Naar huis

Dag 42 Wij moeten uiterlijk om 8 uur ons bij de haven van Tanger vervoegen voor het vertrek met de veerboot, welke gepland is om 9 uur naar Tarifa in Spanje te vertrekken. Wanneer wij om half zes opstaan is het kil: 13,5 gr Celsius. Gister de benodigde grensdocumenten opgezocht en klaargelegd: een geel douanekaartje van Marokko naar Spanje ingevuld en het groen/witte invoerformulier om de camper Marokko uit te voeren ingesloten in ons paspoort. Ontbijt en rap alles rijklaar maken om op te breken. Wij breken ons record: wij vertrekken als eerste, rijden circa 45 km naar Tanger en arriveren als eerste van onze groep bij Gare Maritiem, waar wij meteen worden aangeklampt door twee bemiddelaars! Zij vragen om bemiddelingskosten om alles voor ons te regelen. Als wij het gevraagde bedrag aan hun overhandigen, worden wij langs de voor ons staande wagens geloodst naar een door hen aangewezen parkeerplaats, waarna zij bij de loketten van de douane onze zaken gaan regelen. Wanneer zij de benodigde transacties tot een goed einde hebben gebracht en de bescheiden aan Jan overhandigen, vragen zij of wij niet nog Dirhams voor ze hebben. Euro’s zijn bij gebrek aan Dirhams, desalniettemin welkom… Wij antwoorden, dat ze genoeg geld hebben gekregen. Hebben we niet iets anders voor hen? Wij overhandigen een plastic zak met een lange broek, schriften, ballpoints, dadels en koekjes. Zielsgelukkig kijkt de man in de zak en brengt deze in veiligheid. Wij mogen door naar het havenplateau, waar wij in de rij worden gezet om de camper te laten scannen door een gigantisch röntgenapparaat, rijdend op een rails. Controle op verstekelingen en smokkel! Dit schijnt een enorme verbetering te zijn vergeleken met hoe het eerst was… Het geeft oponthoud, maar schijnt onbetekenend te zijn in verhouding tot vroeger. Goedgekeurd! Op naar de boot. Wij staan vooraan de rij! Tickets voor Jan, Carla en de camper worden bekeken en ingenomen. Het inschepen start. Wij worden naar een plaats geloodst, waar wij moeten stoppen. Een druk heen en weer lopen met gebaren, wijzen en praten van allerlei mensen die bij het inschepen zijn betrokken. Wij hebben geen flauw idee, waar het over gaat. Eén ding is duidelijk: de een na de ander mag de boot op, maar wij niet! Wij moeten blijven staan! Geen grap! Eerst alle luxe auto’s, bestelbusjes, kleinere vrachtcombinaties, daarna campers van onze groep, die kleiner zijn dan wij…. Dan niets. Helemaal niets.. Het is al lang 9 uur geweest! Vertrekt de boot zonder ons? Dure auto’s van hooggeplaatste personen komen aangestormd en mogen erop. Een passagiersbus komt aangereden. Wij wachtend op de wal moeten de camper verplaatsen, omdat de bus onvoldoende ruimte heeft om te steken. Achteruit rijdt de bus de veerboot op in tegenstelling tot alle tot nu toe ingescheepte voertuigen. Wij hebben al vele malen geprobeerd wijzer te worden, wat tot nu toe niets heeft opgeleverd. Wij voelen ons geweldig gefrustreerd (Carla)! Hebben wij ons keurig netjes op tijd vervoegd voor onze gereserveerde overtocht, staan wij voor in de rij om in te schepen en staan wij nog altijd op de wal! De man die bij de douane onze zaken heeft behartigd, is ook hier aanwezig. Regelmatig in overleg met de anderen, druk gebarend, wijzend naar ons. Wij hebben het maar overgegeven en wachten het rustig af. Plots worden wij naar voren gedirigeerd, moeten steken naar opzij: waarachtig dezelfde manoeuvre als de passagiersbus! Achteruit de veerboot op! Het kade- en bootpersoneel is druk en geagiteerd: Jan moet het sneller doen, maar hij neemt zijn tijd. De vertrektijd is verre gepasseerd….. Zodra de neus van onze camper de overgang naar het laaddek heeft gepasseerd, gaat de laadklep reeds omhoog! Het stampen van de machines neemt toe en voor we het weten varen wij! Niemand mag op het laaddek blijven en wordt gemaand zijn voertuig te verlaten. Als wij de camper uitklimmen, snappen wij eindelijk de hele gang van zaken. De veerboot is evenals het schip op de heenreis een catamaran, maar zelfs een kleinere versie! Hierdoor vanwege de hoogte slechts plek voor twee grotere voertuigen! Wij zijn blij en gelukkig, dat wij als laatste toch nog mee mogen. Met ons kaduke hefbed willen wij heel graag zo snel mogelijk naar de fabrikant van de camper. Temeer omdat er voor Jan een afspraak ligt