Rio een belevenis

Donderdag Op naar RIO
Bij het ontwaken hebben wij tijdens het slapen reeds tweederde van de afstand van Vitoria naar Rio de Janeiro afgelegd. Wij varen 26 km per uur. ’t Regent! Het is grauw! Rond negenen wordt het wat lichter. De regen gaat over in gedrup. Het dek is drijfnat en te glad om te lopen. 10.30 uur breekt de zon door na het tafeltennissen als wij wat drinken. De kapitein is vandaag jarig: 38 jaar. Op het mededelingenbord wordt hij door alle aanwezige nationaliteiten in hun eigen taal gefeliciteerd! Wij feliciteren hem persoonlijk door een handje te schudden, wat hij waardeert. Tijdens de lunch hebben wij het aan tafel over de kwaliteiten van de kapitein en de prettige sfeer aan boord. Ik memoreer aan tafel, dat wij als passagiers het getroffen hebben met elkaar, want in feite gaan wij op een plezierige manier met elkaar om. Door dit te benoemen lijkt het ijs nog meer gebroken. Het bevordert een ontspannen omgang met elkaar.
Na de lunch ronden wij Cabo Frio. Plots hebben wij bereik en internet, waar Jan gretig gebruik van maakt. Kan hij weer wat downloaden op de site.
Een kaap, eilandjes, vissersboten! We zitten in de buurt van Rio. Een verrassing…Lagunes en witte stranden. Verderop, schepen liggen op de rede. Het stinkt! Het lijkt wel Pernis! Inderdaad: petrochemie! Bereikbaar via een eigen vaarroute, die niet de onze blijkt te zijn! Talloze tankschepen liggen te wachten…. Zijn al die schepen eerder aan de beurt dan wij? Dat is een heel lange rij! Om 10.30 uur scharen we ons onder de nieuwe wachtenden. In de namiddag rond etenstijd zijn wij aan de beurt. Drie loodsen zijn aan boord geklommen! Wij stomen richting zuiden om de vaargeul aan stuurboord in te gaan. Op de splitsing van 2 vaarwegen slaan wij af naar links, richting kaden, waar grote hijskranen staan opgesteld.. Twee sleepboten wachten ons op na de splitsing, begeleiden ons in de smalle vaargeul als een politie-escorte. Waarom vraag je jezelf af. Is het hier linke soep? Of toeval, dat ze met ons opvaren? Reeds op de rede zijn we verwelkomd door Christ the Redeemer, een reusachtig groot wit beeld op de 710 meter hoge berg Corcovado in Cosme Velho. Christus, die staande zijn armen wijd uitstrekt ter bescherming van de stad Rio de Janeiro. Een imposante entree van de haven! Een prachtige stad om zo via het water binnen te komen. Uniek! Het lijkt wel alsof Rio gebouwd is op eilanden of schiereilanden met natuurlijke kommen met stranden. Het doet lieflijk aan! We passeren bij de entree een militaire basis. Fotograferen laat ik hier maar achterwege. Je weet het maar nooit, in wat voor ellende je belandt, als je toch fotografeert. Het is heerlijk weer: 28,5 graden Celsius! Echter vochtig. Een vliegveld doemt op met een aanvliegroute boven water en een korte landingsbaan… Weigeren je remmen dan plons je in zee. Drukke nering: om de 5 minuten alweer een vliegtuig. Hierna een militaire basis met fregatten voor de deur, naast een oud Portugees fort. Voor ons ligt een ontzettend lange brug, waar we niet onderdoor varen. Achter de brug liggen veel schepen voor anker. Ruim voor de brug slaan we af richting bakboord langs het centrum van de stad. Nog altijd beschermt Christ the Redeemer ons. Hij volgt ons pad. We zien hem waar we ook gaan. Een mooie symboliek! Wij passeren een futuristisch gebouw. Het blijkt het museum van de toekomst te zijn. Geweldige vormgeving! Parabolen, ellipsen…is Carla’s eerste gedachte… Jan heeft een associatie met schelpen. In elk geval vinden wij het alle twee een boeiend gebouw. We varen nog steeds door, alhoewel wij