We zoeken het hoger op
Blijf op de hoogte en volg Carla en Jan
13 April 2020 | Peru, Cusco
We zoeken het hoger op
Wij keren het Peruaanse grenskantoor onze rug toe en verlaten de grensplaats Iñapari. Weidelandschap en witte koeien - de Nelore, een Braziliaans runderras, met zo’n hoge bult op hun rug ter hoogte van de voorpoten-, die in een warm klimaat gedijen. Het verbaast ons niets. Zo zag het er aan de andere kant van de grens eveneens uit. Aanvankelijk op tijd, doch vertraagd door de grenspassage en de vele wegwerkzaamheden in Peru, hopen wij vóór het donker Iberia te bereiken. Wij worden verrast door motregen -kenmerkend voor het regenwoud-! Onderweg zien wij nergens een geschikte plek om te overnachten. Op de Plaza in Iberia parkeren wij de wagen tegen de gele streep op de stoep. Officieel een parkeerverbod, maar iedereen doet dat. Wij scharen ons in de rij! Het lijkt alsof men een plaatsje voor ons heeft opengelaten. Aan de andere zijde van de rijbaan staan bomen met een overweldigend bladerdak, waar wij absoluut niet onder passen. Overmacht! Het is een drukte van belang! Alle bankjes op het plein zijn bezet. Er wordt gewandeld. Motoren met hele gezinnen erop rijden rondjes. Pa of ma voorop met een kind op de tank en één kind of twee kinderen erachter plus de partner daarachter of tussen de twee kinderen: de max is 6 personen op één motor! Ze stoppen, maken een praatje en zetten hun rondje voort of doen even een boodschap of eten een ijsje. Eindelijk wordt het rustig. Iedereen keert terug naar huis om zich op te maken voor de nacht. Tijd voor ons om onder de wol te kruipen en te genieten van een rustige nacht. Het blijkt, dat wij wederom in een andere tijdzone zijn beland. Wij moeten de klok een uur terug zetten. In Europa is het nu 6 uur later dan bij ons! Wanneer wij ergens arriveren en een WhatsApp willen sturen naar bekenden, liggen zij al of bijna in bed… Moeilijk te timen! Jan wordt om 6 uur wakker van de bus, die toetert om de wegwerkers aan te sporen zich te verzamelen op het plein, om naar de verschillende locaties van werkzaamheden aan de weg van Iñapari naar Cuzco, te worden vervoerd. Een half uur later vertrekt zelfs een tweede bus met wegwerkers. Hierna stroomt het plein vol met kinderen, die zich naar de scholen rondom het plein spoeden en snel bij de inmiddels geïnstalleerde kraampjes op de Plaza, wat lekkers kopen -voorkeur voor chips!- om mee naar school te nemen. Als het ware delen wij het leven van de plaatselijke bevolking. De rust keert wéér op het plein. Voor óns tijd om te vertrekken. Geleidelijk wijzigt het landschap tot wij ons plotseling realiseren dat de Carretera Interocéanica ons het Peruaanse Amazonegebied heeft binnengeleid. In 2011 is de verbinding voltooid, waardoor de Atlantische kust in Brazilië en de Peruaanse kust aan de Stille Oceaan door een geasfalteerde weg met elkaar zijn verbonden. In Brazilië veelal gekenmerkt door potholes en een bar slecht wegdek. In Peru hetzelfde verhaal. Regelmatig is er slechts één rijstrook, beter gezegd spoor, beschikbaar. De weg is in onderhoud op de allerslechtste gedeelten. Met name in de dalen! Ertussen zitten gloednieuwe geasfalteerde meters en kilometers, maar evengoed treffen wij plenty ellende tussendoor, waarmee voorlopig niets wordt gedaan. De bedoeling van deze weg is bevordering van de handel tussen beide landen. In de verstreken jaren duidelijk gebruikt door vrachtwagens, die deze weg hebben versleten… Zo te zien, levert de handel, desalniettemin onvoldoende economisch voordeel op om onderhoud te kunnen bekostigen. Of is het een kwestie van water naar de zee dragen? Is de geconstrueerde onderlaag onvoldoende, te gering, om zwaar verkeer te kunnen dragen? Leent de grondsoort zich niet voor zwaar verkeer? Het is een moerassig gebied. Last van verzakking? Bij San Lorenzo wordt de weg aan weerszijden gestut door een enorme hoeveelheid zandzakken! Waarom? Of is de toename van zwaar verkeer door het openleggen van een voorheen afgesloten gebied onverwacht groot, doordat men ontdekt heeft aardolie en andere mineralen in dit gebied door de verbindingsweg zoveel gemakkelijker te kunnen winnen, bomen te kunnen kappen en af te voeren, waardoor andere bronnen van inkomsten zijn aangeboord dan in vroegere tijden?! Wij rijden langs inheemse dorpjes, die voor 2011 min of meer van de buitenwereld waren afgesloten. Vóór de ontsluiting door de verbinding, was deze hoek in Peru een geïsoleerd gebied, bevolkt door zeker 15 stammen, zónder contact met de buitenwereld. Rijdend over dit traject, bekruipt ons een gevoel, dat wij in dit district niet welkom zijn. Het is moeilijk te peilen of verschillende stammen naar elkaar zich hetzelfde opstellen als naar ons, maar wij ervaren het rijden in deze streek echt niet als plezierig. Schamele houten optrekjes met bordjes waarop geschreven staat: ayahuasca. Jonge vrouwen hangen rond de weg…Vreugdeloze gezichten…Een enorme armoede straalt ons tegemoet. Ayahuasca blijkt door de shamans naar oude gewoonte tijdens rituele ceremonies te worden gebruikt, maar ook door charlatans! Gevaarlijk vanwege de neveneffecten, omdat je ervan kan gaan hallucineren, helemaal de weg kwijt kan raken, waardoor je een gemakkelijke prooi vormt als het mengsel niet uit de juiste bestanddelen bestaat in de goede verhouding. Beroving, toevallen, buitengewone hoge bloeddruk en zelfs incidenteel de dood, worden gerapporteerd. Er wordt geadviseerd het middel niet te gebruiken. Er zijn echter altijd mensen die adviezen negeren. Wij ontmoeten hoofdzakelijk vrachtwagens en mannen in pick-ups op de 30C door de rimboe. Afslagen naar mijnen en houtkap. Het verklaart de bars met de jonge meisjes langs de route. Er is niet alleen sprake van een ecologische bedreiging van de geweldige biodiversiteit in het regenwoud, maar eveneens van een bedreiging van een gezonde ontwikkeling van vaak minderjarige meisjes uit de inheemse bevolkingsgroep, die door de ontsluiting in de prostitutie geraken. Helaas gaan ontwikkelingen soms gepaard met minder positieve neveneffecten. Plotseling rijden wij op een dijk door moerassig gebied en bereiken Puerto Maldonado. Chaos! Ongelooflijk veel motortaxi’s links en rechts, voor en achter ons! Wij hebben werkelijk vier ogen nodig om de boel in de gaten te houden. Deze plaats zou de moeite waard zijn om te verkennen, maar Jan heeft het spoedig bekeken. Snel door! Weg van hier! Broeierig warm met muskieten en andere insecten die prikken, en zoveel volk rondom. Straten te smal voor onze camper en voorzien van degelijke gietijzeren paaltjes die het nog moeilijker maken te manoeuvreren. Eerlijk gezegd een opluchting als wij alle drukte achter ons hebben gelaten! Echter wel intrigerend! Deze plaats is in de 19e eeuw gesticht door de rubberbaron Fitzcarraldo, die een weg zocht om de rubber vanuit Iquitos, waar hij opgroeide en woonde, via rivieren naar de oceaan te vervoeren om te exporteren. Hij heeft het gebied van de Madre de Dios verkend evenals het gebied van wat nu het Nationaal Park Manu is. De inheemse bevolking heeft hij gedwongen de delen van een stoomschip over een heuvel te dragen om zo het gebied verder te kunnen exploreren. Deze korte passage tussen de Rio Mishahua en de Rio Manú is later naar hem vernoemd: de Istmo de Fitzcarraldo. Zijn droom om als operaliefhebber en bewonderaar van Caruso, veel geld te verdienen met rubberexport via deze vaarweg, om een operahuis in Iquitos te kunnen bouwen, heeft hij niet kunnen verwezenlijken. Met zijn zakenpartner is hij bij een ongeval met hun boot Contamana verdronken, slechts 35 jaar oud. De wrakstukken moeten hier in de Madre de Dios rivier buiten Puerto Maldonado nog te zien zijn. Echt een waanzinnig verhaal! Werner Herzog heeft een film gemaakt naar aanleiding van de obsessie van Fitzcarraldo, wat een geschiedenis op zichzelf is geworden vol tegenslag en moeilijkheden. Rubber heeft dit gebied rijk gemaakt, maar ook weer arm, omdat rubberzaden zijn meegenomen, waarmee plantages konden worden aangelegd in het verre oosten, waarbij Maleisië toonaangevend is geworden. Op een plantage oogsten is lucratiever dan van wilde exemplaren in de jungle, waar rivieren de enige manier