Centrale Hooglanden

Centrale hooglanden
In een parkje in Huanta gebruiken wij onze lunch op een bankje onder een grote boom. Even schaduw en een briesje ter afkoeling. De zon brandt onbarmhartig… Het is ongelooflijk heet! Een uitkomst, dat hier gelegenheid is om onze camper te parkeren! Een arm oud vrouwtje komt bedelen. Wij informeren of zij belangstelling heeft voor een lege plastic 7 liter fles en schenken haar een paar bananen en de overgebleven broodjes. Zij is zielsgelukkig, vult de fles met water bij de stadskraan in het parkje en gaat op weg naar huis. Wij voelen ons min of meer beschaamd over onze rijkdom als wij haar met onze blik volgen. Wanneer wij een klein winkeltje zien, parkeert Jan de wagen aan de overzijde om te kijken of hij hier onze voorraad water en melk kan aanvullen. Wij rijden dóór langs het nieuwe vuilnisterrein voor vaste stoffen. Een asfaltweg doemt voor ons op: de 3S in prima conditie! Een prachtig nieuw wegdek! Wij worden geconfronteerd met een omleiding vanwege twee bruggen, die in aanbouw zijn. Bij Mayocc worden wij naar een baileybrug geleid, die de gekanaliseerde rivier Rio Mantaro overbrugt. In het stadje Mayocc is evenals in Kishuará de doorgang naar de 3S afgesloten. Verderop bevindt zich wederom een blokkade van de Quechua’s! Wij vragen ons af, wat hen drijft om de weg te blokkeren. Het is ons ter ore gekomen, dat zij protesteren, omdat hun vee - lama’s, koeien, schapen, geiten, ganzen, eenden en kippen - op onbegrijpelijke wijze ziek wordt en zelfs sterft. Volgens de Quechua’s worden bodem en grondwater verontreinigd door mijnbouw. Er is naar hun zeggen geen zuiver drinkwater voor mensen en dieren beschikbaar, terwijl bovendien sprake is van onvoldoende watervoorziening om landbouw te bedrijven of slechts vervuild water ter beschikking staat, wat een bedreiging vormt voor de volksgezondheid. De Quechua’s leven reeds geslachtenlang in het hoge gebergte van veeteelt en landbouw. Zij voelen zich bedreigd in hun bestaan. De regering weigert naar hen te luisteren en iets met hun verhaal te doen! Hun klachten worden niet onderzocht, terwijl aanvragen van ondernemingen voor concessies om mijnbouw te bedrijven, worden gehonoreerd. De inheemse bevolkingsgroepen voelen zich in de steek gelaten door de overheid. Terecht, als zij niet worden gehoord! Het minste wat de overheid kan doen is luisteren. Hiernaast een onderzoek instellen naar de waterkwaliteit van bergstromen en rivieren en wanneer het resultaat hiertoe aanleiding geeft, te onderzoeken wat de oorzaak zou kunnen zijn van eventuele verontreiniging van het grondwater. De concessies behoren afval en gebruikt materiaal zoveel mogelijk te recyclen en netjes te verwerken, zodat de huidige generatie en de volgende generaties niet met de ellende van de mijnbouw worden opgezadeld. Het is toch te zot voor woorden, dat bevolkingsgroepen uit hun leefgebied worden verdreven door droogte en onvruchtbaarheid, omdat de mijnbouw het water aan de bodem onttrekt om grondstoffen te winnen en het chemisch afval dumpt, waardoor de bodem wordt verontreinigd en er op een gegeven moment geen menselijk leven meer in het gebied rondom mogelijk is, zoals bij de winning van koper, goud, lithium en andere edele metalen aan het ontstaan is. Wat wordt achtergelaten als de verschillende bodemreserves uitgeput raken? Spookgebieden zoals waar in het verleden nitraat werd gewonnen?! Wie elektrische auto’s promoot als zijnde een goede milieuoplossing, zou verplicht ter plekke van de winning van lithium de milieuvervuiling moeten aanschouwen en een praatje moeten maken met