De langste bergketen van de wereld

De langste bergketen van de wereld


Wat te doen? Ons hart neigt ertoe om naar Urugay te rijden om Fritz en Anna te ontmoeten. Rijden via Bolivia is de kortste weg, maar de Boliviaanse grenzen zijn nog steeds gesloten! Omrijden via Chili en Argentinië kost zoveel tijd, dat wij te laat zullen zijn om elkaar te zien, want het schip met de camper vertrekt binnenkort en hun vlucht terug naar Europa is hierop afgestemd. Een retour met het vliegtuig Cuzco - Montevideo is aanzienlijk duurder dan wij verwachten. Overnachten en vervoer ter plekke komen daar boven op. De verschillende opties zijn geen haalbare kaart. Bovendien zal het voorbereiden op de zeereis van de camper ontzettend veel energie vragen van Fritz in deze omstandigheden. Wij kennen hem langer dan vandaag. Hij wil heel graag de touwtjes in handen houden. In die zin kunnen wij hem niet echt helpen. Wij zijn eerder een belastende factor in het verdelen van de beschikbare energie. Hoe fijn zij het ook zullen vinden om ons te zien. Voor alle partijen beter het te laten zoals het is. Debora, de Canadese buurvrouw, vraagt aan Carla of zij zin heeft om met haar de stad in te gaan om gezellig te winkelen, wat te drinken en om 7 uur vanavond naar het dansen te gaan kijken. Zij heeft behoefte aan een middagje als vrouwen onder elkaar. Carla en Jan hebben echter hun eigen plannen voor vandaag, willen niet teveel hooi op hun vork nemen en afhaken als hun lichaam hen een halt toeroept. Moeizaam wanneer je met vreemden bent. Later in de middag blijkt Deborah op bed te liggen: last van de hoogte van 3593m…Ieder zorgt op zijn eigen wijze nu voor zichzelf. Mili draait nog een laatste was voor ons. Marie, een jonge wielrijdster uit Keulen, zit weggedoken in haar minitentje vanwege de regenbuien en de kou. Wij vragen haar of ze zin heeft met ons in Cuzco een pizza te gaan eten. Dat vindt zij gezellig. Met zijn drietjes gaan wij op weg naar beneden. Halverwege worden wij overvallen door een hoosbui! Wij en andere wandelaars drukken onszelf plat tegen de gevel om onder de smalle rand van het overstekende dak van het pand zo weinig mogelijk nat te worden. Het is ijskoud! Het hagelt! Plots zwaait de deur open voor een bezoeker, als wij hem ruimte bieden aan te kloppen. De heer des huizes nodigt ons allen binnen te komen en op een stoel plaats te nemen. Het is een verademing om op hun overdekte veranda te mogen schuilen! Wij komen bij van de kou! Even plotseling als de hoosbui is aangevangen, even abrupt is het droog. Alleen de gladde natte keien van het wegdek zijn getuigen en vereisen beleid en oplettendheid tijdens het wandelen. Het is glibberig! Behoedzaam proberen wij ons evenwicht te bewaren om onderuitgaan te voorkomen! In het restaurant is het heerlijk warm in de stralingswarmte van de op hout gestookte oven. Met smaak eten wij de homemade pizza. Bij El Gato halen wij de laatste boodschappen en laten ons in de taxi naar boven brengen via de omweg: de Pumacurco is wederom door de regen ontoegankelijk! Het is jammer dat wij Jan’s oudste broer niet in een gesprek via de WhatsApp van zijn zoon persoonlijk kunnen feliciteren, maar wij willen ons vertrek niet nog langer uitstellen. Tijdsruimte willen wij behouden, om de kust te bereiken om onze wagen op de boot te zetten, waar de politieke omstandigheden in de verschillende landen ons ook zullen brengen. De afgelopen maanden is