Calejón de Huaylas
Blijf op de hoogte en volg Carla en Jan
16 Januari 2021 | Peru, Carás
Callejón de Huaylas
Een uitzonderlijke situatie in ons rondtrekkend bestaan door Zuid Amerika! Tot op het bot verkleumd vluchten wij de bestuurderscabine in. Wij sluiten beide vensters. Jan start onmiddellijk de motor, die gelukkig ondanks de lage temperatuur prompt aanslaat. Wij draaien de kachel op, zijn blij met de bijverwarming van het zonnetje, wat oplicht om even later te verdwijnen, doch terug te keren. Na enkele kilometers afdalen ervaren wij de weldadige invloed van de verwarming, alhoewel het nog een aardig tijdje duurt eer onze benen en voeten echt op temperatuur zijn. Een steile afdaling volgt via ontelbare haarspeldbochten, waarbij wij van magnifieke vergezichten genieten en zicht hebben op ontelbare bromelia-achtige planten. Wij weten, dat in de hoge Andes de reusachtige Puya Raimondi – de koningin van de Andes- zich wel voelt en gevonden wordt op een hoogte van 3000 tot 4800 meter op rotsachtige hellingen bedekt met struikgewas. In Peru met name in PN Huascarán en in de regio van Chavín de Huantar. In Bolivia rond Cochabamba, waar wij dit soort planten tijdens onze rondreis reeds aangetroffen hebben. Zou dit DE Puya Raimondi zijn, die slechts één keer in zijn bestaan gedurende een periode van 3 maanden tot bloei komt? De plant kan oud worden: 50-80- zelfs 100 jaar oud! Vanuit een grote stekelige bladrozet van 2 tot 3 meter doorsnede, bestaande uit lineaire bladeren van ruim 1 meter lang en 8 cm breed, komt een fallusachtige bloemstengel tevoorschijn. De bloeiwijze kan een hoogte van 4 á 8 meter bereiken. Als de bloei rond mei inzet is de hele stengel bedekt met 8000 tot 20 000 bloemen: roomwit met feloranje meeldraden. Een bloemenzee als meerdere planten tegelijk bloeien! Na bevruchting van de bloemen, zullen vruchten worden gevormd, waarna de plant langzaam geheel afsterft. De reproductieve cyclus ligt om en nabij de 80 jaar! De plant vermenigvuldigt zich uitsluitend door zaaien en is niet te stekken, waardoor deze plant onder de bedreigde planten wordt geschaard. Klimaatverandering, brand door menselijk toedoen en afname van de genetische diversiteit zijn mede debet aan het afnemen van deze plantensoort. Wij kunnen ons voorstellen, dat de Cordillera Blanca met de vele hoge besneeuwde bergtoppen, grillige bergkammen en wonderschone valleien talrijke plantenliefhebbers, sport- en natuurliefhebbers lokt vanuit de ganse wereld. Ongeëvenaarde meerdaagse trektochten worden naast het alpinisme aangeboden… Voor ons jammer genoeg niet meer weggelegd om eraan deel te nemen. De jongere generatie geniet echter met volle teugen van deze regio! Desalniettemin is het doorkruisen van de Cordillera Blanca voor ons – al doen wij dat per camper- een adembenemende ervaring! Wij verlaten wederom Parque Nacional Huascarán. Voor ons ligt een schilderachtig dorp tegen de berghelling geplakt. Shilla bestaat uitsluitend uit steile opgangen en afdalingen, verbonden door haarspeldbochten, waar erosie absoluut geen halt wordt toegeroepen. Wij ontmoeten inwoners, die een norse blik op ons werpen, terwijl wij behoedzaam door het dorp rijden over de grenzeloos slechte weg, van het ene gat naar het andere gat, terwijl enorme schuin weglopende uithollingen en geulen getuigen van onstuimige waterstromen om overvloedig regen- en bergwater af te voeren. Het wegdek is compleet aan gort gereden! Geen asfalt meer te bekennen. Begrijpelijk, dat de inwoners niet blij zijn met deze verbindingsweg dwars door hun bergdorp. Ook niet met ons in zo’n zware truck! Inderdaad hebben wij regelmatig zwaar verkeer op onze route ontmoet… Grote bussen en vrachtverkeer, doch eveneens zeer veel kleine busjes en jachtende personenauto’s. Stofwolken en lagen stof getuigen van passerend verkeer…Alles ziet grauw: de producten in de moestuin, de was, de huizen, alles wat aan de buitenlucht wordt blootgesteld. Een enkeling beantwoordt onze groet. Een onaangenaam gevoel als je jezelf min of meer een persona non grata voelt. Het wil echter niet zeggen, dat het ook zo is... Mensen in moeilijk bereikbare en geïsoleerde gebieden zijn soms minder open en toeschietelijk. Toch ervaren wij het als een opluchting als wij het dorp achter ons laten. Hoe lieflijk het dorp ook oogt…Richting Carhuaz. Asfalt is een weldaad na onze enerverende afdaling in Shilla. Wij naderen het laagste gedeelte van de vallei, gelegen tussen de Cordillera Blanca – de Witte Bergen- en de hieraan parallel lopende Cordillera Negra -de Zwarte Bergen-, een veel lagere bergketen, waar men in tegenstelling tot het massief, wat wij achter ons laten, géén gletsjers en slechts schaarse vegetatie aantreft, waardoor de naamgeving wordt verklaard. De Zwarte Bergen zijn echter daarentegen een paradijs voor bergbeklimmers! Bovendien speelt de Cordillera Negra een belangrijke rol als beschermende keten voor de Cordillera Blanca, daar de zwarte bergen de hete westenwind deels opvangen, blokkeren, hopelijk kunnen beletten, dat de hoge gletsjers van de Cordillera Blanca smelten en in de verre toekomst verdwijnen door de warme Stille Oceaan luchtstromingen. Wij bereiken de groene Santa-vallei of Callejón de Huaylas, waar de Rio Santa zich een weg baant en zich vele traditionele dorpen en levendige markten bevinden. Wanneer wij Carhuaz binnenrijden is het een drukte van belang. Kleurrijke taferelen spelen zich af voor onze ogen. De regionale markt loopt ten einde. Mensen spoeden zich naar huis met heel hun hebben en houden of wachten op transport. Inkopen rondom hen gegroepeerd, in de vorm van vee en goederen om naar huis vervoerd te worden. Vrouwen gekleed in prachtige gekleurde wijde rokken met niet te tellen lagen onderrokken, fraai geborduurde blouses, warme gebreide leggings en geweven kleurrijke doeken als omslagdoek, rond boodschappen gewikkeld of als draagdoek voor jonge kinderen op hun rug, beschermd door strooien hoeden of prachtige hoge vilten hoeden vanwege de sterke Uv-straling in de hooglanden. Op zijn paasbest vanwege de zondagsmarkt! Deze traditionele kleding is typerend voor de oorspronkelijke bevolking van de Andes – de Quechua’s- woonachtig in de regio Ancash. De mannen kleden zich doorgaans in warme donkere kleding, maar tooien zich eveneens met een strooien hoed of zo’n prachtige hoge hoed voorzien van lintwerk zoals de vrouwen. Een flamboyant gezelschap! Te paard, op paard en wagen -soms met de hele familie-, op de fiets, te voet of in busjes onderweg of wachtend op de bus of taxi. Het is een geweldig schouwspel. Het is niet alleen een bont gezelschap, maar zij hebben heel wat bij te praten! Je komt ogen en oren tekort! Wij rijden stapvoets in de bebouwde kom, maar wel door, want wij willen ons verzekeren van een slaapplaats. Wij passeren Mancos, bereiken Yungay. Dit dorp is in 1970, evenals Huaraz, de hoofdstad van Ancash -in zuidelijke richting gelegen-, zeer zwaar getroffen. Het gehele dorp en vrijwel alle inwoners werden onder een reusachtige lawine van rotsblokken en sneeuw bedolven, toen door de aardbeving een deel van het Huascaránmassief losraakte en het dorp trof. Slechts Campo Santo herinnert als monument aan het oude verlaten Yungay. In de hoop, dat het dorp niet opnieuw wordt getroffen, heeft men Yungay meerdere kilometers naar het noorden weder opgebouwd. Het adembenemende prachtige Santa-dal is beroemd vanwege de flora en fauna, echter berucht vanwege vele natuurrampen. Aardbevingen, aardverschuivingen, lawines en overstromingen hebben reeds honderden jaren verwoestingen aangericht, ten tijde waarvan niet alleen bewoonde gebieden zijn verwoest, waarbij velen zijn omgekomen, maar eveneens archeologische schatten uit de pre-Columbiaanse tijd, met name uit de periode van de Inca’s en architectonisch erfgoed zijn verloren gegaan. Bedrieglijk lieflijk oogt het landschap… Moeilijk voor te stellen, dat de natuur zich zo beestachtig kan gedragen. Het is helaas de realiteit! Caraz, waarnaar wij op weg zijn, heeft tijdens de recentere aardbevingen minder schade geleden dan het gebied, wat wij de afgelopen weken hebben doorkruist en deels hebben gemeden, toen wij de N3 niet hebben vervolgd richting Huaraz, maar bij Huansala de 111, richting de mijn Antamina, zijn ingeslagen. Wellicht een geluk bij een ongeluk, want waar hadden wij in het dun bevolkte ijzig koude gebied met zijn ruige schoonheid aan de voet van de Cordillera Huayhuash technische hulp moeten vinden voor het disfunctioneren van de schakeling? Constant moeten wij keuzes maken, want wij hebben onvoldoende tijd om alles, wat ons interesseert, te bekijken. Geen bezoek aan Chavín de Huántar, een getuige van de Chavín periode, noch aan Huellas de los Dinosaurios, waar fossielen en voetsporen van prehistorische dieren te vinden zijn, gevonden door de Antamina Mijncorporatie. Het ruige landschap gaat over in een lieflijke vallei met bloemenvelden en fruitboomgaarden, wanneer wij Caraz naderen. Vóór wij de bebouwde kom bereiken, verwijst een bord aan de rechterzijde van de doorgaande weg naar Camping Guadalupe. Wij zijn heel benieuwd waar wij terechtkomen…Een heuse camping? Aan het eind van de smalle landweg tussen de bloemenvelden door, omzoomd door bomen, waarvan de lange takken met bladeren pogen onze auto schoon te vegen, belanden wij voor een manege. Rechts naast ons duikt een fraai geconstrueerd woonhuis op. Wij houden halt bij de entree van het uitgestrekte perceel, want wij hebben geen idee, waar wij mogen parkeren. Er is geen mens te bekennen…Wel een hond! Wat te doen??? Wij overleggen met elkaar. Wij lezen nog eens de omschrijving op iOverlander. Je zou vóór het huis langs moeten rijden, de woning passeren en erna