de bevolking, die hier reeds generaties lang woont: zónder rondleiding van de hierbij betrokken bedrijven, die rooskleurige verhalen weten op te dissen. Langzamerhand ontdekken wij beetje bij beetje, door onze ogen en oren de kost te geven, hoe de wereld in elkaar steekt. Ons wereldbeeld moeten wij bijstellen. Hoe onnozel hebben wij ons hele leven geloofd, wat ons is voorgeschoteld. Is de huidige maatschappij in tegenstelling tot in vroegere tijden meer bewogen? Worden nu andere doelstellingen beoogd? Is het kolonialisme de rug toegekeerd? Of is het schone schijn? Bestaan er verborgen agenda’s, waarvan wij nooit enig idee hebben gehad….Op onze oude dag worden wij wakker geschud! Wat ligt er binnen onze mogelijkheden? Wij bemerken, wanneer wij hierover verhalen, dat ons een gevoel bekruipt, dat wij een roepende zijn in de woestijn. In de huidige economie staat het te verwachten rendement centraal, in de vorm van bonussen en uitkeringen aan aandeelhouders. Welvaart en welzijn van de bevolking tellen niet als maatschappelijke waarde voor de hierbij betrokken bedrijven, waardoor de afstand tussen het volk en een elite binnen een natie slechts groter wordt, ondanks het feit dat de enorm grote verschillen tussen de verschillende landen op onze aarde kleiner zijn geworden. Het uitgangspunt bij het investeren van kapitaal is immers het maken van winst. Ongelooflijk hoe grote bedrijven de dans ontspringen door gunstige constructies bij het betalen van belasting, waardoor zij niet naar draagkracht bijdragen. De belasting om de uitgaven van de overheid te kunnen bekostigen wordt opgebracht uit arbeid door belastingplichtigen. Oneerlijk, dat met name het midden-en kleinbedrijf het gelag betaalt met een steeds hogere belastingdruk! Moeilijke zaken, waarop wij weinig invloed hebben! Zeker niet internationaal! Om ons te beperken tot onze huidige leefomgeving vinden wij het een goede zaak , dat de Quechua’s protesteren tegen het onrecht, wat hen wordt aangedaan. Wij voelen er weinig voor, te midden van de wachtrij, in het dorp te blijven bivakkeren en vragen ons af of er een andere optie is om Huancayo te bereiken. Wij informeren bij de omstanders welke richting wij kunnen volgen. Via een smal bergweggetje vol diepe kuilen, ribbels en richels beklimmen wij een dor en droog adembenemend futuristisch landschap, waar cactussen en aloë’s de boventoon voeren. In de haarspeldbochten zien wij de Rio Mantaro zich tussen de welvingen van de bergketen slingeren en het dorp in de diepte en uit het zicht verdwijnen. Wij passeren het dorpje La Merced en het gehucht Musucpampa, waar een bordje de richting wijst naar Churcampa, wat ons in de goede richting voert. Het is een grotere plaats, vanwaar wij op een drukke smalle weg terechtkomen, die ons het plaatsje uitleidt. Het intensieve verkeer vereist aandacht. Gelukkig is het nog licht, alhoewel bomen en gebergte schaduwen werpen, waardoor zon en halfduister elkaar afwisselen en het zicht bemoeilijken. De eerst mogelijke parkeerplek besluiten wij te pakken, omdat wij dit traject absoluut niet in het donker willen rijden. Langs de PE-3SD vinden wij bij de bergbeek een overnachtingsplek - groot genoeg voor onze wagen - en voldoende uit de bocht voor het dalend en stijgend verkeer. Het is heet en benauwd! Er wordt enorm veel stof door de droogte opgeworpen door de voorbij racende pick-ups en overvolle busjes! Wij openen alleen de ramen en de flappen van het hefdak aan de zijde van de bergbeek om niet door binnenwaaiend stof in de camper te gaan niezen en proesten. Wanneer het plotseling gaat regenen, zijn wij