Ocean Bleu

Dag 36 Om 7 uur 21 graden Celsius. Wij gaan bijtijds op stap, daar wij bij de poort staan geparkeerd en gewekt worden door de vertrekkende camping- en hostelgasten. Eerst dalen wij af naar het dorp, waar je met een haakse bocht naar rechts tussen de talloze toeristenstalletjes doorrijdt en bij de smalle baileybrug belandt, welke wij, als het tenslotte onze beurt is, gepaard gaande met gerammel van losliggende platen en planken oversteken om aan de overzijde tot stilstand te komen, want de rijweg is versperd… Gelukkig staan wij niet op de brug zelf stil! Een vrachtwagen lost gasflessen. Aan weerszijden kramen met uitstekende dragers voor de dekkleden, welke ons van voor naar achter openrijten als wij de kant ingaan. Iedereen staat te schreeuwen en te gebaren, dat wij rustig de kant in kunnen gaan, niet beseffend, dat wij gaan overhellen door het hoogteverschil tussen het wegdek en de berm, waardoor wij de kramen rammen. Weerbarstig blijven wij stilstaan en gebaren, dat wij de kramen zullen rammen als wij naar rechts uitwijken en er geen andere oplossing bestaat dan dat de doorgereden tegemoetkomende auto’s achteruit moeten steken, zodat wij ertussen door kunnen rijden. Een geschreeuw en een gedoe en een enorme toeloop van mensen…. Iedereen bemoeit zich ermee!!! Jan blijft stoïcijns en zegt, dat hij net zo lang wacht, tot hij erdoor kan. Uiteindelijk is er één zo kien, die inziet, wat het probleem is en deze man eist van de doorgereden auto’s, dat zij alsnog terugsteken. Woest zijn deze chauffeurs, maar zij geven gevolg aan het verzoek. Eigen schuld dikke bult! Als je de tegenligger geen ruimte geeft en wel zelf doorrijdt, dan ontaardt het verkeer in chaos. Voorbij de gasflessenvrachtwagen gaat de weg links omhoog de bergen in. Het is een zeer kronkelig smal en onoverzichtelijk weggetje met haarspeldbochten. Ver vooruit kijken en opletten of er een tegenligger nadert om uit te wijken op de plek, waar het mogelijk is. Wit op de wegenkaart, met zelfs aan de ene zijde een stippellijn. Echt een spannend weggetje met zo’n kolos van een camper. Wij rijden onze afscheidsroute door de Midden-Atlas. Schitterend landschap! Geluk! Tegenliggers ontmoeten wij op plekken, waar wij de uitwijk kunnen benutten om elkaar te passeren. Gelukkig hoeven wij niet achteruit te steken! Prachtig uitzicht op de steile rotswanden van de Gorges l’Oued-el-Abrid, waardoor de rivier zich wringt. Wanneer wij wederom een baileybrug oversteken, die in een nog slechtere conditie verkeert dan de vorige, is er plaats om te parkeren, koffie te drinken en een laatste blik op de kloof en de rivier te werpen.. De een na de ander maakt een stop en meldt vertraging in het eerste dorp door de enorme verkeerschaos. Klaarblijkelijk zijn wij niet de enige met de ervaring, dat het dorp een moeilijk te nemen passage is en oponthoud oplevert.….De rivier laten wij achter ons liggen, die verderop uitstroomt in het stuwmeer bij Bin-el-Ouidane. Na 46 kilometer bereiken wij de N8 om even rechtsaf te gaan richting Beni-Mellal en bijna meteen linksaf te slaan richting Souk-Sebt R309 om in Souk-Sebt de weg naar Dar-Ould-Zidouh, El-Borouj R308 via Guisser tot Settat te volgen, waar wij de Autobaan A7 op kunnen richting Casablanca. De Nederlandse mevrouw van de camping heeft verteld, dat de N11 in een bar slechte conditie verkeert. Zij heeft geadviseerd deze route te volgen, maar het kruispunt in Souk-Sebt en de erop volgende 5 km is werkelijk ontiegelijk slecht << Zitten wij wel goed? vragen wij ons af, doch de Marokkokaart, door Jan gedownload op de computer, bevestigt, dat wij de goede route volgen >>. De hierna te volgen weg gedurende ongeveer 40 km is niet om over naar