Last but not least

Last but not least

De Pantanal zit nog altijd in ons hoofd… In het regenseizoen kunnen wij deze regio niet bezoeken. Vandaar, dat wij vervroegd naar Zuid Amerika terugkeren. Wij genieten van kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. Helaas te weinig tijd om alles thuis netjes af te handelen… Onverhoopt onverwachte zaken. In feite is de tijd te krap om alles naar behoren te regelen. Alles achterlaten met een onvoldaan gevoel van overhaast vertrekken? De ticket ligt gereed. Omzetten en de Pantanal op ons buik schrijven? Een lastig dilemma! Wij besluiten na ampele overwegingen volgens plan te vertrekken. Echter voor de laatste keer, want de wagen is na het vele off-road rijden aan een grote beurt toe. Onderdelen zijn in Zuid Amerika voor onze wagen in feite niet verkrijgbaar. Importeren van onderdelen uit Duitsland, met minstens een levertijd van 3 weken en hoge importkosten, maakt het lastig om goed onderhoud te plegen, als er zoveel tijd en geld mee gemoeid is. Er staan naast de Pantanal nog andere gebieden op ons verlanglijstje… Afhankelijk van politieke onrust passen wij ons aan, want wij hebben geen trek in problemen. Bovendien is het onmogelijk alles te bekijken. Telkens opnieuw een kwestie van selecteren. C’est la vie! Hiernaast willen wij meer tijd doorbrengen met allen die ons lief zijn. Dit weerhoudt ons niet van reizen! Dat zullen wij niet laten, zo lang wij hiertoe in staat zijn! Minder lang van huis…Wij missen de mensen om ons heen! Ver weg reizen is ondanks alle mogelijke communicatie een ver van je bed show! Wij genieten daarom dubbel op van een extra bezoekje, wegbrengen en ten afscheid samen op Schiphol eten met kinderen en kleinkinderen! Vroeg inchecken om problemen te voorkomen. Wij hebben een radiator mee om de oude, gerepareerde te vervangen in de hoop, dat de motor er baat bij heeft. Alles gaat op de band, maar met de radiator moeten wij zelf op stap. Het doet ons denken aan 2004 toen wij voor het eerst op Schiphol onze fietsen in dozen moesten zien te steken op deze zelfde afdeling… zweten en ploeteren… Dankzij het door de mannen geregelde aangepaste vervoer op zo’n elektrische kar, naar het vliegtuig gesjeesd, wat op ons stond te wachten en meteen ging taxiën, zodra de deur achter onze billen was gesloten…De afdeling voor bagage met afwijkende maten!!! Vier man ontvangt ons hartelijk: fijn, dat u iets te doen hebt voor ons! Kom vaker bij ons aan, zitten zij te geinen, dan is er tenminste werk aan de winkel! Dit keer een stuk simpeler! Jan heeft thuis met zorg de radiator goed ingepakt met stickers erop van breekbaar, het pakket voorzien van handvatten, waardoor de doos beter te hanteren is en minder kans bestaat, dat de doos op de grond klettert en de radiator beschadigt. Op hoop van zegen… Tijd voor ontbijt! In een prachtig gerenoveerde lounge van de KLM, bestaande uit 2 verdiepingen met zithoekjes op verschillende niveaus, een zelfbedieningsrestaurant, een terras met als primeur een á la carte restaurant! In het najaar als alles gereed is, vindt de officiële opening plaats. Het is geweldig, wat hier is neergezet! Absoluut geen probleem om je in deze lounge te verpozen om op je vlucht of aansluiting te wachten! In het vliegtuig biedt de gezagvoerder excuses aan voor een kleine vertraging, daar 2 passagiers zich niet hebben gemeld om in te stappen, ondanks meerdere oproepen. Overeenkomstig de regels wordt nu de bagage uit het ruim verwijderd van de betreffende man en vrouw! Lastig voor een vliegmaatschappij, maar fijn voor zowel de passagiers als de bemanning, dat de instructies zo zijn geformuleerd! Onze vliegroute voert ons over het windmolenpark in zee voor de Zeeuwse kust. Indrukwekkend! Ten westen van Londen en over Guernsey: een helder zicht! Na de warme lunch gaat Carla