even later in staat ook de andere zijde open te gooien om beter te ventileren. Jan blaast op proef met zijn mond de in- en uitlaat schoon van de boiler… Waarachtig: ondanks de hoogte van 3751m doet de boiler het weer op gas! ’s Avonds en ’s nachts rijden lange vrachtwagens vanuit het noorden naar het zuiden. Intens druk is deze weg! Wij hopen hen morgenochtend niet in deze getale te ontmoeten…Hoe in vredesnaam moeten wij elkaar op deze smalle bochtige weg passeren, wanneer er onvoldoende uitwijkruimte voorhanden is? Wij vertrekken om 7.30 uur! Nog steeds niet op de Carretera Central Sur – de 3S – langs de Rio Mantaro! Gelukkig ontmoeten wij weinig lange lorries op dit parallel lopende smalle tracé met talrijke haarspeldbochten. Boven wordt het soms wat breder om dan weer te ontaarden in een smalle eenbaansweg. Al toeterend vervolgen wij de weg, met name wanneer zich een onoverzichtelijke bocht aandient. Vele kilometers rijden wij langs de rand van het massief op 4100 tot 4300 m hoogte! Magnifieke vergezichten! Talloze kleine dorpjes liggen tegen de berghellingen geplakt. Ongelooflijk hoe kleine mensfiguurtjes zich afschilderen in de velden, die bewerkt worden. Overal ziet men gewassen op de akkers, die simpelweg met een hak worden bewerkt. Waar een tractor kan gaan, wordt geëgd en geploegd, als de boer of de coöperatie dit kan bekostigen. Fraai is het traditionele beeld van twee ossen naast elkaar met een ploeg of eg achter hen aan, terwijl de boer hen begeleidt. Waar het te steil is en grassen willen groeien graast het vee. Opmerkelijk hoe koeien, paarden en schapen de meest steile paadjes volgen, op zoek naar voedsel. Lama’s of alpaca’s zien wij ternauwernood in deze streek, alhoewel het onherbergzaam is. Te vruchtbaar in deze omgeving? Er is weinig bewoning boven de 4300 m hoogte… Rond 12 uur raken wij verzeild in laaghangende bewolking! Het trekt dicht! Het is koud! Wat later breekt tot onze vreugde de zon door. De mist trekt op. Achtereenvolgens ontmoeten wij vier bussen op ons pad… Gelukkig niet in een rij achter elkaar. Regelmatig ontmoeten wij zwaar beladen lange vrachtwagens! Het is geen straf om door dit prachtige landschap onze weg te vervolgen! Vóór Pampas krijgt de 3SD een opknapbeurt. Er is zand gestort en een shovel verdeelt de grond. Stapvoets passeren de bus en lorrie, die voor ons rijden, en wij, de shovel. Het past precies naast elkaar! In een dorpje vinden wij verse broodjes. Vrouwen dragen kleding van prachtige materialen. Zelf geweven? Glitterstof en kleedjes op hun rug. Totaal andere kleding in deze vriendelijke gemeenschap. Na Pampas worden wij wederom verrast door een gloednieuwe asfaltweg. Steil! Wij klimmen! Het is ontiegelijk koud! Wij worden geconfronteerd met hagel en natte sneeuw op dit traject! De 3SD en 3S komen tezamen. Wij hoeven geen tol te betalen, komend vanuit het zuiden, gaande richting het noorden, terwijl de mensen die ons tegemoet rijden wel tolgeld mogen betalen. Garmin loodst ons dwars door de drukke stad Huancayo en vele dorpen, gelegen in de vallei van de Rio Mantaro, die zich aaneenrijgen langs de drukke 3S met veel verkeer en zich verplaatsende bewoners, welke streek bekend staat vanwege de vele ambachtelijke vaardigheden. Elk dorp heeft zijn eigen specialisatie. Cochas Grande en Cochas Chico verwerken kalebassen, veelal aangevoerd uit de kustgebieden rond Ica en Chiclayo. Ze worden ter plekke gedroogd en gedecoreerd door schroeien en snijwerk, waardoor motieven mooi tot hun recht komen. Hualhas heeft zich gericht op wollen producten zoals poncho’s in gebreide en geweven