Het land waar de zon op komt

Hemelvaartsdag 17 mei 2012
Het is ons totaal ontgaan, dat het Hemelvaartsdag is! Donderdag, dat weten wij! Wij vinden het al een hele prestatie, dat wij het besef hebben, dat het donderdag is! Als wij de schotel proberen te laten zoeken en richten om uit te vinden of je hier tv kunt ontvangen, horen wij dat Nederland een vrije dag heeft. Oh ja! Wij zijn ook weer bij de tijd! Eerlijk gezegd, kijken wij tot nu toe geen tv. Door de anderen, die druk in de weer zijn met hun schotels en het advies van de dealer om toch af en toe contact met de satelliet te zoeken, heeft Jan de geest gekregen om het advies op te volgen. Vreemd om zo ver weg te zijn en toch zo dichtbij door de verschillende vormen van communicatie, zoals sms’en, mailen en tv. Stuur je een sms’je; bijna meteen heb je al respons! De techniek heeft ons toch veel gebracht! Om 9 uur staat de bus voorde camping voor een excursie met een Nederlandse sprekende gids= Filiz=, een vriendelijke Turkse vrouw, die in Izmir woont. Carla ontmoet haar reeds op de toilet, waar zij met elkaar kennis maken. Filiz vertelt vanochtend om half zeven vanuit Izmir met een busje te zijn vertrokken om hier op tijd aanwezig te zijn. Zij is drukdoende haar lange haar op een staart te doen door haar haar vanuit gebukte houding naar boven te gooien. Een vermakelijk gezicht! Het zit inderdaad later keurig zonder dat zij een kam of borstel heeft gebruikt! Wij vertrekken naar de Acropolis van Bergama. Wij passeren de machtige 19 m hoge ruïne van Kizil Avlu (rode hal), een Romeinse tempel van Egyptische goden, die in de Byzantijnse tijd als christelijke basiliek werd gebruikt. Vroeger was deze hal in kostbaar marmer uitgevoerd. Via de oude stad rijden wij naar een hoger gelegen punt, waar een modern glazen toren verrijst, van waaruit een kabelbaan met gondels voor 8 personen vertrekt om ons naar het begintraject te brengen voor een bezoek aan de Acropolis. Jan en ik vinden het wel geslaagd deze combinatie van oud en modern strak. Echter niet iedereen is dit met ons eens! Filiz weet heel plastisch en hierdoor boeiend, het verhaal rondom de Acropolis over te brengen. Een Amerikaanse tv-ploeg is druk aan het filmen, terwijl een man het verhaal op de voorgrond vertelt. Eindelijk verkassen zij naar een andere locatie, zodat wij ook daar kunnen gaan kijken. Na de rondleiding kan je nog foto’s nemen en zelf rondlopen. Heb je het wel gezien, dan is er beneden een toilet of koffie of zijn er de verschillende souvenirkraampjes, die graag wat willen verkopen. Hierna verzamelen wij ons, gaan met de gondels naar beneden, stappen in de klaarstaande bus om naar het Asklepion te rijden. Ter verering van de god van de geneeskunst Asklepios. Indertijd een belangrijk kuuroord in Klein-Azië. Prachtige vergezichten op beide locaties! Knap wat mensen toen al voor elkaar kregen. Mooi de brede toegangsweg, welke van de Acropolis naar het Asklepion voert! Op de terugweg naar de camping stappen sommigen uit om de stad Bergama te verkennen. Wij zijn moe van de vele uren stilstaan om te luisteren, te kijken , van het klauteren en hebben trek en zin om eens lekker op een stoel te zitten. Het is al 2 uur! Een lekkere boterham, een wasje uit de wasautomaat op het droogrek en eens even achter de computer. Gewoon lekker relaxed! Het waait stevig en de zon schijnt. In een mum is de was droog! Carla haalt de was van de kok uit de wasautomaat en stopt er nog maar een wasje van haarzelf in. Net klaar voor het eten en voor het slapen zo goed als droog. Heel wat beter voor je handen en je rug dan een wasje met de hand! Carla heeft nog open knokkels van de handwasjes van de afgelopen week! Met zijn allen eten wij in het restaurant bij de camping. Een drie gangenmenu met een lopend buffet. Een ieder kan proberen en kiezen wat hem of haar wat lijkt. Het wordt wat kil en de ober rolt een plastic wand uit, wat de kilte vermindert en comfortabeler aanvoelt. De kok heeft lekker gekookt. Wanneer wij koffie en thee hebben gedronken zijn we soezerig en aan ons bed toe. Het bijna droge wasgoed haalt Carla naar