Eindelijk op reis

Mazzel! Een mooie zonnige dag met veel wind, ofschoon de temperatuur slechts weinig oploopt. Overdag rond de 10 graden Celsius. Afgelopen nacht zelfs rond het vriespunt! Weer voor een winterjas en handschoenen! En een muts! Iedereen draagt hier een wollen muts als het even kouder wordt en wikkelt zich in een warme brede sjaal, zodat je net een paar ogen, een neus en eventueel een mond gadeslaat. Alle vuile kleren en handdoeken in de wasmachine. ’s Avonds schoon en droog in de kastjes boven het bed! Jans kussen is na 3 dagen hartstikke droog en heeft eindelijk een aantrekkelijk geur! Jan geniet! Dat kleine kussentje was een akelig surrogaat! De geleiders van de raampjes behandelt Jan met siliconenspray. Eindelijk kan Carla ze ook bedienen! Ze willen niet schuiven, gaan scheef en zouden kapot kunnen gaan. Vandaar dat Jan liever zelf tot nu toe de ramen regelt, omdat andere zaken met een hogere prioriteit op het lijstje staan. Een ergernis van Carla uit de weg geruimd! Jan neemt alle belangrijke zaken van de wagen onder de loep – keringen voldoende olie? koelvloeistof, remolie en motorolie op peil?-, zodat wij veilig op pad kunnen. Afscheid van het strand, waar het water tot onder aan de duinen komt... Behalve bij de trap! De harde wind jaagt het water op! Enorm hoge golven beuken op de kust! Flarden schuim vliegen en rollen over het natte strand! Imposant! Een visser druipt af: geen doen! Tot besluit eten wij gezellig met Silvia en Heinz ter afsluiting van ons verblijf bij hen, alhoewel wij gister reeds een heerlijk zondagsmaal met Willie, Silvia en Heinz hebben genoten. De rekening opgemaakt. Geluk! Wij mogen in Euro’s afrekenen. Afscheid! Een fotootje van de Unimog met Jan achter het stuur onder de toegangspoort van PARAISO SUIZO aan de rand van de snelweg.
OP WEG!!!!
WEG zegt het beeld van de computer op de console…. Gelukkig hebben we Garmin middenvoor. Straks zal ik wel eens op het gemak kijken, zegt Jan, want het begin van de route weet ik uit mijn hoofd. Zo gaan wij op pad. Carla pakt de kaart erbij en houdt de route in de smiezen. Diesel getankt voor wij de Route Nationaal opgaan. Groente, aardappelen en fruit bij een kraampje bij de rotonde en zo tuffen wij door een prachtig glooiend waterrijk landschap. Goed te zien, dat het niet alleen bij ons heeft geplensd. Koeien, telkens weer koeien, op hectares land… Echter ook paarden, bereden door cowboys om het vee in de gaten te houden. Eveneens geliefd als rijdier. Wie het zich kan permitteren rijdt paard... Het vee heeft werkelijk de ruimte zoals Heinz heeft verteld.- In Europa hebben jullie het over bio-. Deze zondagse dikke karbonade is echt biologisch vlees en vraagt liefde en geduld om te braden! Koeien, varkens en paarden lopen in Uruguay en Argentinië het hele jaar buiten en hebben de ruimte om te grazen en te lopen. Kijk naar hun dikke vacht ter bevestiging van mijn verhaal, geeft Heinz aan als wij genieten van zijn heerlijke karbonade zondagavond. Op een heuvel zien wij heel veel koeien bij elkaar met grote overkappingen op palen ter bescherming tegen de zon en een enorme voorraad rollen gedroogd gras. Een nieuw initiatief? Niet vaak, maar toch, zie je soms veel koeien op een beperkt grondgebied. Vermoedelijk een kwestie van geld. Wij doorkruisen moerassige gebieden met een enorme verscheidenheid aan vogels met kleurtjes, die mij doen denken aan de exotische vogels in de dierentuin in Nederland… Een lust voor het oog! Jan meent de tol te ontwijken, maar bij Santa Lucia is een nieuwe rotonde en moeten wij jammer genoeg tol betalen, maar de schade is beperkt: rond de 4 Euro denken wij kwijt te zijn. Wij overnachten op een recreatiecomplex aan een stuwmeer, waar reeds een groengrijze Duitse M.A.N. staat geparkeerd. Niemand te zien! Alleen honden, die komen buurten en enige recreanten, die tegen het invallen van de duisternis verdwijnen.
