Van Zuid naar Noord

Van zuid naar noord
De weg bestaat deels uit betonplaten, deels uit asfalt, waarin soms geweldige scheuren en potholes aanwezig zijn. Wat echter het meest opvallend is, is het gevoel, dat het wegdek bestaat uit een aaneenschakeling van golven… Carla weet de welvingen niet goed met haar rug op te vangen, ondanks het feit, dat wij speciaal aangepaste stoelen hebben laten monteren. De dansende grote weg bezorgt Carla geweldige spierpijn in haar rug! Bij het tolstation betalen wij BRL 160 om een lange smalle hoge brug over de Rio Paraguay te kunnen oversteken. Een prachtig uitzicht aan weerszijden over de rivier en de aangrenzende moerassen, wat je in feite kunt vergelijken met de uiterwaarden langs onze grote rivieren. Het ziet er alleen een beetje anders uit! Ander struikgewas, verschillende grassoorten, kleine meertjes en drassige gronden met hier en daar een boom of een groepje bomen met koeien. Blij toe als wij de stad Miranda bereiken. Gelegenheid om bij de supermarkt de voorraad aan te vullen. Gigsky werkt in het centrum: gunstig om de WhatsApp bij te werken en de mail binnen te halen. Terwijl Jan in de supermarkt is en Carla in de auto blijft wachten, rijdt een autootje, met boven op luidsprekers gemonteerd, rond in het stadje. Achter het stuur zit oma met een jong meisje naast zich. Jong geleerd, oud gedaan! Zij maken reclame voor het Circus, wat in het centrum is neergestreken. Altijd nog een optie om wat bij te verdienen… Jan wil graag buiten het stadje eten, maar nergens is gelegenheid om te parkeren. Een verlate lunch vandaag! Uiteindelijk vinden wij een mooi plekje naast de oprit van Fazenda Itaipú, waar een prachtige boom met gele bloemen de gegeven naam eer aandoet en ons schaduw verstrekt. Welgemoed gaan wij verder en bereiken het stadje Aquidauana. Maps.me wijst ons de weg. Het is druk! Goed opletten! Naar links zegt Maps.me en meteen hierna naar rechts. Een oorverdovend claxonneren!!! Carla waarschuwt Jan, dat naar rechts hoogstwaarschijnlijk niet klopt, ofschoon ze niets ziet, wat hierop wijst… Jan slaat toch rechts af… Twee rijen dik komen de personenauto’s op ons af, maar zij houden in en stoppen voor onze truck. Een politiewagen zet zijn wagen schuin in de straat om het verkeer te blokkeren. De bijrijder stapt uit en informeert bij Jan, waar hij naartoe op weg is. Jan showt de iPad en laat zien hoe de weg gaat. Gewijzigd! Twee parallelstraten zijn beide eenrichtingsverkeer geworden en de verbindende dwarsstraten eveneens. Dit is de reden van het getoeter: 2 keer tegen het verkeer in! Wij moeten een pijl hebben gemist… Of de pijl ontbrak… De politie stopt alle verkeer en zorgt, dat Jan kan keren. Hierna krijgen wij een politie-escorte de stad door, tot wij op weg zijn naar de Agrarische Universiteit, die buiten de stad is gelegen. De politiewagen stopt. Zij adviseren deze weg te volgen. Nu zitten wij goed! Niets geen bestraffing! Geen boete! Uitsluitend hulp aan een vreemdeling, die door de bomen het bos niet meer ziet… Wat een grandioze ervaring! Alhoewel: het was wel even schrikken! Moeilijk om in Zuid Amerika te herkennen wat de rijrichting is… In Brazilië uitsluitend te zien aan het straatnaambord, wat voorzien is van een kleine horizontale pijl. Echter niet elke straathoek is voorzien van een naambord…dus ook niet van een rijrichting… De borden, die in Europa op eenrichtingsverkeer wijzen, worden hier niet gebruikt. Er zit echter een logica in het gebruikte systeem: om en om verandert doorgaans de rijrichting. Je weet, dat de volgende straat hoogstwaarschijnlijk niet mag worden ingereden, tenzij het een veel bredere straat is of een straat met 2 rijbanen gescheiden door