Mission impossible
Blijf op de hoogte en volg Carla en Jan
13 Maart 2020 | Brazilië, Assis Brasil
Met een gevoel van weemoed laten wij het schitterende plekje achter, waar wij zoveel dagen hebben genoten van een adembenemende zonsopgang en zonsondergang. Van het buitenleven met overtrekkende vogels, grazende paarden en ossen, die verkoeling zoeken in het meertje, een struisvogelmoeder met 9 kinderen in haar kielzog en de apenfamilie op jacht naar heerlijke mango’s en water om hun dorst te lessen, terwijl de blauwe ara’s neerstrijken in de bomen naast onze camper en de toekan vanaf een veilige afstand ons in de smiezen houdt en wij hem of haar van dichtbij kunnen bewonderen. Wij zijn tot rust gekomen. Dieren gadeslaan is een kwestie van geduld en zitvlees hebben… Ons eerste doel is een supermarkt vinden! De bakker is een schot in de roos! Heerlijk vers brood! Zelfs integraal! Geen bruin brood, maar wel lekkerder dan al dat witte brood wat doorgaans te koop is. Ernaast zit een ijzerhandel, waar Jan een stevige metalen houtklem aanschaft voor de achterdeur, als hulp in zijn poging om de gedeformeerde deur tijdens hoge temperaturen weer in het gareel te krijgen. Onze WA-verzekering voor de auto is verlengd. De polis heeft Jan via internet binnen, maar moet nog worden uitgeprint. Bij controles door de militaire politie en aan de grens bij de douane moeten deze papieren worden overlegd. Wij vinden een kopieerwinkel, die dit klusje voor ons klaart. De farmacie heeft gelukkig een nieuw zeeppompje voor op de aanrecht! Dwaas, maar wij kunnen dat telkens niet te pakken krijgen. De brandstoftank is gevuld. Wij kunnen vooruit! In feite is Poconé een heel gezellig plaatsje, komen wij tot de ontdekking, met een goed winkelbestand. Wat een mens nodig heeft, kan hier worden aangeschaft blijkt, als wij het plaatsje verlaten. Wij kiezen voor de short cut. Vóór Nuestra Señora de Livramento linksaf over een binnenweg, die ons door een prachtig golvend landschap omhoog en omlaag richting Cáceres voert naar de BR174. Rond etenstijd gebruiken wij in een wegrestaurant een warme maaltijd, waar wij door de goede WIFI een mailtje van Hans & Martha ontvangen. Hans & Martha volgen, evenals wij van plan zijn, de BR070 om in Bolivia San Ignacio de Velasco te bezoeken en de Missionroute te rijden. De grenspost San Matias is echter gesloten! Met name in Santa Cruz en La Paz zijn de burgers in opstand gekomen! Evo Morales heeft het tellen van stemmen tijdelijk gestaakt en een dag later voortgezet. Aanvankelijk gaan de stemmen voor de presidentsverkiezing gelijk op. Na hervatting is Evo koploper. Dit riekt naar fraude, vinden de aanhangers van de rivaal van Evo Morales. Bij de grenspost kan niemand er een zinnig woord over zeggen, hoe lang de grens gesloten zal blijven. Hans & Martha hebben één nachtje gewacht bij San Matias, maar zijn omgekeerd en hebben besloten naar Iguazu te rijden om de watervallen te bezoeken. Jeetje, wat nu? Weer geen Missionroute kunnen rijden?! Speciaal eerder Nederland verlaten om de Pantanal in Brazilië en de Missionregio in Bolivia vóór de regens aanvangen, te kunnen bezoeken. Wij balen! Goede raad is duur! In elk geval, zijn wij blij, dat Hans ons dit reisje bespaart. Wij moeten nu overhaast beslissen wat te doen. Hier hebben wij geen rekening mee gehouden! Hoeveel dagen mogen wij maximaal nog in Brazilië blijven? Te weinig om een ons onbekend deel van Brazilië te verkennen. De afstanden in Brazilië zijn gigantisch. Wij kunnen alleen Uruguay, Paraguay of