verwachten aan te leggen bij de 3e hijskraan, omdat er zich mannen verzameld hebben op de kade. Mis poes! Zelfs voorbij alle kranen. De kade houdt direct op…..Toch blijken wij aan het eind van de kade te moeten aanmeren. Geen containers lossen op het voorschip? Grote zwarte ranke vogels met dunne lange poten, zweven op de wind rondom het schip, om plots in het water te duiken en met een vis in hun bek, in de vlucht naar hogere regionen de vis te verschalken. De collega’s blijken soms rovers te zijn: proberen de vis uit zijn bek of snavel te jatten. Zeer gewiekst! Mooi om te zien hoe deze vogels gebruik maken van de luchtstromen boven het water. Ondertussen helpen twee sleepboten de kapitein een handje, door de voor- en achtersteven aan bakboord aan te duwen naar de kade, zodat de laadklep aan stuurboord straks kan uitklappen, als we keurig afgemeerd zijn. Het geheel verloopt vlot. Om 19.30 uur is de juiste positie ingenomen en kan het lossen en laden worden gestart. We gaan met zijn allen verlaat eten, want wij wilden geen van allen iets van de eerste indruk van Rio de Janeiro missen. Jimmy heeft wederom piëteit met ons en heeft het eten voor ons laten staan. Diner is van 18-19 uur! Gelukkig is er een magnetron. Hartstikke handig op een schip, waar niets volgens een vast patroon verloopt! Niemand is het heerlijke vanille-ijs van gister vergeten. De vriezer werkt goed. Het ijs is knoeper hard! Moeilijk te scheppen! Andreas heeft er zoveel moeite mee, dat hij vindt, dat iedereen het zelf maar moet regelen, als hij voor zichzelf en zijn partner ijs heeft opgeschept. Jan neem het over en bedient de rest van de groep, wat hem prima afgaat. Buiten eens kijken, hoe het ermee staat. Lange broek aan en lange mouwen. De ZIKA mug kan ons hier steken. Dat willen wij niet! Zeer gedisciplineerd is men aan het werk. Met rood-witte pionnen zijn op de kade rijbanen geschapen. Er wordt met 2 verschillende groepen gewerkt! Nieuwe auto’s worden vanuit het ruim de kade opgereden, waar men zich in 2 rijen moet opstellen achter 2 helverlichte keten. In de met licht overgoten ruimte moet de chauffeur halthouden en wordt de auto van top tot teen bekeken, met ronde spiegels op een soort golfstok voor de onderkant. Alles moet open! Met een hele ploeg worden de auto’s stuk voor stuk bekeken en beoordeeld. Is er sprake van schade of niet?! In de 2e keet wordt een papier uit de auto gehaald en de sticker op de achterruit van de passagiers gescand. De auto wordt hierna aan de zijkant geparkeerd. De chauffeur stapt uit de auto, stapt in het wachtende busje om tezamen met collega’s terug naar het ruim te worden gereden, om opnieuw een auto op te halen. Een terugkerend ritueel! Het zijn mannen in kobaltblauwe pakken met korte broeken en reflecterende strepen. Goede veiligheidskleding! De aan de zijkant geparkeerde auto’s worden door een ploeg mannen met lange broeken naar een parkeergarage aan het eind van het terrein gereden om in een VW busje als ploeg terug te keren voor de volgende ronde. Auto’s en busje rijden allemaal met alarmlichten aan. Iedereen is hierdoor duidelijk zichtbaar! Onvoorstelbaar hoeveel auto’s in rap tempo worden weggewerkt. Nieuwe auto’s worden op het parkeerterrein opgehaald en in rijen opgesteld om in tegengestelde richting in de controleketen te worden bekeken op beschadigingen, alvorens de wagens te scannen, om na verkregen toestemming, de wagen het ruim in te rijden, om vervoerd te worden naar een andere haven. Ook hierbij wisseling van chauffeur! Nooit mag 1 chauffeur het hele circuit afwerken! Het werktraject is in stukjes gehakt!
