De burgemeester van Ankara begroet

Zaterdag 16 juni 2012
De nacht was warm en onrustig! Volgens mij door de warmte!De overlast viel reuze mee! Om kwart voor zeven worden wij wakker van een luide conversatie. Een blik uit het slaapkamerraam levert een fraai plaatje op. Achter de camper van Piet &Sita staat een keurige stoel uit het restaurant, waarop een stevige heer zetelt. Tegenover hem zit op zijn hurken de bewaker. Twee grote flessen water tussen hen in! Zij zijn in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Drinken samen wat water. Wat later gaat de bewaker naar het hotel en keert vrij spoedig terug. Een sanitaire stop?! Het gesprek wordt weer opgestart. Geruime tijd later verdwijnt de nachtwacht wederom en keert met een blad vol eten terug. In zijn eentje nuttigt hij de maaltijd, terwijl het gesprek voortkabbelt. Als de nachtwaker klaar is met zijn ontbijt, ruimt hij de ontbijtspullen op. Bij terugkeer stapt de baas met zijn dikke buik op en laat hij de bewaker alleen achter. Als wij de camperdeur open doen, maakt hij een beweging van vegen. Even later verschijnt hij met een bezem en veegt ons straatje voor de camper schoon, zodat wij minder snel grit aan onze schoenen mee naar binnen nemen. Onze camper staat op een oude strook asfalt van de voormalige weg, die is verlegd en buiten het hek langsloopt. Echter waar het asfalt eindigt ligt grit en centraal is nog een stukje gras. Het terrein ziet er niet uit! De geste van de bewaker is vriendelijk. Wij bedanken hem en geven hem een portie vijgen, waar hij hartelijk voor bedankt. Hij is er echt blij mee! De busjes staan reeds klaar naast de camping om onze groep naar het centrum te brengen :schoolbusjes! De schoolvakantie van 3 maanden is reeds begonnen. Ontzettend veel kinderen op straat! Toeristen zijn nu voor de schoolbusjes een mooie bijverdienste! Carla maakt nog wat foto’s van het hotel en de camping en van de bewaker natuurlijk, voor het vertrek naar de stad! Het is wel een beetje vergane glorie, maar de inrichting heeft echt wel wat! Grote tapijten wijzen de weg naar het zwembad buiten. Mooie schilderijen aan de wand! Grote pilaren in de benedenruimte, een mooie bewerkte koperen schaal voor kebab, wat wel wat wegheeft van een doopvont! Glas in lood op verschillende wijzen verwerkt: in het plafond in de nok, zoals bij het Franse warenhuis La Fayette of herinner ik mij dit niet geheel juist? In elk geval vind ik het chique! Om 10 uur vertrekken de busjes. Eerst naar een Shell benzinestation voor de aankoop van een tolkaart voor de tolweg naar Istanboel. De leiding wordt van het ene naar het ander Shell station gestuurd. Ik denk, dat wij er 6 of 7 hebben gehad, voor we op het goede adres zijn. Het is een hele klus voor het is geregeld. Hopelijk hebben wij nu de goede kaart voor de camper en gaat de onbemande slagboom omhoog! Het systeem voor de tolwegen in deze streek : koop een tolkaart bij de Shell(maar waar) of bij de bank(die is op zaterdag en zondag gesloten!). Het schijnt, dat er meerdere categorieën zijn, maar geen Turk weet tot nu toe hoe het in elkaar steekt… Is een camper een auto of een vrachtwagen in dit land? Hoe kan je op de kaart herkennen of deze voor auto’s of vrachtwagens is? Niemand weet hierop een antwoord! Je koopt de kaart en zet er geld op, maar hoe moet het als je kaart onvoldoende saldo heeft op een onbemand tolstation? En zo goed als niemand beheerst een andere taal dan Turks… Benieuwd of het op de tolweg nu goed gaat of niet. In elk geval heeft nu iedereen een kaart met saldo, de een wat meer dan de ander, want wat erop staat kan kennelijk niet worden gelezen. Zeker niet op een kaart van de bank door de Shell! Dus heeft het Shellstation op de reeds aangeschafte kaarten nogmaals een extra saldo gezet! Moeten wij nu heen en weer gaan crossen om ons saldo volledig te consumeren? Wij hadden evenals 2 anderen reeds weken geleden zo’n kaart aangeschaft bij een Shell benzinestation aan de kust op advies van de leiding, niet wetend, dat er meerdere categorieën zijn en de Turken soms vinden, dat campers vrachtwagens zijn, terwijl anderen de mening toegedaan zijn, dat campers personenauto’s zijn. We zien het wel. Een vreemd systeem!
Hierna rijden de busjes ons naar het Nationaal Anatolisch museum, waar het merendeel uitstapt. Twee kiezen voor het Mausoleum van Atatürk en worden hier afgezet. Een mooi museum met goede uitleg via een koptelefoon, waar wij veel zaken kunnen bekijken, die in de door ons bezochte archeologische opgravingen zijn gevonden en hier worden tentoongesteld. Helaas wordt 1 vleugel gerestaureerd. Hierna met Jan&Annie, Piet&Sita de Citadel bezocht, smalle winkelstraatjes in en uit. Een bruidspaar wordt gefotografeerd in een winkeltje , voor een huisdeur en een verweerde staldeur. Wij slaan hen gade en maken tussendoor ook een kiekje voor onszelf. Wij proberen de toegang tot de stadsmuur te vinden, want wij zien iemand boven op de wallen, maar het lukt ons niet de weg ernaartoe te vinden. Vragen maakt ons ook al niet wijzer. We keren terug op onze schreden en staan oog in oog met een dansgroep, die zo maar uit het niets plots voor onze neus staan te dansen op de maat van de muziek van het orkestje, waar wij even stil bij blijven staan. De burgemeester van Ankara is hier op bezoek en schudt ons de hand. Wij worden gefilmd en gefotografeerd. Wie weet zijn wij op de Turkse tv…
Hierna zakken wij de heuvel af, belanden wij in de bazaar op weg naar de Haci Bayrammoskee, een moskee met mooi bewerkt houtsnijwerk. De Aslanhanemoskee met mooie bewerkte houten palen hebben wij niet gevonden. Het is tijd om het bussenplein te zoeken. Met zijn zessen proberen wij de dolmus richting het hotel en de campers te vinden en stappen in. Het is ongeveer 30 km naar ons hotel en kost slechts 2 Turkse Lire per persoon! Bij de betaling gaat er iets mis. Jan krijgt zijn wisselgeld niet terug. De dolmus crost door heel veel verschillende wijken. Genoeg te zien tijdens de 3 kwartier, die wij onderweg zijn. De andere vier vragen zich af of wij wel goed terecht komen…Gaat deze bus echt wel naar de camping en het hotel? Voor het hek van de camping worden wij afgezet met veel gelach van de chauffeur en de 2 jongens, die nog in de bus zitten. Met veel hilariteit worden wij door de groep ontvangen, ons van achter het hekwerk begroeten. Hoe hebben wij het voor elkaar gekregen , dat wij voor de deur worden afgezet, terwijl de anderen een heel stuk hebben moeten lopen?! Door de fooi van Jan!!! Wij zijn uitgedroogd door de warmte en tanken snel bij. Gezellig drinken wij wat met elkaar en eten er wat lekkers bij. Eigenlijk hebben wij niet meer zo’n trek in avondeten. We zien af van het lopend buffet in het hotel en doen het met een boterham met sardientjes en een bordje yoghurt met honing toe. De computer is geduldig en bereid om het klusje te klaren. Ziehier het verslag van vandaag! Echter geen Wifi hier ter plekke… Tot een andere keer!