pitten, terwijl Jan slechts een hazenslaapje doet. Een kleine lunch voor wij 12 uur later en ruim 10.000 km verder in Sao Paulo landen. Een lange wachttijd van 4 uren in een overvolle lounge. Gelukkig hebben wij een plekje om te zitten! Bijna 3 uur in het vliegtuig naar Montevideo. Knikkebollend zitten wij op onze stoel in het vliegtuig en doen wederom een hazenslaapje. De douane in Montevideo informeert naar de waarde van de radiator en accepteert de waarde van een tweedehands. Wij mogen door! Wij zijn één van de eerste passagiers, die de aankomsthal verlaten. Een taxichauffeur met een bord waarop Jans naam is genoteerd, staat bij de uitgang van de hal, geregeld door ons hotel. Wij melden ons bij hem met onze bagagekarren. Zijn auto staat niet bij de taxistandplaats, maar op het verderop gelegen parkeerterrein. Hij heeft moeite met de bagage in zijn auto onder te brengen en wil niets weten van suggesties. Hij regelt het zelf! Jan mag niet voorin. Carla brengt ondertussen een lege bagagekar naar de hal terug, want er zijn geen speciaal gereserveerde vakken om deze achter te laten. Wanneer Carla de 2e eveneens wil wegbrengen wenkt de man geagiteerd: nee, laten staan, in de auto! Wat een opgewonden standje! De radiator staat op de voorstoel en blokkeert het uitzicht naar rechts. Werkelijk een onprettig gevoel om zo op weg te gaan! Gelukkig is het hotel dichtbij de luchthaven en hebben wij weinig kruisingen met rechts! Voor de hotelingang ploft de man alle bagage uit de auto. Op de rand van het trottoir. Hij weigert te wachten op de bagagekar van het hotel, die door de security wordt voorgereden. Hij biedt een jong stel zijn taxi aan, wanneer zij naar buiten stappen, maar zij wensen geen gebruik te maken van zijn diensten. Hij rent naar de bestuurderszijde, stapt in en sjeest weg! Een te scherpe prijs!? In elk geval voor ons geen prettig contact! Wij zijn blij meteen in te kunnen checken zonder vele gasten voor ons na zo’n lange reis! Naar boven en ons bed in. Na 24 uur een welverdiende nachtrust! Bij het ontbijt in het hotel treffen wij evenals vorig jaar een rugbyteam. Nu vanuit Uruguay! Toeval! Op grond van onze nachtelijke ervaring vragen wij de receptioniste een grotere wagen te regelen vanwege de grote hoeveelheid bagage. De maatschappij met wie zij een contract hebben lopen, heeft alleen kleine personenauto’s in de aanbieding! Zij arrangeert een ander bedrijf. Wie schetst haar en onze verbazing als er een gewone personenauto voorrijdt! Carla ziet de wanhoop in de ogen van de taxichauffeur, hoe dit te klaren als hij onze bagage bekijkt. Zij pakt door en zegt dat Jan voorin naast hem kan gaan zitten. De radiator met de bagage, die niet in het bagageruim past, naast Carla achterin. Het loopt gesmeerd en de man haalt opgelucht adem, dat hij zijn vrachtje niet misloopt. Wat een verademing! Deze man is rustig, babbelt onderweg wat met Jan en rijdt keurig netjes. Geen gehaaste toestanden en net iets duurder dan een jaar terug, toen wij een kamikazechauffeur hadden, die links en rechts inhaalde en de maximumsnelheid met handen en voeten trad. Heerlijk als wij Lobbes in het vizier krijgen, die met open deuren in het zonnetje ons ontvangt. Wij zijn op onze bestemming! Vlotte grenspassages achter de rug zonder problemen! Geen koffers of tassen te openen of leeg te halen en voor zover wij het kunnen bekijken een onbeschadigde radiator, die het transport heeft doorstaan! Wij zijn opgelucht en blij! Des te meer als wij op onderzoek gaan en een droog bed aantreffen! Geen lekkages ondanks de overvloedige regens gedurende de laatste maanden! Heinz & Silvia verwelkomen ons door een paar armen om ons heen te slaan. Wij voelen ons thuis! Het is prachtig zonnig weer met een kille wind! Wij openen de achterdeuren, halen de kratten met dekbedden, wollen