La Suiza Peruana

La Suiza Peruana

Wachtend in de brandende zon bezitten wij ruim twee uur onze ziel in lijdzaamheid… Ons vehikel komt traag in beweging, wat de auto’s achter ons knarsetandend accepteren. De kolonne kruipt over één smalle rijbaan langzaam omhoog. Kennelijk bemoeit niemand van de wegwerkers zich met het op gang komende verkeer, wat aan weerskanten van de blokkering blijkbaar losbarst als op een racecircuit. Tot onze ontsteltenis bemerken wij, dat na enkele kilometers de twee tegenovergestelde verkeerstromen elkaar hebben ontmoet. Het verkeer in de twee zichtbare haarspeldbochten met het tussenliggende tracé en het er boven gelegen tracé staat muurvast vanaf de onderliggende haarspeldbocht, waar wij in de buitenbocht parkeren, om het dalend verkeer de gelegenheid te bieden de chaos op te heffen. De ons achterop komende voertuigen bezitten weinig verkeersinzicht, maar wel een geweldige geldingsdrang. Iedereen passeert ons en dramt door, nu zich de mogelijkheid voordoet om onze wagen te passeren. Wij wachten geduldig en aanschouwen hoe iedereen zich met moeite langs elkaar heen wringt. Wij zijn absoluut te breed om tezamen met een personenauto de weg te berijden, die voor ons ligt. Laat staan een kleine of grotere vrachtwagen te passeren, die wij boven in een rij hebben zien staan wachten... De wegwerkers zijn druk bezig met manoeuvreren om hun machines rondom ons een plekje voor de nacht te geven. Gelukkig staan wij net buiten hun vaarwater… Het laatste voertuig van onze rij passeert ons. Wij besluiten meteen aan te sluiten, want anders kunnen wij nog tot Sint Juttemis wachten eer wij aan de beurt zijn… Gestaag klimmen wij de helling op, achter alle ons gepasseerde vehikels aan. Boven staan kleine en grotere lorries zoals een kleine tankwagen, in de berm op ons te wachten. Alleen de voorste bestelwagen staat niet netjes in de zijkant tegen het struikgewas aan. Duidelijk, dat de man heeft geprobeerd door te rijden en terug heeft moeten steken. Hij staat schuin geparkeerd op de rijbaan, waardoor Jan genoodzaakt is zeer langzaam rijdend te passeren in de hoop géén van beide wagens te beschadigen. Het gaat om centimeters… De man heeft reeds als hij ons ziet naderen, getoeterd, dat hij wil optrekken. Hij kan het geduld niet opbrengen om te wachten tot onze achterkant zijn achterzijde heeft gepasseerd. Abrupt trekt hij op, wendt de wagen en ramt Jans nieuwe buitenspiegel! Dit is echt balen!!! Het heeft geen zin te stoppen, want de man dendert als een idioot naar beneden. De wachtenden achter hem schudden hun hoofd over zoveel ongeduld! Wij klimmen nog steeds. Moeilijk om op gang te komen als wij stil vallen… Bovendien wil iedereen die hier al geruime tijd staat te wachten, graag afdalen. Het heeft geen zin om ter plekke de schade op te nemen. Wij tuffen door, tot wij in een royale bocht buiten Huancapállac met het vallen van de duisternis een plek vinden om te parkeren. Voor de zekerheid legt Carla grote stenen neer om te voorkomen, dat de binnenbocht wordt genomen en op ons wordt ingereden, terwijl Jan de beschadigde spiegel repareert, zodat de lijm gedurende de nacht kan uitharden. Het heeft meer weg van een mozaïekspiegel… Bovendien ontsteken wij voor de zekerheid het buitenlicht van de camper. Ondanks 2577m hoogte is het benauwd en warm om te slapen, hoewel de thermometer slechts 22 graden Celsius aangeeft! Wellicht door hoge luchtvochtigheid in de beschutting van de begroeiing. In de nacht en vroege ochtend is het buitengewoon druk met verkeer! Op zondag vinden geen werkzaamheden plaats: rustdag! Gelezen op het bord onderweg. Om 6 uur staan wij op, om reeds 7.15 uur te vertrekken. Geen calamiteiten. Veel rustiger! Na Abra Punta Union vóór Chavinillo belanden wij op een ontzettend slecht traject door een aardverschuiving…Hier wordt echter wel gewerkt! Doorgaans rijden wij smalle weggetjes, waar het moeizaam passeren is. Dit vereist oplettendheid en ver vooruitkijken. In Tingo Chico kunnen wij broodjes kopen. Het ziet er naar uit, dat er vandaag markt is, evenals in Pachas en La Union. Er is veel volk op straat en op stoepen. Een ruime meerderheid van de mensen is vriendelijk: glimlacht en steekt een hand op. Mensen, die genoeglijk zich verpozen en in binnenruimtes zitten te eten. Hoog ( rond de 4000m ) en kil… Op het land zien wij herders en herderinnen. Nagenoeg geen