een plantsoen of talud. Het heeft tijd gekost om dit zelf uit te vinden! Tot nu toe nergens gelezen! Noch op internet op één van de door ons gebruikte sites noch in Lonely Planet, alhoewel LP meer gericht is op backpackers, die gebruik maken van openbaar vervoer….Wanneer wij de doodlopende weg naar de Universiteit naderen, volgen wij op de splitsing de doorgaande weg naar rechts, die zich kronkelt door het landschap rond rotspartijen, die vreemdsoortig van vorm zijn en je fantasie aan het werk zetten. Ons oog valt op een rots die lijkt op een zwierige hoed met een brede rand…Le chapeau! Ergens moet hier buiten het dorp Camisão een afslag zijn, die naar Camping Rancho do Ely leidt… Maps.me is altijd weer verrassend door de kortste route naar de opgegeven coördinaten te berekenen… Wij mogen een weg inslaan, die in het geheel niet bestaat! Dit keer echt een zoektocht! De camping ligt aan de rivier en blijkt uitsluitend via andere locaties plus een spoorwegovergang, door een weide met koeien, te bereiken. Dit betekent een hek openen en sluiten om de wei in te kunnen rijden, het weggetje te volgen de heuveltop over om achter de heuvel wederom een hek te openen en te sluiten om de wei te verlaten, in de hoop, dat wij op de juiste plaats zijn beland. Een man komt vanaf het huis naar ons toe gelopen en bevestigt, dat wij hier kunnen overnachten. Met of zonder gebruik van elektriciteit? Met! Hij gaat ons voor en wijst ons hoe wij met een S-bocht ons plekje kunnen bereiken vanwege de laaghangende elektrische bedrading, waar wij anders met onze bovenkant in zullen blijven hangen. Nip! Het gaat precies! Wij krijgen een mulle zanderige plek toebedeeld, waar wij in de schaduw van het rieten dak kunnen zitten, koken en eten. Van planken en dunne boomstammetjes is aan de kopse kant een stelling gebouwd, waardoor je een aanrecht annex kast tot je beschikking hebt. Het kookstel kan erop staan en je hebt afzetruimte... Ontzettend praktisch! Bovendien bevinden zich naast de overkapping een gemetselde barbecue en een aanrecht met stromend koud water. Wij maken er het weekend dankbaar gebruik van. Ely is een vriendelijke man. Hij neemt ons mee de heuvel op om op een rots van de zonsondergang te genieten, maar wijst ons onderweg op bomen, planten en dieren en geeft uitleg. Wij zien voor het eerst in ons leven cashewnoten aan de boom! De wei wordt getooid door een prachtige boom als solitair, welke een hoogwaardige kwaliteit hout levert. Een equivalent van teak. Van deze houtsoort zijn voor het Engelse hof meubelen geconstrueerd, vertelt Ely. Hij weet heel veel over de natuur te vertellen. Interessant! In zijn wasmachine mogen wij onze was draaien! Hij houdt een oogje in het zeil tijdens het vullen en het aanzetten. Een helpende hand is plezierig. Elke wasmachine heeft zijn eigen werkwijze. Het is het behoud van zijn machine als er niet mee wordt gerotzooid. Dat merken wij maar al te goed als wij ooit ergens zelf mogen wassen… Wanneer de eerste was te drogen hangt, nodigt Ely ons uit mee te rijden naar het uitzichtpunt. Dat zien wij op dit moment niet zitten met een tweede was die nog opgehangen moet worden. Jammer, dat hij niet de dag erop naar boven gaat, want dan is het bloedheet! 