De hemel met de aarde verbonden

Zaterdag 2 juni
Na het ontbijt staat de bus voor om ons naar het centrum te brengen en af te zetten voor de entree van het Mevlanaklooster, het religieuze centrum van de dansende derwisjen van de Mevlanaorde. Het complex wordt gekenmerkt door een turkooisblauwe koepel. Het hoofdgebouw mag je alleen betreden met blauwe plastic hoezen over je schoenen om het mausoleum van Mevlana en de met een kunstig geborduurd kleed bedekte sarcofagen, waarop een sultantulband is geplaatst, van leiders van de orde, te bewonderen. Vele pelgrims vereren Mevlana en de leiders van de orde tot op de dag van vandaag. Talrijke voorwerpen uit het leven en werken van de soefimonniken, zoals muziekinstrumenten en manuscripten, zijn hier te bewonderen. Het is een interessante plek om te bezoeken! De warmte maakt dorstig. Drinkpauze bij de kiosk, waar een rasechte Amsterdamse Turk ons een cd aanbeveelt met Turkse muziek! Hierna gaan wij op weg naar de citadelheuvel om de Alaedin Camii met een zevenbeukige gebedshal te bekijken. Jan wordt aangesproken door Ahmed , even oud als wij, wat blijkt als hij zijn identiteitskaart toont om ons vertrouwen te winnen. Hij wijst ons de weg, neemt ons mee naar binnen in de Iplikci Camii, een moskee op de route naar de Alaedin moskee. Nu zit je aan die man vast, zegt Jan tegen Carla! Hoe zo? zegt Carla, jij hebt hem toch de weg gevraagd? Hoe het zit, zit het, maar Ahmed gaat met ons mee….. De Alaedin moskee is groot maar toch niet echt mooi, al is deze moskee nog zo bekend. In Caïro heb ik met Simone toch echt mooiere moskees gezien! Tijd voor een sanitaire stop . De theetuinen op de citadelheuvel noden tot even bijkomen, maar een toilet hebben ze niet in het assortiment! Ahmed neemt ons mee naar een toilet in een hotel met een leessalon en een theetuin, waar wij een glaasje thee drinken. Eten kan je er niet. Ahmed weet raad! Hij neemt ons mee naar een nabijgelegen eetlokaal, waar je bij het buffet aan moet geven wat je uitkiest en hoeveel porties je wenst. Turkse mannen en vrouwen zitten hier te eten. Wij bestellen kebab, een kippenpoot en een salade, wat bij ons wordt gebracht. Om de Nederlandse gastvrijheid te tonen, nodigen we Ahmed uit met ons mee te eten. Het is een heerlijke maaltijd. Goed gaar vlees. We eten hier voor 3,5 Euro per persoon inclusief drinken. Jan probeert Ahmed duidelijk te maken dat wij teruggaan naar de camperplaats. Hij tovert een veel gebruikt briefje uit zijn zak, waarop alle moskeeën in het centrum en de bezienswaardigheden in Konya opgeschreven staan in de letters, die wij gebruiken met het Arabische woord eronder in Arabische lettertekens. Duidelijk een bijverdienste van Ahmed! Wij geven aan niet in andere bezienswaardigheden geïnteresseerd te zijn, geven hem nog wat Turkse Lires en nemen afscheid van hem. Ahmed blijft ons aan de overkant van de straat in de smiezen houden door met ons op te lopen! Wanneer wij een winkel binnen zijn gegaan voor een memorycard voor de fotocamera en wij hier naar een andere winkel worden verwezen, staat Ahmed weer naast ons in de winkel. Hij loopt mee naar de fotowinkel en probeert af te dingen, wat hem niet lukt. Echter wanneer wij richting de bazaar gaan, voelt hij het misschien als verplichting of wil hij ons hier begeleiden. De motivatie is voor hem een weet, voor ons een vraag. Op de markt is van alles : kleding tot verse groenten. We willen brood kopen. Niemand begrijpt wat bread of Brot is. Uiteindelijk toch een heuse bakker gevonden. Voor de bakker staan 2 kinderen te bedelen om geld. Geld geven we niet. Voor 50 cent een brood gekocht en dit brood aan hen gegeven. Voor we met een locale bus teruggaan naar de camperplaats, drinken wij met zijn drieën op zijn Turks een kop thee ten afscheid op een krukje op de stoeprand in de schaduw van het pand, waar het theehuis is gevestigd. Een Turks gezin, vergezeld door opa en oma en tante, met 2 jonge kinderen nemen naast ons plaats. De kinderen zijn helemaal gelukkig als zij binnen een ijsje van Jan mogen uitzoeken. Leuk om te zien! Het doet ons aan onze kleinkinderen denken! Ahmed staat erop de boodschappen voor ons te dragen en ons naar de dolmus te brengen. Op weg naar de bushalte passeren wij een gebouw ingericht als een museum. Binnen