boeren, die de grond bewerken. Aan de gevels hangen maiskolven te drogen. Groenvoer voor dieren ligt her en der verspreid of op een kleine hoop. Als voorraad? Busjes - collectivo’s -met plaatsnaambordjes achter de voorruit als halte of einddoel, staan in de straten gereed, komen aan of vertrekken om de mensen te vervoeren naar de plaats van bestemming… In La Union rijdt een klein jochie op een motor met dikke wielen… Zelfs in een bergdorpje treffen wij modern en duur speelgoed….Wanneer wij voldoende bereik hebben, verlengen wij meteen het Gigsky abonnement, wat een van de komende dagen vervalt om verzekerd te zijn van internet als het beschikbaar is. Voor wij het plaatsje Huallanca verlaten treffen wij een tankstation waar wij zelfs kunnen pinnen en met Visa kunnen afrekenen… Wij zijn blij verrast! Normaliter moeten wij contant afrekenen. In het dal op weg naar Huanzala is een verbreding, waardoor wij naar ons idee veilig de auto kunnen parkeren. Jan wil graag actie ondernemen om de spiegels aan te passen. De gister gerepareerde spiegel trilt gigantisch en biedt hierdoor slecht zicht, waardoor onze veiligheid niet is gegarandeerd! Passerende wagens toeteren bijna allemaal, wanneer zij ons zien staan. Wij hebben geen idee waarom… Hij verwijdert deze spiegel om in het bagageruim weg te leggen, waaruit hij de in het voorjaar gerepareerde maar gehavende spiegel tevoorschijn tovert om opnieuw aan de bijrijderskant te plaatsen, nadat hij de gave rechterspiegel monteert aan de bestuurderszijde. Wie wat bewaart, heeft wat… Een geluk bij een ongeluk! Voor de zekerheid draaien wij de wagen 180 graden, zodat passerend verkeer niet in de verleiding komt om op ons in te rijden in de duisternis, gelokt door de reflecterende rode achterlichten. Wanneer wij verder rijden blijkt de spiegeluitwisseling een goede aanpassing te zijn! Vier km verwijderd van onze overnachtingsplaats bereiken wij de volgende dag een kloof, waar een aardverschuiving de weg heeft weggeslagen. Het water uit het stuwmeer is door de dam heen gesijpeld… Onze overnachtingsplek is misschien minder veilig dan wij hebben gemeend… Gelukkig heeft er niets opgedaan, maar het zet ons aan het denken. Het dorp Huanzala blijkt in feite één grote mijn – San Luisa- te zijn, waar wel wat Quechua’s wonen, maar geen winkeltje te bekennen is. Even erna bereiken wij een splitsing van de N3. Wij kunnen de weg in westelijke richting vervolgen om als het ware parallel aan de Cordillera Huayhuash naar Huaraz te rijden door een prachtig gebied met scherp gekartelde bergkammen en vele zeer hoge besneeuwde toppen van meer dan 5000m hoogte. Jan prefereert op deze kruising echter de afslag naar het noorden naar een volgende kopermijn -Antamina- via de AN111 -een prachtige asfaltweg tot wij een geprepareerde weg bereiken door/langs /rond de mijn! Een gigantisch terrein/ bedrijf, waar men bij Laguna Canrash nieuwe entrees bezig is te creëren. Laguna Nescafe passeren wij met onbestemde kleuren! Daar wil je niet in geraken! Hoogstwaarschijnlijk bevat deze laguna afvalwater… Niets schoons aan te bekennen! Een vergaarbak van vuiligheid! Enorme leidingen - met een manshoge doorsnede - transporteren vermoedelijk afvalwater en zuiveringswater, voor de helft voorzien van grote letters D.C. Waar staan deze letters voor? Gigantische bassins vol duister vocht met kleuring en bezinksel zo te zien, voorzien van hoge stenen wanden. Dit ziet er meer solide uit dan de bassins met modderwanden, die wij ondertussen hebben aanschouwd op andere plaatsen in Zuid Amerika. Wij worden via een kronkelig pad rond de enorme in werking zijnde mijn geleid en kunnen alle werkzaamheden van open put mijnbouw tijdens het rijden bekijken. Indrukwekkend! Verbazingwekkend dat het geoorloofd is als buitenstaander deze weg te volgen! Wij ontmoeten ruiters, die surveilleren als wij omhoog gevoerd worden de mijnbouwput uit, de bergen in. Wij hebben ondertussen gecheckt of wij goed zitten, maar het is echt de juiste weg volgens een employee van de mijn! Alleen wordt deze weg telkens verlegd naar gelang de mijnbouwactiviteiten zich verplaatsen. De weg omhoog leidt ons langs het laboratorium en een lagune, waar mannen bezig zijn monsters te nemen. Even verder wordt het grondgebied min of meer afgebakend. Buiten de afzetting wordt de kwaliteit van de weg prompt bar slecht! Wij ontmoeten vele