Adios Bolivia -> Bienvenidos a Peru

Goede WiFi op de camping in Copacabana! Wij besluiten om deze reden hier op de bevestiging van Carolien, onze agente, te wachten. Binnenkort loopt onze autoverzekering af voor de landen in het zuiden van Zuid Amerika, te weten voor Argentinië, Bolivia, Chili, Paraguay, Peru en Uruguay. Jawel, het verwachte e-mailbericht op Jans telefoon! De verlenging van de autoverzekering is geregeld: voor 6 maanden zijn wij weer onder de pannen! De nieuwe polis kan bij de receptie tegen een geringe vergoeding worden uitgeprint. Belangrijk! Bij elke politiecontrole of controle door het leger of de douane moet dit document worden overhandigd! Als jouw voertuig niet aantoonbaar verzekerd is, beland je in deze landen regelrecht in de problemen. Dit is rond! Met pijn in het hart maken wij ons op om Bolivia te verlaten. Wij hebben ongekend genoten van de vriendelijke bevolking en dit prachtige land! De passage van de grens vraagt de benodigde tijd vanwege alle formaliteiten. Aan de Boliviaanse zijde ontstaan lange rijen, doordat wij toevallig tegelijkertijd met volle autobussen en touroperator Dragoman met zijn overlandbus arriveren. Twee geldwisselaars installeren zich in het zicht van de rij wachtenden. Carla heeft het overgebleven Boliviaanse geld bij elkaar gestoken om voor Peruaans geld te wisselen en stapt op de man af in de hoop een gunstige deal te kunnen sluiten. Van te voren op internet de officiële wisselkoers opgezocht. De aangeboden koers valt niet tegen. Zie maar later een gunstiger prijs te krijgen... Beter schoon schip maken en geen ongebruikte valuta langer in je beheer hebben. Het muntgeld is reeds omgezet in een grote fles drinkwater in een winkeltje aan de overkant van de langzaam slinkende rij wachtenden. Handig en verstandig ... Eerst naar de immigratie om onze goed bewaarde reçu in te leveren vanwege de uitreis en vervolgens naar de douane voor het uitklaren van de Unimog. Hetzelfde ritueel aan de Peruaanse kant. Elk een formulier invullen voor de immigratie. Begrijpen wij de Spaanse vragen? Voor de zekerheid opzoeken in het zakwoordenboek van Van Dale. Hartstikke handig zo’n boekje in Jan zijn broekzak! Een onjuist ingevuld formulier heeft als consequentie dat wij terug worden gestuurd om een nieuw formulier in te vullen en opnieuw achteraan de rij moeten aansluiten om het in te leveren. Zinloze tijdsbesteding! Hierna de Unimog bij de douane aanmelden. Een ATM is niet op de grens aanwezig. Jammer! Wij hebben geen idee in hoeverre het gebruik van de creditcard in Peru is ingevoerd. Handig om wat meer cash in bezit te hebben... Wel vinden wij uit dat de koers aan de Boliviaanse zijde gunstiger is dan aan de Peruaanse zijde. Mazzel voor ons! Wij hebben permissie voor 90 dagen verblijf in Peru! Vol verwachting klopt ons hart. Wij worden niet teleurgesteld! Wanneer wij Peru binnenrijden genieten wij van het prachtige landschap, wat zich voortzet en overeenkomt met het landschap in Bolivia. Logisch! Wij rijden in de nabijheid van het onmetelijk groot Titicacameer! Bovendien is een grens geen scheidingslijn in de natuur. In het plaatsje Juli is de doorgaande straat afgesloten, waardoor de door Jan uitgestippelde entree richting camperplek in het water valt. Wij belanden in zeer smalle straatjes vanwege de wegomlegging. Dat is zweten voor Jan: steken om de bocht te kunnen nemen, belemmerd door hoge stoepen en balkonnetjes, met Carla op de stoep