Llaegada en Chile Norte

Llaegada en Chile Norte
‘S ochtends vroeg opgestaan in el Planchon in Peru om de grens met Chili te kunnen passeren. Om 10 uur rijdt .Lobbes op de Pan America HW of route nr 5. Een mooie asfaltweg, tot onze navigatie apparatuur aangeeft dat we rechtsaf moeten. Jan zegt volgens IOverland is dit een slechte weg laten we doorrijden. Een eind verder op blijkt de aangegeven weg op MAPSme niet te bestaan. Er zit niets anders op of door te rijden langs het vliegveld van Tacna. Jan zegt laten we maar langs het vliegveld rijden. Tot dan toe een redelijke weg. Helaas na het vliegveld is de weg in onderhoud en rijden we over een wasbord. Net voor de grens begint een mooie asfaltweg. Carla zegt zie je die afslag, ja zegt Jan, die ziet er beter uit hè , dat was die afslag die we niet hebben genomen. Zo zie dat je kaart materiaal niet altijd klopt. Bij de grens is het kantoor aan de Peruaanse zijde dicht en kan je doorrijden naar de Chileense zijde. Hier zitten tevens de beambten van Peru. Jan toont het papier wat je vooraf moet invullen, de vrouwelijke beambte zegt dat er 3 kopieën nodig zijn. Heeft Jan helaas niet. Hij kijkt hulpeloos. No problema zegt de beambte en regelt dat er 3 kopieën aan de overzijde worden gemaakt. Bij elk loket wordt dit formulier dan ingenomen en gestempeld. Stempels in de paspoorten uit Peru in Chili. Lobbes uitgeklaard in Peru, ingeklaard in Chili en dan de SAG. We hadden een bosje tarwe met een nep dollar en een heilige in de standaard van de vlag gestoken met nieuwjaar. Dit werd ingenomen zo ook de 2 guaves. De beambte adviseerde ons altijd in te vullen dat je verse producten bij je hebt anders kan het je veel geld kosten. Aardig van haar. Binnen een halfuur waren we op Chileense bodem. Na een half uurtje rijden, rij je Arica in. Een stoffige stad, het is nog vroeg en om hier nu al op de camping te gaan staan, lokte ons niet. Doorgereden op de Panam. Onderweg rijden ons in totaal 12 Campers van de Seabridge Panamerica tour tegemoet. Seabridge kennen we van ons Azië avontuur. In het verleden hebben we overwogen om met hen te reizen maar dit vrije leven als moderne zwervers bevalt ons beter. We gaan richting het zuiden door een droge woestijn over een grotendeels rechte weg. Er duiken plotseling langs de weg op een heuvel beelden op. Op wegenkaart staat hier vermeld Desert statues. Een goed moment om te lunchen. Tijdens de lunch op de parkeerplaats rijden er 3 Toyota landcruisers de parkeerplaats op. Het blijken Brazilianen te zijn. Ze rijden even later de heuvel op tot bij de desert sculpturen en bekijken ze vanuit de de auto’s. Komen terug en maken een kort praatje waarna ze richting Putre vertrekken. Ook wij vertrekken na de lunch. Het landschap is heuvelachtig Zandduinen en rotsen trekken aan ons voorbij. De rijwind is heerlijk en zorgt voor de nodige verkoeling en stof. Langs de weg veel monumentjes met rode vlaggen voor de mensen die hier een dodelijk ongeluk kregen met talloze waterflessen. Tegen vier uur ‘s middags is het voor ons tijd om een slaapplek te vinden. Punta Camarones lijkt ons een geschikte plek on te overnachten. Voor de afslag is er drugscontrole door de politie. Ze kijken naar ons met Carla achter het stuur en wuiven dat we door mogen rijden. We hadden nog wel coca thee aan boord (: .
Na de afslag een mooie eenbaansweg tot bij het strand met langs de weg een aantal kippen boerderijen. De weg naar het strand is behoorlijk stijl en onverhard. Carla manoeuvreert hem netjes naar beneden. Er is een mooi plekje midden op het strand. Op een heuveltje van zand kan Lobbes staan met de neus in de wind.
Even later komen nog wat meer mensen met de auto’s . We verbazen ons, er rollen 6 tot 8 mensen uit een vierpersoons auto. Een aantal mannen gaan met een lijn vissen. Eentje maakt een kampvuur aan. Later als de mannen met de gevangen vissen komen, wordt de BBQ aangestoken met het houtskool van het kampvuur. We verbazen ons de volgende morgen nog meer hoe vijf vrouwen in een koepel tentje konden slapen. De mannen sliepen in de auto op de stoelen. Wij zouden geradbraakt zijn. Het gezicht wordt met wat water uit een fles gewassen en klaar is men.