Als enige staan we op het bovendek, als de kapitein en een van de officieren ons aanspreken en informeren of wij belangstelling hebben, morgen in Rio een sightseeing trip te maken. Helaas beperkt tot maximaal 6 uur vanwege de geplande vertrektijd van het schip. De Duitsers blijken op het beneden dek te vertoeven. De Fransen zijn op weg naar hun bed. Het is 21.45 uur. Iedereen besluit op dit voorstel in te gaan, na enige aarzeling bij deze en gene aangaande de kosten. Vertrektijd rond half acht morgenochtend. Iedereen zoekt zijn hut op om zaken te regelen en morgen fit er tegen aan te kunnen. Jan heeft de wekker op 6.15 uur gezet. Dan hebben we tijd om te douchen, aan te kleden, te ontbijten en een bezoek aan het toilet, voor wij om 7.30 uur moeten verzamelen. ’t Kan ook 8 uur worden of later, heeft de kapitein laten weten. Kosten 65 USD. Als we willen kunnen we in Copacabana voor 20 USD lunchen. We moeten echter om 14.00 uur terug zijn op het schip i.v.m. vertrek van het schip. 6.45 uur rinkelt de telefoon onderin het kastje naast Jan’s bed. Carla ontdekt voor het eerst deze telefoon, waarvan ze het bestaan niet kent. Om ons te wekken? Verbinding is verbroken na 2 rinkels. Geen tijd genoeg om op te nemen. Wij zijn gelukkig al in onze kleren. Eerst maar ontbijten. Wat blijkt in de messroom?! Plan is gewijzigd: Vertrek om 7 uur Jeetje mina, hoe krijgen we dat voor elkaar? Peter ontbreekt. Is hij op de hoogte? Hij heeft zich als een van de eersten aangemeld voor vandaag. Triest als wij zonder hem vertrekken…. Heeft iemand hem op de hoogte gebracht? Nee en niemand is dat van plan. Dan wil Carla hem roepen, terwijl ze nog moet eten en spullen halen in de hut. Als redder in de nood, komt Jimmy verwonderd kijken, wat wij allemaal al in de eetzaal doen. Op verzoek van Carla wekt hij Peter, die zich niet haast, want 7.30 uur is de vertrektijd. Hij neemt Jimmy niet serieus, denkt dat Jimmy een grapje met hem uithaalt. Verontwaardigd, dat de plannen zomaar wijzigen, als wij het hem uitleggen. Hij draait spoedig bij. Roostert een boterham, pakt zijn spullen. Ondertussen regelen wij een helm voor alle drie, de kopieën van de paspoorten en een geel veiligheidshesje. De voorraad is uitgeput op het kantoor! Zonder hesje mogen we niet op het haventerrein... Bij de laadklep moeten we achter onze naam noteren, dat wij het schip verlaten op deze dag. Met zijn dertienen- 3 bemanningsleden en 10 passagiers- verlaten wij het schip. Vanwege de grootte van de groep missen we 3 hesjes. Niet zo’n bezwaar volgens de begeleidende officier. Over de kade richting douane. De lijst met namen van de bemanning en passagiers wordt nauwlettend met de kopieën van de paspoorten vergeleken en afgevinkt. Goedgekeurd! Wij mogen door. Buiten wacht een busje. Helmen en hesjes achterin de bagageruimte, voor wanneer we terugkeren naar het schip. De chauffeur heeft ons bij de uitgang van het schip lopend opgehaald en door de douane geloodst. Hij spreekt Portugees en weinig Engels. Echter een prima chauffeur in het drukke verkeer, waarin wij belanden. Een stop bij het Maracanas Foothball Stadion van de Olympische spelen. De 2 Filippijnen zetten zichzelf op de foto met het voetbalstadion op de achtergrond. Alsnog maken de anderen toch een kiekje. Wij zijn kennelijk allen geen echte voetbalfans! In eerste instantie maken wij een foto van een historisch en vervallen gebouw naast het stadion, wat versierd is met moderne kunst. Of gaat het om graffiti? Wij vinden het mooi! Van de haven tot het stadion hebben we allen reeds geïnteresseerd de vele kleurrijke schilderingen op panden en wanden zitten bekijken. Hierna rijden we naar Mirante Dona Marta- een uitzichtpunt op 363 m, van waar wij een prachtig uitzicht over de verschillende baaien en delen van de stad hebben. Op het parkeerterrein worden we door een Engels sprekende man aangesproken, die zich voorstelt als onze gids. Hij stuurt ons naar boven en wacht ons beneden over een half uur op. Hij regelt de toegang -10 USD- bij gebrek aan Braziliaans geld om de kosten later met ons te verrekenen. En weg is hij met andere gasten in een ander busje….. Inderdaad staat hij te wachten bij terugkomst van het uitzichtpunt. De man van het eerste traject is verdwenen met zijn busje. Nu zitten we in een andere bus met stickers van hotels achter op de stoelleuningen, maar onze spullen zijn overgeheveld. Niks mis mee! Betere airco met 31 graden! Deze gids kart er lustig op los. Remt knoeperhard, wisselt constant van rijbaan, maar praat Engels en Frans. We krijgen meer informatie. Op naar Christ the Redeemer. Dat kost 25 USD, zegt hij bij het uitstappen. Babylonische spraakverwarring! Vier Duitsers besluiten wat rond te wandelen. Zij concluderen 65 USD + 10 USD + 25 USD . Dit is een dure grap voor een excursie tot 14 uur! Het beeld is gesitueerd in het Parque Nacional da Tijuca – een tropisch regenwoud. Wij stappen over in busjes van het park om naar het dalstation boven op de berg te worden gereden. Een lift met glazen ruiten, -ondertussen genieten van het uitzicht- en twee roltrappen brengen ons boven op het platform van dit geweldig grote standbeeld. Een magnifiek beeld! Als mens voel je je werkelijk nietig aan de voet van zoiets grotesks!
