Bolivia 5

Het is een andersoortig gebied vol schitterende tinten van de verschillende aardlagen van kalksteen, slijksteen en zandsteen, die als het ware omhoog en opzij geduwd zijn, waardoor de meest vreemdsoortige plooiingen zijn ontstaan. Geologisch en paleontologisch hoogst interessant, omdat hierdoor fossielen en met name sporen van dinosaurussen in Parque Nacional Torotoro zijn aangetroffen. Indertijd in zachte modder achtergelaten, wat zich heeft verhard tot slijksteen in de meest vreemde rotsformaties, die een 20 km lange vallei flankeren bij het dorp Torotoro, gesitueerd op een hoogte van circa 2600 m. Wij passeren een bord aan het eind van een dorpje, stoppen om te lezen, wat erop staat: Cementerio de Tortugas. Het blijkt, dat hier de begraafplaats van de Dinosaurussen is, naast het museum. Wij parkeren de wagen, bezoeken het informatieve museum, brengen een bezoekje aan de begraafplaats zonder gids, terwijl op het bord vermeld staat, dat het verboden is je hier zonder gids op te houden…. Niets te ontdekken… Twee jonge vrouwen komen ons tegemoet, geven aan het hele gebied te hebben bekeken, maar niets te hebben aangetroffen. Het is bloedheet in de felle zon! Wij besluiten terug te keren. Tot nu toe hebben wij evenmin iets anders dan zand gezien en houden het letterlijk voor gezien. Een paar dagen later horen wij van onze gids, dat in het verleden in dit gebied door Jan en alleman veel is geroofd en er in feite niets meer is te vinden. Moeten wij daarvoor entree betalen??? Alla! Het museum biedt in elk geval zinnige informatie. Wij rijden door naar het dorp Torotoro, waar wij niet qua hoogte in de garage van het hotel passen. De vriendelijke hoteleigenaar biedt Jan aan, de camper achteruitrijdend in de doodlopende straat te parkeren, waaraan het hotel deels is gesitueerd. Wij zien van deze optie af en gaan op zoek naar de camping, die wij zijn gepasseerd. Deze locatie heeft een toegangspoort, gevormd als onze bovenkant. Als wij mazzel hebben en op de juiste plaats de poort nemen, kunnen wij er precies onder door. Heel goed bekijken en opletten of dit mogelijk is… Schuin tegenover de toegangspoort wordt gebouwd. De bouwmaterialen – zand, grind, bouwstenen - liggen in de straat op het plaveisel, wat een wegversmalling oplevert. Bovendien staat er een zware motor geparkeerd. En er staat recht tegenover de poort een elektriciteitspaal, die geen stap opzij zet. Al met al een knap moeilijke toegang tot de camping. Wanneer degene is gevonden, die de camping beheert, worden de poortdeuren geopend. Moeizaam draait Jan in door de troep in de straat, maar de motor blijkt een obstakel en niemand weet de eigenaar te vinden. Tenslotte pakt een potige medewerker de motor vast en verplaatst deze, waardoor Jan de moeilijke draai voor de poort kan maken. Hoogstwaarschijnlijk lukt het precies om de poort te nemen. Het volgende obstakel dient zich echter aan. De beheerder wil dat Jan achter op het pad de camper plaatst, waardoor de doorloop niet wordt belemmerd. Er staan echter 2 grote bomen met dikke laaghangende takken. Zo staat de camper deels op het terrein, deels op de rijweg met een stoet wachtende auto’s, die niet kunnen passeren. De beheerder en zijn maat, begrijpen het probleem in 1e instantie niet. De stevige collega haalt zonder zich te haasten een kapmes achter uit de tuin, klimt in de boom en verwijdert de onderste tak, waarna de 2 mannen gebaren, dat Jan achteruit moet rijden. Dit kan echt niet, want dan rammen de andere takken ons dak met alles erop en eraan! Een ladder wordt