onderdeken en beddengoed tevoorschijn. Het is stuivertje wisselen: dekbedden en onderdeken luchten op de waslijn en onze koffers legen door de inhoud over te hevelen in de vrijgekomen kratten. Medicijnen worden gereorganiseerd! Tenslotte het bed opgemaakt, zodat wij vanavond in ons eigen nestje kunnen kruipen. Lege koffers naar de zolder van Silvia & Heinz. Tijd om heerlijk te genieten van een warme maaltijd bij Silvia & Heinz na deze inspannende dagen om er morgen weer tegen aan te gaan. Een aperitief voor de gasten en een blikje Hollandse stroopwafels voor Silvia & Heinz. Bovendien als geintje een Tony’s Chocolonely reep voor de 2 Silvia’s, die ons in mei een chocoladereep uit New York met een afbeelding van Trump hebben meegegeven om Trump te schenken als hij de uitnodiging accepteert om Zeeland te bezoeken. Als tegenprestatie en ware chocoladereep voor hen uit Nederland en geen surrogaat! Wij melden: die Trump (chocolade) is niet te kanen! - Voor insiders: Trump chocolade smaakt als een Koetjesmelkreep!- Grote hilariteit bij de Silvia’s! Na 2 dagen vertrouwt Heinz ons toe, dat de stroopwafels reeds op zijn. Verrukkelijk! Wat zit ertussen? informeert hij. Ondertussen doen wij beiden ons best om de wagen rijklaar te maken. Bij zonnig, droog weer wordt onze wagen tijdens ons verlof gelucht om schimmelvorming tegen te gaan. Wanneer de deuren open staan, waait wel het nodige naar binnen. Beetje bij beetje alles onderhanden nemen. Gelukkig reeds voor ons vertrek het ergste vuil van het reizen – rode aangekoekte stof of aarde- verwijderd. Dat maakt het reinigen bij terugkeer simpeler! Het is absoluut te koud -12 graden Celsius met wind- om de achterdeuren te openen! Carla gaat binnen aan de slag om de boel te reorganiseren en ondertussen een beurt te geven. Vuil wasgoed van voor het vertrek in de spiksplinternieuwe wasautomaat van de camping… Wanneer Carla een kijkje gaat nemen hoe ver het programma is, wordt zij verwelkomd door een stroom schuim, wat zich een weg baant naar buiten… Zij schaamt zich dood! Een nieuw pak waspoeder, gekocht in Brazilië, aangebroken en nu dit! Het vorige pak Omo had een andere tekst, maar in het Portugees niet op te maken, wat het verschil zou moeten zijn… Groene en blauwe Biotex als onderscheid? Silvia merkt het op, maakt er tijdens de gezamenlijke maaltijd een opmerking over. Te grote hoeveelheid waspoeder toegevoegd? Nee, dat is niet de oorzaak. Het blijkt, dat haar precies hetzelfde is overkomen met Omo uit Brazilië! We houden het er maar op, dat deze Omo een handwasmiddel is zoals de groene Biotex. Jan zal deze waspoeder gebruiken en opmaken in de toiletcassette! Oplossing van het probleem! Skip wast prima schoon, zonder deze trammelant en staat in het vooronder op voorraad! Langzamerhand komt er zicht op wat wij meesjouwen op reis! Jan bekommert zich om de techniek! Hij start met de sloten van alle deuren, die niet goed willen werken. De sloten blijken vies te zijn! Een schoonmaakbeurt en een smeerbeurt: het resultaat is geweldig! In geen eeuwen hebben de sloten zo goed gewerkt! Wanneer Jan de startaccu’s bekijkt, constateert hij roestvorming. Wat wil je zo dicht bij de oceaan… Schoonmaak, reparatie en nieuwe zekeringen doen wonderen! Ze ogen als nieuw! Zonder verfhandschoenen behandelt Jan de roestvorming van het metaal… Dat is geen sinecure! Heinz heeft voor de Unimog om 9 uur een afspraak gemaakt bij Dos Hermanos (de 2 gebroeders ) in Piriápolis. Het is mogelijk op deze dag nog kouder -11 graden op het warmst van de dag met een venijnige wind-, die overal doorheen blaast! Wanneer wij arriveren heeft de goede man nog niet ontbeten en weinig zin in zijn klus….. Eerst beter het reservewiel bij de bandenspecialist laten omleggen ter vervanging van het rechterachterwiel, waarvan de band er minder