Prachtige vergezichten. Een demonstratie van jonge mensen in dienst van de overheid, die laten weten, dat de nieuwe besluiten van de regering om de komende 20 jaar de budgetten te bevriezen niet goed zijn voor het volk. Te weinig geld voor onderwijs en gezondheidszorg. Zij leggen het ons uit, als wij hen vragen, waar het om gaat. Het krioelt van de mensen. Allerlei talen rondom. Waar zijn onze drie bemanningsleden? Wij besluiten als 6 passagiers niet langer naar hen te zoeken. Kennelijk zijn de 3 anderen al beneden….. Als wij beneden arriveren, zijn die 3 er niet. Onze gids is niet blij met ons! Zo duidelijk geïnstrueerd: - samen naar boven- samen naar beneden-. Voor straf worden wij in het snikhete busje gepoot, waar de vier Duitsers al zitten te wachten. Zij kijken niet bepaald blij. Blijken er boven aan de voet van het beeld aan twee zijden trappen naar beneden te gaan! Wij de ene trap genomen. Zij hebben bij de andere trap staan wachten op ons. Wat een geweldige samenloop van verkeerde acties! Iedereen weer verenigd! Zonder koffie te hebben gedronken. Helaas! De gids wil verder. Hij mag hier maar eventjes staan om te laden en te lossen. Op de stoelleuningen zitten weer andere hotelnamen geplakt dan daarstraks… Vanwaar zijn frustratie? Volgend doel! Via de straat waar hij trots zijn prachtig gelegen woning aanwijst, gelegen op de helling met een geweldig uitzicht. Langs een lang gestrekt stadion waar tijdens het carnaval 30.000 toeschouwers getuige zijn van het begin en het einde van de carnavalsoptocht. Enorme tribunes. Vervolgens een flitsend bezoek aan de Praia de Copacabana tot grote spijt van de drie zeemannen. Te kort! Gloeiend heet zand door de brandende zon, wordt vochtig gehouden door een irrigatieslang met kleine gaatjes, waardoor een aangenaam koel looppad ontstaat. Slim bekeken! Bezoekers kiezen deze paden naar de oever van de zee om zich daar te verpozen door een strandstoel of ligbed te huren of op een groot badlaken of kleed zich neer te vleien. De schaduw van de palmen - schaars aanwezig- is eveneens gewild! Er zijn vele terrasjes en tentjes om wat te gebruiken. Volop keus! Twee kokosnoten met een rietje staan te wachten op een klant. Zakken vol kokosnoten op voorraad om meer klanten te voorzien. Handelaren behangen met sjaaltjes, T-shirts en hoedjes prijzen hun waren aan. Echter in euro’s is men niet geïnteresseerd als Jan drinken wil kopen. Gelukkig hebben we anderhalve liter water bij ons. Onze dorst wordt gelest. Het busje rijdt voor om ons naar de Cathedral Metropolitana te brengen. Bijzondere architectuur uitgevoerd in beton en glas in lood met een klokkentoren, die los staat van de kerk. De betonnen wanden worden als het ware gevormd door opgestapelde vensters, die bijna geheel gesloten zijn. Glas in lood als een kruis in het plafond met aflopende slippen tot op de grond, verwerkt in de wanden. Heerlijk koel en zeer indrukwekkend! Wij passeren al rijdend door de stad: historische gebouwen-gekenmerkt door de Portugese kolonisatie-, musea met kleurrijke collecties en heel veel graffiti wat imponeert als kunst. Helaas geen tijd om de beroemde trappen met 215 treden van de Chileense artiest Selaron te bezoeken met meer dan 2000 tegels van 120 landen wat oogt als een prachtig mozaïek. Wel worden we gedropt voor een half uur in het centrum van de stad vlakbij het museum van de toekomst. Op het plein er voor een culturele manifestatie met dans en muziek en vele kraampjes, waar handwerk te koop wordt aangeboden. Wij genieten van de folklore van Rio. Jammer genoeg rijdt de bus alweer voor. Weer andere hotelstickers op de leuningen!! Deze