Flaneren

DAG 5: Al Hoceima – Saidia
Wij zijn gister zigzaggend via de haarspeldbochten een eenrichtingsweg afgedaald < volgens Garmin in de goede richting> om beneden aan de haven van Al Hoceima bij het strandje te parkeren. Nu worden wij echter toch die ontzettend steile helling teruggestuurd. Je wilt op deze helling geen tegenligger tegenkomen en een verbreding moeten opzoeken…achteruitrijdend in de haarspeldbochten… Een praatje met de werklui van de hotelbouw gemaakt of wij over hun werkterrein mogen rijden, want zij hebben de normale toegangsweg geannexeerd. Zij tillen het hek op, wij mogen erdoor. De hijskraan wacht even op ons om doorgang te verlenen. Hek weer gesloten. Mazzel voor ons! Een nieuwe camper biedt zich aan. Wij zijn wel met veertien campers en vertrekken niet allemaal tegelijkertijd. Op een gegeven moment zijn de mannen het beu: de rest moet via de haarspeldbochten omhoog! Wij zijn dan al onderweg op zoek naar een benzinestation om goed bevoorraad de bergen van het Rifgebergte in te gaan. Jammer, dat wij niet meer tijd hebben om deze toeristische stad, gelegen aan een halfronde baai aan de Middellandse Zee, te bekijken, maar stel dat wij vandaag zo’n rit hebben als gister, dan hebben wij vele inspannende uurtjes voor de boeg. Een mooie afdaling met zicht op de halfronde cirkel tussen twee heuvelachtige rotspunten, voert ons naar een benzinestation langs de kustweg waar wij besluiten, dat een wasbeurt voor de camper naast een volle tank geen overbodige luxe is na het traject van de afgelopen dagen. Mannen zijn reeds bezig een andere camper van onze groep te poetsen en starten eveneens met plezier meteen aan de onze. Met zijn vieren drinken wij een heerlijke kop koffie in het restaurant wachtend op een subliem resultaat. De zee is woest: hoge golven beuken op de kust met name bij de steile wanden van het klif. Aanmerkelijk minder hoge golven waar zandstrand of landbouwgrond tot het water reiken. Prachtige vergezichten naar weerszijde, zowel op de zee als op het binnenland met bebouwde terrassen, olijfboomgaarden, bossen met steeneiken en amandelbomen in bloei. Wij boffen met het weer. Het is helder en zonnig, wel fris met een kille stormachtige wind, die het portier ogenblikkelijk uit je handen probeert te rukken. Een afslag het Rifgebergte in, met de naam van het stadje, waar de familie van de Marokkaanse schoonzoon van een vriendin vandaan komt. Aanlokkelijk om ernaartoe te rijden, maar gezien onze ervaringen van gister durven wij dit niet aan. Een prachtige weg voert ons via Nador en de afslag naar de stad Melilla, een Spaanse enclave sinds 1497. Net zoals Gibraltar een doorn in het oog van de Spanjaarden aan de overkant is, is een Spaans Melilla voor de Marokkanen iets wat niet past. Uit de streek, die wij deze dagen doorkruisen, zijn veel Marokkanen afkomstig die naar België, Nederland, Duitsland en Frankrijk zijn getrokken om werk te vinden. Wij worden onderweg regelmatig in het Nederlands aangesproken door Marokkanen, die net als wij als toerist op bezoek zijn in hun eigen land. Zij zijn heel vriendelijk en benieuwd hoe wij hun land ervaren. Is het de eerste keer dat wij in Marokko zijn, is steevast hun volgende vraag. Zij geven zelf aan, dat zij het prettig vinden om in Nederland te wonen en te werken. Goede en slechte mensen zijn er over de hele wereld, geven zij aan. Of zij later zich definitief in Marokko zullen vestigen, weten zij nog niet. De ouderen hebben veelal in de loop der jaren huizen in deze streek laten bouwen in kleuren, zoals oker, blauw, groen, roze en paars. Soms slechts in gebruik tijdens de periode wanneer zij in hun thuisland op vakantie gaan. Aan de horizon doemen witte huizen op, moderne vakantiecomplexen voor de Marokkanen die hier zomers het mooie strand bevolken: Saidia, badplaats aan de monding van de rivier die de grens vormt met Algerije. De camping ligt aan de boulevard. Een hoge stoeprand langs de rijweg en een hoge stoeprand bij het hek bemoeilijken