40 graden Celsius! Ons lichaam krijgt het voor zijn kiezen! Een gemiste kans! Wat zou het nu heerlijk zijn boven op de berg met uitzicht vanaf de mirador! Wij maken pas op de plaats! Vanwege de hitte hebben wij de beschikbare plastic terrasstoeltjes ingewisseld voor onze eigen stoeltjes, die wat meer ventileren… Onze mobieltjes liggen uren op te laden… Gloeiendheet, maar ze laden niet op tot 100%! Deze bloedhitte heeft precies dezelfde consequenties als extreme kou! Slechte werking van batterijen van mobieltjes en camera’s. Lithiumbatterijen schijnen hier bijzonder gevoelig voor te zijn! De gasten, die het weekend zijn gekomen om met name te vissen, alhoewel sommigen verkoeling in de rivier zoeken, hebben ondertussen de camping verlaten. Wij zijn als enige nog aanwezig, maar durven niet in de rivier te baden, omdat wij hebben gehoord, dat een andere rivier bij Campo Grande vervuild is. Wij gaan onder de koude douche, wat in deze omstandigheden een welkome verfrissing is! Met blik op oneindig! De houten lambrisering wordt door de mieren verorberd, wat een behoorlijke ravage oplevert aan de deurposten, terwijl de vloer oogt alsof niemand hier ooit schoonmaakt… Vanochtend lag die troep er echter nog niet! Ondanks de hitte een prettige plaats om het weekend door te brengen. Wij rijden terug naar Aquidauana om inkopen te doen en diesel te tanken voor wij op pad gaan. Grote flessen water zonder koolzuur van 5 of 6 liter, AA- en AAA-batterijen voor onze thermometer voor binnen-buitentemperatuur en ons lampje als binnenverlichting om de accu’s te sparen, brood en bananen. De koelkast kan de hitte met moeite aan! Een uitkomst, dat Jan ooit in Rusland bedacht heeft een computerventilator in de ventilatieopening van de ombouw van de inbouwkoelkast te plaatsen. Gelukkig heeft de compressor van de koelkast het tot nu toe niet begeven zoals bij anderen om ons heen. Belangrijk om de koelkast niet te overladen, kort te openen en voor ventilatie van de camper en koelkast zorg te dragen. Een mens stoot ongemerkt wel eens tegen de schakelaar van de ventilator…Dat heeft met deze omgevingstemperaturen absoluut consequenties! Prettig als je het blauwe lichtje mist, want dan word je erop geattendeerd, dat de koeling niet functioneert…Vandaag hebben wij geen politie-escorte nodig! Wij letten heel goed op of wij niet tegen het verkeer in rijden. Wij rijden nu door een heel ander deel van de stad, opvallend rustiger. Wanneer wij de stad uitrijden begrijpen wij dit. Een wijds landschap strekt zich voor ons uit omzoomd door een bergketen aan onze rechterzijde, een voortzetting van het gebergte rondom de camping van Ely. De route BR 419 naar Rio Verde de Mato Grosso loopt parallel aan de bergketen Serra de Maracajú. De onverharde weg wordt begrensd door eindeloze reeksen houten palen, waartussen prikkeldraad is gespannen. Af en toe onderbroken door een toegangshek naar een fazenda. Enorm uitgestrekte landerijen van vele hectares. Wij zien geen kip! Alleen koeien…. Geen boerderij of woonhuis te zien, omdat deze zelden tot nooit in de buurt van de doorgaande route worden gesitueerd, maar vele kilometers verderop in het land gelegen zijn. Het liefst op een heuvel vanwaar men zelf een prachtig uitzicht heeft. Voor de buitenwereld verscholen. Soms staat bij de entree aangegeven op hoeveel kilometer afstand de Fazenda te vinden is: 16 tot 30 kilometer is niets bijzonders. Het hele traject bestaat uit fazenda na fazenda. Ternauwernood ontmoeten wij mensen of verkeer. Een en al verlatenheid… Stofwolken omhullen ons als een passerende pick-up met hoge snelheid ons tegemoet komt of ons inhaalt. Het is heet en droog! Carla’s camera is gloeiendheet. Zij zet de camera uit en bergt deze op om af te koelen. Een totaal ander landschap dan rond de entree tot de Pantanal in de buurt van Miranda, waar het zoveel vochtiger is! Geen meertjes! Geen rivier! In feite zien wij weinig dieren: 3 gordeldieren kruipen over de weg, op verschillende locaties vluchten een paar herten als zij worden opgeschrikt door het geluid van onze motor en verscheidene struisvogels zetten het op een lopen als wij naderen. Onder een schaduwrijke