uitziet, suggereert hij. Na de klus keren wij terug, maar de beste man is nog niet retour… Wij wachten… Uiteindelijk keert hij terug, neemt op, wat er moet worden gedaan en bestelt ons terug voor 16 uur. Het is 11 uur. Om te beginnen bekijken wij de voorraad van de supermarkt en maken een lijstje om, nadat de camper klaar is, de boodschappen in de winkelkar te laden en na afrekening over te hevelen naar onze wagen. Aangenaam, dat de supermarkt verwarmd is en op de bovenverdieping een toilet beschikbaar is! Wij hebben een deel van onze wachttijd van 5 uur redelijk warm verbruikt... Op weg naar de boulevard regelen wij nieuwe verfhandschoenen voor als Jan menie opbrengt. In het restaurant brandt gasverwarming als stralingswarmte. Wij kiezen de meest warme warmtebron uit. Maar de wand is van zeildoek! Panden zijn hier niet wezenlijk geconstrueerd om de kou buiten te houden! Wij gebruiken een warme maaltijd en warme cappuccino met warme thee toe. Langzamerhand zijn wij koud tot op het bot, als de gasbrander het laat afweten. Het gas is op. Een nieuwe gasfles wordt aangerukt, maar het mag niet baten. Verkleumd gaan wij op stap. Op zoek naar impregneermiddel voor het doek van het hefdak, wat voor tentzeil of schoenen geschikt is, om de regen te weren. Onverrichterzake! Duiken winkeltjes in om ons te warmen, wat tijdelijk soelaas biedt. Wij verwachten het met een trui en een regenjack erover te kunnen klaren… Mis poes! Het is guur! Weer voor een winterjas, een warme muts en warme handschoenen! De mannen op de camping dragen alle dagen een ruiten jack, wat hun kennelijk bevalt. Wanneer wij een leuke in Jans maat in het rek zien hangen, bezwijkt Jan voor de aangename warmte… Die is voor hem! Het veel gewassen wollen vest in de tas, de ruiten fleece met teddyvoering aan en het regenjack erover: zijn gezicht klaart op. Hij geniet! Het blijft ijskoud op straat! De wind gaat door merg en been! Wij zoeken wederom bescherming in de supermarkt om ons op te warmen en de toilet te kunnen gebruiken… Geld pinnen zonder wachtrij! In de ochtend leek het of iedereen zijn salaris of uitkering bijgeschreven had gekregen en aansloot achteraan de rij wachtenden in de ijzige kou…. Vanochtend hebben wij van pinnen afgezien, maar straks moeten wij in de garage contant afrekenen. Wanneer wij bij de garage arriveren, blijkt de klus nog niet in zijn geheel geklaard… De mecanicien stuurt ons naar de auto-onderdelen winkel tegenover de supermarkt om een lange V-snaar voor de ventilator. Een zelfde als hij ons meegeeft… Deze heeft Jan niet op reserve in de wagen bij zich. Wel 3 andere V-snaren, die de man reeds heeft vervangen. In de winkel krijgen wij de verkeerde mee! De broer pakt de telefoon en briest! Wij terug. Nu de goede mee! Zo werkt het in Zuid Amerika… Een garage stuurt jou om onderdelen aan te schaffen, de mecanicien vervangt en installeert. Niets geen poespas over een uit Europa meegebrachte radiator… Eindelijk is alles gereed! Olie ververst. Assen gesmeerd. V-snaren en radiator geregeld! Het is ondertussen 18 uur. Voor de derde maal vandaag naar de supermarkt: om boodschappen! Anders hebben wij niet veel te eten… Wij zijn bijna door onze noodrantsoenen heen… Dit schept lucht, want slechts af en toe kunnen wij warm bij Silvia &Heinz eten, als de kokkin en haar collega present zijn… De fuseepennen neemt Jan zelf onder handen. Een specifiek klusje. Geïnstrueerd door Donald worden de lagers van de fuseepennen met olie gesmeerd. De ventilator is megavuil… Schoon geblazen met de compressor: geen gereutel meer! De filter voor de ventilator is baggervies! Wij proberen in de auto-onderdelenhandel. Nul op het rekwest! Dit nummer en model is niet leverbaar in Zuid Amerika! Wanneer Jan het gerepareerde aggregaat uit wil testen, blijkt binnen de kortste tijd de