Carla had gisteren al op een smalle weg langs de de klif een beeld van een indiaan gezien. Dit zou een mooi uitzichtpunt zijn. Jan had hier niet zoveel zin in. Een smalle weg zo halverwege op de klif, het lijk hem niets. Je weet als een vrouw aanhoudt zwicht je als man. Dus na ons ontbijt toch omhoog. De weg wordt smaller en smaller. Zo smal dat het re wiel op de rand rijdt. Jan met samen geknepen billen achter het stuur, terug keren houdt achteruit rijden in op een smalle weg, geen optie Gelukkig is deze weg maar 1,5 km lang. Even later als de weg weer wat breder wordt zegt hij” dit doe je me toch geen 2e keer aan” . Aan het einde van de weg een kleine stijger waar een paar vissers met hun boot bezig waren. Een mooie plek echter de weg is geschikt voor pick-ups en niet voor onze wagen. En natuurlijk moeten, nadat we achteruit op de stijger hebben gekeerd, weer terug. Het uitzicht is er mooi de moeilijkheidsgraad erg groot, maar we hebben het gered.
We halen opgelucht adem als we in Punta camarones aankomen. Om weer op de Panamerica te komen rijden we de zelfde weg terug zoals we gekomen waren. Langs deze weg staan 2 mooie beelden van indianen uit hout gesneden. Op de Panamerica gekomen trekken rots en zand woestijnen aan ons voorbij met hier en daar een kippen boerderij. Je vraagt je af waar komt het voer voor deze kippen vandaar in deze verlaten woestenij. Tegen lunchtijd doemt er een bord met de aankondiging van de Geoglifos de Tiliviche in de woestijn op. Mooie Geogliefen decoreren een drietal duinen of heuvels. Op de parkeerplaats een boterhammetje met kaas gegeten en een glaasje melk. We blijven Hollanders en drinken graag melk. Na de lunch vervolgen we de Panamericana. De weg (route 5 ) is een prachtige asfaltweg. Langs de route liggen een aantal verlaten nitraat mijnen met verlaten dorpjes. Toen de olie industrie nitraat ging produceren, wat goedkoper was dan het nitraat wat hier gewonnen werd, sloten de mijnen hier en trokken de mensen weg.
Onze doelen voor deze dag zijn de Geoglifos van Cerros en van de Pintados. De Geogliven zijn op een lengte van 1,5 tot 2km breedte op de heuvels gevormd. De afbeeldingen variëren van geometrische figuren mensen een barende vrouw speren en ladders. In het bezoekerscentrum vertelt men dat deze Geogliefen stammen uit 500 tot 1500 jaar voor Christus. Deze raadselachtige figuren dienen als bakens in de woestijn. De handelsroute voor de nomaden loopt hier langs. Doordat hier water is konden de nomaden hier water innemen. We bekijken de heuvels laat op de middag. Door de stand van de zon zijn de figuren goed zichtbaar. We genieten en concluderen dat dit wel indrukwekkender is dan de Nasca lijnen. Het Park sluit om 18.00 uur om verder te rijden lokte ons niet. Bij de entree van het park ligt een verlaten treinstation waar men nitraat via het spoor naar Pisagua vervoerde. Het plekje tussen de verlaten wagons en de overslag lijkt een prima spot om te overnachten. Als het donker is verrast ons een heldere sterrenhemel. We slapen als roosjes in deze stilte. De volgende morgen is het zondag en blijft het park gesloten. Ons reisdoel wordt de stad Calama. Tot aan Calama rijden we door de woestijn. Voor Calama ligt een heel grote kopermijn. Op aanvraag kun je die bezichtigen. We slaan dit maar over. De stad is voor deze mijn ook verhuisd. In Calama ligt een camping. Garmin lijdt ons door allerlei straatjes zodat we zelfs langs de camping in eerste instantie voorbij rijden. Op de camping loopt een oudere man ons te gemoeten en wijst de plek aan waar we de wagen kunnen parkeren. Bij het inschrijven laat hij ons de Nederlandse vlag zien. Hij hangt de vlag niet op zoals hij dat bij vrienden van ons gedaan had. Even later komt er een SUV het terrein op rijden, man vrouw en 2 kinderen. Ze zetten een tent op. Op een tafel wordt drinken voor de kinderen klaar gemaakt. De SUV heeft een Peruaans kenteken maar we horen ze Duits spreken. Even later maken we kennis met elkaar. Het blijken een leraar en lerares te zijn die door het Duitse gouvernement uitgezonden zijn naar Lima in Peru om aan een Duitse middelbare school les te geven voor een paar jaar. Ze vinden het een hele uitdaging daar les te geven. Leerlingen zijn gemotiveerd om kennis te vergaren. Overal in Peru, Bolivia, Chili en Argentinië vindt je Duitse scholen en verenigingsgebouwen. Veel wordt door Duitsland gesubsidieerd. Toen we in Rusland reisden zagen we dit ook. Dit zal wel van voor die Wende zijn. Oost Duitsland zal deze scholen wel onderhouden hebben. Duitsland doet zo wel veel aan zijn imago. Veel mensen sturen hun kinderen voor onderwijs het liefst naar een Duitse school. Het geeft je kind een betere kans om verder te studeren.