Peru in om Brazilië op tijd te verlaten vóór de deadline verloopt. Wij besluiten door te rijden naar het noorden om een overnachtingsplaats te bereiken, want langs de weg slapen is absoluut geen optie. In allerijl heeft Jan op iOverland een overnachtingsplek gezocht en gevonden op een recreatieterrein. Een eind weg, maar ervoor is niets bekend. Wij vertrekken na H&M een berichtje te hebben gestuurd om hen te bedanken. Voor Cáceres ontmoeten wij hen in hun camper. Wij zwaaien, maar in het drukke verkeer ontgaat het hen, dat wij elkaar passeren. Te druk met rijen vrachtwagens op beide rijbanen om te stoppen. Beide chauffeurs karren door. Na Cáceres slaan wij af richting Mirassol d’Oeste via Curvelandia naar Lago Azul. Een verschrikkelijk slechte weg! Ontzettend veel tegenliggers! Dagjesmensen, die zich hebben verpoosd. Wij volgen het smalle pad via boerderijen, waar telkens opnieuw veeroosters moeten worden gepasseerd. Precies bij de laatste vóór het toegangshek naar het recreatieterrein horen wij een luid gekraak… Wij rijden dit houten rooster aan gort, maar blijven gelukkig niet steken. Vervelend! Het rooster zal niet in een goede conditie zijn geweest. De veewagen rijdt beladen met koeien eveneens deze weg. De zon gaat reeds zakken. Gelukkig kunnen wij terecht. Na parkeren, inschrijven en vooruit betalen, naar de douche. De duisternis valt snel: binnen een kwartier. Bij een flakkerend lampje douchen wij in een ruimte vol donkere schaduwen, opgeschrikt door rondfladderende vleermuizen en een dikke pad, die grote sprongen maakt. Een opgeluchte Carla trekt de camperdeur achter zich dicht om te genieten van haar eigen vertrouwde omgeving. Jan steekt er de draak mee. Hij wordt er niet warm of koud van! Vroeg uit de veren! De eerste recreanten melden zich reeds om afkoeling en verpozing in het water te zoeken. Wanneer wij het terrein willen verlaten, moet eerst de sleutel worden opgehaald, want wij staan op een afgesloten terrein, wat kennelijk als overloopterrein wordt gebruikt. Op het moment van arriveren, was het hek geopend en stonden er op ons terrein auto’s geparkeerd. In plaats van rechtsaf, slaan wij dit keer linksaf na de entree, waar een stroom verkeer vandaan komt. Op een volgende kruising geen verwijzing naar Lago Azul! Hoe nu? Op de Garmin verschijnt dat wij in oostelijke richting rijden… Dit brengt ons aan het twijfelen. Wanneer wij dorpsbewoners ontmoeten, checken wij, waarnaartoe deze weg leidt. Helaas! Verkeerd gekozen! Omgedraaid! Een prima te berijden goed onderhouden onverharde weg brengt ons binnen de kortste tijd op de grote weg naar Porto Velho. De staat van deze onverharde weg doet ons herinneren aan de prima wegen in Paraguay, in de door Mennonieten bevolkte gebieden, waar een onderhoudsplicht van het wegennet geldt. Een veel betere toegangsweg dan vanuit het zuiden! Het verkeer op de BR 174 is op de zaterdag even druk als op de vrijdag! Wij rijden langs talloze inheemse nederzettingen in de dichte bebossing van de jungle. Nergens een overnachtingsplek! In een dorp heeft een overlander bij een school overnacht. Carla ziet de school en attendeert Jan op een afslag, die mogelijk naar de school leidt. Het is razend druk op de weg. Zware vrachtwagens rijden achter ons, maar komen ons ook tegemoet, waardoor Jan belet wordt te stoppen of af te slaan. Bij de aangegeven coördinaten is uitsluitend een parkeerplaats vol bagger. Óf de coördinaten kloppen niet óf de afslag is verlegd… Bovendien nog steeds plenty vrachtwagens, die stoppen