het onrustig geweest in Ecuador, Colombia en Brazilië en bestaat er nog steeds onrust in Bolivia en Chili. Wij nemen afscheid van Mili, de beheerster van de camping, complimenteren haar en schenken haar theedoeken met Nederlandse afbeeldingen erop van molens, klompen, klederdrachten, tulpen en zo meer, als dank voor de verschillende malen, dat wij van haar gastvrijheid en zorg hebben mogen genieten. Marie schenken wij een tablet chocolade als hartversterking voor haar verdere reis. Zij bezint zich of zij met de fiets verder trekt of haar fiets naar Duitsland opstuurt. Zij voelt zich onveilig op de fiets in Peru, omdat het overig verkeer onvoldoende rekening met haar houdt. Zij is reeds verscheidene malen bijna van de sokken gereden! Een totaal andere situatie dan in Argentinië, Bolivia en Chili. Wij kennen de weg, die zij wil volgen. Op haar vraag hebben wij geantwoord, dat de situatie onveranderd blijft op dit traject. Een andere keuze is niet beschikbaar! Het wegennet wordt beperkt door het Andesgebergte, wat de toegankelijkheid in Peru bemoeilijkt. Nieuwe trajecten aanleggen in de bergen vergt enorme investeringen. De vogeltuin en kleine dierentuin buiten Pisac op de weg naar Cuzco bezoeken wij helaas ook nu niet. Jan voert naast de geringe parkeerruimte een ingestorte brug aan op de te volgen route via de Cordillera Urubamba en Cordillera Vilcabamba, zoals op iOverland valt te lezen. Een andere Overlander heeft recent hierdoor moeten terugrijden, heeft Jan ontdekt als hij de weg checkt, die door Milli’s echtgenoot wordt geadviseerd, die zelf eerder dit prachtige traject heeft gereden met zijn 4x4. Het zou een leuke combinatie zijn geweest! Jan stelt, dat als Carla deze bezienswaardigheid graag had willen bezoeken, wij tijdens ons verblijf in Cuzco hieraan met een taxi een bezoekje hadden kunnen brengen. Tja, niet echt aan de orde geweest vanwege de geplande combinatie. Bovendien zoveel andere factoren in het spel… Wie weet bestaat er elders een optie vogels te bekijken…Wij verlaten Cuzco. Vanaf de Don Bosco zien wij op de dag van vertrek een dansgroep in fleurige kleding optreden op een van de pleinen. Jammer, dat wij niet kunnen kijken…Deze reis hebben wij tot nu toe niets van die aard gade geslagen, omdat er niets viel te zien! Wij vervolgen onze weg en herkennen zoveel van 2 jaar terug: de buitenwijken van de stad, de bloementuin waar zoveel mensen zonder grafsteen onder bloemen liggen begraven, “ons” tankstation met de vriendelijke behulpzame tankbediende en de Mercedesgarage waar wij 2 jaar geleden vier en een halve dag hebben gebivakkeerd. Alhoewel wij deze weg eerder hebben gereden, genieten wij desondanks opnieuw van dit traject. Wij passeren Limatambo, waar wij eertijds een onooglijk smal pad naar Chonta hebben genomen. Als wij eraan terugdenken realiseren wij ons dat wij geluk hebben gehad tijdens het klimmen en dalen, want in feite zijn wij breed en zwaar voor een dergelijke onverharde weg. Het was evenwel een geweldige overnachtingsplaats, waar wij ontzettend hebben genoten van de wandeling en het gadeslaan van de condors, die in grote getale de kloof bevolkten en van dichtbij te bewonderen waren. Een geweldige herinnering! Aan onze rechterzijde bevinden zich talloze archeologische vindplaatsen in een groot uitgestrekt gebied, waar vele wandelroutes naar toeristische trekpleisters zoals Machupicchu en Choquequirao leiden. Enorm