boom langs de weg kookt Jan en lunchen wij. In de namiddag treffen wij wegwerkers, die een versleten brug renoveren en de opritten aan weerszijden verbeteren. Wij zoeken tevergeefs, maar vinden pas tegen de schemering, eindelijk een overnachtingsplek op het tractorpad achter de bosjes, parallel aan de weg, dichtbij de toegang naar Fazenda São Roque. Het is warm in de camper om te slapen! Weinig verkoeling… Geen zuchtje wind! Benauwd! Passerende auto’s zorgen voor stof via het hefdak en de openstaande ramen. Dit is vast en zeker de reden, waarom de woonhuizen ver van de doorgaande weg worden gebouwd! Je krijgt er kriebelhoest van! ’s Ochtends vroeg ontwaken wij wanneer het begint te plenzen. Het regent in. Wij sluiten alles! Een gevoel van opluchting als het ophoudt te hozen en wij kunnen ventileren! Gelukkig kunnen wij na de regenbui met de 4x4 gemakkelijk door de modder van het tractorpad de weg op! Het is goed, dat wij op het hoogste punt hebben geparkeerd… De onverharde weg is nu een modderpoel! Plots ontmoeten wij Overlanders uit Polen, die reeds jaren in Canada woonachtig zijn. Zij blijken enkele kilometers verderop het land van een Fazenda te zijn opgereden om aldaar achter de bosjes naast een rivierbedding te overnachten. Een open hek, wat leidt naar verschillende fazenda’s. Zij pakken het vaker op deze wijze aan, maar geven aan, dat wij het pad tussen de bosjes niet zouden kunnen volgen. Onze wagen is te hoog en te breed. Ieder maakt zo zijn eigen keuze. Elk vervolgt zijn weg na het uitwisselen van ervaringen. De weg wordt steeds slechter en voert ons naar een hoger gelegen gedeelte op een 500m, van waar wij een prachtig vergezicht hebben over de Pantanal! Wij belanden tussen rijen eucalyptus, die voor de celluloseproductie als investering zijn aangeplant. Af en toe staat er een totaal ander soort boom tussen! Het is te bemerken, dat zware vrachtwagens gevelde bomen ophalen om te verwerken. De weg is compleet aan gort gereden! Ripo eerste klas! Jan vindt het een verschrikkelijk traject! Doodmoe wordt hij ervan. Plots verschijnen er links en rechts recreatiecomplexen en chique mooie huizen. Kennelijk is dit een gewild gebied om vrije dagen door te brengen! Aan het einde van de onverharde weg zien wij links een dam naar Sete Quedas do Didi… Hotel Turismo. Ernaast een ander recreatiecomplex met een lage toegangspoort: niet hoog genoeg voor onze wagen. Wij rijden door en zien tot onze opluchting een prachtige asfaltweg voor ons opdoemen! Voor het complex, waar het vee wordt verhandeld, overleggen wij onder de grote boom in de schaduw. Koken wij hier? Rijden wij terug naar Didi om te bekijken, wat dat voor plekje is. Jan heeft het gehad met de slechte weg. Hij is bekaf van al dat gerammel. Het is nog steeds ontzettend heet! 41 graden Celsius! Wij zwichten voor de verleiding en melden ons bij Sete Quedas do Didi. Een van de eigenaren geeft ons een plekje tegenover het restaurant vóór het lage hekje, dat het gazon naar de zeven watervallen begrenst. Wij boffen: wij kunnen gebruik maken van elektriciteit om de twee ventilatoren in de wooncabine te benutten. Met deze hitte geen overbodige luxe! Wanneer Carla de zwemspullen uit de kast achterin opdiept, valt haar oog op rood gruis, wat het bed bedekt… Hoe kan dat? Het blijkt, dat de dakventilator onderweg door Jan is aangezet, maar dat kan deze troep slechts gedeeltelijk verklaren. Het blijkt, dat door de verschrikkelijke hitte en de zon, die de ganse ochtend op de achterkant heeft staan branden, de metalen deuren gloeiendheet zijn geworden en mede door de slechte weg zijn ontzet, waardoor de ene deur kiert! Geen grap!!! De drie jerrycans in het rek achterop hebben