het in- en uitrijden met een camper met een lange uitstekende kont. Als we staan is het een mooi plekje tussen de bomen en uit de wind in een soort binnentuin. Het sanitair stelt niets voor, maar er is fluctuerende elektriciteit en fatsoenlijk water. Rond koffietijd worden de koffiemachines gestart en ratelt onze koelkast door de wisselende netspanning, die teveel zakt door het inschakelen van de machines. Dan de koelkast maar even op gas! Gelukkig nog LPG genoeg, want in Marokko kan je geen gas tanken. Wij slapen hier twee nachten, kunnen het strand op als we willen of iets anders ondernemen of luieren. Net wat je wilt! Wij slapen uit, pakken de fiets, rijden over de boulevard met zijn restaurantjes, terug naar de doorgaande weg richting haven, maar blijken langs de vakantiecomplexen een fietspad te kunnen volgen langs de boulevard die net gereed lijkt of nooit af is gemaakt. Men is met man en macht bezig verderop riolering aan te leggen. Een grenspost op de boulevard en nog een op het strand, van waaruit wij met een verrekijker worden bekeken. In eerste instantie hebben wij ze niet als grensposten herkend, maar er wappert een rode vlag. Dat is een waarschuwing voor ons. Gelukkig hebben wij geen foto gemaakt, want het is streng verboden in Marokko alles te fotograferen wat te maken heeft met grensovergangen, douane, leger, politie en vliegvelden. Het fijne weten wij er niet van. Voorzichtigheid is geboden. Problemen zijn niet prettig! Uiteindelijk is er geen doorgang meer voor ons. De mannen wijzen een pad langs de muur van het all-inclusive hotel, wat een woestenij is. We baggeren er doorheen, langs de vuilnisbelt van het hotel , bereiken de slagboom, die keurig voor ons omhoog wordt gedaan door de vriendelijke wachter en achter ons weer wordt gesloten. Alle complexen zijn gesloten en leeg, maar overal zijn bewakers en slagbomen! Wij vervolgen onze weg en bereiken het nieuwe complex bij de haven, waar een restaurant is geopend en wij muntthee krijgen geserveerd in een mooi eenpersoons tinnen theepotje. Een lust voor het oog : geserveerd op een blaadje met twee gevouwen servetjes, een glaasje op het ene servet en het theepotje op de andere servet! En lekker! Nog even polshoogte nemen in het commerciële centrum: bijna alles is gesloten. De Tabac, de bank, Maroc Telecom en het postkantoor zijn geopend. Voor het eerst zien wij bij de Tabac ansichtkaarten-niet al te fris, want ze hebben al menig buitje, zon en storm over zich heen gehad-. Toch leuk om ze te versturen. De postzegels die hij verkoopt zijn volgens de eigenaar alleen voor Marokko geschikt. Postzegels naar Holland te koop bij de post. Wat wil je nog meer!? In de haven meert een oudere man met een boot aan met Amsterdam als thuishaven op de achterplecht. Zo ver van huis voelt het aan als thuiskomen en herkennen: hee, een Nederlander…die is ver van huis met zijn boot. Houdt hij van rondzwerven met zijn boot , net als wij met de camper? De fietsen weer netjes achter in de camper voor het donker is en alles zoveel mogelijk rijklaar voor morgen. De broeken uit de week in de Tupperware emmer, gespoeld en aan de waslijn. Morgen weer schoon en droog in de kast. Een korte briefing. Alles doorgenomen voor de komende week. Nog wel een waarschuwing van de kant van de leiding voor de rest van de reis. Wat blijkt! Gister heeft een equipe een lekke band gehad. Vriendelijke jonge Marokkanen hebben geholpen met tillen en sjouwen. Gereedschap netjes opbergen. Luiken op slot. Laat arriverend in Saidia opent de chauffeur een van de luiken en wat rolt eruit tot zijn grote verbazing : twee verstekelingen. Kennelijk verwacht dat de camper, hetzij met de boot in Nador, hetzij met de boot vanuit Melilla, naar Spanje zou varen. De douane is hier ontzettend fel op! Enorme boetes als via de scan verstekelingen in je wagen worden gevonden. Wij worden ernstig gewaarschuwd voor dit gevaar! De avond valt. Roezig en soezerig in het hoofd heeft de slaap ons weldra te pakken.