de camping moeten vinden. Zullen wij deze wenk opvolgen? De hond begint luid te blaffen… Er verschijnt een wuft geklede vrouw, die ogenschijnlijk meer in de stad op haar plaats is dan op het platteland… Vriendelijk informeert zij of wij op de camping willen overnachten. Wanneer wij dat beamen, verdwijnt zij in het huis, waaruit even later een man op ons afkomt. Hij verzoekt ons achter langs te rijden via een zeer smal ommuurd pad, terwijl hij een voetpad volgt en ons ginder opwacht om ons de weg te wijzen tussen 2 kleine gebouwtjes door, de bocht naar links te nemen, onder een poort door naar het gazon van een binnenhof, waar hij ons aangeeft hoe de wagen te plaatsen. Keurig netjes recht met onze neus naar de bergen gekeerd…. Absoluut verboden met de neus in de wind te gaan staan, waar wij altijd voor kiezen…Wij volgen gehoorzaam de instructies op. De heer des huizes toont ons het sanitairgebouw, wat buitengewoon praktisch en functioneel is ingericht en absoluut op een camping in Europa niet zou misstaan vanwege de luxueuze uitstraling. Wij zijn blij verrast! Een aangenaam warme douche, keurige toiletten, wastafels met fraaie spiegels van uitstekende kwaliteit plus adequate verlichting. Elektriciteit om de camper op stroom te houden en echt prima Wifi!!!! Supersnel en een heel goede ontvangst!!! Geweldig om onze jarige kleinzoon met zijn 10e verjaardag te kunnen feliciteren en even bij te praten, wanneer wij hem uiteindelijk na meerdere pogingen te pakken krijgen, omdat hij in het mannenhok met zijn Engels bezig is en erna zijn broer aan het voorlezen is, op advies van de dyslexiebegeleider. Beide jongens zijn doof voor de telefoon op hun eigen geïsoleerde stek, maar bellen terug als ze ontdekken, dat opa & oma hebben geprobeerd hen te bereiken. Wij kunnen goed merken, dat wij van 3853m afgezakt zijn naar 2255m! Wij genieten van de aangename dagtemperatuur, terwijl ons een goede nachtrust wordt gegund door de lagere nachttemperatuur. De zon staat hoog aan de hemel. Je bent verbrand voor je het weet! Een kwestie van jezelf goed beschermen! Jan heeft ondertussen onder de auto uitgevogeld, dat talloze moeren van verschillende onderdelen zijn losgetrild, met name van de versnellingsbak! Precies waar de olie uitloopt! Jan wil nieuwe bouten en moeren aanschaffen in het stadje. En de fuseepennen smeren. Via Faceboek heeft hij contact met Pablo in San Marcos, die aanbiedt naar Caraz te komen… Eerst afwachten hoe het morgen onder de auto eruitziet… Jan dekt het gras af met een grote witte plastic zak, stevig verankerd met zware stenen vanwege de bergwind. Wij zijn hoopvol, dat er geen olie meer lekt. Het is te laat om nog het dorp in te gaan na al dat gerotzooi onder de wagen. Morgen op zoek naar onderdelen en een wasserij. Op de camping is geen mogelijkheid om kleding te wassen. Na onze aankomst was de gastheer rap verdwenen. Wij hebben geen idee of het een tweede woning is en de bewoners terug naar de stad zijn. ’s Ochtends vroeg heeft de man aan de deur geklopt om geld te vangen met de vraag hoe lang wij van plan zijn hier te overnachten. Wij hebben nog geen idee… De auto moet ons veilig naar de kust kunnen brengen -zonder trammelant-. Voorlopig voor 3 nachten geld gegeven, maar de man beweert geen wisselgeld te hebben. Dagenlang zien wij geen mens en geen wisselgeld… Het sanitair wordt evenmin onderhouden. Wij vragen ons af, waar wij verzeild zijn geraakt. Op de wand van het huis, waaromheen de paarden in open stallen zijn ondergebracht, waar klaarblijkelijk een oudere vrouw woont, staat te lezen, dat een oudere man jaren geleden is gestart met het fokken van Peruaanse paarden uit Nazca. Is hij de vader van de man, die ons heeft ontvangen? Carla verzamelt wasgoed, zodat alles gereed staat, wij de verschillende boodschappen kunnen combineren, wanneer wij vroeg in de morgen naar het centrum op pad gaan. Wandelen valt Carla tegen. Sinds het boodschappen doen in San Marcos heeft Carla problemen met wandelen: een rugzak is teveel van het goede. Laat staan als er boodschappen van enig gewicht in worden gedeponeerd….Jammer, want vanuit Caraz kan je minder inspannende wandelingen maken door de weergaloos mooie nabijgelegen heuvels en zelfs een bezoek brengen aan Lago Parón, welk meer adembenemend schijnt te zijn. Wij besluiten te proberen een Tuktuk te arrangeren als wij het pad zijn uitgelopen en de doorgaande weg hebben bereikt. Moeizaam, want ze rijden allen de andere richting op, waar wij niet heen moeten. De achteropkomende taxi’s zitten stampvol… Tenslotte is daar een Tuktuk, die bereid is ons rechtstreeks naar Lavanderia Pissal in Grau Quadro 5 voor 3 Sol te vervoeren. De bestuurder blijkt niet precies te weten in welk gedeelte van de straat Grau hij moet wezen, maar aan de hand van de plattegrond in Maps.me op Jans telefoon rijden wij er rechtstreeks naartoe! Om 17 uur mogen wij de schone kleren komen ophalen. Blij toe! Geen gezeul met enorme ballast van ruim 6 kg door het stadje en over de markt. Het lukt ons een bank te vinden, waar wij 2 x achter elkaar kunnen pinnen. Slechts grote flappen… Bij het tankstation vormt dit geen probleem. Op de markt heeft echter niemand hiervan terug. De informatiedame in de bank is ons ter wille. Zij wisselt een deel van het geld voor kleinere biljetten: wij zijn gered! Op de Plaza lokt de goed ogende patisserie Don Lloma ons voor een kop koffie met een heerlijk uitziend gebakje in een gezellige ambiance! Het smaakt! Wij zoeken een ijzerhandel voor de benodigde bouten, moeren en een speciale sleutel om het paneel van de versnellingsbak te sluiten en te openen. Wij worden van hot naar her gestuurd; 9 of 10 speciaalzaken in ijzerwaren geven nul op het rekwest. Niemand heeft de benodigde sleutel! Jan geeft het op. Wij zijn ondertussen vermoeid door het stijgen en dalen in de oplopende straatjes van Caraz, wat tegen de berghelling ligt geplakt. De markt is uitgestrekt! Er staan drie overdekte markthallen en buiten de markthallen zijn plekjes beschikbaar om koopwaar aan de man te brengen. Woensdag is kennelijk groentemarkt. In de vallei is akkerbouw het belangrijkste middel van bestaan. Qua landbouwmethoden en soorten gewassen is de tijd grotendeels stil blijven staan. Nog steeds worden wij geconfronteerd met boeren, die ossen aansturen om met ruwhouten ploegen de vruchtbare aarde te bewerken. Op deze hoogte gedijt quinoa, een favoriete graansoort vol eiwitten, die de hellingen voorziet van een prachtige oranjerode of donkerpaarse gloed. Mais en verschillende soorten aardappelen, getuige de witte, roze en paarse bloemetjes, volgen de glooiingen van de heuvels. Mais en graan als voedsel voor mens en dier, zijn eveneens de basis om een lichte soort bier van te brouwen, wat vooral op feesten graag wordt genuttigd. En feesten kunnen de bergbewoners! Volgens oud gebruik zijn er vele festiviteiten om de onderlinge traditionele verbondenheid te bevestigen en in ere te houden en de traditionele betekenis levendig te houden, waarbij de Spaanse overheersing vele festiviteiten door het samenvallen met kerkelijke feestdagen een religieus tintje heeft gegeven. Feestelijkheden worden opgeluisterd door processies met schitterend versierde heiligenbeelden op dragers, vergezeld van levende muziek. Quechua vrouwen in de traditionele kleding zijn in grote getale uit de bergen naar Caraz gekomen om hun waar te verkopen. Sommigen zien er op zijn paasbest uit!! Prachtig witte kanten blouses! Wonderschone kleurrijke creaties! Er is een geweldig aanbod van een ontzettend ruime sortering aardappelen, groente en fruit, die ons doet watertanden! Spitskool, venkel, mais, wortelen, pepers, paprika’s, courgettes, tomaten, komkommers, sinaasappelen, papaja’s, meloenen, ananas, zwarte bessen en ga zo maar door. De vrouwen zijn buitengewoon vriendelijk en vinden het een eer ons iets te verkopen. De marktmeester loopt langs om bij alle vrouwen marktgeld te innen. Een herkenbare handeling! All over the world the same…Tafels gevuld met op hun rug liggende geel ogende kippen met hun poten in de lucht, klaar om aan het spit te gaan. Varkenskoppen staren ons aan. Lange linten spek hangen voor de verkoop aan metalen pijpen boven een uitstalling van allerlei soorten vlees. Een man heeft zich toegelegd op het vervaardigen van hoge vilten hoeden: een oud ambacht. De moeite waard om gade te slaan hoe via een mal, vocht en een strijkbout -gevuld met houtskool- de hoed in model wordt gebracht en erna wordt afgewerkt met gevouwen en geplisseerde linten in verschillende tinten. Een lust voor het oog! Wanneer de hoeden gereed zijn, worden ze keurig in plastic verpakt om te beschermen tegen het rond dwarrelende stof. Verscheidene kleuren hebben de hoeden: crème, bruintinten en blauw zijn zeer gangbaar. Blauw met een zalmkleurige decoratie is een chique combinatie! Het type hoed kan per dorp verschillen, doch kan eveneens aangeven of een vrouw gehuwd is of niet. In Carhuaz draagt een weduwe een zwarte band om haar hoed. Een witte band staat voor gehuwd, terwijl roze aangeeft, dat je ongehuwd bent. Geen idee of dit voor mannen ook geldt…De vrouwen doen meer aan opsmuk dan de mannen. Een vrouw heeft heel veel bloemen op haar hoed als decoratie, terwijl een ander kleurige gevlochten strengen rondom heeft vastgezet. Soms zijn de lange zwarte haren in vlechten op de hoed bevestigd om te voorkomen, dat de hoed afwaait en meegenomen wordt door de valwinden in de vallei. Een kunstige constructie! Naast de hoeden staan en liggen manden in allerlei soorten en maten. Bloemboeketten te kust en te keur. De sortering bloemen doet denken aan Nederland. De vrouwen controleren de bakken met bloemen, halen de slechte bloemen eruit en