Bergwegen en kloven in de Hoge Atlas

Dag 14 Vandaag rijden wij door de Hoge Atlas naar de droge woestijngebieden in het zuiden van Marokko. Prachtige uitzichtpunten en vergezichten! Wij rijden door de korte Tunnel du Legionnaire, die in 1927 door het strafbataljon van het vreemdelingenlegioen in de kalksteen werd uitgehakt, waardoor een route naar het zuiden ontstond. Diep beneden stroomt de Wadi Ziz door de Gorges du Ziz. Deze rivier ontspringt in het hart van de Hoge Atlas, baant zich een weg door de kloof, bevloeit de Tafilalt-streek bij Erfoud en verdwijnt zuidelijk van Merzouga in het zand van de Sahara. Na de kloof met oases en palmbomen zien wij in de diepte de Hassan Addakhildam uit 1970 met een stuwmeer, dat water en elektriciteit levert, irrigatie van de Tafifalt en de Zizvallei mogelijk maakt. Wederom schitterende vergezichten! Voorbij de legerstad Ar-Rachidia slaan wij af naar Meski om de oase van Meski van boven te bekijken, waar een camping is gevestigd. Boven de camping is naar ons idee de vuilnisbelt van het dorp. Brr, echt vies om hier te lopen. Jan wil het liefst meteen terug naar de camper om verder te rijden. Bovendien is het hier verzengend heet! Een jongetje heeft op onze camper gepast en is reuze blij met het geld wat Jan hem hiervoor geeft. Niets te zien van de Source bleue de Mesk, een bron die door de voor een deel ondergronds stromende rivier Ziz wordt gevormd. Het bronwater stroomt uit een grot aan de voet van een rotswand in een bassin, dat door het vreemdelingenlegioen is aangelegd. In Erfoud gooien wij de tank vol om niet zonder diesel te komen zitten als wij in de woestijn zitten. Ook bij dit benzinestation kunnen wij onze vieze camper niet laten wassen! Telkens weer is er geen water beschikbaar. Dan maar een vuile camper. Helaas! Het wegdek is niet van verbijsterend goede kwaliteit, maar de omgeving is prachtig. De Zizvallei en de talloze oases zijn adembenemend mooi om te zien. Door de steenwoestijn rijden wij richting de zandduinen van Erg Chebbi, waar aan een onverharde weg onze camping Le Petit Prince is gelegen. Onze camper staat net geparkeerd, als wij stemmen horen. Er wordt gevraagd naar Jan en Carla. Wie staan voor onze camper? Jan en Nanny van de Turkijereis, die op de camping naast ons staan en gehoord hebben, dat er een groep Nederlanders op de camping naast hen is gearriveerd. Zij reizen tegen de klok in samen met een stel vrienden, terwijl onze groep met de klok meereist. Wij weten van elkaar, dat wij elkaar halverwege zouden kunnen ontmoeten, maar het is toch echt heel toevallig met zoveel campings in dit gebied, dat je bijna op dezelfde camping staat. Het is een hartelijk weerzien zo totaal onverwacht! Nog even ons installeren , ons oriënteren en een blik op de omgeving voor de duisternis valt. Het avondlicht valt over de oranje zandduinen. Een prachtige schakering van het licht! Wij hebben afgesproken met acht Nederlanders in het restaurant van de buurman gezamenlijk te eten om de ontmoeting te vieren. Heerlijk Marokkaans eten! Wanneer wij toe zijn aan thee of koffie beginnen drie bedienden met hun trommels ons te amuseren. Telkens weer komt er iemand bij. Uiteindelijk zijn er acht Berbermannen aan het musiceren. Het is telkens weer een komen en gaan van de Berbers, dan weer meer muzikanten dan weer minder, terwijl zij wisselen van trommelgrootte of een soort castagnetten van metaal. Geen idee hoe dit instrument heet… Het is een ontzettend gezellige avond! Wij hebben met zijn allen veel plezier! Nemen afscheid van elkaar, daar Jan en Nanny morgen verder reizen.