om aanwijzingen te geven. Wij kennen de verhalen van andere Overlanders, die klem hebben gezeten op de stoep of een balkonnetje hebben geramd. Uiteindelijk zijn wij uit de nauwe straatjes en krijgen permissie op het strand van Juli de Unimog te parkeren en hier te overnachten. Wij bezoeken het artisanale centrum gelegen aan het strand, waar de vrouwen met elkaar eten en ons voedsel aanbieden. Grote hilariteit als Jan duidelijk maakt, dat wij reeds hebben gegeten en hij door hun aanbod te accepteren zo rond als een tonnetje wordt... Of hij dan niet iets wil kopen. Zo’n handige schoudertas? Of een heerlijke warme trui? Carla ontdekt een tasje met een smalle draagband voor haar mobiele telefoon. Sinds het verblijf in La Paz doet de Nederlandse Simkaart niets. Wellicht doordat de telefoon enige malen op de grond is gevallen... Hopelijk in Nederland alsnog te repareren. Dit tasje voorkomt het weg steken van de mobiel in een kontzak, zodat de telefoon niet gemakkelijk op de grond kan vallen en beter beschermd is. Een goede solutie. En een paar wollen handschoenen, want ondertussen hebben 2 duimen en 4 vingers kloven ondanks de in Uyuni aangeschafte vingerloze handschoenen. Aanvankelijk lijkt het dragen van handschoenen zonder vingertoppen een handige oplossing om de camera te kunnen bedienen en fatsoenlijk te kunnen fotograferen. Het klimaat speelt ons beiden parten: op grote hoogte is het heel droog en ’s ochtends vroeg en in de namiddag, avond en nacht bitter koud. Onze huid is hiertegen niet bestand. Zelfs Jan is dit keer de pineut, terwijl hij in Nederland nooit hinder van kloven ondervindt. Hierna maken wij een wandeling over het strand. Durfals zijn het frisse water ingedoken om af te koelen. Sommige met hun gewone kleren aan. Anderen verkleden zich in een tuktuk en gebruiken dit voertuig als kleedhokje. Verschillende recreatiemogelijkheden worden aangeboden. Abseilen en Squad rijden! Met een waterfiets het water op. De mensen zijn vriendelijk en maken een praatje. Heerlijk om te zien hoe jong en oud genieten. Een schitterend uitzicht! Een prachtige zonsondergang met de maan reeds aan de hemel. Kortom een idyllische plek! Tegen het vallen van de duisternis arriveert een grote camper met een echtpaar uit Israël, die ‘s ochtends vroeg vertrekken voor wij uit de veren zijn. Elk richt zijn dag op zijn eigen wijze in. Een mens kan soms iets van een ander leren... Wanneer wij vertrekken kunnen wij de straat gebruiken, die Jan voor de heenweg had uitgezocht. Echter het heeft wat voeten in de aarde, want er staat een oude Volkswagen Kever geparkeerd. De man heeft naar ons gekeken en gewuifd, dat wij de andere straat maar moeten nemen, maar die kennen wij nog van gister en dat avontuur gaan wij vandaag niet aan! Dus barricaderen wij de straat en beduiden, dat wij graag willen passeren. Kennelijk spreken anderen hem aan. Opnieuw verschijnt hij met autosleutels, start de wagen en rijdt ons tegemoet. Wij achteruit, hij de hoek om, waarna wij omhoog willen rijden, maar wederom achteruit moeten rijden en wachten vanwege naderende tegenliggers tot deze verdwenen zijn en wie is daar? Onze Kever! Een blokje rond gereden en terug bij af!! Nota bene parkeert hij de Kever op dezelfde plek! Jan claxonneert! Een echte vrachtwagentoeter! Het galmt door de straat! De buurt grijpt in en maant de Kever Jan een nieuwe kans te geven. Dus tuft hij voor ons langs om wederom een blokje om te rijden, vermoeden