pick-ups, die net als wij door elkaar worden gehusseld en gerammeld. Carla wil heel graag eindelijk naar de wc. Bovendien hebben wij trek. Wij slaan een doodlopend zijpad in, vanwaar een pick-up ons tegemoet komt. Aan het einde is een lus, een soort rotonde, waar wij parkeren. Werkelijk een grandioos uitzicht! Verbluffend is het feit, dat wij ternauwernood de mijn hebben verlaten, terwijl er helemaal niets vanaf dit uitzichtpunt van de mijnbouw te bekennen is! In werkelijkheid gaat het hier om een gigantisch grote mijn op 4300m hoogte, die in feite nauwelijks te traceren is. Hoog in de bergen wordt in dit land op meerdere plaatsen in een kom, een soort vallei tussen hoge pieken, mijnbouw bedreven. Met vliegtuigen wordt bekeken, welke kom een schat aan delfstoffen bevat, waarna monsters moeten bevestigen of de waarneming juist is en ingeschat moet worden of exploitatie de moeite waard zal zijn. Letterlijk verborgen schatten, die moeilijk te achterhalen zijn… Na de lunch volgen wij het hobbelige pad via het dorp Huaripampa Alto en Huaripampa Baja naar San Marcos aan de Rio Mosna. Wanneer wij aan het eind van het dorp San Marcos zijn, wil de auto plotseling niet meer schakelen! Jan & Carla breekt het zweet uit! Slechts de 4x4 werkt! Op advies van een monteur keren wij terug. Het dorp in. Op zoek naar de straat van de garages om iemand te vinden, die ons hopelijk kan helpen. Een bord bij een garage meldt vrachtwagens te repareren…Wij informeren of men ons kan helpen. Eigenaar Pablo geeft aan, dat hij een vriend heeft, die met Mercedesbusjes werknemers van en naar de mijn vervoert. Zijn vriend heeft zoveel vertrouwen in zijn vakkennis, dat hij het onderhoud van zijn wagenpark aan Pablo heeft uitbesteed. Grappig op welke manier een mens reclame kan maken om zichzelf aan te bevelen. Pablo verzekert Jan, dat hij hem kan vertrouwen, dat hij alles wat binnen zijn vermogen ligt, zal doen om uit te vinden wat loos is met onze wagen, de wagen zal repareren, zodat wij weer veilig verder zullen kunnen rijden… In eerste instantie levert het onderzoek niets op. Als de duisternis valt, verlaat iedereen de werkplaats. Gelukkig mogen wij binnen de poort - te midden van de blubber - in onze wagen slapen. Carla heeft een plank opgesnord om vanuit de camper via deze vondst met een grote stap naar het droge gedeelte onder het afdak te kunnen stappen, zodat het niet binnen in de camper één modderboel wordt. Jan diept de handleiding van de Unimog op om nauwgezet de mechanische constructie te bekijken om te proberen uit te vinden, wat de mogelijke oorzaak van het mankement zou kunnen zijn. Op tijd naar bed. Morgen beginnen de mannen aan onze wagen, zodra er voldoende daglicht is, vermoeden wij. Wij willen aangekleed zijn en ons ontbijt achter de kiezen hebben voor de mannen aan de wagen beginnen! Hoogstwaarschijnlijk kunnen wij vanaf dat moment niet meer in onze camper. De mannen bekijken ’s ochtends het een na het ander om allerlei mogelijke oorzaken van het probleem uit te sluiten. Carla werkt in de camper aan haar blog tot het vehikel verreden moet worden om boven de smeerput te worden geplaatst. Uiteindelijk wordt met vijf man de cardanas losgehaald. Een hele klus! Loodzwaar! De wagen wordt letterlijk op blokken gezet… Carla is ondertussen op verkenning uitgegaan om brood te kopen en te zien wat de middenstand te bieden heeft. Lunchpauze voor ons. Even later lunchtijd voor de mannen. Men vindt uit, dat een bout, die een tandwiel vasthoudt in de portaalas, is losgeraakt. Er is geringe schade ontstaan door de losgeraakte bout: braampjes die weg te vijlen zijn. Een nieuwe bout is lokaal niet verkrijgbaar en moet in Lima besteld worden. Dit betekent wachten op de bout uit Lima… Voor zij in de namiddag de werkplaats verlaten, instrueren de monteurs Carla & Jan onder grote hilariteit van alle aanwezigen vannacht geen feestje te bouwen in de camper, maar rustig te gaan slapen, want anders schiet de wagen van de krik en de ondersteunende blokken… De camper staat in de wacht… Carla & Jan gaan de andere dagen samen boodschappen inslaan om de voorraad aan te vullen van drinkwater, melk en andere voedingsmiddelen. Een aardig gewicht! De bakker verkoopt een soort kransen, die zeer in trek zijn bij de mijnwerkers voor op hun werk: droog als een zeekaak en knapperig als een pretzel met korreltjes zout erop. Proeven en