zijn om het gebied te bereiken. Voor Iquitos is in die zin weinig gewijzigd: via water bereikbaar en tegenwoordig eveneens via de lucht…Niet via een weg…Het schijnt de grootste plaats op de wereld te zijn zonder toegangsweg. Zeer geïsoleerd! Oliewinning heeft de stad in de zestiger jaren weer tot bloei gebracht. Puerto Maldonado gedijt zo te zien eveneens. Welvaart en armoe gaan hier hand in hand. Wanneer wij langs de rivier Tambopata rijden, worden wij verrast door de hoatzin, die wij reeds in Brazilië en Bolivia hebben gezien. Een buitengewoon vreemd dier, die ook wel punk chicken wordt genoemd, welke bijnaam in feite beter bij het dier met een vreemde kuif op zijn kop past! Het dier eet heel graag grote aronskelken of mangroven! Met name in de vroege ochtend en tijdens het vallen van de avondschemering gaat hij op zoek naar voedsel tussen de bomen, die dicht bij het water staan. Voor de maag heeft hij een enorme krop vol unieke bacteriën, die plantencellen afbreken en via gisting omzetten in suikers voor energie. Daar 70% van het plantaardig voedsel uit water bestaat, hoeft het dier bijna niet te drinken! Een wonderlijk dier! Mooi en niet mooi… Wij blijven geconfronteerd met wegwerkzaamheden! Belanden in de Sierra de Santa Rosa: een prachtig landschap, maar een verschrikkelijk slecht traject om te rijden. In feite ontbreekt het wegdek! Kruipen kost tijd! En tolstations betekenen oponthoud! Nergens plek om te overnachten! Bij het tolstation Quincemil staat aangegeven, dat er een parkeerplaats is en een weegbrug. Er is een lus om terug te keren, maar wij zien geen parkeerterrein… De schemer valt. Wij gaan begrijpen, waarom wij bij het laatste tolstation zonder betaling door hebben mogen rijden. Overal waarschuwingen voor vallend gesteente en afzettingen, omdat de weg is afgekalfd en er slechts 1 spoor beschikbaar is of een provisorische omleiding is geconstrueerd. Beneden loopt de rivier, die meandert en veel schade heeft veroorzaakt. De een na de andere overnachtingsplaats op iOverland blijkt niet meer te bestaan!! Dit is echt niet plezant! Wij passeren een gebouw, wat niet meer in functie is… Terug om te bekijken of wij hier kunnen parkeren. In het donker slecht te beoordelen. Wij besluiten bij gebrek aan een betere plek in de bocht langs de rivier de Araza in het gehucht Chaupichaka op 1492 m te overnachten. Carla wil afstand bewaren en niet te dicht bij de zichtbare rand parkeren. Zij is benauwd, dat het terrein hier is afgekalfd en uitgehold en beneden de rivier stroomt. Verschrikkelijk veel vrachtwagens denderen langs. De hele nacht door! Tot onze grote verrassing blijkt het als de zon opkomt een prima plek te zijn! Voorheen werd hier het onderhoud van de weg georganiseerd, maar men heeft het kantoor verplaatst vanwege de meanderende rivier, die dit gedeelte nog niet heeft aangetast. Er voert een pad naar beneden, waar vrachtwagens stenen in de rivierbedding kunnen verzamelen voor reparatiewerkzaamheden. Geen dreigend gevaar! Integendeel: het pad is versterkt om werkverkeer te faciliteren. In het daglicht blijken de overnachtingsplaatsen van iOverland echt gevaarlijke locaties te zijn geworden, die totaal niet meer bestaan. Geluk, dat wij terug zijn gereden! Wij zien absoluut geen gelegenheid, waar wij zouden hebben kunnen overnachten! De toestand van de weg is bar slecht! Overal is men drukdoende om passage mogelijk te maken voor het doorgaande verkeer. Dit traject oogt alsof recent deze puinhoop is ontstaan… Drie keer is de weg afgekalfd, in de diepte verdwenen en is er één rijbaan geconstrueerd, welke om en om genomen kan worden met de geringe snelheid van maximaal 30 km... Op één gedeelte zelfs niet harder dan 20 km! Gelukkig is het helder weer en schijnt de zon! We hebben goed zicht. Je wilt hier niet rijden als het mistig is! Vóór Marcapata staan wij ruim een half uur stil. Een hoge steile helling wordt na een aardverschuiving geprepareerd om water af te voeren via een gigantisch afwateringssysteem, wat men aan het aanleggen is, alvorens men de erosie te lijf gaat, door als het ware deze helling met een betondeken of asfaltdeken af te dekken, die verankerd wordt in de onderlaag. Waar dit in het verleden is toegepast, ziet men desondanks in de loop van de tijd weer barsten of scheuren ontstaan en planten en struiken er doorheen groeien. Ontiegelijk moeilijk om dit probleem afdoende op te lossen, want het gesteente valt in kleine deeltjes en gruis uiteen – verpulvert door erosie -. Bovendien gaat hier veel geld mee gemoeid! Onderhoud blijft terugkomen. Na dit oponthoud hebben wij regelmatig passages waar wegwerkers drukdoende zijn versterkingen aan te brengen en wij in blokken mogen passeren. Wij klimmen en stijgen tot 4825m als wij de Abra Pircuyani bereiken, waar een gure harde wind ons terug de auto in blaast! Mistflarden belemmeren ons de Nevada de Aussangate op 6384m te kunnen waarnemen. Wij passeren leuke kleine dorpjes. Boerenbevolking in kleding van de regio. Vrouwen met vierkante hoeden met een enorme brede rand in allerlei kleuren. Mannen met hoeden met kwastjes eraan. In deze regio reageren de mensen veel vriendelijker als wij passeren. Zij zwaaien en lachen naar ons. Ná Ccatca bevindt zich Mirador dos Llamas op 3871m hoogte, waar wij willen overnachten met zicht op de Nevada de Aussangate, die in het zonlicht tussen de optrekkende bewolking opdoemt. Adembenemend! Tussen de omlijning worden Alpaca’s en een lama voor de nacht ondergebracht door een vriendelijke vrouw. Zij spreekt Quechua en geen Spaans. Ons Spaans is weggezakt tijdens ons verlof en ons verblijf in Brazilië, waar Portugees wordt gesproken. Wij vragen de vrouw of wij op de mirador mogen overnachten, maar wij verstaan elkaar niet. Zij maakt een beweging met haar hand richting de doorgaande route, wat Carla opvat als dat wij hier echt niet de nacht mogen doorbrengen en moeten vertrekken. Jan is met het avondeten bezig en antwoordt: we blijven hier! Anderen hebben hier ook overnacht! Nadat Carla de vrouw heeft geprobeerd te vertellen, dat zij niet begrijpt wat zij zegt, loopt Carla bij haar weg om de dieren te fotograferen. Uiteindelijk keert de vrouw zich om en loopt weg. Carla vraagt zich af, waar de vrouw is gebleven en ziet dat zij de berghelling aan de overzijde van de doorgaande weg bereikt, nog één maal omkijkt naar Carla, die zich plots doodschaamt voor het misverstand. De vrouw heeft geprobeerd Carla duidelijk te maken, dat zij haar domicilie op de tegenover liggende berghelling heeft.…. Zij stuurt ons helemaal niet weg!!! Op het laatst had de vrouw het Spaanse woord voor herinnerd en gebruikt!!! Weggezakt bij Carla…Geen idee wat zij bedoelt…Plots komt de betekenis weer boven bij Carla. Misverstand ten top! Wanneer wij ’s ochtends bijtijds opstaan, zijn de Alpaca’s en lama reeds verdwenen uit de omheining om elders te grazen. Van de vrouw is geen spoor te bekennen…Jammer, niets recht te breien… Ook hier denderen in de nacht de vrachtwagens langs, zoals gedurende de vorige nacht, alhoewel wij nu verder van de rijweg verwijderd staan en er minder hinder van ondervinden. Het is ons duidelijk, waarom zij ’s nachts graag rijden: geen wachttijden vanwege de wegwerkzaamheden. Het is ’s nachts afgekoeld tot 6 graden Celsius. Vanwege de kou hebben wij de donzen slaapzak uit de tas tevoorschijn gehaald. Een schrille tegenstelling tot de tot nu toe gedragen zomerkleding! Een grote overschakeling! Uit voorzorg nemen wij een kwart Diamox, omdat wij niet graag last van het grote hoogteverschil met gister krijgen! Het werkt: wij hebben gelukkig geen last van hoogteziekteverschijnselen. Op deze plek bevindt zich een restaurantruimte en heeft men wandborden in een hut opgesteld met uitleg over de plaatselijke bevolking en de gebruiken. Interessant! Onduidelijk of deze pleisterplaats slechts in de vakantieperiode is geopend of nooit meer wordt gebruikt. De opzet is modern en vooruitstrevend! Na dit uitzichtpunt klimmen wij, evenals gister naar een hoge pas, om erna in een prachtig dal te belanden met vele haarspeldbochten. De 30C eindigt in een dorp, waar wij rechtsaf slaan richting Urcos. Wij continueren de Pe-3S om rechtsaf te slaan richting de