verhinderen, om linksaf te slaan! Hierna verdwijnt de zon, wordt het binnen het half uur donkerder en donkerder. Verschrikkelijk moeilijk om de rijbaan te onderscheiden met de vele potholes bij dit intensieve verkeer en geconfronteerd te worden met inhalende vrachtwagens met mankementen in de verlichting. Schijnwerpers kan je uitsluitend gebruiken als er geen tegenliggers in het vizier zijn. Aan en weer uit, maar alle beetjes helpen. In het donker rijden wij tot een tankstation ten zuidoosten van Vilhena. Een keurige plek naast het kantoor krijgen wij door de pompbediende toegewezen onder een afdak, wat prettig is als het begint te plenzen. Gelukkig kunnen wij hierdoor in de warmte het hefdak gebruiken en de ramen op een veilige kierstand zetten om een weinig te ventileren. Voor het eerst eten wij maistaart! Dat smaakt goed! Het is onrustig slapen op een tankstation met tankende vrachtwagens en auto’s en vrachtwagens, die de verplichte rust in acht nemen zoals in Europa. Alleen arriveren en vertrekken tijdens de nacht vele vrachtwagens… Houden die zich aan de verplichte uren of wordt er mee gesjoemeld? Niet echt uitgerust vertrekken wij ’s ochtends. Wij rijden over een hoogvlakte op ongeveer 600 m hoogte. Enorm uitgestrekte akkers, zover het oog reikt. Tussen de stoppels van de mais groeit soja. De enige mogelijkheid om te overnachten is op een tankstation of bij een hotel langs deze drukke verkeersader. In feite zien wij geen plek, waar wij zouden willen overnachten. Wij rijden door en door tot ná Jaru vóór Ariquemes de afslag naar Rancho Grande / Pousada Ekologica opdoemt. In kilometers niet ver verwijderd van de BR 364, waarin de BR 174 is overgegaan. Echter een wegdek vol ontzettend diepe gaten! Personenauto’s kunnen vele gaten omzeilen, maar met onze wielbasis lukt dit niet! het lijkt erop, dat onze wagen elke kuil een zoentje geeft… Zeer hardhandig! Wij rammelen uit elkaar! In het donker wederom met vele medeweggebruikers een tijdrovend dilemma! Een man op een motor geeft aan, dat wij goed zitten en ná het kerkje linksaf moeten slaan. Dit is een goede aanwijzing, want de borden zijn toe aan een opknapbeurt en zijn zeer slecht te lezen. Het kerkje! Opgelucht halen wij adem en rijden de onverharde weg op, die 14 dagen terug met een shovel is gedaan. Een verademing! Glad en voor 2 wagens breed! Echter steil met een diep dal en steil omhoog alsof wij ons op een skatebaan verplaatsen. Een tropische regenbui weerhoudt het verkeer dit gedeelte te rijden. Een etmaal van droogte eroverheen laten gaan, dan lukt het de passage te nemen, vertelt onze gastvrouw later. Wij missen het bord wat niet te lezen valt en rijden in het donker te ver door. De weg wordt slechter met diepe geulen, steiler en smaller. Zijn wij verkeerd? Wij steken heen en weer om te keren. Proberen het gepasseerde zijpad en staan stil voor een massief hek, voorzien van een groot hangslot en de naam Rancho Grande. Hier moeten wij zijn. Geen bel, geen optie binnen te komen. Wat nu? Wij beraadslagen. Uitkomst! Twee mannen, de boer en zijn voorman, komen af op het zware geluid van de motor, wat alleen van een tractor of zware wagen afkomstig kan zijn. Het meest waarschijnlijk van een overlander. Die arriveren altijd laat, meldt de vrouw des huizes van Duitse afkomst, de volgende dag. Zij begrijpt er niets van dat wij over die luttele kilometers van de grote weg tot hun huis 7 kwartier hebben gereden. Overlanders moeten gewoon vroeger komen. Ze heeft gelijk, dat overdag het traject gemakkelijker