkopen, dat zij Jan helpt alles naar de wagen te dragen. Dorpswinkeltjes zorgen voor prettige contacten en wederzijds genieten! Zij heeft heerlijk brood! Heel wat beter dan het brood in Calingasta! Aan de Rio Mendoza peuzelen wij onze verrukkelijke boterhammen op, terwijl wij het raften gadeslaan op de snelstromende rivier. Wij komen uit op de weg, die naar Christo Redentor leidt. Wat zouden wij graag deze pas nog nemen en Chili op deze breedtegraad willen bekijken. Helaas gaat dit niet lukken! Onvoldoende tijd! Wie weet in het verre verschiet… We zien wel. Ondertussen genieten wij van de prachtige toegangsweg en de schitterende omgeving! Wij hebben de voorgenomen langere route laten vervallen om op tijd in Maipu te zijn. Langs een prachtig groenblauw stuwmeer, waar de Hollanders midden deze week helemaal alleen hebben overnacht. Nu overduidelijk de weekendattractie! Er is van alles te doen! Ontzettend veel volk! De route voert langs grote wijngoederen. Wanneer wij Posada Cavieres bereiken, is men jammer genoeg net klaar met de oogst door de vele bereidwillige handen, die hulpvaardig hun steentje hebben bijgedragen vóór de grootste hitte toeslaat. Pech voor ons! Geen leuke foto van een bijzondere happening. Wij hebben ons best gedaan, maar El Leoncito is te ver verwijderd om een staartje mee te krijgen van de gedane arbeid op het wijngoed van Hans. Hij is dik tevreden met het gewicht van de ingeleverde opbrengst van de wijnranken! Volgens hem is het een goed jaar. Hans heeft naast de wijngaard een Posada, waar je een royale zitkamer met douche en toilet en een bijbehorend zitje op de veranda kunt huren en eveneens kunt ontbijten en dineren. Van hieruit zijn verschillende arrangementen te boeken naar gelang je eigen interesse, zoals paardrijden in de bergen, wandelen in de bergen, de vulkaan beklimmen, met een 4x4 op stap, de thermen of een wijndomein bezoeken, een speciaal arrangement met tour op een wijngoed gevolgd door een uitgebreid diner of een lokale markt bezoeken, waar van heinde en verre ambachtslieden hun waren verkopen. Voor iedereen wel iets naar zijn zin te boeken! Hans is altijd bereid om je naar een prettige organisatie door te verwijzen, zodat je zelf de rest kunt regelen en afspreken. Hierdoor is er contact met anderen mogelijk, die op de Posada verblijven. Comfortabel om gezellig met andere gasten te tafelen. Wij ontmoeten een aardige Zweed, die een werkbezoek combineert met een paar dagen vakantie. Het is de eerste keer, dat hij in Zuid Amerika is. Hij geniet met volle teugen. Thuis is er een tuin en een moestuin, die bewaterd moeten worden, waardoor vakantie erbij inschiet, vertelt hij. Wij suggereren hem een automatisch bewateringssysteem aan te leggen en de gewassen zo te plannen, dat er ruimte is om met de kinderen op stap te gaan. Zijn vrouw is gek op tuinieren, maar zo is het wellicht voor alle partijen een goede deal, doordat iedereen aan zijn trekken komt. Hij vindt het een ontzettend goed idee en is razend enthousiast! Benieuwd of hij het in de praktijk brengt… Wij zullen het zien als wij hem in de toekomst bezoeken, want gastvrij als hij is, heeft hij ons uitgenodigd om zijn land te bezoeken en bij hem aan te komen. Het is warm in Maipu! Een berg wasgoed vraagt om een wasbeurt en zeker ons bed vraagt om een verschoning. Het is hier goed te regelen! Mazzel: mooi weer en een stevige bries! De was droogt als een tierelier! Kameelharen dekbedden, de wollen onderlegger en donzen slaapzakken klapperen in de wind om op te frissen! De matrassen worden gelucht! Carla is in haar sas! Heerlijk slapen in een schoon bed! De wollen vloerkleden uit Bolivia mogen een andere dag lekker wapperen in de wind om ze van stof en zand te ontdoen. Het is druk met Overlanders! De een na de ander arriveert en vertrekt weer. Het blijkt, dat de Zwitser, waar je ook kon overnachten, gestopt is. Niemand weet er het ware van. In elk geval kan je daar niet meer terecht! Silvie & Jean Yves en Alex & Ansgar kennen wij nog uit La Paz / Bolivia, toen wij bij Hotel Oberland hebben overnacht! Leuk om elkaar weer te ontmoeten! Beide stellen maken zich op om naar Europa terug te keren. De eersten hopen hun in Chili gekochte auto met Chileens kenteken in Santiago door te kunnen verkopen voor zij naar Frankrijk terugkeren, waar Silvie’s werk wacht op haar terugkeer. Jean Yves bekijkt wat hij gaat doen. Er is altijd werk in zijn branche. De Defender van Alex & Ansgar, die hun baan hebben opgezegd om één jaar rond te trekken, gaat volgens afspraak tezamen met een soortgelijke auto in een container naar Europa vanuit Buenos Aires, waar zij de wagen moeten afleveren, alvorens zij terugvliegen. Een jong Duits stel is aan het backpacken en heeft voor 3 weken een Monkeybusje gehuurd. Opgepikt in San Pedro de Atacama, waar al meteen moest worden gerepareerd, omdat er geen tijd was genomen door aansluitend verhuur om het busje een goede beurt te geven…. Nu wederom trammelant, terwijl het busje in Santiago moet worden ingeleverd. Teveel bezinksel in de carburator door slechte diesel? Een Australisch stel helpt hen, waardoor zij toch een excursie kunnen maken naar een wijngoed, daar overnachten om maandag in de garage van Hans de trammelant te helpen oplossen. Het is niet geslaagd om op de pas naar Santiago stil te vallen! Wanneer het Australische jonge stel in hun Defender en de Duitse backpackers met hun gehuurde busje vertrokken zijn, is het plotseling ontzettend leeg op ons veldje! Estelle & Benjamin arriveren met panne aan hun oude T4. Een klepdefect? Zij boffen en mogen van de garage tijdens de ruim 2 weken durende reparatie in hun campertje op het terrein van de garage blijven overnachten. Anders wordt het helemaal een dure aangelegenheid! Met Marta & Hans uit Oostenrijk/Zwitserland hebben wij aan het eind van de dag een gezellig samenzijn tot zij hun wagen bij kennissen in Mendoza achterlaten en naar huis terug vliegen om in oktober terug te keren. De zekering brandt door van de kraan in onze camper! Gelukkig doet hij het weer als de zekering is vervangen. De pret is van korte duur! Opnieuw een probleem! Er komt geen water uit de kraan! De enige kraan in onze camper!! Wanneer Jan de boel doormeet, blijkt er geen spanning op te staan. Er zit kortsluiting in de draad onder de wasbak. Bij de pomp zitten de draden deels los. Een nieuwe draad getrokken, alles opnieuw vastgezet plus een nieuwe zekering. Resultaat: de kraan werkt weer als een tierelier! Het is buitengewoon plezierig als je op een plekje als hier staat en op je gemak zaken kunt herstellen! Niet langs de weg, waar de auto’s rakelings langs je heen scheren of jou in stofwolken hullen of op een plek, waar iedereen bij je komt staan kijken… De zwarte bonen uit Brazilië staan eerlijk gezegd een beetje in de weg in het kastje… Hoeveel keer die zak niet al is opgetild om wat anders te pakken uit de voorraad… Wij besluiten bonen te eten, maar Carla’s darmen zijn niet happy met die bonen. Een goed alternatief: elke dag komt een lieve uitgemergelde straathond kijken of er nog wat te halen is. Dolblij schranst zij oud brood in de resterende jus en het door ons afgesneden vet en zenen, die je in deze landen met forse porties bij de slager cadeau krijgt bij je vlees. Anders wordt het vlees droog tijdens het braden, zegt de slager! Alle zwarte bonen worden in de week gezet, gekookt en in de koelkast weggezet om in dagelijkse porties te verdelen. Ons vriendje installeert zich elke ochtend rond een uur of tien onder onze auto in afwachting …Als er beweging in de wagen komt, staat de hond al kwispelend bij de deur…Zeker als er etensgeuren ieders neus strelen. Wanneer Jan met een pan of bord naar het vaste plekje loopt, waar zij haar eten krijgt, kan de hond bijna niet wachten en begint meteen te schrokken voor alles op de grond is gedeponeerd. Langzamerhand zie je de hond bijkomen en lichamelijk beter functioneren. Er ontstaat zelfs interactie tussen het kleine witte poedeltje van Cintia, die zich kordaat als mannetje positioneert, en onze aanloophond, die aanvankelijk niets van het poedeltje moet weten. Hilarisch : zo’n klein hondje en een goeiige lobbes samen in de weer! Wij verwennen de hond tot wij vertrekken…Hopelijk bekommert zich een volgende Overlander om de hond. Volgens Jan is de hond gewend, dat er altijd wel iemand zich over haar ontfermt…Carla is met de blog bezig, helpt soms Cintia met haar Engelse cursus, Cintia corrigeert het Spaans van Carla en leert haar nieuwe woorden, terwijl Jan zich met de techniek van de wagen bemoeit. De router, die het signaal van de Wifi versterkt, laat het afweten. Het lukt niet de installatie te resetten of via de fabrieksinstelling opnieuw te installeren. De computerman van Hans verwerkt een update van het systeem voor Jan op de computer van Hans, waarna het systeem weer werkt, maar na enkele dagen vermoedt Jan, dat het systeem van Hans onze router herkent en onze router toegang tot het systeem weigert... Jan geeft het op na vele vruchteloze pogingen. Of zitten er teveel mensen tegelijk op internet? Worden wij door iemand anders weggedrukt, die eveneens een router gebruikt? Dat perikel kennen wij van de Aziëreis.. Wij dachten het deze trip op die manier maar eens te moeten proberen om zodoende de Wifi beter te kunnen benutten. Deze investering brengt echter voor ons zijn geld niet op! Wanneer Jan zijn eigen klusjes heeft uitgevoerd, wordt hij langzamerhand wat onrustig, ondanks het maken van filmpjes, waar hij veel plezier aan beleeft. Een nieuwe actie verdrijft dat gevoel. Samen met Hans naar de supermarkt en wat andere boodschappen in de stad doen als mannen onder elkaar. Beiden genieten hiervan en van elkaars gezelschap! De elektrische radiatoren voor op de gastenkamers worden bezorgd. Wat is handiger dan het monteren samen te klaren?! Het kan alleen als de kamer niet is bezet! Bovendien moeten de kachels na installatie 24 uur verwarmen! Niet te doen als de buitentemperatuur niet in verhouding is en de kamer in gebruik is! Een mooi klusje om telkens samen één op te hangen als er gelegenheid voor is. Ter voorbereiding van ons vertrek naar het noorden, laten wij de taxi ons naar de supermarkt rijden, want Jan meent, dat wij niet de toegangspoort kunnen nemen met onze camper. Wij zijn wellicht te hoog en misschien te breed, waardoor het moeilijk parkeren is. Bij deze supermarkt is het mogelijk het parkeerterrein te bereiken, maar vandaag is het ontiegelijk druk! Op Goede Vrijdag is bijna alles gesloten, waardoor de 7 dagen per week geopende supermarkt razend populair is! Een enorme lange slang van klanten om bij de kassa af te rekenen weeft zich tussen de stellingen! Iedereen sluit netjes achter aan! Geen voordringen! Vooraan bij de kassa’s wordt de rij verdeeld en krijgt ieder zijn kassa toegewezen! Wanneer wij uiteindelijk aan de beurt zijn, blijkt het totaalbedrag niet in zijn geheel via de GPRS te kunnen worden verwerkt en moet in 2 betalingen worden gedeclareerd. Ondertussen hebben wij 45 minuten nodig gehad om af te rekenen!!! Ongelooflijk voor een enorme keten, genaamd Jumbo! Onze taxichauffeur is nergens te ontdekken! Wij wachten of hij terugkomt, maar als er tenslotte iemand uit een taxi stapt, regelt Carla, dat hij ons als vracht accepteert, want zij heeft er geen vertrouwen in, dat onze man nog terugkeert. Tijdens het wachten is er genoeg te zien, want het is een en al bedrijvigheid. Tegenover de ingang van de supermarkt zijn 4 speciale parkeerplaatsen voor oudere mensen dan 65 jaar, zodat zij niet ver hoeven te lopen. Daar staan wij dan op onze leeftijd en bedenken hoe verschillend een leeftijd door mensen kan worden ervaren… Het zet een mens wederom aan het denken en laat ons beseffen, wat een geluksvogels wij zijn. Argentinië heeft talloze feestdagen. De kinderen van Hans zijn vrij van school. Het is mooi weer. Wij bieden Hans aan op de Toko te passen, terwijl hij iets leuks met de kinderen gaat doen. Moe en soezerig komen zij terug van het paardrijden in de bergen. Genoten hebben zij alle vier! Het bevalt Hans prima om even ontlast te zijn! Wij kennen zijn gevoel maar al te goed! Zoveel jaren zijn wij altijd opgeslokt door ons werk, waardoor privé helaas vaak erbij is ingeschoten! Wat waren wij blij met alle hand- en spandiensten van mensen rondom, die het familieleven ten goede kwamen! Samen met zijn partner gaat hij op zondag naar de markt in Ugarteche, waar een enorme collectie handgemaakte producten wordt aangeboden. Vanwege Pasen worden wij beiden verrast met een door Cintia’s zusje versierd chocolade paasei! Wanneer er echt geen gasten zijn geboekt, gaan Hans en Cintia een paar dagen met zijn tweetjes er op uit, terwijl wij tezamen met José, die Hans reeds vanaf het opstarten van het bedrijf met raad en daad terzijde staat, de zorg van Hans overnemen. José slaapt in