Op naar Helena en de val van Troye

Zondag 13 mei 2012
Het heeft de hele avond en nacht geregend. Niet gebruikelijk, want doorgaans is het een grote bui. Alles is nog kletsklieder nat en er staan grote plassen. Echter de zon staat al hoog aan de hemel. Wij rijden de camping af, door Alexandroupolis via het industriegebied, langs het vliegveld richting Turkije. Op de grens staat een moderne grenspost. Eerst de Griekse douane passeren. Puur een formaliteit. De rivier de Evros vormt de grens tussen Griekenland en Turkije. Voor de rivier en op de brug over de rivier ontmoeten wij drie maal een wachtpost bemand door twee militairen , zowel aan onze linker- als aan onze rechterhand, met geweer in de hand. Een imposant militaristisch vertoon, wat een beklemmend gevoel oplevert. Hierna bereik je een groot plein, waar je jouw voertuig hebt te parkeren. Hierna sta je in de rij voor het loket om een visum met Euro’s aan te schaffen. Sommige mannen van onze groep staan te mopperen, omdat ze vinden dat er een extra loket hoort te worden opengesteld. Wij staan in de rij met vrachtwagenchauffeurs, die een hele papierwinkel moeten afwikkelen. En dat kost tijd! Daarna in de rij om Turks geld voor de pont te pinnen. De juffrouw van de bank heeft de pinautomaat al opnieuw gevuld, omdat hij ondertussen totaal leeg is. Kwitantie van de opname levert de machine ook al niet meer! Voor ons wordt de Rabopas geweigerd bij vier verschillende mensen. Joost mag weten waarom! Jan gaat het niet ook proberen en probeert de ING, wat meteen lukt. De camper oppikken van het parkeervak en via het groene licht naar het loket van de Turkse politie rijden, die de paspoorten met visum bekijkt en keurt. Gefiatteerd! Door naar het volgende loket. Het geheel heeft wel wat weg van de tolpoorten in Frankrijk. Gelukkig in de schaduw door de overkapping, want anders was het wel smoorheet in de wagen! Carla rijdt en Jan doet te voet de loketten. Er zijn verscheidene personenauto’s , die de truc kennen : zij rijden de baan met het rode licht in, zetten de wagen stil, stappen uit en lopen naar de twee verschillende loketten en bieden hun autopapieren en paspoorten aan bij de ambtenaren. Mag je raden wie er het eerst door de verschillende controleposten zijn! Jan kijkt de kunst af. Annie volgt Jans voorbeeld. Onze camper wordt met alle gegevens in het Turkse computersysteem gezet, ingeklaard door in Jan zijn paspoort te registreren, groene kaart wordt bekeken of die nog lang genoeg geldig is, anders heb je problemen! Als wij het land verlaten moet de auto weer uitgeklaard worden, dus uit Jans paspoort worden geschreven! Dit ter voorkoming van het achterlaten van oude auto’s, die eigenlijk voor de sloop rijp zijn. Een milieuprobleem! Jan en Annie hebben de benodigde papieren , maar de Duitser voor ons nog niet. Wij kunnen moeilijk over hem heen, dus wachten wij tot hij alles geregeld heeft. Met drie auto’s rijden wij door naar het volgende loket om alle paspoorten en autopapieren te laten bekijken en via de video te vergelijken met ons nummerbord. Ondertussen is een uur vergleden. Welkom in Turkije! Wij gaan op pad. De weg is in een veel slechtere staat, dan de grote weg in Griekenland, die wij achter ons hebben gelaten, alhoewel wij ook daar regelmatig potholes troffen. Wij volgen de E90 en slaan bij Kesan af richting Gelibolu en Cannakkale. De Dardanellen liggen aan onze linkerhand. Veel grote schepen zien wij varen. Kennelijk een drukke vaarroute. Ooit geleerd op school in een ver verleden. Nooit gedacht hier ooit te rijden. Het schiereiland laat een lieflijk landschap zien. Echter in de 1e Wereldoorlog was het hier een waar strijdtoneel net als bij Yperen, waarbij meer dan een half miljoen soldaten zijn gesneuveld. Het schiereiland heeft op verschillende plekken begraafplaatsen, monumenten, gedenkplaatsen en een museum om deze periode, waarin Ataturk zegevierde te gedenken. Bussen vol bezoekers rijden hier rond. Het is een belangrijke ontmoetingsplek voor de Turken. Elk weekend weer. Het oude museum is vervangen door een heel mooi modern museum, wat recent officieel in gebruik is genomen, maar nog niet is opengesteld. Pech voor ons. Voor niets er naartoe gereden. Wij keren terug om de veerpont in Eceabat naar Canakkale te nemen. Een drukte van belang met heel veel volk en kraampjes, grote touringcars , auto’s en Hollandse campers in de rij voor de pont. Ook hier twee monumenten. We hebben geluk. We kunnen er allemaal op. De bussen stromen leeg. Geen idee hoeveel mensen er wel niet op deze ferry aanwezig zijn. Alle gangboorden staan vol. Je kunt niet passeren! Met 25 minuten zijn wij aan de overkant. Door de drukke stad zoeken wij onze weg richting Izmir. Een plensbui bemoeilijkt het vinden van de goede route. Het is weer droog. Op weg naar de camping bij Troye bij het Pension Helen Paris. Hier aangekomen zoeken wij een plekje op het weiland waar een schaapherder de geiten laat grazen. Eenmaal geïnstalleerd wil ik hen op de foto zetten . Helaas, de herder is verder getrokken en in geen velden of wegen te bekennen. Met de gehele groep eten wij een eenvoudige maaltijd in het pension en krijgen wij een korte briefing als achtergrondinformatie voor de excursie van morgen. Bedtijd.