uitvoering. San Augustin de Cajas staat bekend vanwege rieten meubelen, terwijl in San Jerónimo de Tunán prestigieus filigraan zilverwerk kan worden aangeschaft. De schemering meldt zich. Lichtjes worden ontsteken. Op de heuvel licht een immens groot beeld van de Maagd van Concepción op. Doel van vele bedevaartgangers. Wij slaan in de plaats Concepción af, maar rijden niet langs de voet van de berg, waar hoog de beschermheilige stralend oplicht in het donker. Wij continueren de weg, die enorm veel gaten vertoond, op weg naar Santa Rosa de Ocopa, waar wij willen overnachten. Morgen is er weer een dag. Na een goede nachtrust op een van de parkeervakken tegenover het klooster bezoeken wij als eerste gasten het Franciscaner Klooster, wat dateert uit de beginjaren van de 18e eeuw. Gesticht om vanuit hier missionarissen voor te bereiden op uitzending naar de jungle. Binnen het klooster is nog het eerste klooster te bezichtigen. De stichter heeft een klein kapelletje gebouwd. Indrukwekkend in zijn eenvoud. Rondom bevinden zich de bibliotheek en zijn persoonlijk woon- en werkvertrek, een ruimte waar de wijn voor de mis kon worden bereid, terwijl de smid in zijn werkruimte de beschikking over vuur en blaasbalg bezat, de timmerman en de schoenmaker er hun onderkomen hadden, waardoor de kleine gemeenschap zichzelf kon bedruipen. In het later gebouwde grotere klooster zijn geschenken, gebruiksvoorwerpen en jachttrofeeën, daterend uit de missieperiode, in vitrines opgesteld, wat interessant is om te bekijken. Een vergaderruimte is voorzien van schitterende kleurrijke wandschilderingen door plaatselijke kunstenaars, welke voorstellingen overduidelijk naar de jungle verwijzen. Boeiend om te bekijken. Scholing door studie heeft een immense bibliotheek met circa 25.000 goudkleurige banden – deels daterend uit de 15e eeuw- op de tweede etage opgeleverd, die de moeite waard is om te bekijken. Jammer genoeg is er overduidelijk onvoldoende geld om deze oude boeken en de aanwezige schilderijen in het klooster, geschilderd door vertegenwoordigers van de Cuzco school, te conserveren en restaureren. De ganse verzameling in het klooster ademt een muffe sfeer van vergane glorie. Na de rondleiding, zijn onze hersenen bekaf van de inspanning om de uitleg in het Spaans te volgen, en is het heerlijk om op ons gemak de naast het klooster gebouwde kerk te bekijken. De dorpsbewoners hebben hier hun kerk, terwijl de monniken hun eigen kerk binnen het klooster hebben. Wij zijn verbaasd te horen, dat er 6o monniken deel uitmaken van het klooster, terwijl er 35 novices aanwezig zijn, die wellicht zullen intreden in de toekomst. Nog altijd nieuwe aanwas. Naast de parochiekerk bevindt zich de begraafplaats, waar de overledenen in hun grafkist horizontaal gestapeld liggen met een marmeren plaat op de kopse kant van het graf, vaak voorzien van een beeltenis van Maria of de aartsengel. Een metalen ladder trekt onze aandacht. Het is het hulpmiddel om het gewenste graf te kunnen bereiken. Beschikbaar voor een ieder, die de ladder wil gebruiken. Op het plein voor de kerk staat een glimmende auto… Een gemêleerd gezelschap keert terug uit de kerk in gezelschap van een priester. Zij begeven zich richting auto, waar de priester de auto inzegent om hen te behoeden voor narigheid in het verkeer. De champagne vloeit rijkelijk. De wielen worden besprenkeld met het geestrijke vocht, waarna een ieder een glaasje toast op voorspoed… Copacabana aan het Titicaca Meer in Bolivia verschijnt op ons netvlies, waar deze rituelen aan de lopende band zijn gade te slaan in het zicht van de Kathedraal