Naar Zarate

20 november 2016 Vroeg in de ochtend is het snel met de zondagsrust gedaan. Wij worden om kwart voor zes wakker en vragen elkaar: varen wij nu? Jan werpt een blik door het slaapkamerraam en meldt: wij bewegen ons voort. Het is licht aan het worden. Dit keer gebruiken wij vroeg het ontbijt. Een berichtje van Alain op Jans telefoon: “Gaan jullie nu eerst in Montevideo aanleggen in plaats van doorvaren naar Zarate? Is het vaarschema omgegooid?” Sylvie’s telefoon heeft geen bereik. Alain is in Montevideo, wachtend op Sylvie en de camper om met Jean Paul en Marie Francoise tien maanden te gaan rondtrekken. Broer Hans en meerdere volgers, blijken dezelfde gedachte te zijn toegedaan. Nee, het gaat even rond kwart voor negen om pas op de plaats maken: de loods moet worden opgepikt! Bedrieglijk beeld op Marine Traffic, wanneer je voorlopig deze site niet meer raadpleegt en interpreteert, dat wij nu met de camper aan land gaan… Waterratten blijven waterratten en worden nog geen landrotten… Alhoewel: de oceaan wordt ingeruild voor de rivier. Wij volgen de Rio de la Plata: een zeer brede rivier! Oevers zijn niet te zien! Rustig en gestaag vervolgt het schip zijn weg met ongeveer 21 km per uur. Rond de lunch bevinden wij ons ter hoogte van Veronica in Argentinië. De noordelijke oever glijdt aan Carla voorbij, die op een bureaustoel voor de patrijspoort zich heeft geïnstalleerd met haar benen op een andere stoel. Een beter zitcomfort dan op de bank! Spijtig, dat de patrijspoot niet net wat lager zit, want in de normale zitpositie heb je geen zicht op water of land, alleen op de lucht!...... Belangrijk in de ochtend en avond! Maar goed als je even heel rechtop gaat zitten en je nek rekt, vang je toch af en toe een beeld op. Beter dan helemaal nergens van getuige te zijn! In de middag passeren wij heel wat schepen. Heel kort bij, vaart een schip met open ruimen. Is hij aan het luchten? Soms hoor je hierover in Nederland van die rare verhalen. Niet meer helder, hoe en wat precies. Jan gaat gelukkig elke keer naar buiten om te luchten en te genieten, alhoewel hij het moeilijk vindt, Carla achter te laten. Een goede afspraak tussen ons beiden. Voor Jan de hut verlaat, helpt hij Carla naar de WC, want dat kan ze absoluut niet zonder hulp. Goed voor de gemoedsrust van beiden en heeft Jan zijn handen vrij. Alhoewel! Ter compensatie maakt Jan uit zichzelf foto’s van wat er buiten te doen en te zien is. Zo ziet Carla wat ze anders zou missen. Een goede deal! Het is ongezellig om alleen te zijn de godganselijke dag en in een hut opgesloten te zitten. Daarom keert Jan telkens na een poosje terug en gaan we samen eten of drinken in de mess, gevolgd door een loopje door de gang om te trainen. ’s Avonds ,ondanks dat wij de zee de zee hebben verlaten, een mooie zonsondergang boven land en rivier! De genummerde grenstonnen van Uruguay en Argentinië markeren de landsgrenzen in het water in de rivier. Staande voor de patrijspoort is het leuk om even te kunnen fotograferen. Niet te lang, want dan wordt het been te veel belast . ’s Avonds is het rap donker en zie je geen fluit. Ondertussen een rivier aan bakboord in geslagen: de Parana, waaraan Zarate ligt. Wij bevinden ons in een deltagebied met moerassen en mangroven waartussen schaars verlichte kleine hutjes opduiken. Wij gaan vroeg naar bed, want er is toch niets te zien! In de nacht worden wij wakker. Wij liggen voor een heel groot parkeerterrein vol auto’s: gearriveerd in Zarate. Het afmeren is ons ontgaan.