weg naar Manu, langs de Rio Vicanota naar Pisac en buitenom dóór het rivierdal naar Saqsaywamán. Het is een buitengewone mooie route, waar wij enorm van genieten. Geweldig om camping Quinta Lalá in Cusco via dit traject te bereiken! Wij zijn reeds voorbereid op de hoogte van 3593m door de vorige pleisterplaats… Echter niet op een mudvolle camping! In feite hebben wij geluk! Voor wij arriveren hebben 3 campers de afgelopen uren de camping verlaten, waardoor wij op een prettige plaats dichtbij de waslijn kunnen parkeren. Mazzel! Tijdens het rijden is de linker as heet geworden. Bij controle blijkt, dat de olie in het linker voorwiel moet worden aangevuld. Gelukkig geen olielekkage op de grond te zien. Er staan zelfs campers op de eerste en tweede talud. Voorheen niet meegemaakt tijdens een verblijf op deze camping. De eerste ochtend komt een grotere camper vanaf de tweede talud naar beneden denderen in een te hoge versnelling. De buurvrouw en Carla horen en zien… Nog net op tijd kan de man zijn wagen onder controle krijgen, die recht afstevent op de geparkeerde wagens beneden, rakelings er langs scheert, de bocht weet te maken en op het krappe middenveld tot stilstand komt… Dat was kantje boord! Een smalle en steile opgang! Meerdere wagens proberen de oprit te nemen, omdat je boven nog vrijheid en ruimte hebt. Nu het regenachtig is, slippen de wielen. Een diep spoor vol blubber, waarop de banden geen grip hebben…Een aanloop helpt niet! Het sanitairgebouw tegen de helling wordt hierdoor minder gemakkelijk te bereiken. Als je niet oppast, glijd je uit en lig je languit in de blubber…Het veroorzaakt, dat de meesten mensen een voorkeur ontwikkelen voor het gebruik van het sanitair beneden. Zijn wij blij met onze eigen toilet! Jan’s mobiel heeft op een vorige plek door de aanwezige wifi automatisch een update opgestart, wat echter niet gelukte en is afgebroken. Jan probeert een nieuwe update te verwerken, maar dit wordt geweigerd. Hij rapporteert dit euvel bij Apple. Een paar dagen later wordt gesuggereerd om met behulp van de computer en Windows de iPhone te resetten. Hij is de hele dag bezig, maar het mislukt keer op keer… Hij wordt er knap chagrijnig van! De reparatie neemt ongeveer 6 uur in beslag en wordt telkens opnieuw afgebroken… Zitten er veel te veel mensen op internet? In de nacht opnieuw een poging: eindelijk gelukt! Het succesvolle resetten en het verwerken van de nieuwe versie door zijn telefoon maakt Jan ‘s ochtends zielsgelukkig! Min of meer hebben wij onszelf teruggetrokken in onze camper, terwijl anderen buiten eten en met elkaar zich amuseren buiten hun camper. Zon en regen wisselen elkaar af. Overdag is het kil naar onze mening en ’s nachts is het naar ons idee echt koud! Bovendien voelen wij ons nog steeds niet echt fit na die belabberde periode van ziek zijn in de Pantanal… Wij slapen een gat in de dag! Werkelijk het klokje rond! Wij kleumen na 8 weken rond 41 graden Celsius!! Wij houden de ramen en kleppen van het hefdak dicht! De kachel staat aan. Het Boliviaanse wollen vloerkleed leggen wij op de vloer. Om te acclimatiseren hebben wij werkelijk tijd en hulpmiddelen nodig! Wij hebben weinig animo om buiten te verblijven of Cuzco in te gaan… Graag zouden wij eens lekker douchen, maar met zoveel gasten zijn de douches constant in gebruik. Als verschillende Overlanders zijn vertrokken komt de douche eindelijk bij tijd en wijle beschikbaar, alhoewel wij desondanks regelmatig een bezette douche treffen. Twee units, waarin een toilet en douche zijn gehuisvest, en één aparte toilet ter beschikking met zoveel mensen is in feite te weinig als je heerlijk je haren wilt wassen en badderen. Nog afgezien van het gebruik van de toilet…Jan beweert, dat de vrouwen gemiddeld een half uur tot drie kwartier de doucheruimte benutten. Tel maar op en reken maar uit, als ’s avonds in het donker en ’s nachts het weinig aanlokkelijk is te gaan douchen, hoeveel mensen er op een dag, uitgaande van 12 uur, gebruik kunnen maken van de douche…Wanneer wij een beetje hebben bijgeslapen, ons lichaam enigszins gewend is aan de hoogte en aan de koelere temperatuur, laten wij ons de helling afzakken om Cuzco te bezoeken. Het voelt als thuiskomen, wanneer wij door de straten dwalen. Het Quechua museum is failliet! Wat zonde! Het was zo mooi opgezet en gaf zo’n fraai historisch, geografisch en cultureel overzicht! Jan heeft zin in koffie en een lekker maracujataartje vanwege de verjaardag van onze jongste kleinzoon, die wij reeds vanochtend via WhatsApp hebben kunnen feliciteren. Grandioos dat dit mogelijk is! Ondanks het gegeven, dat wij zo ver van elkaar verwijderd vertoeven! Wij zoeken het cafeetje op, wat ons de andere keren zo best is bevallen, na de aankoop van vers integraal brood! Tenslotte slagen wij aan het eind van de middag erin 4 gasflesjes voor ons kookstel aan te schaffen na ontzettend veel outdoorwinkels te hebben bezocht en nul op het rekwest te hebben gekregen. In alle winkels verkoopt men gasflesjes met een andere doorsnee en hoogte, waar wij niets mee kunnen beginnen. Wij zijn helemaal gelukkig met onze aanwinst! Jan kan buiten koken als de temperatuur hierom vraagt! Als feestelijke afsluiting trakteren wij onszelf op een verrukkelijke pizza uit de houtoven op de hoek bij Nonna. Voor wij met de taxi huiswaarts keren, schaffen wij de meest noodzakelijke boodschappen aan om niet zwaar beladen als een ezel de helling op te moeten sjokken… De camping ligt hoog! Een zware klim! Cuzco is een interessante plaats. Wij hebben nog altijd niet alles bekeken wat naar ons idee de moeite waard is. Het Inka Museum verrast ons! Het Klooster Santa Catalina is boeiend en werpt een ongekend licht op de voorbereiding van voorbestemde kinderen uit de hogere kringen, die door de Inca’s aan de goden op zeer hoog gelegen toppen geofferd werden! De puzzelstukjes gaan op zijn plaats vallen… De informatie op allerlei fronten brengt een compacter overzicht van het doen en laten van de Inca’s ten tijde van het Incarijk, wat zoveel jaren floreerde. In feite nog niet eens zo verschrikkelijk lang geleden als je het Incarijk in de lijn van de eeuwen afzet. Tot onze verrassing blijkt Milli, de eigenaresse van de camping, een dochtertje in de periode sinds ons laatste verblijf in Cuzco te hebben gekregen. Michaela is een lief ding, die niets liever doet dan aan één hand stappen om lopen te oefenen! Zij speelt met het iets oudere dochtertje van de vrouw, die Milli tegenwoordig assisteert, de camping te onderhouden. Samen gezeten op de grond! Elke dag betrekt het en valt er regen, wat de kindertjes niet deert! Op welk deel van de dag het regent, maakt niet uit. Waardeloos voor de was! Niets wil drogen. Milli adviseert de was naar een wasserij in de stad te brengen. Wij informeren in de stad bij de wasserij naar tarieven en tijden om het wasgoed aan te leveren en op te halen. Plotseling verandert het weer. Millie doet de was in de wasmachine en Carla benut de waslijnen om de zaak droog te krijgen. Heerlijk geen gesjouw en goed schoon! Carla is helemaal blij! Onze buurtjes minder! Zij zijn gisteravond met zijn zessen de stad in gegaan en flink doorgezakt. Alcohol en hoogte gaan niet goed samen. De een voelt zich nog belabberder dan de ander… Twee van de zes zien wij totaal niet, terwijl de andere vier sporadisch zich op de compound vertonen om het sanitair te gebruiken. Na ons bezoek aan de wasserij zijn wij via een trap naar Tandapata en San Blas geklommen. Dat is een aanslag op onze conditie! Telkens een tussenstop nodig om op adem te komen! Heerlijk, dat het ons desondanks lukt! In een vrouwenbakkerij drinken wij ter beloning een kop koffie. Wat een geweldig initiatief om gezamenlijk als vrouwen een bakkerij op te zetten en een patisserie om in het levensonderhoud te voorzien! In Zuid Amerika is de bakker doorgaans een man net als in Nederland! Het is stralend weer! De handwas staat in de week en treft het niet… De enige gootsteen is constant bezet door afwassers, die hebben gebarbecued. Wanneer Carla denkt aan de beurt te komen, blijken Milli en haar hulp bezig te zijn met kippen villen en aardappelen te borstelen… Eindelijk is de gootsteen vrij…. Als de