De ontscheping en ziekenhuis

Vrijdag 25 november 2016 Om 5.30 uur ontwaken wij: de boot vaart! Om kwart voor zes komt de boulevard van Montevideo in zicht. Wij kruipen terug in bed, want de kapitein heeft gemeld, dat wij op normale tijd kunnen opstaan, rustig kunnen ontbijten en ons beslist niet hoeven te haasten. Wanneer wij om half zeven afmeren aan de kade in Montevideo, besluiten wij voor de zekerheid ons aan te kleden, vroeg te ontbijten en alles in gereedheid te brengen voor ons vertrek. Tijdens het ontbijt brengt Jimmy het verzoek van de kapitein over ons om 9 uur met de lift naar cargodek 8 te begeven, waar alle campers staan. Gelukkig, dat wij zover al zijn! Jimmy assisteert Jan en neemt Jans tas voor zijn rekening, want Carla mag niets van Jan dragen, uit vrees voor overbelasting van haar beschadigde quadriceps, waardoor nog meer pezen zouden kunnen afscheuren, met een totaalruptuur als mogelijk gevolg. Iedereen bergt zijn laatste hutbagage op in zijn camper. De rood-witte linten ter bescherming van onze camper tijdens de bootreis, worden door een bemanningslid verwijderd. De kettingen, waarmee de Unimog is vastgezet, worden losgemaakt. Jan mag als eerste starten, op lucht komen en zodra dat het geval is, zijn plek verlaten om naar de laadklep af te dalen en de boot af te rijden. Sylvie moet hem volgen, maar Carla geeft de Chief Mate aan, dat Sylvie de camper niet beheerst en verzoekt hem Alain toestemming te verlenen, de camper van de boot af te rijden. Eindelijk wordt er via portofoons overlegd en toestemming verleend aan Alain, die buiten op de kade staat te wachten! Met een stralende glimlach rijdt hij, voor het eerst sinds weken gezeten naast zijn Sylvie, de camper de Grande Africa af. Wat zijn zij gelukkig weer bij elkaar te zijn! Carla is ondertussen lopend onderweg via de lift en security 1 naar de laadklep alias de uitgang van het schip, onder begeleiding van aanvankelijk de Chief Mate en van vervolgens een van de bemanningsleden, omdat zij onmogelijk in de camper kan instappen en meerijden. Zij vervoegt zich op de kade bij het groepje rondom de kapitein en de vrouwelijke agent, waar de Fransen en Jan reeds deel van uitmaken. Ondertussen hebben zij hun camper aan de overzijde moeten parkeren. De Duitsers arriveren even later met hun camper op de kade. De manlijke agent, die zeker reeds vanaf onze aankomst in Zarate op ons schip verblijft, voegt zich bij ons. Hij blijkt dus geen loods te zijn, maar degene, die in Zarate en Montevideo het laden en lossen regelt voor de rederij! Gezamenlijk op de foto op de mobiel van de agente. Helaas niet op ons toestel! De agente heeft op dit moment geen gelegenheid ons te begeleiden naar het ziekenhuis, pas na het assisteren bij het inklaren van alle campers bij de douane. “Hoe laat is onze afspraak in het ziekenhuis?”, vragen wij haar. Niet gemaakt, ondanks onze herhaalde verzoeken aan de kapitein… “Dan wil ik nu rechtstreeks naar het ziekenhuis met mijn vrouw”, deelt Jan haar mee. De Unimog moet op een andere parkeerplek worden gezet in afwachting van het inklaren na het ziekenhuisbezoek. Zij past op de rugzakken, terwijl Carla in de voorgereden taxi wordt geloodst , een kaartje in de handen krijgt gedrukt met een nummer van het agentschap om te bellen na het ziekenhuisbezoek. Jan krijgt, na het wegzetten van de Unimog, opdracht uiterlijk 16 uur te bellen met verwijzing naar het in Carla’s handen gedrukte kaartje en stapt in de taxi. Wij rijden en Carla vraagt: Heb jij de rugzakken in de Unimog gezet? Welnee, antwoordt Jan. Zijn die