ongewild hun dienst bewezen: de deur kon onmogelijk verder open! Eerst maar afkoelen in het water van de zeven watervallen… Letterlijk en figuurlijk! Prachtig helder water met minuscuul kleine visjes en grote dorado’s in het allerdiepste, waar niet mag worden gebaad! Een mens knapt er werkelijk van op! Voor de avond valt staat de achterkant van de wagen in de schaduw. Jan probeert de achterdeur goed te sluiten, wat niet lukt! Ondanks meerdere pogingen! Tenslotte geeft hij het op! Carla is ondertussen begonnen met de schoonmaak. Wij willen niet graag al dat rode gruis in ons bed! Gelukkig is ons bed altijd ter bescherming met een flanellen laken afgedekt. Lering opgedaan tijdens onze camperreis in het zuiden van Afrika. Iets wat wij in Namibië hebben aangewend, toen elke dag het inwendige van de camper bedekt was met rode stof door het rijden op wasbordwegen. Ten gevolge van droogte en slechte afdichting door het gerammel. ’s Ochtends afdekken. Na aankomst voorzichtig lakens verwijderen en buiten uitkloppen… Lades en koelkastdeur ’s ochtends vastplakken met schildertape om te voorkomen, dat alles op de vloer belandde… Zelfs de airco kwam er toen uitzetten… Een harde leerschool, waar wij nog steeds voordeel van hebben! Voor vandaag houden wij het voor gezien. Morgen weer een nieuwe dag. In een paar uur lukt het niet deze klus te klaren. Op tijd naar bed om vroeg op te staan. Om 6 uur is het licht en aangenaam… Als je pech hebt valt de warmte reeds rond zevenen op je, waardoor het zwaar is om te werken. Jan hoopt dat de deuren gedurende de nacht zover zijn afgekoeld, dat hij de deur kan sluiten. Helaas! Wij besluiten de opening te accepteren. Voor een buitenstaander niet opvallend. Bovendien zijn 2 van de 3 containers gevuld met diesel, waardoor de deuren voor het oog worden geblokkeerd. Voor wij verder rijden zullen wij de diesel overhevelen naar de brandstoftank, waardoor de achterkant beter toegankelijk zal zijn. Erna proberen of het wil lukken de deur sluitend te krijgen. Een ander probleem doet zich voor. Het stinkt! De toilet? Nee! Carla geeft aan deze lucht eerder te hebben geroken. Was het niet bij Ely? Het is eerder een zwavellucht, die uit de ruimte onder de bank schijnt te komen. Wanneer Jan de deksel opent, blijkt, dat de accu’s oververhit zijn, terwijl de oplader kokendheet is. Een geweldige stank stijgt op als hij de klep wijd open zet! Jan haalt buiten de stroom eraf om te voorkomen, dat er brand ontstaat. Hij gebruikt het metalen koekblik met de Erasmusbrug erop om de klep open te houden, zodat de zaak kan afkoelen en ventileren als ’s nachts de stroom erop staat. De brug is essentieel en doeltreffend in deze hitte! Wij resumeren. Bij Mirjam hebben wij overdag de stroom eraf gehaald. Op de Fazenda idem dito. Bij Ely niet, omdat wij grotendeels in de schaduw stonden, behalve ’s ochtends vroeg. Hier in de hitte hebben wij er niet over nagedacht, omdat we zelf door de warmte zijn bevangen. In de zon laden de zonnepanelen de accu’s op. Teveel van het goede bij hoge temperaturen, alhoewel wij niet rijden, waardoor de accu’s naar ons idee slechts deels opladen? Helaas niet te meten… Wij hebben daar op bezuinigd. Voorzichtig probeert Jan ‘s avonds, als de zaak is gestabiliseerd, de elektriciteit uit. Hij haalt opgelucht adem als de oplader goed blijkt te functioneren: de voltmeter loopt niet hoger op dan 14.1! Dit houdt in, dat de oplader afslaat en stopt met opladen van de accu’s. Accu’s kunnen slechter gaan produceren als ze worden overladen… Een dure grap als ze opnieuw moeten worden vervangen. Hopelijk op tijd een halt toegeroepen… Een les voor ons om hier goed acht op te slaan en met beleid aan de stroom