interessant! Via Abancay belanden wij in Carmen bij Puente Pachachaca, een koloniale brug over de Rio Lambrama op 1727m, waar wij binnen de poort van het laatste huis mogen overnachten tegen betaling van PEN 50. Een hoog bedrag voor een plek zonder enige voorziening. Wij hebben weinig keuze, want de grasstrook tegenover de begraafplaats, waar wij eerder hebben overnacht, is voorzien van een 2 meter hoog hek en is vervallen als parkeergelegenheid, ingelijfd door de industrie als wingebied van kiezels om te verwerken voor cement en beton. Absoluut nergens een plek om de wagen te parkeren! Wij zijn al lang blij met dit plekje, alhoewel de vrouw des huizes met het gezin van haar dochter meteen vertrekt, zodra wij met haar hebben afgerekend, en wij alleen met een hond achterblijven, die wij het liefst vanuit de camper gadeslaan. In elk geval hoeven wij niets te vrezen: wij worden goed bewaakt! ’s Ochtends vroeg worden wij gewekt door de blaffende hond, omdat een vrachtwagen de poort binnenrijdt. Een uur later keert de vrachtwagen – een oude Mercedes - terug, beladen met suikerriet. De mannen stoppen en maken een praatje met Jan. Zij zijn gecharmeerd van zijn Unimog en verrassen Jan met een suikerrietstok. Vriendelijk en vrijgevig, maar Jan waagt zijn gebit niet hieraan en laat de sugarcane staande tegen de omheining achter, als wij vertrekken. Voor de gelukkige vinder…Wij hebben op de weg reeds vele personen zien passeren. Busjes hebben leerlingen van het agrarisch onderwijs in het gebouw aan de overzijde van de rivier, voor onze deur afgezet, waarna zij te voet hun weg vervolgen. De brug is geblokkeerd met grote betonblokken. Smalle auto’s tonen behendigheid in het nemen van deze hindernis. Wanneer zij goed opletten, kunnen zij nip tussen de geplaatste obstakels door. Lichte motoren rijden sowieso allen over de brug, omdat een pad naar de weg boven op de berg leidt, zodat je niet helemaal terug hoeft te rijden naar het dorp om via een behoorlijke lus de afslag te nemen naar dezelfde weg, wat vele kilometers omrijden bespaart. Wij durven het niet aan dit uit te proberen. Wellicht is onze wagen te zwaar voor dit pad…Wij keren en rijden de doodlopende smalle en slechte weg langs de rivier terug naar het dorp Carmen om de 3S in westelijke richting te nemen. Wij laten de 30A naar Nazca links liggen en klimmen omhoog naar Huancarama via de 3S. Wij kijken neer op ons overnachtingsplekje naast de koloniale brug. Het is een prachtig bergtracé! De naam California bezorgt ons een associatie met rijkdom, terwijl het dorp zo arm is als een luis. Wij willen graag via de Abra Huayllaccasa rijden. Wanneer wij Kishuará bereiken worden wij aangesproken door 2 politieagenten. Zij adviseren ons terug te keren, daar de doorgang via deze Abra op 4100m hoogte reeds 10 dagen door de Quechua’s wordt geblokkeerd. Wij zoeken de bakker op om brood te kopen om op het centrale plein op een bankje te lunchen. Wanneer wij daar van onze lunch genieten stromen de schoolkinderen toe om ons van dichtbij te bekijken en een praatje te maken. Jan heeft snoepjes gekocht in het winkeltje waar hij om brood is gegaan. De kinderen zijn absoluut niet verlegen. De jongens nemen het voortouw. Zij vragen hoe wij heten en stellen zichzelf voor. Hoe oud zijn wij? Onze wedervraag wordt beantwoord. Zij zijn nog 8 of al 9 of binnenkort 10. Wij vertellen hen, dat wij een kleinzoon hebben van 8, een kleindochter van 