Geen plaats

DAG 7 De zon schijnt, maar de wind is fris. Tot nu toe is het qua temperatuur heerlijk met een lange broek en een shirt met lange mouwen, met een fleece erover om later weer uit te trekken. Aan en uit: een regelmatig terugkerend repertoire. Bij de plaatselijke patisserie en boulangerie heerlijk brood voor de lunch aangeschaft plus een amandelbroodje en appelgebakje op proef. De trekhaak schampt bij het verlaten van de camping helaas net de laatste stoeprand, al rijdt Jan nog zo rustig en voorzichtig erop en eraf. De weg naar het zuiden is smal en heeft veel gaten aan de buitenzijde van het wegdek. Geen plek om te parkeren helaas, als aan de Marokkaanse zijde de Marokkanen aan de ene kant van de rivier de Algerijnen fotograferen aan de andere zijde van de rivier, terwijl zij zelf door de Algerijnen aan de overzijde worden gefotografeerd. Vaag is er een herinnering aan een soortgelijke situatie uit mijn kindertijd, maar ik kan het niet plaatsen. De grens is gesloten tussen Algerije en Marokko, waardoor er geen grensverkeer mogelijk is. Wel illegaal... De Marokkanen verkopen in deze streek overal langs de weg goedkope benzine of diesel , die stilletjes vanuit Algerije het land wordt ingebracht. Wij volgen een route binnendoor naar Berkane, waar een nieuwe Marjane is geopend. Marjane is een grote supermarktketen, geschoeid op Europese leest met een breed assortiment. En wat handig is: je kunt er met Visa betalen! Heerlijk! Hier hebben ze yoghurt naturel zonder suiker! Alle toetjes zijn hier mierzoet! Zelfs muntthee, de drank van Marokko, wordt standaard met suiker erin geserveerd! Tenzij je hebt gevraagd om thee ZONDER SUIKER. Wij kopen vaak onderweg in de kleine winkeltjes, maar die hebben niet altijd alles wat wij zoeken. Dan is zo’n Marjane reuze handig eens in de zoveel tijd. Vanuit Berkane volgen wij een groene route over twee passen. De weg is knap slecht, waardoor wij besluiten om als wij de keuze hebben eenzelfde route te kiezen of voor een N-route te gaan, voor de laatste te gaan, want zelfs de N-routes kampen met hetzelfde probleem, maar zijn in elk geval iets breder. Dan kan je nog wat missen aan wegdek in de breedte en proberen de gatenkaas te omzeilen. De buitentemperatuur stijgt. Wij worden wat lomer en besluiten door te rijden naar de Aire de Repos in Taourirt, waar onze overnachting is gepland. Op de afslag zien wij een rij campers opgesteld. Het is een deel van onze groep. Het hek van de plek is gebarricadeerd. Wij mogen er niet op vanwege een meningsverschil tussen de eigenaar van de Aire de Repos en het gouvernement. Een uur later rijden wij in colonne naar Guercif naar een camping die uitsluitend in de zomer is geopend, maar bereid is te helpen. De leiding blijft achter om de anderen, die nog niet zijn gearriveerd, op te vangen om later ons te volgen. Een uurtje later staan wij voor de poort. Er wordt gekeken naar het veldje, waar we met zijn allen zouden moeten staan, maar eveneens naar de toegangspoort. Kunnen wij er wel onderdoor? De kleine campers starten, dan de wat grotere en tenslotte wij en de Concorde. Nip, nip, kunnen wij met voorzichtig rijden eronderdoor door de ronding van de poort. Theo probeert het met zijn wagen: hij haakt af. Het lukt niet, hij kan er echt niet door. De eigenaar heeft een noodoplossing voor de hand: de Concorde mag in de voortuin van de campingeigenaar. Een opluchting, want op straat is ook niet alles. De anderen zijn blij als zij arriveren, dat het ondertussen is gelukt ons te installeren. Een van de groep heeft panne onderweg gekregen, is naar een garage in Taourirt geweest, maar naar een Fiat-garage in Taza doorverwezen. Hij zal morgenochtend hiernaartoe rijden is het plan. Sanitair op deze camping stelt wederom niets voor en de elektriciteit klapt eruit. Jan kiest meteen maar voor zelfvoorziening. Een wijs besluit.