te rijden is. Echter op de snelweg ben je afhankelijk van het verkeer en de overnachtingsplekken, die in Brazilië dun gezaaid zijn! Hierdoor word je gedwongen eindeloos veel kilometers af te leggen!!! Een hele dag rijden is werkelijk niet fijn en doodvermoeiend. Temeer doordat het traject eindeloos veel extreem hoge drempels kent om het verkeer af te remmen, zodra er enige bewoning is of een school is gesitueerd. Bovendien rijdt onze wagen geen 100-120 km per uur, waardoor dit traject voor ons tijdrovend is. Aan de andere kant begrijpen wij hun zienswijze. De mensen gaan hier op tijd naar bed en staan vroeg op. Wij zijn er nog steeds niet achter, wat ongeveer de bedtijd is in deze landen. Wij houden het op 20 – 21.00 uur tot 5 á 6 uur als meest regulier voor hardwerkende boeren en winkeliers, alhoewel wij ook heel andere tijden hebben leren kennen. Begrijpelijk, dat in dit kader 19.45 uur als redelijk aan de late kant wordt beschouwd…Deze boer staat inderdaad ‘s ochtends vroeg op! Bovendien blijkt de vrouw des huizes op 50 jarige leeftijd MS te hebben gekregen, terwijl zij altijd bergen kon verzetten. Helaas is zij nu aan een rolstoel gebonden en heeft meer hulp nodig, alhoewel zij een sterke vrouw is en probeert zoveel mogelijk zichzelf te redden. Zo traint zij nu zelf een hond, omdat haar eigen trouwe viervoeter recent is overleden. In de middag heeft zij haar man in de open werkplaats tegenover onze staplek geholpen door in de rolstoel het zaagsel op te vegen. Bewonderenswaardige krachtsinspanning! Even later keert zij met de nieuwe hond terug en start de gehoorzaamheidstraining. Carla is bezig met de was op te hangen, te keren en binnen te halen. Haar aandacht wordt getrokken naar het grasveld. Het is te ver weg om goed te kunnen beoordelen. Wat gebeurt daar? Behoort dit tot de training of is er iets loos? Voor het tot Carla goed en wel doordringt, snerpt het geluid van de stem van de vrouw over het open veld en komt de man aangesneld. De wielen van de rolstoel zijn verstrikt geraakt in de lange lijn, waaraan de hond vastzit. De vrouw dreigt met rolstoel en al om te vallen… Carla vindt het niet snugger van zichzelf, dat zij niet eerder heeft gereageerd, terwijl zij erop staat te kijken. Te laat beseffend, dat de vrouw hulp nodig heeft. Het tafereel maakt duidelijk wat een impact een ziekte als MS op het leven van deze twee mensen heeft. De vrouw vertelt, dat zij geluk heeft, want haar oma heeft de ziekte op 39 jarige leeftijd gekregen. Van dichtbij meegemaakt en gedacht, gelukkig gaat de ziekte aan mij voorbij… Onverwacht plotseling de verschijnselen van oma… Dapper om zoveel mogelijk van het leven te maken! Bewondering voor de man aan haar zijde! Jan opent voor de eerste keer, sinds het open springen, de achterdeuren om de lattenbodem van onze bedden te repareren. Het grote aantal hoge drempels onderweg, hebben gister de zijkant van Carla’s bed tegen de achterdeuren doen schuiven, waardoor de latten uit de bevestigingspunten zijn geschoten. Mogelijk is lijm door de hitte verdroogd. In elk geval heeft Jan ‘s avonds provisorisch de lattenbodem in elkaar moeten zetten, alvorens het bed te gebruiken is. Degelijk bevestigt Jan ’s ochtends de latten, controleert nu alle latten en bindt beide frames aan elkaar vast, zodat er weinig bewegingsruimte bestaat om uit elkaar te schuiven. Hopelijk houdt de lattenbodem het tot wij weer thuis zijn. Nu de deuren open zijn, vullen wij de medicijnvoorraad aan uit de kratten in het ruim en halen eruit, wat wij