Leuke menselijke contacten

Zondagochtend. Geen gehaast! Na het ontbijt arriveert de campingbeheerder met een man uit het dorp om US $ te wisselen, waardoor wij de camping kunnen betalen en aan een excursie kunnen deelnemen. Na het ontbijt lopend boodschappen in het nabijgelegen dorpje Colonia Pellegrini gedaan bij het bakkertje en het groente en fruitwinkeltje. Iedereen die aankomt gaat netjes in de rij staan en wacht op zijn beurt! Net als bij het pinnen… Warm in de zon, sjokken door het mulle zand, zoekend naar de bescheiden geboden schaduw. Een praatje met Isi en John over ons beider ervaringen tot nu toe. Hun verhaal van de aankoop van de 2 motoren in Buenos Aires, wat zo moeilijk is geweest om rond te krijgen met plenty geld op de bank als onderpand voor de creditcard en geen zaak, die de creditcard aanvankelijk wil accepteren… De hele dag door veel bewonderaars van de Unimog. Jan informeert bij deze en gene naar de toestand van de N40 als wij in noordelijke richting deze vervolgen. De parkwachter geeft tenslotte uitsluitsel. In de ochtend is er een auto met 4wiel drive vanuit deze richting gearriveerd op de camping en heeft geen problemen ondervonden. Voor onze auto moet het dan zeker geen probleem zijn! De motorrijders wordt dit traject afgeraden en geadviseerd terug naar Mercedes te rijden. In de namiddag maken wij een boottocht van 2 uur over de Laguna Ibera in het aangename gezelschap van een microbioloog, Gerardo, die lesgeeft aan de medische faculteit in Buenos Aires en zijn vrouw Laura, die Spaanse les geeft aan volwassen immigranten en kinderen op de lagere school. Zij vertalen de informatie van onze Spaans sprekende gids, die zijn best doet ons zoveel mogelijk te laten zien. Onder de brug door, waarover wij gisteravond met de Unimog zijn heen gedenderd met veel lawaai, waardoor Carla het idee kreeg, dat de brug misschien niet geschikt was voor zware wagens… Met zijn vieren genieten wij van de lagunes bedekt met overvloedige vegetatie, waardoor drijvende eilanden ontstaan. Zo’n sterke ondergrond, dat Jan en Gerardo het voorbeeld van de gids volgen: uit de boot op het groene tapijt, waarop zwarte kaaimannen en nog een ander type kaaiman zich in het zonnetje liggen te koesteren, mooie vogels zich laten zien en coypu’s zwemmen van het ene tapijt naar het andere groene tapijt.. Vluchtig een mannetjeshert te zien. Een anaconda ligt roerloos opgerold. Het is net een klein paradijs… Na de boottocht blijken wij nieuwe buren te hebben gekregen. Zij groeten ons en nodigen ons uit om mate thee met hen te drinken, wat een Zuid Amerikaanse gewoonte is om vriendschap aan te knopen en te bestendigen. Een thermoskan en een bekertje vol met gestampte kruidige mengsels, waarin een rietje is geplaatst. Vanuit de thermoskan wordt telkens opnieuw water opgegoten. De beker gaat van hand tot hand. Beiden zijn gepensioneerde onderwijskrachten, terwijl Susana glaskunstenares sinds een jaar of zes is. Trots laat haar man Luis op zijn mobiel kunstwerken van haar zien. Prachtige objecten!!!! Wij eten op Europese tijd. Zij op Argentijnse tijd, wat veel later is en gaan eerst samen in het donker naar het dorp wandelen. Ondanks ons gebrekkige Spaans en hun moeizame Engels genieten wij alle vier van het ongedwongen contact, waarbij wij met handen en voeten proberen elkaar iets te verduidelijken als het niet met woorden lukt. Ontzettend leuke contacten opgedaan vandaag!
Afscheid van Isi en John genomen en elkaar een veilige reis toegewenst. Hen samen op de motor bij het vertrek fotografisch vastgelegd.
Will’s laatste Hollandse weekkalender aan Susana gegeven, die blad voor blad bekijkt. Zij geniet! Wij maken nog een foto ter herinnering en wisselen gegevens uit. Luis met de zelfontspanner van ons alle vier. Wij worden zelfs uitgenodigd om in het komend voorjaar hen op te zoeken in hun zelfgebouwde weekendhuis van een container ( heel veel toegepast in deze contreien ) in Brandsen op het platteland, waar wij met de camper op hun grondgebied mogen overnachten. Zo’n ontzettend warme ontmoeting! Susana en Luis zwaaien ons uit!
