Carla heeft nog niet genoeg van winkeltjes
Blijf op de hoogte en volg Carla en Jan
14 Juli 2013 | Marokko, Asilah
Dag 41 Vandaag op weg naar de laatste overnachtingsplek in Marokko. Wij hoeven slechts een 95 km te rijden. Voor zover wij weten kiest iedereen voor de tolweg. Niet alleen vanwege het slechte wegdek van de weg binnendoor naar Larache, maar eveneens vanwege de akelige ervaringen op het traject van eergisteren door T&T. Niemand zit op zo’n ervaring op de valreep te wachten… Asilah, door de Feniciërs gesticht, later door de Portugezen veroverd, is een in Andalusische stijl gebouwd stadje omgeven door zware muren met smalle straatjes, waaraan huizen met balkonnetjes en houtwerk een kleurig en fleurig geheel vormen. Wij genieten van de route, kruisen de Qued Loukkos met een prachtige delta, zien het idyllische plaatsje, maar parkeren de camper niet. Wij rijden door naar de campingplaats, ten noorden van het stadje, behorend bij het langs de kustweg gelegen hotel. Wij zijn een van de eersten en wikken en wegen, hoe wij op dit vrij kleine terrein, rekening houdend met de andere grotere campers, opdat zij tijdens het parkeren hun draai kunnen maken, het beste onze camper kunnen plaatsen. Wij hebben een enorm vergezicht. Heerlijk als je zo’n prachtig uitzicht hebt! Niet veel later stromen de anderen binnen. Plots is het een drukke bedoening. Tijd om te relaxen in het zonnetje en wat met elkaar te drinken. Carla bekijkt met een paar anderen het terrein, geniet van de ondergaande zon boven de zee met de verschillende kleurschakeringen en belandt in het winkeltje wat bij de toegangspoort aan de weg ligt. Een bonte verzameling van wat ons tijdens de rondreis in Marokko op de markten te koop is aangeboden, ligt hier uitgestald. Een mooie collectie! Heb je spijt, dat je onderweg verzuimd hebt een artikel aan te schaffen, dan bestaat hier de mogelijkheid alsnog de schade in te halen en van je laatste Marokkaanse geld af te komen. Slim bekeken door de eigenaar van het hele spul! De nodige Dirhams worden alsnog uitgegeven…. Afscheidsdiner in het restaurant. ‘n Raar gevoel om elkaar straks niet dag in dag uit te zien. Toch is een zekere gewenning en vertrouwdheid ontstaan. Een groepsgevoel. Allicht voor een ieder weer anders, maar niet te ontkennen. Lekker eten, met tussendoor een lied, een praatje en een bedankje voor de leiding. Gezellig, maar eveneens een beetje weemoedig gevoel bevangt sommigen. Morgen is het zover: de oversteek naar Spanje is daar. Tijd om te slapen. Morgen is het vroeg dag!