het woonhuis en wij chique in Kamer 4 van de Posada. Nieuwe kachels opstarten vóór gebruik. Mooi nu de gelegenheid voor met overdag een graad of 22, wat ’s nachts door de nabijheid van het Andesgebergte terugloopt naar een graad of 13 -15. Even lucht voor Hans na een druk seizoen! Leuk om elkaar een handje te helpen en er voor elkaar te zijn! Wanneer wij de Posada verlaten, hebben zowel Carla als Cintia het gevoel, dat zij als familie afscheid van elkaar nemen. Voor beide partijen een afsluiting van een plezierig samenzijn! Voor wij vertrekken brengen Hans en Cintia een geschenk om aan hen terug te denken: perenmarmelade en pasta van zwarte olijven op basis van olijfolie. Heerlijk onderweg op ons brood! Tijdens het afscheid nemen laat Carla opnieuw de sleutel in haar broekzak zitten, maar ontdekt gelukkig bij het tankstation vlakbij de Posada haar onoplettendheid. Dit keer slechts een kwestie van 1 kilometer extra! Het vergt geen extra bezoek om de sleutel te retourneren, zoals wij vorig jaar in 2018 hebben moeten doen. Overigens tot onze vreugde en niet tot ons verdriet! Een snel bezoek aan de supermarkt, waar wij gelukkig een parkeerplek vinden, waarna wij door een verlaten Maipu en Mendoza rijden. Een enorm voordeel om op zondag de grote steden te doorkruisen! Doordeweeks één en al hectiek! Zondag is een familiedag! Niemand komt hiertussen, ofschoon de kerk in Zuid Amerika voor velen een belangrijke rol speelt. Een enorme verscheidenheid van kerken. Voor ieder is iets te vinden! Rond twaalven komt men vaak bij elkaar om tezamen het vlees op de grill te leggen, wat te drinken, bij te praten, te vissen, te sporten of te spelen. Recreëren! Het liefst in de vrije natuur, om te ontsnappen aan de verzengende hitte, die in de stad blijft hangen. Langs het vliegveld naar de N40 richting San Juan. Binnendoor naar Caucete. Helaas ontdekken wij Bodega Callia van Mijndert Pon niet, wanneer wij het grondgebied van Santa Rosa betreden. Ergens in deze hoek, maar wij zien geen verwijzing of aanduiding… Op zondag trouwens gesloten, staat op internet vermeld… Weinig zin om uit te vinden. Het zou leuk zijn geweest om eveneens dit wijngoed te bekijken, waar een heerlijke Shiraz vandaan komt. Het bezoek aan wijngoed Salentein van Mijndert Pon in Los Arboles in 2018 was bijzonder! Hier komt de wijn vandaan, die tijdens het huwelijk van Willem Alexander & Maxima werd geschonken! Ook op de Nederlandse Ambassade in Buenos Aires, waar Monique evenals andere Nederlanders, woonachtig in Argentinië, was geïnviteerd om de huwelijksplechtigheid via de tv te volgen. Uniek! Via de N20 en N141 houden wij Vallecito aan, waar Santuario de la Difunta Correa gedurende het hele jaar, door vele pelgrims bezocht wordt, gevolgd door een picknick langs de Cuesta de la Vaca, wat het PNP Valle Fertil aan de zuidzijde begrenst. Een heuvelrug voorzien van een wandel- en fietspad. Een prachtig landschap, wat lijkt op Cuesta de la Miranda bij Villa Unión! Hier iets meer verstedelijkt door de grote stad San Juan met zijn vele inwoners? Het blijkt, dat Pasen, 1 mei en Kerstmis voor de Difunta Correa hoogtijdagen zijn voor het aantal pelgrims! Wij krijgen in dit weekend tussen Pasen en 1 mei een goed beeld van de pelgrimage! Bermtoerisme getuigt hiervan! De Difunta is gebaseerd op een mirakel tijdens de burgeroorlog in 1840, toen een levende baby hier ter plekke werd gevonden aan de borst van een overleden vrouw, die haar man was gevolgd, maar onvoldoende eten en drinken bij zich had om zelf te overleven. Vrachtwagenchauffeurs brengen met name giften in de vorm van flessen water overal langs de wegen van noord tot zuid in Argentinië, waar je een heiligdom ziet geplaatst om de Difunta Correa te eren en van water te voorzien om haar dorst te lessen. Nu begrijpen wij, waarom wij reeds uren in een rij vrachtwagens rijden! Zelfs Circo Mundial rijdt voor ons en achter ons, tot zij in Vallecito naar links afslaan of langs de weg een parkeerplek zoeken, om bij een van de 17 kapelletjes hun geschenken te gaan brengen in de hoop bovennatuurlijke krachten te ontvangen. Eindelijk een verklaring voor de enorme bergen flesjes water rond een Difunta Correa heiligdom! Wanneer wij in Marayes een mooi overnachtingsplekje bij de watertoren aan het eind van het dorpje hebben gevonden, informeert Jan bij de buurman -een oude boer, die zich aanvankelijk niet laat zien- of hij er bezwaar tegen heeft, dat wij hier de nacht doorbrengen. Jazeker! Hij bedreigt Jan en jaagt hem weg. Een scheldkanonnade achtervolgt Jan als hij wegloopt. Hij gedraagt zich buitengewoon onaangenaam! Hoogstwaarschijnlijk slechte ervaringen met Overlanders… Wij komen er langzamerhand achter, dat een buitengewoon hoog percentage Overlanders reist met een soort landcruiser of stationwagen ZONDER TOILET!!! Ik kan mij voorstellen, dat de plaatselijke bevolking hier niet van is gediend!!! Niet prettig als een ander de wagen uitkruipt om buiten zijn behoefte te doen gelijk de dieren. Zeker niet bij jou op de stoep! Grappig als ’s nachts hun toiletpapier buiten wordt weggepakt door een of ander dier, maar zelf schrikken de Overlanders hier toch ook van. Goedkoop reizen heeft zijn eigen prijskaartje. Dit is er één van! Opvallend is, dat één Overlander aangeeft een opvouwbare toilet voor noodgevallen te hebben, maar die ligt ongebruikt als nieuw in de kast… In feite gewoon een onbespreekbaar onderwerp! Het belang wordt van tafel geveegd. Over verschillende zienswijzen gesproken…Bovendien ruimt niet elke Overlander zijn eigen afval op, maar laat soms de troep ter plekke achter. Een mens weet niet, wat de oorzaak is van een vijandige houding... Een kwestie van gissen en interpreteren! Wij verlaten deze plek en zwaaien naar verbaasde dorpsbewoners, die ons bijna allen vriendelijk groeten, als wij het dorp weer uitrijden. In de berm langs de weg 510 die het Parque Natural Provincial Valle Fertil aan de oostzijde begrenst, vinden wij aan de voet van een betonnen elektriciteitspaalpaal een keurige overnachtingsplek, waar wij niemand tot overlast zijn. Snel door slaap overmand volgen wij het dag- en nachtritme van licht en duisternis. In een zijstraat van het kleine dorpje Astica kunnen wij contant diesel aanschaffen, die in een grote container ligt opgeslagen en wordt opgepompt door een zeer vriendelijke pompbediende, die blij is met de afwisseling van een klant. Hij adviseert ons in San Augustin