zijn veel vrouwen en op alle muren staan de namen van de in 1915 gesneuvelde soldaten tijdens de oorlog. Binnen in het gebouw een soort panorama Mesdag met taferelen vanuit die periode. Carla krijgt complimenten van verschillende vrouwen over haar paarsblauwe bril, waarop Carla antwoordt, dat zij vindt,dat de vrouwen zo’n enorme verscheidenheid van mooie sjaals in gebruik hebben. Een van de vrouwen haalt een hoofddoek uit haar tas tevoorschijn en knoopt de sjaal om Carla’s hoofd. Als geschenk! Vervolgens volgt er een fotosessie met mobieltjes van Turkse vrouwen met Carla of Carla alleen, met veel gelach. De chauffeurs en Ahmed staan mee te genieten! Wat een vrolijk volk en gastvrijheid ontmoeten we hier! E-mailadressen worden uitgewisseld voor foto’s en iedereen vertrekt naar zijn eigen bus. Ahmed draagt nog steeds onze boodschappen en wil ze niet uit handen geven. Wij naar de . Tot onze verbazing stapt ook Ahmed in! Ahmed wil ons kennelijk veilig thuis afleveren! Het eindpunt ligt een groot kruispunt van de camperplaats verwijderd. De dolmus rijdt het eindpunt voorbij en brengt ons tot het hek aan het eind van de doodlopende weg: extra service van de dolmus met een grijns van de chauffeur! Ook nu stapt Ahmed uit en staat erop de boodschappen van de bazaar voor ons te blijven dragen! Hij gaat mee naar de camperplaats. Groot is zijn verbazing over de vele mooie campers. Hij groet onze leiders in de eerste camper persoonlijk met een hoffelijkheid, waar een Nederlander wat van kan leren! Lopend naar onze camper met de ogen van de groepsgenoten, die allen al lang in het zonnetje bij hun camper zich hebben geïnstalleerd, op ons gericht, voelen we ons ware kolonialisten : Jan vooroplopend met Carla en Ahmed, sjouwend als een koelie, achter hem aan. Verhit en dorstig zijgen wij, op initiatief van Ahmed, met een glas kersensap neer in de schaduw van de boom achter de camper. Hij leert ons als een Turk in het gras te zitten en schoenen uit te doen, op de straat te zetten en niet in het gras, om beter en sneller af te koelen. Genoeglijk samen drinkend, worden gegevens uitgewisseld. Ahmed gaat nu werkelijk naar huis na zijn adres en telefoonnummer aan ons te hebben overhandigd! Jan doet hem uitgeleide tot aan het hek van de camperplaats. Schitterend! Hij een goede dag, maar wij ook! Wij hebben alle drie genoten !
Een boterhammetje met aardbeien. Met de bus naar het Culturele centrum voor een voorstelling van de Derwisjdansers. Zij zijn aanhangers van Mevlana, die dansen op muziek van een herdersfluit en trommels. Een keer per week treden zij op. De dansers draaien om hun as en komen dan in een trance waarbij ze dan het goddelijke met de aarde verbinden. Een arm omhoog en de andere omlaag.
Het gebouw is heel modern en prachtig van vormgeving. Binnen een amfitheater zoals het circustheater in Den Haag. In het dak hangt aan grote staaldraden een grote koepel met cirkels die steeds kleiner worden. Wij kiezen halverwege de helling een plekje. Voor ons zitten vrouwen met hoofddoeken. De zaal loopt voller en voller. De temperatuur in het theater stijgt! Gelukkig hebben we buiten het gebouw een flesje water gekocht , waar we af en toe een slokje water uit nemen. Beneden ons zijn vrouwen bezig hun handen en gezicht uit een flesje te bevochtigen. Even later ruiken we de lucht van eau de cologne. Een man verschijnt op het podium. Hij lijkt te preken. Regelmatig horen we de naam van Allah. Hierna begint een fluit te spelen. De verlichting in de koepel gaat aan en lijkt op een sterrenhemel. De dansers stellen zich voor en knielen op een schapenvacht. Een zanger valt in. Even later een trommel en een voor een beginnen de dansers rond te draaien. Dit ritueel herhaalt zich 3 maal. Ik vermoed, dat hierna het slot van de preek door de voorganger wordt gehouden. Rondom ons horen wij regelmatig “amin”in de zaal. De zaal begint tijdens het dansen vanaf 10 uur al leeg te lopen: grote groepen vrouwen met hoofddoekjes en kinderen verlaten de zaal. Voor het eind van de voorstelling is de zaal al half leeg! In onze ogen niet van respect voor de dansers getuigend. Degenen, die de zaal verlaten, zijn geen toeristen maar Turken. Al met al een indrukwekkend dansvoorstelling!
Vermoeid en vol indrukken slapen wij als roosjes.