bundelen de bloemen opnieuw. Een bakfiets gevuld met rollen stof aan de meter. Kramen vol kluwen wol, want de vrouwen breien hier nog als vanouds en hebben altijd wel iets op de pennen staan. Kerstspullen te kust en te keur! Ballen en slingers, naast alle onderdelen voor een heuse kerststal. Gebroederlijk naast de vogeleitjes, die eruit zien als kwarteleitjes. Kennelijk een gewilde delicatesse! Schitterende lange feestjurken met glitters. Kleurrijke onderrokken in talloze kleurnuances, wat Carla terugvoert naar de tijd van de petticoats in haar jonge jaren. Bh’tjes hangen aan de open achterklep van een busje te wapperen, terwijl kinderkleertjes aan een lijn rond de rand van het autodak zijn gedrapeerd en de kofferbak van alles en nog wat bevat voor de verkoop. Geweven doeken in oude patronen. Een man behangen met schorten biedt al lopend in de wandelpaden zijn koopwaar aan. Wij moeten absoluut vandaag water en melk inslaan en andere noodzakelijke zaken om onze voorraad aan te vullen. Doorgaans gaan wij hiervoor naar een supermercado. Een Tuktuk brengt ons voor 2 Sol naar de supermarkt. Bepakt en bezakt verlaten wij het pand, echter ZONDER BROOD! In deze supermercado is tot onze verbazing absoluut geen brood te koop en is het assortiment aanzienlijker beperkter dan wij gewend zijn! Klaarblijkelijk is de markt meer in trek! Een Tuktuk komt aangereden met een klant voor de super. Meteen spreken wij de bestuurder aan, want in geen velden of wegen is er een andere Tuktuk te bekennen. Wij sluiten een deal met hem om ons naar de camping te brengen met ons hele hebben en houden. Hij helpt ons met inladen en gaat akkoord om via een van de drie markthallen te rijden, waar vrouwen hun zelfgebakken brood verkopen. Brood koop je in Caraz op de markt, vertelt hij op onze vraag, waar brood te koop is. Opnieuw iets geleerd… Samen met Jan wacht hij in de Tuktuk, beladen met boodschappen, dubbel geparkeerd naast de rij Tuktuks langs de stoep, terwijl Carla op zijn aanwijzing zich de hal in spoedt om brood te kopen. Hij is startklaar! Vóór Carla goed en wel zit, racet hij er vandoor richting camping, waar hij aan de entree van het gazon stopt om het gras te sparen, assisteert bij het uitladen van de boodschappen, om voorzien van een fooi blijmoedig te vertrekken na een afspraak te hebben gemaakt om half vijf terug te keren om ons naar de wasserij op en neer te rijden om het schone wasgoed op te halen. Denken wij… Het is in de loop van de middag gaan regenen. Tegen half vijf giet het nog steeds! Het weggetje naar de doorgaande weg lijkt een zwembad…Wij wachten zeker een half uur onder een afdak, maar geen Tuktuk doemt op…De Tuktuks hebben doorgaans geen zijwanden. Wij zouden inderdaad drijfnat worden in deze gietregen, voortgejaagd door de valwinden in ons dal. Wellicht een bewuste keuze van de beste man….Of wij hebben ons niet goed uitgedrukt…Wij hebben het koud. Ontmoedigd keren wij terug naar onze camper. ’s Ochtends vroeg halen wij ons bed af en spoeden wij ons naar de mevrouw, die gister zo coöperatief was. Vol begrip na het horen van onze excuses, overhandigt zij de schone kleren na onze tweede lading vuil wasgoed in ontvangst te hebben genomen, gewogen en afgerekend te hebben. Wij leggen haar uit, dat wij ons bed hebben afgehaald en heel graag ons bed voor het donker wordt, zouden willen opmaken met het schone beddengoed. Zij is ons ter wille! Tot 17 uur, zegt zij met een stralende glimlach! Wederom zal de was in de namiddag gereed zijn! Op zoek naar vers brood. Het is drukke nering bij de kappers op de markt. Overal worden meisjes van pijpenkrullen voorzien. Zilver wordt op het haar gespoten om extra mooi te zijn. Eén meisje is gekleed in een lange glanzende mintkleurige japon, terwijl de kapper haar voorbereid op haar functie van vandaag. Een zilveren kroontje ligt gereed om haar mee te tooien. Het blijkt vandaag de Dag van de Virgin van Guadeloupe te zijn en dit meisje is uitverkoren vandaag de Maagd van Guadeloupe te zijn. Een grote eer! Een muziekkorps is aangetreden. Zij maken zich gereed om in optocht naar de kathedraal te gaan om de dag van de Virgin de Guadeloupe te vieren. Een hele happening! In een kantine aan de markt vinden wij voor het eerst sinds lange tijd sardines in olie. Heerlijk op een broodje onderweg! Zeker als het brood droog is… Wij slaan meteen een fikse portie in, zodat wij voorlopig vooruit kunnen. Muzikanten, kinderen en volwassenen verzamelen zich in tussentijd. De optocht wordt gevormd, maar is nog steeds niet startklaar. De tassen met wasgoed wegen als lood! Wij besluiten een Tuktuk te zoeken, die ons naar de camping wil brengen. Er staan rijen Tuktuks bij de markt geparkeerd in de opgaande straten… Gister meteen beet. Je begint bij de voorste. Zo doe je zaken… De laatst aangekomene sluit achteraan in de rij. Een enorm snel verloop, want zij rijden af en aan. Je meldt waar je naartoe wilt worden gebracht en noemt je prijs. Knikt de ander, dan is het oké en kan je instappen, waarna de Tuktuk snel wendt en weg racet. De een na de ander schudt nu echter het hoofd en wijst naar de buurman achter hem. Geen amusant spelletje! De mannen lachen zich een kriek! Of zij noemen een belachelijk hoge prijs, waar wij niet op ingaan. Wij besluiten hen de rug toe te keren en een andere rij Tuktuks te benaderen. Hetzelfde verhaal! Wat is loos? Zijn zij niet gebrand op dit ritje, omdat de camping buiten de stad ligt en zij niet van een retourvracht zijn verzekerd? Plausibel, vindt Carla. Zij offreert 1 Sol meer te betalen. Oké, zegt nummer vier in de rij bij het bod van 4 Sol. Hij knikt ons toe in te stappen onder grote hilariteit van de anderen. Zij weten, dat wij teveel betalen. Wij spurten weg! Gelukkig brengt hij ons tot de rand van het grasveld van de manege, zodat wij niet door de plassen op het toegangspad hoeven te banjeren, alhoewel hij veel te hard door de modderplassen rijdt met alle gevolgen van dien voor ons alle drie! Wij doen geen poging om een afspraak te maken voor de namiddag zoals gisteren. Vergeefse moeite. We zien wel. Het is evenals gisterochtend schitterend weer! Een heldere blauwe hemel met een stralende zon! Carla’s aandacht wordt getrokken naar het grasveld voor de manege. Onze meneer van zondag is kennelijk terug. Hij staat in het midden en laat een paard aan een touw rustig in de rondte stappen. Een andere man arriveert in een jeep, gaat een gesprek aan met onze man, die even later op het paard klimt en het paard rustig laat stappen, voor het paard overgaat op galop. Carla maakt er een video van op haar telefoon, want het is een fraai gezicht het koppel bezig te zien. Jan is onder de auto gedoken om de benodigde bouten en moeren te vervangen en alles te controleren. Hij is content, dat hij sinds maandag geen olielekkage meer onder de auto heeft aangetroffen. Carla gaat over tot het opvouwen en wegbergen van de schone kleren, die wij in de wasserij hebben opgehaald. Evenals gister betrekt de lucht in de loop van de middag. Een koude wind steekt op. Jan komt naar binnen en besluit zich op de iPad te oriënteren, welke route ons veilig naar de kust kan leiden. De Pan American langs de kust loopt evenwijdig aan onze route, maar het gedeelte tussen Lima en Chimbote wordt beschreven als gevaarlijk. Kans op gewapende overvallen als je stilstaat om bijvoorbeeld te lunchen of de nacht door te brengen. Niet aanlokkelijk! Wij zullen ons terdege moeten oriënteren, waar wij zullen overnachten op het komende traject, omdat ook op deze te volgen route wij in een onveilige situatie kunnen belanden. Geen aanbod van campings! Plots begint het te gieten! Wij besluiten evenals gister niet naar het centrum te gaan om de schone was op te halen. Een extra set beddengoed ligt op een moeilijk bereikbare plaats onder ons bed. Slechts toegankelijk als de achterdeuren worden geopend en alles achterin wordt uitgeladen. Vandaar dat wij in feite al meer dan 3 jaar het beddengoed wassen, zonder plichtplegingen hetzelfde set terug op bed leggen en nooit de reserve lakens gebruiken. Subliem als alles droogt als een tierelier! Dit keer zijn wij gedwongen te improviseren, wij gebruiken het blauwe flanellen laken, waar wij altijd overdag ons beddengoed, -ter bescherming tegen het stof-, mee afdekken, als onderlaken en kruipen in een schone pyjama in onze slaapzak bij gebrek aan schoon beddengoed. Gelukkig schone slopen voor de pak in de bovenkast. Opgelost! Geen kou, lekker slapen ondanks de noodoplossing. De volgende ochtend brengt een Tuktuk ons naar de wasserij. De beste man geeft aan te weten waar deze te vinden is. Hij neemt een andere straat omhoog… Ach, vele wegen leiden naar Rome. Ondertussen hebben wij toch aardig de plattegrond van het centrum in ons hoofd. Klopt dit, vragen wij ons af? Op de verkeerde hoogte slaat hij af, waardoor hij te laag op de heuvel zit. De straatjes zijn smal. Het is een wirwar van eenrichtingsverkeerstraatjes! Hij stopt bij een wasserij en wil ons laten uitstappen, maar wij geven aan, dat wij hier niet moeten wezen. Foute interpretatie van de bestuurder! Lavanderia Pissal bevindt zich in het straatje Grau in Quadro 5! De beste man heeft zich verteld en kent hoogstwaarschijnlijk evenmin de namen van de straatjes! Wij pogen hem duidelijk te maken hoe te rijden. Hij geeft gas en scheurt weg, 2 blokjes naar rechts; -checkt met ons- 2 blokjes omhoog; checkt wederom en nogmaals: - nee nog 1 blok verder - en nu naar beneden – Halt : Pissal -. In het vervolg weet hij deze wasserij ook te vinden, nemen wij aan…De mevrouw van de wasserij vertelt, dat in deze periode van het jaar dit soort weer gebruikelijk is: ’s ochtends zon en ’s middags regen! Wij zijn reuze blij met onze droge