om de Maagd van Candelaria te behagen hen tijdens het autorijden te beschermen. Apart om hiermee op deze stek te worden geconfronteerd. - Een Aha-Erlebnis - . Wij verlaten het Franciscaner Kloostercomplex om naar de parkeerplaats aan de overzijde terug te keren om de camper klaar te maken voor vertrek. Jan ontdekt op maps-me een andere route dan de gatenkaas van gister. Op goed geluk kiezen wij voor deze optie na eerst broodjes op de Plaza de Armas in te slaan. Wij laten de beschermheilige Virgen de la Lima boven op de berg in Concepción in alle rust achter ons, door gebruik te maken van de andere lus om de 3S te bereiken. Een landelijk traject, maar eveneens voorzien van een niet al te best wegdek… Het landschap met boerderijtjes en op het land werkende bewoners is absoluut aantrekkelijker om gade te slaan dan de armoe in de dorpjes, waarvan wij op de heenweg getuige zijn geweest. Via Pucucho rijden wij richting noorden te midden van colonnes zwaar beladen vrachtwagens. Wij zien een afslag naar La Oroya, welke richting door vele lorries wordt gekozen, waar zich een enorm grote ertssmelterij bevindt. Wij belanden in Jauja- een koloniale stad van origine-, van waaruit Francisco Pizarro kortstondig in de 16e eeuw zijn bewind voerde tijdens de opmars om de Inca’s te overwinnen en de Spaanse heerschappij te vestigen. Tussen Jauja en Tarma bevinden zich vele archeologische ruïnes en een bewaard gebleven Camino del lnca, waardoor vele interessante wandelingen mogelijk zijn in deze streek voor wie van trektochten houdt. Rond Tarma worden wij ondergedompeld in een bloemenpracht: gladiolen, gele chrysanten, kamille, wit gipskruid, leeuwenbekjes te kust en te keur in verschillende tinten….Een zee van kleuren! Wij genieten van deze pracht en praal! Even plotseling lossen de kwekerijen zich op om plaats te maken voor mais en aardappelen. Mankracht en vrouwenhanden zijn hier nog in tel. Groepjes van 20 tot 30 mensen zijn druk bezig of rusten uit onder de boom in de schaduw, om een hapje te eten of te drinken of een tukje te doen, want op het heetst van de dag wordt de siësta in ere gehouden… Te warm in de verzengende zon midden op de dag! Afhankelijk van de loopafstand wordt gekozen voor siësta op het land of thuis in de hangmat op de veranda, mits je die bezit. Bij het ochtendgloren vangt men aan met de arbeid, terwijl er tot het vallen van de duisternis op menige plek wordt doorgewerkt. Lange dagen… Hard werken! Met veelal een glimlach op het gezicht, een gezellige babbel gekenmerkt door saamhorigheid en solidariteit. Toegankelijk voor de passant, die niet wordt geweerd. De oogst wordt langs de weg veelal in zakken verzameld om later afgevoerd te worden. Een pick-up of een lorrie doemt op om de oogst naar de coöperatie of een handelaar te vervoeren. Voor de eerste keer zien wij een veld met artisjokken! Het blijkt, dat dit een gewas is, wat speciaal voor buitenlanders wordt gekweekt! De Zuid Amerikanen eten zelf doorgaans geen artisjokken… Wanneer pizza’s worden aangeboden in een restaurant kan je het treffen, dat een van de pizza’s voorzien wordt van artisjokken…Favoriet bij Carla, terwijl artisjokken Jan gestolen kunnen worden. Westerlingen hebben eveneens hun eigen smaak! Het is druk vandaag op het land! Gister zagen wij hoog in de bergen reeds 2 mannen tezamen plaggen omkeren om gewassen te kunnen verbouwen! Een buitengewoon zwaar karwei! Meestal bewerkt een ieder op zichzelf met zijn hak de grond om te kunnen zaaien en onkruid te verwijderen, zodat de groei niet gehinderd wordt en de opbrengst zo groot mogelijk is. Wij vertoeven