was hangt, begint het voor de verandering te regenen en blijft het regenen… De volgende dag hetzelfde liedje… Het wordt niet droog… Jan zet de kachel hoger en Carla hangt de was aan de waslijn in de nok van de camper; beetje bij beetje droogt de handwas. Wij zijn de regen een beetje zat en willen eruit. Naar beneden gelopen richting centrum. Jan baalt ervan, dat de batterij van zijn horloge het niet meer doet. Het horloge moet in Nederland worden opgestuurd naar de fabrikant voor een servicebeurt en het plaatsen van een nieuwe batterij om zodoende de waterdichtheid te behouden. Wij oriënteren ons wat voor horloges er hier te koop zijn. Dat valt tegen! Een zeer beperkt assortiment als wij horloges vinden… Een Swatch met een batterij die niets doet… Een Quicksilver, die niet in is te stellen op het juiste uur…. Ondanks alle ingeroepen hulptroepen! Nep in plaats van origineel … Daar beginnen wij maar niet aan in verband met mogelijke problemen bij de douane… Een originele Apple die niet te betalen is, al krijgt Jan korting aangeboden als hij contant afrekent in plaats van zijn creditcard te gebruiken… Al met al bieden nieuwe horloges weinig perspectief! Jan besluit de verdere reis zonder horloge te doen. Niet echt een probleem. Er zit een klok op ons dashboard! En wat denk je van een eigentijds mobiel? Per slot van rekening zit Jan meestentijds achter het stuur of met zijn telefoon of iPad. Bijna altijd voorzien van de tijd. Hij lacht als een boer die kiespijn heeft als Carla hiervan gewag maakt. Hij vindt deze opmerking niet leuk! De optie gebruiken om Carla de tijd te vragen van haar horloge vindt hij niet probleemoplossend. Zijn eigen ingebouwde klokje helpt hem echter uit de brand… Hij zit er niet vaak naast! Bij Organica genieten wij van een heerlijke lunch alvorens wij in de Vea Plaza supermarkt grootscheeps inkopen doen om onze uitgedunde voorraad aan te vullen. Op weg naar de Super stuiten wij op een imposante processieoptocht vóór de kathedraal. Vele mensen staan op gepaste afstand het gebeuren gade te slaan. Wij ook. Bijzonder om hiervan getuige te zijn. Een vriendelijke jonge taxichauffeur helpt ons de boodschappen in te laden en op de bestemming uit te laden. Hij blijkt niet precies te weten waar de camping is gesitueerd. Gelukkig weten wij hem te vertellen hoe hij moet rijden. Het geeft een gevoel van saamhorigheid. Wellicht door het niet kunnen plaatsen van onze bestemming, bereid om ons te vervoeren, terwijl anderen ons hebben geweigerd. Wij geven hem wat extra boven het afgesproken tarief, waarmee de man hartstikke blij is. Wanneer wij een andere dag proberen de zaken te pakken te krijgen, die wij niet hebben kunnen bemachtigen, lukt het om koffiefilters te scoren. De rest niet! De Pizzeria blijkt helaas niet geopend! Wij proberen een ander restaurant, waar Jan gaat voor een Pizza , waarvan een deel van de opbrengst naar de stichting Verloren Kinderen gaat. Pizza voor een goed doel! Naast ons zit een Nederlands stel dat ten tijde van de presidentverkiezing in Bolivia vertoefde. Met moeite hebben zij het land kunnen verlaten. Zij verhalen over anderen, die het niet gelukte op tijd weg te komen… Al met al zijn wij erg blij, dat wij niet in Bolivia betrokken zijn geraakt bij de onlusten, hoe graag wij Bolivia opnieuw wilden bezoeken. Het plenst! Het is niet eenvoudig om een taxi te arrangeren om ons naar de camping terug te brengen. De een na de ander weigert ons naar boven op de helling te brengen. Wanneer wij uiteindelijk een taxichauffeur bereid vinden ons te rijden, die ook nog akkoord gaat met een correcte prijs, neemt hij de kortste weg, die heel steil naar boven gaat. Wij hebben al eerder gezien hoe andere taxi’s dit in de regen hebben gepoogd… Evenals deze mannen lukt het hem niet de zijstraat te bereiken om linksaf te slaan, ondanks dat hij verschillende keren de auto achteruit laat rollen en opnieuw een aanloopje neemt. De banden slippen door op de kleine keitjes en de auto valt stil. Noodgedwongen weet hij in het smalle straatje te keren en rijdt helemaal om. Het is de enige manier om de camping boven op de heuvel te bereiken! De arme man geven wij een fooi om hem tegemoet te komen, want voor de afgesproken prijs kan hij, vinden wij, de lange route niet rijden. Voor ons een nieuwtje: wij krijgen er een kleinkind bij! Na wikken en wegen besluiten wij opnieuw Bolivia te laten liggen en het deel van Peru, wat wij nog niet hebben bezocht, te gaan verkennen. Later zullen wij op grond van de omstandigheden in de omringende landen moeten besluiten, hoe wij onze reis zullen voortzetten. Wij hebben ondertussen ervaren, dat wij ad hoc beslissingen moeten nemen. Ter oriëntatie informeert Jan bij Caroline Biers van Condor Travels of zij voor onze camper het vervoer per schip kan boeken vanuit het noorden van Zuid Amerika. Zij laat ons weten hier geen contacten te hebben, waardoor zij het transport niet kan regelen. Seabridge daarentegen wel. Gelukkig hoeven wij het vervoer nog niet te regelen en te reserveren, wat ruimte schept in ons hoofd. Voorlopig vrijheid en blijheid! Rigoureus besluiten wij al het voorhanden papiergeld van de landen, die wij hoogstwaarschijnlijk niet zullen bezoeken, om te zetten in Peruaanse Sol. Western Union doet niet in geld uit Uruguay. Uruguaanse Pesos zijn voor hen geen handelsproduct! Dan doen wij geen zaken met hen. De aangeboden koers is bovendien knudde! Wij gaan het rijtje af van geldwisselaars en kiezen voor degene, die bereid is de UYU’s aan te kopen. Als je valuta wisselt krijg je never een fatsoenlijke koers. Zij verdienen er de kost mee en wij raken er gaarne van af! Het verlies nemen wij op de koop toe. Het wisselen geeft ons een aardige zakcent om ons voorlopig in Peru te bedruipen. Voor de zekerheid bezoeken wij de bank, waar wij ruim voldoende pinnen om voorlopig geen ATM te hoeven zoeken. Onderweg niet altijd even eenvoudig! Handig als wij niet met Visa kunnen afrekenen, contant moeten betalen als wij moeten tanken…Als afscheid een heerlijke vegetarische maaltijd met broccoli en bloemkool, uien en kaas. Ter afsluiting cappuccino en samen een Maracuja taartje delen. Tot onze verbazing krijgen wij een kannetje met maracujasap voor twee in plaats van een taartje voor twee. Het is maandag… Geen probleem. De vergissing wordt snel hersteld. Lekker! Nog even onszelf een beetje kietelen. Een warme trui voor Jan, die het telkens maar koud heeft, fleurige alpaca sokken voor Carla’s koude voeten ter vervanging van de versleten wollen sokken van haar overleden zusje, waar haar grote tenen doorheen schieten, en een Cuzco wollen deken om onze onderbenen in bed extra te verwarmen, want kramp door koude voeten en benen belet een ongestoorde slaap! En een kleinigheid voor de ouders in spé, omdat opa en oma met hen gelukkig zijn vanwege de baby, die zich heeft aangekondigd. De planning is te vertrekken, nu alle zaken zijn geregeld, dankzij de goed functionerende wifi. Op de dag van vertrek voelt Jan zich niet lekker. Carla de dag erna ook niet. Wij maken nog even pas op de plaats…Vanuit Uruguay ontvangen wij bericht, dat onze vrienden gearriveerd zijn om hun camper klaar te maken voor verscheping naar Europa, daar onze vriend te horen heeft gekregen, dat hij ongeneeslijk ziek is. Sinds deze diagnose zijn zij, maar ook wij, van ons á propos. Wie had dit scenario ooit bedacht… Zij zijn jonger dan wij. Wij hebben het de vorige trip zo goed met elkaar gehad… Alle vier hebben wij ons verheugd op het wederzien…Deze mededeling heeft veel impact op onze belevingswereld. Wij kunnen niet meer zo ongestoord genieten van alles als voorheen, in het besef hoe abrupt het leven kan kenteren, hoe kwetsbaar wij als mensen zijn. Het versterkt ons gevoel, dat het leven niet vrijblijvend is. Draag zorg voor elkaar en breng dit op eigen wijze in de praktijk. WhatsApp stelt ons allen in de gelegenheid om de boodschap met elkaar te verwerken, waarbij wij proberen een klankbord te zijn en hen een hart onder de riem te steken in deze moeilijke tijd. Aanvankelijk kunnen zij ondanks alles genieten van onze belevenissen. Het schenkt enige afleiding in deze periode, waarin het slecht te bevatten is, dat dit geen boze droom maar werkelijkheid is.