te gaan… De eigenaar geeft toestemming om de jerrycans, met 40 liter diesel erin per container, over te hevelen. Het lukt ons zonder morsen. Wij zijn trots op ons zelf! Hierna kan Jan zich richten op de deuren. Het blijkt, dat beide deuren zijn losgetrild. Het is een vieze bende! Een enorm geluk, dat de gordijnen heel veel rode stof hebben opgevangen en tegengehouden! Voor de zekerheid vullen wij onze medicijnvoorraad aan, zodat wij voorlopig niet de achterdeuren hoeven te openen. De rechterdeur krijgt Jan echter niet op slot… Jerrycans ervoor! Vroeg op! Jan probeert nogmaals de deur in het slot te krijgen. Het slot opengemaakt en schoongemaakt. De deur is teveel vervormd, waardoor de pal niet op de juiste plaats wil vallen. Hetzelfde euvel, waarmee men bij de spoorwegen kampt als de gloeiendhete zon en de hitte de rails geselen en treinen dreigen te ontsporen? Hij probeert de deur vast te zetten met een kunststoffen houtklem… Knap: gebroken! Gelukkig heeft hij nog een tweede houtklem. Uiteindelijk lukt het na veel vijven en zessen. Jan is ontzettend blij! Voorlopig mogen de achterdeuren niet meer open! Hopelijk zetten de deuren zich ondertussen met deze hoge temperaturen…Wij genieten van het koele water van de watervallen. Aan weerszijden bevinden zich twee verschillende locaties. De verschillende eigenaren exploiteren één en dezelfde attractie. Ingewikkeld! Veel gasten! Echter eveneens via de buren, die niet aanwezig zijn, terwijl het toegangshek niet gesloten is. Zonder entree te betalen, is het voor velen mogelijk de gedeelde attractie, te gebruiken en eveneens voor noppes de keurige toiletten en douches aan onze zijde te gebruiken, alhoewel heel veel borden erop wijzen, dat deze faciliteiten uitsluitend voor de eigen clientèle ter beschikking staan. Niet te handhaven! Je wilt niet, dat dit heldere water vervuilt… Wij maken dankbaar gebruik van de optie om in het restaurant warm te eten. De camper staat tegenover het restaurant. Vandaag slechts negen gasten! Het is rustig. Achter eet het personeel. De eigenaar heeft ons geroepen, dat het eten klaar is. Jan zit buiten op het zwarte ChaiRB- stoeltje, dat ons al sinds 2003 vergezelt op fiets- en campervakanties. Tijdens de lunch arriveren 2 auto’s, waaruit vele mensen tuimelen. Tien, elf? Bij de poort is niemand aanwezig vanwege lunchtijd. De baas loopt daarom naar hen toe en staat hen te woord. Een van de mannen vraagt informatie over de hotelruimte. Zij lopen samen weg om een ruimte te bekijken. Een vrouw en een meisje van een jaar of 9 of tien, maken deel uit van de groep.…. Het meisje loopt naar de toilet/doucheruimte. Zij gaat zeker haar badpak aantrekken, denkt Carla. Nee, ze komt met totaal andere kleren uit de ruimte…De mannen lopen rond onze wagen en bekijken onze auto. Iets wat wij gewend zijn, terwijl de vrouw schichtig rondkijkt. Een van de mannen is ondertussen op ons stoeltje gaan zitten, wat wij niet hebben binnen gezet. Hij heeft een kruk in zijn hand. Kennelijk moeite met lopen en/of staan, denkt Carla. Oké, laat hem dan maar even op ons stoeltje zitten. Hij kan echter toch ook ginder op een plastic wit stoeltje gaan zitten als zij de watervallen komen bezoeken… Plots rijdt een van de auto’s weg. Een moment later gevolgd door de andere auto. Wanneer Carla opstaat om de zaak goed in ogenschouw te nemen en zeker te weten of het klopt wat zij meent te constateren, blijkt ons stoeltje met de noorderzon vertrokken te zijn!!! Zij rent naar de poort erachter aan. De ene auto staat op de dam, terwijl de ander nog op het terrein stilstaat, maar een dot gas geeft, als zij Carla in het vizier krijgen. Linksaf: richting Rio Verde! Jan en de baas zijn in