huis te roepen. Het klopt wel, dat ze de weg aan het renoveren zijn! De nieuwe weg is echter nog niet klaar! Gelukkig is het wegdek van de route naar Settat R308 beter te doen. Opletten blijft een stelregel, want potholes verrassen ons op elke route en een gebroken as lokt ons absoluut niet. Te vaak met deze ellende van anderen geconfronteerd bij het afleggen van lange afstanden tijdens ons verblijf in Nigeria… Landbouw rondom. Tractoren met aanhangers vol opgestapeld gras. Wij mijden het mijngebied, waar fosfaat wordt gedolven. Logisch dat de weg N11 in zo’n slechte staat is… Hoogstwaarschijnlijk kapot gereden door de vrachtwagens, die naar en van de winplaatsen van fosfaat rijden. Net voor Settat is een oprit naar Casablanca voor de tolweg. Bewegwijzering ontbreekt, maar de computer ondersteunt ons. T&D wagen het er niet op, uit angst terug te keren naar Marrakech. Het duurt kilometers eer je er weer af kan! Zij bereiken de N9 via sightseeing van Settat, wat zij een heuse Marokkaanse stad vinden zonder toeristische kenmerken. Gewoon genieten voor hen! Echter voor ons is de tolweg genieten!!!!! Heerlijk vlak!!!! Onze camper zoeft eroverheen zonder gekerm en gekreun van het binnenwerk, wat sinds 20 dagen in de steigers staat!!!!! Toen kwam het hefbed boven de bestuurder en bijrijder - gelukkig deels- naar beneden zetten door een constructiefout tijdens het binnenrijden van de camping in Goulmima. De plaatselijke timmerman heeft ondersteuning geboden door van boomstammen in de werkplaats latten op maat te zagen. In eerste instantie onbegrijpelijk voor ons waarom er 2 ½ uur nodig is latten op maat te zagen… Allengs voor ons inzichtelijk… Zeker bij de aanschaf van extra latten in Tinehir, waar Jan bij de timmerman blijft wachten en alles aanschouwt. Gelukkig heeft Jan een heel assortiment bij zich om te knutselen: allerhande schroeven en metalen hoeken, die nu goed te pas komen. Met hulp van twee groepsgenoten, die fysiek en mentaal ondersteuning bieden, heeft het hefbed op een houten hekwerk het aangekund om vanuit de Sahara noordwaarts te worden gereden zonder ons te verpletteren. Eerlijk gezegd hebben wij aanvankelijk veel spannende momenten gekend, temeer als het houtwerk kreunt en kermt als het wegdek te wensen over laat, maar ook hier raakt een mens geleidelijk aan gewend. Echter nooit aflatende aandacht voor de constructie tijdens een stop en bij het bereiken van de dagbestemming ter controle! Zit alles nog netjes op zijn plaats?! Ook voor het vertrek? Niet echt ontspannen genieten….Letterlijk en figuurlijk een dreiging aanwezig! Voor een ieder begrijpelijk, wat een goed onderhouden tolweg in zo’n situatie met een mens doet, neem ik aan. Vanaf dit moment besluiten wij gebruik te maken van de tolweg wanneer het mogelijk is. Bij Casablanca volgen wij de afslag naar Mohammedia-oost. Slechts een kort traject vanaf de afslag van de autoweg, een kapot gereden wegdek op het kruispunt, waar wij rechtsaf slaan, tussen de vakantieflats door, met de zee voor je rechtsaf het harde zand op richting ingang camping Ocean Blue. Dit is Marokko!! Er wordt kennelijk een nieuwe weg dwars door de camping aangelegd. Het zal mij benieuwen of deze camping volgend jaar nog bestaat….Een geweldige locatie aan de zee! Alleen buitengewoon slecht onderhouden! De riolering stinkt als een beerput, waardoor bepaalde staanplaatsen beter vermeden kunnen worden. Een stel heeft dit te laat in de gaten en verkast alsnog. Vissers komen vis te koop aanbieden bij de campers. Het is een welkome afwisseling aan de kust te vertoeven: overdag rustig 36 gr Celsius, maar wel een zeebries. Heerlijk! Om 21 uur is het 24 gr C, maar absoluut niet benauwd. Het slaapt prettig!