benzine op te zijn. Uitsluitend te koop, waar wij waren: in Piriápolis…. Opnieuw 2x tol en kilometers rijden… We beschouwen het maar als een uitstapje en genieten van de woeste golven van de oceaan. De generator werkt! Elke maand een generator even opstarten en laten draaien, adviseert Heinz. Jan kruipt nog eens onder de auto, omdat de gaskachel niet wil werken, wanneer wij ons op hoogte bevinden. Met een voorhoofdslampje op belicht hij de boel en ontdekt, dat door de slechte wegen en het trillen er een knik in de slang is ontstaan… Hij krijgt de boel weer in het gareel, waarna de gaskachel weer functioneert! Nieuw horrengaas in de ventilator in het plafond van het woongedeelte houdt de insecten buiten de deur... Ledverlichting vervangt de halogeenlampjes boven de aanrecht. Led kost minder energie en gaat bovendien langer mee. Gelukkig een goede lichtopbrengst! De toilet is de afgelopen jaren intensief gebruikt en lekt nu! Akelig, want het stinkt! Er blijkt veel kalk in de schuif aanwezig te zijn. De schuif wil niet goed op en neer… Wij hebben nergens een dergelijk toilet – een Porta Potti - te koop gezien. Dat houdt in, dat wij zelf moeten proberen een oplossing te vinden. Het is een hele operatie! Jan is er heel veel uurtjes mee zoet! Met azijn verdwijnt tenslotte de kalk: de schuif gaat werken zoals het hoort. Voor de finishing touch heeft Jan vaseline nodig… Alla, de vaseline voor Carla’s kloven wordt opgeofferd voor een goed functionerende afsluiting van de toilet! In Bolivia zullen we zo’n nieuw potje kopen: een handige verpakking, die niet lekt! De thermometer is voorzien van nieuwe batterijen en geeft de juiste buiten- en binnentemperatuur weer op de display! Wanneer Jan nogmaals onder de motorkap duikt, constateert hij, waar de oorzaak ligt van een slechte ventilatie bij regen, waardoor alles dichtslaat en wij geen zicht hebben als wij de ramen niet deels open zetten! Technisch hier niet op te lossen! Slechts via een noodoplossing! Heinz heeft zo’n kraantje liggen, wat Jan zoekt. Samen beraadslagen zij en zijn het met elkaar eens; dit is de oplossing! De slang wordt onderbroken door het kraantje. Telkens weer zal Jan onderweg moeten controleren of het kraantje nog steeds goed zit en niet is losgetrild! Alles is nu gefikst hopen wij! Allicht doet er wel weer wat op, maar alle bij ons bekende mankementen zijn nu in elk geval opgelost! Heerlijk! De Stroganoff en citroencake ten afscheid van Paraiso Suizo en een droge was bekrachtigen het gevoel, dat wij klaar zijn om te vertrekken! Silvia geeft ons het restantje citroencake mee om nog even aan haar te denken als wij onderweg zijn! Wij zien af van ons plan om Brazilië via Treinta y Tres en Jaguarão binnen te gaan, daar de route via Chuy korter is. Wanneer de regen vroeg aanvangt, kunnen wij in de problemen komen in de Pantanal. Wij overnachten boven op het duin bij het strand van La Coronilla met een prachtig uitzicht over de oceaan en de kustlijn en genieten van de cake als toetje! Jammer genoeg geen walvissen te zien! Wij pinnen bij de Bradesco in Chuy en tanken bij de Shell. Een goed begin van een Braziliaans avontuur. De grenspassage verloopt vlot! De Braziliaanse douanier spreekt Engels en licht ons keurig voor! Hij waarschuwt ons voor de Braziliaanse weggebruikers en adviseert ons niet in het donker te rijden. Veilige overnachtingsplekken te arrangeren en op ons hoede te zijn vanwege de criminaliteit. Echt plezierig! Hij legt ons bovendien uit, dat wij als EU inwoners niet in aanmerking komen voor verlenging van de verblijfsvergunning van 3 maanden. Voor ons geldt maximaal 90 achtereenvolgende dagen binnen een periode van 180 aaneengesloten dagen, waarna een nieuwe optie zich aanbiedt. En geen dag te laat melden bij de grenspost, want dan wordt er per dag een boete berekend! Liever 