binnenkort hiernaast nodig hebben, zodat voorlopig de achterdeuren niet hoeven te worden geopend. Met de nieuwe lijmklem is het voor Jan simpeler om de deuren te sluiten. Een lange zwarte veter wordt gebruikt om de grendel te fixeren. Het lukt veel gemakkelijker dan Jan verwacht. In het donker blijken de koplampen veel te hoog te staan! Meteen maar bijstellen, ofschoon wij ons hebben voorgenomen vroeger te stoppen als wij ergens een parkeerplek zien, want in het donker rijden bevalt ons absoluut niet! De watercontainer is voorzien van een tap. Het kraantje vertoont een scheurtje. Tape houdt niet… Een mooie gelegenheid om de scheur te lijmen. Hopelijk is dat een afdoende oplossing…Tussendoor knappen wij allerlei klusjes op. De ventilatoren krijgen een schoonmaakbeurt. De wc eveneens. Kastjes opnieuw ingeruimd. Het is een publieke vrije dag voor de ambtenaren en het bankpersoneel: een vrije dag voor het overheidspersoneel. Voor velen eveneens een vrije dag. Zij feesten mee met de anderen. Er ligt veel stil. Wij genieten van de koelere temperatuur. Eindelijk weer eens bijslapen! Onze dochter heeft ons reeds gewaarschuwd, dat het 3 tot 6 maanden kan duren, eer ons lijf zal zijn hersteld. Wij hebben geen idee, waardoor wij zo ziek zijn geworden, maar we zijn ons ervan bewust, dat wij er nog niet zijn. Bij het minste of geringste zijn wij doodmoe. Wij liggen regelmatig om 8 uur in bed en slapen een gat in de dag. Het klokje rond! Onvoorstelbaar! Kennelijk heeft ons lichaam zoveel rust nodig. Wij gebruiken de goede Wifi om kaarten van Maps.me binnen te halen, updates te verwerken voor de computer, de iPad en onze mobieltjes. Een mailtje gaat uit naar de Nederlander, die wij op de Salar van Uyuni in Bolivia in september 2017 hebben ontmoet. Wij mogen hem altijd om hulp vragen, heeft hij indertijd tegen ons gezegd. Wij vragen hem advies over een bezoek aan Bolivia. Hij blijkt met zijn Boliviaanse vrouw en hun kind ondertussen naar Nederland te zijn vertrokken en niet meer in Santa Cruz woonachtig te zijn. Zij raden ons af op dit moment Bolivia te bezoeken, al zouden de grenzen worden heropend, daar de bevolking blokkades heeft opgeworpen als verzet tegen de gang van zaken tijdens de recente presidentsverkiezing. Hij bevestigt, dat auto’s op de verschillende wegen belaagd worden met stenen en het zeer onrustig is in Santa Cruz, La Paz en Cochabamba, maar ook in bergdorpen. Zijn vrouw heeft deze actuele informatie via betrouwbare contacten. Jan krijgt druppelsgewijs nieuws via Facebook van Overlanders, die in Bolivia zijn komen vast te zitten. Dit willen wij niet meemaken! Wij proberen zoveel mogelijk inlichtingen in te winnen om alsnog onze plannen eventueel aan te kunnen passen… Wie weet kunnen wij alsnog via de grensovergang Guajará- Mirim Bolivia in en naar Trinidad rijden om erna de Missionroute te rijden. In omgekeerde volgorde als gepland: van west naar oost in plaats van oost naar west. In dat gebied is het tot nu toe nog steeds rustig…De rust kan weerkeren… Het wordt echter steeds lastiger informatie te verkrijgen over de stand van zaken binnen Bolivia. Wij slapen veel en doen allerlei klusjes, waar wij nog niet aan zijn toegekomen door onze haast voor het regenseizoen aanvangt, de Pantanal en Bolivia te doen. Jan plakt een regengoot aan de bestuurderskant in de hoop, dat wij bij een plensbui de ramen open kunnen laten staan opdat wij kunnen ventileren. Carla organiseert dat de schoorsteen thuis uiteindelijk wordt gerepareerd vóór de stormen aanwakkeren. Ideaal