Het gebied van de lagunes zet zich hier voort. Prachtige vogels zitten in schaars aanwezige struiken en bomen. Het landschap verandert en wordt weidser. Koeien op uitgestrekte landerijen. Uiteindelijk aangeplante naaldbomen, keurig in rijen voor houtproductie, maar kennelijk eveneens voor het aftappen van hars? Of is het iets anders wat uit de stam kan worden afgetapt? Er hangen voor zover wij het kunnen zien zakken op ongeveer een meter van de grond aan de stam. Bovendien staan er rijen drums bij de entree van de plantage. Vier uur ploegen wij door het zand op route 40 noord- en oostwaarts! Deze weg is niets beter dan het wasbord tussen Mercedes en Colonia Pelligrini. De wind giert! De mensen komen naar buiten uit hun huizen als wij passeren. Kennelijk niet gebruikelijk, dat er een auto of een auto als de onze passeert. Een tegenligger, met name als het een zwaar geladen vrachtwagen betreft, veroorzaakt zulke geweldige stofwolken, dat het zicht ontbreekt. Beter in te houden of te stoppen, want het lijkt op zeer dichte mist! Je dreigt te ontsporen! Wegwerkers zijn intensief bezig aan verbetering van dit traject. Moeilijke passages! Niet te doen voor normale auto’s en motoren! Begrijpelijk, dat er recent meerdere auto’s zijn blijven steken. Zelfs moesten worden uitgegraven, omdat zij zich vast gereden hadden en ingegraven… Jan is stuk! De auto is bagger vies of liever gezegd bagger rood! Zodra wij bij de asfaltweg zijn neemt Carla het stuur over. Onderweg Mate thee op de velden, in een zak gepropt achter op de motor, zakken vol op paard en wagen en zakken hoog opgetast op overhellende lorries. Helaas: geen foto’s, want Carla rijdt en Jan is afgepeigerd. Via de grote weg belanden wij in Complejo Salto Berrondo, een groot recreatieterrein, behorend tot de gemeente Obera. Wanneer Jan stopt valt er een vierkante dekplaat met moer langs de voorruit naar beneden, rakelings langs Jans gezicht. Niet te ontdekken, waar dit vandaan komt. Wij eten en gaan meteen slapen!
’s Ochtends vroeg ontdekt Jan dat de trap scheef hangt. Eerst zien te repareren. Er is een bout afgetrild. Onderweg verloren. Een fluitje van een cent vindt Jan. Hij heeft de klus inderdaad snel geklaard! Donald kan ook niet bedenken waar de naar beneden gekomen dekplaat vandaan zou moeten komen. Het lijkt op een bevestigingsplaat van een veiligheidsgordel, geeft hij aan. Een herinnering aan de vorige eigenaar van onze Unimog? Via de satelliettelefoon overlegt Jan met een van de collega’s van Hilbert. Helaas geen soelaas op dit moment voor Jans computer.
Wij zitten in het gebied van de Misiones. In de 17e en 18e eeuw hebben Spaanse Jezuïeten de Guarani geprobeerd te bekeren en een beter leven te geven. Elke familie kreeg een huis en de kinderen werden geschoold. Landbouwonderricht werd gegeven en iedereen werd gevoed, waardoor deze bevolkingsgroep zelfvoorzienend werd met een eigen bestuur. Zij behielden hun eigen taal, maar moesten de gebruikelijke polygamie opgeven, evenals het soms voorkomende kannibalisme. Jezuïeten en Carlos II van Spanje botsten. De Jezuïeten hadden het land te verlaten en daarna ging het bergafwaarts met de Guarani. Zij behoren nog steeds tot de armen en hebben weinig kansen, maar worden nu meer geholpen en beschermd.
Een van de best bewaard gebleven overblijfselen van de tijd van de Jezuïeten is San Ignacio Mini volgens Lonely Planet. Wij besluiten deze ruïnes te gaan bekijken. Het is er ontzettend druk. Het lijkt Valkenburg! Wij zien restjes stenen en Jan geeft aan om door te rijden. Geen interesse voor een hoopje oude stenen. Of er nu werkelijk iets deels is gerenoveerd… Wij zijn niet gestopt om dit uit te vinden, want het ziet er onaantrekkelijk uit en wij vinden het echt veel te druk. Op de grote weg naar het noorden is veel verkeer. Toeristenbussen te kust en te keur, die vaak combinatie trips rijden: Pargue del Ibera, misiones en de waterval. Zwaar vrachtverkeer rijdt in lange rijen en haalt in. Levensgevaarlijke capriolen aan de orde van de dag. Geen WIFI vandaag. Een prachtig YPF tankstation met een mooi restaurant maar geen telefoonverbinding om met Visa te betalen. Uiteindelijk vinden wij een Shell, waar wel met Visa kan worden afgerekend en via de Wifi contact kan worden gelegd. Via Overlanders vindt Jan een Camping in Eldorado La Colina. Bij de entree een autowas! Met 3 man wordt de Unimog met de hoge drukspuit van het rode aangekoekte stof ontdaan onder een afdak van een gespannen zeil om de mannen te beschermen tegen de zon. Trots op hun werk leveren zij de auto op en zoeken wij een plekje op de camping, zoals afgesproken met de vrouw des huizes, maar krijgen alsnog van de baas een plek aangewezen naast het sanitair gebouw. Hij maakt een promotiepraatje voor deze plek met Carla: fijn zo dichtbij het sanitair… Showt de accommodatie. Het licht doet het niet bij de dames. Hij haalt een ontstopper van om de hoek, ramt de TL en jawel, die gaat aan. Achteraf een begrijpelijke plek, want dan kunnen alle nevenactiviteiten worden uitgeoefend. Er zijn mannen bezig met lassen en timmeren. Er worden materialen aangeleverd door wagens, die zodoende gemakkelijk kunnen keren. De huisjes worden verhuurd en de gasten willen hun wagen bij hun huisje parkeren. Er is een zwembad met speeltoestellen, grilstookplaatsen om te recreëren, tafels en banken en een restaurant… Wij hadden hooguit op het voetbalveld kunnen gaan staan… Wij hebben elektriciteit, kunnen een warme douche nemen en gebruikmaken van de toilet. Prima geregeld! Als Jan informeert of wij ergens geld kunnen wisselen, antwoordt de baas: bij de mevrouw voor in de winkel. Zijn echtgenote dus! Geluk! Wij mogen US $ wisselen en zelfs tegen een voor ons veel gunstiger koers dan op de camping in het natuurpark. Dat geeft lucht!