wij. Jan grijpt zijn kans en tuft de steile straat omhoog. Wanneer wij boven het plein oprijden, staat de man in de Kever op de linkerhoek op ons te wachten. Hij heeft zijn lesje geleerd. Wij zijn blij, dat het tot nu toe beter verloopt dan gister. Een zee van ruimte op het plein en vervolgens naar de brede doorgaande straat. Wat schetst onze verbazing! De brede straat is opgevuld met marktkramen aan weerskanten en het doorgaande verkeer wringt zich er tussendoor; letterlijk en figuurlijk! Wij voegen in en worstelen ons door de drukke straat. Het is een gezellige bedoening en een drukte van belang. Van alles te koop. Wat opvalt is dat zoveel mensen bloemen kopen of bloemen dragen en er zoveel bloemen te koop worden aangeboden, hetzij per bos, hetzij in een speciale verpakking van aluminiumfolie. Met name gaat het om gladiolen. Na een paar honderd meter staat het verkeer vast. Wij hebben de camper zo dicht mogelijk tegen de kramen aan gezet, zodat de ons tegemoet komende auto’s kunnen passeren, waarna wij op onze beurt zouden kunnen rijden... Had je gedroomd!! In Zuid Amerika is het niet anders als in Europa, Afrika en Azië: je douwt gewoon door! Een ander krijgt op zijn beurt niet de gelegenheid, met het gevolg, dat alles letterlijk muurvast staat! Niemand kan of wil achteruit rijden. Mensen wenken, dat wij door moeten rijden, maar wij zullen alles schampen en meenemen en bovendien enorme krassen oplopen door de ijzeren parasols boven de uitgestalde koopwaar. Rebels zeggen wij: neen! Vertellen wat het probleem is en wijzen. Met vereende krachten worden kramen achteruit getrokken en ijzeren parasols gekanteld, waardoor wij centimeter voor centimeter vooruit kruipen, met een Carla hangend uit het open raam om te inspecteren of Jan de wagen verder kan laten rollen of niet, terwijl Jan de linkerzijde in de smiezen houdt. Het is een evenement! Iedereen geniet, glundert en juicht als wij de chaos op deze manier aan het oplossen zijn. Niets geen boze mensen... Zodra wij de verkeersknoop hebben ontward, neemt de politie het heft in handen. De verkeersstroom wordt gereguleerd. Om de beurt mag een klein gedeelte van de rij wachtenden de nauwe doorgang passeren. Geen mogelijkheid om te parkeren in deze chaos om brood in te slaan, alhoewel wij vrouwen genoeg zien die brood te koop aanbieden. Wij laten de gezellige drukte achter ons, verlaten Juli en rijden richting Puno. Wel realiseren wij ons, dat wij hoogstwaarschijnlijk vlotter de stad hadden kunnen verlaten, wanneer wij evenals de Israëli’s vroeg zouden zijn opgestaan en weggereden. Wanneer wij wederom een dorpje doorrijden proberen wij, na een aantal vergeefse pogingen in dorpjes ervoor, brood te bemachtigen. Twee Belgische meisjes, die op de fiets reizen, zitten op de stoep heerlijke verse broodjes op te knabbelen. Zij wijzen waar zij de broodjes hebben gekocht. Jan ernaartoe. Helaas: de broodjes zijn uitverkocht. Nog ander brood te koop? Jazeker! Een mooi gevlochten brood met een gezichtje erop. In Copacabana op de markt op de dag voor ons vertrek zat een vrouw, die een heel tafelblad vol met deze gezichtjes te koop aanbood. Jan krijgt uitleg, maar de ware betekenis ontgaat hem. Ons Spaans is niet altijd toereikend. Wanneer wij onderweg een plekje zien om te lunchen eten wij van het brood. Beiden vinden wij het vreemd smaken. Dan vertelt Jan, dat het brood iets met de doden te maken heeft... Het kwartje valt. Eindelijk gaat ons een