achterhalen waarom het product in dit dorp zo geliefd is. Lekker als je trek hebt en flauw bent, vinden wij uit. En lang houdbaar… Overal zitten, lopen en staan vrouwen te breien of twijnen wol… Het werkt aanstekelijk! Carla krijgt animo om ook een breiwerkje op te zetten, alhoewel zij niet goed een patroon kan verwerken en zeker niet kan aanpassen, als de verhoudingen van het patroon niet kloppen. Het is een gezellig dorp! De mensen groeten vriendelijk als wij elke dag opnieuw passeren: wij worden buurtgenoten... Wanneer de gietregen stopt, staan er geweldige plassen op het garageterrein. Er woont een gezin aan de poort. Zij houden kippen en varkens. Moeder varken plus 8 biggetjes breken los. Zij rennen in de rondte, wentelen zich in de modder en plassen en genieten… Niemand doet enige moeite om ze naar hun afgeschermde hoek terug te drijven. De spetters vliegen in de rondte! Carla trekt zich terug in de camper om ze te ontwijken. Jan grinnikt erom. Hij vindt het kostelijk om het schouwspel gade te slaan. Modderspetters deren hem niet! Donderdag in de loop van de ochtend krijgt Pablo een telefoontje, dat er een pakje voor hem is gearriveerd. Hij gaat subiet naar de Plaza om zijn pakje op te halen. Twee bouten zitten in het pakketje, want ze worden per twee geleverd, geeft hij aan. Hij geeft een prijsopgave van de reparatiekosten, waarna hij opgeruimd meteen aan het werk gaat en Carla naar de bank gaat om te pinnen of met paspoort plus Visa geld op te nemen zoals in Cuzco. Na eindeloos in de rij te hebben gestaan, blijkt een buitenlander in dit dorp geen geld te kunnen opnemen! De beveiligingsbeambte van de bank is zeer vriendelijk en behulpzaam. Hij geeft Carla het advies met een gezamenlijke taxi of privétaxi naar het naburige dorp Chavìn de Huantar te rijden om daar te pinnen. Buiten het centrum zijn twee standplaatsen voor de verschillende soorten vervoer, legt hij uit. Voor de gezamenlijke taxi moet Carla wachten tot er 4 mensen zijn om de taxi te vullen. Zij heeft geen idee, waar de bank zich bevindt. Zij besluit te kiezen voor een privétaxi, die haar tot bij de bank brengt. Zij denkt een deal met de taxichauffeur te sluiten voor Sol 4, maar wanneer zij hem op de plaats van bestemming het geld overhandigt, blijkt zij 4x Sol 2,5 te moeten afrekenen voor het vervoer van 4 personen. Oké! Misverstand! Aanvullen dan maar. Er zit niets anders op. De taxichauffeur verwijst naar de bank op het plein, wat afgesloten is voor verkeer. In de queue bij de plaatselijke Red Banc… Uiteindelijk blijkt zij hier niet in de rij in het kantoor te moeten wachten, maar bij een aparte deur ernaast moet zijn om te pinnen, meldt de beveiligingsbeambte ter plekke. Hij merkt op, dat de automaat buiten werking is…. Voor het pand staat een grote schotel op het gebarricadeerde asfalt… Erboven sieren twee ronde gekleurde kringen rond de zon de hemel…De Kleine Kring is de kring rond de zon, die precies een straal van 22 booggraden aan de hemel heeft. Carla heeft geluk, dat een grotere kring met een straal van 46 booggraden rondom de zon evenals de Kleine Kring duidelijk en helder zichtbaar is. Dit optisch verschijnsel noemt men een halo: een bijzonder lichtverschijnsel aan de hemel door de aanwezigheid van ijskristallen in de atmosfeer op deze hoogte! Echt apart! Carla heeft zoiets nooit eerder gezien… Zij besluit de pinautomaat te proberen ondanks de mededeling, dat de automaat niet functioneert. Tot haar geruststelling spuugt de machine geld! Zij kan echter slechts een maximum bedrag pinnen, waarna naar een andere bank wordt verwezen, die zeer ver weg is in de grote stad! Voorlopig in elk geval weer Peruaans geld in kas! De beveiliger is verbaasd, dat het Carla is gelukt om de automaat werkend te krijgen, terwijl de machine bij iedereen vóór haar heeft geweigerd. De man ná haar heeft ook mazzel! Kennelijk werkt de straalverbinding bij beiden. Hebben die wonderbaarlijke halo’s in de lucht ermee te maken? Het doet er niet toe: missie met goed succes afgesloten! Nu op zoek naar de standplaats van de collectieve taxi voor Sol 2,5! Eerst wordt zij de verkeerde kant opgestuurd, naar een standplaats, waar een taxi naar een dorp ten zuiden met een soortgelijke naam vertrekt. Carla’s uitspraak en klemtoon zijn klaarblijkelijk niet juist geweest… De standplaats naar San Marcos in het noorden is hierna weldra gevonden. Zij