meestentijds op een hoogvlakte variërend in hoogte van 3000 tot 4000 - 5000m. Vanuit Lima heeft men Tarma ontdekt om te recreëren vanwege een zeer aangenaam klimaat op weg naar het Amazonebassin ten oosten van Tarma. Wij vervolgen onze weg noordwaarts, waar op de pampa van Junin een belangrijke onafhankelijkheidstrijd is geleverd. Ter herinnering bevindt zich een monument 1,5 km bezijden de route in Santuario Histórico Chacamarca - 25 vierkante kilometer groot-. Borden verwijzen ernaar, maar wij zijn moe en geloven het wel. Wij hopen bij het Lago de Junin een overnachtingsplekje te kunnen vinden. Dit meer is na Titicaca het grootste meer van Peru, gelegen op meer dan 4000m hoogte, in het Reserva Nacional Junin, en staat bekend vanwege de verscheidenheid van vogels, die in de hoge Andes in dit moerassige gebied leven. Wij vinden aan een zijweggetje een overnachtingsplek in de nabijheid van een desolaat ogend verlaten voormalig administratiekantoor van de Stoomlijn, die de spoorlijn beheert. Wij worden verrast door de trein, die daadwerkelijk nog in bedrijf is. Als het ware als een spooktrein in de vallende duisternis door de sompige moerassen passeert. Ongelooflijk in een natuurgebied…. Het koelt opvallend sterk af als het zonnetje ondergaat. Een schrale wind jaagt ons de camper in. Het landschap zonder zon doet naargeestig en somber aan. Vroeg duiken wij ons bed in, omdat het kil is. Wij leggen één slaapzak over ons beiden heen. ’s Nachts wordt het kouder en kouder... Wij zoeken in onze slaap warmte bij elkaar door dicht tegen de ander aan te kruipen. In haar slaap kruipt Carla zo dicht tegen Jan aan, dat hij wordt platgedrukt tegen het schot van de bank en geen bewegingsruimte meer heeft. Dat is nog niet het ergste… Carla heeft de slaapzak om zich heen gewikkeld. Jan verschanst zich lijdzaam onder zijn ruiten jack en dekbed om zich tegen de kou te beschermen in plaats van zijn plek en slaapzak op te eisen. De temperatuur daalt tot 5 graden Celsius! Het is steenkoud in bed! Twee slaapzakken over ons dekbed in plaats van één slaapzak samen te delen is een gemiste optie… Ook al maak je die keuze pas midden in de nacht door de onverwacht ontstane lage temperatuur… Jan heeft een bar slechte nacht: geen plek om fatsoenlijk te liggen en zijn jack plus dekbed wapenen hem niet tegen de kou! Het is me het nachtje wel voor de chauffeur! In de vroege ochtend keert de trein in het omfloerste licht van de opkomende dageraad terug om ons op gepaste afstand te passeren. Het is een fabelachtig plekje, ongeacht het feit dat de trein erts blijkt te vervoeren. Niet ver verwijderd van de route die wij volgen, met flamingo’s in ons vizier, vele soorten eenden en talloze andere mooie vogels…. Met weemoed verlaten wij deze verbazingwekkende plaats… Echter niet voor Jan alle moeren van de wielen heeft gecontroleerd en aangedraaid. Hij constateert, dat 3 moeren van het rechtervoorwiel los zijn geraakt! Gelukkig ontbreken ze niet en ontdekt Jan het mankement op tijd! Inderdaad heeft Carla gister in de namiddag tijdens het rijden iets vreemds opgemerkt, vóór wij de afslag naar het meer nemen. Zij vraagt zich af of er iets loos is….In het volgende dorp Huayre gaan wij eerst om broodjes voor de lunch. Binnen is binnen. Je weet nooit of er nog een optie voorhanden is om brood te bemachtigen. Als er geen parkeergelegenheid beschikbaar is, kunnen wij evenmin op zoek gaan naar brood. Opnieuw trekt Jan tijdens deze stop ter plekke de moeren voor de zekerheid na. Wij doorkruizen een prachtig vulkanisch landschap. Bedrieglijk mooi! Deze hooglanden herbergen een