was! Wij bedanken haar en nemen afscheid van haar. Gelukkig weegt de was ruim een kilo minder dan gister, waardoor het lichter valt om boodschappen te doen, terwijl wij de schone was meesjouwen. Vandaag brood bij opnieuw een andere vrouw aangeschaft, want noch die van gister, noch die van eergister zien we, een eigengemaakt kaasje bij een mevrouw, die er in vergelijking met anderen schoon en helder, goed verzorgd uitziet, want je weet maar nooit…Verse doperwtjes. Vers vlees in de markthal en tonijn in de hoek van de hal, waar dames vis aanbieden. Mooie verse sperzieboontjes zonder draden! Een paradijs om boodschappen te doen! Een hele rij Tuktuks weigeren ons naar de camping te transporteren. Wij balen! Wij draaien ons om en lopen naar beneden. Lichter dan klimmen! Wij hebben gezien, dat 2 blokken verder een nieuwe supermercado wordt ingericht, die grote containers water verkoopt. Wanneer wij het pand verlaten, passeert een Tuktuk. Wij wenken hem en spreken de prijs af naar de camping – 3 Sol-. Gearrangeerd! Bij het stoplicht slaat de motor af… De man bonkt op zijn vehikel, de motor slaat aan; maar slaat af bij de volgende kruising en slaat weer aan als hij eraf springt, rent en erop springt… Een tweetaktmotor… Een slechte bougie ? Wij passeren het tankstation. De motor hapert steeds vaker.. Het ritueel herhaalt zich verschillende malen, alhoewel wij niet meer hoeven te stoppen, tot de Tuktuk niet meer aan de praat is te krijgen. Doe het zelf maar, lijkt hij te zeggen. De bestuurder pakt zijn mobiel en belt een andere persoon, waarna hij de Tuktuk via de kortste weg schuin naar de overzijde duwt, waar het pad start naar de manege, maar hij krijgt hem niet meer aan de praat. Geen benzine meer, hij wijst naar de meter die op 0 staat … Niet echt slim! Hij belt weer…. Wij besluiten uit te stappen, onze spulletjes zelf naar de camper te dragen. Balen! Wij overhandigen hem de afgesproken 3 Sol en vervolgen onze weg. Wanneer wij omkijken is de man uit het zicht verdwenen. Waar is hij zo snel gebleven? Krijgt hij hulp langs de weg? Duwt hij zijn Tuktuk naar het tankstation? Nog een behoorlijk eindje… Of doet de motor het toch, maar wilde hij ons laantje vol grote plassen niet op, naar de manege en camping? Wij halen onze schouders op en zeulen onze spullen naar de camper. Wij geven de man het voordeel van de twijfel. Onze telefoon rinkelt luid en duidelijk: broerlief doet een video-oproep. Glashelder! Wat een prima verbinding! Ongekend! Heerlijk om elkaar bij te praten en elkaar te zien! Tijd voor de lunch op het buitenmuurtje in de zon met een voortreffelijk uitzicht op de Cordillera Blanca en Negra! Wij genieten! Het is zo’n fenomenaal dal! Achterdeuren open en eerst het bed opmaken! Inruimen, zodat Jan bij het gereedschap kan in de voorbank! Wat blijkt? Jan vindt in zijn gereedschapskoffer een sleutel die geschikt is om de versnellingsbak te openen en te sluiten! Uit de brand! Voor niets het centrum afgestruind! Carla zoekt een geschikte opbergplaats, zodat Jan zonder slag of stoot over de sleutel kan beschikken. Steeds bij de hand! Alle moeren en bouten zijn wederom door Jan nagetrokken! De fuseepennen zijn gesmeerd! Wij hangen de wollen vloerkleden en de slaapzakken aan de waslijn. Een fikse bergwind laat plotseling de waslijn knappen, die door de klapperende grote stukken kapot schuurt tegen de gemetselde pilaar. Wij kloppen samen de kleden en slaapzakken uit alvorens ze binnen op te bergen. Carla benut het droge weer en de beschikbare muurtjes om de kussens van de banken uit te kloppen. Wat een stof! Niezen en proesten! De vloer geveegd en gedweild. Carla is voor Pampus! Na het eten kruipen wij rechtstreeks ons bed in! De volgende ochtend worden wij gewekt door de meneer, die op de deur staat te kloppen. Hij wil weten, wanneer wij denken te vertrekken en geld innen. Wij trekken het nog niet ontvangen wisselgeld van het bedrag af en overhandigen hem het geld, terwijl wij hem de verrekening meedelen. Wanneer de gelegenheid wordt onderhouden en vooral de vuilnis wordt geruimd, zouden wij dit laten zitten, maar al dat ongedierte rond het afval is niet echt plezierig! Bovendien rept hij niet over het wisselgeld als hij het af te rekenen bedrag noemt, wat Carla hem niet in dank afneemt. Hij accepteert het geld zonder morren. Vermoedelijk vertrekken wij maandag. Op de valreep benutten wij optimaal de grandioze Wifi, die in feite een fooi waard is! Gesprekken en berichtjes via WhatsApp. Foto’s en kaarten downloaden en meerdere Podcasts van Sandwich, zodat wij onderweg van de nieuwe afleveringen zullen kunnen genieten. Blog bijwerken op de computer. Wij voelen ons de koning te rijk met de aanwezige voorzieningen! Nu er water beschikbaar is, is het een mooie gelegenheid om de bak aan het voeteneinde te reinigen met alles erop en eraan. Onder de warme douche voor het vertrek onze haren wassen… Samen bekijken wij welke route wij zullen volgen met het oog op veiligheid, interesse en beschikbare tijd. Zondag gaan wij om brood en bananen. Jan wil proberen een kraantje te pakken te krijgen om de verwarming en koeling voor de bestuurderscabine beter te regelen, want het kraantje van Heinz is een beetje lurp, plus een complete extra set inbussleutels voor de cardanas achter. Op zondag heeft de markt buitengewone proporties! Ontiegelijk veel verkooppunten tot in de aanvoerende straatjes! Wij komen ogen en oren tekort! Een geweldig uitgebreid assortiment aan kleding, persoonlijke verzorging, huishoudelijke artikelen, gereedschap en wat men in huis of voor het werk kan gebruiken. Levende have wordt vandaag in grote getale aangeboden. Kippen, eenden en cavia’s voeren de boventoon! Doordeweeks is de markt meer op voeding en dagelijkse levensbehoeften gericht. Desalniettemin kent de zondagsmarkt een breed aanbod voor alles wat via de maag gaat… In de markthal waar met name brood, kaas en bloemen te koop worden aangeboden en warme maaltijden worden bereid om een hapje te kunnen eten, treffen wij muzikanten en anderen, die zich hier verzamelen. Zij houden een korte dienst om zich erna in optocht naar buiten te begeven. Voorop wordt het processiekruis gedragen. Processielantaarns. Twee kleurige vaandels. Vier mannen torsen de Virgin de Guadalupe, geplaatst op een draagbaar. De maagd, gekleed in een rood gewaad, is omgeven door een omraming voorzien van rode en witte bloemen, afgezet met groene leerachtige bladeren, een bloemstuk in de nok en aan haar voeten. Wondermooi! Vooraf gegaan en in de achterhoede gevolgd door verschillende personen met vuurpijlen. Zodra het gebouw wordt verlaten wordt er wierook verspreid, buiten halt gehouden, gebeden, waarna er vuurpijlen worden afgestoken. Om de zon bij de kramen te weren zijn zeilen gespannen met lange lijnen naar de overzijde van de marktgang. De Virgin kan hier niet onder door! Zonder bombarie worden lijnen losgehaald, zodat de Virgin kan passeren om even later weer de zonnewering boven de gangpaden te herstellen, wanneer de stoet zich in beweging heeft gezet en de marktgang heeft verlaten. Al voortbewegend gaan telkens opnieuw vuurpijlen de lucht in… Om het kwaad te verjagen? Waarnaartoe begeeft zich de processie? De marktbezoekers blijven devoot stilstaan om de maagd te aanbidden en het gebeuren gade te slaan. Sommigen sluiten zich aan, terwijl anderen hun marktgang voortzetten. Wanneer zij het marktplein hebben verlaten om tijdens een ommegang blijk te geven van hun geloof en verering van de maagd, herneemt het marktleven zich. Midden in de wandelpaden zetten personen zich op een krat of stationeren een kleine kar voor mobiele handel om de marktmeester te ontduiken en niets te hoeven afdragen. Om de klapscheet klinkt een schel fluitje van de marktpolitie, die ze opjaagt. De marktlui gaan ervan uit, dat de aanhouder wint. Ondertussen verkopen zij het nodige…Wanneer zij stilstaan met hun handel en in onderhandeling zijn met een klant, kan de politie hen kennelijk niets maken… Een kat en muis spel! Boeiend om gade te slaan, hoe iedereen wegstuift alle richtingen op, behalve die enkeling, die net een vis aan de haak heeft geslagen, zodra de politie in het geding is en orde opeist. Deel uitmaken van de marktbezoekers is voor ons een mooi afscheid van Caraz! Wij vinden zonder moeite een Tuk Tuk, die ons naar Camping Guadalupe wil brengen. De tweetakt snort. Christus hangt aan het spiegeltje middenvoor en zwabbert in het rond. Wij hebben een gezegende thuisreis op een zonnige zondag met een buitengewoon aimabele chauffeur! Onze dag kan niet meer stuk! Jan vertrouwt de Unimog om verder te trekken. Hij heeft de onderkant van de wagen nogmaals gecheckt. Alle moeren zitten goed vast. Geen olielekkage. Pablo kan in San Marcos blijven! De linker achterband op de juiste spanning gebracht, want die is bij controle te zacht. Wij laten de camping achter ons. Eerst diesel tanken! Hierna rijden wij naar Bosch Service om olie te laten verversen en het oliefilter te laten verwisselen. Voor Zuid Amerika een ongekend reine en opgeruimde garage, waar vakkundig en ordelijk wordt gewerkt. Een geschikt en plezierig adres! Aanbevelenswaardig! Ondertussen gaat Carla met een Tuk Tuk naar de markt om brood te organiseren. Een laatste vaarwel. Het maakt melancholiek. Caraz is goed toeven! Begrijpelijk, dat neef geweldig heeft genoten, toen hij in verband met zijn studie meerdere jaren in Midden en Zuid Amerika heeft doorgebracht. Opmerkelijk, dat hij trektochten met lokale vrienden heeft ondernomen naar Lagunas Llanganuco en andere tochten in Parque Nacional Huascarán heeft gemaakt en precies weet, waar ons stekje Caraz is te vinden. Lijfelijk ver van elkaar verwijderd, echter verbonden in het gezamenlijk beleven en herbeleven…