gepakt, tegen de boom geplaatst, waarna de man met zijn kapmes alle takken, die de doorgang versperren op aanwijzing van Carla op zijn dooie gemakje verwijdert. Jan staat niet langer met zijn kont op de rijweg, maar op de toegang naar de camping, waardoor het plaatselijk verkeer niet meer wordt belemmerd. Als de boom dusdanig is gekortwiekt, dat de takken niet de zonnepanelen, het hefdak, de kist en het reservewiel op het dak schampen, waardoor alles zou kunnen beschadigen en niet meer zou functioneren, zet Jan de auto op de plek, waar de beheerder het voertuig graag wil hebben. Alle partijen zijn content. Wij hebben in Villa Etelvina een plezierige en rustige camperplek gevonden met een mooie tuin en vriendelijk en behulpzaam personeel! De volgende dag na het ontbijt gaat Eva, een van de vrouwen, die de zorg hebben voor het Hostal en het restaurant, met ons mee om een excursie te regelen. Eerst kopen wij een toegangskaart voor het Parque Nacional Torotoro, waarna zij ons naar het bureau begeleidt, waar wij een excursie met een gids kunnen boeken. Een bijzonder aardige jongeman neemt ons op sleeptouw, wanneer de taxi is gearriveerd, welke ons naar de bezienswaardigheden rijdt. Eerst bezoeken wij een plek, waar wij sporen van dinosaurussen kunnen bekijken. Wij zien diepe afdrukken als van een olifantspoot, maar ook afdrukken van 3 tenen, waarbij de gids ons erop attendeert, dat je kunt zien of er een rechter of linker poot is neergezet. De grote teen om het zo uit te drukken, staat naar binnen, terwijl de sporen als het ware een rechte lijn vormen. Er blijken in dit gebied veel verschillende soorten dinosaurussen te hebben geleefd, zowel plantenetende als vleesetende. Vele sporen moeten nog bekeken en beoordeeld worden om tot een interpretatie te komen, van welk soort dinosaurus deze afdruk hoogstwaarschijnlijk afkomstig is. Al deze sporen zijn indertijd in zachte modder achtergelaten, die echter verhard zijn en nu in slijksteen of mudstone zijn te bewonderen.
Hierna worden wij afgezet en wandelen wij naar een amfitheater, wat door natuurlijke invloeden is gevormd. Het amfitheater wordt daadwerkelijk gebruikt voor uitvoeringen. Begrijpelijk! Onze gids zingt: het klinkt prachtig! Een goede akoestiek! Wij volgen de bedding van de rivier, waarin door erosie bruggetjes zijn ontstaan en als het ware iemand op het strand ligt te zonnen. Onze gids attendeert ons op een boom, die gebruikt wordt om snaarinstrumenten te maken, omdat het hout heel hard is, waardoor de klankhoogten behouden blijven. Wij bereiken een kloof – Canyon de Torotoro - voorzien van een brug als uitzichtpunt, waardoor wij een prachtig zicht hebben op de kloof. Gieren cirkelen boven en rondom de kloof. Papegaaien met rode kop en hals huizen hier. Wij zien hen vliegen ofschoon zij ver weg zijn. Te horen zijn zij zeker! Papegaaien krijsen! De condor zien wij niet! Wanneer wij de kloof naar links volgen bereiken wij El Vergel. In de diepte bevindt zich een kristalheldere rivier, waar stroomversnellingen en watervallen idyllische zwempoelen hebben doen ontstaan. Wij horen geen klaterend water! Wij hebben de keuze 800 treden af te dalen om de waterval te bewonderen en een duik te nemen. Aanlokkelijk, want het is verzengend heet! Echter het beklimmen van 8oo treden vanuit de diepte weerhoudt ons! Wij wandelen verder, klimmen omhoog en zien tot onze verbazing een vrouw ons verwelkomen. Een kleine uitspanning, waar je wat kunt gebruiken, uit de zon maar wel op de wind met een weids uitzicht, waardoor het een verrukkelijk plekje is om