De volgende dag op weg naar de geisers van El Tatio. Deze geisers zijn de hoogste gelegen geisers ter wereld. In het plaatsje Chiu Chiu willen we een kerkje bezichtigen . Bij aankomst blijkt de kerk gesloten. Jammer want de kerk is opgetrokken van cactushout verbonden met leren koorden. Dan maar rond het kerkje gelopen. Zo is het toch mogelijk iets van de opbouw te bekijken. De weg loopt door een prachtig berglandschap met kleurrijke bergen tgv de verschillende mineralen. De weg is voor het eerste deel geasfalteerd echter de bruggen over de verschillende riviertjes zijn nog niet klaar. Er is een omleiding door de rivier gemaakt als tijdelijke oplossing. Voor Lobbes geen probleem en Jan, die geniet achter het stuur. Het laatste deel is echter weer ripo. We rammelen wat af zo. De veiligheidsgordel van Carla zit zo strak op een gegeven moment dat ze er gallisch van wordt. De weg een paar km voor de bestemming is met een wals vlak gemaakt en dat rijdt weer lekker. Geen gehobbel! Het is sluitingstijd. De ranchers sluiten de slagboom en spuiten de parkeerplaats nat om zo het stof wat tegen te gaan. Een rancher wijst ons aan dat we achter het centum tegen de gevel aan moeten gaan staan. Dat was ook maar goed. In de nacht stormde het met forse wind vlagen. We genieten van de zonsondergang . Helaas door de lichtvervuiling (helle straatlantaarns verlichten de parkeerplaats en de entree) konden we niet genieten van de prachtige sterrenhemel . Op tijd naar bed. Deze nacht was erg koud -1graad met storm.
Lekker in bed met de kachel aan en onder de slaapzakken. We sliepen op 4300m hoogte. Gelukkig geen probleem met hoogte ziekte. De volgende morgen om 5 uur opgestaan. Het park gaat om 6 uur open en de stoom uit de geisers zie je beste ‘s morgens als de zon op komt. Lange pluimen in de lucht. Een prachtig gezicht zo met de opkomende zon. Naarmate de dag vordert worden de pluimen korter doordat de omgevingstemperatuur hoger wordt. We blijven hier tot een uur of 12 en na wat gegeten te hebben vertrekken we naar San Pedro de Atacama. Ook nu weer rijden we door een prachtig berglandschap met uit zicht op de omliggende vulkanen. Onze tank raakt aardig leeg als we in San Pedro de Atacama aankomen. De navigatie wil ons een eenrichtingsstraat insturen. Doen we toch maar niet. Hierdoor blijven we rondjes rijden en komen weer in een straat met achteraf een richting. Maar nu staan we halverwege een smalle straat met winkeltje aan beide kanten. Jan moet keren. Onder begeleiding van Carla lukt het Jan Lobbes te keren na heel wat keren steken. Koste zweetdruppeltjes. Maar hoe dan bij het tankstation te komen? Na veel rond vragen komen we in een smalle straat. Halverwege een bord van een tankstations. Je rijdt dan een erf op waar je vervolgens in de rij gaat staan tot je kunt tanken. Hierna weer wat gemanoeuvreer waarna we via de smalle straat op het centrale plein uitkomen. De stad San Pedro de Atacama is een stoffige stad in de tijd dat wij hier waren. Het trok ons niet hier te blijven. Op Ioverlander hadden we een camping net buiten de stad ontdekt. De camping was nog niet helemaal klaar. Nadat we een boom en een paar stuiken gesnoeid hadden kon Lobbes op een inham staan. Een vriendelijke campingeigenaar die zelf een Overlander was en nu een camping ging runnen. De vrachtwagen waarmee hij had rondgereisd was nu nog zijn woning. Tijdens ons verblijf werd hij met zijn wagen ingehuurd om voor een auto fabrikant om als kleedruimte te dienen voor de mannequins. De foto sessies waren midden in de woestijn. Het remsysteem blijft problemen geven. De luchtdruk in het remsysteem loopt toch nog steeds te snel omlaag. Op advies van Donald (onze Nederlandse Unimog specialist) is Jan onder de wagen gekropen en heeft het lekkende ventiel uit elkaar gehaald en schoon gemaakt. Gelukkig is na deze operatie de luchtdruk in het remsysteem weer goed en kunnen we de woestijn in. Valle de Lunes staat als eerste locatie op om te bezoeken. Een schitterende vallei. Jullie moeten maar op Google en in de Wikipedia kijken. Het staat daar mooier omschreven dan dat ik het kan opschrijven. Op de camping besluiten we dat we de Paso Sico nemen naar Argentinië.