Domme Pech

Donderdag een prachtige zonsopgang om 6 uur in de vroege morgen. Het zonlicht licht aan de einder de witte huizen in Paranagua op. Gister precies eender! De rest van de dag niet te zien! Heiig! Donkere wolken pakken zich samen aan de horizon. Een buitje. Een complete regenboog te bewonderen! Snel vastgelegd met de camera. Na het ontbijt regent het niet. Drie mannen zijn bezig op het dek. Sylvie en Jean Paul komen achter ons aan. Aan stuurboord ligt bijna altijd meer water dan aan bakboord. Op de een of andere manier droogt het sneller doorgaans aan bakboord dan aan de andere kant. Het is heerlijk buiten. De drie mannen behandelen met speciaal spul de roestplekken, vertelt Jan. Alle vier verkassen wij naar bakboord vanwege de plassen. Nog steeds gaat er geen waarschuwingslampje bij ons branden. In zo’n situatie keren wij reeds vier weken lang terug en gaan in de gym tafeltennissen of Spaans leren in onze hut, al naar gelang van ons geestelijk gestel. Een moment van onbezonnenheid en onnadenkendheid breekt ons op… Roets onderuit! Letterlijk een knieval. Voor wie? Geen mens voor ons…Iedereen komt letterlijk achter ons aan. Natuurlijk weer Carla. Het zoveelste accident! Jean Paul haalt een stoel op het achterdek. Jan vraagt, waar doet het zeer, als hij Carla’s dubbelgevouwen been voorzichtig recht heeft gelegd. Van het glijden heeft Carla natte billen. Jan arrangeert hulp op de brug. Voor Carla’s gevoel speelt zich alles in razendsnel tempo af, alhoewel dit misschien niet overeenkomt met de realiteit. Zij is aangeslagen en heeft het koud. Haar knie en bovenbeen doen pijn. Zij kan het been absoluut niet zelf liften of bewegen. Gebroken lijkt het niet te zijn. De kapitein instrueert de chiefofficer de situatie op zijn mobiel fotografisch vast te leggen. Instructies van de maatschappij! Lopen op het dek is op eigen risico! Wij zijn gewaarschuwd door de kapitein en de chiefofficer op de eerste dag van de reis. Hierna wordt Carla door vier sterke mannen op een brancard getild, vastgezet en door een smal deurtje in een gang neergezet. Nee, zegt de kapitein, via de brug! Dat is breder en beter toegankelijk. Terug het gangetje uit, weer naar buiten. Via de brug belandt ze in een haar onbekende ruimte. Een heus ziekenzaaltje! Op de brancard tussen twee ziekenhuisbedden op de grond. Jan heeft nu beter gelegenheid voor onderzoek dan buiten en verifieert. Met de kapitein wordt besproken, welke opties er zijn. Overleg via Martine met een orthopeed in Holland. Gelukkig hebben wij hier buiten op het dek toevallig telefonisch bereik. Binnen in het schip geldt dit niet! Contact met onze ziektekostenverzekering… Afgaande op het onderzoek van Jan en het advies van de orthopeed, kunnen wij de reis op het schip continueren. Het is geen bezwaar om het been in een brace te belasten. Dit om trombose te voorkomen. In het ziekenhuis zal met nader onderzoek moeten worden vastgesteld, wat is beschadigd. Het beleid kan pas naar aanleiding van de bevindingen in het ziekenhuis wordt het beleid vastgesteld in overleg met de verzekering. Hopen dat het meevalt! De harde brancard, aanvankelijk comfortabel, maar ondertussen niet meer, mag Carla verlaten. Sterke mannen leggen haar nat en al op het geprepareerde bed. Alweer een verbetering! De medical officer komt terug van verlof. Zijn voorganger heeft de zaakjes niet netjes achtergelaten, blijkt nu. Er ontbreekt van alles! Met zijn drietjes tezamen- de medical officer, de chief officer en de kapitein-, zoeken zij zich het lebbes. Uiteindelijk vindt de chief officer een brace voor Carla’s been in een kast. Hiep hoi! Anders had de agent met een boot Carla van boord moeten laten halen. De kapitein blij, de agent minder, want die zag die extra boot wel zitten: extra geld in het laadje van de agent… Een hele verbetering: met een brace om haar been, kan Carla zelf de trap af vanuit de ziekenboeg naar haar hut om lekker in haar eigen bed te duiken. Alhoewel duiken is er niet bij! Eerst die natte kleren lozen! Onder het dekbed warmen! Na met Jans hulp zich voorzichtig op het bed te hebben gevleid. De temperatuur en de bloeddruk zijn ondertussen gemeten. De knie moet gekoeld worden op advies van de maatschappij. En Carla moet een papier ondertekenen, dat zij op eigen verantwoording op het schip blijft. Alles volgens het geldend protocol! Om 16.15 uur verlaat de Grande Africa de rede van Paranagua richting Zarate. Wederom na het avondeten een prachtig “couche du soleil et une tombee de la nuite” zoals de Fransen het ons leerden. Het schip vaart met een snelheid circa 13 knopen (21km) en net buiten de territoriale wateren. De wind loeit. Alles doet mee! Er valt iets van het bovendek, lijkt het….. Jan hoort niets maar Carla ligt onder het raam. Wij verzetten onze horloges. De komende nacht gaat de tijd 1 uur terug: 4 uur vroeger dan in Holland. Als jullie slapen begint voor ons de avond. Vanwege de woelige zee kruipen wij vroeg onder de wol. Als de zee zo te keer gaat, lig je beter horizontaal. De eerste nacht met een handicap valt niet tegen. Het lastige voor Carla is het afhankelijk zijn….. Niet zelf naar de wc kunnen gaan als je midden in de nacht wakker wordt. Je maatje uit zijn slaap moeten halen, die eerst de brace om moet doen, alvorens je met vereende krachten van het bed omhoog komt, je naar het toilet begeeft op de woelige baren. Een stap omhoog moeten maken om en nabij 30 cm – erg hoog voor een been in een brace-, om de verhoogde badkamer( i.v.m. leidingen boven een stalen vloer) te bereiken. Jongleren om het zere been van de brace te ontdoen. In coöperatie plaats te nemen op het toilet, terwijl Jan het bewuste been tijdens deze handeling, voorzichtig meegaand in de beweging op de juiste wijze manoeuvreert. Voor verlaten van het toilet wederom een moeilijke manoeuvres. Ik denk, dat de uitvoerige uitleg niet op zijn plaats is. Weinig fantasie nodig, om je voor te stellen, hoe het is op een schommelend schip… Zeer belangrijk om alleen als steun te gebruiken, wat werkelijk een houvast biedt en niet naar beneden kan komen zetten, zoals bijvoorbeeld een wastafel of een handdoekenrekje… Gelukkig staat er naast het toilet een bidet en staat de stevige rug van Jan ter beschikking. Er is weinig keuze: slapen doe je op je rug.
Video