mag naast de taxi wachten tot er zich 4 personen hebben gemeld. Dat is een kattenwasje! Zo gepiept! Alle passagiers schudden elkaar de hand en wensen elkaar een veilige reis toe alvorens in de taxi te stappen! Wat een ontzettend leuke begroeting voor een taxiritje! In een klein dorpje stopt de taxi en geeft een pakketje af aan de wachtende man aan de linkerzijde van de weg om vervolgens door te rijden en een eindje verder in de bocht te stoppen, waar de taxichauffeur de achterklep van de taxi opent, waarna een wachtende vrouw zich in de achterbak opvouwt… Niet erg comfortabel als je zwanger bent! Blij en welgemoed verlaat Carla de taxi op het eindpunt. Pablo en boodschappen kunnen betaald worden, want gelukkig hebben wij in Cuzco ruimschoots kunnen pinnen. De mannen zijn druk bezig aan de camper. Alle partijen lunchen, waarna het werk wordt hervat en Carla in de camper met haar blog verder gaat. Plots schudt de wagen heen en weer: Pablo is achter het stuur gekropen en start de motor. Jan roept verbouwereerd naar Carla, dat Pablo een proefrit wil maken en stapt in op de bijrijdersplaats. Carla is plots bij haar positieven… Het hefdak is omhoog! De trap staat uit! Carla vliegt naar de deur en timmert op Jans ruit om Jan te waarschuwen, dat wij zo echt niet weg kunnen rijden! Jan maant Pablo te wachten, stapt uit en helpt Carla het hefdak omlaag te doen en de trap op te klappen. Niets in het slaapgedeelte is op zijn plek om zonder kleerscheuren te rijden! Pablo heeft haast, popelt om te vertrekken. Zodra Jan terugkeert trekt hij op! Carla probeert in het achtergedeelte alles in veiligheid te brengen, wat problemen tijdens het rijden kan opleveren. Met moeite weet zij op de bank te blijven zitten zonder veiligheidsgordel… Pablo heeft duidelijk nooit in een Unimog gereden! Hij schakelt veel te abrupt in deze oude auto, waardoor de versnellingsbak in zijn voegen kraakt! Jan en Carla krijgen er beiden pijn in hun buik van. Straks is de versnellingsbak naar zijn grootje en zijn we nog verder van huis! Hij rijdt met een rotvaart over de verkeersdrempels, wat enorme klappen oplevert! Afschuwelijk! Op het asfalt buiten het dorp levert zijn Zuid Amerikaanse rijstijl minder problemen op tot hij besluit om te keren, daar hij tevreden is over het resultaat van de test. Als wij het dorp naderen begint de ellende opnieuw… Zowel Jan als Carla is blij als de camper wordt geparkeerd! Na dit onbeholpen rijgedrag verlaat Pablo ons voertuig en gaat druk aan de slag met een andere wagen, waarvan de eigenaar vanochtend om hulp heeft gevraagd, zich vanmiddag opnieuw heeft gemeld en nu staat te wachten tot Pablo aan zijn wagen begint. Zo nauwgezet als hij aanvankelijk met onze wagen bezig is, zo rommelig en overhaast wordt de reparatie totaal onverwacht beëindigd. Na de proefrit kijkt Pablo niet meer naar onze auto om! Hij is voortdurend druk bezig met anderen. Aan het eind van de middag vraagt Jan of er nog wat aan onze wagen moet worden gedaan… Nee, de auto blijkt klaar te zijn. Jan vraagt hem of de werkelijke reparatiekosten overeenkomen met de prijsopgave van vanochtend. Nee, de kosten blijken hoger uit te vallen. Op de vraag of het mogelijk is om vannacht in de garage te slapen, omdat het te laat is om alsnog te vertrekken en een slaapplaats te zoeken voor de komende nacht, krijgen wij permissie, mits wij morgenochtend na het openen van de garage zo snel mogelijk de hof verlaten om ruimte te maken voor andere klanten, die een reparatieafspraak hebben. Geen probleem. Wij zijn heel blij, dat hij ons meteen en tussendoor heeft geholpen. Wij doen de laatste boodschappen op de markt om welvoorzien op weg te gaan. Verse eieren in een doek gewikkeld in een emmertje, zoals de plaatselijke bevolking eieren transporteert. Melkpoeder, Quaker havermout, broodjes, toiletpapier, keukenrollen, koekjes, mosterd, blikjes tonijn en azijn. Alvorens ’s ochtends afscheid te nemen besluit Jan alsnog de tweede bout op reserve voor Sol 90 af te nemen, uit voorzorg, als er nog zo’n akkevietje opdoet…Wij hopen dat onze vrees niet bewaarheid wordt, maar wij vertrouwen de Unimog niet geheel en al meer. Eerst zien dan geloven…Bij de Primax Biodiesel tanken wij. Twee mannen bieden aan onze wagen te wassen voor Sol 35. De wagen is baggervies, plus bedekt met vuil van de mijn Antamina- zilvergrijswit koperzout-, wat volgens Jan