Bolivia 4

Wij verlaten Sucre via een heel andere route dan wij gearriveerd zijn, zoals Alberto Jan heeft geadviseerd. Wat een verademing! Grote brede lanen met een talud of grasperk in het midden. Druk verkeer en veel stoplichten, maar goed te overzien en op tijd voor te sorteren. Sucre is op 2750 meter hoogte in een dal gesitueerd. Dit houdt in, dat wij moeten klimmen. Helling trekken! Jan wordt op de proef gesteld, maar het verloopt goed, want doorgaans houdt iedere automobilist er rekening mee dat een optrekkende auto kan achteruit rollen. Men is verplicht afstand te houden! Moeilijk rijden! Wij moeten diesel tanken, maar zien geen tankstation. Wij stoppen bij een vrachtwagen, waar mannen drukdoende zijn meel te lossen voor de bakkerij, om hen te vragen of wij nog een tankstation tegenkomen. Nee! Terug naar de laatste afslag en op dat punt naar links in plaats van naar rechts, waar wij vandaan zijn gekomen. Jammer! Aardig wat kilometers extra! Boeiend om opnieuw de route te rijden en andere dingen op te merken dan op de heenweg, maar ook zaken te herkennen. Op de kruising slaan wij linksaf en ontmoeten een grote groep, die zich op korte afstand van het tankstation gereed maakt voor een optocht. De tankbedienden willen niet zonder bon afrekenen. Officieel moeten onze gegevens in de computer worden geregistreerd. Zij zijn aan het modderen. De een na de ander wordt erbij geroepen. Uiteindelijk geven zij aan Holland niet in de computer te kunnen traceren… Jan geeft het Spaanse woord voor < De Nederlanden>, maar zij kunnen deze benaming evenmin vinden, daar zij niet weten hoe het woord te spellen. Wij weten eigenlijk ook niet hoe je deze Spaanse woorden moet schrijven. Van Dale wordt erbij gepakt! Nu kan de tankbediende ons land vinden in de kolom van geregistreerde landen. Wellicht handig om zelf goed te onthouden, hoe < los Paises Bajos > op de juiste wijze wordt geschreven… Met een volle tank rijden wij weg bij het tankstation, net nadat de optocht zich in beweging heeft gezet. Jan baalt: wat een oponthoud! Onze rijbaan wordt in beslag genomen door de langzaam bewegende stoet! Bolivianen weten van feesten, maar zij weten moeilijke situaties soms ook in een handomdraai op te lossen. Zodra de talud is onderbroken, neem je gewoon de rijbaan van de tegenliggers en passeer je de hele optocht om daarna je eigen rijbaan op te zoeken, zodra zich de mogelijkheid voordoet…. Opgelucht volgt Jan hun voorbeeld en lost de confrontatie met de tegenliggers op Boliviaanse wijze op. Wie het eerst komt of het sterkst en grootst is, heeft de meeste rechten. De ander wijkt en maakt ruimte. Voor de bijrijder gunstig, want op deze manier is er gelegenheid om van de optocht wat fotootjes te schieten. Plezierig, want het is een vrolijke manifestatie! Spoedig zijn wij op de plaats, waar wij zijn gekeerd. Het is maar goed, dat wij naar het tankstation terug zijn gereden, want via de afslag na de bakkerij belanden wij gelijk op een smalle onverharde weg, waar alsnog een wijk is gebouwd om af te dalen naar een dorpje in de vallei om meteen weer te klimmen. Zo bereiken wij Siete Cascadas. Hier begint in feite het off-road traject via de Cordillera. Het blijft een smalle onverharde weg, waarbij je goed zicht moet houden op tegenliggers. Wanneer wij plaatselijke bevolking tegenkomen, zijn de mensen traditioneel gekleed, zoals wij in het museum in Sucre hebben kunnen zien. Het is een prachtig berglandschap met geweldige vergezichten. Wij bereiken op een splitsing een barricade: < Reten Romeral in de gemeenschap van Poroma > voor het dorpje Romeral, waar tol wordt geheven. Jan informeert welke weg naar Torotoro leidt. De vrouw in het hokje adviseert Jan de linker weg te