rijkdom aan mineralen en gesteenten met economisch winbare concentratie, die kunnen worden aangewend tot nut van de mensheid. Aan onze rechterhand bevindt zich een grote mijn in Colquijirca, waarna wij de hoog gelegen mijnstad Cerro de Pasco (4380m) bereiken, in 1578 gesticht als mijnwerkersplaats. Deze stad wordt beschouwd als het centrum van de mijnbouw in Centraal Peru. Aan het begin van de 17e eeuw werd er zilver gevonden. Potosi in Bolivia was tot dat moment de zilverhoofdstad. Cerro de Pasco overtrof Potosi qua zilvervoorkomen en vormde een tijdlang het grootste zilverwingebied ter wereld. Toch wordt in dit gebied nog steeds zilver gewonnen, alhoewel de Spanjaarden de grote voorraad zilver tijdens de overheersing hebben uitgeput. In het centrum van de stad bevindt zich de dagbouwmijn “Raul Rojas” plus een schachtmijn. Het beschikbare water wordt voor de mijnexploitatie gebruikt, terwijl de bevolking slechts enkele uren per etmaal de beschikking over drinkwater heeft. Een groot deel van de bevolking is actief in de mijnbouw. Woonhuizen staan ondertussen dicht op de verzakkende rand van de steeds groter wordende put met een doorsnede van verscheidene kilometers, waar sinds de zestiger jaren zink en lood worden gedolven. Het historisch centrum wordt belaagd. De huidige eigenaar van de mijn - Volcan Compañia Minera- heeft in 2008 een deel van het historisch centrum kunnen kopen en in handen gekregen, zodat zij de bevolking kunnen verdringen uit hun woongebied om hun werkgebied uit te breiden. Een verhuizing van de bevolking en het woongebied naar 20 km verderop, zoals men met de stad Calama in Chili heeft gedaan, kost gigantisch veel geld en tijd. Wellicht wordt dit niet op tijd verwezenlijkt. De financiële crisis van 2008-2009 heeft de expansie vooralsnog een halt toegeroepen. De arbeiders werken nog altijd onder erbarmelijke omstandigheden voor een gering loon. De mensen zijn arm, ondanks altijd weer oplaaiende conflicten. Op zijn tijd staken zij voor verbetering van de werk- en leefomstandigheden en een hogere beloning , maar aan de andere kant willen zij graag hun werk en daarmee hun inkomen behouden. In zulke omstandigheden staat een mens met zijn rug tegen de muur. De gemaakte winst, verkregen door export van de aanzienlijke opbrengst van de mijnen, waar zink, lood, zilver, koper en goud wordt gedolven, komt nog altijd slechts een beperkte groep ten goede, wat kwaad bloed zet. << Het theaterstuk El Cóndor Pasa heeft als thema de sociale conflicten tussen Europese eigenaren en autochtonen, die in het begin van de 20e eeuw in de mijnen werken. In 2004 wordt het genoemde theaterstuk door de Peruviaanse overheid geclassificeerd tot “nationaal cultuurerfgoed”>>. . Helaas berokkent de extractie van edele metalen schade aan het milieu. De mijnen in Peru en andere landen in Zuid Amerika scoren qua exploitatie hoog in de statistieken van in kaart gebrachte milieuvervuiling en armoede van de hierbij betrokken arbeiders. Hoge bomen vangen veel wind. Het resultaat is de stichting van een bedrijf – Cerro de Pasco Resources-, wat zich richt op verbetering van de sociale positie van de werknemers en terugbrengen van de pollutie door de mijnexploitatie -streven naar 0% afval en opnieuw in werking stellen en vergroening van oudere mijnen-. Kantoor: gevestigd in Quebec… Een nieuwe naam voor een aparte tak van het bestaande bedrijf en management? Is deze visie gekoppeld aan een wijzigend toekomstbeleid? Naar ons idee wordt er tot nu toe te weinig aandacht besteed aan de eindigheid van de voorraad delfstoffen, het veelal eenmalig