Wij keren het Peruaanse grenskantoor onze rug toe en verlaten de grensplaats Iñapari. Weidelandschap en witte koeien - de Nelore, een Braziliaans runderras, met zo’n hoge bult op hun rug ter hoogte van de voorpoten-, die in een warm klimaat gedijen. Het verbaast ons niets. Zo zag het er aan de andere kant van de grens eveneens uit. Aanvankelijk op tijd, doch vertraagd door de grenspassage en de vele wegwerkzaamheden in Peru, hopen wij vóór het donker Iberia te bereiken. Wij worden verrast door motregen -kenmerkend voor het regenwoud-! Onderweg zien wij nergens een geschikte plek om te overnachten. Op de Plaza in Iberia parkeren wij de wagen tegen de gele streep op de stoep. Officieel een parkeerverbod, maar iedereen doet dat. Wij scharen ons in de rij! Het lijkt alsof men een plaatsje voor ons heeft opengelaten. Aan de andere zijde van de rijbaan staan bomen met een overweldigend bladerdak, waar wij absoluut niet onder passen. Overmacht! Het is een drukte van belang! Alle bankjes op het plein zijn bezet. Er wordt gewandeld. Motoren met hele gezinnen erop rijden rondjes. Pa of ma voorop met een kind op de tank en één kind of twee kinderen erachter plus de partner daarachter of tussen de twee kinderen: de max is 6 personen op één motor! Ze stoppen, maken een praatje en zetten hun rondje voort of doen even een boodschap of eten een ijsje. Eindelijk wordt het rustig. Iedereen keert terug naar huis om zich op te maken voor de nacht. Tijd voor ons om onder de wol te kruipen en te genieten van een rustige nacht. Het blijkt, dat wij wederom in een andere tijdzone zijn beland. Wij moeten de klok een uur terug zetten. In Europa is het nu 6 uur later dan bij ons! Wanneer wij ergens arriveren en een WhatsApp willen sturen naar bekenden, liggen zij al of bijna in bed… Moeilijk te timen! Jan wordt om 6 uur wakker van de bus, die toetert om de wegwerkers aan te sporen zich te verzamelen op het plein, om naar de verschillende locaties van werkzaamheden aan de weg van Iñapari naar Cuzco, te worden vervoerd. Een half uur later vertrekt zelfs een tweede bus met wegwerkers. Hierna stroomt het plein vol met kinderen, die zich naar de scholen rondom het plein spoeden en snel bij de inmiddels geïnstalleerde kraampjes op de Plaza, wat lekkers kopen -voorkeur voor chips!- om mee naar school te nemen. Als het ware delen wij het leven van de plaatselijke bevolking. De rust keert wéér op het plein. Voor óns tijd om te vertrekken. Geleidelijk wijzigt het landschap tot wij ons plotseling realiseren dat de Carretera Interocéanica ons het Peruaanse Amazonegebied heeft binnengeleid. In 2011 is de verbinding voltooid, waardoor de Atlantische kust in Brazilië en de Peruaanse kust aan de Stille Oceaan door een geasfalteerde weg met elkaar zijn verbonden. In Brazilië veelal gekenmerkt door potholes en een bar slecht wegdek. In Peru hetzelfde verhaal. Regelmatig is er slechts één rijstrook, beter gezegd spoor, beschikbaar. De weg is in onderhoud op de allerslechtste gedeelten. Met name in de dalen! Ertussen zitten gloednieuwe geasfalteerde meters en kilometers, maar evengoed treffen wij plenty ellende tussendoor, waarmee voorlopig niets wordt gedaan. De bedoeling van deze weg is bevordering van de handel tussen beide landen. In de verstreken jaren duidelijk gebruikt door vrachtwagens, die deze weg hebben versleten… Zo te zien, levert de handel, desalniettemin onvoldoende economisch voordeel op om onderhoud te kunnen bekostigen. Of is het een kwestie van water naar de zee dragen? Is de geconstrueerde onderlaag onvoldoende, te gering, om zwaar verkeer te kunnen dragen? Leent de grondsoort zich niet voor zwaar verkeer? Het is een moerassig gebied. Last van verzakking? Bij San Lorenzo wordt de weg aan weerszijden gestut door een enorme hoeveelheid zandzakken! Waarom? Of is de toename van zwaar verkeer door het openleggen van een voorheen afgesloten gebied onverwacht groot, doordat men ontdekt heeft aardolie en andere mineralen in dit gebied door de verbindingsweg zoveel gemakkelijker te kunnen winnen, bomen te kunnen kappen en af te voeren, waardoor andere bronnen van inkomsten zijn aangeboord dan in vroegere tijden?! Wij rijden langs inheemse dorpjes, die voor 2011 min of meer van de buitenwereld waren afgesloten. Vóór de ontsluiting door de verbinding, was deze hoek in Peru een geïsoleerd gebied, bevolkt door zeker 15 stammen, zónder contact met de buitenwereld. Rijdend over dit traject, bekruipt ons een gevoel, dat wij in dit district niet welkom zijn. Het is moeilijk te peilen of verschillende stammen naar elkaar zich hetzelfde opstellen als naar ons, maar wij ervaren het rijden in deze streek echt niet als plezierig. Schamele houten optrekjes met bordjes waarop geschreven staat: ayahuasca. Jonge vrouwen hangen rond de weg…Vreugdeloze gezichten…Een enorme armoede straalt ons tegemoet. Ayahuasca blijkt door de shamans naar oude gewoonte tijdens rituele ceremonies te worden gebruikt, maar ook door charlatans! Gevaarlijk vanwege de neveneffecten, omdat je ervan kan gaan hallucineren, helemaal de weg kwijt kan raken, waardoor je een gemakkelijke prooi vormt als het mengsel niet uit de juiste bestanddelen bestaat in de goede verhouding. Beroving, toevallen, buitengewone hoge bloeddruk en zelfs incidenteel de dood, worden gerapporteerd. Er wordt geadviseerd het middel niet te gebruiken. Er zijn echter altijd mensen die adviezen negeren. Wij ontmoeten hoofdzakelijk vrachtwagens en mannen in pick-ups op de 30C door de rimboe. Afslagen naar mijnen en houtkap. Het verklaart de bars met de jonge meisjes langs de route. Er is niet alleen sprake van een ecologische bedreiging van de geweldige biodiversiteit in het regenwoud, maar eveneens van een bedreiging van een gezonde ontwikkeling van vaak minderjarige meisjes uit de inheemse bevolkingsgroep, die door de ontsluiting in de prostitutie geraken. Helaas gaan ontwikkelingen soms gepaard met minder positieve neveneffecten. Plotseling rijden wij op een dijk door moerassig gebied en bereiken Puerto Maldonado. Chaos! Ongelooflijk veel motortaxi’s links en rechts, voor en achter ons! Wij hebben werkelijk vier ogen nodig om de boel in de gaten te houden. Deze plaats zou de moeite waard zijn om te verkennen, maar Jan heeft het spoedig bekeken. Snel door! Weg van hier! Broeierig warm met muskieten en andere insecten die prikken, en zoveel volk rondom. Straten te smal voor onze camper en voorzien van degelijke gietijzeren paaltjes die het nog moeilijker maken te manoeuvreren. Eerlijk gezegd een opluchting als wij alle drukte achter ons hebben gelaten! Echter wel intrigerend! Deze plaats is in de 19e eeuw gesticht door de rubberbaron Fitzcarraldo, die een weg zocht om de rubber vanuit Iquitos, waar hij opgroeide en woonde, via rivieren naar de oceaan te vervoeren om te exporteren. Hij heeft het gebied van de Madre de Dios verkend evenals het gebied van wat nu het Nationaal Park Manu is. De inheemse bevolking heeft hij gedwongen de delen van een stoomschip over een heuvel te dragen om zo het gebied verder te kunnen exploreren. Deze korte passage tussen de Rio Mishahua en de Rio Manú is later naar hem vernoemd: de Istmo de Fitzcarraldo. Zijn droom om als operaliefhebber en bewonderaar van Caruso, veel geld te verdienen met rubberexport via deze vaarweg, om een operahuis in Iquitos te kunnen bouwen, heeft hij niet kunnen verwezenlijken. Met zijn zakenpartner is hij bij een ongeval met hun boot Contamana verdronken, slechts 35 jaar oud. De wrakstukken moeten hier in de Madre de Dios rivier buiten Puerto Maldonado nog te zien zijn. Echt een waanzinnig verhaal! Werner Herzog heeft een film gemaakt naar aanleiding van de obsessie van Fitzcarraldo, wat een geschiedenis op zichzelf is geworden vol tegenslag en moeilijkheden. Rubber heeft dit gebied rijk gemaakt, maar ook weer arm, omdat rubberzaden zijn meegenomen, waarmee plantages konden worden aangelegd in het verre oosten, waarbij Maleisië toonaangevend is geworden. Op een plantage oogsten is lucratiever dan van wilde exemplaren in de jungle, waar rivieren de enige manier zijn om het gebied te bereiken. Voor Iquitos is in die zin weinig gewijzigd: via