Paraquay 1

PARAGUAY

Jan begint de dag op aangepaste wijze: hij stelt de V-snaar bij! Op zijn tijd houden wij van gezang maar niet van het zingen van zo’n snaar onder de motorkap. Blijft het gebrul van de motor… Het is nog altijd moeizaam om elkaar te verstaan ondanks Donalds bemoeienis om de herrie te dempen. Zeker als de ARCO in functie is < ALLE RAMEN CONTINU OPEN >. Allereerst zoeken wij een supermarkt op. Daarna op weg naar het Drielandenpunt in Argentinië, waar de rivier de Parana en de Rio Iguazu het grondoppervlak verdelen, waardoor je Brazilië en Paraguay aan de overzijde ziet liggen, terwijl je zelf op een hoogte staat in Argentinië. Het is een magnifiek uitzichtpunt, waar fonteinen spuiten en verteld wordt hoeveel water hier per dag passeert. Indrukwekkende informatie! Helaas geen tijd om alle inlichtingen te verwerken, want wij moeten 2 grenzen passeren vandaag. Twee oude Mercedesbusjes, ingericht als camper, staan tegenover dit uitzichtpunt achter ons geparkeerd. Beide mannen zijn aan het sleutelen, maar zij zijn zeer benieuwd naar de leeftijd van onze Unimog. Alle drie de wagens zijn ongeveer even oud. Alleen is de onze in een veel betere conditie. Tja, wij zouden niet met zo’n krakkemikkige auto durven reizen. Onderhoud kost veel geld. Zij zijn kunstenaars met kinderen en trekken rond. Niet veel te makken aan de kleding en wagens te zien, maar desondanks stralen zij levensvreugde uit. Veel kunstenaars verkopen hun producten rond de fonteinen op een kleedje of een opvouwbaar tafeltje, maar maken zich op alles in te pakken vanwege het starten van de siësta. De kiosken zijn beter af; gehuisvest in een stenen wand. Allerlei soorten Mate, thermosflessen en bekers met het bijbehorende zilveren rietje worden hier te koop aangeboden in uitvoeringen van goedkoop tot duur. Zelfs kan je kiezen voor een bekleding van de thermosfles en beker met leer, voorzien van je eigen naam! Een verzengende hitte valt op ons. Wij lunchen en zoeken het tankstation, waar voor de laatste keer betere diesel beschikbaar is en met Visa kan worden afgerekend, zelfs Cappuccino plus een zoete koek in de reclame is ( door de vriendelijke mevrouw hierop geattendeerd ), zodat wij nog even tijdens de koffie via de Wifi in het restaurant van de pomp kunnen updaten. Wie weet wanneer er wederom Wifi zal zijn… In de berm naast onze geparkeerde auto op het parkeerterrein ritselt iets: een slaperige man, gerold in een donkergrijze deken tussen allerlei afval, tilt zijn hoofd op en kijkt ons aan. Hoogstwaarschijnlijk een vrachtwagenchauffeur, maar toch… Een unheimisch gevoel bekruipt ons… Jan keert snel naar de wagen terug, omdat wij de auto niet in het vizier kunnen houden. Carla verzendt nog even een berichtje naar de kinderen. De grens naar Brazilië is om de hoek van YPF. Paspoortencontrole. De stempel van Argentinië en Brazilië zijn snel geregeld voor beiden bij de immigratie. Echter de man voor de inklaring van de auto is niet op honk. Hij komt zo terug. Zo is niet zo… Wij mogen bij een man wachten op een stoel in een ruimte met airco, met een open loket, waardoor de warme lucht binnenstroomt, waar wij ongelimiteerd koud water mogen drinken en onze flessen vullen, want wij hebben dorst. Buiten op de stoep zit een jong stel Duitse backpackers te wachten op de volgende bus naar de Braziliaanse kant van de waterval. Zij waren niet uitgestapt toen hun bus de Braziliaanse grens passeerde, omdat zij de Portugese en Spaanse vraag niet hadden begrepen of iemand zich wilde melden bij de Braziliaanse immigratie. Als niemand reageert rijdt de bus door. Brazilianen hoeven geen stempel te halen, maar toeristen wel. Aan de Argentijnse zijde wordt gewacht tot alle buspassagiers gereed zijn met de formaliteiten, maar aan de Braziliaanse zijde moet je uitstappen, je zaakjes regelen en wachten op de volgende bus. De jongelui waren zelfs al bij de waterval en zijn teruggekomen, omdat je een geweldige boete krijgt en jezelf veel ellende bezorgt als je niet de benodigde stempels hebt! Zij zitten te balen, maar durven zich niet te verroeren uit angst de volgende bus te missen… Zij zijn nu al uren bezig om de grens naar behoren te kruisen. Wij wachtend om de benodigde papieren voor de auto te krijgen. Eindelijk verschijnt de man, die deze klus moet klaren. Hij begint in de computer gegevens te verwerken en komt uiteindelijk bij de regel hoe lang wij in Brazilië zullen doorbrengen. Wij antwoorden, dat wij op doorreis zijn. Hij neemt aan, dat wij naar Foz do Iguacu op weg zijn. Hoe lang blijven wij daar: 2 of 3 dagen? Het blijkt, dat er vele opties zijn, afhankelijk van wat een toerist van plan is. Wanneer je echt door Brazilië gaat trekken, wat heel veel Overlanders zonder problemen doen, zoals velen ons nu hebben verteld, heb je een papier nodig voor 90 dagen. Er is ook een verklaring voor een vast aantal dagen, WELK AANTAL MOET WORDEN AANGEHOUDEN!!! 2 DAGEN IS 2 DAGEN !!! 3 dagen is 3 dagen!! Houd jij je er niet aan, dan heb je een groot probleem om het land te verlaten! Doe je Brazilië alleen aan op doorreis naar Paraguay dan heb je geen papier nodig voor de auto, MITS HET TRANSITOVERKEER OP DEZELFDE DAG PLAATSVINDT!!!! Wij hebben voor Piet Snot zitten wachten!!! De man heeft voor niets alle gegevens met 2 vingers in zijn computer zitten invoeren en baalt ervan als een stekker!! Hij moet het afmaken, omdat hij een officieel document heeft geopend…. De andere man weet niets van de regelgeving, want hij regelt andere zaken. Gelukkig is er een jonge Braziliaan voor zijn eigen verklaring in het kantoor aanwezig om na ons geholpen te worden, die met wat Spaans en Engels ons kan uitleggen en helpen, want het Portugees van de Brazilianen begrijpen wij niet! Wij mogen vertrekken. Over de brug naar de douane van Paraguay. De meeste auto’s gaan shoppen in het belastingvrije paradijs van Ciudad del Este, waarvoor geen douanevereisten zijn. Wij melden ons bij de immigratie: snel geregeld! Wij controleren of het klopt. Oké! Erna naar de douane voor de inklaring van de auto. De man doet ontzettend zijn best om nauwgezet alle gegevens over te nemen. Hij is secuur, maar ook hij brengt alles met 2 vingers in, terwijl hij zoekt naar de juiste toetsen. Jan gaat er bij zitten op een sofa. Carla volgt zijn voorbeeld en krijgt met recht de zitkriebels. Jan heeft nergens last van, zegt hij. Echter als Carla opstaat is de verschrikkelijk kriebel weg. Vast en zeker ongedierte in die bank! De man heeft het document klaar. Wij controleren. Hij heeft ijverig met zijn vingers dagen zitten tellen en maanden om de einddatum precies te berekenen over 90 dagen. Heeft hij helaas als einddatum de dag van vandaag ingevuld… Tja, dat werkt niet… Hij maakt zijn verontschuldigingen, pakt een nieuw papier en begint weer van voren af aan. Nu correct en perfect! Wij bedanken hem hartelijk. Nog even langs het bureau van Toerisme, via een smalle verhoogde stoep vanwege het oplopende trottoir, wat Carla niet opmerkt. Hups, door de enkel en languit! Gelukkig valt het mee en krabbelt ze snel overeind. De vriendelijke dame heet ons welkom en reikt ons informatie aan over Paraguay en een stadsplattegrond van Ciudad del Este. Wij klimmen in de Unimog en mengen ons in de verkeersstroom tussen enorme hoge winkelcentra, die hoog boven ons uittorenen en voorzien zijn van schreeuwende reclameborden. Waar zijn wij beland? In een dutyfree eldorado! Met zijn tweeën houden wij de verkeerschaos in de gaten. Links en rechts word je ingehaald door auto’s, taxi’s, busjes, grote bussen, vrachtwagens en motoren, terwijl je de afslagen op tijd moet zien te nemen. Rijkdom en armoede tekenen zich naast elkaar af. Een bedelende moeder met baby bij het stoplicht, wat Jan niet kan aanzien. Hij geeft haar bij gebrek aan Paraguees geld een Argentijns biljet, wat haar duidelijk niet deert, want langs de weg zitten mannen met bordjes van Cambio om geld te wisselen. Jan heeft een overnachtingsplekje in zijn hoofd bij de waterval Salto del Monday via iOverland. Wij verwachten een normale afslag, maar het blijkt een smal straatje. Te laat opgemerkt, maar gelukkig kunnen wij makkelijk het plantsoen ronden en alsnog het bord volgen. Ontiegelijk druk bij Salto del Monday. Heel veel bezoekers! Geen plek voor onze Unimog. Waar is de plek? De buurman belt zijn buurman, de eigenaar komt en even later staan wij op ons eigen landgoed bij de waterval voor US$ 7 van Posada del Monday. Er is een toilet en een douche, maar die wil je niet gebruiken… Het is afgezien van de sanitaire voorzieningen een grandioze stek! De V-snaar van de dynamo zingt en moet bijgesteld worden. De boer vraagt of het goed is als morgenochtend de mecanicien komt, omdat het nu zondag is en alles gesloten is. Geen probleem. Tot laat in de avond galmt de muziek van een nabije gelegenheid. Het lijkt of wij in Duitstalige contreien zijn verzeild…. Tiroler muziek, muziek als tijdens folkloristische feesten…. En telkens herhaling van het repertoire. Desondanks vallen wij snel in slaap. Als wij wakker worden, horen wij hetzelfde genre muziek, nu van een andere zijde. Uit het huis van de boer? Kennelijk hier populair. Een soort arbeidsvitaminen… De boer loopt met zijn koeien langs onze camper naar een hoger gelegen weide en brengt ook de geiten ernaartoe. De mecanicien is om 8.30uur bij ons in de wei en stelt de V-snaar keurig bij van de dynamo voor US$ 10 en vertrekt. Jan opgelucht achterlatend. Wij lopen naar de waterval, waar geveegd wordt, alles wordt voorbereid, de kassa is zelfs nog niet bezet. De eerste en enige bezoekers op de vroege maandagochtend! Ongelooflijk voor ons!!! Zelfs worden wij door een bewaker aangemaand terug te gaan om een kaartje aan te schaffen. Reeds geregeld met US$ en nu in het bezit van Paraguees wisselgeld! Hij maakt zijn excuses en laat ons doorgaan. Behoorlijke hoeveelheden water stuiteren hier 80 meter naar beneden. Vogels duiken naar beneden naar de glibberige begroeiing op de rotsen, waarop het water ketst. Het is een idyllische plek! Op verschillende niveaus werpen wij een blik op de waterval. Voor rolstoelgebruikers is er een lift… Wij zouden er niet in durven. Functioneert deze ?! Wij hebben sterke twijfels. Een mooie plek om te wandelen (op eigen risico, vanwege het moeilijk begaanbare pad, waar je gemakkelijk zou kunnen struikelen ) en te recreëren in een soort activiteitencenter - zoals tussen de bomen door aan een katrol-. Het blijkt, dat deze waterval geëxploiteerd wordt door de maatschappij, die de Itaipu dam in beheer heeft. De boer is ondertussen bezig een afgespleten tak van de boom dichtbij onze camper in delen op te ruimen. Hij is sterk als een beer, als je ziet wat hij torst! Wij nemen afscheid van hem, als hij informeert of de man voor onze auto is geweest. De nacht was zwoel! Wij besluiten na 3 nachten zonder slaapzak deze op te rollen en op te bergen. Dat schept ruimte! Klaar om weg te rijden. Richting de waterkrachtcentrale van Itaipu Binacional. In het bezoekerscentrum moeten wij ons melden, waarna wij een nummer krijgen aangereikt voor onze rondleiding. Eerst wordt een film vertoond met Engelse ondertiteling, waardoor wij een beeld krijgen van dit project, uitgevoerd door Brazilië en Paraguay tezamen. Een periode was het de grootste hydraulische centrale ter wereld, maar China heeft hen gepasseerd, waardoor zij nu de 2e plaats innemen. Het is een gigantisch project! Na de film worden wij door een gids naar een bus geleid om een rondtocht te maken. Wij maken een stop bij een geweldige overloop, die in werking wordt gesteld als de watervloed niet kan worden verwerkt, waarvan wij foto’s mogen maken. Het geheel doet denken aan een autobaan, met heel veel banen naast elkaar. De bus rijdt over de dam, waarbij je enorme hoogteverschillen kunt constateren tussen de waterniveaus aan weerszijden, maar stopt verder nergens. De gids geeft uitleg in het Spaans, wat wij niet kunnen volgen: te rap en te moeilijk. Engels beheerst zij jammer genoeg niet, waardoor het moeilijk is onze vragen te stellen. Na afloop verlaten wij allen de bus en applaudisseert iedereen voor de gids, wat een algemeen gebruik hier blijkt te zijn. Dus doen wij dat ook, alhoewel wij weinig van haar hebben opgestoken. Jan keert terug naar de incheckbalie, waar de behulpzame man die Engels spreekt, Jan adviseert naar een park te rijden wat zij ook in beheer hebben, om te verzoeken of wij daar mogen overnachten ofschoon maandag rustdag is. De company heeft vanwege de aanleg van de dam en de ermee gepaard gaande overstroming, de verplichting opgelegd gekregen ter compensatie nieuwe reservaten op te zetten om de laatste restanten van het oude Parana Atlantic Forest veilig te stellen en te behouden. Wij begeven ons op weg naar Refugio Tati Yupi, 26 km ten noorden van Ciudad del Este. Officieel moet je van te voren toestemming verkrijgen van de Flora and Fauna Itaipu Binacional, maar het museum is op maandag gesloten, waardoor wij geen toestemming kunnen aanvragen. Geïnstrueerd door de medewerker aan de incheckbalie pakt Jan het op deze manier aan. Een leugentje om bestwil! Geluk! Een jonge medewerkster, die het terrein net verlaat maakt een praatje met ons, overlegt met haar cheffin, komt terug met een aanmeldingsformulier, wat in drievoud moeten worden ingevuld en bij verschillende functionarissen moet worden ingeleverd. De eerste aan haar voor haar cheffin. Wij krijgen tegen de zin van de bewaker aan de poor,t toestemming het terrein op te rijden en overhandigen hem een 2e exemplaar van ons inschrijfformulier. Kilometers verderop een 2e slagboom met een bewaker, aan wie wij een 3e exemplaar van het inschrijfformulier moeten overhandigen. Wij hebben aangegeven 2 nachten op het terrein te willen doorbrengen. In het weekend is het een populaire plaats om overdag de vrije tijd door te brengen! Er zijn sanitairgebouwen met toiletten, douches en wastafels. Netjes schoon en voorzien van toiletpapier. Grilmogelijkheden en overdekte ruimtes om te eten en te sporten en een voetbalveld. Ruimte om een tent neer te zetten. Eten en drinken moet je zelf verzorgen. Echter zwemmen in het stuwmeer is ten strengste verboden!!! Je mag evenmin zelf te voet of te fiets het bos in, want er zijn hier wilde dieren! Ongelooflijk: rondleiding bij de dam en verblijf en activiteiten op dit terrein, alles voor noppes!!!! Itaipu Binacional betaalt alles! Er zijn kantoren en woonhuizen op dit gedeelte. Helemaal alleen zijn wij dus niet! Op dit terrein loopt eveneens heel veel personeel rond. Bladeren bij elkaar harken tot stapels en 2 dagen later liggen de hopen bladeren onaangeroerd op dezelfde plek… Het doet mij denken aan de tewerkstelling in Nederland in de crisisjaren, toen parken werden aangelegd. Een vredige rust daalt op ons neer.
Vermoedelijk wil men zijn beste beentje voorzetten, want de bazin van Marcos heeft opdracht gegeven ons in de elektrische golfkar, -niet met de tractor (om diesel te sparen), omdat er geen andere gasten zijn om mee te combineren-, in het bos rond te rijden en langs het stuwmeer. Hij geeft ons antwoord op al onze vragen en legt uit. Hij spreekt Engels en vult met Spaans aan, als hij er niet uit komt, waardoor wij elkaar begrijpen. Het stuwmeer is een voormalige plantage, waar palmolie werd afgetapt en de basis voor Mate thee werd gekweekt. Opgekocht door de gouvernementen. Beide landen hebben 10 torens op het hydraulische complex in hun bezit. Paraguay gebruikt voor de elektriciteitsvoorziening van het eigen land slechts de opbrengst van de opgewekte elektriciteit van 3 torens, omdat zeer veel streken nog geen voorzieningen hiervoor hebben. De elektriciteit die door de 7 andere torens wordt opgewekt wordt aan Brazilië verkocht, waardoor de Paraguese regering geld beschikbaar heeft voor overheidstaken en betere voorzieningen voor de bevolking. Wij beklimmen met Marcos de nieuwe uitkijktoren aan de rand van het stuwmeer. Marcos verzucht, dat weinigen naar boven klimmen vanwege de inspanning. Eigenlijk vindt hij een lift gewenst.. Jan en ik gniffelen , want wij hebben meteen het beeld van de lift bij Salto del Monday voor ogen… In onze ogen verspild geld. Er zijn nu verschillende niveaus om van het uitzicht te genieten. Voor de diehards de top! Na de elektrische golfkar mogen wij instappen in de wagen met paard, wat volgens Marcos een andere sensatie oplevert, voor een rondrit. Hij heeft inderdaad gelijk. Wij voelen ons gefêteerd! Onderweg ontmoeten wij jongelui, gekleed in schooluniform een donkere (jogging)broek met lichtblauw shirt. Zij blijken afkomstig uit de hoofdstad Asunción , waar zij een particuliere middelbare school bezoeken, in oktober eindexamen zullen doen om na de vakantie te gaan studeren aan een particuliere universiteit om betere kansen op een job in de toekomst te hebben. De opleiding moet geheel door de ouders worden bekostigd! Bij navraag blijken alle ouders goed betaalde banen te hebben. In feite zijn wij in gesprek met de bovenlaag van de bevolking. De staatscholen en staatuniversiteiten leveren resultaten op een lager niveau en staan minder goed aangeschreven. Het schooljaar speelt zich in verband met winter en zomer af in een andere periode van het jaar dan in Europa! Met school hebben zij vanochtend de Itaipu dam bezocht en zijn in Tati Yupi in groepen verdeeld om per paard en wagen, per tractor en aanhanger of per fiets om de beurt het park te verkennen. Een meisje spreekt ons aan met een vriend. Haar tante woont in Nederland, waar zij is getrouwd met een Nederlander, maar zij kan de woonplaats niet reproduceren, ofschoon zij zelf 2x op bezoek is geweest in Nederland, want de naam van de Nederlandse woonplaats is zo moeilijk! Ergens in de buurt van Breda… En koud is het in Holland! Met 25 graden je uitkleden om te gaan zwemmen… Brrr! Haar tante lachte haar uit! Vermakelijk om te constateren , dat het tijd vergt eer je lichaam zich aanpast aan de omringende temperatuur. Wij antwoorden hen, dat wij de temperatuur in Zuid Amerika tot nu toe doorgaans als heel plezierig ervaren, terwijl zij aangeven het maar koud te vinden voor de tijd van het jaar. Sommigen hebben inderdaad een sweater , trui of jas aan, terwijl het middel van anderen getooid is met een uitgetrokken warm kledingstuk. Wij hebben een interessante uitwisseling van gedachten. Idealistisch vertolken zij, hoe zij de economie en de toestand in hun land willen verbeteren en corruptie een halt toe willen roepen door studierichtingen te kiezen, waar het land behoefte aan heeft, de juiste wegen te bewandelen en de juiste houding in te nemen. Een voor een vertellen zij, welke studierichting zij op het oog hebben. Een enkeling heeft nog geen definitieve keuze gemaakt, aarzelt nog. Anderen zijn er bij komen staan en nemen deel aan het gesprek tot een lerares hen verzoekt te verzamelen voor een afsluiting in een ruimte verderop. Onmiddellijk geeft iedereen gehoor aan het verzoek. Geen luidruchtigheid, geen gemor. Niemand die traag in beweging komt. Op een ongedwongen wijze! Onopgemerkt door ons hebben zij het park verlaten. Het contact heeft een prettige indruk bij ons achtergelaten. Dit geeft hoop voor de toekomst! Hopelijk blijven zij idealistisch en bezwijken niet voor de verlokking van geld zoals degenen over wie zij zich nu beklagen. Op dit moment bestaat er een schril contrast tussen de verschillende bevolkingsgroepen, wat niet simpel op te heffen is. De toekomst zal uitwijzen of het idealisme van de nieuwe generatie een bijdrage levert aan een beter leven voor iedereen. Vooralsnog heeft Carla op zijn ouderwets met de hand de was gewassen, want met zo’n stuwmeer naast de deur, heb je geen gebrek aan water! Schoon is maar schoon!
Boodschappen in een echt grote super, waar Jan gelukkig met Visa kan betalen. Ondertussen veel bekijks. Een oud mannetje maakt een praatje met Carla. Hij is de 1e sinds 5 weken, die Jan en Carla corrigeert! Hij leert ons het Spaanse woord voor camper , niet ! Wij hebben de hele tijd een link gehad met het Franse ! Via Hernandarias, Ciudad del Este route 7 richting Asuncion. Het begint te druppen, maar het gaat snel harder regenen. Onverwachts bereiken wij een tolstation, alhoewel het een beren slecht wegdek is!!! Wat een geluk, dat wij bij de waterval Paraguees geld hebben teruggekregen als wisselgeld! Er staat namelijk op grote borden, dat noch buitenlandse valuta noch creditkaarten worden geaccepteerd! Gs 13 mil! Dat hebben wij in ons bezit! Wat te doen als wij nog meer tolstations passeren? In een stadje Ovieto staan heel veel banken naast elkaar. Politie staat het verkeer te regelen! Duidelijk netjes binnen de parkeerstrook parkeren. Wij staan scheef. Jan moet corrigeren en verhuizen naar een grotere parkeerruimte aan de overzijde.. De politieagent fluit: Tuut! Gebaart: tuut! Elke handeling gaat gepaard met TUUT! Tot wij keurig binnen het vak staan! Bij 3 banken krijgt Jan nul op het rekwest! Tenslotte kan hij bij een mannetje op de zwarte markt Euro 50 wisselen voor 300 miljoen Guarani. Gelukkig, want er blijken heel wat tolstations onderweg te zijn!
Wij passeren Yguazu, een voorstadje van Ciudad del Este en wat kleine dorpjes. Uitgestrekte landerijen aan weerszijden! Op een gegeven moment bereiken wij Caaguazu, de grote plaats in het district Caaguazu. Wij sponsoren via Plan een meisje, Nachely Lujan Velazquez, 8 jaar oud, die Guarani spreekt en tot de gemeenschap Caaguazu behoort. Zij woont met haar ouders en oma op het platteland, waar ongeplaveide wegen zijn. Als het regent zijn deze wegen doorgaans onbegaanbaar. Openbaar vervoer beperkt zich tot de doorgaande wegen, waardoor mensen in deze gebieden heel veel lopen om hun bestemming of doel te bereiken. Nachely loopt 45 minuten om de school te bezoeken. Wij weten niet waar Nachely exact woont, omdat Plan deze gegevens niet vrijgeeft. Desondanks vinden wij het plezierig om een indruk te krijgen van de omgeving, waarin zij opgroeit. Haar vader is landbouwer en haar moeder huisvrouw. Vroeger leefde men i n dit gebied van de houtkap. Nu is alles ontbost! Wij zien hectares graan, mais, suikerriet, soja, maar ook grazende koeien. Het blijkt, dat in dit gedeelte van het land Mennonieten boeren en enorm grote bedrijven hebben. Eveneens producten verwerken in fabrieken. Keurig in rijen staan de motoren van de werknemers op de fabrieksterreinen geparkeerd. Rond 12.30 uur karren de lichte motoren van de werknemers de weg op vanwege de siësta. Plotseling stromen de terreinen leeg, alsof de schoolbel is gegaan. Het landschap verandert. Meer bebossing. Het giet van de regen! Ruiten beslaan, doordat wij geen airco hebben! Geen doen! Slechts 1 oplossing: het raam open aan de kant waar de regen niet op staat of het zo weinig mogelijk inregent! Coronel Oviedo springt eruit: hier wonen veel mensen. Wij zien onderweg talrijke verwijzingen naar Motels met lucratieve namen zoals Blue Moon, Carpe Diem en Kiss me… Het blijkt een soort Mac Drive, alleen niet voor hamburgers. Je rijdt de poort binnen aan de zijde van de entree, kiest een garagedeur en rijdt naar binnen. Hieraan gekoppeld zit een kamer met bed en badkamer. Gereed? Vervolg het rondje en verlaat met je auto via de uitgang het complex! Informatie van een Overlander, die een overnachtingsplaats zocht bij een hotel en in zijn onwetendheid hierin beland is… ..Verderop weer dunner bevolkt tot wij Asuncion naderen, rechtsaf slaan richting Lago Ypacarai om langs de oostelijke oever via San Bernardino naar Altos te rijden om bij Zwitsers op de camping wat dagen te relaxen. In San Bernardino staan prachtige huizen als 2e huis. Eveneens is hier recreatie in de vorm van pubs, disco, restaurants en hotels, maar ook kamers, huisjes en vakantieparken. Wij rijden verkeerd, maar belanden, dankzij een man, die uiteindelijk weet te vertellen, waar wij moeten zijn, het hek van de camping bij het invallen van de duisternis. René schuift de poort open van Hasta la Pasta! Wij zijn bekaf! Wij worden ontvangen met koffie. Heerlijk is dat! Wij maken met zijn vieren een praatje. Er wordt gevraagd naar onze plannen voor de komende dagen. Onze gedachten nog niet opgemaakt: Asuncion bekijken? Nog iets bijzonders hier in de buurt? informeren wij. Bij de naam van Asuncion betrekt René’s gezicht. Carla vraagt hem: vind jij deze stad niets? Veel te druk, zoveel mensen! Je wordt er gestoord van! Interessant? Nee, niet echt! Bovendien wordt er al langer dan 3 weken door kleine boeren geprotesteerd tegen de regering, omdat zij de verkregen lening moeten terugbetalen. Onprettig door gewelddadige opstootjes in het centrum. Bezoek Chaco! Veel interessanter! Eigenlijk is Paraguay voor ons een doorgaande weg naar Salta in Argentinië. Tja, wat doen wij met deze informatie? Wij laten het bezinken en trekken ons terug in onze camper om onze eigen pasta te eten in plaats van de pasta van René, eigenaar van Hasta la Pasta!
Wij hebben uitgebreid kennis gemaakt met de buren. Roemenen, die reeds 2 jaar onderweg zijn in Zuid Amerika met hun gezin, bestaande uit 5 personen. Aanvankelijk hebben zij in Europa rondgetrokken. In Zweden en Nederland gewerkt, toen de oudste nog klein was. Jaren afwisselend in Portugal en Roemenië gewoond, waar de andere kinderen zijn geboren en op school zaten. Zij werkten beiden voor de Roemeense televisie en hadden samen hun eigen bedrijf. Vanwege de stress van het werk en te weinig tijd voor de kinderen, hebben zij hun bedrijf verkocht en trekken zij rond. In een later stadium besloten eveneens het eigen huis te verkopen en de geërfde wijngaard van opa – opa’s hobby naast een hogere functie-, waarvoor kleinzoon wel belangstelling heeft, maar waarvoor Gabi onvoldoende hart heeft, zoals hij het zo mooi formuleert, om opa’s hobby voort te zetten. Via internet werken zij als freelancer en voorzien in hun dagelijks onderhoud. In Peru hebben zij een oud Volkswagenbusje aangeschaft. Sinds haar jeugd een droom van Lavinia! Samen met haar vader is zij altijd gek geweest op Louis de Funes, in wiens films de Gendarmerie halsbrekende toeren uithaalt in zo’n VW busje... Het is een buitengewoon aardig gezin: Gabriel, Lavinia, Carla, Aris en Ana. Grappig om een buurmeisje te hebben met dezelfde voornaam! Gezellig 3 kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd als onze kleinkinderen! Het schept leven in de brouwerij. Zij slapen met zijn vijven in een klein koepeltentje: pa en ma in het midden, Aris en Ana aan de ene kant met hun voeten naar elkaar en Carla aan de andere zijde. Tegenwoordig een vast patroon, want anders is het telkens een gebakkelei, wie naast wie mag slapen. Een poes en een hond, die stevig aan de maat is, maken deel uit van de partij! De hond en de kat zijn goede maatjes! De hond wordt verondersteld de kat te beschermen, maar het is een goedmoedige lobbes en niet zo fel! René heeft 3 honden en sommige andere campinggasten hebben eveneens een hond. Deze dagen op de camping wordt de rust van het gezin nogal eens verstoord, omdat de andere honden de kat letterlijk de boom in hebben gejaagd of zij rennen om de kat in de armen te nemen om hem te beschermen en de vlucht in de boom te voorkomen! Wie geïnteresseerd is in deze familie, kan een blik werpen op www.iamfamily.eu
Carla verkent de camping. Wij zijn in Klein Zwitserland!!! Overal rood geverfde keien om het pad te markeren met name bij een wending en een rode toegangsdeur voor het sanitairblok. Alles wat rood is , is afhankelijk van het formaat, voorzien van een groot of klein wit kruis : de Zwitserse vlag! Het aller fraaist is het chemisch toilet buiten het roodgeverfde toegangshek, natuurlijk voorzien van een wit kruis op de paal. Opgesteld en ingericht op eigen grond, waar geen campers mogen worden geplaatst. In het bos staat een grote witte porseleinen pot, met een doortreksysteem. Getooid met de Zwitserse vlag! Heel duidelijk in het gezichtsveld van iedereen! Een schaamhekje van bamboe NAAST de toilet en niet ervoor! Door de bamboeafrastering wordt de ontluchtingspijp voor het chemisch toilet aan het oog onttrokken. In deze ontluchtingspijp kunnen de grote campers, die slechts 1 grote tank hebben voor douche-en afwaswater plus de toilet, hun zwart water lozen. Humoristisch deze opstelling!!!! En doeltreffend voor viezerikken!! Zij worden aan de schandpaal genageld, omdat iedereen er zicht op heeft, wie wat doet…
René maakt zelf pasta en is druk bezig! Jan legt het vast met zijn camera. Deeg door de machine. De linten, die er uit komen op droogrekken in open te verrijden rekken, zoals voor het gebruikte servies in een zelfbedieningsrestaurant. Een grote ventilator aan het plafond. Alle lamellen open van de ramen, voorzien van horrengaas, om het droogproces te optimaliseren. Drie soorten pasta produceert René: Geel = normaal; Groen= met kruiden; Rood= met chilipoeder. Voldoende gedroogd? In cellofaanzakken per gewicht met een sticker erop. Klaar voor de verkoop! Hiernaast bakt Marion, zijn vrouw, heerlijk brood. Zij maakt verrukkelijke jam en heerlijk gekruide worsten. Verse eieren te koop, zo van de kip! Zij maken er met zijn tweeën wat van!! Als je wilt kan je bij hen eten, maar minstens 2 uur van tevoren moet je dit hebben gemeld. Wij maken hiervan gebruik, ter ere van de verjaardag van onze zoon. Gezellig met een Belgisch koppel, net gearriveerd. Gordon bleu met salade en pasta. Een warme Apfelstrudel met zelfgemaakt ijs toe en een lekker wijntje erbij! Een ijsje voor de buurkinderen. Wij voelen ons een klein beetje opa en oma! Zij komen niet bij ons aan tafel zitten, maar keren terug naar de tent, om volgens instructie van mama, het ijs bij haar op te eten.
Wij hebben besloten niet de ellende van protesterende boeren op te zoeken. De weekmarkt in San Bernardino aanstaande zaterdag, trekt Jan evenmin. Duitsers, Zwitsers, Russen, Oekraïners en Aziaten, zijn rijkelijk vertegenwoordigd in Paraguay, maar ook in Brazilië, Uruguay en Argentinië. Hun huisvlijtproducten zijn op de weekmarkt te koop! Paraguay is tot op heden het land met de minste restricties ten aanzien van buitenlanders om land te kopen en je in Paraguay te vestigen. Op deze camping voelen wij ons happy en relaxed. Lichamelijk en geestelijk een aangenaam klimaat!
Hermina’s wasgoed zit in de wasautomaat. Gereed, zij spoelt het nog een keer uit met de hand. Het ruikt dan zo heerlijk fris, vindt zij! Carla doet alles bij elkaar, behalve een bruine broek, waarvan zij vermoedt, dat deze afgeeft en wollen gebreide sokken. Het is een 6 kilo machine en zij heeft van Marion instructie gekregen: niet teveel erin en niet te weinig! Anders gaat de machine naar de knoppen! Zet zij erna een wasautomaat met beddengoed aan? Jan ziet haar aankomen… Vast niet blij met haar! Hij heeft andere ideeën over een interval van wasbeurten dan Carla. Het probleem lost zich vanzelf op. Annabel , die gister op haar motor is gearriveerd tezamen met haar partner Walter, vraagt of zij kan wassen, als onze was gereed is. Het beddengoed komt wel weer een andere keer aan bod. Ieder heeft recht op een wasbeurt. De was droogt beter dan gister. Bijna droog! Terwijl wij bij de thee een praatje maken met de Belgen, blijkt de luchtvochtigheid te zijn gestegen en is het wasgoed weer vochtiger geworden dan het voor de thee was! Efficiënter aanpakken de volgende keer! Gelukkig, dat slechts 1 was is gedaan, want de rest was niet droog geweest! Ook op deze camping heeft de wasmachine ongeveer 2 en een half uur nodig voor 1 wasbeurt, waardoor de kritische droogtijd te kort is als je laat wast. Jan heeft vandaag geen kaarten kunnen downloaden, want iedereen zit op internet en er is slechts 1MB beschikbaar om met elkaar te delen! Wasautomaten en WIFI hebben een Grote Gemene Deler: delen is een zeer groot probleem!!! Laat staan rekening houden met elkaar…. Gabriel is nog steeds niet terug uit Asuncion, waar het gerepareerde bagagerek op het dak van de VW bus moet worden bevestigd… Wij informeren of Lavinia en Carla met ons mee willen eten, maar dat slaan zij af. Zij wachten op de anderen. Zij hebben het koud, komen graag binnen om te warmen en voor een praatje. Zij bekijken het familiefotoboekje, waarin de kleinkinderen rijkelijk zijn vertegenwoordigd, wat Carla - het buurmeisje- met interesse bekijkt. Gezellig zitten wij bij elkaar met een wijntje en een appel voor buurmeisje Carla. Wij doen de vaat. De buurtjes duiken samen de tent in, de thuiskomst afwachtend van papa Gabriel met de 2 jongsten. Vast in het verkeer vanwege de avondspits!! Meer dan 2 uur nodig om de camping te bereiken vanwege de enorme verkeerschaos!
Een gedeelte van de campinggasten bezoekt de weekmarkt in San Bernardino om Duitse en Zwitserse specialiteiten in te kopen! Helaas heeft een van Overlanders, die naar de weekmarkt vertrekt, net haar beddengoed in de wasautomaat gestoken. Eer de was gereed is en eruit is gehaald, te laat voor ons beddengoed. Bovendien een nieuwe buurman, die onze waslijn net niet laat knappen, als hij ondanks de waarschuwing van zijn vrouw, toch doorrijdt en de waslijn goed op spanning zet, ofschoon Carla heeft aangeboden de waslijn weg te halen… Beter opruimen, want zij gaan op stap. Gebeurt wederom hetzelfde bij terugkomst, want het is een onstuimige rijder…. Geen optie voor wapperend beddengoed met stofwolken en een vieze auto er tegen aan! Jammer, het is geweldig weer voor de was vandaag: wind, warm en zon! Het wasgoed droogt als een tierelier! Voor internet echter nu een gunstige aangelegenheid, want de diehards, die alleen op zichzelf zijn gericht en niet bereid zijn afspraken te maken met anderen, zijn naar de stad! Walter helpt Jan aan een uitbreiding van zijn kaarten, waarmee Jan heel gelukkig is. Temeer nu hij er eindelijk niet wordt uitgegooid! Voor het eerst lukt het kaarten te downloaden! Walter en Annabel nodigen ons uit om met zijn viertjes ’s avonds vlees te grillen bij het kampvuur en salade erbij te presenteren. De inkopen worden door Annabel en Walter gedaan, omdat zij het stadje gaan bekijken. Met Beat & Bettie (Bettina) wisselen wij informatie uit. Zij zijn< even> naar Ciudad del Este gereden om taxfree de verloren gegane drone te vervangen en een GoPro filmcamera aan te schaffen, nadat zij in Chaco hebben rondgetrokken. Zij verhalen wild enthousiast over Chaco, maar maken de kanttekening, dat wij zelf moeten bepalen , wat ons interesseert en boeit! Twee mannen uit Rosaleda zijn op bezoek en nodigen ons uit, hen te komen bezoeken in Rosaleda, wat in Chaco ligt. Het enthousiasme van René & Marjon, Beat & Bettie en van Renato & Ernesto werkt aanstekelijk! Wij besluiten onze plannen bij te stellen. Wij blijven in Paraguay! Salta kan wachten.
De avond is gezellig! Gabriel presenteert als entree een kopje goedgevulde maaltijdsoep, wat verrukkelijk smaakt! De kinderen zijn niet geïnteresseerd in vlees en salade. Hermina heeft zich ook aangesloten en geniet! Walter is een voortreffelijke grillmeester. Jammer, dat er nog zoveel vlees over is! De gril is een vernuftig en veilig systeem met een kleine lier, waardoor bosbrand wordt voorkomen. Er komt echter weinig uitstralingswarmte vrij door de hoog opgemetselde wand. Wij krijgen het koud, bedanken de anderen voor de gezelligheid en warmen ons in bed!
Op tijd op! Auto inruimen! Ontbijt! In ons bagagedepot liggen nog 2 Lego flessen. Een mooi afscheidscadeautje voor Aris en Ana, die er blij mee zijn. Buurmeisje Carla heeft vrijdag haar ogen opgemaakt en haar lippen gestift. Uitproberen wat zij op internet ziet! Zij is 12! Carla vindt het grappig een naamgenootje te ontmoeten en te constateren, hoe zij zich ontwikkelt als meisjes van haar leeftijd. Een kettinkje met een rode steen als hanger, ooit in Marokko van een jonge Toeareg als gift ontvangen, geeft Carla door aan Carla Maria, om haar als puber te onderscheiden van haar jongere broer en zus en haar gevoel van eigenwaarde te versterken. Apetrots is zij! Doet het meteen om. Lavinia zet ons op de foto ten afscheid en wij hen. Erna nemen wij afscheid van alle andere gasten en van René en Marion, de eigenaars van Hasta la Pasta, bij wie wij broden, worsten, jam en pasta afnemen. Nu wij niet de grens overgaan naar Argentinië, kunnen wij rustig deze producten aanschaffen. Deels via de rondweg, deels door de stad, vertrekken wij richting Chaco. Asuncion is op de zondag goed te doen. Langs grote shoppingcenter en langs banken, waar een gepantserde blauwe geldauto van Brinks geld aflevert. Zo vangen wij toch nog een glimp van de stad op en zien de mensen recreëren. Kennelijk gebruikelijk om zondag tussen de middag uitgebreid met vrienden en familie door te brengen en met elkaar uit eten te gaan en marktkraampjes te bezoeken. Kennelijk een regio waar aardbeien worden geteeld, want bij het tolstation staan veel jonge vrouwen met bakjes aardbeien in de aanbieding. Carla watertandt, maar Jan vindt, dat de koelkast vol genoeg is. Eerst het een op dan het ander. Tja, dan zijn er geen aardbeien meer te koop! Eenmaal het tolstation gepasseerd, wordt de weg steeds rustiger en rustiger. Aanvankelijk moerassige uitgestrekte velden met palmen en vogels met grote landerijen, waar koeien worden gehouden, maar ook landbouw wordt bedreven. Langzamerhand wordt het droger en is alles dichter bebost. Wij rijden de Trans Chaco Highway, die het gebied als het ware in 2 delen splitst. Gran Chaco neemt qua oppervlakte ongeveer 70% van Paraguay in beslag, terwijl slechts 3% van de totale bevolking in Gran Chaco woont. Chaco is erg dun bevolkt!!! Dit is te merken!! Na uren rijden een winkeltje annex cafeetje, waar wij wat drinken en eten, en een paar woonhuizen rondom een klein meer en een plek waar de bus stopt als er iemand staat en zijn hand opsteekt als teken, dat hij met deze bus mee wil rijden. De weg wordt slechter met geweldige potholes en is regelmatig zo kapot gereden, dat je met beleid zigzaggend je pad moet zoeken. Opgelucht weer kilometers met een beter wegdek om terug te vallen op een weg vol trammelant… Grote vrachtwagens komen ons tegemoet vol beladen met koeien, die in de breedte van de wagen staan van voor tot achter. Houden zij elkaar in evenwicht of staan zij vast? Wij worden ingehaald door lege vrachtwagens, die koeien gaan ophalen, maar eveneens door de hier enorm populaire pick-ups, vol beladen taxi’s annex minibusjes en grote lijnbussen van goedkoop tot luxueus, die ons evenwel ook tegemoet komen. Oppassen geblazen, want zij rijden doorgaans met een hoge snelheid tenzij de gatenkaas ook voor hen te bar en boos is. Wij hebben van te voren te horen gekregen, dat de weg deels is kapot gereden, maar toch valt het tegen. Wij doen er langer over dan gedacht. Het benzinestation met een restaurant ernaast toont verlaten en niet vaak aangedaan. Jan had dit als overnachting in zijn hoofd, maar wij rijden door. Het lokt ons niet aan. Bij de entree van de stad, wat slechts een gat is, bevindt zich een nieuw tankstation, waar wij diesel tanken en permissie krijgen aan de rand van het platform te overnachten. Ondanks alle onbekende geluiden slapen wij als een roos!