Op naar Zarate

Vrijdag het regent en stormt met windsnelheden van 140 km/uur en het blijft stormen als de regen stopt.! Het gaat verschrikkelijk te keer! Hoge golven. Enorme schuimkoppen! Duizenden fijne druppeltjes in de lucht waar een klein stukje wazige regenboog heel even te zien is met het blote oog. Moeizaam om met de camera te vangen…. Wanneer we gaan lunchen staat er een taart als verrassing voor Peter die vandaag verjaart. Hij is van het zelfde geboorte jaar als Jobine. Wij zingen “ Happy Birthday” en genieten van een stukje taart als dessert. We vinden deze luchtige vanille-chocolade taart met glacé heerlijk. Eigenlijk lekkerder, minder machtig, dan de taart ter ere van de kapitein. Op de zee op verschillende plekken een waterhoos – op een zeker moment wel 5 tegelijker tijd. Een spectaculair gezicht. Het dek staat blank! Een ravage door de storm die woed. Niemand waagt zich naar buiten. Wij snappen plotseling waarom wij allen gisteravond voor een proeverij van whisky zijn uitgenodigd door Peter vanwege deze heuglijke dag. Noch de Fransen noch wij zijn op de uitnodiging ingegaan. Geen ambitie om whisky te drinken. Gezeten bij het zwembad, genietend van het vallen van de nacht, krijgen de anderen het koud. Wat warms aangetrokken en terug in de zithoek bij het zwembad. Plots draait de wind , het wordt ijzig koud en begint het te hozen Eer zij allen vijf het buitendek hebben verlaten, zijn zij werkelijk zeiknat! In een paar minuten geen droge draad meer aan het lijf! Zij lijden er niet onder, hebben plezier maar met droge kleren in de mess is het aangenamer. Binnen een kwartier twee keer omgekleed… Na de lunch hebben Jan en Carla beiden last van de onstuimige zee. Een tabletje tegen zeeziekte ingenomen. Lekker in bed….Een middagdutje. Plat is goed als je last van zeeziekte hebt. Bij het avondeten zijn Robert en Petra niet van de partij. Zij zijn beiden beroerd en denken te veel tussen de middag gegeten te hebben… Marie Francoise heeft last van haar hoofd.. Alle vijf zijn wij uit ons doen doordat het zo ontzettend schommelt. Verrekt lastig om met krukken en een brace van je tenen tot in je lies, door de corridor van een waggelend schip van je hut naar de messroom en terug te begeven. Handig die lussen aan een spijkerbroek.. Vastgehouden door Jan aan de lussen, om te voorkomen dat Carla haar evenwicht verliest en tegen de wand kwakt. In gedachten associatie met het kind dat leert lopen, maar onvoldoende de balans kan vinden…. Terug in de hut blijft Jan prakkiseren en tobben. Afwachten is eigenlijk het enige wat wij kunnen doen. Ondertussen bedenken wat te ondernemen. Met zo’n been als nu, is het onmogelijk de Unimog in te klimmen, noch voor in de bestuurderscabine noch achter in de opbouw. Reizen met de Unimog is nu niet mogelijk. Wel kunnen we de wagen buiten Montevideo bij Zwitsers tijdelijk parkeren of de wagen met ons eigen schip richting Antwerpen te sturen. Wat is wijsheid? Wij hebben nog niet beslist, wat we gaan doen. Het verstandigste is een besluit te nemen als de uitslag er is. De kapitein , de agent en de rederij willen echter liefst een beslissing op korte termijn. Wikken en wegen blijf voor ons over. We zijn er nog niet uit. Het helpt Jan, die gedachte spinsels uit te spreken. Hij geeft zichzelf de schuld van het ongeval. Flauwekul! Carla heeft haar eigen verantwoordelijkheid! Beiden hebben hun hersens niet gebruikt en zijn onnadenkend te werk gegaan. Daarnaast stomme pech…. Net een stukje waar het spekglad was. Carla is de enige van de zeven mensen, aanwezig op het dek, die dit overkomt…. Zeeziekte en tobben is een slechte combi en een goede basis voor pijn in je hoofd. Jan besluit reeds voor achten zijn bed in te kruien. Het verjaagd de beroerdheid in je lijf en je kop. Om half negen besluit Carla Jan te volgen, want haar bureaustoel doet niets anders dan kiepen van links naar rechts en terug. Een stationaire positie bezorgt je lichaam rust. Genieten van de belevenissen van anderen, die in een oude landcruiser door Zuid Amerika crossen. Carla’s Sinterklaas geschenk van Jan. Als het boek uit is, is het een nieuwe aanwinst voor de collectie van de bieb op het schip. Tot op heden slechts een Nederlands boek bevattend, naast talloze Duitse en Franse titels, een kleiner aantal Engelse en wat Scandinavische boeken. Wat zeggen deze aantallen over de reizigers op dit schip? Reizen met name de Fransen en Duitsers mee als passagier? Maken andere nationaliteiten meer gebruik van het vliegtuig terwijl zij hun camper als cargo verzenden? Of zegt het eveneens iets over zuinigheid en aard van de verschillende nationaliteiten? We laten het in het midden! Beiden maken we er een vroegertje van. Wat is beter dan wiegend in dromenland te belanden!? Jan is inderdaad zeer ver weg in zijn dromen. Wanneer Carla hem probeert wakker te porren om haar te helpen, is het niet 1 2 3 , dat het lukt. Het licht wil niet aan. De brace wil niet goed vast. Een moeilijk tracé midden in de nacht! ’s Ochtens weet Jan zich niets te herinneren! Hij: zegt aai mij de volgende keer over mijn gezicht, dan word ik wel wakker. Heeft Carla gedaan, maar het wil niet werken. Ik moet gewoon slaapdronken geweest zijn, merkt Jan op. Dat moet Carla beamen, want de vergelijking met een slaapdronken kind is bij haar gepasseerd. Gelukkig ook deze nacht geen ellende ondanks de opgelopen blessure.