De computer blijkt niet meer aan de praat te krijgen!!!! Jan baalt als een stekker!!! Maanden op internet gegevens vergaard om een route met voor ons interessante bezienswaardigheden, belangrijke wetenswaardigheden, overnachtingsmogelijkheden en goed begaanbare wegen samen te stellen. Alles voorzien van coördinaten om de weg en slaapplaatsen te kunnen vinden! Maandagavond heeft Jan vanwege de goede wifi op Paraiso Suizo, op verzoek van Carla, foto’s voor de blog van Carla’s nieuwe telefoon regelrecht naar zijn computer gedownload door in te pluggen met een snoertje voor het gemak in plaats van een stickje te gebruiken, wat hij anders altijd doet. -Windows 10 naar Windows 7-. BEIDEN WETEN WIJ, DAT DIT NIET SAMEN GAAT EN DESONDANKS BEDENKEN WIJ DIT GEEN VAN BEIDEN!! Het zijn alleen maar foto’s…. geen tekst… Snel voor het naar bed gaan… En nu hangt Carla’s telefoon in het systeem nog altijd aan Jan zijn computer, is niet meer los te koppelen. Jans computer is zelfs niet meer op te starten. Thuis ligt wat Jan zou kunnen helpen, maar thuis is niet hier. Hilbert, Jan zijn hulp en toeverlaat op computergebied, heeft dit keer helaas geen positief geluid. Alle verworven kennis en informatie in een ogenblik van onnadenkendheid van Carla en Jan letterlijk verdwenen. Een triest verhaal. Terug naar basic: een topografische kaart, de Lonely Planet gids en via wifi bij een benzinestation proberen een slaapplaats te vinden of via de toeristinformatie. Jan had Zuid Amerika zo goed voorbereid…. Hij is woest op zichzelf, maar gedane zaken nemen geen keer. Wij moeten er het beste van proberen te maken. Wie weet zijn we vindingrijk genoeg om het rond te breien.
Als wij wakker worden blijkt Willie zijn oude brandweerauto tussen ons en de M.A.N. in de duisternis te hebben geparkeerd. Uit de M.A.N. komt een vrouw met een fototoestel. Carla en Ilona(60 jaar) begroeten elkaar en maken een praatje. Reeds meer dan 20 jaar aan het trekken met haar 12 jaar oudere partner. Geen nazaten. Tot het overlijden 4 jaar geleden wel elk jaar een bezoek aan haar vader in Duitsland gebracht. Gestart in Noord Afrika. Vervolgens via Noord Amerika en Midden Amerika in 2001 in Zuid Amerika beland. Sindsdien trekken zij door Zuid Amerika, want zij hebben hun hart aan dit deel van de wereld verpand en hebben vele vrienden gemaakt! Een buitengewoon aardige vrouw, die ons adviseert vooral te genieten van wat op ons pad komt en ons vooral niet te haasten. Buitengewoon koud voor de winter in Uruguay!! Het klopt, want de slaapzak ligt aan ons voeteneinde en wordt eigenlijk elke nacht door ons heerlijk over ons dekbed omhoog getrokken, waardoor wij een warm holletje creëren en slapen als een marmot. Niets beters dan nu met deze kou het Termal park te bezoeken is haar advies. Een prachtige plek om met de camper te staan!