invreet. Met gigantisch hoge druk wordt de wagen natgespoten, erna royaal in het sop gezet met een bezem om hierna afgespoten te worden en droog gewreven te worden. De bestuurderscabine ook reinigen?, informeren de mannen. Gaarne… Wij rijden constant met alle ramen open. Wij hebben ARCO! Consequentie is een aardige stoflaag in onze cabine… De stofzuiger komt eraan te pas. De vloermatjes worden geklopt. Ramen worden van binnen gepoetst, terwijl één van de mannen zich beijvert het dashboard en instrumentarium met een spuitbus te behandelen, waarna de polish wordt uitgewreven met een doek. Deze handeling brengt Maatje op ons netvlies met haar favoriete spuitbus Pledge… De wagen is in lange tijd niet zo schoon geweest, alhoewel het dashboard, het stuur en de handgrepen glimmen doch kleven! Niet echt aangenaam in het gebruik. Niet zeuren. De drie mannen hebben ontzettend hun best gedaan! Met een blinkende wagen gaan wij op weg naar het noorden richting Pomachaca. De mannen in de garage hebben aangegeven, dat wij deze weg kunnen volgen en niet via zuidelijke richting de lus via Huaraz hoeven te gebruiken. Bij Huari mogen zware wagens niet dóór het dorp rijden en worden wij omgeleid via Cajay en Cayas, via een deplorabel bergweggetje van de ene kuil naar de andere kuil door een wonderschone omgeving met prachtige uitzichten, waarna wij via een omleiding over een bruggetje richting Colcas worden geloodst. Onbegrijpelijk, dat dit pad een omleiding voor grotere voertuigen is. Wij rijden in het Parque Nacional Huascarán! Wij hebben het gevoel in de verkeerde richting te rijden: terug naar Huari! In het gehucht checken wij of ons gevoel juist is of niet. Het klopt! Inderdaad moeten wij aan onze rechterhand een smal pad naar San Luis hebben gemist. Wij moeten zien te keren. Een jonge vrouw met 2 manden smeekt ons haar een lift te geven om het warme eten bij haar man een eind verderop te brengen. Wij ontruimen de middenconsole, waardoor een noodzitplaats wordt gecreëerd en nemen haar mee. Zij blijkt moeder te zijn van een zoontje van 8 en een dochter van 12 jaar. Op haar aanwijzing vinden wij de afslag… Begrijpelijk, dat wij deze niet hebben opgemerkt. Ternauwernood zichtbaar door het struikgewas, komend vanaf de brug over de rivier! Zij zegt, dat haar man verderop langs de weg op het eten staat te wachten. Haar begrip van afstand komt niet met onze opvatting over afstand overeen! Wij denken, dat hij na een of andere bocht plotseling opdoemt…. Echter geen echtgenoot te bekennen… Zij vraagt honderduit naar van alles en nog wat, wat de tijd kort. Uiteindelijk vraagt zij of wij haar niet naar Nederland mee kunnen nemen. Haar moeder zal voor haar kinderen zorgen en zij is bereid in Nederland te werken, want ze wil graag geld verdienen. Wij vertellen haar, dat wij in Zuid Amerika rondtrekken en vooralsnog niet naar huis terugkeren, haar echt niet mee kunnen nemen. Bovendien zullen haar kinderen haar missen! Zij ontkent dit. De discussie blijft ons bespaard: manlief staat in de nabijheid van zijn brommer aan de rechterzijde te wachten op haar! Zij stapt uit met het warme eten en voegt zich bij haar man om aan de linkerzijde een schuin omhooglopend paadje, de berg op, in te slaan. Trots op de doek met Nederlandse afbeeldingen, welke het eten in de mand toedekt. Een armzwaai ten afscheid… Verdwenen in het struikgewas op weg naar de hoger gelegen akkers. Even later kruisen wij opnieuw de rivier en bereiken een pittoresk pleintje met een fontein in het dorp Huamantanga, waar wij kunnen parkeren om te lunchen. Kinderen komen ons bekijken met ouders in hun kielzog. Een meisje heeft een zwarte toet, dompelt haar gezicht in het water van de fontein, poetst en toont met een brede grijns haar schone gezicht! Wij moeten erom grinniken en schenken haar en haar broertje een kauwgum. Zij zijn helemaal verrukt! Een armoedige vrouw komt aarzelend naderbij met haar kinderen. Wij geven de kinderen beschuitkransen en de moeder een doek met Nederlandse afbeeldingen, waarmee zij blijmoedig richting huis gaan. De moeder van de andere kinderen geven wij ook een Nederlandse doek. Dit is absoluut een dorpje met heel arme bewoners! Begrijpelijke vragen van onze liftster, wanneer je in zulke omstandigheden leeft. Wanneer wij verder rijden, klimmen wij het dal uit. Het wordt kouder en kouder… Wij bereiken Abra Huachutocha op 4341m