9 en een kleinzoon van 10. Kunnen wij lezen? En onze kleinkinderen? Hoe hebben wij Spaans geleerd? Op school? Welke talen spreken wij nog meer? Hebben wij Nederlands, Frans, Duits en Engels op school geleerd? Beheersen wij ook Quechua? Zij zijn teleurgesteld, want Quechua is hun voertaal. Op school leren zij én Quechua én Spaans. Wij proberen hen uit te leggen, dat het op onze leeftijd niet zo simpel is een nieuwe taal te leren, maar dat is een ver van hun bed show. Wij moeten nogmaals verhalen, dat wij in Nederland wonen, waar niet Engels de voertaal is, maar Nederlands. Nederland of Holland is voor hen geen herkenbaar gegeven, in tegenstelling tot Europa, wat hen meer zegt. Welke talen worden in Europa gesproken? Wordt niet overal Engels gesproken? Leren wij daarom meerdere talen op school? Wij reizen rond in die auto, maar waar slapen wij dan? Jeetje, heeft die auto een bed, een toilet, een keuken en een tafel met een bank om te zitten? Het liefst nemen zij nu met zijn allen een kijkje in het inwendige, want dit maakt hen ontzettend nieuwsgierig….Hoe lang zijn wij onderweg? Welke landen hebben wij tot nu toe bezocht? En waar gaan wij nog naartoe? Komen wij nu uit Cuzco en zijn wij in Machu Picchu geweest? Hoe vinden wij de verschillende bezienswaardigheden en Peru? Langzamerhand worden zij vrijer. Kennelijk valt Carla’s zonnebril in de smaak. Wat kost zo’n zonnebril? Hoe duur is zo’n wagen? Prijzen laten wij in het midden. Dit soort vragen beantwoorden wij steevast met ‘’mucho” . Letterlijk vertaald: “veel”. Een gangbaar Spaans antwoord in Zuid Amerika. Duidelijk aangevend niet voor ieders portemonnee, want dit vergt hard werken en sparen, eer je het geld bij elkaar hebt. Wanneer de mensen aangeven, dat Westerlingen veel meer geld bezitten en gemakkelijk aankopen kunnen doen, luisteren zij desondanks als wij repliceren, dat wij in Europa toch echt moeten sparen om bijvoorbeeld een camper te kunnen kopen en lang niet iedereen geld kan wegleggen om een camper aan te kunnen schaffen. Dat geloven ze en accepteren ze. Uit ervaring weten zij, dat ook in hun eigen omgeving er onderling verschil is net als op de rest van de aarde. Er zijn wat oudere kinderen bij komen staan, die zich ook in de discussie mengen. De schoolbel klinkt. De kinderen vertellen dat de lessen starten. Wij bedanken de kinderen, geven hen een snoepje mee tot afscheid, waarna zij zich naar de schooldeur spoeden. Boven op de omloop zwaaien zij nog even gedag. De leerkrachten steken hun hand op ten afscheid voor zij de deur van het lokaal achter zich dichttrekken. Evenals het hoofd, die de voordeur sluit. Een leuk intermezzo! Wij volgen het advies van de politie op, verlaten het stadje en keren op onze schreden terug tot de kruising om hier linksaf te slaan en de onverharde smalle weg te volgen. Niet in zo’n deplorabele toestand als 2 jaar terug, maar nog altijd heel smal – één spoor – naast het diepe dal. Slechts één remedie: ver voor je uit kijken of er tegenliggers naderen om op tijd een uitwijkplaats te vinden, waar je elkaar kunt passeren. Geven en nemen werkt nog altijd het beste! Doorgaans zijn de mensen blij met deze geste en bedanken ons voor deze houding. Mopperkonten en chagrijnen tref je overal op de wereld…. Jammer. Zij hebben zichzelf hiermee! Het is een prachtige streek om opnieuw door te rijden. Wij genieten van het bergachtige landschap met kleine dorpen en gehuchten. In