1 dag te vroeg het land verlaten om problemen te vermijden, wanneer er zich onverwachts iets voordoet als een kapotte auto of ziekte… Echt heel plezierig, zoals hij alles uiteenzet en onze vragen beantwoordt! Zwitsers kunnen met 89 dagen wel verlenging bij de immigratie aanvragen… Niet te vroeg. Dat maakt het niet eenvoudig als je in het centrum van Brazilië bent… Eindelijk gaan wij begrijpen, wat de regels zijn! Nergens kunnen wij uitleg vinden en communicatie in het Portugees is geen haalbare kaart voor ons! Goed voorgelicht en voorbereid volgen wij in eerste instantie dezelfde route als in oktober 2018 zonder overnachting in het dorp, waar wij de eerste Nederlander in Brazilië, hebben ontmoet. Ondanks het feit, dat wij deze kustroute “kennen”, is het boeiend de weg opnieuw te rijden. Met name door het natuurgebied, waar vele vogels foerageren en het wemelt van de capybara’s… Jong en oud! Een bevolkingsexplosie? Bivakkerend in het moeras op de eilandjes. Zwemmend en uit het water klauterend om terug het water in te duiken. Plotseling verschijnend op de weg vanuit de berm een capybara voor onze auto… De afstand is te kort om het dier te ontwijken ondanks onze lage snelheid! Wij zijn voorbereid op een enorme klap, terwijl Jan remt om het dier te ontwijken… Het beest kijkt naar ons en draait zich abrupt om: de goede kant op! Anders was hij net als talloze van zijn soortgenoten platgewalst! Wat een ontzettend groot aantal doodgereden capybara’s op en langs de weg! Misschien zijn ze loops, zegt Jan… Wij bereiken Taim. Jan voelt zich wat grieperig en vindt het welletjes voor vandaag. – Estacionamenta Camping Capilha -. Recent door kennissen van ons bezocht. Staanplaatsen op een betonnen plaat, voorzien van een aansluiting voor elektriciteit, water en een afvoer voor vuil water/ toilet. Een keurige warme douche met toilet! Wifi! De buurvrouw heeft de eigenaar een seintje gegeven, die rap met zijn squad naar de camping is gekomen om voor ons het hekwerk met de afstandsbediening te openen. Hij heet ons welkom en toont alle faciliteiten benevens de toegang tot het strand van Lagoa Mirim en het mooie uitzicht om later de zon onder te zien gaan. Hij adviseert ons een wandelingetje te maken naar het oude kerkje en attendeert ons erop, dat wij boodschappen kunnen doen in deze kleine gemeenschap. Hij probeert zijn camping te promoten! Wij krijgen een afvalzakje, een tasje voor een thermoskan met mate thee, een visitekaartje en een grote sticker om op de camper te plakken. Slim! Jan monteert een vanuit Nederland meegebrachte switch in de techniekruimte onder de bank, die een paar maanden geleden is doorgebrand. Ook weer geklaard! Een extra dagje met een wandeling door de duinen langs enorm veel poelen, waar koeien en paarden lopen te grazen in het zonnetje. Wat een prachtige omgeving! Talloze trapopgangen leiden van het strand naar de huizen op het hoge duin. Ieder heeft zijn eigen perceel van een omheining voorzien. In de vele waterreservoirs vertoeven kikkers en krekels, die zich luidkeels laten horen. Het zingt rondom! Overdag, maar vooral ’s avonds! De baas rijdt gedurende ons verblijf af en aan op zijn squad. Doet allerlei klusjes en installeert zich op zijn tijd op de bank voor de tv om nieuws te bekijken wat tig keer wordt herhaald, voorzien van interviews met betrokkenen rond een misdrijf, maar ook soaps… Dit soort programma’s is razend populair in Zuid Amerika! Hij maakt graag plaats, zodat Carla even mee kan kijken of WhatsApps verstuurt. In deze ruimte werkt de Wifi excellent! De volgende dag is het kil en bewolkt! Goed om verder te trekken! ‘n Moerassig gebied, waar koeien en paarden zich wel voelen met hun poten in het water. Goed om de dorst te lessen of af te koelen als de zon staat te branden. Sappig gras! Uitgestrekte