Loodmijnen en armoede

Dag 13 Midelt ligt op de grens van de Hoge en Midden Atlas en wordt tot het zuiden van Marokko gerekend. Aan de voet van de Jbel Ayachi , 3737m hoog, is de camping met appartementen , hotel en restaurant een prima beginpunt voor auto- en trektochten door het gebied. Wij zijn dan ook niet de enige gasten! Een groep Spaanse mountainbikers gaat op stap en een rij 4x4wagens staat klaar voor vertrek. Vanuit de camping maken wij een excursie naar de Aouli-kloof, 25 km ten noordoosten van Midelt om de verlaten lood- en zilvermijnen te bezoeken. Kleine Marokkaanse busjes met gordijntjes en franje en al halen ons op om ons naar de bergen te brengen. De eigenaar van de camping is onze gids. Eerst de stad door. Wij slaan af. Buiten Midelt is het werkelijk een vuilnisbelt: alle kleuren plastic zakken hangen in struiken en bomen. Een verschrikkelijk gezicht, vooral omdat je weet, dat het plastic niet wordt afgebroken. Het is een stille weg door de bergen. De weg wordt steeds slechter en smaller. Wij zien vervallen huizen, waar niemand woont en bereiken een mijn, waar de mijngang uitnodigt om naar binnen te gaan. De gids legt uit hoe het hier in zijn werk ging, toont steenbrokken met lood en barium en verklaart, waarom de mijnen in dit gebied in de jaren tachtig van de vorige eeuw stil zijn komen te liggen. Alles veroorzaakt door het duikelen van de loodprijs, wat zich nooit meer heeft hersteld. Voor de mensen geen andere middelen van bestaan, waardoor zij zijn weggetrokken. Wij worden geconfronteerd met een zeer ruig landschap, met achtergelaten hulpmiddelen en installaties voor de loodwinning in de verlaten mijnen en spookdorpen, waar zelden iemand meer woont. Heel af en toe is een bouwval toch nog bewoond. Zelfs kleine kindertjes ontmoeten wij als de auto’s ons afzetten en wij door de kloof te voet verder gaan. Kachelzwarte mannen ontmoeten wij, die op zoek zijn naar mineralen en fossielen in de verlaten mijnen en mooie exemplaren te koop aanbieden. De busjes brengen ons naar de voet van een berghelling. Als wij ondanks de wind de top weten te bereiken, genieten wij van het schitterende vergezicht en moeten wij heel veel moeite doen om ons in de wind staande te houden. Hierna worden wij naar een verlaten dorpje gebracht, waar nog wat families wonen, omdat hier een bron is. De oude kasbah is bereikbaar via een hangbrug over de drooggevallen rivierbedding, welke lekker wiebelt als je erover loopt. In een van de huizen krijgen wij een van de camping meegebrachte warme maaltijd aangeboden, die hier ter plekke op het meegebrachte gas is verhit. Sinaasappels en bananen als toetje. Zelf netjes schoonmaken, want dan word je minder snel ziek. Dit is ter stimulering van de dorpsbewoners, die op deze manier extra inkomsten verwerven. De kindertjes zijn blij met de meegebrachte schriften en ballpoints, want je mag alleen naar de Koranschool, als je zelf een schrift en een ballpoint bezit. Als zij ook nog een voetbal krijgen zijn ze helemaal gelukkig! Voor wij naar huis terugkeren rijden wij nog via het hooggelegen spookdorp, waar de leidinggevenden van de mijnen mooie woningen bezaten, via trappen naar de mijnen afdaalden, maar in hun vrije tijd van de prachtige ligging konden genieten. Hier woont werkelijk niemand meer! Het water is te ver weg om elke dag te halen! Wat een enorme verspilling van investeringen, die indertijd zijn gedaan. Buitengewoon interessant, wat wij vandaag hebben gezien. Choquerend hoe groot de armoede in deze omgeving is!