met om de bocht Laguna Huachacocha in de kom van de vallei. Vóór Malquibamba overnachten wij in de bocht van de weg op 3692m hoogte, waar boven op de helling een boerderij is gelegen. De boer en boerin zwaaien naar ons. Vroeg in de ochtend stopt de boer op zijn motor naast onze auto en fluit om onze aandacht te trekken. Hij wil graag een sleutel lenen om de ketting bij te stellen, wat strakker te zetten. Wanneer dit karweitje geklaard is, gaat hij welgemoed op weg naar het stadje. Wij volgen hem, passeren allerlei kleine gehuchten. Een auto met pech verspert ons de weg! Jan informeert of hij kan helpen. Helaas… De elektrische ventilator is kapot. De auto is midden op het pad stil gevallen en doet niets meer. Zij zullen op hulp van een mecanicien moeten wachten. Wij willen graag doorrijden. Aan de bergzijde kunnen wij onmogelijk passeren! Heel voorzichtig manoeuvreert Jan langs de gestrande wagen op de rand van de bergweg. Een kleine verhoging blijkt een modderhoop te zijn! De Unimog glijdt weg... Wij schrikken enorm. De mensen bonken op onze auto. Jeetje, hebben wij de auto geraakt? In elk geval niet naar beneden gegleden. Nee, het is een verzoek om diesel. Wij hebben geen losse gevulde jerrycan. Wij willen niet overhevelen en onze tank vervuilen! Wij moeten hen teleurstellen. Het passeren is gelukkig goed afgelopen. Bijna de achterkant van de auto met pech gepakt! Bij een verbreding van het pad stoppen wij voor een plaspauze en een kop koffie, terwijl wij van het mooie uitzicht genieten. Ons oog valt op een plasje olie onder de auto. Jan inspecteert de onderkant van de wagen en ontdekt, dat er olie uit de versnellingsbak lekt! Zit er teveel olie in? Goed in de gaten houden! Een berichtje zet Jan klaar in zijn mobiel om naar Unimog Donald te verzenden, zodra wij bereik hebben, om te inventariseren wat er aan de hand zou kunnen zijn. En naar Pablo in San Marcos, die de reparatie aan onze wagen heeft verricht. Pablo antwoordt en biedt aan om ons te komen helpen, alhoewel wij reeds vele kilometers van zijn woonplaats zijn verwijderd…Als wij San Luis bereiken gaan wij op zoek naar de Plaza waar zich de Red Banc moet bevinden. Hopelijk kunnen wij hier pinnen. Wat blijkt? Jan kan zelfs 2 maal achter elkaar pinnen. Dat is boffen! Carla doet ondertussen boodschappen in de goed geoutilleerde winkeltjes rondom, waarna wij in de camper op de Plaza voor de kathedraal lunchen en genieten van de ingeslagen ham en kaas op onze verse broodjes. Grote flessen Coca Cola en Inca Kola – een in Peru populaire geelkleurige frisdrank met prik – nemen wij mee om onderweg onze dorst te lessen. Appels en mandarijntjes voor de vitamientjes… Wij verlaten San Luis in westelijke richting om naar Chacas te rijden. Wij worden verrast door asfalt! Na enkele kilometers wordt een falla geologica gemeld. Het asfalt ontaardt in een puinzooi! Een bar slechte weg met een buitengewone steile omleiding! Rondom ons niets anders dan risico van vallend gesteente, aardverschuivingen, ongelijke bodem door verzakking, doorgaans schuin weglopend volgend de geologische lijnen van het gesteente van het omringende gebergte … Trillingen door te snel rijden of zware voertuigen kunnen leiden tot nieuwe calamiteiten. Deze weg is zo slecht, dat zelfs onze wagen grote moeite heeft om door de sporen in de blubber te ploegen, al glijdend van het ene spoor naar het ander, waar zware vrachtwagens met aanhangers alles hebben kapot gereden. Het profiel van onze banden loopt vol met modder, waardoor het lijkt alsof wij versleten gladde banden hebben… Langs de Rio Chucpin via Chacato en Hualin. Eindelijk beter: asfalt verrast ons opnieuw! Wij zitten op 3000-3200m hoogte, klimmen via vele haarspeldbochten naarstig omhoog en overschrijden de grens van Nationaal Park Huascarán, waardoor wij opnieuw in het Nationaal Park zijn beland. Na de laatste bocht doemt de langste bergketen in Peru voor ons op. Ongeveer 180 kilometer lang in NW-ZO richting. Een van de hoogste gebergtes ter wereld, waar de hoogste berg van het land is gelegen: de Nevada Huascarán op 6768m hoogte. De voor ons liggende Corderilla Blanco tezamen met de achter ons gelaten Corderilla Huayhuash tellen 150 bergen >5000m plus 25 bergtoppen >6000m naast een enorme hoeveelheid bergtoppen, die aan deze hoogte niet kunnen tippen, maar nog altijd hoog zijn, daar wij op een enorm bergmassief