nemen, omdat deze weg in een betere conditie zou verkeren. Het is vermakelijk te zien, hoe deze vrouw zich heeft geïnstalleerd in haar hokje en een vernuftige oplossing heeft bedacht, om het dikke touw, wat de weg verspert, vanuit het hokje te bedienen zonder op te staan of uit haar huisje te komen. Een soort wartel haakt zij vast achter twee plankjes. Behendig laat zij het touw vieren en hijst zij na het passeren zonder krachtsinspanning en zonder zich te verheffen het touw! Nog niet eerder deze ludieke oplossing gezien! Natuurlijk is dit een gure plek in de bergen! In de volle wind! Goed bedacht door haar! De bestuurders of bijrijders zijn de klos, want zij moeten uitstappen om te betalen!!! Ontmoeten wij voor we de tol bereiken, nog een paar minibusjes of een enkele vrachtwagen, volgeladen met witte rotsblokken of boomstammen, met er boven op liggend en zittend mensen uit de omgeving, zich vastklemmend aan de brokken steen of een boomstam, vanaf deze splitsing zien wij uitsluitend mensen langs de weg staan of naar ons toe hollen op de meest onmogelijke steile hellingen, alsof zij op vervoer wachten, maar een voertuig komen wij nooit tegen! De mensen zijn verheugd ons te zien en vragen ons om een lift, maar wij kunnen op deze steile hellingen niet stoppen, want dan kom je niet meer op gang of van zijn plaats! Hooguit rollen wij achteruit! Bovendien onvoldoende ruimte, want zij hebben stapels spullen gewikkeld in draagdoeken naast zich gereed staan, waarvoor wij geen plek beschikbaar hebben. Willen zij dit verkopen op een naburige markt? Wij hebben geen idee! Gelukkig, dat wij geen voertuig ontmoeten, want hoewel de weg in een redelijke conditie verkeert, alsof de weg vrij recent een opknapbeurt heeft gehad, laat de breedte te wensen over om elkaar te passeren!!! Een Belgisch echtpaar uit Libramont met 2 kinderen van 9 en 10 jaar oud, heeft ons deze route aanbevolen, omdat de natuur zo geweldig is. Zij hebben de route in tegengestelde richting gereden met een Unimog, die door de vader is verhoogd en verlengd, waardoor zij binnen meer ruimte hebben. Op de camping in Sucre hebben wij hen ontmoet. De vrouw heeft verteld, dat de weg zichzelf wijst: eigenlijk altijd rechtuit! Noordwaarts! Is er een afslag, dan is het onmiskenbaar een ondergeschikt weggetje. Misschien vanuit het noorden …. Vanuit het zuiden absoluut niet! Regelmatig twijfelgevallen!! Zij heeft ons de namen van dorpen opgegeven, die wij op onze weg zullen ontmoeten. Dus niet! Wij zijn beland in het dorpje Pojpo aan de rivier. De armoedige huisjes worden omringd door vruchtbare grond, waarop de gewassen gedijen. Moeten wij nu links of rechts afslaan over de brug? De dorpsbewoners verstaan ons niet. Wij hen evenmin. Er wordt hier hoogstwaarschijnlijk Quechua gesproken. Gelukkig komt er een pick-up, die in eerste instantie niet opmerkt, dan Jan de weg wil vragen, maar alsnog stopt, als Jan uit de auto springt. Hij geeft aan, dat wij rechts de weg moeten volgen om in Torotoro te belanden. Het lijkt de onbewoonde wereld, waarin wij zijn terecht gekomen… Af en toe een huisje opgebouwd uit leem.. Een schitterend landschap! Wanneer er zich onverwacht een horizontale plaats aandient, waar wij zonder gevaar de wagen kunnen parkeren, bedenken wij ons geen moment. De grazende schapen springen en rennen weg, maar de ezel slaat ons met een lome blik gade en verroert zich niet. Wanneer de zon achter de bergen verdwijnt, schuifelt de ezel langzaam richting vervolg van de weg en is plotsklaps uit het gezichtsveld verdwenen. Het is doodstil! Een geweldig uitzicht! Een prachtige zonsondergang!! Het is kil! Wij trekken ons terug in de camper. Even later passeert een familie met een schaapskudde. Vol ontzag