bij te komen. Onze gids krijgt een drankje gepresenteerd, wat zijn vrouw heeft geregeld. Wij volgen zijn voorbeeld. Het is een mix van papaja en melk en smaakt heerlijk! Wij hebben alle drie dorst van het wandelen, alhoewel wij reeds vele malen zijn gestopt om onze dorst met water te lessen. Vervolgens zetten wij onze wandeling voort. Onze taxi staat ons op te wachten. De vrouw van de chauffeur met 2 lange zwarte vlechten rijdt ons nu. Een meevaller: zij zet ons voor de poort van de camping af, omdat de gids en zij aan onze kant van het dorp wonen. Tevreden nestelen wij ons in een hangmat onder de bomen om bij te komen van de vermoeienissen van vandaag. Terugkijkend op een plezierige dag! Cynthia, een van de vrouwen zit onder de bomen en heeft wol in haar handen. In Carasi was een van de vrouwen eveneens met wol bezig en een pin. Hoogstwaarschijnlijk is dit een vorm van twijnen, denken wij. Het is een intrigerende bezigheid om naar te kijken. Ons Spaans is nog niet zo gevorderd, dat wij haar om uitleg kunnen vragen. Zij stemt ermee in, dat Carla een video van haar bezigheden maakt. Als Carla haar de video toont, bekijkt zij deze. Erna blijft zij op veilige afstand. Op de foto wil zij niet. Misschien ingestemd met een verzoek, wat zij niet heeft begrepen…. Moeilijk om te doorgronden en te interpreteren, wat de vrouw nu denkt en vindt. Met de taxi en onze eigen gids Eduardo vertrekken wij de volgende ochtend om via een smalle bergweg ons doel – Cuidad de Itas- te bereiken. Het is best ver. Wij zijn meer dan een uur onderweg. Jan geeft aan, dat hij bewondering heeft voor de Belg in de Unimog, die zelf deze route heeft gereden. Carla antwoordt, dat hij de afgelopen dagen zelf niet anders dan dit soort wegen heeft gereden. Jan is stomverbaasd. Kennelijk beoordeel je als chauffeur de verkeerssituatie met andere ogen dan wanneer je gereden wordt! De taxichauffeur blijft achter en wij gaan te voet verder. Onze gids moet zich melden bij een checkpoint van het Parque Nacional, waarna wij omhoog klimmen. In een holte van de berg is als het ware een natuurlijke voorraadschuur, waar quinoa ligt opgeslagen. De gids legt uit, dat de boeren in berggebieden voorraden aanleggen in grotten, terwijl boeren op de hoogvlakten bomen benutten om grassen te drogen of voorraad op te slaan. Onderweg inderdaad met verwondering de beladen bomen bekeken, een associatie oproepend met boomhutten. Door goed te spieden en langzamer te rijden als een boom zich wat dichterbij de weg bevindt, hebben wij geïnterpreteerd, dat een boom een voorraadschuurtje kan bieden. Slim! Inventief! Wij klimmen verder, zien wonderlijk gevormde rotsen, waarin je met genoeg fantasie een schildpad, een kikker of mammoet kan zien, dalen af in spelonken, bekijken kleine rode rotstekeningen van een mensfiguur, een dier en een geometrisch figuur om tenslotte een plateau te bereiken, vanwaar een weids uitzicht een prachtig beeld van de omgeving oplevert. Wij klauteren naar beneden via een smal trapje van uitstekende rotsblokken in een holte van een natuurlijk gevormde kom, waar men de koeien veilig kan laten grazen, zonder dat ze kunnen ontsnappen, omdat er slechts een krappe uitgang is, die men kan barricaderen. Het verhaal gaat, dat in het verre verleden gestolen koeien van de omringende boeren hier werden verborgen… Als wij ons hier bevinden kunnen wij ons voorstellen, dat dit verhaal op waarheid zou kunnen berusten. Wanneer wij onze weg vervolgen, lijkt het alsof wij in een kathedraal zijn verzeild geraakt. Onze gids tovert een fluit tevoorschijn