lichtje op. Het is Allerzielen en Allerheiligen. Een begrip voor Rooms Katholieken! Voor protestanten een ver van je bed show. Is dit brood om op te eten of legt men dit brood bij het graf, zoals men flesjes drinken en heerlijke traktaties bij graven en herdenkplaatsen van ongevallen deponeert!? Wij hebben geen flauw idee! Treurnis om uitverkochte broodjes... Het wordt ons nu duidelijk, dat 3 dagen achtereen bijna alle winkels in de dorpen gesloten zijn en wat de reden hiervan is. Aansluitend worden namelijk de derde dag de slachtoffers van de aardbeving en aardverschuiving herdacht. Werkelijk geen brood, groente, fruit of vlees is te koop. Buitengewoon lastig in combinatie met de grenscontrole, waarbij alles wat vers is, ingenomen kan worden.De consequentie is, dat je met je inkoop hier rekening mee houdt. Je plant alles in te kunnen kopen wat je nodig hebt als je de grens bent gepasseerd. Er rest ons geen andere optie dan drie dagen restjes eten. Niet bepaald gezond! Het witte brood met het gezichtje is droog. Jan bedenkt, dat hij er broodpap van kan maken. Hij doet dit wel eens vaker als het zo uitkomt. Hij vindt broodpap heerlijk! Aan Carla is het niet besteed. Carla houdt het bij crackers. Jan voelt zich hondsberoerd na het eten van de broodpap! Wij besluiten de rest van het brood aan de straathonden te schenken, die in Peru evenals in Bolivia in grote getale aanwezig zijn. Wij dolblij er van af te zijn, zij hondsblij met deze hap. Puno is een grote stad vol bedrijvigheid, gebouwd tegen de helling rond het Titicacameer. Wij willen een boottocht maken naar de drijvende eilanden. Jan heeft een overnachtingsplaats vrij dicht bij de vertreksteigers gevonden, wat te voet aan te lopen is, terwijl de camper wordt bewaakt. Het is een parkeerplaats, met een voetbalveld in de ene hoek, waar jonge mannen in de lunchpauze een partijtje voetbal spelen. Aan de andere zijde is een bedrijf gevestigd met een laadstation, waar wagens af en aan rijden om te laden en te lossen. Een grote vrachtwagen met bierkratten staat tegenover ons geparkeerd. Kleine vrachtwagens rijden af en aan om bier te laden. Wij zijn de stad binnen gekomen via brede straten. Indachtig de smalle straatjes in het stadje Juli is het rijden van een vrachtwagen met aanhanger hier kennelijk een probleem. Een vernuftige oplossing. Een vrachtwagen met gasflessen staat aan de zijkant geparkeerd, zodat hij niet geramd kan worden, wat de veiligheid van een ieder ten goede komt. Wij eten een boterhammetje en vertrekken naar de haven, waar wij een boot naar de eilanden in het Titicacameer kunnen boeken. Touroperators te kust en te keur! Wij oriënteren ons en kiezen een tocht naar de drijvende eilanden met een vrij kleine motorboot.Wij kunnen binnen of boven op het dek zitten. Op het achterdek stinkt het naar diesel. Onaangenaam: misselijk word je hiervan! Wij kiezen voor boven op het dek, vanwaar wij een prachtig uitzicht hebben op de rietvelden in het water. Het totora riet, wat hier uitbundig groeit, wordt door de Uros bevolking gebruikt om drijvende eilanden te construeren. Telkens wordt de bovenlaag vernieuwd, omdat de onderlaag wegrot. De drijvende eilanden bestaan uit meerdere lagen, waardoor alles veert en wegzakt en omhoog komt, wanneer je loopt. Simpelweg balanceren als je je verplaatst. Ofschoon er voor de toeristen deels plankiers zijn gelegd om dit euvel min of meer weg te nemen. Echter de weg naar de toiletten vraagt