Wij vertrekken en zoeken een supermarkt in Young. Uiterlijk 12 uur moet je inkopen hebben gedaan, hebben wij in verband met de lange siësta van rond de 5 uur uitgevonden, willen wij zelf op tijd een overnachtingsplekje vinden en wat te bikken hebben. Op voorhand inslaan werkt in Zuid Amerika niet! Bij een grensovergang worden groente, fruit, vlees en zuivel geconfisqueerd. Zonde van de centen! Het motto is: inslaan wat je opmaakt en zien uit te vinden, wat wel of niet geoorloofd is als je de grens passeert. Alhoewel, de ene grensovergang is de andere niet. Bovendien: wie werkt en hoe staat de pet?! Restaurantjes te kust en te keur! Jan vraagt een man op een brommer of hij kan vertellen waar een supermarkt is. Wij moeten keren en hij rijdt ons voor een zijstraat in, parkeert zijn brommer, komt in de winkel naar Jan toe en vraagt of hij alles kan vinden, wat hij nodig heeft. Wat een behulpzaamheid!! Bij de entree van Paysandu tanken wij, vervolgen de grote weg ongeveer 600 meter: de compressie valt weg!! Het lukt Jan de Unimog op de uitwijkstrook te manoeuvreren! Vrachtwagens denderen langs ons heen op deze tweebaansweg! Een drukke verbindingsweg voor vrachtverkeer tussen Uruguay, Paraguay, Argentinië en Brazilië. De V-snaar is er deels afgelopen! Sta je daar! Was het maar op het tankstation gebeurd. Met heel veel pijn en moeite krijgt Jan de V-snaar een halve slag gedraaid er op, start de motor: de V-snaar corrigeert zichzelf! De compressor heeft teveel speling! Wij hebben de afslag naar de stad 50 meter gepasseerd. Goede raad is duur. Door de berm is geen optie, want er is een diepe greppel. De volgende afslag is heel ver weg… Voor ons een geluk, dat wij net de tol hebben gepasseerd. Dat stroopt op. Even geen verkeer. Brutaal 50 meter achteruit over de pechstrook en de afslag naar de stad op. Mercedes onderaan: gesloten! Wel New Holland Agriculture ernaast. Een van de mannen rijdt ons voor naar Mercedes onderdelen, maar geen garage helaas. Verder naar een mecanicien op een hoekje van de straat, die naar de V-snaar kijkt en zegt: niets mee aan de hand! Het is de compressor! Een mooie set sleutels wordt gehaald en vakkundig worden bouten gesteld. De motor loopt als een tierelier en die rare tik is verdwenen!! Dit klinkt goed! Hij adviseert nog te kijken naar een nieuwe compressor… Hebben de moeren speling? Wij begrijpen het niet helemaal. Ons Spaans is ontoereikend. Hij wil niets voor de hulp hebben. Wat een lieverd! Terug naar Mercedes onderdelen, maar nee: voor deze motor geen compressor voorhanden. Onze aansluiting zit niet op de plaats van de nieuwere modellen. Geen oplossing voorhanden! Op goed geluk vervolgen wij onze weg. Jan zegt, dat wij geen andere keuze hebben. Carla met het zweet in haar handen en angstvallig luisterend naar het ronkend geluid van de motor… De spanning neemt af als de auto het houdt en wij besluiten het advies van Ilona ter harte te nemen. Maandag ons badgoed uit een krat onder ons bed gehaald. Wat een voorzienigheid…. Na 50 km bereiken wij Termal Guaviyu, vinden een plekje op de familiecamping met stookplaatsen, waar de caravans en omgebouwde busjes op een kluitje staan. Wat blijkt: hier staat een paal met stopcontacten, wat wij aanvankelijk niet registreren. Wij zoeken en plekje horizontaal, zodat wij geen blokken hoeven te gebruiken. Tot onze verbazing naast Willie, die reeds heeft genoten van het warme water. Het leek hem ook wel wat! Samen drinken wij een wijntje op een goede reis voor ons alle drie. Willie heeft ongeveer dezelfde route als wij voor ogen, maar een afspraak met een bevriend echtpaar met 2 kinderen over 3 weken in La Paz in Peru, om gezamenlijk 3 weken vakantie te houden in zijn omgebouwde brandweerauto met 7 slaapplaatsen!! De kinderen moeten 1 september weer naar school en Willie kon niet eerder vertrekken… Vandaar zet Willie nu het tempo erin! Wie weet ontmoeten wij desondanks elkaar in de toekomst… 3 Graden Celsius + de kachel aan + een extra slaapzak! Slapen als een os ondanks de misère! De vogeltjes wekken ons. Prachtige kleuren: geel, groen, blauw en rood. Een winkelplein met een heuse bakker. Een park met wandelpaden, waar intensief gebruik van wordt gemaakt. Rond het middaguur grillen de Argentijnen en Uruguezen uitgebreid, terwijl wij ons broodje nuttigen en de kou trotseren om van het warme water te genieten: verrukkelijk! Jan zijn zere vingers, geplaagd door al het geklus, hebben baat bij het bad! Evenals onze spieren. Unimog Donald laat weten dat een nieuwe V-snaar bijstelling behoeft en er niets is om ons zorgen over te maken. Het komt al goed… Laten wij het hopen… Om de condensvorming in de camper zoveel mogelijk te beperken vroeg koken en afwassen. Om de accu’s te sparen en elektriciteit te besparen op tijd het mandje in! De duisternis treedt nog steeds rond 18.30 uur in. Rond 7.30 uur wordt het lichter. Goede condities om te slapen!
