ZEEREIS

=Zaterdag= Varen went! Als wij wakker worden, hebben we reeds tweederde van de af te leggen afstand door Het Kanaal erop zitten. Slapend en wel… Zon en een wijds vergezicht. Opvallend zijn de boten, die op gerede afstand in rijen evenwijdig aan elkaar, varen. De vergelijking met een brede highway doemt op. Wanneer wij bij de achtersteven een blik werpen in de richting, waar wij vandaan komen, lijkt het of wij naar een brede vaarweg kijken met vaarbanen naast elkander. Visueel op een foto niet vast te leggen. Creëer je eigen beeld in gedachten…
Tussen het Spaans leren door doen wij een potje tafeltennissen om ons opnieuw te kunnen concentreren. Hartstikke leuk!
De kapitein verwacht ons om 13 uur in de recreatieruimte.
Hij checkt of wij allen gister een reddingsvest hebben aangetrokken tijdens de instructie van de 3e officier. Helaas… Wij moeten hem teleurstellen. Ze waren echter bar vies. Rouwig ben ik er niet om! Ons is verteld, waar wij aandacht aan moeten schenken. In principe moet het lukken!
Hij attendeert ons op het kleine lichtblauwe zakje, wat op de vloer in de gang voor onze hut tijdens de lunch is neergelegd. Elke week moeten wij zo’n zakje in de vacuüm-toilet gooien en doorspoelen. Het zakje bevat bacteriën, waardoor het vacuüm toilet systeem op de juiste wijze werkt. Dames: jullie mogen absoluut niets anders in de toilet gooien. Geen chloor, geen Mr Muscle, geen vies water met smeer! Uitsluitend voor pipi en poepie! Liefst het speciale toiletpapier apart om verstopping te vermijden. Zo onderricht ons de kapitein. Je denkt smeer!? Ja, smeer op het dek meegelopen vanuit de machinekamer. In de gangen ligt elke dag opnieuw smeer. Je schoenzolen zijn gekleurd, evenals het bovenwerk van je schoenen, omdat je er tegen schopt en je schoenen stoot. De vloer van je hut. Voor je het weet, zijn je voetzolen en je beddengoed ook van de partij. Niet te voorkomen! Ik heb mij dit absoluut van tevoren niet gerealiseerd. Gelukkig hebben wij Jimmy –de steward-, die bereid is onze kamers te dweilen. Dat knapt werkelijk op! Wij zijn happy met hem! Bij de entree van onze kamer hebben wij een stoel geparkeerd om onze schoenen te kunnen wisselen, in een poging onze hut wat schoner te houden. Een paar voor in de hut en een paar voor buiten de hut. Het helpt een klein beetje, maar niet echt veel.
Wanneer wij de wasautomaat gebruiken dienen wij het korte programma van ongeveer 35 minuten te kiezen, daar de officieren en 11 passagiers 1 wasautomaat en 1 droger tot hun beschikking hebben met zijn allen. De manschappen hebben hun eigen washok met wasmachine en droger. Bij voorkeur onder werktijd onze wasjes draaien, is het verzoek. Het blijkt dat de normale programma’s 3 a 4 uur in beslag nemen. Inderdaad op de Aziëreis geconstateerd tot mijn verbazing…
Graag rekening houden met dienstrooster en slaaptijden van de bemanning. Geen feestje bouwen!
De gym is voor ons van 9 tot 17 uur beschikbaar. De overige tijd voor de bemanning.
Grimaldi vraagt ondertekening van een papier, dat het zwembad niet toegankelijk is voor ons als passagiers. In het verleden heeft een passagier zijn benen in het zwembad gebroken. Geen idee, wat hij heeft uitgehaald. Ons zwemgoed ligt in de camper… Wij vinden het een beetje griezelige constructie van het zwembad achter bij de laadklep van het schip. Het lokt ons daardoor niet echt aan! Niet echt een straf, ook al is het warm.