chauffeur leidt een dubbel leven zo te zien! De gids vertelt dat hij iets met carnaval heeft... Hij neemt ons nog even mee naar een atelier, waar carnavalskleding wordt gemaakt. Helaas is de manager niet aanwezig en kunnen wij uitsluitend via de ramen naar binnen koekeloeren. Buiten in de opslagloodsen staan de restanten van de praalwagens van het laatste carnaval, die ontmanteld worden. Sommige producten lenen zich voor hergebruik. Zo worden karaffen naar binnen gesjouwd. In een andere loods is men bezig een stalen frame voor een nieuwe praalwagen aan elkaar te lassen. Niet echt professioneel…. Je kunt nu begrijpen, hoe zoiets in elkaar kan storten. Plaklassen tussen de buizen van het frame. De tijd dringt. De gids alias chauffeur baant zich in ijltempo zigzaggend een weg tussen het drukke verkeer door. Op tijd bij de douane. De controle verloopt aanzienlijk sneller dan vanochtend. Wandelen naar het schip in een rechte lijn. Een van de passagiers wil van opzij ons schip fotograferen. Een snerpende fluit klinkt en er wordt gewenkt en gebaard – verboden!!!- terug naar het niet zichtbare pad! Het doet me denken aan het Rode Plein in Moskou, waar precies hetzelfde wordt gehandeld! Het gefluit was daar niet van de lucht! Op de valreep van het schip melden wij ons: terug van weggeweest. Wij hebben allen ontzettende trek, behalve Peter, die met behulp van zijn creditcard heeft kunnen lunchen! Gelukkig ligt er brood in de mess. Er staat in de koelkast wat kaas. Verder nog jam, pindakaas en Nutella. We zijn net hongerige wolven. Zo’n boterham vliegt erin! Het is goed warm vandaag. Zeker in de stad. De meesten zijn bezweet en prefereren iets anders aan te trekken. Carla had vanochtend in rok kennelijk een trend gezet. Na de verlate lunch blijkt het plotseling rokjesdag op het schip te zijn!! Later dan verwacht is het schip gereed voor vertrek: 15.30 uur! Jammer, dat wij ons in Rio zo hebben moeten haasten... Loods en 2 sleepboten leggen het loodje. De wind wint! Het schip wordt aan bakboord vol in de flank door een stormachtige wind terug naar de kade geduwd. De sleepboten redden het nauwelijks. Als de sleepkabels breken, zouden we letterlijk door de wind tegen de kade geworpen worden. De kapitein besluit de procedure te stoppen en weer af te meren. Hopelijk gaat de wind vanavond wat liggen. Zo gebruiken wij onverwacht het diner aan de kade van de haven van Rio, met een keurig door Jan in 9 porties verdeeld, restant vanille-ijs als dessert tot besluit. De lege bak bij Jimmy- de steward –ingeleverd in de hoop, dat wij een nieuwe bak krijgen aangeleverd… Het voorbereidend werk op de kade voor het volgend schip vangt aan: talloze auto’s vullen beetje bij beetje het lege parkeerterrein. Om 19.30 uur: een nieuwe poging! Gelukkig minder krachtige wind! Twee sleepboten weten nu te bewerkstelligen, dat het schip ruimschoots vrij van de kade komt en 180 graden kan worden gekeerd, om het schip zo in de vaargeul te trekken. Een verlicht Rio trekt aan ons voorbij! Binnen is het ontzettend heet. Als wij lang in de haven liggen , werkt de airco naar ons idee niet optimaal. Bovendien moet het schip op snelheid komen, wat een hoop energie vraagt. Ondertussen is iedereen voorzien van lange broeken en lange mouwen. Met name aan stuurboord, waar onder de rubber matten water staat, word je geprikt in de luwte. Op de wind gaat het prima! Daar houden die beestjes niet van. Tot en met het strand van Ipanema blijven we op het dek in de frisse wind en genieten we van alles rondom ons. Een laatste blik op Rio met een gevoel van weemoed want Rio heeft beslist wat!!!!!!!!!
Video 1


Video 2