water bereikbaar en tegenwoordig eveneens via de lucht…Niet via een weg…Het schijnt de grootste plaats op de wereld te zijn zonder toegangsweg. Zeer geïsoleerd! Oliewinning heeft de stad in de zestiger jaren weer tot bloei gebracht. Puerto Maldonado gedijt zo te zien eveneens. Welvaart en armoe gaan hier hand in hand. Wanneer wij langs de rivier Tambopata rijden, worden wij verrast door de hoatzin, die wij reeds in Brazilië en Bolivia hebben gezien. Een buitengewoon vreemd dier, die ook wel punk chicken wordt genoemd, welke bijnaam in feite beter bij het dier met een vreemde kuif op zijn kop past! Het dier eet heel graag grote aronskelken of mangroven! Met name in de vroege ochtend en tijdens het vallen van de avondschemering gaat hij op zoek naar voedsel tussen de bomen, die dicht bij het water staan. Voor de maag heeft hij een enorme krop vol unieke bacteriën, die plantencellen afbreken en via gisting omzetten in suikers voor energie. Daar 70% van het plantaardig voedsel uit water bestaat, hoeft het dier bijna niet te drinken! Een wonderlijk dier! Mooi en niet mooi… Wij blijven geconfronteerd met wegwerkzaamheden! Belanden in de Sierra de Santa Rosa: een prachtig landschap, maar een verschrikkelijk slecht traject om te rijden. In feite ontbreekt het wegdek! Kruipen kost tijd! En tolstations betekenen oponthoud! Nergens plek om te overnachten! Bij het tolstation Quincemil staat aangegeven, dat er een parkeerplaats is en een weegbrug. Er is een lus om terug te keren, maar wij zien geen parkeerterrein… De schemer valt. Wij gaan begrijpen, waarom wij bij het laatste tolstation zonder betaling door hebben mogen rijden. Overal waarschuwingen voor vallend gesteente en afzettingen, omdat de weg is afgekalfd en er slechts 1 spoor beschikbaar is of een provisorische omleiding is geconstrueerd. Beneden loopt de rivier, die meandert en veel schade heeft veroorzaakt. De een na de andere overnachtingsplaats op iOverland blijkt niet meer te bestaan!! Dit is echt niet plezant! Wij passeren een gebouw, wat niet meer in functie is… Terug om te bekijken of wij hier kunnen parkeren. In het donker slecht te beoordelen. Wij besluiten bij gebrek aan een betere plek in de bocht langs de rivier de Araza in het gehucht Chaupichaka op 1492 m te overnachten. Carla wil afstand bewaren en niet te dicht bij de zichtbare rand parkeren. Zij is benauwd, dat het terrein hier is afgekalfd en uitgehold en beneden de rivier stroomt. Verschrikkelijk veel vrachtwagens denderen langs. De hele nacht door! Tot onze grote verrassing blijkt het als de zon opkomt een prima plek te zijn! Voorheen werd hier het onderhoud van de weg georganiseerd, maar men heeft het kantoor verplaatst vanwege de meanderende rivier, die dit gedeelte nog niet heeft aangetast. Er voert een pad naar beneden, waar vrachtwagens stenen in de rivierbedding kunnen verzamelen voor reparatiewerkzaamheden. Geen dreigend gevaar! Integendeel: het pad is versterkt om werkverkeer te faciliteren. In het daglicht blijken de overnachtingsplaatsen van iOverland echt gevaarlijke locaties te zijn geworden, die totaal niet meer bestaan. Geluk, dat wij terug zijn gereden! Wij zien absoluut geen gelegenheid, waar wij zouden hebben kunnen overnachten! De toestand van de weg is bar slecht! Overal is men drukdoende om passage mogelijk te maken voor het doorgaande verkeer. Dit traject oogt alsof recent deze puinhoop is ontstaan… Drie keer is de weg afgekalfd, in de diepte verdwenen en is er één rijbaan geconstrueerd, welke om en om genomen kan worden met de geringe snelheid van maximaal 30 km... Op één gedeelte zelfs niet harder dan 20 km! Gelukkig is het helder weer en schijnt de zon! We hebben goed zicht. Je wilt hier niet rijden als het mistig is! Vóór Marcapata staan wij ruim een half uur stil. Een hoge steile helling wordt na een aardverschuiving geprepareerd om water af te voeren via een gigantisch afwateringssysteem, wat men aan het aanleggen is, alvorens men de erosie te lijf gaat, door als het ware deze helling met een betondeken of asfaltdeken af te dekken, die verankerd wordt in de onderlaag. Waar dit in het verleden is toegepast, ziet men desondanks in de loop van de tijd weer barsten of scheuren ontstaan en planten en struiken er doorheen groeien. Ontiegelijk moeilijk om dit probleem afdoende op te lossen, want het gesteente valt in kleine deeltjes en gruis uiteen – verpulvert door erosie -. Bovendien gaat hier veel geld mee gemoeid! Onderhoud blijft terugkomen. Na dit oponthoud hebben wij regelmatig passages waar wegwerkers drukdoende zijn versterkingen aan te brengen en wij in blokken mogen passeren. Wij klimmen en stijgen tot 4825m als wij de Abra Pircuyani bereiken, waar een gure harde wind ons terug de auto in blaast! Mistflarden belemmeren ons de Nevada de Aussangate op 6384m te kunnen waarnemen. Wij passeren leuke kleine dorpjes. Boerenbevolking in kleding van de regio. Vrouwen met vierkante hoeden met een enorme brede rand in allerlei kleuren. Mannen met hoeden met kwastjes eraan. In deze regio reageren de mensen veel vriendelijker als wij passeren. Zij zwaaien en lachen naar ons. Ná Ccatca bevindt zich Mirador dos Llamas op 3871m hoogte, waar wij willen overnachten met zicht op de Nevada de Aussangate, die in het zonlicht tussen de optrekkende bewolking opdoemt. Adembenemend! Tussen de omlijning worden Alpaca’s en een lama voor de nacht ondergebracht door een vriendelijke vrouw. Zij spreekt Quechua en geen Spaans. Ons Spaans is weggezakt tijdens ons verlof en ons verblijf in Brazilië, waar Portugees wordt gesproken. Wij vragen de vrouw of wij op de mirador mogen overnachten, maar wij verstaan elkaar niet. Zij maakt een beweging met haar hand richting de doorgaande route, wat Carla opvat als dat wij hier echt niet de nacht mogen doorbrengen en moeten vertrekken. Jan is met het avondeten bezig en antwoordt: we blijven hier! Anderen hebben hier ook overnacht! Nadat Carla de vrouw heeft geprobeerd te vertellen, dat zij niet begrijpt wat zij zegt, loopt Carla bij haar weg om de dieren te fotograferen. Uiteindelijk keert de vrouw zich om en loopt weg. Carla vraagt zich af, waar de vrouw is gebleven en ziet dat zij de berghelling aan de overzijde van de doorgaande weg bereikt, nog één maal omkijkt naar Carla, die zich plots doodschaamt voor het misverstand. De vrouw heeft geprobeerd Carla duidelijk te maken, dat zij haar domicilie op de tegenover liggende berghelling heeft.…. Zij stuurt ons helemaal niet weg!!! Op het laatst had de vrouw het Spaanse woord voor herinnerd en gebruikt!!! Weggezakt bij Carla…Geen idee wat zij bedoelt…Plots komt de betekenis weer boven bij Carla. Misverstand ten top! Wanneer wij ’s ochtends bijtijds opstaan, zijn de Alpaca’s en lama reeds verdwenen uit de omheining om elders te grazen. Van de vrouw is geen spoor te bekennen…Jammer, niets recht te breien… Ook hier denderen in de nacht de vrachtwagens langs, zoals gedurende de vorige nacht, alhoewel wij nu verder van de rijweg verwijderd staan en er minder hinder van ondervinden. Het is ons duidelijk, waarom zij ’s nachts graag rijden: geen wachttijden vanwege de wegwerkzaamheden. Het is ’s nachts afgekoeld tot 6 graden Celsius. Vanwege de kou hebben wij de donzen slaapzak uit de tas tevoorschijn gehaald. Een schrille tegenstelling tot de tot nu toe gedragen zomerkleding! Een grote overschakeling! Uit voorzorg nemen wij een kwart Diamox, omdat wij niet graag last van het grote hoogteverschil met gister krijgen! Het werkt: wij hebben gelukkig geen last van hoogteziekteverschijnselen. Op deze plek bevindt zich een restaurantruimte en heeft men wandborden in een hut opgesteld met uitleg over de plaatselijke bevolking en de gebruiken. Interessant! Onduidelijk of deze pleisterplaats slechts in de vakantieperiode is geopend of nooit meer wordt gebruikt. De opzet is modern en vooruitstrevend! Na dit uitzichtpunt klimmen wij, evenals gister naar een hoge pas, om erna in een prachtig dal te belanden met vele haarspeldbochten. De 30C eindigt in een dorp, waar wij rechtsaf slaan richting Urcos. Wij continueren de Pe-3S om rechtsaf te slaan richting de weg naar Manu, langs de Rio Vicanota naar Pisac en buitenom dóór het rivierdal naar