Het theepotje

DAG 11 Half 9 Marokkaanse tijd toetert de bakker als hij het terrein van de camping oprijdt. Uit de meeste campers komt iemand tevoorschijn om brood bij hem te kopen. Geen kopers meer, dan vertrekt hij weer. Iedereen is driftig aan het voortmaken, want de bus rijdt zo voor als het goed is. Vandaag staat een excursie op het programma naar Meknes, onder het bewind van Moulay Ismail, die in 1672 aan de macht kwam, uitgegroeid tot een van de vier koningssteden. De op vier na grootste stad van Marokko bestaat uit drie stadsdelen- de medina, de Koningsstad en de nieuwe stad gebouwd onder de Franse overheersing-. De bus vertrekt zonder gids naar een uitzichtpunt, waar wij alsnog de gids zullen treffen. Ook daar geen gids! Na overleg rijdt de bus naar de plaats waar de hun standplaats hebben om de gids een 3e kans te geven elkaar te ontmoeten. Jawel, ondanks de mensenmenigte vinden de chauffeur en de gids elkaar! Hierna zet de buschauffeur ons af bij de Bab Mansour el-Aleuj, een poort, die als een triomfboog voor de Koningsstad staat en de Place el-Hedime, welk plein de medina met de kasba verbindt. Om 4 uur wacht de bus hier weer op ons om ons naar de camping terug te brengen. Met de gids gaan wij eerst de Koningsstad verkennen. Het zijn ruïnes, die herinneren aan de vroegere vorsten. In 1e instantie bekijken wij het mausoleum van Moulay Ismail. Erna het Paviljoen van de Ambassadeurs, die over de duizenden Europese gevangenen hier, kwamen onderhandelen om ze vrij te krijgen uit de ernaast gelegen ondergrondse gevangenis, waar wij ook in mogen rondkijken. Een deel is slechts open, want in het verleden zijn er toeristen in de ondergrondse gangen verdwaald. Onvoorstelbaar zoveel gevangenen hier onder de grond! En dan te bedenken, dat zij al die gebouwen die Moulay Ismail in zijn hoofd had, mochten construeren in 2-ploegendienst <12 uur op, 12 uur af>! Wij zien het Waterhuis , waarin de waterreserves van de stad waren opgeslagen, voorzien van door dieren aangedreven waterraderen, om met schoepen het water naar boven te halen. Echter ook De Graanopslag, de markt , waar specifieke ambachtelijke producten en waar te koop zijn. Hier in Meknes woont een lossere bevolking dan in Fez, waar de bevolking veel strikter is. Natuurlijk lopen hier net zo goed zakkenrollers rond als in Fez, waar echter veel groter kans is op beroving dan hier. Hier geen soukbezoek met gids en toeristische politie achteraan onze rij zoals in Fez! Hier kunnen wij de souk op eigen gelegenheid doen: stoffen, muziekinstrumenten, Marokkaanse muilen, doodskisten, smeedwerk en nog zoveel meer. De mensen zijn vriendelijk! Wij belanden in de hoek van de theepotten en vragen naar de prijs bij deze en gene. Een vriendelijke man, die niet blijkt te kunnen praten, heeft de theepot, welke Jan in zijn hoofd heeft. Deze is erg mooi, maar echt te duur. De buurman doet op een heel aangename wijze het woord. Verderop worden wij te woord gestaan door een Marokkaan met een zus, die al 22 jaar in Gouda woont. Hij legt het verschil uit tussen de verschillende potjes. Wij gaan met hem in onderhandeling en vragen hem of hij aan 15 gebruikte theepotjes op dit moment kan komen voor de overeen te komen prijs. De deal wordt beklonken met een kop thee en een gesprek over de ontwikkeling van de Marokkaanse maatschappij. Hij is een intelligente man met gezonde ideeën, die zich zorgen maakt over het verdwijnen van respect voor de ouderen en het streven van de jongeren om op korte termijn uit het leven te halen wat erin zit en geen rekening te houden met later. Ondertussen wordt zijn zoon naar boven gestuurd om alle aanwezige kleine theepotjes naar beneden te halen. Onvoldoende! Elders in de souk wordt hij gestuurd om te kunnen voldoen aan de vraag. Wij mogen kiezen uit twee potjes; een opgelapte bewerkte of een mooie gladde. Uiteindelijk hoeven wij niet te kiezen, daar wij er 16 krijgen voor de overeengekomen prijs voor 15, omdat de aangeboden theepotjes behoorlijk variëren in maat, decoratie en vormgeving. Alles wordt snel ingepakt om schade te voorkomen tijdens het vervoer. Het is een leuk marktbezoek, alhoewel wij weinig van de gehele souk hebben gezien. Snel haasten wij ons terug naar het plein, waar het een drukte van belang is. Muzikanten en een slangenbezweerder, allerhande koopwaar en flanerende bezoekers. Het is gezellig en jammer, dat de bus op ons wacht, maar Anita wenkt onze groep, die niet de wachtende bus herkent. Natuurlijk moet Jan aan de groep verklaren waarom hij zo’n groot pak met zich meetorst . Een goede antieke aankoop, zegt hij. Hij belooft na aankomst op de camping ieders nieuwsgierigheid te willen bevredigen. Zo gezegd, zo gedaan. Wanneer iedereen bij elkaar zit heeft Jan een heerlijk verhaal: wij gaan nu met elkaar de woestijn in. In vroeger dagen bewerkten de bewoners van de woestijn kandij met een steen. Dit geluid was tot in de verre verte te horen, waardoor men wist waar te verzamelen om elkaar te treffen voor de gezamenlijke thee, want met name groene muntthee is de nationale drank, voorzien van suiker! Deze uitstekende dorstlesser staat symbool voor gastvrijheid en wordt geserveerd in een specifiek zilverkleurige theepot! Om deze gastvrijheid in de woestijn te kunnen tonen en deze goede gewoonte voort te zetten, schenkt Jan elk echtpaar van de groep een Marokkaans theepotje voor twee. Jan zijn verhaal wordt door deze en gene ernstig in twijfel getrokken, maar het idee vinden zij ontzettend leuk! Een ieder neemt zijn theepotje mee naar zijn camper, want de zon is achter de bergen verdwenen en het is meteen echt koud!