om over negen dagen te starten met werken. Staande op het achterdek zien wij acht mensen van de groep vanaf de wal ons nakijken en uitzwaaien. De teleurstelling druipt van een enkel gezicht af, wat volkomen begrijpelijk is. Snel verdwijnen de haven en de stad uit het zicht. Het stinkt geweldig naar diesel op het dek! Carla wordt er misselijk van. Naar binnen en midden op het dek een plaats gezocht. De zee is woelig. De mensen, die hier gevoelig voor zijn, doen hun best om niet zeeziek te worden. Hoe langer wij onderweg zijn, hoe meer zieke mensen je rond je ziet met zakjes in de weer. Gelukkig komt de Spaanse kust in zicht! Waar wij het dek op zijn gekomen is de deur afgesloten. Niemand mag erdoor! Jan wacht geduldig in de rij! Carla heeft een andere weg gevonden naar het laaddek en is reeds in de camper. Zij wordt door het bootpersoneel gemaand zich gereed te maken de camper de boot af te rijden, zodra de pont heeft aangelegd. Geen simpele manoeuvre, want de camper heeft weinig ruimte. Gelukkig heeft Jan toch toestemming gekregen van het dekpersoneel naar het laaddek af te dalen en is tot Carla’s gemoedsrust precies op tijd om de camper de boot af te rijden. Zoveel tijd als het inschepen in beslag heeft genomen, zo vlot verloopt het ontschepen. Op het havenplateau geen parkeerplaats om afscheid van elkaar te nemen! Binnen de kortste tijd rijden wij de stad Tarifa binnen, waar het 20 gr Celsius is. De groep is meteen uiteen; de een slaat linksaf, de ander rijdt rechtdoor en stopt bij de supermarkt. Wij rijden door naar de grote weg, de stad uit, omdat wij zo ver mogelijk willen komen. Het is 13 uur en hebben de hele middag nog voor ons liggen. Raam open en frisse lucht! Het verschrikkelijke gevoel van deinen op de golven verdwijnt geleidelijk aan. Prachtig gezicht op Gibraltar en de Middellandse Zee. Een mens knapt hier van op. Wij leggen deze middag ongeveer 450 kilometer af om in Cáceres te overnachten, waar wij een echtpaar van onze groep ontmoeten, met wie wij vakantie-ervaringen uitwisselen.
De volgende dag bereiken wij het noorden van Spanje om een dag later in Bretagne te arriveren, vanwaar het slechts een geringe afstand is naar de fabriek. Moeilijk om ons verhaal en onze klachten in het Frans te brengen! Met een woordenboek en aanwijzen komen wij een heel eind. De verbeterpunten zijn genoteerd door de chef. Wij krijgen van de fabriek een camper te leen, waarin ons hele hebben en houwen door ons wordt overgeheveld, welk karwei niet zo maar geklaard is. Onze camper laten wij achter in Frankrijk in de hoop, dat alles netjes wordt geregeld. Jan heeft twee werkdagen vrij genomen om de gerepareerde camper in Frankrijk na weken op de afgesproken datum op te halen. De dag voor vertrek naar de fabriek, wordt hij afgebeld: niet klaar! Uiteindelijk wordt onze camper weken later op transport gezet naar de importeur in Nederland. Het hefbed is prima verankerd! Helaas is de waslijst met af te werken zaken met de Franse slag behandeld. Vanwege de verstreken maanden en de voor de deur staande vakantie naar Roemenië zorgt de dealer, dat wij onderweg geen trammelant zullen hebben. Dat is helemaal gelukt! Wij hebben genoten van een plezierig verblijf in een prachtig land, waar wij niet alles hebben kunnen bewonderen vanwege het tijdsbestek. De af te leggen afstanden zijn niet mis. Roemenië is verder weg dan je aanvankelijk denkt. Wij zijn tevreden over de selectie van bezienswaardigheden en de gekozen route. Op de terugweg kietelen wij onszelf door gebruik te maken van een Thermaalbad in Hongarije, deels de grote weg te nemen, maar in een mooie omgeving de secondaire weg te volgen en een mooi plekje te zoeken om te overnachten.
Na terugkeer in Nederland neemt de importeur op zich, in overleg met Frankrijk en ons, de waslijst van gebreken in Nederland af te werken, daar de fabriek pas in 2014 gelegenheid heeft de klus te klaren. Tot onze grote tevredenheid zijn alle problemen opgelost! Compliment voor onze dealer! Blijft de zijwand het resterende perikel; de fabrikant stelt zich hiervoor garant en zal dit tot ieders tevredenheid oplossen, is de belofte. Wij blijven optimistisch, koesteren onze dierbare herinneringen en genieten na van twee wondermooie reizen in het kalenderjaar 2013, waarin wij Marokko en Roemenië hebben mogen leren kennen.