als je een basis hebt om via een functionerende Wifi zaken fatsoenlijk te regelen! Wij genieten van het landschap waarin de Rancho is gesitueerd. De Pousada is indertijd mooi opgezet! Degelijk geconstrueerde gebouwen! De vader van de vrouw des huizes heeft na een verblijf in Venezuela dit bedrijf in Brazilië ruim 40 jaar geleden opgezet. Prachtige bomen bieden aangenaam verkoeling door voldoende schaduw te bieden. Een groot gedeelte van het bedrijf bestaat uit oerbos. Officieel is dit een verplichting van de regering, maar vele boeren houden zich hier niet aan. Er staat zelfs een percentage voor: als wij goed zijn geïnformeerd zelfs 50%. Controle van overheidswege ontbreekt. Beetje bij beetje wordt er gekapt en ontbost, waardoor agrarisch land kan worden uitgebreid en oerbos wordt omgezet in goed te bewerken arealen, gescheiden door plukken oerbos. Dit komt overeen met wat wij onderweg vaststellen. Mevrouw verdedigt met vuur de noodzaak om oerbos te behouden. Het is voor haar een hot item! Zij geeft aan, dat wij het pad moeten wandelen om van het echte oerbos te genieten. Wij willen haar vragen, waar het pad is te vinden, maar wij zien haar en haar echtgenoot niet meer… Pas als wij de boerderij verlaten, ontmoeten wij elkaar op de onverharde weg. Zij hebben vanwege de regen bij haar ouders in een naburige plaats overnacht, omdat de weg hoogstwaarschijnlijk door de hevige regen niet te berijden zou zijn en zij hun huis niet zouden kunnen bereiken. De grote weg is wederom druk. De vele vrachtwagens brengen de woorden in herinnering, dat dit vroeger een onverharde weg was. Sinds de haven van Porto Velho is aangepast om grotere schepen toe te laten is de intensiteit van het verkeer op de weg en op de vaarwegen enorm toegenomen volgens de vrouw des huizes en is de prachtige natuur in dit gebied volgens haar grotendeels verloren gegaan. Wij gaan op weg naar Porto Velho om boodschappen in te slaan in de supermarkt, waar Jan in januari zo prettig inkopen heeft kunnen doen. Er staan feestdagen voor de deur. In Peru was twee jaar geleden op deze dagen niets te koop, omdat alles uitverkocht was of gesloten. Liever geen herhaling. Het is buitengewoon druk in de supermarkt en de voorraden zijn minimaal… Jan baalt als een stekker bij het zien van de lege schappen. Wat hij echt nodig heeft, bemachtigt hij. De rest komt later wel weer een keer… Jan wil niet op het parkeerterrein overnachten van het grote winkelcentrum. Hij is benauwd, dat wij dan verplicht worden hier drie dagen te overnachten, omdat mogelijk de hekken vanwege de feestdagen blijven gesloten. Wij rijden na het inkopen doen meteen door de Transocéanica op, om bij een tankstation te overnachten, waar je van 22 uur tot 6 uur niet kan tanken. Tezamen met verschillende vrachtwagens hebben wij hier een rustige overnachtingsplaats. Van 20 uur tot 5 uur slaapt Jan tot de vrachtwagens vertrekken. Carla draait zich nog eens om en tuft verder. Jan lukt dat niet. Hij staat op en maakt het ontbijt gereed, waardoor wij deze ochtend werkelijk om 7.30 uur wegrijden! Voor Carla’s doen ontzettend vroeg! Wanneer wij verder rijden zijn wij verbaasd. In januari hebben wij dezelfde weg gereden en nu herkennen wij op het traject van Jaci-Paraná naar Mutum-Paraná werkelijk niets van de omgeving…Alles ziet er zo geheel anders uit! Toentertijd reden wij over een dijk, om de beurt in blokken, omdat er slechts één rijbaan ter beschikking was, terwijl er naarstig werd gewerkt om de weg te herstellen. Wij waren omgeven