het dorp Tamboraque zitten 4 mannen onder een grote boom te weven. Een schitterend plaatje! Gezamenlijk één groot vloerkleed? Bij elk huis wat wij passeren, staat minstens één varken aan een lang touw, zodat bewegingsvrijheid gewaarborgd is. Ook in de bebouwde kom van Anccopaccha, Pomapata en Tancapata tekenen zich varkens af aan weerszijden van de onverharde weg. Soms groot en dik, vergezeld door één biggetje of 2 biggetjes, een broertje of zusje. Lichtgrijs, roze met grijze vlekken en effen roze, alsof ze naakt zijn. Aan een touw of een ijzeren ketting. In Pacucha overnachten wij wederom aan de Laguna Pacucha op 3113m hoogte langs de doorgaande weg op de parkeerplaats van het restaurant, wat evenals 2 jaar geleden gesloten is. Dit keer is het rustig in de nacht, maar worden wij gewekt door toeristen, die vroeg het water op willen, rondom ons parkeren en van het uitzicht genieten in de vroege ochtend. De dauw hangt boven de lagune en tussen de bergen. Adembenemend! Beetje bij beetje trekt de dauw op. Statige zwanen en talloze watervogels zwemmen in het water. Vliegen op en landen een eindje verder om weer op te vliegen. Duiken naar beneden om pijlsnel een vis te grazen te nemen en verorberen die. Hap, slik. De kinderen spelen in de waterkant en werpen bij tijd en wijle een blik op het water en zetten hun spel voort. Zo direct is het varen, zijn zij aan hun plekje in de roeiboot gebonden en mogen ze zich niet meer verroeren. Zij genieten met volle teugen van de verworven vrijheid zolang het nog kan. De boten worden klaargemaakt. Gereed voor vertrek. De stilte wordt slechts verbroken door het plonzen van de riemen om de roeiboot te verplaatsen. Werk voor sterke mannenarmen…De roeiboten worden opgenomen in het omfloerste ochtendlicht. Wij maken ons los van het betoverende schouwspel en komen tot de orde van de dag. Het is prettig om ’s ochtends vroeg op pad te gaan, wanneer het nog koel is. Eerst gaan wij op zoek naar een bakker, voor wij het plaatsje verlaten, want wij hebben geen idee of wij later op de ochtend brood kunnen scoren. Wij vinden een kleine bakkerswinkel, waar 2 kleine meisjes van circa 2 en 4 jaar tegen elkaar geleund, Carla met grote ogen aangapen en geen woord uitbrengen. Carla vraagt of zij brood verkopen. Het grote meisje knikt en rent weg de winkelruimte uit naar achter. De deur blijft dicht. Niemand meldt zich. Op het moment, dat Carla zich opmaakt de winkel te verlaten, struikelt er een gehaaste man de winkel binnen, die Carla’s vraag beantwoordt. Nee, hij verkoopt geen 8 broodjes, want ze gaan per 6: dus 6 of 12 broodjes voor PEN 1 óf PEN 2. Hij wacht het antwoord niet af, draait zich om en verdwijnt in de bakkerij, maar keert niet terug. Carla besluit 12 broodjes te kopen voor Sol 2 ( Euro 0,50 ) Zij pakt het geld en wil het oudste meisje het geld overhandigen, maar zij glipt de bakkerij in. Geduldig wacht Carla of nu misschien de vader of de moeder verschijnt, van wie Carla een glimp heeft opgevangen, druk bezig deeg te kneden. Haar geduld wordt beloond. De vader stormt binnen, telt de broodjes uit, overhandigt de zak, pakt het geld aan en verdwijnt even snel als hij gekomen is zonder één woord te zeggen. De ouders werken zich rot voor een habbekrats! Het blijken heerlijke broodjes te zijn! De officiële route naar Andahuaylas is versperd. De straat is afgesloten. Op de hoek staat een politieagent die ons uitlegt, dat er een