del Valle Fertil te pinnen. Een lange rij wachtenden voor ons bij de bank op het centrale plein, maar wij hebben geen idee, waar wij met Visa kunnen afrekenen of slechts met contant geld terecht kunnen. Jan wacht in de rij, terwijl Carla de auto bewaakt. Twee Afrikanen hebben voor onze auto hun koopwaar uitgestald op het trottoir. Het maakt niet meer uit, waar je vertoeft op de wereld, overal kom je Afrikanen tegen, zeulend met grote tassen koopwaar. De collectie wordt aangepast aan de mogelijke vraag, maar blijft doorspekt met die typisch Afrikaanse artikelen. Bij Los Baldecitas slaan wij af naar Parque Nat. Prov. Ischigualasto of Valle de la Luna. Langs een prachtige bergketen in het licht van de ondergaande zon vervolgen wij onze weg naar de officiële entree, waar zich binnen het toegangshek de camping bevindt. Men is bezig met herinrichting van de plekken, voorzien van elektriciteit, een wind- en een zonnescherm gesteund door palen, op een onderlaag van brokken steen en deels van beton en tegels voorzien. In feite lijkt een camperplek op een carport, zijdelings voorzien van een betonnen tafel en betonnen gegoten krukken. Helaas! Wij zijn te breed en kunnen niet tussen de steunpilaren van het dak, wat schaduw moet creëren, door. Noodgedwongen moeten wij een plekje zoeken in de volle zon naast de driekwart kring kampeerplekken. Wij hebben het geluk onder de wifimast te staan, waardoor wij een supersnelle verbinding hebben! Geweldig positief! Er is een toiletgebouw, wat zowel voor de bussen vol bezoekers, de automobilisten als de kampeerders ter beschikking staat, met in een aparte ruimte vier douches. Bij de mannen zijn de douches ronduit smerig! Hoogstwaarschijnlijk in gebruik bij de vele werklui, die bezig zijn, het complex in te richten, af te bouwen om in gebruik te nemen. Een deel van de toiletten zijn in beide afdelingen buiten gebruik! De rest getuigt niet bepaald van helderheid. Jan is bang voor Legionella in deze woestenij, waar door zonnepanelen misschien in de namiddag warm water in de douches wordt geleverd, alhoewel het er bij de dames weinig gebruikt uitziet, wat een risico oplevert! ’s Ochtends uitsluitend steenkoud water, melden anderen. Wij houden het bij onze eigen toilet en ons washandje! De eerste nacht hebben wij mooi niet de beloofde elektriciteit! Wanneer wij dit aangeven tijdens het aanmelden voor de toer, hoeven wij voor de komende nacht de camping niet te betalen en jazeker: elektriciteit tijdens onze tweede overnachting! Bij aankomst zijn wij verrast door de imposante entree. In principe mooi opgezet!. Ooit gaat het plein van ontvangst, mits er gewerkt wordt, prachtig worden. Onbegrijpelijk, hoe in een groepje van 5 mannen 3 staan te kijken hoe de andere 2 bezig zijn… Hopelijk komt het ooit goed. Sinds november 2000 prijkt Valle de la Luna op de lijst van Werelderfgoed. Moeten de faciliteiten in 2019 nog van de grond komen? Bij de toekenning geen zak geld als startkapitaal geoffreerd? Of is die toelage voor verkeerde doeleinden aangewend? Indien wij het goed hebben begrepen, heeft de Universiteit van San Juan het initiatief genomen geld aan te vragen bij de regio om de exploitatie te faciliteren, waardoor Valle de la Luna als toeristische trekpleister kan worden ontwikkeld. Slim! ’s Ochtends hangt er een dik wolkendek, wat ondoordringbaar is. Wij wachten en melden ons voor de tour van 11 uur. Een prima beslissing! In konvooi rijden wij de tour van 4o km door het verlaten woestijnlandschap, terwijl het zonnetje doorbreekt, de mist snel optrekt en wij een prachtig zicht hebben tot wij laat in de middag bij de entree het eindpunt van de tour bereiken. Helaas hebben wij geen stop gemaakt bij de leeuw, echter wel bij de Canyon Valle Pintado met schilderachtige kleuren, bij El Submarino ( gesteente in de vorm van een onderzeeboot ), Cancha de Bochas (een soort jeu de boules met grote ballen ), El Gusano ( de worm ), Museo de Sitio William Sill ( gebouwd rondom de plek waar door William Sill en zijn medewerkers fossielen van dinosaurussen zijn opgegraven ), El Hongo ( een paddenstoel ), Barrancas colorados ( een grote rode rotswand als in een canyon, waar eveneens fossielen van dinosaurussen zijn aangetroffen ). Schitterend om te zien hoe vele millennia terug het water van de nu bijna droog gevallen rivier Ischigualasto meanderde in de vlakte tussen 2 sedimentaire bergketens, Cerro Los Rastros in het westen en Cerros Colorados in het oosten, waardoor zulke schitterende surrealistische rotsformaties in de canyon hebben kunnen ontstaan! Dit effect wordt versterkt door de algarrobo bomen, struiken en cactussen. Het bijzondere is, dat er een rijkdom van fossielen , zelfs uit de Triassic periode, in de rotsen ligt opgeslagen. De samenstelling van de rotsen bestaat uit rode zandsteen, klei en vulkanische as, welke structuur zich uitermate leent voor het spel van water en wind. In het museum bij de entree is door de universiteit van San Juan een interessante tentoonstelling opgezet over de variëteit van fossielen door de millennia heen en de paleontologische kenmerken van deze omgeving. Goede achtergrondinformatie! Valle de la Luna is absoluut een bezoekje waard! Wij verlaten het PNP Ischigualasto en rijden westwaarts de R150 richting Huaco. Op dit traject zien wij de Mara – grote hazen -. Een prachtig landschap en een adembenemend woest gebergte, wanneer wij bij Huaco noordwaarts kiezen voor R40! Jammer genoeg is Jachal te ver om, waar het wonderschoon moet zijn. Wij hebben echter niet te klagen! Aan de westzijde tekent zich Sierra de la Punilla af en aan de oostzijde ligt eveneens een bergketen. Wij rijden een glooiende weg tussen Huaco en Guandacol: op en neer door de vele rivierdalen die wij kruisen. Er ontstaat een cadans voor ons gevoel van dalen en zweven…. Wij raken de tel kwijt van de enorme hoeveelheid rivieren die wij kruisen. De meesten staan droog, maar sommige bevatten water. Je weet het maar nooit. Er wordt gewaarschuwd! Bij elke rivierbedding neemt Jan gas terug om de situatie te bezien. Door het geweld van het water is op meerdere plaatsen het wegdek behoorlijk aangetast en beschadigd. Niet moeilijk om de macht over het stuur in zo’n situatie te verliezen getuige de autowrakken! Het laatste gedeelte van Ruta 40 is gehavend, alsof hier een aardbeving of een aardverschuiving heeft plaatsgevonden. In Santa Clara mogen wij doorrijden en wordt onze auto