Op de Samsung tablet staan Overlanderstops ontdekt Jan. Hij fleurt op!!!
De rijp siert de volgende morgen het gras! De damp stijgt uit boven het termaalbad en vanuit de waterputten! Een sprookje om te zien! Vannacht is de kachel door de enorme kou – onder nul - zelfs afgeslagen. Wanneer wij wakker worden, constateren wij enorme condensvorming op de lambrisering en in het kastje boven Carla’s hoofd –Voller stouwen: teveel lucht, wat kan condenseren, volgens Jan- Ventilator vannacht niet aangezet, omdat Jan benauwd is, dat de ene accu het niet goed doet of bijna leeg is en de ventilator veel stroom gebruikt. Verleidelijk om nog een dag bij te boeken… Het droge badgoed van de waslijn. Bij het zwembad de laatste berichtjes via de wifi binnenhalen. Wij vertrekken, tonen de betaalde nota’s bij de uitgang. Wee je gebeente als de data niet kloppen! Een fikse boete wacht je! Op de rondweg bij Salto eten wij op het parkeerterrein van het gemeentelijke koelhuis , gebruikmakend van de wifi voor hun bezoekers, ons laatste brood met tomaat en kaas en drinken het pak melk leeg om geen problemen te hebben bij de grensovergang naar Argentinië. Wij worden handig in het gebruik maken van de wifi van een ander in de hoop, dat het ons geen ellende brengt. Carla heeft een extra voordeelbundel bij KPN voor BUITEN EUROPA gekocht, maar alleen sms’en werkt . Geen idee, waarom de rest niet werkt. Het lukt Jan zelfs niet de voordeelbundel aan te schaffen. Wel merken wij, dat er in Argentinië minder goede dekking is dan in Uruguay, waardoor er bij het benzinestation soms niet met VISA betaald kan worden door de slechte telefoonverbinding. Af en toe komen wij weer op een plek, waar van alles mogelijk is en tanken wij weer bij. Letterlijk en figuurlijk!
De rivier de Rio Uruguay vormt de grens in deze regio. Bij Salto ligt een enorme stuw- een groot hoogteverschil tussen de brug, waarover wij naar Argentijns grondgebied rijden en de diepliggende sluis. Werkzaamheden als op de Oosterscheldekering … De grenspassage van Uruguay naar Argentinië verloopt gemoedelijk, omdat de Argentijnen en Uruguezen samenwerken, alhoewel alle handelingen veel tijd in beslag nemen. Eerst krijgen wij vanwege onze entree een stempel van Argentinië in ons paspoort en een gestempeld bonnetje om aan de politievrouw, die met de douanier samenwerkt, te overhandigen in een later stadium. Van Uruguay krijgen wij geen uitreisstempel meer vanwege de samenwerking! Een van de douaniers heeft op zich genomen ons te assisteren. Hij begeleidt alle verschillende handelingen. Het inklaringsformulier voor de Unimog leveren wij in bij de immigratiedienst van Uruguay om de auto uit te klaren, omdat wij het land verlaten, maar wij ontvangen geen reçu. Is niet meer nodig… Wis en waarachtig wel, zegt de Argentijn aan de overkant in het kantoor, als wij de Unimog willen inklaren in Argentinië. Terug naar af om een kopie van de uitklaring te ontvangen van de Uruguayaan…. En opnieuw naar de Argentijnse immigratiedienst. De registratie van de inklaring heeft veel voeten in de aarde en kost tijd. Wij worden verzocht op de stoelen voor wachtenden plaats te nemen in het kleine kantoortje en een moment geduld te hebben.. Langzamerhand verdwijnt de een na de ander vanuit het kantoor voor lunchpauze. Een goedlachse man met zwarte alpinopet op en zwarte duffel aan, loopt af en aan met papieren, naar buiten en naar binnen, waar hij de hele stapel gaat stempelen. Plots ontdekt Carla , dat er buiten een touwtje zakt met een knijper. Waar is dat goed voor? De man met alpinopet pakt een stapel papieren, stopt die tussen de knijper, waarna de hele reutemeteut wordt opgehesen. Even later zakt een stapel papieren aan het touwtje naar beneden, wordt door onze man met alpinopet er afgehaald en binnen gestempeld. De man ziet Carla’s verbazing en vindt haar reactie amusant, als Carla Jan op het gedoe buiten attendeert. Wanneer wij uiteindelijk het felbegeerde inklaringspapier in ontvangst hebben genomen, het kantoortje verlaten hebben, zien wij, dat er nog een verdieping boven de immigratie is voor bemiddelaars van het uit- en inklaren voor de expediteurs. Het is het beeld uit onze kinderjaren van ouderwets grensverkeer met alle hindernissen. Het touwtje is uiteindelijk de kortste weg!!! Slim!! Onze behulpzame douanier neemt ons mee naar een man op een ander deel van het douane terrein in een verborgen