De brug is tijdens moeilijke navigatie zoals afmeren, vertrek, sluisgang voor passagiers een omstreden domein, omdat de bemanning zich ten volle wil kunnen concentreren. Als de officieren op een rustig ogenblik, bereid zijn de positie van het schip op de zeekaart te tonen, is het ok.
Het autodek is verboden terrein! Uitsluitend op aanvraag onder begeleiding van personeel toegankelijk voor passagiers.
Regen en storm maken het bovendek glad en gevaarlijk. Advies: bij slecht weer niet betreden! Anders raak je misschien overboord of gewond.
Binnenkort zullen wij voor een dag in Dakar in Senegal aanleggen. Volgens de kapitein geclassificeerd als een veilige haven! Als wij willen, mogen wij van boord. Met paspoort!!! Te laat = te laat!!! Het schip vertrekt! Je kunt altijd nog het vliegtuig nemen, achterop reizen en weer inschepen, antwoordt de kapitein…
Voor West Afrika verstrekt Grimaldi malariaprofylaxe aan passagiers en bemanning. Voor ontvangst moet worden getekend op de lijst.
Om 14.30 uur voor de gehele bemanning verplichte oefening! Brandalarm! Wij mogen hierbij aanwezig zijn, zodat wij een beeld hebben van wat een alarm kan inhouden.
Tot slot nodigt de kapitein ons uit voor een hapje en een drankje ter integratie van passagiers en bemanning in de avond.
Hij meldt, dat hij na vandaag 3 dagen slecht weer verwacht. Voor zeeziekte is medicatie bij de medical officer beschikbaar! Reeds eerder heeft de kapitein voor de kust van Normandië en Bretagne zwaar weer meegemaakt. Hoge golven veroorzaakt door (noord-)westelijke winden beukten tegen de zijkant van het schip. De golven sloegen over het bovendek en drongen de uitlaten van de verschillende afvoersystemen binnen, wat een enorme ravage teweegbracht. Wij zijn voorbereid! De wind komt momenteel uit het westen…
Warm avondeten wordt voor zessen reeds in de mess neergezet. Niet slecht om meteen om 18 uur voor jezelf op te scheppen. Anders is het eten lauw of koud voor je begint… Zo ook vanavond hebben toevallig alle 11 passagiers hun bordje gevuld om te gaan eten. Het tussengordijn om de messruimte van de officieren en passagiers te scheiden, wordt opengeschoven door de kapitein. Wij worden geïnviteerd voor de borrel en het hapje. Verschil in interpretatie van tijd door passagiers en officieren… De een laat het warme eten het warme eten. De ander nuttigt alleen de warme hap en sluit zich wat later aan. Het is overal op de wereld hetzelfde… Gratis sterke drank –whisky en wodka-nodigt uit tot ongelimiteerd gebruik. Minuscule kleine brokjes kaas van ternauwernood 1cm3 en vrij grote plakjes gezouten vlees zijn snel op, ondanks het feit, dat het vlees heel moeilijk te kauwen is. De mannen nodigen ons uit bij hen aan te schuiven. Zij vertellen, uit welk land zij afkomstig zijn. Twee Polen, onder wie de master of kapitein -even oud als Rogier-, die op een aimabele wijze de scepter zwaait. Vier Bulgaren. Mannen, die vertellen over hun job, onze vragen beantwoorden, terwijl met een schuin oog naar het plasmascherm wordt gekeken, waar blote vrouwen door straten en supermarkten laveren. Hun eigen vrouwen overtreffen echter al wat het scherm biedt, verzekeren zij om het hardst! Rond een uur of negen wordt het gezellige samenzijn opgebroken om ons bij de andere bemanningsleden te voegen, die een eigen feestjein hun mess op touw hebben gezet. Zij maken meteen plek voor ons allen! Hoe meer zielen hoe meer vreugd! In totaal zijn wij met 32 mannen en 5 vrouwen aan boord. Filippijnen, verzot op karaoke. Duidelijk te merken: oefening baart kunst! Twee van onze groep proberen, in navolging van sommige Filippijnen en een Bulgaar, die met cowboyhoed op, werkelijk een show neerzet, hen te evenaren. Dat valt zwaar tegen! Veel moeilijker dan je denkt! Hartstikke gezellig! Desalniettemin zoeken wij tegen elven als eersten ons bed op. Er wordt aardig wat alcohol genuttigd en dat met slecht weer op komst!