Saqsaywamán. Het is een buitengewone mooie route, waar wij enorm van genieten. Geweldig om camping Quinta Lalá in Cusco via dit traject te bereiken! Wij zijn reeds voorbereid op de hoogte van 3593m door de vorige pleisterplaats… Echter niet op een mudvolle camping! In feite hebben wij geluk! Voor wij arriveren hebben 3 campers de afgelopen uren de camping verlaten, waardoor wij op een prettige plaats dichtbij de waslijn kunnen parkeren. Mazzel! Tijdens het rijden is de linker as heet geworden. Bij controle blijkt, dat de olie in het linker voorwiel moet worden aangevuld. Gelukkig geen olielekkage op de grond te zien. Er staan zelfs campers op de eerste en tweede talud. Voorheen niet meegemaakt tijdens een verblijf op deze camping. De eerste ochtend komt een grotere camper vanaf de tweede talud naar beneden denderen in een te hoge versnelling. De buurvrouw en Carla horen en zien… Nog net op tijd kan de man zijn wagen onder controle krijgen, die recht afstevent op de geparkeerde wagens beneden, rakelings er langs scheert, de bocht weet te maken en op het krappe middenveld tot stilstand komt… Dat was kantje boord! Een smalle en steile opgang! Meerdere wagens proberen de oprit te nemen, omdat je boven nog vrijheid en ruimte hebt. Nu het regenachtig is, slippen de wielen. Een diep spoor vol blubber, waarop de banden geen grip hebben…Een aanloop helpt niet! Het sanitairgebouw tegen de helling wordt hierdoor minder gemakkelijk te bereiken. Als je niet oppast, glijd je uit en lig je languit in de blubber…Het veroorzaakt, dat de meesten mensen een voorkeur ontwikkelen voor het gebruik van het sanitair beneden. Zijn wij blij met onze eigen toilet! Jan’s mobiel heeft op een vorige plek door de aanwezige wifi automatisch een update opgestart, wat echter niet gelukte en is afgebroken. Jan probeert een nieuwe update te verwerken, maar dit wordt geweigerd. Hij rapporteert dit euvel bij Apple. Een paar dagen later wordt gesuggereerd om met behulp van de computer en Windows de iPhone te resetten. Hij is de hele dag bezig, maar het mislukt keer op keer… Hij wordt er knap chagrijnig van! De reparatie neemt ongeveer 6 uur in beslag en wordt telkens opnieuw afgebroken… Zitten er veel te veel mensen op internet? In de nacht opnieuw een poging: eindelijk gelukt! Het succesvolle resetten en het verwerken van de nieuwe versie door zijn telefoon maakt Jan ‘s ochtends zielsgelukkig! Min of meer hebben wij onszelf teruggetrokken in onze camper, terwijl anderen buiten eten en met elkaar zich amuseren buiten hun camper. Zon en regen wisselen elkaar af. Overdag is het kil naar onze mening en ’s nachts is het naar ons idee echt koud! Bovendien voelen wij ons nog steeds niet echt fit na die belabberde periode van ziek zijn in de Pantanal… Wij slapen een gat in de dag! Werkelijk het klokje rond! Wij kleumen na 8 weken rond 41 graden Celsius!! Wij houden de ramen en kleppen van het hefdak dicht! De kachel staat aan. Het Boliviaanse wollen vloerkleed leggen wij op de vloer. Om te acclimatiseren hebben wij werkelijk tijd en hulpmiddelen nodig! Wij hebben weinig animo om buiten te verblijven of Cuzco in te gaan… Graag zouden wij eens lekker douchen, maar met zoveel gasten zijn de douches constant in gebruik. Als verschillende Overlanders zijn vertrokken komt de douche eindelijk bij tijd en wijle beschikbaar, alhoewel wij desondanks regelmatig een bezette douche treffen. Twee units, waarin een toilet en douche zijn gehuisvest, en één aparte toilet ter beschikking met zoveel mensen is in feite te weinig als je heerlijk je haren wilt wassen en badderen. Nog afgezien van het gebruik van de toilet…Jan beweert, dat de vrouwen gemiddeld een half uur tot drie kwartier de doucheruimte benutten. Tel maar op en reken maar uit, als ’s avonds in het donker en ’s nachts het weinig aanlokkelijk is te gaan douchen, hoeveel mensen er op een dag, uitgaande van 12 uur, gebruik kunnen maken van de douche…Wanneer wij een beetje hebben bijgeslapen, ons lichaam enigszins gewend is aan de hoogte en aan de koelere temperatuur, laten wij ons de helling afzakken om Cuzco te bezoeken. Het voelt als thuiskomen, wanneer wij door de straten dwalen. Het Quechua museum is failliet! Wat zonde! Het was zo mooi opgezet en gaf zo’n fraai historisch, geografisch en cultureel overzicht! Jan heeft zin in koffie en een lekker maracujataartje vanwege de verjaardag van onze jongste kleinzoon, die wij reeds vanochtend via WhatsApp hebben kunnen feliciteren. Grandioos dat dit mogelijk is! Ondanks het gegeven, dat wij zo ver van elkaar verwijderd vertoeven! Wij zoeken het cafeetje op, wat ons de andere keren zo best is bevallen, na de aankoop van vers integraal brood! Tenslotte slagen wij aan het eind van de middag erin 4 gasflesjes voor ons kookstel aan te schaffen na ontzettend veel outdoorwinkels te hebben bezocht en nul op het rekwest te hebben gekregen. In alle winkels verkoopt men gasflesjes met een andere doorsnee en hoogte, waar wij niets mee kunnen beginnen. Wij zijn helemaal gelukkig met onze aanwinst! Jan kan buiten koken als de temperatuur hierom vraagt! Als feestelijke afsluiting trakteren wij onszelf op een verrukkelijke pizza uit de houtoven op de hoek bij Nonna. Voor wij met de taxi huiswaarts keren, schaffen wij de meest noodzakelijke boodschappen aan om niet zwaar beladen als een ezel de helling op te moeten sjokken… De camping ligt hoog! Een zware klim! Cuzco is een interessante plaats. Wij hebben nog altijd niet alles bekeken wat naar ons idee de moeite waard is. Het Inka Museum verrast ons! Het Klooster Santa Catalina is boeiend en werpt een ongekend licht op de voorbereiding van voorbestemde kinderen uit de hogere kringen, die door de Inca’s aan de goden op zeer hoog gelegen toppen geofferd werden! De puzzelstukjes gaan op zijn plaats vallen… De informatie op allerlei fronten brengt een compacter overzicht van het doen en laten van de Inca’s ten tijde van het Incarijk, wat zoveel jaren floreerde. In feite nog niet eens zo verschrikkelijk lang geleden als je het Incarijk in de lijn van de eeuwen afzet. Tot onze verrassing blijkt Milli, de eigenaresse van de camping, een dochtertje in de periode sinds ons laatste verblijf in Cuzco te hebben gekregen. Michaela is een lief ding, die niets liever doet dan aan één hand stappen om lopen te oefenen! Zij speelt met het iets oudere dochtertje van de vrouw, die Milli tegenwoordig assisteert, de camping te onderhouden. Samen gezeten op de grond! Elke dag betrekt het en valt er regen, wat de kindertjes niet deert! Op welk deel van de dag het regent, maakt niet uit. Waardeloos voor de was! Niets wil drogen. Milli adviseert de was naar een wasserij in de stad te brengen. Wij informeren in de stad bij de wasserij naar tarieven en tijden om het wasgoed aan te leveren en op te halen. Plotseling verandert het weer. Millie doet de was in de wasmachine en Carla benut de waslijnen om de zaak droog te krijgen. Heerlijk geen gesjouw en goed schoon! Carla is helemaal blij! Onze buurtjes minder! Zij zijn gisteravond met zijn zessen de stad in gegaan en flink doorgezakt. Alcohol en hoogte gaan niet goed samen. De een voelt zich nog belabberder dan de ander… Twee van de zes zien wij totaal niet, terwijl de andere vier sporadisch zich op de compound vertonen om het sanitair te gebruiken. Na ons bezoek aan de wasserij zijn wij via een trap naar Tandapata en San Blas geklommen. Dat is een aanslag op onze conditie! Telkens een tussenstop nodig om op adem te komen! Heerlijk, dat het ons desondanks lukt! In een vrouwenbakkerij drinken wij ter beloning een kop koffie. Wat een geweldig initiatief om gezamenlijk als vrouwen een bakkerij op te zetten en een patisserie om in het levensonderhoud te voorzien! In Zuid Amerika is de bakker doorgaans een man net als in Nederland! Het is stralend weer! De handwas staat in de week en treft het niet… De enige gootsteen is constant bezet door afwassers, die hebben gebarbecued. Wanneer Carla denkt aan de beurt te komen, blijken Milli en haar hulp bezig te zijn met kippen villen en aardappelen te borstelen… Eindelijk is de gootsteen vrij…. Als de was hangt, begint het voor de verandering te regenen en blijft het regenen… De volgende