en bewondering bekijken ze onze camper. Na het eten kruipen wij vroeg onder de wol! Als wij net in bed liggen, passeert er een vol beladen vrachtwagen, die doorrijdt richting Torotoro. Het eerste voertuig sinds wij de tol hebben gepasseerd!!! Gelukkig nu wij op een veilig plekje staan geparkeerd! Onderweg in feite de enige plaats waar wij elkaar zouden hebben kunnen passeren!! De volgende ochtend is het dal overgoten met zonlicht van de opkomende zon. Een heel ander beeld dan gistermiddag, desalniettemin een stralend begin van de dag! Wij vertrekken en blijken meteen een bocht naar rechts te moeten maken. Een immens dal strekt zich voor ons uit! Wij vervolgen onze route. De dorpen, die de Belgen ons hebben opgegeven, ontmoeten wij niet! Geen San Juan de Orcas! Wij hebben zo het flauwe vermoeden, dat wij deze dorpen zouden hebben ontmoet als wij bij de tol rechtdoor waren gereden. Wie kan ons dit vertellen! De kaart in elk geval niet, want deze onverharde wegen staan er doodgewoon niet op. Zelfs Garmin en OsmAnd geven niet alle weggetjes weer! Moeilijk uit te vinden hoe te gaan, zeker als je geen mens ontmoet. En ontmoet je iemand dan blijkt deze persoon geen Spaans te spreken, maar de plaatselijke taal, waar wij werkelijk niets van begrijpen! Het is prima, dat wij gister op onze overnachtingsplek zijn gestopt, want in geen uren treffen wij een plek aan naast de weg, waar wij zouden hebben kunnen parkeren en overnachten! Bovendien verslechtert het wegdek, waardoor wij meer tijd nodig hebben en rijden wij op grote hoogte langs diepe dalen via haarspeldbochten, wat behoedzaamheid en oplettendheid vergt. Wanneer wij een splitsing bereiken, zien wij achter ons een dorpje liggen langs de weg, waarop onze weg uitkomt. Wij vermoeden, dat dit de weg rechtdoor bij de tol moet zijn en dat dit de weg moet zijn, die de Belgen hebben gevolgd. Deze weg is aanzienlijk breder! Een tegenligger is geen probleem! Wij ontmoeten nu meer mensen in dorpjes waar wij doorheen rijden of op brommers of lichte motoren. Een enkele auto. Zelden een vrachtwagen. Via Irocota, Yanani dalen wij af naar de rivier, waaraan Poroma ligt. Aanvankelijk denken wij de brede rivierbedding, die voor ons ligt, te moeten doorkruisen. Het blijkt, dat wij linksaf moeten slaan. Een smallere rivier steken wij over. De brede rivier volgen wij om wederom een brede rivierbedding te doorkruisen, waar kinderen in het water spelen en afkoeling zoeken. Op de oever bevindt zich een uitwijkplaats: mooi om hier een lunchpauze in te lassen. In de auto, want de zon is brandend heet en staat loodrecht boven ons! Absoluut geen schaduw te vinden!!! Wanneer wij onze weg vervolgen komen wij iets hoger op de berghelling te rijden, maar wij volgen het wijde rivierdal. Wij hebben schitterende vergezichten op de uitgesleten rotswanden, waar de rivier zich kennelijk met bruut geweld door heen slingert, wanneer het in deze omgeving regent, want brede rivierbeddingen strekken zich naast ons uit of moeten wij doorkruisen. De rotsen vertonen meerdere kleuren: een lust voor het oog! Wanneer wij een grote kruising bereiken, ontdekken wij, dat van links een andere weg vanuit Sucre je eveneens hier brengt. Wij kunnen rechtdoor, maar onze navigatie zegt, dat wij rechtsaf moeten slaan. Het dal recht voor ons trekt dicht. Nevel? Een enorm steile helling brengt ons in een klein dorpje Soicoco Alto, waar wij toestemming vragen om onze auto op een vrij vlak terrein op 2754m hoogte te parkeren. Het is goed! De onderwijzeres informeert of wij water nodig hebben. Hartstikke vriendelijk, maar gelukkig geen gebrek! Wij proberen altijd voldoende water op voorraad in te slaan voor wij verder reizen. Het liefst schaffen wij grote