Zondag ontwaken wij. Het schip deint aanzienlijk. Een bezoek aan het toilet. Carla kruipt meteen terug in bed, omdat het ontzettend moeilijk is om haar evenwicht te bewaren. Jan bepaalt positie op zee: ter hoogte van Bretagne. Manhaftig doet hij zijn best, maar geeft het op. Verbouwereerd! Carla is altijd zeeziek, hij nooit! Wij voelen ons niet echt lekker als wij in verticale positie zijn: duizelig en een onbestemd gevoel in onze maagstreek. Als wij op bed liggen is het een weldaad; wij worden gewiegd als een klein kind, zoals een van de Duitsers gisteravond aangaf. Het klopt! Wij besluiten voorzorgsmaatregelen te treffen om zeeziekte zoveel mogelijk te beperken. Jan maakt de keuze voor Scopodermpleister. Carla prefereert cinnarizine. Het ontbijt laten wij het ontbijt. Slechts twee man present, blijkt achteraf. Wij slapen de hele ochtend, hijsen ons in de kleren en gebruiken een kleine lunch om erna wederom het bed in te duiken. Liggen is zoveel comfortabeler dan overeind! De middag brengen wij slapend door. Avondeten: summier, om op de been te blijven. Proberen voldoende te drinken. Lekker terug in ons bed om een lange ruk te maken al slapend en wel! Dit was dag twee op zee!!!
Maandag 8.15 uur volgens Jan. Gister nog aardedonker rond deze tijd. Jawel, die kleine cijfertjes op je horloge zijn bedrieglijk zonder bril! ’t Is 9.15 uur! Ontbijt is fini! Rap in de kleren! Geluk: nog niet afgeruimd! Wij zijn ter hoogte van Finistère in Galicië en halen oude herinneringen op. Hangen op de bank! Leren lukt niet! Terug naar bed. Jans pleister heeft al losgelaten door het transpireren. Een nieuwe, volgens instructie, bij het andere oor! Lunchtijd. Niet veel trek, een mens moet toch wat. Jan reageert anders dan anders. Is wat warrig! Slapen is doorgaans de beste remedie! `s Avonds een klein hapje en vroeg onder de wol. Het schip stoomt door met een gemiddelde snelheid van 28-29 km per uur. De komende nacht gaat de klok terug. Lekker uitslapen!
Dachten jullie dat?! Dinsdagochtend checkt Jan, vanwege de grote cijfers, de tijd op zijn mobiel: 7.15 uur en wekt Carla. Nu al tijd? Ik lag nog zo lekker te slapen, is haar commentaar. Zij start met haar oefeningen, terwijl Jan onder de douche gaat. Even later licht zij het gordijn op boven haar hoofd. Pikkedonker! Dat klopt toch niet?! Onze telefoons hebben geen bereik! Geen automatische tijdsaanpassing - evenals gedurende de Aziëreis-; 7.15 uur blijkt 6.15 uur te zijn! Nu alle opgegeven oefeningen! Tijd zat! Wij varen vanochtend ter hoogte van de Straat van Gibraltar en Noord Marokko. Puur een kwestie van GPS… Sinds zaterdagochtend geen land gezien!! Deze dag wordt gekenmerkt door zon en storm! Geen bovendek vandaag!! Even je neus in de luwte buiten de deur steken is een welkome afwisseling na twee dagen op bed. Snel naar binnen. De wind blaast je omver! Ook op het benedendek! Wij komen de dag door met wat leren, wat schrijven, wat intypen op de computer en wat rusten. Tussendoor een wasje: vandaag is het onze beurt. Afwisseling is de beste remedie voor je hoofd en je lijf!
