Rust

24 november 2016 Wij hebben heerlijk geslapen! Adembenemende rust op de rede van Montevideo! Wat zal deze donderdag ons brengen? Jan is wakker geworden van klappende deuren en is benauwd, dat wij plotseling opstomen naar de haven en niet klaar zijn om te ontschepen. Hij heeft zich door Carla laten overhalen de wasautomaat aan te zetten op een langer programma, omdat Carla, evenals de andere vrouwen, het aller kortste programma een knudde programma vindt. Geen vlek of viezigheid verdwijnt! Met recht een opfrisbeurt! Wordt nu de motor opgestart, vraagt hij zich af? Jan ziet zichzelf al met een zak natte kleren van boord gaan… In de messroom zit kapitein Marek in short aan het ontbijt! Jimmy geeft de kamer van de kapitein een goede beurt! Een vaste gewoonte op de dag voor een haven wordt binnengelopen. Signalen van GEEN ACTIVITEIT!!!!! Jan haalt opgelucht adem en onthaast. Om 9 uur is er nogmaals gelegenheid, onder begeleiding, naar het cargodek af te dalen, waar de campers staan geparkeerd. Samen brainstormen! Geluk, dat wij vroeg hebben ontbeten. Jan besluit voedsel in de camper weg te bergen vanwege de douane om eventueel commentaar te vermijden. Niet veel -een gesloten pak crackers, blikjes pinda’s -, maar toch… Geen idee hoe kritisch de douane in Uruguay is… Witte kleding kan beter achterblijven en zomerkleding eveneens. Genoeg kleding thuis in de kast. Moeten wij nog iets uit de camper halen? Wat is efficiënt? Zo weinig mogelijk naar Nederland meesjouwen… Voor Jan anders moeilijk te bemannen: een vrouw en al die troep! De was van half acht is klaar. Sylvie heeft haar uitgeleende washandje schoon en wel terug, nu Jan onze eigen washandjes in de camper heeft kunnen pakken. Als je niet kunt douchen, heb je washandjes nodig, wil je een beetje aangenaam ruiken… Dilemma natte was is van de baan. De rust is weergekeerd in de hut van de Kersjes. Wanneer wij de relaxte kapitein in de gang ontmoeten, informeren wij , waarom wij niet rechtstreeks naar de haven van Montevideo zijn gevaren. Wat is de achterliggende oorzaak om wederom op de rede voor anker te gaan? Telkens opnieuw als wij een haven naderen… De kapitein antwoordt, dat er verschillende beweegredenen voor kunnen zijn. Hij is afhankelijk van de plaatselijke agent, die het laden en lossen in opdracht van de rederij ter plekke regelt. Doorslaggevend zijn de havengelden voor een ligplaats aan de kade: extreem hoge bedragen! In Santos USD 8000 per 8 uur tijdens laden en lossen; per 24 uur reken maar uit: USD 24000! Ligt het schip aan de kade in afwachting van en gebeurt er niets, is het tarief zelfs nog hoger per uur! Hij maakt de kanttekening, dat Santos met kop en schouders, wat de tarieven betreft, boven alle andere havens uitsteekt, welke zij kunnen aandoen, maar dat Zuid Amerika aanzienlijk hogere havengelden rekent dan de havens in West Afrika. Echter altijd goedkoper om op de rede, buitengaats waar je ook bent, alles op een laag pitje draaiend te houden, terwijl het schip voor anker is gegaan! Dit keer liggen wij op de rede, omdat de lading nog niet in Montevideo is gearriveerd! Voor lading geldt hetzelfde principe: opslaan in afwachting van laden of transport naar het binnenland kost handen met geld! Beste remedie: zo laat mogelijk op afroep afleveren en zo snel mogelijk gearriveerde lading afvoeren, om kosten in de hand te houden. Onverwacht oponthoud onderweg door filevorming of afsluiting van de weg door een ongeluk, wegwerkzaamheden of vanwege barre weersomstandigheden, zoals een aardverschuiving door hevige regenval, kan een rol spelen. Zo zijn er nog talloze andere factoren volgens de kapitein. Deze explicatie neemt het misnoegen bij de Duitsers en Fransen weg, als wij hen dit meegeven, wanneer zij morren over het doelloze dobberen op de zee… Zij kijken ernaar uit te kunnen ontschepen..Het humeur knapt op door begrip van de aspecten, die een rol spelen bij het voeren van een economisch verantwoord beleid van de rederij. Het schip heeft een andere positie ingenomen: is deels om zijn eigen as gedraaid. Resultaat: betere condities! Meelevende berichtjes op -Waar ben jij nu- stromen binnen. Met de verrekijker is, naar zeggen, Montevideo te zien. De onze ligt opgeborgen in de camper na ampele overweging. Met het blote oog geen bebouwing te constateren aan de horizon! Gister alles in nevelen gehuld. Vandaag volop zon! De anderen koesteren zich ontspannen voor de laatste keer in het zonnetje op het dek van het schip, waarop wij tezamen 37 dagen hebben doorgebracht! De Duitsers zelfs 42 dagen, omdat zij in Hamburg zijn ingescheept. Rood en verbrand zijn enkele van de passagiers, wanneer wij voor het allerlaatste gezamenlijke diner bij elkaar komen. Met elkaar besluiten wij in een lege whiskyfles een fooi in papiergeld te offreren aan de volledige bemanning van de Grande Africa en aan de kapitein met een dankwoord te overhandigen voor de genoten gastvrijheid en vriendelijkheid tijdens onze reis van Europa naar Zuid Amerika. De kapitein geeft aan, dat hij graag het geld zou willen omzetten in basketbal shirtjes voor de bemanning en iets extra’s om de Kerst op de Oceaan met elkaar een bijzonder tintje te geven. De passagiers vinden het een enorm leuk voorstel om de fooienpot op deze manier te besteden. De officieren gaan op tijd naar bed, omdat wij morgen vroeg de haven zullen binnenlopen. Peter trakteert op een wijntje ten afscheid. Chips worden tevoorschijn getoverd. Met zijn tienen hebben wij een gezellige avond ten afscheid voor een ieder die morgen zijns weegs gaat na het ontschepen en inklaren van de campers. De Fransen en Nederlanders zoeken op tijd hun bed op, maar de Duitsers zakken nog lekker door: de wijn is nog niet op…