gelukkig niet gecontroleerd op etens- en voedingsmiddelen. Wij rijden een traject, waar bitter weinig te koop is! Wat eet je als je groente en fruit moet inleveren en niets onderweg kunt kopen? Het is werkelijk een verlaten gebied! Op de kruising kiezen wij voor Villa Union om diesel te tanken. Dit keer geluk: de Visa werkt! De vorige keer geen verbinding, dus niet mogelijk een transactie te verwerken… Alles contant! Terug naar de kruising om de R76 richting PN Talampaya te nemen. Jeetje, wat een weg! Tijd voor een opknapbeurt! In het dorpje Pagancillo bekijken wij de overnachtingsplek van iOverland: afgekeurd door ons! Wij voelen er niets voor om in het dorp op een dusdanige plek de nacht door te brengen. Wij vinden buiten het dorp links van de weg een schitterend plekje met een geweldig uitzicht als wij een pad inslaan naar de linker bergkam. Wij zijn zichtbaar vanaf de weg, alhoewel wij vrij ver zijn verwijderd, maar het verkeer over deze weg is te traceren voor ons. Een auto keert terug via het pad, nadat op het land is gewerkt. Zij groeten ons vriendelijk. Dan is het goed en kunnen wij met een gerust hart hier slapen. Het blijkt, dat wij kort voor het territorium van PN Talampaya hebben overnacht! Goed, dat wij hier zijn gestopt! Verderop niet meer mogelijk…Ja voor een begeleide trip of een plek op de camping, maar dat was in de namiddag te ver rijden! Wij besluiten geen excursie te maken, omdat dit Park overeenkomsten vertoont met Ischigualasto, de kosten vrij hoog zijn en wij in verband met onze terugreis keuzes moeten maken, alhoewel de parkwachter staat te wenken en te zwaaien, wanneer wij passeren. Cañon de Talapampa schijnt uit prachtige rotsformaties te bestaan en de moeite waard te zijn om te bezoeken evenals Ciudad Perdida & Cañon Arco Iris. De weg is buitengewoon slecht binnen de grenzen van het PN! Duidelijk geen geld beschikbaar! Onderweg is een gedeelte weggeslagen en worden wij via een bypass door de rivierbedding omgeleid. Door het gedwongen langzamer rijden zien wij verschillende gordeldieren over de weg kruipen en guanaco’s van dichtbij. Linksaf de R150 op. Een enorme berg van flessen water rondom een heiligdom. Vanwege een nieuw smal verhoogd gelegen tracé, wat oogt als een hoge dijk, waar slechts 20 km/uur over mag worden gereden? Zowel links als rechts kan je er gemakkelijk vanaf kieperen. Is ook gebeurd zo te zien aan de autowrakken…Er staat een hotel, wat huizen en een leegstaand restaurant. Is dit in vakantietijd een druk bezochte streek? Het is een prachtig berggebied om te wandelen. Hierna belanden wij in een totaal onbewoonde wereld. Met links van ons de Sierra de Sanogasta en rechts van ons de pampa, rijden wij richting Patquila, waar wij op het bussenplein de bezienswaardigheid van de dag vormen, wanneer wij daar lunchen. Op het bussenplein nemen wij de weg rechtdoor, richting Chamical R38 door de pampa. Langs Chañat en Castro Barros, waar in noordelijke richting de Salinas Grandes voor zoutwinning zich bevinden, wemelt het van de cactussen! Bij Serrezuela slaan wij linksaf een witte weg op, de Rpa 175. Aanvankelijk ontmoeten wij veel tegenliggers en is de weg te doen, maar op een gegeven moment vragen wij ons af, waar wij in vredesnaam belanden, terwijl er absoluut nergens een plekje is om te overnachten! Na heel veel kilometers zien wij een openstaand hek en een pad naar een boerderij, wat al heel lang niet is gebruikt. Wij wagen het erop en besluiten hier onze wagen te parkeren om te overnachten. Prima bevallen! Geen mens gezien, behalve een enkele passerende auto en een paard en wagen. Wanneer wij de Rpa 175 uitrijden belanden wij in Cruz del Eje aan de rivier. Opmerkelijk is dat alle straten in het plaatsje grote goten bevatten die het water afvoeren naar de rivier. Wanneer wij een groenteboer zien, stoppen wij om inkopen te doen. Prachtig spul! Dat vindt een oudere man met paard en wagen eveneens! Hij koopt met recht karrenvrachten groente en fruit. Telkens loopt hij met zijn inkopen naar de wagen om alles netjes op te stapelen en om te kijken of hij nog iets kan bergen. Afgeladen vertrekt hij, nagezwaaid door het personeel van de winkel. Hoogstwaarschijnlijk vent hij het uit in de regio of op de markt… Eerst diesel tanken midden in het centrum. Wij passen qua hoogte net onder de overkapping. De pompbediende verwijst ons naar de supermarkt. Opgebroken straten, éénrichtingsverkeer en een supermarkt zonder parkeerplaats… Jan wordt er moedeloos van. Uiteindelijk vinden wij een bakker en een mini Super. Wij hebben wat wij nodig hebben! Het heeft echter nogal wat tijd gekost. Door de stad de Rp 16, die overgaat in de Rn 38 tot Charbonier, waar wij de Rn17 nemen- een witte weg-. Het blijkt een pelgrimsroute te zijn! Menig grot bevindt zich in dit bergachtige landschap, waarin de mensen zich verstopten voor de Spanjaarden tijdens de Spaanse overheersing. Het is een schitterend gebied! Volkomen onverwacht! Carlos had ons geadviseerd om een traject noordelijker te volgen dan de weg, die wij vorig jaar hebben gereden. Buitengewoon verrassend! Wij zien verwijzingen naar Cerro Uritorco, een berg van 1950 m hoogte en Capilla del Monte. Ontzettend veel gastverblijven treffen wij aan langs de route. Wij klimmen en dalen en volgen de weg langs de ontzettend vele terugtrekplekjes, waar men van Reiki kan genieten en talloze mogelijkheden worden geboden om lichaam en ziel tot rust te laten komen. Niet iedereen is blij met ons als wij passeren, maar wij genieten intens van deze verrassing! Uiteindelijk stuiten wij rond de lunch op Camping La Lomito in Ongamiro. De baas vertelt ons over het gebied en heeft aan de wand een oude kaart, waarop de geschiedenis in beeld is gebracht. Er zou onder de Cerro Uritorco een onderaards rijk -ERKS- zijn en er zouden UFO’s landen….Massahysterie of realiteit? In elk geval brengt het klandizie! Er zijn verschillende gasten in zijn kleine restaurantje, waar je een pizza kan eten. Een groep mountainbikers geven het goede voorbeeld. Drie dames op verkiezingstournee proberen stemmen te winnen voor de komende verkiezing en delen met zijn drieën de pizza, wanneer de mountainbikers zijn bevoorraad. Wij zijn erna aan de beurt. Nu begrijpen wij de keuze van de dames! De pizza is verrukkelijk, rijkelijk belegd en vult dusdanig, dat wij geen plek hebben voor avondeten! Wij besluiten hier te overnachten en te genieten van de serene rust! Dat