Voor de kapitein formulieren invullen voor Dakar. Hoeveel contant geld in verschillende valuta in je portemonnee? Bij onjuiste opgave en check van hut en camper wordt het verschil geïnd door de douane. Soms worden speurhonden ingezet. Lekker slim! Nauwgezet registreren van elektronische apparatuur… Net je trouwring of simpele halsketting hoef je niet op te geven. Personal belongings. Een diamanten ring of ketting echter weer wel. Advies : let op met het maken van foto’s in de haven! Zeker niet opzichtig met grote telelens voor je gezicht! Niet van de loods van dichtbij, terwijl hij aan het werk is… Jan en ik herinneren ons het vliegtuig in Kano –startklaar met onze bagage in het ruim-. Ons werd bij de douane de weg versperd! Keuze: of een injectie ter plekke voor onze baby =volgens de geldende vaccinatieregels vervallen-; of Jan mee in het kamertje! Ter plekke dan maar in het kamertje wat geschoven! Op het nippertje het vliegtuig in. Voor wij onze stoelen bereiken, zijn wij al los van de grond! Een mens heeft niet altijd een vrije keuze…. Confrontatie met willekeur: een voldongen feit! De kapitein stelt ons gerust. De bemanning beschermt ons. Maak je geen zorgen! Desondanks geen prettig gevoel.
De komende nacht bereiken wij alweer een nieuwe tijdzone: nogmaals de klok een uur terug. Gedurende 4 dagen 2 uur vroeger dan in Holland!
Woensdagochtend ter hoogte van Madeira! Eigenlijk verloopt de reis vlot. Naast onze hutdeur in het gangpad hangt, in de knijper aan de wand, onze malariaprofylaxe, verpakt in een zakje gemaakt van logboekpapier. Een moment van AHA / herkenning: creatief als men geen tabletzakjes heeft! Meteen starten met innemen bij het ontbijt! Een formulier aftekenen voor ontvangst. Grimaldi dekt zich in! Gisteravond heeft de kapitein met Jan de dosering overlegd. Schuimkoppen op het water: naweeën van de storm. Enorme bedrijvigheid op het schip! Met speciale zeep wordt geschrobd, zowel in de kamers als in de gangen als op het dek! Smeer verdwijnt als sneeuw voor de zon! Zelfs matten knappen op! Ze worden in de zon te drogen gelegd vanwege de niet aflatende wind! Op het dek wordt geschuurd, gelast en geverfd. Het lijkt of iedereen energie heeft opgedaan!
Land in zicht!!! Voor het eerst in dagen! Wij varen tussen de Canarische Eilanden door. Een van de officieren geeft aan: met een uur bereik voor je telefoon… Voor hoe lang??! Een welkome afwisseling voor ons allen. Naarstige activiteit. Mobieltjes worden stand-by voor het raam van de patrijspoorten geplaatst. Signaal!!!!! Ons reisverslag wordt deels opgeladen. De kinderen een berichtje gestuurd. De bemanningsleden hebben ieder een eigen plekje gecreëerd voor contact met het thuisfront. Aan bakboord schitterend avondlicht op berghellingen. Aan stuurboord worden op het eiland lichtjes ontstoken. Bewoonde wereld, donkere contouren en een berg tekenen zich af. Is dit misschien de Teide van ruim 3700m hoog? Het is de hoogste berg van Spanje, alhoewel deze berg niet op het Spaanse vasteland ligt, maar op de Canarische eilanden gelegen is… Zoeken wij op… Voorbij!!! Geen bereik meer! Wij genieten van de prachtige avondlucht!!! Geen land meer te zien. Geen schip. Wij dobberen ver weg op het water! De rust keert terug!
Via de GPS op Jans telefoon kunnen wij donderdagochtend zien waar het schip zich bevindt: ter hoogte van de Westelijke Sahara. De 2e malariapil bij het ontbijt. De wind is geluwd vergeleken met gister. Heerlijk een frisse neus op het bovendek halen. Baantjes lopen over het dek om kilometers te maken. Het zwembad wordt schoon geschrobd en met water gevuld. Wij krijgen het warm en keren terug naar onze hut. Tijd voor Spaans. Lunchen. Even weer leren. Buiten is het verzengend heet. Tafeltennissen. Ondanks de airco houdt Jan het snel voor gezien. Hij voelt zich niet optimaal. Drinken. Leren. Lopen. De kapitein neemt een duik! Leren. Schrijven. Souper. Een schitterende zonsondergang om te fotograferen! Warme chocolademelk als slaapmutsje. Deze dag is echt snel voorbij!
Vrijdagmorgen varen wij voor de kust van Mauritanië. Onze 3e pil… Jimmy komt de sleutel ophalen van onze hut, gewapend met een stapel lakens. Arme Jimmy, met een mismoedig gezicht, aan het passen en meten… Alle lakens zijn te klein! Ik bied aan hem te helpen. Eigenlijk is dat zijn eer te na. Zijn gezicht fleurt op als wij twee lakens een kwartslag draaien, zoals de kraamverzorgster het vroeger deed. Het laken op de onderste helft van het matras vertoont enkele gaten. Jimmy kijkt mij aan als ik zeg, Jan steekt zo zijn tenen in die gaten als hij in bed kruipt. Het scheurt meteen verder. Heb je geen ander laken? Hij kijkt mij aan, snokt aan het laken, net genoeg lengte. Zo belanden de gaten aan de zijkant en onder de tijk. Handig bekeken! Ik mag hem niet helpen met het verschonen van de rest van het bed. Eindelijk blijft het beddengoed normaal liggen. Niet langer op een hoopje in het midden gedurende de nacht… en wij op het kale matras…. Het werkt!!!! Hij vertelt vol trots over zijn twee zoontjes van 1 en 3. Vanwege hen werkt hij op de boot. Niet voor je vrouw? plaag ik hem. Niet begrijpend kijkt hij mij aan. Verschil in cultuur?! Hij vraagt mij, waarom hij alleen bij ons wordt toegelaten om de hut bij te houden en niet door de andere passagiers. Officieel zijn job! Hij is steward en messbediende. Ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Ik heb geen idee! Hij blijkt het als een afwijzing te ervaren, wat ik ook begrijp. Handvatten van toegangsdeuren naar het dek worden vandaag geverfd en een stuk reling. Attentie! Het droogt als een tierelier! Het is vochtig warm. Wandelen op het dek is voor ’s ochtends vroeg of laat in de middag. Overdag te heet! Jan heeft ondertussen uitgevogeld hoe de klimaatbeheersing van onze hut werkt. Heerlijk om ons terug te kunnen trekken en van de airco te kunnen genieten. Voor wij in Dakar aanleggen, kan je boodschappen invullen op de lijst. Alles wordt vandaag nog verstrekt! Chocolade en zoute pinda’s lonken. Wij eten al twee keer per dag warm… Niet doen! Jan wil niet tafeltennissen voor de beweging. Meer zin in zijn bed! Bij de thee trek in zoute pinda’s… Niet besteld. Nu benijdt Jan Peter met twee geleverde blikjes vol pinda’s, tot hilariteit van onze tafelgenoten! ’t Enige alternatief: toast met dik pindakaas en zout. Jan knapt zichtbaar op!!! Lamlendig door zoutgebrek, veroorzaakt door het vele transpireren. Ons lichaam heeft zich nog niet aangepast aan de hitte! Vanaf nu gebruiken alle passagiers wat extra zout tijdens het eten. Extra drinken! Jan blijkt niet de enige te zijn…. ’s Avonds is het zwembad weer leeg! Komende week doen wij drie havens aan…