omleiding is via de oever van de lagune. Welgemoed keren wij om, rijden terug om de oever in westelijke richting te vervolgen. Tenslotte worden wij de helling opgestuurd via een onverharde weg, die in kritieke toestand verkeert. Regelmatig moeten wij stoppen en wachten, waar men met veel materiaal bezig is de weg te verbeteren en de verkeerstromen om de beurt over het enige begaanbare spoor worden geleid. Wij vorderen slechts langzaam, want het gehele traject wordt gerenoveerd tot de PE-3S bij Sondor overgaat in het geasfalteerde wegdek van de 3S. Eindelijk rijden wij weer op de weg, die wij hebben gevolgd tot Kishuará, maar vanwege de blokkade op het tussenliggende traject door de Quechua’s, hebben moeten verlaten. Tót Kishuará inderdaad een prachtige asfaltweg; vanáf Sondor eveneens! Jammer, dat wij het tussenstuk over de Abra Huayllacasa op 4100m hoogte niet hebben kunnen verkennen. Wie weet een prima asfaltweg… Vast en zeker een heel mooie omgeving! Weldra bereiken wij de stad Andahuaylas. Een drukte van belang! Wij rijden via de ringweg langs een ommuurde kazerne, waar soldaten boven op de muur zitten om de wacht te houden met geweer in de aanslag, dichtbij het tankstation waar wij tanken. Jan wordt aangesproken door de militaire politie. De man is gecharmeerd van de Unimog – een militair voertuig -, wat voor militairen herkenbaar is. Hij informeert naar de prijs van zo’n voertuig en onze bestemming voor vandaag. Hij is geïnteresseerd in welke route wij volgen. Helaas is zo’n wagen boven zijn begroting, moet hij bekennen. Hij vindt het plezant om te vernemen, dat wij van zijn land genieten en wenst ons een plezierige voortzetting van onze reis toe. Even verderop in Talavera is een groot spandoek over de weg gespannen: Start autorally. De datum van vandaag staat aan kop, maar de rally duurt meerdere dagen zo te lezen. Het flitst voorbij. Niet in zijn geheel te lezen. Het is zo ontzettend druk op straat, dat oplettendheid geboden is. Een chaos van handel en kriskras overstekende mensen te voet, fietsen, handkarren, paard en wagen, tuk-tuks, motoren, auto’s en vrachtwagens! Grotendeels lege trailers met wedstrijdauto’s staan rondom en in de nabije omgeving geparkeerd. Buiten de stad wordt het aanzienlijk rustiger. Onderweg ontmoeten wij vier maal een trailer met uitgeschakelde wedstrijdauto’s, wanneer de Longitudinal de la Sierra Sur ons over de schitterende hoogvlakte van Santa Maria de Chicmo leidt, waar wij de tijd nemen om van het landschap te genieten. De Abra Saracchocha op 4400m is kil en verlaten. Herderinnen met koeien en paarden kruisen ons pad op weg naar een andere weide voor hun dieren. Het landschap is kaal, leeg met heel weinig hutjes! Wij passeren Uripa, Chincheros aan de Rio Pampas en Ocros, om hierna de PE-3SL richting Matara in te slaan. Wanneer wij de 3S vervolgen, rijden wij wederom boven de 4000m: te hoog, te koud en te ijl om fatsoenlijk te kunnen slapen. Bovendien hebben wij onderweg tot nu toe nergens ruimte voor een slaapplaats kunnen ontdekken. Op i-Overland staat evenmin een andere overnachtingsplek aangegeven dan de plek waar wij 2 jaar geleden hebben overnacht. Wij kiezen voor het benutten van ons oude plekje. De weg is enorm opgeknapt! Voorheen bestaande uit een onderlaag met niet te tellen gaten, waar restanten van asfalt vertellen, dat ooit hier een asfaltweg moet zijn geweest. Nu voorzien van asfalt met weinig