vertoeven. Een gigantisch hoog aantal, terwijl wij richting de evenaar rijden! Op een vlakte met zicht op de gletsjers Contrahierbas parkeren wij de wagen om te overnachten. Jan duikt weer onder de auto om de olielekkage opnieuw in ogenschouw te nemen na dit ongelooflijke traject. Het blijkt, dat de beschermkap van de linker aandrijfas olie lekt. Zijn streeptrui delft hierbij het onderspit en getuigt van operatie olielekkage. Opnieuw draait hij alles wat aangedraaid zou kunnen worden aan, in de hoop, dat dit ons zal helpen. Het is een prachtige plek, maar ontiegelijk koud! Winterpyjama en sokken aan, elk onder eigen dekbed plus eigen donzen slaapzak op een wollen onderdeken! Een Spartaanse nachtrust ondanks alle genomen voorzorgen in een ijskoude camper zonder verwarming! ’s Ochtends staat de motor met de neus in het zonnetje zich op te warmen, terwijl wij ons ontbijt nuttigen en ons gereed maken om de Cordillera Blanco te kruisen. Wij hebben een goede uitgangspositie gekozen ten opzichte van de valwinden, die door deze vallei gieren, en de opkomende zon aan de hand van een simpel kompas…Mazzel! De auto start meteen ondanks de buitengewone kou! Wij vervolgen het traject, begeleid door nevel en wolken, met na de bocht aan onze linkerzijde de Poroquingua en Ulta. Op een parkeerplekje naast de Laguna Cancarada, proberen wij een glimp van Punta Olimpica - 4800m hoog - op te vangen. Het regent en stormt! Grote mistflarden belemmeren een ongestoord uitzicht. Desondanks hebben wij geluk. Even breekt het zonnetje door: Punto Olimpica manifesteert zich in de zon, terwijl alle omringende gletsjers door de wolken worden verhuld. Genoeg van dit gure weer! Carla kan uitsluitend instappen, mits Jan met al zijn kracht het portier in bedwang houdt… De deur aan de bestuurderszijde ligt iets meer in de luwte, waardoor Jan zich naar binnen kan wringen door de deur op een smalle kier te houden. Via talrijke haarspeldbochten bereiken wij een aardedonkere smalle tunnel… Met onze normale lichten hebben wij onvoldoende zicht. Bij elke bocht toetert Jan vanwege een mogelijke tegenligger. De lichtbalk op het dak verleent een beter zicht in de bochtige tunnel, gevormd door een aaneenschakeling van ronde bogen. De afgeronde lage zoldering maakt onze hoge vierkante bak met grote uitstekende zijspiegels kwetsbaar… Wij ontmoeten slechts personenauto’s; gelukkig geen vrachtwagens met aanhanger of bussen in de tunnel! Opgelucht haalt Carla adem als het einde van de tunnel in zicht komt! Het effect van de Heinenoordtunnel en de Kiltunnel overvalt ons… Bergen en rivieren kunnen de scheidingslijn zijn voor twee totaal verschillende weerstypes… Verblind door het felle zonlicht laten wij de tunneluitgang achter ons. Voor ons strekt zich een stralend zonnig weids berglandschap uit met ontelbare hoge besneeuwde toppen, besneeuwde gletsjers en eindeloze scherp gekartelde bergkammen. Een bekend klimgebied voor alpinisten, die buiten Europa hoge bergen willen beklimmen in de categorie van steile sneeuw- en ijsroutes. Ideaal in de periode van mei tot september, wanneer het weer meer stabiel is, het helder is, de kans op neerslag te verwaarlozen is, alhoewel de nachten vrij koud zijn. De bergkammen evenals de vele watervallen en azuurblauwe meren lichten op en verrassen ons als het zonlicht erop valt tijdens wisselende weersomstandigheden door rondtrekkende flarden van nevel en wolken, die langs de hemel jagen. Smalle valleien -Quebradas- met bromelia’s, queñual boompjes (Polylepis), die de koude trotseren, erosie tegen gaan en water vasthouden en heel veel specifieke planten en bloemen. Wij zoeken een parkeerplek om van het overweldigende landschap te genieten en ondertussen buiten een boterhammetje te nuttigen in het doorgebroken zonnetje, want binnen in de camper is het steen- en steenkoud! De Nevada Huascarán is niet ver van ons verwijderd als hoogste top in de Cordillera Blanco. Opmerkelijk is de aanwezigheid in dit gebied van zeer hoge bergtoppen, afgezet tegen het feit, dat wij op 9 graden ZB bivakkeren! Hoge besneeuwde bergen in de nabijheid van de evenaar! Wij voelen de zon branden en onze wangen gloeien! Verbrand in deze korte stonde? Een enkele medeweggebruiker daalt af in het ongerepte landschap via vele zichtbare, doch ook onzichtbare, haarspeldbochten om ons onverwacht te passeren. Een interruptie in het paradijs…