acrobatische toeren, maar het gaat goed: Carla blijft op de been! Het riet wordt gebruikt om huizen en boten te construeren en heeft allerlei andere toepassingen. Wij worden met gezang door meerdere vrouwen begroet op een van de eilandjes, waarna een vertegenwoordiger van de plaatselijke bewoners, in het Spaans vertelt over hun geschiedenis en hun bestaan. Helaas kunnen wij dit niet goed volgen. Jammer! Als je het niet begrijpt, kan je evenmin vragen stellen. En die wellen bij je op als je alles gadeslaat... De vrouwen laten zien, welke producten zij maken en willen gaarne handel drijven. Slim opgezet! Elke vrouw nodigt een echtpaar of koppel uit haar huis te bekijken, waarna koopwaar wordt geshowd. Zo zijn wij na dit bezoek een geborduurde tafelloper rijker voor in de camper en Jan een schoudertas, terwijl een kleine rieten praam als hanger onze bestuurscabine verfraait... Hierna worden wij in een rieten boot naar het centrum vervoerd, terwijl jonge Uroskinderen tijdens het vervoer zingen en voor wij de bestemming bereiken graag een gift in hun handen krijgen toegestopt. Drinken, eten, iets lekkers of nog meer souvenirs kunnen op dit eiland worden aangeschaft. Wij keren huiswaarts met de motorboot. Op het dek is het ondertussen kil. In de kajuit is het behaaglijk. Wanneer wij hebben aangelegd kiezen wij voor de route via de boulevard. Nog even flaneren: evenals de Peruanen genietend van de zoele avond en de mooie vergezichten. In de ochtend worden wij gewekt door voetballende jonge mannen. Een goed begin van de dag voor je aan het werk of aan de studie gaat. Bovendien is het vroeg in de morgen een aangename temperatuur om te sporten. Het parkeerterrein is gevuld met tuftufs, die hier net als wij de nacht hebben doorgebracht. Dit keer verlaten wij vroeg de stad indachtig het probleem van gisteren. Wij hebben ons lesje geleerd. Wij verlaten het parkeerterrein, maken een U-bocht, volgen het navigatiesysteem en worden op een gegeven moment verteld rechtsaf te slaan. Een enorm steile straat doemt voor ons op ..... Jan schakelt terug en klimt in een heel lage versnelling omhoog... Vanwege de hellingshoek lijkt het of wij als een raket de lucht in gaan, maar wel kruipend....Eerste kruising, tweede kruising, derde kruising, vierde kruising, vijfde kruising... Hoeveel kruisingen volgen nog, eer wij rechtsaf moeten slaan? Carla zit met zweet in haar handen...Oh wee, als wij moeten stoppen om voorrang te verlenen of als iemand voorrang neemt... Gegarandeerd grote ellende om weer op gang te komen! Achteruit rollen, stil vallen van de motor in het ergste geval... Aan weerskanten staan auto’s geparkeerd. Talloze tegenliggers. De straat is geschikt om als personenauto’s elkaar te passeren, maar niet breed genoeg voor een Unimog en een personenauto tussen aan weerskanten geparkeerde auto’s door. Carla’s schietgebedje wordt verhoord. Vol ontzag kruipen alle tegenliggers in gaten tussen geparkeerde auto’s om de Unimog ongehinderd zijn weg te laten vervolgen. Auto’s uit zijstraten stoppen of rijden achteruit om ons vrij baan te geven. Carla is de tel kwijt door de spanning, maar eindelijk is er de zoveelste straat waar gelukkig niemand nadert op het moment, dat wij de bocht moeten nemen. Weer horizontaal! Vanuit grote hoogte kijken wij neer op het centrum van de stad! Evenals het grote witte Christusbeeld met uitgestrekte beschermende armen voor ons... Wij belanden op de grote weg richting Cuzco.