niet door de agente achterin de taxi gezet? Zij zou er zorg voor dragen. Geen idee! Jan vraagt de taxichauffeur, maar weet het Spaanse woord voor tas niet te bedenken. Carla gelukkig wel. Nee, geen rugzakken in de achterklep! Gekeerd! Onaangeroerd wachtend op de kade… Zonder geluk vaart niemand wel! De anderen staan aan de overkant, aandachtig naar de instructie van de agente te luisteren en merken onze terugkeer absoluut niet op. Een vleug van jaloezie overvalt Carla… Wat zou het fijn zijn geweest tot dat groepje te behoren! Helaas: de feiten liggen anders. Gewoon het beste ervan maken. Er is niets aan te veranderen. Binnen een kwartier staan wij voor de centrale hal van Hospital Brittania. Het ziekenhuis met een prima recensie in Lonely Planet, opgezocht door Jan meteen na het ongeval. Inderdaad opgericht in 1912 door Engelsen ter nagedachtenis van Koning Edward VII. De chauffeur beduidt, dat wij niet hoeven af te rekenen. Hij schrijft iets op een kladje. Vast een rit betaald door de agent in opdracht van de rederij, denken wij opportunistisch. Bij de balie worden wij verwezen naar de SEH vanwege het ontbreken van een afspraak. Aldaar worden wij in keurig Engels op de hoogte gebracht, welke kosten minimaal in rekening zullen worden gebracht en zullen moeten worden voldaan, alvorens wij het ziekenhuis mogen verlaten. Gegevens worden in de computer ingebracht, waarna wij in de wachtruimte mogen plaatsnemen. Het is kwart over tien. Op een gegeven moment worden wij bij een triageverpleegkundige binnengeroepen, die bepaalt, naar wie Carla zal worden verwezen voor onderzoek. Een vriendelijke Engels sprekende SEH arts in opleiding, die wil uitvinden wat het been van Carla nog wel en niet meer kan. Het is absoluut geen plezierig, maar buitengewoon pijnlijk onderzoek, wanneer hij wil vastleggen welke functies verloren zijn gegaan en behouden zijn gebleven. Geen grap! Dit onderzoek levert een pijnlijker been op voor de dagen die volgen. Het lijkt zelfs een verslechtering, alsof het been minder goed functioneert dan voorheen. Een röntgenfoto ter controle, daar de SEH arts een fractuur van de knieschijf wil uitsluiten. Gelukkig niet het geval! Aansluitend wil de SEH arts deze casus aan zijn baas voorleggen. In een lichte wachtkamer met comfortabele stoelen op traumatologie wachten Jan en Carla op hun beurt. De specialist stelt in perfect Engels vragen, doet onderzoek, wat aanzienlijk minder pijnlijk is dan bij de SEH arts en stelt dezelfde diagnose als Jan. Hij vraagt een MRI-scan aan ter bevestiging van zijn bevindingen. De SEH arts regelt een nieuwe brace, krukken en een afspraak voor de MRI, terwijl Jan en Carla in het ziekenhuis een hapje eten en hierna de krukken bij de SEH ophalen. De specialist is niet gelukkig met een afspraak voor een MRI in de avond, want zijn dienst zit er in de middag op en hij wil de zaak afronden. Hij eist, dat tussendoor ruimte wordt gecreëerd en een MRI bij Carla wordt gedaan. ”Er is een plekje vrijgevallen”, zegt de secretaresse van de specialist en Carla en Jan worden naar de MRI afdeling in een andere flank van het ziekenhuis verwezen. Precies op tijd bereikt, ondanks de licht hellende overgangen in de marmeren gangen, die de verschillende paviljoens van het ziekenhuis verbinden door het lichtglooiende landschap van Montevideo, doch voor mensen die slecht ter been zijn, behoedzaamheid en tijd vergen. Wij worden echter geweigerd en teruggestuurd: de afspraak is voor vanavond 20.30 uur! Natuurlijk spreekt nu niemand Engels en ons Spaans is ontoereikend! Jan is