door water, alsof wij door één groot overstroomd gebied reden. Overal staken bomen boven het water uit en op een bepaalde plek lagen meerdere woonboten afgemeerd. Niets, maar dan ook niets herinnert hieraan, dan kale bomen die er levenloos uitzien en twee afgemeerde woonboten. Slechts de lange brug met het hotel en het recreatiestrand herkennen wij in een lange bocht over de rivier bij Mutum-Parana. De Madeira en de Paraná zijn nu op zichzelf stromende rivieren, die niet tezamen zijn gevloeid en het gehele gebied hebben overstroomd, zoals in het begin van dit jaar, toen alles blank stond. Wij passeren de afslag naar Guajará-Mirim en laten deze letterlijk links liggen, want de toestand in Bolivia is nog niet gestabiliseerd. Onverstandig nu Bolivia te bezoeken, al zou de grens toegankelijk zijn.… Als wij Abunã bereiken ligt de pont aan onze zijde, waardoor wij meteen kunnen oversteken. In 10 maanden heeft de bouw van de brug, met zeer hoge pijlers vanwege het wassende water in het regenseizoen, behoorlijke vorderingen gemaakt! Aan beide zijden heeft men de oprit naar de brug zelfs aangelegd…Het is interessant om de veranderingen te constateren, die sinds ons passeren, hebben plaatsgevonden. Aanvankelijk vindt Carla het een onaantrekkelijk traject, wat wij sinds de Pantanal richting noorden afleggen. Ontzettend druk en weinig interessant, maar deze nieuwe aspecten bekoren haar. Wij leggen heel wat kilometers af. Vóór Xapuri zien wij in een bocht van de weg een schitterend plekje om te overnachten vóór het hek langs de oprit naar een coöperatieve gemeenschap van de inheemse bevolking. Wij vragen een passerende auto of wij hier mogen overnachten, als zij bezoekers naar het bushokje brengen aan het eind van het pad dichtbij de weg. Tot het donker wordt en zodra het licht is, horen en zien wij, dat het hek regelmatig wordt geopend en gesloten door passanten, die allen even vriendelijk groeten. Brommers rijden af en aan om mensen naar het bushokje te brengen of op te halen. Uit een witte personenauto rollen vele volwassenen en kinderen… Onvoorstelbaar hoe ze er allemaal inpassen. Terugkerend van of op weg voor familiebezoek? Kennelijk is er een bus in aantocht…. Wij genieten van een prachtige zonsondergang en eveneens van de geweldige zonsopgang. Heel veel aangenamer dan het drukke tankstation in Capixaba, waar wij de vorige reis slecht sliepen door alle bussen en andere voertuigen met een tussenstop om een ieder de gelegenheid te geven de toilet te gebruiken. Wederom zet het slechte wegdek zich voort. Gister kilometers lang ontiegelijk veel potholes. Het is een prachtig heuvelachtig landschap. Opvallend is dat in de diepe dalen de potholes aanwezig zijn. Kennelijk wordt de weg ondermijnd, waardoor het slechte wegdek ontstaat. Het blijkt, dat de gister geplande overnachtingsplek in Xapuri nog vele kilometers van onze slaapplaats verwijderd is. Xapuri is de woonplaats van de rubbertapper Chico Mendes, in 1988 vermoord na jaren succesvolle strijd tegen de vernietiging van oerwoud door houthakkers en boeren. De woede over de moord op hem heeft ertoe geleid, dat de bescherming van oerbos in de Acre State daadwerkelijk na zijn dood ter hand is genomen en is gerealiseerd. Na Brasiléia tanken wij. Wellicht is er geen optie vlak voor de grens of aan de andere zijde van de grens. Liever in de voorzorg. Opvallend is de verandering van de omgeving: hogere heuvels in een weids glooiend landschap, minder bebost, waardoor het gebied opener oogt. Deze streek is dunner