en laat ons genieten van zijn fluitspel en de akoestiek van de gewelven. Tot slot passeren wij een staande solitaire rots, die door erosie van wind en water eenzaam in de vlakte staat. Het is een fraai gezicht! Wij keren terug van ons bezoek aan de oude stad, die hier in het verre verleden moet zijn geweest. Onderweg stopt de taxichauffeur abrupt en wijst in de lucht. Twee condors, doorgaans een koppel, zweven in de lucht om even later achter de berg te verdwijnen. Even later ziet Carla een eenzame condor, wat door onze gids wordt bevestigd. Rozig van vermoeidheid laten wij ons door de taxi terug voeren om wederom voor de poort van de camping afscheid van elkaar te nemen. Het lopen is Carla goed afgegaan! Ondanks het moeilijk begaanbaar terrein! De kracht van het been stelt niet teleur! Er is krachtsverschil tussen beide benen en dat vergt nadenken in het gebruik! Een extra hoge trede: het linker been benutten of eerst links en daarna rechts bijzetten op de tree! Normale opstapjes en treden: links en rechts afwisselend gebruiken en af en toe rechts doelbewust extra oefenen. Het gebruik stimuleert geleidelijk het ontwikkelen van meer kracht in het rechter been. Klaarblijkelijk op onze oude dag in combinatie met de hoogte inspannende bezigheden, want Carla is ’s nachts beroerd. Of is de genoten maaltijd in het restaurant Carla niet goed bekomen? In elk geval heeft zij de volgende dag behoefte aan rust! Jan duikt onder de Unimog voor inspectie en constateert, dat het remoliereservoir lekt. Hij waagt een poging het reservoir te lijmen en met tape af te dichten, maar plastic op metaal is geen goede combinatie… Afwachten of het houdt! Gelukkig een dubbele uitvoering van de remmen: op olie en op lucht! Carla krijgt het in eerste instantie benauwd: is het wel veilig om verder te rijden! Of lopen wij het risico, dat de remmen weigeren? Nee, gelukkig niet! Voor wij Villa Etelvina definitief verlaten, biedt Eva, een van de vrouwen een kleed te koop aan, wat zij zelf heeft geweven. Het patroon is mooi, maar deels te strak geweven, waardoor het kleed jammer genoeg niet geheel tot zijn recht komt. In de coöperatieve winkel ontzettend mooie producten gezien. Hoe moeilijk met de beperkte ruimte in onze camper om niets te kopen. In feite wil je hen stimuleren in hun werk. Via vrouwenassociaties probeert men de oude vaardigheden nieuw leven in te blazen, waardoor de vrouwen nieuwe middelen van bestaan voor zichzelf kunnen creëren en opbouwen. Wij kopen, om haar niet geheel teleur te stellen, typisch Boliviaanse hangertjes, door haar vervaardigd, en hangen die in de bestuurderscabine naast de olifantjes uit China en de kleitabletten uit Mongolië met onze sterrenbeelden. Op weg richting Cochabamba. Het is problematisch om Torotoro te verlaten. De doorgaande weg is opgebroken. Er is slechts 1 route beschikbaar met een afslag langs 2 hotels, beide voorzien van een uitstekend balkon, hoge stoepen en 2 elektriciteitspalen aan weerskanten van de auto, die in de draai, precies waar wij rechtsaf moeten slaan, de doorgang belemmeren. De hoteleigenaar souffleert Jan bij het heen en weer steken, want het is bijna niet te doen om de krappe bocht te nemen. Gelukt! Wij zakken de berg af. Nog steeds een hobbel de bobbel weg. Opeen gepakte minibusjes vol jongeren komen ons tegemoet, die aardig door elkaar worden gerammeld, doorgaans op weg naar Torotoro om te wandelen en alle interessante zaken te bekijken. Natuurlijk ook minibusjes met dorpsbewoners, want dit is DE manier van vervoer als je zelf geen auto hebt. Er rijden ook bussen, minder frequent, en die zijn doorgaans duurder. Hierdoor is de minibus populair! Terwijl wij het dorpje Alfa Mayo binnenrijden, zien wij, dat het een drukte is van belang. Veel geparkeerde auto’s en een grote menigte mensen. Het blijkt een processieoptocht te zijn, die net wordt afgesloten door de priester voor de kerk. Na de zegen wordt het feest hervat met muziek en dans. De dansende vrouwen en mannen krijgen water aangereikt om hun dorst te lessen en het vol te kunnen houden. Het is een lust voor het oog! Wij moeten nog een overnachtingsplek zoeken en verlaten het feest. Wij vinden een prettige locatie voor Anzaldo op 3043m hoogte en genieten van de ondergaande zon met prachtige kleurschakeringen. Uitgerust zetten wij onze reis voort. Langzaam dalen wij af naar het dal. De weg voert ons door het plaatsje Huayculli, waar aardewerken potten en glasbewerkingen in cilindrisch gevormde ovens, gestookt op hout van de eucalyptus, worden geproduceerd, welke vaardigheden en kennis traditioneel van geslacht op geslacht worden overgedragen, waardoor de producten uniek zijn en blijven. Genietend van de bergen en van het veranderende landschap met steeds meer groen van vruchtbomen en allerlei gewassen. Wij belanden in een vruchtbaar gebied! Een groene kom van 25 km lang en 10 km breed van velden en lage heuvels, waardoor deze streek reeds in de tijd van de florerende zilvermijnen de graan- en voorraadschuur van Bolivia was en de vele mijnwerkers van voedsel voorzag. Papajaterrassen. Kokospalmen. Bananenplanten. Aardappel- en maisvelden. Granen. Via Tarata en La Angostura, rond het gelijknamige meer, is een mooie route en een geliefd recreatiegebied voor de inwoners van Cochabamba met roeiboten, kano’s en zelfs luxueuzere boten. Talloze restaurantjes langs de oever bieden uitgebreide menu’s met forel aan. Erna laat Garmin ons de stad Cochabamba - op ongeveer 2550 m hoogte- doorkruisen, waarbij wij op onverharde smalle weggetjes met ontzettend veel kassen opgetrokken in hout met prachtige rode rozen in de bloemenstad Tiquipaya belanden. Naar ons idee klopt deze bewegwijzering van geen kant! Natuurlijk zijn wij niet in het verkeerde kwadrant van de stad beland, maar er zijn wel meer fatsoenlijke wegen om te volgen! Garmin maakt soms maar vreemde keuzes! Voor ons doemt een park op met een prachtige wit gebouw: Villa Albina. Het is de woning van de voormalige tinbaron Simon Patino. Wij klimmen en bereiken onze nieuwe overnachtingsplaats in het ecologisch park Pairumani. Het is er een drukte van belang! Wij parkeren en gaan op onderzoek uit. Er blijkt een waterval te zijn… Aanvankelijk weten wij het pad niet te vinden, maar met wat hulp van recreanten, die ons de weg wijzen, beklimmen wij de berg, stappend over de grote lange wortels van de vele eucalyptusbomen, via de kortste weg evenals de vele andere bezoekers, als wij tot de ontdekking komen, dat er een slingerend pad beschikbaar is, wat door gezinnen met kleine kinderen wordt gebruikt. Goed voor de terugweg besluiten wij, want de beklimming is steil en niet prettig om naar beneden te volgen. Waarschijnlijk roetsjen wij anders te snel naar beneden… Wanneer wij de steile helling hebben beklommen, bevinden zich op het plateau, waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad Cochabamba en alle dorpen rondom, een aantal verkooppunten. Een flesje water aangeschaft bij 2 kinderen, een zelfgemaakt ijsje bij een mevrouw met een grote koelbox, gaan er na zo’n eind klimmen in de warmte wel in. Hierna bekijken wij het paadje