Herkansing

HERKANSING
Zeven maanden revalidatie liggen achter ons. Jan en de fysiotherapeute zijn waardevolle componenten geweest in deze herstelperiode. Zeker op moeilijke momenten!!! Zes weken na de operatie start de opbouw om spieren in lengte en kracht toe te doen nemen om weer te kunnen functioneren. Een pijnlijk traject!!! Verbazingwekkend, hoe moeilijk het voor een mens is om opnieuw te moeten leren lopen en fietsen na een quadricepsruptuur!!!! Het herstel vreet energie en tijd en vergt heel veel inspanning en doorzettingsvermogen. Terugkijkend op deze periode een geweldige prestatie neergezet! Wat kan ik weer goed bewegen! En dat op mijn leeftijd…. Over een half jaar is het ijkpunt van het uiteindelijke resultaat, want er staat een jaar voor herstel. Restricties zullen er zijn, maar zijn de beperkingen een gevolg van het letsel of leeftijdgebonden? We wachten af.
TICKET UIT DE KAST
Ruim 6 maanden ligt onze flexibele ticket te wachten om te worden gebruikt als het herstel ons hiertoe in staat stelt. Fiat van de fysiotherapeute en Jan de dokter, die als mantelzorger uitkijkt naar het ontdekken van een nieuwe horizon. Beiden verwachten geen terugval als wij nu op reis gaan, mits voldoende beweging in acht wordt genomen. Dit hebben wij als globetrotters zelf in de hand of liever gezegd in de voet: gaspedaal inwisselen voor regelrecht contact van ons onderstel met de Zuid Amerikaanse bodem.
Een weekend met kinderen en kleinkinderen in een Jort om van elkaar te genieten. Langs de broers voor een prettig samenzijn. Aangename contacten met onze beste vrienden onder genot van een hapje of een drankje. Ten afscheid elkaar als gezin ontmoeten op Aurelie’s verjaardag vlak voor ons vertrek. Uitgezwaaid door 3 dochters en 3 kleinkinderen op Schiphol… Wat een warmte! Het leven is mooi!
Vertraging op Schiphol, door turbulentie rond Parijs, van het Air France vliegtuig, wat ons ophaalt in plaats van het geplande KLM vliegtuig. Gelukkig genoeg overstaptijd in Parijs voor onze aansluiting naar Montevideo! Deze Air France Boeing 777 heeft eenpersoonszitplaatsen, waardoor je jouw buurman of buurvrouw niet stoort door te lezen, tv te kijken of te slapen. Wil je naar de toilet, dan hoeft niemand voor jou op te staan. Vreemd gevoel je reisgenoot aan de overkant van het gangpad gade te slaan. Ieder in zijn eigen hok! Elke indeling heeft zijn voor- en nadelen… Na het opstijgen zien wij Parijs met de Eiffeltoren en de brede verlichte boulevards onder ons wegglijden. Batise heeft gevraagd om naar de Eiffeltoren uit te kijken… Wat voor een 11-jarige interessant is, is voor opa’s en oma’s eveneens nog steeds boeiend... Alhoewel de steward reeds is gekomen om het raam af te sluiten. Nee, eerst een blik op Parijs! Rond middernacht krijgen wij een warme maaltijd geserveerd om het tijdsverschil te overbruggen. Niet veel trek. Toch wat gebruiken om lekker te kunnen slapen. Uit onszelf worden wij wakker voor het ontbijt. De intercom vinden wij beiden slecht te verstaan. Het Franse accent bij de Engelse tekst is voor onze Nederlandse oren een graadje moeilijker te verstaan. Laat staan de Franse versie. Oké, het vult elkaar aan en dan kom je toch een heel eind. Carla meent op te vangen, dat alle passagiers voor Montevideo een transitpas zullen ontvangen als zij het vliegtuig verlaten met verplichte medeneming van de handbagage. Jan haalt de woorden van de dame bij de incheckbalie op Schiphol aan: wij hebben een tussenstop in Buenos Aires, maar vliegen met hetzelfde toestel door en mogen blijven zitten. De steward heeft zojuist, met een passagierslijst in de hand, gele kaarten in de bovenkant van onze stoelen gestoken als teken van een andere eindbestemming. Na het landen slaan wij op een vrij parkeerplekje naast de brandweerkazerne spuitoefeningen gade, wachtend tot een plaats vrijkomt bij de aankomst- en vertrekhal. De mededeling wordt herhaald. Wederom op deze reis een wijziging: grote bagagestukken blijven in het ruim! Handbagage meenemen! Hals over kop snokken wij alles bij elkaar als wij na het taxiën uit de gordel mogen. De schoonmaakploeg