binnen. Jan doet de stoelen , de tafel en het droogrek naar binnen. Een goed besluit als het ’s nachts begint te regenen en de regen niet stopt voor wij in de namiddag in de contreien van Kusadasi arriveren. Via de voorsteden en de rondweg rond de enorme stad Izmir –derde stad in Turkije qua grootte-, waar het ontzettend plenst, gaan wij voor de kustweg in de hoop, dat het weer een beetje opknapt, zodat het wat aangenamer wordt om te rijden. Bij Izmir volgen wij de D550 richting vliegveld. Het is gigantisch druk. Je komt ogen en oren tekort door de intensiteit van het verkeer. Wij hebben reeds uitgevonden, dat je doorgaans nooit in de bewoonde wereld op de rechterbaan moet rijden, behalve als je zelf rechtsaf wilt slaan, maar op de tweede baan van rechts moet rijden om rechtdoor te gaan. De rechterbaan is uitgevonden voor de ontelbare busjes, die als taxi functioneren tussen verschillende locaties, zoals stadsdelen, dorpen en steden. Je staat aan de kant van de weg of zit op de grond en steekt je hand op, dat je mee wilt. Doorgaans stopt hij bij zichtbare of onzichtbare haltes. Ga er maar aan staan! Op de meest onverwachte momenten stopt het busje of trekt hij op om in te voegen. Alertheid geboden! Bij het stoplicht gaat hij rechts naast je staan en geeft een dot gas en rijdt weer voor je neus. Dacht je hem net los te hebben gereden… De chauffeur in zo’n busje heeft een grote open bak met wisselgeld voorin, zoals vroeger in onze bussen en trams. Je stapt rap in, gaat zitten, geeft je geld door naar voren naar de chauffeur en via de medepassagiers komt het wisselgeld weer naar je toe. Sommigen van onze groep zijn gister met zo’n busje terug naar de camping teruggereden, omdat zij de stad nog in waren geweest. Zij vonden het een belevenis! Op de grote weg gebruik je meestal de rechterbaan, maar als het smaller is, wijk je uit naar rechts als hiervoor gelegenheid is, om een ander , die jou wilt passeren ruimte te geven . Wel altijd goed opletten, want op de rechterbaan van de grote weg kan zomaar iemand jou tegemoet komen rijden, omdat hij daar land wil bewerken of zijn werk heeft of woont of dat er een restaurant is, waar hij wat wilt gebruiken. Het kan een tractor zijn, een paard en wagen, een auto of een busje of iemand met een ezel of koeien of geiten of schapen of een paard. Maar ook fietsers en wandelaars. En telkens hebben wij onderweg versperringen, liever gezegd wegversmallingen vanwege traffic control door de politie! Niemand van onze groep is tot nu toe aangehouden. Wij weten niet, waarop de traffic control betrekking heeft. Gaat het om de snelheid, de papieren of de lading? Vooral vrachtwagens worden aangehouden, maar ook personenauto’s. De politie staat ook papieren uit te schrijven. Bekeuringen? Er wordt aardig gesjeesd! Wij proberen de snelheid in de gaten te houden, maar passen ons wel aan aan de snelheid van de anderen, maar blijven aan de veilige kant voor ons gevoel. Heel vaak weten wij echt niet wat de adviessnelheid ter plekke is. Er gaan twee wegen naar Menderes. De welke zullen wij kiezen? Wij kiezen de rechter afslag. Geluk! De goede! Via Bulgurca, Gümüssü, Özdere nemen wij de afslag naar Selcuk, waar wij bij het Efeze Museum een betaalde parkeerplaats vinden. Een mooi museum met mooie stukken gevonden bij de opgravingen van Efeze. Hierna keren wij terug naar de splitsing om naar Kusadasi te rijden, waar wij aan de boulevard moeten zien te vinden, waar wij drie nachten zullen blijven staan. Vanwege het komend weekend is het een drukte van belang! Wij passeren allerlei gelegenheden ter vermaak zoals een enorm waterland met kleurrijke glijbanen en wat niet al! Een enorm complex! Carla ziet de camping als eerste. Jan wil zich aan de verkeersregels houden en niet de weg kruisen maar netjes eerst naar de rotonde rijden. Door Carla verleid toch een U-bocht gemaakt. Volgens Carla doet iedereen dit. Op de camping wat keren en steekwerk om de camper op zijn plek te krijgen. Takken opzij buigen, ja hoor, onze camper staat. Jan gaat kokkerellen . Om 20.00 uur is het donker, een verslagje schrijven en naar bed.