over de nauwe richel, die naar de waterval leidt, terwijl er een behoorlijke wind staat. Wij laten dit pad voor de jonkies en keren om, want ons evenwicht functioneert in zulke omstandigheden niet naar behoren. De kanalen voeren het water van de waterval af naar beneden, waar door sluisjes wordt bepaald, welk irrigatiekanaal nu aan de beurt is om bevoorrading te leveren. Elk kanaal komt kennelijk volgens schema aan bod. Wij lopen via het kronkelige pad, gemarkeerd door wit geverfde keien, als grootouders op het gemakje tussen de heerlijk ruikende eucalyptussen door naar beneden. Het is een prachtig park zo vlak bij een heel grote stad, waar vele mensen van alle leeftijden gebruik van maken. Niet alleen om te wandelen, maar ook om in een tentje te overnachten, te barbecueën op de ingerichte stookplaatsen, te sporten en elkaar te ontmoeten. Kortom om te recreëren! Zoveel mensen als in het weekend, zien wij niet door de weeks in het park! Toch veel bezoekers! Het park is favoriet bij jonge stelletjes en ouders met kleine kinderen vanwege de speeltuin in het onderste kwadrant. Een bruidspaar maakt hier de bruidsfoto’s, waarbij de kersverse bruid haar trouwring verliest. Met zijn allen zoeken wij in het donker met zaklantaarns… Wonder boven wonder: de trouwring wordt gevonden door een vriend van de bruidegom! Bruid en bruidegom hebben nu toch een goede start van hun huwelijk!!! Elke ochtend moeten wij de camper verkassen, want wij staan overdag binnen het maaiveld van de eucalyptusbomen, die op de nominatie staan om gekapt te worden, omdat zij een bedreiging vormen voor aangrenzende panden, maar tijdens het kappen een bedreiging vormen voor onze wagen! Boeiend om te zien hoe deze geweldig hoge bomen ingezaagd worden, nadat uitvoerig bekeken is en bepaald is hoe de boom moet vallen, waardoor zo min mogelijk schade wordt aangebracht. De parkwachters echter willen graag, dat wij ’s nachts goed te bewaken zijn… Vandaar, dat wij overdag en ’s nachts op verschillende plekken huizen. Met minibusjes bezoeken wij het centrum van Cochabamba. Dit vereist een overstap in Quillacollo op de Plaza Bolivar, waar het een drukte van belang is, omdat hier alle minibusjes bij elkaar komen. Alleen weten wij niet, waar ons volgende minibusje te vinden is… Gelukkig: wij worden geholpen door vriendelijke Bolivianen. Op de terugweg eveneens. Het blijkt, dat bepaalde hoeken en weggedeelten, aankomsthaltes en vertrekpunten zijn voor bepaalde lijnen en bestemmingen. Een mens moet het maar weten… Wanneer wij voor de deur van het Convento de Santa Teresa staan, is de deur gesloten van het interessantste gebouw van de stad naar zeggen van de Lonely Planet. Wij wachten, worden aangesproken en krijgen te horen, dat het gebouw over een half uur open gaat. Terug na een half uur: geen wijziging te zien. Een man geeft aan: vandaag gesloten. Als wij uiteindelijk de toeristoffice op een nieuwe locatie hebben gevonden, vertelt men hier, dat het convent niet meer te bezoeken is. Dat weten wij dan bij deze. Hoeven wij morgen niet terug… Het is een drukke stad. Ons is verteld door Anton, de motorrijder, die wij in Tarija hebben ontmoet, dat wij Cochabamba niet moeten overslaan, want het is zo’n geweldige stad, met gezellige cafeetjes en prima restaurantjes, waar je heerlijk kunt eten. Misschien zijn wij niet in het juiste gedeelte van de stad, maar wij weten niet, waar wij deze zouden moeten vinden… Bovendien willen wij niet in het donker door de stad sjouwen en op de Plaza Bolivar moeten overstappen, terwijl de duisternis is gevallen. Wij