Een uitzonderlijke situatie in ons rondtrekkend bestaan door Zuid Amerika! Tot op het bot verkleumd vluchten wij de bestuurderscabine in. Wij sluiten beide vensters. Jan start onmiddellijk de motor, die gelukkig ondanks de lage temperatuur prompt aanslaat. Wij draaien de kachel op, zijn blij met de bijverwarming van het zonnetje, wat oplicht om even later te verdwijnen, doch terug te keren. Na enkele kilometers afdalen ervaren wij de weldadige invloed van de verwarming, alhoewel het nog een aardig tijdje duurt eer onze benen en voeten echt op temperatuur zijn. Een steile afdaling volgt via ontelbare haarspeldbochten, waarbij wij van magnifieke vergezichten genieten en zicht hebben op ontelbare bromelia-achtige planten. Wij weten, dat in de hoge Andes de reusachtige Puya Raimondi – de koningin van de Andes- zich wel voelt en gevonden wordt op een hoogte van 3000 tot 4800 meter op rotsachtige hellingen bedekt met struikgewas. In Peru met name in PN Huascarán en in de regio van Chavín de Huantar. In Bolivia rond Cochabamba, waar wij dit soort planten tijdens onze rondreis reeds aangetroffen hebben. Zou dit DE Puya Raimondi zijn, die slechts één keer in zijn bestaan gedurende een periode van 3 maanden tot bloei komt? De plant kan oud worden: 50-80- zelfs 100 jaar oud! Vanuit een grote stekelige bladrozet van 2 tot 3 meter doorsnede, bestaande uit lineaire bladeren van ruim 1 meter lang en 8 cm breed, komt een fallusachtige bloemstengel tevoorschijn. De bloeiwijze kan een hoogte van 4 á 8 meter bereiken. Als de bloei rond mei inzet is de hele stengel bedekt met 8000 tot 20 000 bloemen: roomwit met feloranje meeldraden. Een bloemenzee als meerdere planten tegelijk bloeien! Na bevruchting van de bloemen, zullen vruchten worden gevormd, waarna de plant langzaam geheel afsterft. De reproductieve cyclus ligt om en nabij de 80 jaar! De plant vermenigvuldigt zich uitsluitend door zaaien en is niet te stekken, waardoor deze plant onder de bedreigde planten wordt geschaard. Klimaatverandering, brand door menselijk toedoen en afname van de genetische diversiteit zijn mede debet aan het afnemen van deze plantensoort. Wij kunnen ons voorstellen, dat de Cordillera Blanca met de vele hoge besneeuwde bergtoppen, grillige bergkammen en wonderschone valleien talrijke plantenliefhebbers, sport- en natuurliefhebbers lokt vanuit de ganse wereld. Ongeëvenaarde meerdaagse trektochten worden naast het alpinisme aangeboden… Voor ons jammer genoeg niet meer weggelegd om eraan deel te nemen. De jongere generatie geniet echter met volle teugen van deze regio! Desalniettemin is het doorkruisen van de Cordillera Blanca voor ons – al doen wij dat per camper- een adembenemende ervaring! Wij verlaten wederom Parque Nacional Huascarán. Voor ons ligt een schilderachtig dorp tegen de berghelling geplakt. Shilla bestaat uitsluitend uit steile opgangen en afdalingen, verbonden door haarspeldbochten, waar erosie absoluut geen halt wordt toegeroepen. Wij ontmoeten inwoners, die een norse blik op ons werpen, terwijl wij behoedzaam door het dorp rijden over de grenzeloos slechte weg, van het ene gat naar het andere gat, terwijl enorme schuin weglopende uithollingen en geulen getuigen van onstuimige waterstromen om overvloedig regen- en bergwater af te voeren. Het wegdek is compleet aan gort gereden! Geen asfalt meer te bekennen. Begrijpelijk, dat de inwoners niet blij zijn met deze verbindingsweg dwars door hun bergdorp. Ook niet met ons in zo’n zware truck! Inderdaad hebben wij regelmatig zwaar verkeer op onze route ontmoet… Grote bussen en vrachtverkeer, doch eveneens zeer veel kleine busjes en jachtende personenauto’s. Stofwolken en lagen stof getuigen van passerend verkeer…Alles ziet grauw: de producten in de moestuin, de was, de huizen, alles wat aan de buitenlucht wordt blootgesteld. Een enkeling beantwoordt onze groet. Een onaangenaam gevoel als je jezelf min of meer een persona non grata voelt. Het wil echter niet zeggen, dat het ook zo is... Mensen in moeilijk bereikbare en geïsoleerde gebieden zijn soms minder open en toeschietelijk. Toch ervaren wij het als een opluchting als wij het dorp achter ons laten. Hoe lieflijk het dorp ook oogt…Richting Carhuaz. Asfalt is een weldaad na onze enerverende afdaling in Shilla. Wij naderen het laagste gedeelte van de vallei, gelegen tussen de Cordillera Blanca – de Witte Bergen- en de hieraan parallel lopende Cordillera Negra -de Zwarte Bergen-, een veel lagere bergketen, waar men in tegenstelling tot het massief, wat wij achter ons laten, géén gletsjers en slechts schaarse vegetatie aantreft, waardoor de naamgeving wordt verklaard. De Zwarte Bergen zijn echter daarentegen een paradijs voor bergbeklimmers! Bovendien speelt de Cordillera Negra een belangrijke rol als beschermende keten voor de Cordillera Blanca, daar de zwarte bergen de hete westenwind deels opvangen, blokkeren, hopelijk kunnen beletten, dat de hoge gletsjers van de Cordillera Blanca smelten en in de verre toekomst verdwijnen door de warme Stille Oceaan luchtstromingen. Wij bereiken de groene Santa-vallei of Callejón de Huaylas, waar de Rio Santa zich een weg baant en zich vele traditionele dorpen en levendige markten bevinden. Wanneer wij Carhuaz binnenrijden is het een drukte van belang. Kleurrijke taferelen spelen zich af voor onze ogen. De regionale markt loopt ten einde. Mensen spoeden zich naar huis met heel hun hebben en houden of wachten op transport. Inkopen rondom hen gegroepeerd, in de vorm van vee en goederen om naar huis vervoerd te worden. Vrouwen gekleed in prachtige gekleurde wijde rokken met niet te tellen lagen onderrokken, fraai geborduurde blouses, warme gebreide leggings en geweven kleurrijke doeken als omslagdoek, rond boodschappen gewikkeld of als draagdoek voor jonge kinderen op hun rug, beschermd door strooien hoeden of prachtige hoge vilten hoeden vanwege de sterke Uv-straling in de hooglanden. Op zijn paasbest vanwege de zondagsmarkt! Deze traditionele kleding is typerend voor de oorspronkelijke bevolking van de Andes – de Quechua’s- woonachtig in de regio Ancash. De mannen kleden zich doorgaans in warme donkere kleding, maar tooien zich eveneens met een strooien hoed of zo’n prachtige hoge hoed voorzien van lintwerk zoals de vrouwen. Een flamboyant gezelschap! Te paard, op paard en wagen -soms met de hele familie-, op de fiets, te voet of in busjes onderweg of wachtend op de bus of taxi. Het is een geweldig schouwspel. Het is niet alleen een bont gezelschap, maar zij hebben heel wat bij te praten! Je komt ogen en oren tekort! Wij rijden stapvoets in de bebouwde kom, maar wel door, want wij willen ons verzekeren van een slaapplaats. Wij passeren Mancos, bereiken Yungay. Dit dorp is in 1970, evenals Huaraz, de hoofdstad van Ancash -in zuidelijke richting gelegen-, zeer zwaar getroffen. Het gehele dorp en vrijwel alle inwoners werden onder een reusachtige lawine van rotsblokken en sneeuw bedolven, toen door de aardbeving een deel van het Huascaránmassief losraakte en het dorp trof. Slechts Campo Santo herinnert als monument aan het oude verlaten Yungay. In de hoop, dat het dorp niet opnieuw wordt getroffen, heeft men Yungay meerdere kilometers naar het noorden weder opgebouwd. Het adembenemende prachtige Santa-dal is beroemd vanwege de flora en fauna, echter berucht vanwege vele natuurrampen. Aardbevingen, aardverschuivingen, lawines en overstromingen hebben reeds honderden jaren verwoestingen aangericht, ten tijde waarvan niet alleen bewoonde gebieden zijn verwoest, waarbij velen zijn omgekomen, maar eveneens archeologische schatten uit de pre-Columbiaanse tijd, met name uit de periode van de Inca’s en architectonisch erfgoed zijn verloren gegaan. Bedrieglijk lieflijk oogt het landschap… Moeilijk voor te stellen, dat de natuur zich zo beestachtig kan gedragen. Het is helaas de realiteit! Caraz, waarnaar wij op weg zijn, heeft tijdens de recentere aardbevingen minder schade geleden dan het gebied, wat wij de afgelopen weken hebben doorkruist en deels hebben gemeden, toen wij de N3 niet hebben vervolgd richting Huaraz, maar bij Huansala de 111, richting de mijn Antamina, zijn ingeslagen. Wellicht een geluk bij een ongeluk, want waar hadden wij in het dun bevolkte ijzig koude gebied met zijn ruige schoonheid aan de voet van de Cordillera Huayhuash technische hulp moeten vinden voor het disfunctioneren van de schakeling? Constant moeten wij keuzes maken, want wij hebben onvoldoende tijd om alles, wat ons interesseert, te bekijken. Geen bezoek aan Chavín de Huántar, een getuige van de Chavín periode, noch aan Huellas de los Dinosaurios, waar fossielen en voetsporen van prehistorische dieren te vinden zijn, gevonden door de Antamina Mijncorporatie. Het ruige landschap gaat over in een lieflijke vallei met bloemenvelden en fruitboomgaarden, wanneer wij Caraz naderen. Vóór wij de bebouwde kom bereiken, verwijst een bord aan de rechterzijde van de doorgaande weg naar Camping Guadalupe. Wij zijn heel benieuwd waar wij terechtkomen…Een heuse camping? Aan het eind van de smalle landweg tussen de bloemenvelden door, omzoomd door bomen, waarvan de lange takken met bladeren pogen onze auto schoon te vegen, belanden wij voor een manege. Rechts naast ons duikt een fraai geconstrueerd woonhuis op. Wij houden halt bij de entree van het uitgestrekte perceel, want wij hebben geen idee, waar wij mogen parkeren. Er is geen mens te bekennen…Wel een hond! Wat te doen??? Wij overleggen met elkaar. Wij lezen nog eens de omschrijving op iOverlander. Je zou vóór het huis langs moeten rijden, de woning passeren en erna de camping moeten vinden. Zullen wij deze wenk opvolgen? De hond begint luid te