rijstvelden… In westelijke richting via Pelotas om voor wij Santa Maria bereiken af te slaan na het passeren van Cangucu, in noordelijke richting om via Santa Cruz do Sul langs eucalyptusplantages, weiden, bossen en tabaksplantages via Soledade naar Não-me-Toque te rijden. Deze naam betekent: Raak mij niet aan! Het schijnt de naam van een plant te zijn, die in deze omgeving groeit. Het is een beschermd gebied, wat wij doorkruisen met hoge oude bomen zoals vele araucaria’s, waarvoor een kapverbod geldt, in een landschap gelegen op een hoogvlakte van circa 900m. In deze laatste stad hebben zich rond 1949 Nederlandse emigranten gevestigd, weggetrokken uit Holambra I na onmin over het beleid, naast Italianen en Duitsers, die hier een bestaan probeerden op te bouwen. Een gemoedelijk provinciestadje, waar een monument [Bid en werk} tegenover de kerk en een Hollands Huis in het parkje herinneren aan de Hollanders van weleer. Een groot bedrijf met de naam JAN, gespecialiseerd in agrarische technieken, een straat met de naam JAN, en een bedrijf ROOS, gespecialiseerd in zaden, zijn de enige zaken, die voor ons enig verband houden met het verleden. Een vriendelijke Engels sprekende jongeman van midden twintig biedt ons zijn hulp aan. Hij is geboren en getogen in Não-me -Toque en weet helemaal niets van Hollandse immigranten in deze plaats… Wij complimenteren hem met zijn Engels, waarna blijkt, dat hij een jaar in Nieuw Zeeland heeft doorgebracht en voor bedrijven als Herz Rent a Car heeft gewerkt om in zijn onderhoud te voorzien. Een groep vrienden, waarvan hij deel uitmaakt, bewaren veilig afstand, omdat zij enkel Portugees machtig zijn, maar zij zijn hevig geïnteresseerd en bewonderen onze auto. Het is plotseling bloedheet: 35 graden Celsius na 2 weken van lage temperaturen! Ons lijf heeft hier moeite mee! Het zweet gutst langs ons gezicht. Ongewoon! Snel verlaten wij de stad, na wat gedronken te hebben, want wij hebben het gehad en zoeken camping Ribas op, gelegen op een hoogte van 508 m, waar het eveneens warm is! Het is een recreatieterrein met een zwembad, wat wordt gerenoveerd en hopelijk klaar is voor de zomervakantie aanvangt, vertelt de vrouw des huizes. Wij mogen gebruik maken van de douche in een cabana. Beter met je ogen dicht en op je crocs, niet nadenken, want het is bar vies! Jan heeft de kraan laten doorlopen om te voorkomen, dat wij ziek worden… Jammer genoeg blijkt ons lichaam werkelijk moeite te hebben met de enorme stijging van de temperatuur. Wij blijken zoveel te transpireren, dat wij uitdrogingsverschijnselen vertonen en ons belabberd voelen. Constant een paar slokjes drinken om het vochtpeil op het juiste niveau te krijgen! Water, bouillon en thee… Uit de hangmat… Zitten… Een rondje lopen om de bloedcirculatie te stimuleren. Aanvankelijk als een dronkenlap… ’n Idiote ervaring! Uitdroging heeft dezelfde verschijnselen als onderkoeling! Je zakt weg en wilt alleen maar slapen… Het kost een extra dag! Wij worden geconfronteerd met het ouder worden! Senioren zijn kwetsbaar… Je leest het. Er wordt gewaarschuwd. Nu overkomt het jezelf… Eindelijk moet Carla plassen! Snel naar het damestoilet. Wanneer zij opstaat van de toilet, springt een kikker uit de wcpot omhoog tegen haar billen… Brr, zij griezelt ervan! De mevrouw is op tijd vertrokken om haar dochter in Londrina te bezoeken. Gedurende de nacht onweert en regent het dat het een lieve lust is… Jammer, dat wij gister op verzoek de wagen hebben verzet. Eén en al modderpoel rondom! Om onszelf te plezieren verzet Jan de wagen naar zijn oude plekje op het grint, zodat hij de auto gereed kan maken voor het vertrek. De heer des huizes is even boer af, nu hij met de werklui doorneemt, wat met het sanitairgebouw en het zwembad moet worden gedaan. Een ieder heeft zijn eigen besognes.