zien af van het bezoek aan Palacia Portales, wat eveneens aan de tinbaron toebehoorde en extravagant is ingericht, omdat een bezoek aan dit paleis niet haalbaar is binnen het beschikbare tijdsbestek. Te ver weg van waar wij ons bevinden. Wij zien een druk restaurant, waar wij wat willen gebruiken. Jan bestelt een cappuccino, maar wat schetst zijn verbazing: de ober brengt voor beiden een sorbetglas gevuld met cappuccino-ijs… Wij zijn inderdaad in een ijssalon beland met een kinderspeelplaats. Het ijs is heerlijk, maar de portie is te groot! Wij missen onze cappuccino! Op zoek naar een pinautomaat, die een fatsoenlijk bedrag wil laten opnemen, want 1x diesel tanken helpt je snel van je contanten af. Dus zijn wij altijd in de voorzorg, want pinautomaten zijn niet dik gezaaid. Alleen in de grotere plaatsen beschikbaar…. Richting La Paz via de grote weg, omdat Jan de reparatie van het remoliereservoir niet vertrouwt. Nu voor de 2e keer gelijmd, want de hechting blijkt onvoldoende, waardoor wederom olie heeft gelekt. Dit is geen doen! Voor de zekerheid heeft Jan zijn vriend John gevraagd om een nieuw reservoir te regelen en via DHL op te sturen naar La Paz. Deze asfaltweg blijkt in onderhoud te zijn! In feite wordt een nieuwe bredere weg aangelegd, waardoor er veel omleidingen zijn door het zand en de löss. Tot overmaat van ramp, gaat het plenzen. Onze auto ziet er niet uit: bagger vies!!!! Na de afslag naar Oruro wordt de weg beter, maar een geschikte overnachtingsplek komen wij niet tegen. In een dorpje, Sica Sica, zou je kunnen overnachten voor de kerk. Wij hebben goede ervaringen met zulke plekjes. Dit lijkt ons wel wat. Het is druk in het dorp, zeker op het centrale plein. Jan informeert of het bezwaarlijk is als wij hier parkeren en overnachten. Geen probleem! Tegen negenen stroomt het plein leeg. Nachtrust voor iedereen! Het wordt steeds vroeger licht. Handiger om te slapen als het donker is. Dit houdt in: vroeg naar bed, op tijd wakker en je bed uit, waardoor je voor iedereen op pad gaat, een dorp of stad kan verlaten. Wij ontbijten en wat schetst onze verbazing. Wij horen buiten vrouwen praten. Als Carla door het raam kijkt om polshoogte te nemen, ziet zij aan de overzijde van de straat 2 oudere vrouwen en een jonge vrouw met een kind op haar rug zich installeren. Tafels en banken worden neergezet. Potten en pannen gewikkeld in doeken… Snel kleden wij ons aan, maar voor wij op orde zijn, schuiven de eerste gasten aan. Zij komen bij de dames ontbijten!!!! Hopelijk zijn zij snel gereed, want wij willen graag vroeg vertrekken om midden op de dag in La Paz te arriveren, voor de verkeersdrukte op zijn top is. De ellende is, dat onze auto niet van zijn plek komt voor de auto voldoende op druk is. De uitlaat met die zwarte rook zit aan de zijde waar de mensen zitten te ontbijten… Jan wil niet starten zo lang zij zitten te eten! Hopelijk is er een rustig moment zonder gasten, zodat wij de auto kunnen starten. Maar nee! Kennelijk kunnen deze dames geweldig koken!! Het wordt al maar drukker en drukker!!! Wij zijn al lang klaar!! Het is ondertussen bijna 2 uur later... Jan wordt er ongedurig van! Wat een ellende, dat niemand ons heeft verteld, dat dit een eetplaats is. Als wij het hadden geweten, hadden wij de auto 5 meter opzij gezet en niet recht voor de kerk!!! Uiteindelijk stapt Jan naar de dames en zegt, dat hij graag de auto wil starten om te vertrekken en vraagt of dit oké is, want dat er wel rook vrijkomt tijdens het starten. Geen bezwaar. Zo gezegd, zo gedaan. Natuurlijk is