een auto gesprongen. Erachteraan! Hebben zij zich soms verstopt op het terrein van de buurman? Nee! Zinloos om de stad in te rijden. Niet meer te achterhalen…. Finito! Slechts 1 stoeltje over! Altijd doen wij alles naar binnen. Eén keertje niet: wij moeten het gelijk bezuren! Simpelweg een geraffineerde bende aan het werk! Hiervan zijn wij allen overtuigd! De twee eigenaren zijn niet blij, dat dit passeert… Voor hen evenals voor ons een naar accident en een harde leerschool! Klierig, dat wij onderweg geen twee stoeltjes meer voor de pak hebben. Bovendien niet meer leverbaar…In Zuid Amerika is iets dergelijks nauwelijks verkrijgbaar… Gelukkig hebben wij nog een andere fatsoenlijke stoel! Alleen meer werk om in elkaar te zetten met een dun pootje, wat wegzakt in een zanderige bodem… Alla! Eigen schuld, dikke bult! Het keukenkastje en de besteklade zijn gloeiendheet! In het voorbijgaan kennelijk per ongeluk tegen de schakelaar gestoten om de koelkast te koelen… In de koelkast is het lauw, want in deze hitte van 40 graden Celsius kan de warmte nergens heen. Dicht houden de koelkast. Kastje en lade open. Dakventilator aan om warmte af te zuigen. Het duurt uren, maar de koelkast koelt wederom! Op de laatste dag van ons verblijf lunchen wij tegelijkertijd met een groot gezin uit Saõ Paulo. Hun oudste zoon vraagt om de Wificode en krijgt die van de man, aan wie wij het niet hebben gevraagd. Hij krijgt de code. Zo ook Jan… Een enorme hoeveelheid berichten stroomt binnen op beide telefoons. Even de schade inhalen! Wij zijn weer bij de tijd! Wanneer wij vertrekken stoppen wij voor boodschappen bij de supermercado in Rio Verde do Mato Grosso. Voor de winkel staan motoren met een aanhanger om boodschappen te bezorgen vanuit de supermarkt! Een grappig onderscheid met de supermarkt thuis! Wij rijden richting Coxim en volgen de BR/ MS 163 naar Cuiabá. Slaan een zijweg in om een plek te zoeken om te overnachten. Noch langs de doorgaande weg noch langs de afslag is gelegenheid om te stoppen of de wagen te parkeren! Tenslotte keren wij terug naar de grote weg en rijden door. In Rondonópolis zorgt een pompbediende van de Shell voor een keurig veilig plekje naast het gebouw. Onderweg hebben wij vleugelmoeren verloren, waarmee het verplichte rood wit gestreepte bord aan de achterzijde op de ladder is vastgezet. Carla wordt bijna gekeeld door het horizontaal staande bord als zij in het donker rond de wagen loopt, nadat zij Jan heeft geholpen te parkeren. Geen beweging in te krijgen. Doe ik morgen als het licht is, antwoordt Jan. Hij is vroeg wakker door het starten van vrachtwagens en pratende chauffeurs, terwijl Carla zich omdraait en verder slaapt. Om half acht vertrekken wij. Onderweg lunchen wij in een tamelijk druk bezocht wegrestaurant, waar onder andere een grote groep mountainbikers zit te eten. Alles ziet er goed verzorgd uit. Alleen geen deksels op de bekkens met voedsel. Wanneer wij beginnen, blijkt het voedsel aardig afgekoeld te zijn, alhoewel alles goed smaakt. Echter op de Tropencursus geleerd uitsluitend goed verhit voedsel te eten, wat nog steeds warm is… Hopelijk geen foute boel. Wij bereiken Cuiabá en Várzea Grande. Afschuwelijke steden! Hier durven wij niet te overnachten! Dóór! De BR 163 wordt BR364. Wij nemen de afslag BR070. De dagrecreatie accepteert geen campers voor overnachting. Verleden tijd! De BR 060 brengt ons in Poconé, waar alle winkels op de zondag zijn gesloten. Petrobas eveneens, waarna wij terugkeren naar WATT om te tanken. Met een volle tank rijden wij door op zoek naar een overnachtingsplaats om de noordelijke Pantanal te bezoeken. Jan is het rijden en zoeken beu! Zeker als de zon zakt aan de horizon…