blaffen… Er verschijnt een wuft geklede vrouw, die ogenschijnlijk meer in de stad op haar plaats is dan op het platteland… Vriendelijk informeert zij of wij op de camping willen overnachten. Wanneer wij dat beamen, verdwijnt zij in het huis, waaruit even later een man op ons afkomt. Hij verzoekt ons achter langs te rijden via een zeer smal ommuurd pad, terwijl hij een voetpad volgt en ons ginder opwacht om ons de weg te wijzen tussen 2 kleine gebouwtjes door, de bocht naar links te nemen, onder een poort door naar het gazon van een binnenhof, waar hij ons aangeeft hoe de wagen te plaatsen. Keurig netjes recht met onze neus naar de bergen gekeerd…. Absoluut verboden met de neus in de wind te gaan staan, waar wij altijd voor kiezen…Wij volgen gehoorzaam de instructies op. De heer des huizes toont ons het sanitairgebouw, wat buitengewoon praktisch en functioneel is ingericht en absoluut op een camping in Europa niet zou misstaan vanwege de luxueuze uitstraling. Wij zijn blij verrast! Een aangenaam warme douche, keurige toiletten, wastafels met fraaie spiegels van uitstekende kwaliteit plus adequate verlichting. Elektriciteit om de camper op stroom te houden en echt prima Wifi!!!! Supersnel en een heel goede ontvangst!!! Geweldig om onze jarige kleinzoon met zijn 10e verjaardag te kunnen feliciteren en even bij te praten, wanneer wij hem uiteindelijk na meerdere pogingen te pakken krijgen, omdat hij in het mannenhok met zijn Engels bezig is en erna zijn broer aan het voorlezen is, op advies van de dyslexiebegeleider. Beide jongens zijn doof voor de telefoon op hun eigen geïsoleerde stek, maar bellen terug als ze ontdekken, dat opa & oma hebben geprobeerd hen te bereiken. Wij kunnen goed merken, dat wij van 3853m afgezakt zijn naar 2255m! Wij genieten van de aangename dagtemperatuur, terwijl ons een goede nachtrust wordt gegund door de lagere nachttemperatuur. De zon staat hoog aan de hemel. Je bent verbrand voor je het weet! Een kwestie van jezelf goed beschermen! Jan heeft ondertussen onder de auto uitgevogeld, dat talloze moeren van verschillende onderdelen zijn losgetrild, met name van de versnellingsbak! Precies waar de olie uitloopt! Jan wil nieuwe bouten en moeren aanschaffen in het stadje. En de fuseepennen smeren. Via Faceboek heeft hij contact met Pablo in San Marcos, die aanbiedt naar Caraz te komen… Eerst afwachten hoe het morgen onder de auto eruitziet… Jan dekt het gras af met een grote witte plastic zak, stevig verankerd met zware stenen vanwege de bergwind. Wij zijn hoopvol, dat er geen olie meer lekt. Het is te laat om nog het dorp in te gaan na al dat gerotzooi onder de wagen. Morgen op zoek naar onderdelen en een wasserij. Op de camping is geen mogelijkheid om kleding te wassen. Na onze aankomst was de gastheer rap verdwenen. Wij hebben geen idee of het een tweede woning is en de bewoners terug naar de stad zijn. ’s Ochtends vroeg heeft de man aan de deur geklopt om geld te vangen met de vraag hoe lang wij van plan zijn hier te overnachten. Wij hebben nog geen idee… De auto moet ons veilig naar de kust kunnen brengen -zonder trammelant-. Voorlopig voor 3 nachten geld gegeven, maar de man beweert geen wisselgeld te hebben. Dagenlang zien wij geen mens en geen wisselgeld… Het sanitair wordt evenmin onderhouden. Wij vragen ons af, waar wij verzeild zijn geraakt. Op de wand van het huis, waaromheen de paarden in open stallen zijn ondergebracht, waar klaarblijkelijk een oudere vrouw woont, staat te lezen, dat een oudere man jaren geleden is gestart met het fokken van Peruaanse paarden uit Nazca. Is hij de vader van de man, die ons heeft ontvangen? Carla verzamelt wasgoed, zodat alles gereed staat, wij de verschillende boodschappen kunnen combineren, wanneer wij vroeg in de morgen naar het centrum op pad gaan. Wandelen valt Carla tegen. Sinds het boodschappen doen in San Marcos heeft Carla problemen met wandelen: een rugzak is teveel van het goede. Laat staan als er boodschappen van enig gewicht in worden gedeponeerd….Jammer, want vanuit Caraz kan je minder inspannende wandelingen maken door de weergaloos mooie nabijgelegen heuvels en zelfs een bezoek brengen aan Lago Parón, welk meer adembenemend schijnt te zijn. Wij besluiten te proberen een Tuktuk te arrangeren als wij het pad zijn uitgelopen en de doorgaande weg hebben bereikt. Moeizaam, want ze rijden allen de andere richting op, waar wij niet heen moeten. De achteropkomende taxi’s zitten stampvol… Tenslotte is daar een Tuktuk, die bereid is ons rechtstreeks naar Lavanderia Pissal in Grau Quadro 5 voor 3 Sol te vervoeren. De bestuurder blijkt niet precies te weten in welk gedeelte van de straat Grau hij moet wezen, maar aan de hand van de plattegrond in Maps.me op Jans telefoon rijden wij er rechtstreeks naartoe! Om 17 uur mogen wij de schone kleren komen ophalen. Blij toe! Geen gezeul met enorme ballast van ruim 6 kg door het stadje en over de markt. Het lukt ons een bank te vinden, waar wij 2 x achter elkaar kunnen pinnen. Slechts grote flappen… Bij het tankstation vormt dit geen probleem. Op de markt heeft echter niemand hiervan terug. De informatiedame in de bank is ons ter wille. Zij wisselt een deel van het geld voor kleinere biljetten: wij zijn gered! Op de Plaza lokt de goed ogende patisserie Don Lloma ons voor een kop koffie met een heerlijk uitziend gebakje in een gezellige ambiance! Het smaakt! Wij zoeken een ijzerhandel voor de benodigde bouten, moeren en een speciale sleutel om het paneel van de versnellingsbak te sluiten en te openen. Wij worden van hot naar her gestuurd; 9 of 10 speciaalzaken in ijzerwaren geven nul op het rekwest. Niemand heeft de benodigde sleutel! Jan geeft het op. Wij zijn ondertussen vermoeid door het stijgen en dalen in de oplopende straatjes van Caraz, wat tegen de berghelling ligt geplakt. De markt is uitgestrekt! Er staan drie overdekte markthallen en buiten de markthallen zijn plekjes beschikbaar om koopwaar aan de man te brengen. Woensdag is kennelijk groentemarkt. In de vallei is akkerbouw het belangrijkste middel van bestaan. Qua landbouwmethoden en soorten gewassen is de tijd grotendeels stil blijven staan. Nog steeds worden wij geconfronteerd met boeren, die ossen aansturen om met ruwhouten ploegen de vruchtbare aarde te bewerken. Op deze hoogte gedijt quinoa, een favoriete graansoort vol eiwitten, die de hellingen voorziet van een prachtige oranjerode of donkerpaarse gloed. Mais en verschillende soorten aardappelen, getuige de witte, roze en paarse bloemetjes, volgen de glooiingen van de heuvels. Mais en graan als voedsel voor mens en dier, zijn eveneens de basis om een lichte soort bier van te brouwen, wat vooral op feesten graag wordt genuttigd. En feesten kunnen de bergbewoners! Volgens oud gebruik zijn er vele festiviteiten om de onderlinge traditionele verbondenheid te bevestigen en in ere te houden en de traditionele betekenis levendig te houden, waarbij de Spaanse overheersing vele festiviteiten door het samenvallen met kerkelijke feestdagen een religieus tintje heeft gegeven. Feestelijkheden worden opgeluisterd door processies met schitterend versierde heiligenbeelden op dragers, vergezeld van levende muziek. Quechua vrouwen in de traditionele kleding zijn in grote getale uit de bergen naar Caraz gekomen om hun waar te verkopen. Sommigen zien er op zijn paasbest uit!! Prachtig witte kanten blouses! Wonderschone kleurrijke creaties! Er is een geweldig aanbod van een ontzettend ruime sortering aardappelen, groente en fruit, die ons doet watertanden! Spitskool, venkel, mais, wortelen, pepers, paprika’s, courgettes, tomaten, komkommers, sinaasappelen, papaja’s, meloenen, ananas, zwarte bessen en ga zo maar door. De vrouwen zijn buitengewoon vriendelijk en vinden het een eer ons iets te verkopen. De marktmeester loopt langs om bij alle vrouwen marktgeld te innen. Een herkenbare handeling! All over the world the same…Tafels gevuld met op hun rug liggende geel ogende kippen met hun poten in de lucht, klaar om aan het spit te gaan. Varkenskoppen staren ons aan. Lange linten spek hangen voor de verkoop aan metalen pijpen boven een uitstalling van allerlei soorten vlees. Een man heeft zich toegelegd op het vervaardigen van hoge vilten hoeden: een oud ambacht. De moeite waard om gade te slaan hoe via een mal, vocht en een strijkbout -gevuld met houtskool- de hoed in model wordt gebracht en erna wordt afgewerkt met gevouwen en geplisseerde linten in verschillende tinten. Een lust voor het oog! Wanneer de hoeden gereed zijn, worden ze keurig in plastic verpakt om te beschermen tegen het rond dwarrelende stof. Verscheidene kleuren hebben de hoeden: crème, bruintinten en blauw zijn zeer gangbaar. Blauw met een zalmkleurige decoratie is een chique combinatie! Het type hoed kan per dorp verschillen, doch kan eveneens aangeven of een vrouw gehuwd is of niet. In Carhuaz draagt een weduwe een zwarte band om haar hoed. Een witte band staat voor gehuwd, terwijl roze aangeeft, dat je ongehuwd bent. Geen idee of dit voor mannen ook geldt…De vrouwen doen meer aan opsmuk dan de mannen. Een vrouw heeft heel veel bloemen op haar hoed als decoratie, terwijl een ander kleurige gevlochten strengen rondom heeft vastgezet. Soms zijn de lange zwarte haren in vlechten op de hoed bevestigd om te voorkomen, dat de hoed afwaait en meegenomen wordt door de valwinden in de vallei. Een kunstige constructie! Naast de hoeden staan en liggen manden in allerlei soorten en maten. Bloemboeketten te kust en te keur. De sortering bloemen doet denken aan Nederland. De vrouwen controleren de bakken met bloemen, halen de slechte bloemen eruit en bundelen de bloemen opnieuw. Een bakfiets gevuld met rollen stof aan de meter. Kramen