woest en bijt Carla toe te blijven zitten, waar ze zit, terwijl hij teruggaat naar traumatologie, vanwaar naar beneden wordt gebeld om de eis van de specialist wederom te stellen. Jan weer terug naar beneden, waar door de afdeling een Engelssprekende mediator van het ziekenhuis wordt ingeschakeld. Zij meldt: vanavond om 20 uur terugkomen voor een MRI! Dat is een half uur vroeger dan de eerste afspraak. Dat schiet niet op! De secretaresse van de traumatoloog komt nu hoogst persoonlijk naar beneden, als Jan wederom naar boven is gegaan om verhaal te halen! Druk gedelibereer leidt tot het verzoek aan Jan mee te gaan naar de kassa om vooraf de MRI-scan te voldoen. Ondertussen is het half vier en plots kan er nu, na afrekenen, een MRI-scan worden gemaakt! Rap!!! Voor zowel de werkers op de MRI afdeling als voor Jan, want beide partijen hebben haast! Snel uitkleden, toiletteren vanwege een temperatuur van min 10 graden C in de scan < echt koud ondanks een dekentje!! >, een weggooijurk aan, op de tafel en rap plaats maken na de scan voor de volgende kandidaat door snel het onderlijf aan te kleden en nogmaals te plassen vanwege die koude scan, wat Carla allemaal uitsluitend kan met de hulp van Jan! Met recht ertussen gepoot vanwege een geblesseerde poot! Ondertussen staat de taxi voor de deur om Jan op te halen < met de geleende krukken en brace van de Grande Africa ter aanvulling van de basisuitrusting voor het vervolg van de zeereis > , daar Jan voor 17 uur vandaag de Unimog bij de douane moet inklaren en de geleende artikelen bij het schip moet inleveren voor vertrek. Klusjes voor vandaag, omdat het schip vanavond de haven verlaat en het inklaren voor vertrek van het schip tijdens diensttijd van de douane moet worden geregeld! Enig idee hoe stressvol zaken kunnen zijn??!! Soms adembenemend!!! Een rust daalt neer als dit hoofdstuk achter de rug is… Geen Jan, die gefrustreerd terugkeert, omdat de taxi er niet staat: kennelijk heeft de man op Jan gewacht! Een pak van Carla’s hart als zij uit het krappe kleedhokje komt! De secretaresse van traumatologie komt even later weer naar beneden om de uitslag van de MRI-scan namens dokter Mattera, wiens dienst ondertussen is afgelopen, mede te delen en het voorgestelde behandelplan tijdens het spreekuur te bevestigen: operatie vanwege partiele ruptuur van de quadriceps. Hij heeft reeds tijdens het consult aangegeven, dat hij bereid is volgende week te opereren. Een leuke klus, geeft hij aan. Begrijpelijk als later blijkt, dat dit letsel niet vaak door een arts wordt gezien. Dat houdt in : interessant! Boekenwijsheid in praktijk gebracht! Dit maakt het vak boeiend! Echter even goede vrienden als wij voor de operatie naar Nederland terugkeren. In verband met de benodigde tijd voor revalidatie zelfs de aangewezen weg. Een zeer plezierige en kundige arts, in wie zowel Jan als Carla vertrouwen hebben! Zijn assistente legt uit, dat men bij het secretariaat op de MRI afdeling op dit moment door de drukte geen gelegenheid heeft voor rapportage en vraagt ons vanavond of morgenochtend de benodigde verslagen op te halen. Zij verzoekt Carla zich te melden bij de SEH om de rapportage van traumatologie op te halen en de verrichtingen en verstrekkingen op de SEH af te rekenen. Kennelijk alles gescheiden. Misschien is dit de verklaring van de onderlinge strijd, waarin wij de speelbal waren. Deze middag heeft veel weg van een Europese situatie… Alhoewel… Wij hebben vandaag dit ziekenhuis als een weldaad ervaren, afgezien van het getouwtrek over het tijdstip van de MRI. Iedereen