gebruik, waardoor de winning wordt bemoeilijkt, uiteindelijk minder rendabel is of niets meer kan worden gewonnen. Ertsen zullen, wanneer de economisch rendabele winningsplaatsen uitgeput zijn, een gemiddeld veel lager metaalgehalte bevatten. Om aardlagen te bereiken zal men dieper moeten boren dan voorheen, waardoor gesteenten en mineralen economisch minder voordelig gewonnen kunnen worden. Een omwenteling in het economisch denken of einde van een bloeiende periode in het menselijk bestaan? Bij Atacocha is een verwijzing naar een grote mijn. Wederom in Chicrin exploitatie van een grote mijn… Confronterend! Rijdend op de hoogvlakte van 4100m zien wij kleine boertjes, die kaas te koop aanbieden en enkele schapen houden. Armoe troef! Wij gunnen het de mensen om kaas of mais met kaas aan ons te verkopen, maar alles en iedereen is zo vies, dat wij angst hebben om ziek te worden van het eten van de gekochte kaas of van de gekookte mais met gesmolten kaas erop, hoewel wij deze producten echt erg lekker vinden...In Ambo tanken wij, want niemand kan ons vertellen, wanneer wij opnieuw een tankstation zullen treffen. Bij het tolstation krijgen wij in het Spaans een mededeling te horen, maar wij verstaan het niet goed door het lawaai van onze motor en het omringend verkeer. Laat staan, dat wij het begrijpen… Huánuco is geen grote plaats: ondertussen zijn wij gedaald tot 1880m. Een heerlijke temperatuur omringt ons. Wij continueren de 3N. Drama! De weg is niet meer dan een smal oneffen pad, waar wij tegenliggers slechts kunnen passeren door de berm in te duiken. Wij passeren een bord, waarop iets staat vermeld. Het bord ontgaat Jan en Carla kan de kleine letters zo snel niet lezen. Mededelingen voor weggebruikers??? Voor ons doemt een rij stilstaande auto’s op… Zonder draaiende motor. Carla zoekt de foto van het gepasseerde bord op haar camera op, om de tekst uit te vergroten, om de mededeling te kunnen lezen. Inderdaad: bloktijden! Dit draait uit op eindeloos wachten in de brandende zon! Vooralsnog mogen wij onze ziel in lijdzaamheid bewaren. Jonge meisjes offreren hun koopwaar in de vorm van fruit, gepofte rijst, pinda’s omhuld met een gebrand suikerlaagje en wat niet al. In de wachtrij voor het tolstation hebben wij reeds twee flesjes koud water gekocht bij één van de vele verkopers, die vaak als groepje de nieuwkomers bestormen... Wanneer de jonge meisjes ons eveneens flesjes offreren, tonen wij onze kort ervoor aangeschafte waterflacons. Laconiek accepteren zij dit gegeven. Wachten in de hitte duurt eindeloos… Vanuit alle wachtende wagens zie je uiteindelijk mensen zoekend op weg gaan om hun behoefte te doen. Moeizaam! Weinig mogelijkheden met een rivier aan de ene kant en een berghelling aan onze rechterzijde. Gelukkig hebben wij een toilet in de camper! Wij krijgen trek en besluiten voor de goed verpakte popcorn en goed verpakte gebrande pinda’s te gaan. De meisjes zijn blij, dat wij wat bij hen kopen. Wij hebben nog een flinke voorraad bubble gum -per stuk verpakt- liggende, waarop wij de jongeren trakteren. Ontzettend blij keren zij terug, met andere jongeren in hun kielzog, die nog geen kauwgom hebben gekregen. Geen enkele keer komt er iemand voor een tweede kauwgom… Verlegen en bescheiden blijven zij op afstand staan, in de hoop opgemerkt te worden…. Meegetroond door een zus of vriendin, die al wat heeft gekregen. Een amusant spel voor alle betrokkenen. Met groot plezier nemen wij eraan deel. Wij genieten van de blije gezichten! Plots klinkt het aanzwellende geluid van startende motoren. Na 2 uur wachten komt de colonne in beweging…