vol kluwen wol, want de vrouwen breien hier nog als vanouds en hebben altijd wel iets op de pennen staan. Kerstspullen te kust en te keur! Ballen en slingers, naast alle onderdelen voor een heuse kerststal. Gebroederlijk naast de vogeleitjes, die eruit zien als kwarteleitjes. Kennelijk een gewilde delicatesse! Schitterende lange feestjurken met glitters. Kleurrijke onderrokken in talloze kleurnuances, wat Carla terugvoert naar de tijd van de petticoats in haar jonge jaren. Bh’tjes hangen aan de open achterklep van een busje te wapperen, terwijl kinderkleertjes aan een lijn rond de rand van het autodak zijn gedrapeerd en de kofferbak van alles en nog wat bevat voor de verkoop. Geweven doeken in oude patronen. Een man behangen met schorten biedt al lopend in de wandelpaden zijn koopwaar aan. Wij moeten absoluut vandaag water en melk inslaan en andere noodzakelijke zaken om onze voorraad aan te vullen. Doorgaans gaan wij hiervoor naar een supermercado. Een Tuktuk brengt ons voor 2 Sol naar de supermarkt. Bepakt en bezakt verlaten wij het pand, echter ZONDER BROOD! In deze supermercado is tot onze verbazing absoluut geen brood te koop en is het assortiment aanzienlijker beperkter dan wij gewend zijn! Klaarblijkelijk is de markt meer in trek! Een Tuktuk komt aangereden met een klant voor de super. Meteen spreken wij de bestuurder aan, want in geen velden of wegen is er een andere Tuktuk te bekennen. Wij sluiten een deal met hem om ons naar de camping te brengen met ons hele hebben en houden. Hij helpt ons met inladen en gaat akkoord om via een van de drie markthallen te rijden, waar vrouwen hun zelfgebakken brood verkopen. Brood koop je in Caraz op de markt, vertelt hij op onze vraag, waar brood te koop is. Opnieuw iets geleerd… Samen met Jan wacht hij in de Tuktuk, beladen met boodschappen, dubbel geparkeerd naast de rij Tuktuks langs de stoep, terwijl Carla op zijn aanwijzing zich de hal in spoedt om brood te kopen. Hij is startklaar! Vóór Carla goed en wel zit, racet hij er vandoor richting camping, waar hij aan de entree van het gazon stopt om het gras te sparen, assisteert bij het uitladen van de boodschappen, om voorzien van een fooi blijmoedig te vertrekken na een afspraak te hebben gemaakt om half vijf terug te keren om ons naar de wasserij op en neer te rijden om het schone wasgoed op te halen. Denken wij… Het is in de loop van de middag gaan regenen. Tegen half vijf giet het nog steeds! Het weggetje naar de doorgaande weg lijkt een zwembad…Wij wachten zeker een half uur onder een afdak, maar geen Tuktuk doemt op…De Tuktuks hebben doorgaans geen zijwanden. Wij zouden inderdaad drijfnat worden in deze gietregen, voortgejaagd door de valwinden in ons dal. Wellicht een bewuste keuze van de beste man….Of wij hebben ons niet goed uitgedrukt…Wij hebben het koud. Ontmoedigd keren wij terug naar onze camper. ’s Ochtends vroeg halen wij ons bed af en spoeden wij ons naar de mevrouw, die gister zo coöperatief was. Vol begrip na het horen van onze excuses, overhandigt zij de schone kleren na onze tweede lading vuil wasgoed in ontvangst te hebben genomen, gewogen en afgerekend te hebben. Wij leggen haar uit, dat wij ons bed hebben afgehaald en heel graag ons bed voor het donker wordt, zouden willen opmaken met het schone beddengoed. Zij is ons ter wille! Tot 17 uur, zegt zij met een stralende glimlach! Wederom zal de was in de namiddag gereed zijn! Op zoek naar vers brood. Het is drukke nering bij de kappers op de markt. Overal worden meisjes van pijpenkrullen voorzien. Zilver wordt op het haar gespoten om extra mooi te zijn. Eén meisje is gekleed in een lange glanzende mintkleurige japon, terwijl de kapper haar voorbereid op haar functie van vandaag. Een zilveren kroontje ligt gereed om haar mee te tooien. Het blijkt vandaag de Dag van de Virgin van Guadeloupe te zijn en dit meisje is uitverkoren vandaag de Maagd van Guadeloupe te zijn. Een grote eer! Een muziekkorps is aangetreden. Zij maken zich gereed om in optocht naar de kathedraal te gaan om de dag van de Virgin de Guadeloupe te vieren. Een hele happening! In een kantine aan de markt vinden wij voor het eerst sinds lange tijd sardines in olie. Heerlijk op een broodje onderweg! Zeker als het brood droog is… Wij slaan meteen een fikse portie in, zodat wij voorlopig vooruit kunnen. Muzikanten, kinderen en volwassenen verzamelen zich in tussentijd. De optocht wordt gevormd, maar is nog steeds niet startklaar. De tassen met wasgoed wegen als lood! Wij besluiten een Tuktuk te zoeken, die ons naar de camping wil brengen. Er staan rijen Tuktuks bij de markt geparkeerd in de opgaande straten… Gister meteen beet. Je begint bij de voorste. Zo doe je zaken… De laatst aangekomene sluit achteraan in de rij. Een enorm snel verloop, want zij rijden af en aan. Je meldt waar je naartoe wilt worden gebracht en noemt je prijs. Knikt de ander, dan is het oké en kan je instappen, waarna de Tuktuk snel wendt en weg racet. De een na de ander schudt nu echter het hoofd en wijst naar de buurman achter hem. Geen amusant spelletje! De mannen lachen zich een kriek! Of zij noemen een belachelijk hoge prijs, waar wij niet op ingaan. Wij besluiten hen de rug toe te keren en een andere rij Tuktuks te benaderen. Hetzelfde verhaal! Wat is loos? Zijn zij niet gebrand op dit ritje, omdat de camping buiten de stad ligt en zij niet van een retourvracht zijn verzekerd? Plausibel, vindt Carla. Zij offreert 1 Sol meer te betalen. Oké, zegt nummer vier in de rij bij het bod van 4 Sol. Hij knikt ons toe in te stappen onder grote hilariteit van de anderen. Zij weten, dat wij teveel betalen. Wij spurten weg! Gelukkig brengt hij ons tot de rand van het grasveld van de manege, zodat wij niet door de plassen op het toegangspad hoeven te banjeren, alhoewel hij veel te hard door de modderplassen rijdt met alle gevolgen van dien voor ons alle drie! Wij doen geen poging om een afspraak te maken voor de namiddag zoals gisteren. Vergeefse moeite. We zien wel. Het is evenals gisterochtend schitterend weer! Een heldere blauwe hemel met een stralende zon! Carla’s aandacht wordt getrokken naar het grasveld voor de manege. Onze meneer van zondag is kennelijk terug. Hij staat in het midden en laat een paard aan een touw rustig in de rondte stappen. Een andere man arriveert in een jeep, gaat een gesprek aan met onze man, die even later op het paard klimt en het paard rustig laat stappen, voor het paard overgaat op galop. Carla maakt er een video van op haar telefoon, want het is een fraai gezicht het koppel bezig te zien. Jan is onder de auto gedoken om de benodigde bouten en moeren te vervangen en alles te controleren. Hij is content, dat hij sinds maandag geen olielekkage meer onder de auto heeft aangetroffen. Carla gaat over tot het opvouwen en wegbergen van de schone kleren, die wij in de wasserij hebben opgehaald. Evenals gister betrekt de lucht in de loop van de middag. Een koude wind steekt op. Jan komt naar binnen en besluit zich op de iPad te oriënteren, welke route ons veilig naar de kust kan leiden. De Pan American langs de kust loopt evenwijdig aan onze route, maar het gedeelte tussen Lima en Chimbote wordt beschreven als gevaarlijk. Kans op gewapende overvallen als je stilstaat om bijvoorbeeld te lunchen of de nacht door te brengen. Niet aanlokkelijk! Wij zullen ons terdege moeten oriënteren, waar wij zullen overnachten op het komende traject, omdat ook op deze te volgen route wij in een onveilige situatie kunnen belanden. Geen aanbod van campings! Plots begint het te gieten! Wij besluiten evenals gister niet naar het centrum te gaan om de schone was op te halen. Een extra set beddengoed ligt op een moeilijk bereikbare plaats onder ons bed. Slechts toegankelijk als de achterdeuren worden geopend en alles achterin wordt uitgeladen. Vandaar dat wij in feite al meer dan 3 jaar het beddengoed wassen, zonder plichtplegingen hetzelfde set terug op bed leggen en nooit de reserve lakens gebruiken. Subliem als alles droogt als een tierelier! Dit keer zijn wij gedwongen te improviseren, wij gebruiken het blauwe flanellen laken, waar wij altijd overdag ons beddengoed, -ter bescherming tegen het stof-, mee afdekken, als onderlaken en kruipen in een schone pyjama in onze slaapzak bij gebrek aan schoon beddengoed. Gelukkig schone slopen voor de pak in de bovenkast. Opgelost! Geen kou, lekker slapen ondanks de noodoplossing. De volgende ochtend brengt een Tuktuk ons naar de wasserij. De beste man geeft aan te weten waar deze te vinden is. Hij neemt een andere straat omhoog… Ach, vele wegen leiden naar Rome. Ondertussen hebben wij toch aardig de plattegrond van het centrum in ons hoofd. Klopt dit, vragen wij ons af? Op de verkeerde hoogte slaat hij af, waardoor hij te laag op de heuvel zit. De straatjes zijn smal. Het is een wirwar van eenrichtingsverkeerstraatjes! Hij stopt bij een wasserij en wil ons laten uitstappen, maar wij geven aan, dat wij hier niet moeten wezen. Foute interpretatie van de bestuurder! Lavanderia Pissal bevindt zich in het straatje Grau in Quadro 5! De beste man heeft zich verteld en kent hoogstwaarschijnlijk evenmin de namen van de straatjes! Wij pogen hem duidelijk te maken hoe te rijden. Hij geeft gas en scheurt weg, 2 blokjes naar rechts; -checkt met ons- 2 blokjes omhoog; checkt wederom en nogmaals: - nee nog 1 blok verder - en nu naar beneden – Halt : Pissal -. In het vervolg weet hij deze wasserij ook te vinden, nemen wij aan…De mevrouw van de wasserij vertelt, dat in deze periode van het jaar dit soort weer gebruikelijk is: ’s ochtends zon en ’s middags regen! Wij zijn reuze blij met onze droge was! Wij bedanken haar en nemen afscheid van haar. Gelukkig weegt de was ruim een