is vriendelijk, behulpzaam, correct en in 1 dag vinden alle benodigde consulten en onderzoeken plaats en de diagnose en het behandelplan zijn bekend!! Waar in Nederland??? Daarna installeert Carla zich in de wachtkamer van traumatologie, waar zachte leren stoelen staan met een prima zit, in afwachting van Jan. Zelfs een royale invalidentoilet , waar Carla als het noodzakelijk is, zich wellicht kan behelpen zonder ondersteuning van Jan. Dit creëert rust! Jan heeft ondertussen met de taxi het haventerrein bereikt, waar de taxichauffeur hem dropt bij VISA // Western Union om geld te gaan wisselen. Wat blijkt: Jan mag de taxirit van vanochtend en nu, zelf afrekenen alvorens de Unimog in te klaren. Oké, geregeld! De taxichauffeur is voor de verbouwereerde Jan er erg in heeft, vertrokken. Een kwitantie wordt uitsluitend verstrekt op verzoek. Elk land heeft zijn eigen gewoontes! De Unimog wordt ingeklaard met assistentie van de agente. Een slaapplaats voor ons tweeën in een hotel met bewaakte parkeerplaats voor de Unimog < qua hoogte, breedte en lengte niet gemakkelijk te realiseren> is de volgende opgave voor de agente. Dit verzoek evenals de afspraak voor Brittania is reeds een week geleden ingediend. Tja…. De agente bedenkt Columbus en checkt. Ja, dat is mogelijk! Jan kan erheen rijden en zelf de kamer boeken en de parkeerplaats regelen. Natuurlijk, maar waar moet hij zijn? Haar telefoon kan het niet vertellen: geen straatnaam bekend; het stratenplan werkt noch op haar noch op Jans telefoon. Wil jij mij voorrijden en daar brengen? Botweg: neen! Wat een enorm verschil met Mongolië, waar de agent voor onze leiding alles verzorgde, zelfs een gids ons liet vergezellen van het begin tot het eind, die als tolk optrad in het ziekenhuis. Verschil moet er wezen! Des te meer geniet een mens van alle goede dingen in het leven en herinneren wij de Mongoolse als een lieve jonge vrouw! Onbegrijpelijk waarom de kapitein van 38 jaar zo is gecharmeerd van deze jonge Uruguese rond de 30. Toch wel: ze verstaat de kunst mannen te paaien. Wie is kwetsbaarder dan een zeeman op zee zonder vrouwen aan boord?! Het oude alom bekende verhaal. Jan gaat op zoek naar het hotel, maar rijdt zich verloren en is dolblij de Fransen te treffen op een landtong in zee. Alain weet door zijn verblijf gedurende 10 dagen in Montevideo, waar het gezochte hotel zich bevindt. In het drukke verkeer, waar men 70 km mag rijden en het spits is, heeft Jan het hotel gemist. Ontzettend opgelucht rijdt Jan terug en regelt het onderkomen en de parkeerplaats. Tijd om met een taxi de nog wachtende Carla in het ziekenhuis op te halen, waar nog iedereen aan het werk is. Het loopt tegen zevenen. Op de MRI afdeling is de druk van de ketel en mag Jan wachten op het MRIverslag en de foto’s van een kleine vierkante meter. Wat een afmeting! Een lange drukke dag! De taxi brengt ons naar het hotel op de boulevard. Geen van ons tweeën bedenkt om een reçu te vragen… Wij zijn uitgeteld! Verrassing! Een heerlijke kamer met uitzicht op zee! De traditie van water en schepen wordt vooralsnog gecontinueerd! In het weekend kan in dit hotel uitsluitend worden ontbeten. Wat een bof! In het ziekenhuisrestaurant hebben wij van de vriendelijke serveerster het restant van onze lunch meegekregen. Hebben wij nog een lekkere hap. Precies genoeg met een lekkere kop zelf gezette thee. Op bed beluisteren en bekijken wij CNN in het Spaans met Spaanse ondertiteling. Een uitdaging! Uitstekend geschikt om onze taalvaardigheid te vergroten! Een nog niet bevestigd gerucht: is Fidel