hoekje in een kassahokje, die ons een uitrijkaart verstrekt om de slagboom omhoog te laten gaan, zodat wij het douanegebied kunnen verlaten met de auto, nadat wij voor controle onze wagen het platform hebben opgereden en door mogen rijden. Onze behulpzame douanier klimt in de Unimog om zich door Jan te laten voorlichten over de indeling en de voorzieningen. Hij kijkt zijn ogen uit en geniet! Alles wat een mens nodig heeft zit in de camper!! Wat zit er in de kastjes? Jan showt. Er wordt niets gecontroleerd van de voedingsmiddelen!! Vergenoegd klimt de man uit de wagen. Of hij een foto mag maken? Natuurlijk! Wij hebben permissie te vertrekken. Wij bedanken hem voor zijn hulp. Het bonnetje van de pascontrole voor de nationale politie overhandigt Carla aan de dienstdoende agent. Niemand denkt meer aan dit gestempelde biljet en vraagt er niet naar, omdat wij naar een ander perron zijn verwezen. Liever geen trammelant. Netjes alles afwerken. Uitgezwaaid door de verschillende aanwezige mannen verlaten wij het overdekte douaneterrein. De slagboom gaat voor ons omhoog: de reçu werkt! 14.15 uur: Wij zijn met onze Unimog in Argentinië!!!
Een grote snelweg met 4 rijstroken, twee aan twee gescheiden door een middenberm, die je officieel niet mag kruisen , maar wat desondanks herhaaldelijk gebeurt, alhoewel er regelmatig keerlussen zijn… Enorme drukte! Aardige gaten op de rechterrijstrook, welke niet altijd te vermijden zijn. Boomgaarden. Talloze stalletjes langs de weg met netten verse mandarijnen en andere soorten fruit, maar wij hebben geen Argentijns geld! Wij rijden noordwaarts en kiezen voor het stuwmeer Lago Salto Grande in de hoop Argentijns geld te scoren in een wat grotere plaats. Grootscheepse politiecontrole onderweg. Waar komen wij vandaan? Uit Holland. Wat gaan wij doen? Naar de Termal. Wij mogen door! Wij bereiken een luxe Termal zoals in Zwitserland of Duitsland, zo heel anders, vergeleken met de door ons bezochte gemoedelijke Uruguese Termal, die meer met een sobere Hongaarse Thermal overeenkomt! Ontiegelijk druk en prijzig vindt Jan uit, als hij informeert of wij hier met de camper kunnen overnachten. Deze Termal bezit geen camping. Een vriendelijke jonge vrouw beveelt Jan een camping aan op een mooi plekje aan het meer in het centrum van Federacion, waar wij niet met USD $ of Visa blijken te kunnen afrekenen. De campingeigenaar verwijst ons naar de bank. Gesloten. Niet bemand. Alleen een pinautomaat, die ons geen geld wil leveren, wel aan de Argentijnen. Zij verwijzen ons naar een andere bank, de nationale Argentijnse bank, die ons 3 x Euro 25 en per ongeluk 1 x Euro 10 levert als Jan langs het scherm gaat, maar voor 4 x pinnen 4 x Euro 5 berekent. Dit snijdt geen hout!!! Het kost ons veel tijd om dit geld uit de automaat te krijgen, want aanvankelijk worden onze kaarten geweigerd! De Argentijn, die achter ons in de rij staat, baalt als een stekker, hij is het wachten beu en komt de ruimte binnen, haalt achter elkaar bundels briefjes uit de automaat; zelfs meerdere keren achter elkaar! Het blijkt, dat de Argentijnen op vrijdagmiddag massaal pinnen vanwege de enorme geldontwaarding. Opmerkelijk, dat bij beide banken een hele rij staat, iedereen netjes achteraan sluit om op zijn beurt te wachten en niet iedereen tegelijk alle automaten naast elkaar in de afgesloten ruimte bemant, maar een voor een naar binnen gaat… In elk geval geld om de camping te betalen! Nu nog boodschappen, want anders hebben wij niet te eten. In de supermarkt vraagt Jan aan een van de personeelsleden of hij met Visa mag betalen en krijgt toestemming van een jongeman. De kassière weigert de VISA, maar wordt door de jongeman gecorrigeerd. Wij hebben geluk! Wat Argentijns geld, eten en een slaapplek met mooi uitzicht. Een heerlijk ijsje voor beiden voor de prijs van 1 ijsje in Nederland om het goede gevoel te versterken! Geproefd van een Argentijns stadje in de namiddag met veel volk op straat! ’s Avonds laat een zware diesel voor en naast onze camper. Een grote bus wordt tussen ons en de dicht op elkaar staande lage bomen door gemanoeuvreerd. Een excellente chauffeur in het aardedonker!!! Een echtpaar met 2 honden hebben hun eigen huis op wielen gecreëerd! De camping is volgestroomd met vaste gasten, die grillen, bij een vuurtje muziek maken en genoeglijk bijpraten in de bar. Wij zijn moe en vallen snel in slaap ondanks alle geluiden!