bevolkt. Het is een mooi gebied! Na ongeveer een uur bereiken wij de Braziliaanse grens. Wanneer wij de wagen hebben geparkeerd, worden wij gecorrigeerd. Wij moeten de camper verzetten. De afhandelingen op de Braziliaanse grenspost verlopen voorspoedig. Eerst naar de federale politie, die belast is met de immigratie, waar wij een uitreisstempel krijgen in ons paspoort. Hierna bij de douane het papier met de toekenning om tijdelijk gedurende maximaal 90 dagen onze auto in Brazilië te mogen gebruiken, inleveren. Dit alles is binnen een kwartier geregeld! Wij staan verbluft over de snelheid! Op naar de Peruaanse grenspost. Een geringe afstand. Wij mogen de wagen echter niet voor het Braziliaanse kantoor laten staan en zijn verplicht de wagen een 50 tot 100 meter te verrijden. Bij de Peruaanse immigratie blijken wij reeds keurig te staan geregistreerd, daar wij 2 jaar terug Peru hebben bezocht. Er hoeft niets te worden ingescand! Geen foto gemaakt te worden of vingerafdrukken gegeven te worden. Zelfs de verblijfsdata staan in de computer. De ambtenaar meldt, dat wij Peru reeds eerder hebben bezocht en noemt de periode. Een gevoel van - Big brother is watching you – komt over ons heen. Je weet, dat alles wordt geregistreerd, maar wanneer alles zo wordt opgelepeld, is het desondanks een rare gewaarwording. Effectief: wij zijn in een wip klaar bij de Peruaanse immigratie. Op naar de Peruaanse douane. Waar gehuisvest? Het blijkt, dat de grenspost wordt gerenoveerd. De douane is tijdelijk ergens anders ondergebracht. Buiten op een bankje wachten wij tot een man de benodigde gegevens komt ophalen om naar elders te verdwijnen. Prima, als hij inderdaad Jan zijn paspoort en kentekenbewijs met het benodigde formulier voor tijdelijke import overhandigt, wanneer hij gereed is. Het duurt eeuwen… Buiten ons gezichtsveld… Uiteindelijk krijgen wij te horen, dat de douane geen computer tot zijn beschikking heeft en alles handmatig moet verwerken. Drie kwartier! Geregeld: een vrijbrief voor 90 dagen rondtoeren in Peru! Bolivia is out of the picture!
-
13 Maart 2020 - 06:43
Emmy Woltering:
Hallo Jan en Carla, zoals altijd weer genotenvan jullie belevenissen, net als of ik in de camper zit en met jullie meer reis. Hier gaat alles goed, wordt hoog uit wat eenzamer door alle beperkingen die worden opgelegd ivm het Corona virus. Zal wel weer over gaan. Lieve mensen geniet maar lekker van Bolivia en Peru, groet Emmy
-
13 Maart 2020 - 13:52
Corrie Van Dongen:
Nou nou dat zijn weer heel wat belevenissen!
Goeie reis verder en tot gauw -
13 Maart 2020 - 17:35
Dicky En Theo Tigchelaar:
Vanuit een “verziekt” Nederland groeten wij onze wereld reizigers en danken hen dat wij” alles” , op papier, mogen meebeleven. Geniet zolang het kan en jullie nog willen .beste groeten, D&T. -
17 Maart 2020 - 18:08
Gerrit En Marijke:
Ha Jan en Carla,
Ongelooflijk wat jullie allemaal weer meemaken. Uit bovenstaand bericht begrijp ik dat jullie nogal wat kommer en kwel meemaken. Jammer van de Missionregio in Bolivia. Maar veiligheid voorop! Op nu naar Peru. Maak er weer wat moois van.
Lieve groeten van ons, Gerrit en Marijke -
22 Maart 2020 - 07:44
Mayke:
Weer prachtig jullie avontuur mee te beleven. Ik heb begrepen dat jullie op het moment vast zitten in Colombia. Van harte hoop ik dat de uitreisdatum van 04 april doorgaat. Zeker in Rotterdam wordt met smacht op jullie gewacht. Alvast een goede terugvlucht en een hartelijk welkom gewenst in Nederland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley