2e deel Oceaan

Zondagmorgen wordt door Jan de 3e afgelegde etappe op de Atlantische Oceaan op de GPS gemarkeerd. Nog steeds veel wind! De koers staat ongewijzigd op 219 -220 graden. Voor de 3e achtereenvolgende dag neemt Carla cinnarizine, want anders heeft ze een raar hoofd en last van haar buik. Het valt reuze mee. Niet echt zeeziek. Wat gekwakkel. Niet helemaal fit. Echter dusdanig, dat het verhalen niet lukt, zelfs niet op de rechterzijde van de bank, tegen de gang aan. Leren vordert ook niet echt. De verworven kennis dreigt weer weg te zakken. Voor de patrijspoort achter het bureau op de computer werken, stellen we uit zolang de zee onrustig is. De uitslag van de boot voel je heftiger aan de buitenzijde van het schip dan in het midden. Naar buiten kijken in de eetzaal is geen succes. De horizon komt en gaat voor de patrijspoorten. Rond de evenaar zou de zee zo kalm zijn... Jan heeft er gelukkig weinig weet van. Alleen slaap teistert hem……. Wandelen, leren, frites met hamburger. Afschuwelijk vinden de Fransen deze lunch, maar de Duitsers genieten en wij vinden het geen onaardig warme hap. Beiden knikkebollend boven de boeken. Siësta. Allebei zijn we meteen vertrokken. Theetijd. Wij zitten op 7 graden ZB en 270 graden WL. Het schiet op! Het Spaans leren minder. Tafeltennissen is een welkome afwisseling. We vragen ons af of Sietske het tafeltennissen bijhoudt. Anders kan ze opa en oma straks niet meer verslaan.
In de namiddag is het heerlijk op het dek in een stoel, genietend van de rust van de omringende zee. We zien 1 vogel met grote vleugels. Daar blijft het bij. Sommigen hebben gezwommen. Kapitein Marek en Krzysztof vanmiddag, Bettina en Andreas voor het avondeten, Peter en Sergey afgelopen nacht. Worst met aardappelpuree en sla. ’t Is uit de lengte of uit de breedte. Gisteren is ontzettend uitgepakt! Vandaag verrekening door een goedkoper dejeuner en souper!
Rondom ons, voordat de zon in de zee zakt, aan de einder regengordijnen en zelfs een heuse regenboog. Sinds het vertrek uit Hamburg, heeft het schip reeds 7125 Nautic Miles afgelegd. Komende nacht een nieuwe tijdzone. De klok zetten wij 1 uur terug. Niettegenstaande gaan wij op de oude tijd slapen. Een heerlijk lange nacht.

Maandagochtend na het douchen markeert Jan de 4e afgelegde etappe op de Atlantische Oceaan. Carla heeft last van lichte zeeziekte, zodra ze opstaat en begint gelijk met cinnarizine , wat haar goed helpt. Het schip waggelt. Heeft een uitslag van 15 graden naar rechts en naar links. De wind blaast ons op het dek bijna onderuit! Het schip vaart, dankzij de wind schuin achter, sneller: 17,2 knopen. Tot nu toe een topsnelheid! Het personeel oliet scharnieren, verft, repareert en vervangt een brandslang. Mooie klusjes als geen havens worden aangedaan. Cerilo, de 3e officier en tevens medical officer, heeft dienst op de brug. Een bescheiden en vriendelijke man! Wij vragen belet: geen probleem! Wij stellen vragen en hij vertelt en legt uit. Nog steeds varen wij de door de kaptein uitgezette koers: ZW met de wind achter. Omzeilen van ondiepe delen en banken om met hoogtij op een gunstige tijd in de haven te arriveren in overleg met de autoriteiten aldaar om de kosten te beperken. Havengelden zijn hoog! Een economisch plaatje! De Atlantische Oceaan is doorgaans heel diep, niet te peilen met de echo. De ondiepe banken gelukkig wel! Spannend voor de officers: echo en verrekijker gebruiken naast een zeer gedetailleerde zeekaart. Soms doemt er plots een schip op binnen de uitgezette vaarroute van het schip! Bijna nooit, maar af en toe toch! Dan klinkt luid een niet te negeren waarschuwingssignaal van de scheepshoorn alom. Om te herhalen, een tweede of derde keer, als het ernaar uitziet dat de ander het signaal desondanks negeert. Wenden of remmen lukt niet met zo’n groot schip! Voor de kust van Zuid Amerika liggen heel wat ondiepe gedeelten: goed op de zeekaart te zien. Het blijkt inderdaad waar te zijn, dat op de zee een soort straten- of wegenplan bestaat met rotondes en zijwegen en het hierbij behorende regelement over voorrang en vaarregels! Cirilo toont zijn vaarboek, waarin alles wordt beschreven met duidelijke verkeerssituaties in beeld. Hij heeft recent 3 maanden theoretische opleiding in Antwerpen met succes afgesloten. Voor eigen rekening: geen inkomen, wel studiekosten van ruim 2000 USD. Overeenkomst met het verhaal van een vrachtwagenchauffeur. Echter hiernaast ver van huis, als je Filipijn bent en je gezin op de Fiipijnen verblijft. Aansluitend op de studieperiode een verre reis… Voorlopig nog niet naar vrouw en zoon! Wij complimenteren hem. Hij glimt. In vakken liggen de verschillende vlaggen gesorteerd opgeborgen, elk in zijn eigen vakje met onderschrift. Voor elke situatie: geen gezoek naar het juiste exemplaar! De rode vlag, het rode licht, wat bovenop de stuurhut dag en nacht brandt, en het verplichte meer dan 50 mijl van de kust verwijderd varen, blijken alle drie te maken te hebben met de vracht van het schip: gevaarlijke stoffen! Geen idee, wat we vervoeren. Dat weet alleen degene, die hiervoor verantwoordelijk is. Het blijkt, dat je in containers op een buitendek ook vloeibare stoffen kunt vervoeren. Jan en ik hebben dit nooit eerder gehoord. Weer wat geleerd!
De grootte van het schip vereist gebruik maken van loodsen. Diepte, lengte en breedte van het schip vereisen in sommige havens door ondiepte, smalle vaargeul of kwetsbaarheid door valwinden of stormachtige wind, sleepboten aan te wenden. De verantwoordelijkheid voor alles wat met het schip te maken heeft, berust uiteindelijk bij de kapitein. Wie ook een fout maakt!!! De machinist in de machinekamer, de stuurman of wie dan ook: de kapitein krijgt de schuld! Hij heeft de eindverantwoordelijkheid! Het is net als in de gezondheidszorg. De job van een arts en een kaptein komen in deze zin overeen.
Cerilo is lovend over de kapitein. Zo’n plaisante man! Wij beamen dit. Er heerst een ontspannen sfeer aan boord! Wij ervaren als passagiers het ongedwongen contact met de bemanning en gelukkig kunnen wij als passagiers redelijk goed met elkaar overweg. Het leven is een kwestie van geven en nemen. Zeker in een kleine gemeenschap zoals op de boot! Wij kennen inderdaad de verhalen over een kapitein, die streng de scepter zwaait. Passagiers negeert en de toegang tot grote delen van het schip ontzegt. Gaat het in deze verhalen over een en dezelfde man? Namen worden niet genoemd! Ons bezoek aan de brug is een leerzame sessie. Boeiend en interessant!
Ondertussen heeft Jimmy de steward, onze kamer gedaan. Een luxe!! Schone lakens en handdoeken: ongeveer een keer in de week. Op de dag dat een haven wordt aangedaan worden de hutten niet schoongemaakt! Vandaar de speling van ongeveer. Op zo’n dag zorgt de steward net als in een vliegtuig voor de manschappen, die elk op hun eigen plek aan het werk zijn en niet altijd in de gelegenheid zijn in de messroom te komen eten. Zij krijgen hun droogje en natje gebracht, maar niet geserveerd!
Het zwembad is weer leeg! Het water wordt door het geschommel op zee over het dek gekwakt en over de laadklep. Zou jij er op zo’n moment in zwemmen…… Wat gebeurt er dan met jou? Een leeg bad tart geen mens. Al is het bloedheet…
Tafeltennissen met airco houdt ons in elk geval fit! Het doorbreekt het studeren en stimuleert ons duffe hoofd te continueren met Spaans. De gym is vandaag intrek! Petra zit op de fiets, wij tafeltennissen en Peter en de kapitein tarten elkaar met gewichten. Dankzij de airco blijven wij met z’n vijven in deze kleine ruimte goed op de been!
Na het avondeten geniet Jan in zijn eentje van een prachtige zonsondergang op het dek. Sylvie en Marie Francoise hebben ons uitgenodigd voor een potje Scrabble in het Frans op een Engels scrabblebord. Jan prefereert het dek. Het gaat niet om de punten. Puur om het leggen van woorden. Wij helpen elkaar. Zij helpen Carla, die geen idee heeft of dit woord, wat ze kan leggen een fatsoenlijk frans woord is. De dames corrigeren of keuren het goed. Nieuwe Franse woorden worden aan Carla’s vocabulaire toegevoegd door beschrijving en uitleg. Het geeft een ongedwongen sfeer en hilariteit. De vier Duitsers, lezend en een spelletje spelend, glimlachen als reactie op het gelach en luidruchtig gedoe. Een heerlijke dag...

Maandag op dinsdag nogmaals de klok een uur terug gezet. Een mens slaapt bij! Allereerst de 5e etappe over de Atlantische Oceaan gemarkeerd. Bij het opstaan lijkt het schip nog meer te waggelen dan gister! De snelheid ligt nu op 18 knopen. Soms wat lager: passeren wij een bank? Op weg naar Vitoria! Voor de stuurman opletten geblazen met de vele ondiepe wateren op zijn weg! Lekker stappen van achterdek naar de brug en terug met een hellende overbrugging over het dwarse gangpad op het 12e dek, waardoor de kuitspieren extra moeten worden aangespannen. Als het even kan elke dag na het ontbijt en voor of na het diner, afhankelijk van regen, temperatuur en het vallen van de duisternis. Rond de evenaar hebben wij dagen van gemiddeld 12 uur licht en 12 uur duisternis, afhankelijk van het weer. Bij regen is het later licht en eerder donker, net als thuis.
De engineer last een nieuw plaatje staal op een luik, waar een gat in is gevallen. Goed doorgeroest en gehavend. Kennelijk een zwakke plek… De keuken wordt leeg gehaald en goed geschrobd. Hetzelfde geldt voor het kot waar de afvalcontainers staan opgesteld: uitgemest en geverfd. Het gerepareerde luik krijgt nog een verfbeurt aan het eind van de middag. Geklaard!
De snelheid van het schip is terug gebracht naar 24 km per uur: anders arriveren wij te vroeg bij de haven van Vitoria. Het schip waggelt niet meer zo met deze lagere snelheid. Minder last van zeeziekte, wat prettig is.
Vandaag 5 vogels met grote vleugels, die een spanwijdte van 50 tot 60 cm bereiken. Zij maken gebruik van de golfslag, veroorzaakt door het schip. Duiken in de golven! Hap een vis! Echte jagers.
Op het dek in de schaduw onder de reddingsboot, op de wind, maakt het leren plezierig en het verblijf aangenaam. Het houdt een mens fris. Het vertoeven in de buitenlucht werkt als een slaapmutsje. Een plezierige bijkomstigheid.