Castro overleden? Onze eerste kennismaking met Zuid Amerika, waarbij wij op eigen benen staan en onszelf moeten bedruipen! Aangeduid door de kapitein, wanneer hij ongenoegen bevroedt bij de passagiers over het grillige verloop van de reis qua reisduur en onbekende havens, welke tijdens de vaart worden aangedaan. Het staat in de informatie vermeld, maar ervaren is een andere kwestie… De een heeft hiermee meer moeite dan de ander… Planning in de vrachtvaart is kortetermijnwerk. De lading is niet voor het gehele traject bekend, waardoor evenmin de havens, waar moet worden aangelegd, niet van te voren kunnen worden vastgelegd. Een groot voordeel geldt voor ons als passagiers volgens de kapitein: zo lang wij aan boord vertoeven, word je als meereizende totaal verzorgd en hoeft niets zelf te organiseren! Duurt de reis langer dan gepland: het wordt niet verrekend! In feite alles inclusief! Een echte vakantie en een financiële meevaller! Echter zodra je het schip hebt verlaten, wordt niets meer voor je geregeld en word je op jezelf teruggeworpen. Dit is onze les! Menselijk is anders… De gebeurtenissen van vandaag werpen een lichte smet op het allesoverheersende positieve gevoel over de reis van Europa via West Afrika naar Zuid Amerika op het vrachtschip de Grande Africa. Wij beseffen terdege hoe belangrijk voor alle betrokken partijen karakter en gedrag van passagiers en manschappen zijn, om de bootreis door een goede interactie tot een succes te maken. Het meenemen van passagiers kan voor zowel bemanning als meereizende meerwaarde opleveren. Passagiers vormen voor de bemanning een welkome afwisseling in hun dagelijks bestaan, wat voor een belangrijk deel bestaat uit schilderen, poetsen en onderhoud van het schip, maar ook uit knoerthard werken tijdens de ligtijd in de haven en in verhouding weinig vrije tijd om iets van de wereld te zien, want voor passagieren is weinig gelegenheid. Korte verloven: het gezinsleven speelt zich grotendeels af in twee gescheiden werelden. Respect voor deze mannen en hun gezinnen! Kennismaken met het leven van een zeeman op een vrachtschip heeft ons verwonderd, geïntrigeerd en geweldig geboeid! Deze tocht over de oceaan met het aandoen van zoveel verschillende havens in voor ons onbekende landen is er een van genieten!!!! Wie de gelegenheid heeft en wil onthaasten: neem de tijd! Het is een onvergetelijke reis met een kijkje in een onbekend bestaan!!!!

Korte kennismaking met Montevideo
Vrijdagavond heeft Jan uiteindelijk in het hotel contact kunnen leggen met SOS. Vanuit het ziekenhuis lukt het Jan niet met zijn mobiel naar buiten te bellen, noch naar Nederland noch naar het agentschap in Montevideo, welk feit wordt bevestigd door de secretaresse van de specialist. Waarom niet eerder contact met hen opgenomen na het eerste contact op de dag van het ongeval? Waarom niet vanuit het ziekenhuis? Meermaals hebben zij de afgelopen week tevergeefs geprobeerd ons te bereiken. Als een mens op de oceaan vaart buiten de territoriale wateren heeft een mens geen bereik…Jan heeft de situatie duidelijk uiteen gezet. Kennelijk geen goede aantekeningen in het voor ons geopende dossier gemaakt op 17 november! Anders doet dit probleem niet op bij SOS. Mondeling meldt Jan de huidige stand van zaken en geeft aan, dat minstens drie maanden met herstel zijn gemoeid, maar dat wij graag na herstel de reis willen hervatten. Beneden bij de receptie scant Jan op verzoek van SOS de specialistenbrieven in en verzendt de gegevens naar hen. Er zal overleg worden gepleegd met de medisch adviseur.