dag hetzelfde liedje… Het wordt niet droog… Jan zet de kachel hoger en Carla hangt de was aan de waslijn in de nok van de camper; beetje bij beetje droogt de handwas. Wij zijn de regen een beetje zat en willen eruit. Naar beneden gelopen richting centrum. Jan baalt ervan, dat de batterij van zijn horloge het niet meer doet. Het horloge moet in Nederland worden opgestuurd naar de fabrikant voor een servicebeurt en het plaatsen van een nieuwe batterij om zodoende de waterdichtheid te behouden. Wij oriënteren ons wat voor horloges er hier te koop zijn. Dat valt tegen! Een zeer beperkt assortiment als wij horloges vinden… Een Swatch met een batterij die niets doet… Een Quicksilver, die niet in is te stellen op het juiste uur…. Ondanks alle ingeroepen hulptroepen! Nep in plaats van origineel … Daar beginnen wij maar niet aan in verband met mogelijke problemen bij de douane… Een originele Apple die niet te betalen is, al krijgt Jan korting aangeboden als hij contant afrekent in plaats van zijn creditcard te gebruiken… Al met al bieden nieuwe horloges weinig perspectief! Jan besluit de verdere reis zonder horloge te doen. Niet echt een probleem. Er zit een klok op ons dashboard! En wat denk je van een eigentijds mobiel? Per slot van rekening zit Jan meestentijds achter het stuur of met zijn telefoon of iPad. Bijna altijd voorzien van de tijd. Hij lacht als een boer die kiespijn heeft als Carla hiervan gewag maakt. Hij vindt deze opmerking niet leuk! De optie gebruiken om Carla de tijd te vragen van haar horloge vindt hij niet probleemoplossend. Zijn eigen ingebouwde klokje helpt hem echter uit de brand… Hij zit er niet vaak naast! Bij Organica genieten wij van een heerlijke lunch alvorens wij in de Vea Plaza supermarkt grootscheeps inkopen doen om onze uitgedunde voorraad aan te vullen. Op weg naar de Super stuiten wij op een imposante processieoptocht vóór de kathedraal. Vele mensen staan op gepaste afstand het gebeuren gade te slaan. Wij ook. Bijzonder om hiervan getuige te zijn. Een vriendelijke jonge taxichauffeur helpt ons de boodschappen in te laden en op de bestemming uit te laden. Hij blijkt niet precies te weten waar de camping is gesitueerd. Gelukkig weten wij hem te vertellen hoe hij moet rijden. Het geeft een gevoel van saamhorigheid. Wellicht door het niet kunnen plaatsen van onze bestemming, bereid om ons te vervoeren, terwijl anderen ons hebben geweigerd. Wij geven hem wat extra boven het afgesproken tarief, waarmee de man hartstikke blij is. Wanneer wij een andere dag proberen de zaken te pakken te krijgen, die wij niet hebben kunnen bemachtigen, lukt het om koffiefilters te scoren. De rest niet! De Pizzeria blijkt helaas niet geopend! Wij proberen een ander restaurant, waar Jan gaat voor een Pizza , waarvan een deel van de opbrengst naar de stichting Verloren Kinderen gaat. Pizza voor een goed doel! Naast ons zit een Nederlands stel dat ten tijde van de presidentverkiezing in Bolivia vertoefde. Met moeite hebben zij het land kunnen verlaten. Zij verhalen over anderen, die het niet gelukte op tijd weg te komen… Al met al zijn wij erg blij, dat wij niet in Bolivia betrokken zijn geraakt bij de onlusten, hoe graag wij Bolivia opnieuw wilden bezoeken. Het plenst! Het is niet eenvoudig om een taxi te arrangeren om ons naar de camping terug te brengen. De een na de ander weigert ons naar boven op de helling te brengen. Wanneer wij uiteindelijk een taxichauffeur bereid vinden ons te rijden, die ook nog akkoord gaat met een correcte prijs, neemt hij de kortste weg, die heel steil naar boven gaat. Wij hebben al eerder gezien hoe andere taxi’s dit in de regen hebben gepoogd… Evenals deze mannen lukt het hem niet de zijstraat te bereiken om linksaf te slaan, ondanks dat hij verschillende keren de auto achteruit laat rollen en opnieuw een aanloopje neemt. De banden slippen door op de kleine keitjes en de auto valt stil. Noodgedwongen weet hij in het smalle straatje te keren en rijdt helemaal om. Het is de enige manier om de camping boven op de heuvel te bereiken! De arme man geven wij een fooi om hem tegemoet te komen, want voor de afgesproken prijs kan hij, vinden wij, de lange route niet rijden. Voor ons een nieuwtje: wij krijgen er een kleinkind bij! Na wikken en wegen besluiten wij opnieuw Bolivia te laten liggen en het deel van Peru, wat wij nog niet hebben bezocht, te gaan verkennen. Later zullen wij op grond van de omstandigheden in de omringende landen moeten besluiten, hoe wij onze reis zullen voortzetten. Wij hebben ondertussen ervaren, dat wij ad hoc beslissingen moeten nemen. Ter oriëntatie informeert Jan bij Caroline Biers van Condor Travels of zij voor onze camper het vervoer per schip kan boeken vanuit het noorden van Zuid Amerika. Zij laat ons weten hier geen contacten te hebben, waardoor zij het transport niet kan regelen. Seabridge daarentegen wel. Gelukkig hoeven wij het vervoer nog niet te regelen en te reserveren, wat ruimte schept in ons hoofd. Voorlopig vrijheid en blijheid! Rigoureus besluiten wij al het voorhanden papiergeld van de landen, die wij hoogstwaarschijnlijk niet zullen bezoeken, om te zetten in Peruaanse Sol. Western Union doet niet in geld uit Uruguay. Uruguaanse Pesos zijn voor hen geen handelsproduct! Dan doen wij geen zaken met hen. De aangeboden koers is bovendien knudde! Wij gaan het rijtje af van geldwisselaars en kiezen voor degene, die bereid is de UYU’s aan te kopen. Als je valuta wisselt krijg je never een fatsoenlijke koers. Zij verdienen er de kost mee en wij raken er gaarne van af! Het verlies nemen wij op de koop toe. Het wisselen geeft ons een aardige zakcent om ons voorlopig in Peru te bedruipen. Voor de zekerheid bezoeken wij de bank, waar wij ruim voldoende pinnen om voorlopig geen ATM te hoeven zoeken. Onderweg niet altijd even eenvoudig! Handig als wij niet met Visa kunnen afrekenen, contant moeten betalen als wij moeten tanken…Als afscheid een heerlijke vegetarische maaltijd met broccoli en bloemkool, uien en kaas. Ter afsluiting cappuccino en samen een Maracuja taartje delen. Tot onze verbazing krijgen wij een kannetje met maracujasap voor twee in plaats van een taartje voor twee. Het is maandag… Geen probleem. De vergissing wordt snel hersteld. Lekker! Nog even onszelf een beetje kietelen. Een warme trui voor Jan, die het telkens maar koud heeft, fleurige alpaca sokken voor Carla’s koude voeten ter vervanging van de versleten wollen sokken van haar overleden zusje, waar haar grote tenen doorheen schieten, en een Cuzco wollen deken om onze onderbenen in bed extra te verwarmen, want kramp door koude voeten en benen belet een ongestoorde slaap! En een kleinigheid voor de ouders in spé, omdat opa en oma met hen gelukkig zijn vanwege de baby, die zich heeft aangekondigd. De planning is te vertrekken, nu alle zaken zijn geregeld, dankzij de goed functionerende wifi. Op de dag van vertrek voelt Jan zich niet lekker. Carla de dag erna ook niet. Wij maken nog even pas op de plaats…Vanuit Uruguay ontvangen wij bericht, dat onze vrienden gearriveerd zijn om hun camper klaar te maken voor verscheping naar Europa, daar onze vriend te horen heeft gekregen, dat hij ongeneeslijk ziek is. Sinds deze diagnose zijn zij, maar ook wij, van ons á propos. Wie had dit scenario ooit bedacht… Zij zijn jonger dan wij. Wij hebben het de vorige trip zo goed met elkaar gehad… Alle vier hebben wij ons verheugd op het wederzien…Deze mededeling heeft veel impact op onze belevingswereld. Wij kunnen niet meer zo ongestoord genieten van alles als voorheen, in het besef hoe abrupt het leven kan kenteren, hoe kwetsbaar wij als mensen zijn. Het versterkt ons gevoel, dat het leven niet vrijblijvend is. Draag zorg voor elkaar en breng dit op eigen wijze in de praktijk. WhatsApp stelt ons allen in de gelegenheid om de boodschap met elkaar te verwerken, waarbij wij proberen een klankbord te zijn en hen een hart onder de riem te steken in deze moeilijke tijd. Aanvankelijk kunnen zij ondanks alles genieten van onze belevenissen. Het schenkt enige afleiding in deze periode, waarin het slecht te bevatten is, dat dit geen boze droom maar werkelijkheid is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