dendert door het vliegtuig als wij allen het vliegtuig hebben verlaten. Er wordt gelost en geladen om de reis te kunnen vervolgen. Een kleine servicebeurt ? Een frisse bemanning treedt aan. Een korte vlucht van 20 minuten, exclusief het taxiën vanwege opstijgen en landen. Een drankje en geen tijd meer voor de toilet, want we moeten al weer in de veiligheidsgordel. Toiletteren onder het toeziend oog van de marechaussee. Een vliegveld: klein maar fijn. Lange rijen voor internationaal verkeer bij de grenscontrole. Hetzelfde geldt voor het grenswisselkantoor tussen de grenscontrole en de douane. Uruguese dollars zien te pakken te krijgen voor de taxi en huishoudelijke inkopen, want wij houden de bus voor gezien met onze bagage onder in het bagageruim van de bus, waar alle passagiers vrij toegang toe hebben, tijdens de talloze stoppen op weg naar Paraiso Suizo. Moeizaam om de bagageruimen van de bus in het vizier te houden… Uitsluitend contant geld aanbieden voor een wissel. Visa wordt niet geaccepteerd! Wanneer wij afgezonderd wat contanten tevoorschijn toveren, worden wij aangeklampt door een jonge dame, die taxivervoer aanbiedt voor een hogere prijs dan Jan 28 november heeft afgerekend, terwijl zij onverbloemd registreert wat wij doen. Wij wijzen haar aanbod af: te duur! Verbouwereerd zijn wij, dat mensen hun diensten aanbieden ACHTER de douane! Onmogelijk op Schiphol of een ander Europees vliegveld, wat wij ooit hebben aangedaan! LES 1: Wees alerter dan alert!!!! De dame geeft niet op, keert terug na ons bezoek aan het wisselkantoor, zakt onvoldoende in prijs, maar wij willen haar niet, mede door haar vrijpostig gedrag, en gaan voor de officiële vliegveldtaxi. Bij de douanecontrole worden 2 appels via de scan in Carla’s tas gesignaleerd. De dame in kwestie kan in eerste instantie slechts 1 appel vinden, maar geeft niet op. Carla weet niet beter dan dat zij 1 appel in haar tas heeft en geeft dit aan. Wat blijkt: Jan heeft de zijne er ook in gestopt… Weg lekkere appels voor de taxirit: geconfisqueerd! Fruit blijkt ook in Uruguay niet de grens te mogen passeren. LES 2! De officiële taxiprijs ligt lager dan het bod van de jonge vrouw. Een goede deal! Wanneer wij de camping bereiken staat Lobbes op ons te wachten en worden wij verwelkomd door Heinz, de heer des huizes, die al 2 maanden het hele spul in zijn eentje runt, daar zijn vrouw haar moeder in Zwitserland assisteert, omdat haar vader is overleden, maar de komende week terugkeert. Hij is druk, druk, druk! Vliegt weg met de auto, is plots weer aanwezig, maar even later weer vertrokken. Geen faciliteiten van broodjes of een maaltijd door de afwezigheid van Sylvia! Ons eerste doel: boodschappen halen in een dorp 5 km zuidwaarts, want wij hebben letterlijk niets te bikken. Terug op de camping scheppen wij orde in de slaapcabine, opdat wij in ons bed zullen kunnen kruipen. Vanwege de verscheping heeft Jan ter bescherming letterlijk alles in de slaapopbouw ondergebracht, zodat er niets is te strippen of te stelen! Ruimen is een klus! ’s Avonds duiken wij bekaf zodra het mogelijk is het bed in om het klokje rond te slapen. Wakker geworden ontdekt Carla, dat het hoofdeinde van het bed nat is en de wand inclusief de ramen vochtig zijn van de condens. Onze vriendelijke buurvrouw benut de wasautomaat om de stapel vieze kleren weg te werken voor zij de auto op de boot zetten naar Europa na de Pan American route met aanvankelijk 1 kind en later 2 kinderen ( in Mexico bevallen) te hebben afgelegd.
Wat te doen met het bed?! Het is winter in Uruguay. ’s Nachts, ’s ochtends en in de namiddag koud. Hoge luchtvochtigheid van 93%. Wanneer de zon schijnt, droogt de was uitsluitend tussen 11 en 14 a 15 uur… Carla besluit ondanks het feit, dat de wasautomaat niet beschikbaar is, het bed af te halen om het beddengoed stukje bij beetje te wassen en de matrassen en kussens in de zon te plaatsen in de hoop de situatie onder controle te krijgen. Jans bed heeft duidelijk meer te lijden gehad van het vocht dan Carla’s bed. Onbegrijpelijk, dat wij er gisteravond niets van hebben bemerkt! Te afgepeigerd!