slechte plekken, die redelijk gemakkelijk zijn te ontwijken. Wij halen opgelucht adem, want de tijd nijpt. De coördinaten hebben wij bereikt: het is een woestenij! Eén en al blubber, grote plassen en aanzienlijk geringer van omvang dan voorheen. Tegenwoordig in gebruik als zandafgraving… Als er iemand uit de bocht vliegt, rijdt hij op ons in! Dit gaat het niet worden! Er moet verderop een andere locatie zijn… Snel vervolgen wij onze weg. Aan het eind van het lintdorp Ccollpahuaycco bevindt zich een braakliggend stuk land, waar gedenkplaten herinneren aan de oorlog in 1842 om onafhankelijkheid voor dit gebied te bewerkstelligen. De weide, waar het gedenkteken is gepositioneerd neemt een strategische positie in, gezien het omringende landschap. Wij boffen, dat de omringende buren geen bezwaar tegen onze overnachting op dit grasveld maken. Wij prefereren overleg en toestemming. Als buitenlander heb je geen weet of er speciale rechten aan dit grondstuk voorbehouden zijn. Wij genieten van een fabelachtig uitzicht op 3363m hoogte! In feite is dit een mooier plekje dan onze overnachtingsplaats aan de overzijde van het dal! Passerende wagens zien wij in de haarspeldbochten tijdens het klimmen plotseling opduiken op de helling boven ons, waardoor zichtbaar wordt, dat wij omhoog worden geleid als wij de weg vervolgen. Grappig om vanuit de haarspeldbochten op ons nachtelijk onderkomen terug te kijken en te zien bevestigd, waarom hier de strijd werd beslist. Wie de vijand verslaat en ter plekke heer en meester is, beschikt over de mogelijkheid om van hieruit de omgeving te beheersen. De PE-3SL leidt ons door zeer vruchtbaar land! Momenteel wordt gierst gedorst. Kaf wordt van het koren gescheiden. Korrels liggen op doeken op de asfaltweg of op horizontaal terrein te drogen. Droog genoeg? Zakken worden gevuld, opgetast in de nabijheid van de weg, wachtend om door lorries opgehaald te worden voor verkoop. Rond Tambillo verandert de grondsoort. Vruchtbare rode klei – löss – gaat over in een kalkhoudende grondsoort, waarop de gewassen duidelijk minder floreren. Schralere grond zo te zien. Met een geringere opbrengst. Langs de smalle weg meent Carla uit haar ooghoek aan de linkerkant van de weg tijdens het voorbijrijden een bord te zien, waarop misschien -pan- met schoolkrijt staat geschreven. Wij zijn het huis reeds gepasseerd, maar Jan zet de auto in zijn achteruit. ’t Klopt! Heerlijke verse broodjes! Vandaag geldt opnieuw een andere aanbieding : voor PEN2 krijgen wij hier geen 12 maar 10 broodjes. Het maakt ons niets uit. Wij zijn al lang blij verse broodjes te bemachtigen in dit dun bevolkte gebied! Het blijken gezoete broodjes te zijn. Vandaar misschien de hogere prijs… De bevolking is in deze streek minder stug en vriendelijker dan hoog in de bergen. Zij lachen en zwaaien naar ons. Wij zakken geleidelijk. De weg is smal en bestaat uit één spoor met af en toe uitwijkplaatsen om elkaar te passeren. Wij bereiken Ayacucho op 2761m hoogte via de straat van de mecaniciens. Als wij tanken kunnen wij niet met creditcard afrekenen. Gelukkig bezitten wij genoeg contanten! Dit keer raken wij niet verstrikt in de sloppenwijken zoals 2 jaar terug, omdat wij niet klakkeloos Garmin volgen, maar negeren als wij de straat te smal vinden en de bredere straten blijven volgen. Het werkt! Via de randweg door de stad Quinua naar Huanta, waar een bord langs de weg oproept: GEEN MIJNBOUW!