bevalt prima! Door de toestand van de weg, hebben wij weinig kilometers gedraaid en zijn de accu’s niet goed opgeladen. In de namiddag start Jan de generator. Hij weigert! Tot driemaal toe maakt Jan de bougie schoon en probeert de generator aan de praat te krijgen… Noppes! Jan heeft het helemaal gehad, verwenst de generator en zegt, dat hij dat ding nu weggooit. Carla merkt op, dat wij dat apparaat reeds zoveel kilometers hebben meegesjouwd, dat het de moeite waard is nog één keer een mannetje er naar te laten kijken. Is het prut, dan kunnen we altijd alsnog saneren. De generator verhuist terug naar zijn kot, waar het zijn eigen plekje heeft, waardoor niet de heleboel gaat schuiven en rammelen! Alle nachten is het benauwd! Een luchtvochtigheid van 91% plaagt ons! Gelukkig genoeg stroom om de ventilator te laten draaien. Dat helpt! Wij vervolgen de weg, genieten van het ruige landschap op weg naar Estancia Santa Catalina, wanneer wij in de bocht van de weg om de rivier over te steken, bij de drenkplaats op een groot gezelschap heren te paard stuiten. De afgestegen heren zijn reeds geanimeerd aan de borrel, terwijl twee man proberen de wachtende paarden rustig te houden. In de stilte maakt onze auto een behoorlijke herrie, wat versterkt wordt door de gewelven van de wasplaats. Wij groeten de heren, die ons uitnodigen voor een drankje en een praatje maken. Door de herrie niet te verstaan! Jan is benauwd, dat de groep paarden plots angstig op hol zullen slaan door het gebrul van onze motor. Behoedzaam manoeuvreert hij langs de paarden, zijn toerental niet opvoerend om de paarden niet te verschrikken, terwijl Carla uit het raam hangt en de heren ten afscheid groet. Het gaat goed! Gelukkig hebben wij hen niet op de steile smalle helling vanuit het rivierdal ontmoet, want dan waren de paarden vast en zeker verschrokken van het hoge toerental van de klimmende motor! Wanneer wij bij de Estancia arriveren kunnen wij de ranch niet bezoeken geeft de meneer bij het loket aan. Het blijkt lunchtijd te zijn! Wij kunnen ondertussen ons verpozen door in La Rancheria de Santa Catelina een warme maaltijd te gebruiken. De gastheer kan de beef en roerbakgroente aanbevelen en informeert of wij fritos erbij willen hebben. Wij verstaan hem niet goed en interpreteren totaal verkeerd! Wij denken heerlijk frites te krijgen… Nee, Hij brengt biefstuk met erboven op een gebakken ei!!! Wat wij op het een besparen, geven wij aan het ander uit. Het blijkt Museumdag te zijn! Wanneer wij een gedeelte van het kasteel na lunchtijd met de gids mogen bezichtigen hoeven wij geen entree te betalen! Een eigen kerk! Hier mogen wij geen foto’s maken! Er hangen schilderijen van de Cusco School, die nodig geconserveerd moeten worden. Een Barok hoofdaltaar uit Paraguay, 2 zijaltaren in Rococostijl en 3 prachtige beelden gemaakt door de inheemse bevolking van deze streek: Jezus aan het kruis, Maria en Rochus. Een mooie kerk! Deze Estancia behoort tot het Unesco Werelderfgoed en is de enige Jezuit ranch, stammend uit de tijd van de Spaanse overheersing, die in bezit is van een particulier. Het kasteel is reeds 10 generaties in handen van de familie Diaz uit Cordoba. Bij de rivier blijken wij de kasteelheer te hebben ontmoet met zijn gasten, bevestigt onze gids, wanneer wij de vele geparkeerde auto’s met paardentrailers in het privégedeelte van de tuin van het kasteel passeren, als wij de torens, de keukens en een deel van de tuin mogen bekijken. Een illuster toeval! Wij volgen de onverharde weg naar Jesús María, waar Museo Jesuitico Nacional de Jesús María de geschiedenis verhaalt, dat in 1618 hier door de Jezuiten een kerk en een klooster zijn gebouwd, waar met wijngaarden geld werd verdiend om de universiteit in Cordoba te kunnen exploiteren. Het is te laat in de namiddag om hier een kijkje te nemen. De campingwinkel, waar wij een gastankje zouden kunnen kopen, is helaas gesloten. Het is zaterdag! Wij volgen de R9 richting Villa del Totoral, waar wij diesel kunnen tanken om de R17 te continueren. De onverharde R17 in het berggebied heeft plaats gemaakt voor asfalt, waardoor wij tussen de landbouwbedrijven door zoeven. Eindeloze velden mais! Verkooppunten voor landbouwwerktuigen, zaad en alle benodigdheden voor de agrariër. Wanneer wij Marull bereiken aan de Laguna Mar Chiquita, waar een camping of recreatieterrein moet zijn, kunnen wij net onder de balk bij de entree door. Gelukkig, want het is te laat om verder te rijden! De camping is onbemand. In een recreatiehal staan tentjes en huizen mensen. Wij vragen of wij hier kunnen overnachten in onze auto. Natuurlijk antwoorden zij! Welkom! Als de auto staat geparkeerd zien wij zwermen flamingo’s met donker gekleurde vleugels aan de onderzijde, opvliegen uit het water. Een aanblik om stil van te worden. Werkelijk een prachtig schouwspel! Dan is het rap donker! Geluk, dat wij net tijdens de schemering hebben kunnen genieten van de opvliegende flamingo’s, want ’s ochtends staan zij te staan of lopen voetje voor voetje te foerageren. Een totaal ander beeld dan een flamingo in de vlucht… Wel echter dichtbij! Wanneer wij de uitrit nemen en de weg oprijden zien wij in de verte een politiecontrole. Carla bedenkt, dat haar gordel nog niet vast zit. Snel probeert zij de gordel vast te maken. Geluk, want meestal zit zij te rotzooien, omdat het niet wil lukken. De gordel zit een slag gedraaid en het lijkt wel of er op de bijrijders plaats een gordel zit gemonteerd voor een bestuurdersplaats. In elk geval een waardeloze veiligheidsgordel, die keelt en stropt! Wij hadden Donald gevraagd een nieuwe te plaatsen, maar vanwege de een of andere duistere reden, is dat niet gelukt. Desondanks gebruiken wij netjes de gordel, want men grijpt elke optie aan om een buitenlander een bekeuring te geven. Wel doet Carla vaak haar rechterarm over de gordel, omdat de gordel dan niet haar keel irriteert. Het hoort niet, maar het bevalt beter. Zeker als het zo bloedheet is…. Natuurlijk worden wij aan de kant gezet. Jan moet al zijn papieren laten zien: paspoort, rijbewijs, kentekenbewijs en verzekeringspapieren. Niets op aan te merken! De politieagent zegt tegen Jan , dat hij US $ 100 moet betalen. Waarom, vraagt Jan. Uw vrouw heeft geen veiligheidsgordel aan, zegt de man. Jan trekt aan de gordel op Carla’s buik en zegt : jazeker. Mijn vrouw draagt de gordel op deze manier, want zij heeft last van haar borst door