het niet prettig als jij daar in de uitlaatgassen zit te eten! Meteen komt er een man, die demonstratief in zijn neus knijpt, om te vertellen, dat die rook niet prettig is, maar de remmen zijn nog geblokkeerd, omdat de auto nog niet voldoende op druk is. Akelig! Zodra Jan van zijn plek kan, rijdt hij weg om de wagen op een andere zijde van het plein verder op druk te laten komen, zodat de eters niet meer in die vieze uitlaatgassen zitten. Terwijl de auto staat te dieselen, loopt Jan naar de vrouwen en geeft hen een vergoeding voor het ongemak. Deze geste stemt hen tevreden en lucht Jan op. Zodra de wagen op druk is, verlaten wij het plein, waar veel mensen zich hebben verzameld. Zo druk als het gister in de andere straten van het dorp was, zo uitgestorven is het nu. Het lijkt wel of het hele dorp zich op het plein heeft verzameld! Voor wij de grote weg oprijden, stoppen wij om brood voor onderweg te kopen. Eindelijk op weg! Zo’n slechte weg gister, omdat de weg onder constructie is, zoals het hier zo mooi wordt uitgedrukt, zo goed is het traject vanaf onze overnachtingsplek naar La Paz. Het rijdt buitengewoon snel aan. Voor wij er erg in hebben rijden wij de voorsteden van La Paz binnen. Wanneer wij een autowasplaats zien, stoppen wij om de drab van de auto te laten verwijderen, want op een camping is het verboden de auto te wassen!!!! Prettig om onze verschrikkelijk vuile auto door de regen en wegwerkzaamheden van gister een wasbeurt te geven! Man en vrouw poetsen tezamen verwoed, terwijl oma het kleine jochie zoet houdt! De camper knapt geweldig op! Van Freddie en Jacqueline – de Zwitsers van de Aziëreis - gehoord, dat wij beter de rondweg via Achocalla en Mallasilla naar Mallasa kunnen nemen, waar Hotel Oberland campingplaatsen aanbiedt. Zo ontlopen wij de drukke stad, de steile en smalle straten, wat heel plezierig is met zo’n grote bak! Via Valle de la Luna rijden wij de stad binnen. Grillige rotspartijen! Elke keer weer als wij dit maanlandschap passeren blijft het een adembenemend schouwspel! Intrigerend! Vlakbij Oberland ligt nog een kleine camping- Kolibri – met prima recensies. Carla lijkt het wel wat! Jan geeft in, maar heeft meer op met Oberland. Als wij bij Kolobri arriveren, blijkt onze Unimog inderdaad voor deze camping een bakbeest. De poort is niet hoog genoeg!! Wij mogen op een oprit buiten de poort parkeren en gebruik maken van de voorzieningen van de camping. Dit vindt Jan helemaal niets! Wij staan dan in de bebouwde kom aan de rand van de Valle de la Luna buiten de camping. Wanneer wij de stad bezichtigen, heeft niemand zicht op onze camper. Dit is terecht! Oké, wij druipen af… Waar is de toegang tot de camping bij Oberland?! Een dichte deur: Cerrado < gesloten >. De op zicht gelegen ruimte, die deel uitmaakt van het front van Hotel Oberland, blijkt te zijn verhuurd. De receptie van het hotel valt minder in het oog… Als Carla zich meldt bij de receptie, krijgt zij te horen, dat de toegang om de hoek is. Zij loodst Jan naar de toegang van de parkeerplaats, die alleen toegankelijk is als de touringcar niet meer de toegang verspert. De chauffeur is niet blij met het verzoek om de bus te verplaatsen, want hij staat in een steile straat geparkeerd. Hij voldoet aan het verzoek, Jan parkeert de camper op een prima plek, vinden wij, met mooi uitzicht op de stad. De kok klopt op de camperdeur en meldt, dat wij moeten verkassen. Dit gedeelte is voor de gasten van het hotel en het restaurant! Hij neemt Carla mee naar het muurtje en wijst naar beneden: daar moeten wij parkeren!