kilo minder dan gister, waardoor het lichter valt om boodschappen te doen, terwijl wij de schone was meesjouwen. Vandaag brood bij opnieuw een andere vrouw aangeschaft, want noch die van gister, noch die van eergister zien we, een eigengemaakt kaasje bij een mevrouw, die er in vergelijking met anderen schoon en helder, goed verzorgd uitziet, want je weet maar nooit…Verse doperwtjes. Vers vlees in de markthal en tonijn in de hoek van de hal, waar dames vis aanbieden. Mooie verse sperzieboontjes zonder draden! Een paradijs om boodschappen te doen! Een hele rij Tuktuks weigeren ons naar de camping te transporteren. Wij balen! Wij draaien ons om en lopen naar beneden. Lichter dan klimmen! Wij hebben gezien, dat 2 blokken verder een nieuwe supermercado wordt ingericht, die grote containers water verkoopt. Wanneer wij het pand verlaten, passeert een Tuktuk. Wij wenken hem en spreken de prijs af naar de camping – 3 Sol-. Gearrangeerd! Bij het stoplicht slaat de motor af… De man bonkt op zijn vehikel, de motor slaat aan; maar slaat af bij de volgende kruising en slaat weer aan als hij eraf springt, rent en erop springt… Een tweetaktmotor… Een slechte bougie ? Wij passeren het tankstation. De motor hapert steeds vaker.. Het ritueel herhaalt zich verschillende malen, alhoewel wij niet meer hoeven te stoppen, tot de Tuktuk niet meer aan de praat is te krijgen. Doe het zelf maar, lijkt hij te zeggen. De bestuurder pakt zijn mobiel en belt een andere persoon, waarna hij de Tuktuk via de kortste weg schuin naar de overzijde duwt, waar het pad start naar de manege, maar hij krijgt hem niet meer aan de praat. Geen benzine meer, hij wijst naar de meter die op 0 staat … Niet echt slim! Hij belt weer…. Wij besluiten uit te stappen, onze spulletjes zelf naar de camper te dragen. Balen! Wij overhandigen hem de afgesproken 3 Sol en vervolgen onze weg. Wanneer wij omkijken is de man uit het zicht verdwenen. Waar is hij zo snel gebleven? Krijgt hij hulp langs de weg? Duwt hij zijn Tuktuk naar het tankstation? Nog een behoorlijk eindje… Of doet de motor het toch, maar wilde hij ons laantje vol grote plassen niet op, naar de manege en camping? Wij halen onze schouders op en zeulen onze spullen naar de camper. Wij geven de man het voordeel van de twijfel. Onze telefoon rinkelt luid en duidelijk: broerlief doet een video-oproep. Glashelder! Wat een prima verbinding! Ongekend! Heerlijk om elkaar bij te praten en elkaar te zien! Tijd voor de lunch op het buitenmuurtje in de zon met een voortreffelijk uitzicht op de Cordillera Blanca en Negra! Wij genieten! Het is zo’n fenomenaal dal! Achterdeuren open en eerst het bed opmaken! Inruimen, zodat Jan bij het gereedschap kan in de voorbank! Wat blijkt? Jan vindt in zijn gereedschapskoffer een sleutel die geschikt is om de versnellingsbak te openen en te sluiten! Uit de brand! Voor niets het centrum afgestruind! Carla zoekt een geschikte opbergplaats, zodat Jan zonder slag of stoot over de sleutel kan beschikken. Steeds bij de hand! Alle moeren en bouten zijn wederom door Jan nagetrokken! De fuseepennen zijn gesmeerd! Wij hangen de wollen vloerkleden en de slaapzakken aan de waslijn. Een fikse bergwind laat plotseling de waslijn knappen, die door de klapperende grote stukken kapot schuurt tegen de gemetselde pilaar. Wij kloppen samen de kleden en slaapzakken uit alvorens ze binnen op te bergen. Carla benut het droge weer en de beschikbare muurtjes om de kussens van de banken uit te kloppen. Wat een stof! Niezen en proesten! De vloer geveegd en gedweild. Carla is voor Pampus! Na het eten kruipen wij rechtstreeks ons bed in! De volgende ochtend worden wij gewekt door de meneer, die op de deur staat te kloppen. Hij wil weten, wanneer wij denken te vertrekken en geld innen. Wij trekken het nog niet ontvangen wisselgeld van het bedrag af en overhandigen hem het geld, terwijl wij hem de verrekening meedelen. Wanneer de gelegenheid wordt onderhouden en vooral de vuilnis wordt geruimd, zouden wij dit laten zitten, maar al dat ongedierte rond het afval is niet echt plezierig! Bovendien rept hij niet over het wisselgeld als hij het af te rekenen bedrag noemt, wat Carla hem niet in dank afneemt. Hij accepteert het geld zonder morren. Vermoedelijk vertrekken wij maandag. Op de valreep benutten wij optimaal de grandioze Wifi, die in feite een fooi waard is! Gesprekken en berichtjes via WhatsApp. Foto’s en kaarten downloaden en meerdere Podcasts van Sandwich, zodat wij onderweg van de nieuwe afleveringen zullen kunnen genieten. Blog bijwerken op de computer. Wij voelen ons de koning te rijk met de aanwezige voorzieningen! Nu er water beschikbaar is, is het een mooie gelegenheid om de bak aan het voeteneinde te reinigen met alles erop en eraan. Onder de warme douche voor het vertrek onze haren wassen… Samen bekijken wij welke route wij zullen volgen met het oog op veiligheid, interesse en beschikbare tijd. Zondag gaan wij om brood en bananen. Jan wil proberen een kraantje te pakken te krijgen om de verwarming en koeling voor de bestuurderscabine beter te regelen, want het kraantje van Heinz is een beetje lurp, plus een complete extra set inbussleutels voor de cardanas achter. Op zondag heeft de markt buitengewone proporties! Ontiegelijk veel verkooppunten tot in de aanvoerende straatjes! Wij komen ogen en oren tekort! Een geweldig uitgebreid assortiment aan kleding, persoonlijke verzorging, huishoudelijke artikelen, gereedschap en wat men in huis of voor het werk kan gebruiken. Levende have wordt vandaag in grote getale aangeboden. Kippen, eenden en cavia’s voeren de boventoon! Doordeweeks is de markt meer op voeding en dagelijkse levensbehoeften gericht. Desalniettemin kent de zondagsmarkt een breed aanbod voor alles wat via de maag gaat… In de markthal waar met name brood, kaas en bloemen te koop worden aangeboden en warme maaltijden worden bereid om een hapje te kunnen eten, treffen wij muzikanten en anderen, die zich hier verzamelen. Zij houden een korte dienst om zich erna in optocht naar buiten te begeven. Voorop wordt het processiekruis gedragen. Processielantaarns. Twee kleurige vaandels. Vier mannen torsen de Virgin de Guadalupe, geplaatst op een draagbaar. De maagd, gekleed in een rood gewaad, is omgeven door een omraming voorzien van rode en witte bloemen, afgezet met groene leerachtige bladeren, een bloemstuk in de nok en aan haar voeten. Wondermooi! Vooraf gegaan en in de achterhoede gevolgd door verschillende personen met vuurpijlen. Zodra het gebouw wordt verlaten wordt er wierook verspreid, buiten halt gehouden, gebeden, waarna er vuurpijlen worden afgestoken. Om de zon bij de kramen te weren zijn zeilen gespannen met lange lijnen naar de overzijde van de marktgang. De Virgin kan hier niet onder door! Zonder bombarie worden lijnen losgehaald, zodat de Virgin kan passeren om even later weer de zonnewering boven de gangpaden te herstellen, wanneer de stoet zich in beweging heeft gezet en de marktgang heeft verlaten. Al voortbewegend gaan telkens opnieuw vuurpijlen de lucht in… Om het kwaad te verjagen? Waarnaartoe begeeft zich de processie? De marktbezoekers blijven devoot stilstaan om de maagd te aanbidden en het gebeuren gade te slaan. Sommigen sluiten zich aan, terwijl anderen hun marktgang voortzetten. Wanneer zij het marktplein hebben verlaten om tijdens een ommegang blijk te geven van hun geloof en verering van de maagd, herneemt het marktleven zich. Midden in de wandelpaden zetten personen zich op een krat of stationeren een kleine kar voor mobiele handel om de marktmeester te ontduiken en niets te hoeven afdragen. Om de klapscheet klinkt een schel fluitje van de marktpolitie, die ze opjaagt. De marktlui gaan ervan uit, dat de aanhouder wint. Ondertussen verkopen zij het nodige…Wanneer zij stilstaan met hun handel en in onderhandeling zijn met een klant, kan de politie hen kennelijk niets maken… Een kat en muis spel! Boeiend om gade te slaan, hoe iedereen wegstuift alle richtingen op, behalve die enkeling, die net een vis aan de haak heeft geslagen, zodra de politie in het geding is en orde opeist. Deel uitmaken van de marktbezoekers is voor ons een mooi afscheid van Caraz! Wij vinden zonder moeite een Tuk Tuk, die ons naar Camping Guadalupe wil brengen. De tweetakt snort. Christus hangt aan het spiegeltje middenvoor en zwabbert in het rond. Wij hebben een gezegende thuisreis op een zonnige zondag met een buitengewoon aimabele chauffeur! Onze dag kan niet meer stuk! Jan vertrouwt de Unimog om verder te trekken. Hij heeft de onderkant van de wagen nogmaals gecheckt. Alle moeren zitten goed vast. Geen olielekkage. Pablo kan in San Marcos blijven! De linker achterband op de juiste spanning gebracht, want die is bij controle te zacht. Wij laten de camping achter ons. Eerst diesel tanken! Hierna rijden wij naar Bosch Service om olie te laten verversen en het oliefilter te laten verwisselen. Voor Zuid Amerika een ongekend reine en opgeruimde garage, waar vakkundig en ordelijk wordt gewerkt. Een geschikt en plezierig adres! Aanbevelenswaardig! Ondertussen gaat Carla met een Tuk Tuk naar de markt om brood te organiseren. Een laatste vaarwel. Het maakt melancholiek. Caraz is goed toeven! Begrijpelijk, dat neef geweldig heeft genoten, toen hij in verband met zijn studie meerdere jaren in Midden en Zuid Amerika heeft doorgebracht. Opmerkelijk, dat hij trektochten met lokale vrienden heeft ondernomen naar Lagunas Llanganuco en andere tochten in Parque Nacional Huascarán heeft gemaakt en precies weet, waar ons stekje Caraz is te vinden. Lijfelijk ver van elkaar verwijderd, echter verbonden in het gezamenlijk beleven en herbeleven…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