de gordel. De politie meldt dat op de foto Carla geen gordel draagt. Oké zegt Jan , laat die foto maar zien. Rijd maar door, antwoordt de man, maar laat uw vrouw in het vervolg de gordel adequaat dragen. Zo, dat is met een sisser afgelopen! Carla staat versteld over haar echtgenoot, dat hij de controle op deze manier weet op te lossen. Carla krijgt echter een schrobbering van Jan, dat ze niet in de gordel zat bij het wegrijden. Heel simpel, antwoordt zij: jij hebt een zware voet. Zodra ik in de wagen klim en het portier sluit, geef jij gas. Geen tijd om een gordel om te doen, een zonnebril op te zetten, mijn camera te pakken, ronduit om mij te installeren, want wij rijden al wiebelend een onverhard pad, wat het allemaal nog moeizamer maakt, want de gordel blokkeert! Een nieuwe deal: na een stop eerst alles startklaar maken vóór er gas wordt gegeven! Het werkt! Wij continueren de R17, zien een afslag naar het dorpje Brinkmann, wat wij grappig vinden omdat wij Brinkmannen kennen, om een klein stukje R34 zuidwaarts te volgen en bij Rafaela de R70 te nemen. Aanvankelijk mais en koren voor zover het oog reikt, maar plotseling verschijnen er koeien, die in grote getale balen stro eten in plaats van groen gras. Soms ziet het er maar sompig uit: zoveel koeien in de drek op een vrij klein perceel… Varkensstallen met goten vol stinkende gier. Schuren overvol met kippen... Hier wil je niet graag wonen! De R168 is een binnendoor weg rond Santa Fé met dure bungalows, die prachtig gelegen zijn. Die wonen op chique! Landelijk: 3 paarden zijn uitgebroken en maken de weg onveilig! Dit hoort bij het plaatje… Hier stinkt het gelukkig niet! Vanaf een andere zijde bereiken wij de tunnel om onder het moerassige gebied van de Rio Paraná en de rivier zelf door te steken en de stad Paraná te bereiken. Wij zoeken een overnachtingsplaats in het park langs het water, waar velen zich verpozen door langs het water te flaneren, te vissen, pootje te baden, te zonnen op het strandje of mate thee te drinken en bij te praten. Helaas! Het parkje is afgesloten voor voertuigen. Alle auto’s staan langs de rechterzijde van het trottoir voorzien van een gele streep. De politie patrouilleert en gedoogt. Wij volgen het voorbeeld van de vele anderen en parkeren in de nabijheid van een lantaarnpaal, zodat onze wagen in de nacht goed belicht wordt. Wanneer de schemering valt, verdwijnen de voertuigen één voor één. Een geruststellend gevoel, dat het politiebureau zich aan de andere zijde van het parkje bevindt en de politie blijft patrouilleren. Voor de zekerheid sluiten wij de ramen en hebben alleen het hefdak omhoog. Wij boffen, want om 20 uur is het afgekoeld tot 21 graden Celsius. Jammer genoeg steekt ’s nachts de wind op: het hefdak klappert. Het begint een weinig te regenen. Naar beneden vóór de scharnieren beschadigen… Wij volgen de oude weg, de N168, om de R18 te bereiken. Via Paso de Laguna, waar wij gelukkig kunnen tanken. Hoog tijd! Men is nog steeds bezig aan de weg evenals vorig jaar rond deze tijd! Aanvankelijk landbouw rondom. Millet, mais en koren op uitgestrekte landerijen… Koeien in de wei… Slechts één maal zien wij ontiegelijk veel koeien in de drek rondom volle voerbakken! Voor de grens kippenfokkerijen in grote getale…. Een onderscheid wat het landschap betreft! Gister het land, de zijwegen en bermen onder water, terwijl nu alles kurkdroog is en bewaterd wordt. Duidelijk zichtbaar wat een deltagebied teweegbrengt… In Villaguay is het smoorheet, maar desondanks lopen hier heel veel hardlopers in witzwarte kleding alsof er een wedstijd is. Grote kazernecomplexen langs de toegangsweg. Wie weet een oefening van de Federale Militaire Politie… Veel mannen, minder vrouwen. Afzien! Bij het stuwmeer aan de grens vinden wij Camping Represa Salto Grande ( gemeente Concordia ), waar wij als enige gasten aanwezig zijn. Een prachtig plekje met een geweldig fraai uitzicht! Wanneer wij ’s ochtends ontbijten blijkt er een koepeltentje opzij van ons te staan. Op het bankje vlak naast onze camper zit een moeder met haar zoontje mate thee te drinken en te genieten van het uitzicht. Waren wij dan toch niet alleen? Of zijn zij vanochtend vroeg aangekomen? De mensen in Zuid Amerika gaan vroeg op pad! In Concordia doen wij de noodzakelijke inkopen, zodat wij zelfvoorzienend zijn. Jan kan een gastankje bemachtigen voor ons buitenkookstel bij de Carrefour! Wij staan in de zijstraat geparkeerd, omdat ook hier de Supermarkt beveiligd is door een metalen hek rondom en opritten en inritten met gelimiteerde hoogte. Jammer genoeg zijn wij in dit geval te hoog en te breed om het parkeerterrein op te rijden. In elk geval fijn, dat wij hier opzij kunnen parkeren, want dat is in meerdere gevallen evenmin mogelijk en kan je boodschappen doen schudden. De beveiliging houdt onze wagen in de smiezen, want er schuimt raar gespuis rond in dit verlaten industriegebied. Het is lunchtijd! Personeel haalt een frisse neus. Wij maken van de gelegenheid gebruik om hier te lunchen. Erna gaan wij op weg naar het grenskantoor. Argentinië en Uruguay werken tezamen, maar de Argentijnse papieren van de in- en uitklaring van de auto moeten in het gebouwtje van de Argentijnen worden ingeleverd. De man hangt het papier op een clipboard aan een touw, waarna het touwtje evenals 2 jaar terug wordt omhoog gehaald door de mensen op de bovenverdieping om te verwerken. Wij vinden dit vermakelijk en gniffelen erom. Buitengewoon energiebesparend! De mevrouw, die onze auto moet inklaren, heeft dit klusje nog niet vaak aan de hand gehad en moet de instructie in de computer goed lezen, want er moeten heel veel gegevens correct worden ingebracht, willen wij geen problemen hebben bij terugkeer en verlaten van het land. Wij krijgen een termijn van maximaal 1 jaar om de auto in Uruguay te mogen achterlaten. Goed geregeld, want wij gaan met verlof!. Wij halen een bonnetje om de vrachtwagenpoort te kunnen passeren. Wij zijn te hoog voor de passage voor de personenauto’s! De Argentijnse douane wil nog een blik werpen in het campergedeelte. Hebben wij geen andere personen in de auto, vraagt hij? Hier ook al mensensmokkel? Gelukkig vraagt Uruguay niet om appels en vlees. Tot onze verbazing zijn ook hier de eisen aangescherpt. Op het grenskantoor hangen flyers, waarop dit wordt genoemd… Zij onderzoeken wel personenauto’s: alles moet open en wordt doorzocht. Geen idee, waarop wordt