De campingeigenaar rekent af met Jan en meldt, dat de bank pas maandag geopend zal zijn. Een cambio of wisselkantoor hebben wij gister nergens gezien! Op weg! Na het controlepunt van de politie, waar vanochtend niemand te bekennen is, stopt Jan bij een uitrit. Net nadat Carla voor de eerst keer achter het stuur heeft plaatsgenomen en met Jan, voor zij gaat rijden, de bediening van de auto doorneemt, stopt er een vrachtauto achter haar. De chauffeur maant Carla op te trekken, want hij wil hier afslaan. De uitrit blijkt een afslag te zijn! Rustig start Carla de wagen en rijdt weg. Ons lijstje voor vandaag: geld en brood. Wanneer wij een bord langs de weg zien met het aanbod voor brood, stoppen wij bij wat een eetgelegenheid blijkt te zijn. De beste man verwijst naar het volgende dammetje , waar een charmante buurvrouw, - met Italiaanse en Spaanse roots -, heerlijk vers brood in de aanbieding heeft evenals groente en fruit, maar wij beperken ons met pijn in het hart tot het brood om de tol en de camping te kunnen voldoen. Wij gunnen de vrouw meer verdiensten. Buiten staat een vergane oldtimer, maar de vrouw weet niet te vertellen wat het merk is, maar wel dat de auto van haar voorouders is geweest… Wij rijden nog steeds in noordelijke richting op weg naar Mercedes. Op een splitsing sluiten wij aan in de rij om diesel te tanken. Wij zijn het vermaak voor de vele wachtenden voor de pomp. Met een volle tank doen wij er een eeuwigheid over om Mercedes te bereiken. De weg is zo ontzettend slecht, waardoor in colonnes trajecten moeten worden afgelegd, waar enorme machines en veel wegwerkers naarstig bezig zijn met het onderhoud. Wij denken een camping te hebben bereikt, want er staat een bord met hotel plus camping bij een woonhuis, waar 6 mannen en 1 vrouw zitten, die geen van allen groeten of opstaan als wij het erf oprijden. Er staat een lange vrachtwagen, maar volgens ons gaat het hier puur om een woonhuis. Achteruit en door! Best warm in de auto vandaag. Veel warmer dan de afgelopen dagen. De nachten zijn koud ! Lange mouwen nog steeds aangenaam! Rond de 16 a 17 graden C overdag. ’s Nachts 0 tot 6 a 7 graden C. Uiteindelijk bereiken wij de afslag naar het Nationaal Park del Ibero: de N40. Eerst 30 km asfalt, dan 61 km wasbord plus gaten! Isi en John ( 2 motorrijders uit Nieuw Zeeland ) hebben hier een lekke band. Een verschrikkelijke slechte weg! Ons hoofd en lijf voelt als geradbraakt na 3 uur hobbelen! 19.30 uur veilig en wel op de camping gearriveerd mede door het gebruik van onze nieuw geïnstalleerde ledverlichting – een prima aanwinst! 2 vriendelijke mannen wijzen ons plekje aan. De parkbeheerder accepteert geen USD $. Wel wisselen mogelijk met een man uit het dorp. Morgen! Moe! Brood! Slapen! Heel rustig ondanks dat er veel mensen met kinderen in kleine koepeltentjes slapen! Alleen maar vogeltjes….