Afgehaald blijkt de schade aanzienlijker te zijn dan aanvankelijk lijkt. De wollen onderdeken heeft een royale hoek vol schimmel met groene poedervormige pokken. Past niet in de wasautomaat: te kolossaal! Water op de plekken heeft geen effect! Wasmiddel tast de schapenwol aan, waardoor als het ware dunne plekken ontstaan. Die schimmel is beslist ongezond! In de minisupermarkt blijkt men azijn te verkopen, wat met deppen een zichtbaar resultaat oplevert. Zou het afdoende zijn? Op internet als oplossing chloor voor harde materialen. Soda op het matras en opzuigen? Voor ons geen optie. Matrassen en kussens meedraaien met de zon en wentelen op banken, tafels en een geroest staand droogrek, wat omkiepert als wij het niet stabiliseren met flessen water op de staanders. ’s Nachts matras op het bed en in een slaapzak op de kale matras. Geluk: 4 dagen mooi weer op een rij. En met niemand de wasautomaat te hoeven delen als enige gast, want een programma duurt 2 ½ uur! Op tijd alles naar binnen en morgen weer naar buiten, want je hebt 2 dagen nodig om de was te drogen. Voor de onderlegger zelfs 3!
De rode tas met kleren, die wij op de boot hebben gedragen blijkt nat te zijn geworden staande voor de koelkast, tijdens de stalling van de camper… Waardoor natte kleren? We begrijpen er niets van! Eerst de kleren wassen, de nieuwe tas schoon boenen en proberen de oorzaak te achterhalen.
Jan houdt zich bezig met de ramen, want wij denken dat de kit de boosdoener is. De kitranden rond de ramen zien er niet uit! Alle ramen opnieuw gekit. Voor de zekerheid ductape eroverheen! Helaas vol kleine luchtbelletjes. Het lijkt niet goed te willen hechten…
Via Watts App telefoneert Jan met vriend John. Een speciale tape, welke hecht op metaal en kunststof, moet tezamen met John, redder in de nood zijn in deze wateroverlast. John stuurt het op via DHL naar Jan op de camping, waar het dinsdag zal zijn. Wat is die grote wereld dan klein.
Het weer slaat om. De regen komt met bakken uit de hemel! Vol afgrijzen wijst Carla naar het raampje boven de toilet: het water stroomt naar binnen. Oude handdoeken stoppen de watervloed en Jan bedenkt ondertussen een noodoplossing. Een boerenzakdoek geklemd op de plek waar het water naar binnen komt moet het water hevelen naar een plastic zak. Twee boerenzakdoeken werken nog beter blijkt even later. Een constructie hangend in de schildertape. Zo worstelen wij om de watervloed te bedwingen. Tijdens de nacht staat Jan op, om de watervloed in ogenschouw te nemen, het zakje te legen. Bij het ontbijt knapt de lasnaad van het zakje op de punt en brengt het teiltje redding in deze misère. Het is even droog. Jan probeert buiten de oorzaak van de wateroverlast te achterhalen. Bij het raam niets te vinden. Op het dak geklommen om alles grondig te inspecteren. Is de antislipplaat oorzaak van de ellende? De plaat wijkt. In de kier zit water. Jan maakt de ruimte zo goed mogelijk droog en spuit de kier vol kit. Verdere inspectie levert niets op. Op hoop van zegen doorstaan wij de volgende hoosbuien 5 dagen lang! De kachel draait op volle toeren. De ventilator ronkt dag en nacht. Een raam op een kier om trek te creëren. Langzamerhand wordt het binnen minder vochtig.
Een moment van schrik: Jans bed is nat als wij willen gaan slapen. Een simpele verklaring: de natte theedoek is hier neergelegd tijdens het opruimen van de afgedroogde vaat. Dat trekt meteen in het droge beddengoed! Gelukkig geen lekkage van het hefdak, wat Carla in eerste instantie denkt.
De regen heeft ons er niet van weerhouden om orde te scheppen in en rond Lobbes.
De boottocht en repatriëring hebben veroorzaakt, dat wij een selectie van bagage hebben moeten maken voor de boot, maar ons reisschema hebben moeten omgooien vanwege het reizen in andere jaargetijden, waardoor de kleding in de kastjes nog zal moeten worden aangepast. Dit is pas mogelijk wanneer wij met mooi weer de achterdeuren kunnen openen om dit te realiseren, daar de kratten onder ons bed op geen andere manier zijn te benaderen.
Jan heeft in de bestuurderscabine verschillende zaken geïnstalleerd. De technische zaken geregeld. Carla heeft zich met de slaapcabine beziggehouden: ordenen en meer leefruimte creëren. Tezamen hebben wij de wagen van reflecterende strepen en markeringen voorzien om aan de nieuwe eisen in Argentinië te voldoen en enorm hoge boetes te voorkomen.
Met het been gaat het na een week al weer veel beter! Aanvankelijk moeizaam de trap op, goed vasthoudend vanwege het evenwicht wat nog niet optimaal is. Het bed is net te hoog om erin te kruipen. In het begin bijna een zweepslag :intense pijn, maar gelukkig na een dagdeel verdwenen! Nu met beleid en veel nadenken in bed en eruit! Toch merk je dat de spieren sterker worden. Vooruit!
Ons hoofd stond er niet naar om jullie te berichten. Te druk met onze eigen sores! Wees niet ongerust, wij staan nog steeds op Paraiso Suizo met goede Wifi en een prima douche!!!