gecheckt. Over de stuwdam rijden wij Uruguay in om aan de overzijde linksaf te slaan en de N3 noordwaarts te nemen. Wat een slecht wegdek voor een belangrijke verbindingsweg van Noord-Zuid vv binnen Uruguay! Wanneer wij de afslag naar Arapey nemen belanden wij werkelijk op een ontzettend slechte weg vol gaten! De Termas del Arapey ziet eruit als een klein dorp! Alles ligt verspreid. Drie hotels van verschillend niveau, elk met zijn eigen voorziening voor termas. Drie eilandjes in het dorp! Verblijf je op de camping, in de motelkamers of in de cabana’s, dan heb je 5 zwembaden tot je beschikking, die verspreid liggen. Een wandelingetje om je fit te houden. Wij hebben de voorkeur voor het halfopen zwembad dichtbij de rivier met ernaast een prachtig aangelegde tuin en waterpartij. Gunstig gelegen gezien de parkeerplaats van onze camper met een aangename watertemperatuur en inrichting. Het binnenzwembad met tropische tuin vinden wij helemaal niets. Zo benauwd! Snel bekeken! De andere baden laat men om de beurt leeglopen om schoon te maken. Als wij vertrekken zijn alle drie weer in gebruik genomen. Gezien de buitentemperatuur vinden wij tijdens ons verblijf de watertemperatuur van die baden te laag en te koud! Op de dag van vertrek echter acceptabel. Misschien zelfs te prefereren… Als het onweert en regent moeten wij helaas het bad verlaten uit veiligheidsoverweging. Jammer, want het is benauwd en in het water is het heerlijk… Wij genieten! Een heerlijke plek. Niet teveel volk. Lekker rustig! Op advies van de man op kantoor en de man bij de uitrit nemen wij de binnendoor weg in noordoostelijke richting via Santa Ana naar Artigas. Kan gemakkelijk met uw auto… Het is een verrassing! Een mooie rit met struisvogels en ooievaars! Koeien, schapen en paarden! In een heuvelachtige omgeving, waarin veel meren zijn gelegen. Het zonnetje erbij laat alles op zijn best zien. Wat wil een mens nog meer?! In een bocht van de weg slapen wij naast de koeien, kikkers en krekels, die tsjirpen, dat het een lieve lust is! Plus Wifi door een geweldig signaal van de naburige zendmasten! Kunnen wij bij toeval onze oudste kleinzoon op de dag zelve feliciteren! Wij zien af en toe een koe, een stier of een schaap, die door een stok wordt belemmerd de benen te nemen of te vechten. Moeilijk om dat vast te leggen als je rijdt. Op weg naar een nieuwe overnachtingsplek belanden wij in een gehucht op het plaatselijk gauchofeest. Paarden zijn prachtig versierd. De gaucho’s mooi in de kleren. Het feest is nog in volle gang. Carla wil graag kijken, maar er is absoluut geen plek om te parkeren. Helaas! De overnachtingsplaats op een EKO camping in PNR Valle del Lunarejo is alleen via een slechte weg te bereiken. Niemand thuis. Nee, vast en zeker op het feest… Het wordt schemerig. Wij besluiten de wagen voor het hek te parkeren en hier te overnachten. Het is een schitterende plek met een prachtig zicht op het dal en de omringende bergen: met recht gekozen voor de naam Mirador Del Valle voor de EKO camping! Een klein paradijs gevuld met een serene stilte waarin talloze bijzondere vogels te zien en te horen zijn naast het geluid van ruisende beekjes. ’s Ochtends komt er een rookpluimpje uit de schoorsteen. Geen auto. Geen mens! Wel passeren gaucho’s die het vee opdrijven en verweiden. Even later keert de ene gaucho terug met een groepje andere koeien, nemen wij aan. De lucht betrekt. Het wordt donker. Jan wil zo snel mogelijk vertrekken, voor het slechte weer losbarst. Het pad zal moeilijk begaanbaar worden als het heel hard gaat regenen… Na het ontbijt, net voor wij vertrekken, ontvangt Jan een berichtje, dat hij de volgende dag welkom is, daar de mensen niet aanwezig zijn. Wanneer Jan de auto start en gekeerd heeft, verschijnt bij het huis een man, die niet naar ons toekomt. Het is goed! Wij hebben prima geslapen. Jan stuurt een berichtje, dat wij elders moeten zijn en niet de volgende dag kunnen doorbrengen op de EKO camping. Carla zwaait gedag naar de man. Hij zwaait terug. Later in de middag krijgt Jan een berichtje, dat het geen probleem is en hij altijd welkom is. Letterlijk en figuurlijk de vertraging in volle omvang… Via een andere weg kruisen wij de Rio Lunarejo door bossen, langs aanplantingen van eucalyptus en dennen ter investering, langs een boerderij, waar de koeien bijeen zijn gedreven om de veewagen in te gaan voor hun laatste bestemming. De mannen nemen er de tijd voor en staan op het gemakje met elkaar te keuvelen. Zo bereiken wij R30: een prachtig nieuwe weg! Om in Bella Union de R5 te volgen, nadat wij diesel hebben getankt. Ondertussen bekijken wij hoe enorm zwaar beladen wagens met boomstammen de weegbrug opgaan om erna het gewicht aan te passen. Boomstammen worden opgelicht om te verwijderen of toe te voegen, opnieuw te wegen ter goedkeuring, alvorens alles wordt vastgesjord met grote zware kettingen voor het vervoer. In onze ogen overladen, kruipen zij hellingen op en laten zij zich de helling af denderen. Gevaarlijke capriolen om in te halen op onoverzichtelijke plaatsen. Wij laten hen graag passeren! Nog één keer een overnachting in de bocht van een landweg bij Parish. Wij genieten, tot een grote sproei installatie voor de schemering valt, arriveert om het land aan de overzijde te besproeien. Het stinkt en doet denken aan round up, wat in deze landen nog veel wordt gebruikt! Helaas staat de wind onze kant op! Een tankwagen rijdt het land op om de sproei installatie te bevoorraden. Eindeloos zijn zij in de weer! Drie uur aan een stuk! Gelukkig rijdt hij ook verderop het land in, waardoor wij niet meer zo met de nare walm worden geconfronteerd. Blij toe als zij gereed zijn en verdwijnen! Vroeg op pad. Paraiso Suizo. Onze thuisbasis ligt voor ons. Het voelt als thuiskomen. Heinz zal zijn mannetje naar onze generator laten kijken. Wij maken de camper gereed om met een gerust hart in de stalling achter te laten. Een hoosbui maakt duidelijk, dat er een lekkage zit bij het bed in de wand. Gelukkig, dat dit nu opdoet! Jan gaat aan de slag om dit probleem op te lossen. Bij een volgende zware regenbui blijft alles droog! Dit geeft hoop op een droge wagen bij terugkeer! De laatste 3 nachten slapen wij in de bungalow, zodat wij ‘s ochtends vroeg niets meer voor ons vertrek hoeven te organiseren. Alleen onze koffer stouwen om netjes op tijd voor de bus te zijn, die ons naar het vliegveld brengt. Tijd voor een time-out!