flessen van 5 of 6 liter aan… Helaas niet altijd verkrijgbaar, maar met flessen van 2 of 2,5 liter zijn wij ook uit de brand. Het is alleen moeilijker flessen van 2 of 2,5 liter op slecht begaanbare wegen te stabiliseren. Doe je dat niet goed, dan heb je een waterballet! Enkele kinderen scharen zich nieuwsgierig rondom onze auto. Hier overnachten kennelijk niet vaak Overlanders… Carla geeft de kinderen een Mentos uit een rolletje, wat zij uitvoerig bekijken en pas na uitleg in hun mond durven stoppen. Kennelijk bevalt de smaak, want zij zijn verdwenen en even later keren zij terug met andere kindertjes, die bescheiden op afstand, met een hoopvolle blik gericht op de camper, afwachten of hen ook zo’n lekkernij wordt aangeboden. Het ritueel herhaalt zich nogmaals tot kennelijk alle aanwezige kindertjes <11 stuks> uit het dorp van een Mentos zijn voorzien. Wonderbaarlijk: niemand probeert een 2e snoepje te versieren… Een man – een vader of opa – komt even later met een klein meisje en verzoekt het meisje haar mond te openen en aan Carla haar mond te laten zien met het verzoek of Carla geen medicijnen voor het zieke meisje heeft. Jan oppert het meisje tandpasta te geven, omdat veel klachten bij kinderen op deze leeftijd met tandpasta verdwijnen. Echter Carla vindt dit helemaal niets! Zij heeft geen flauw idee, wat er met het meisje aan de hand is… Jan evenmin, want hij heeft het meisje niet gezien… Stel, dat het meisje de tandpasta op eet, dan krijgt zij een veel te hoge dosis fluor binnen!! Dan kan het gebit aangetast worden. Dat is Jan met haar eens. Plotseling wordt het grauw en donker: alle kinderen verdwijnen rond onze camper. Geen mens meer te zien! Het trekt helemaal dicht! In eerste instantie denken wij aan mist. Het gaat echter waaien en koelt geweldig af. Een zandstorm steekt op! Wij worden gedwongen het hefdak naar beneden te doen en alle ramen te sluiten, want het lijkt of de camper gezandstraald wordt. Ontzettend benauwd is het in de slaapcabine, omdat wij deze kleine ruimte nu niet kunnen ventileren. Wij zijn helemaal gelukkig als wij later de boel kunnen opengooien, omdat de zandstorm is gaan liggen. Een wonderlijke gewaarwording is dit!!! Onderweg hebben wij geconstateerd, dat rotsen ogenschijnlijk steenhard zijn en desondanks door erosie als los zand en grind uiteenvallen, als het ware verpulveren. Waar dit optreedt, kan het een mulle zandweg en enorme stofwolken opleveren! Ondanks dat wij in het dorpje de nacht doorbrengen, slapen wij als marmotten. Het is doodstil, tot de eerste brommers op pad gaan. Voor ons tijd om op te staan. Wanneer wij gereed zijn om op stap te gaan, stromen de kinderen vanaf alle richtingen toe, want wij blijken voor de school overnacht te hebben! Een grijs gebouwtje opgebouwd uit modderstenen zonder deur of raam, waar wat stoeltjes staan opgestapeld….. zelfs geen tafeltjes aanwezig zijn… Twee oudere meisjes hebben kennelijk als taak de klas in te richten en halen de houten paal weg, die de toegang barricadeert. Wat een armoe! De schoolkinderen zwaaien ons uit. Wij verlaten het dorp voor de volgende etappe. Het blijkt, dat achter de heuvel verspreid huizen liggen, die kennelijk eveneens bij het dorpje behoren. Wij komen kinderen tegen, die duidelijk op weg naar school zijn. De brede weg wordt smaller dan voorheen en neemt de proporties aan van het eerste traject, wat wij hebben afgelegd. Het wordt rustiger en stiller op de weg. Kennelijk is het hier dunner bevolkt dan op het traject van gister. Steeds minder dorpjes of gehuchten. Af en toe een vrouw of man, van wie wij niet begrijpen, waar zij vandaan komen, want in de verste verte is geen huis of hut te bespeuren… Alhoewel wij soms verrast worden door een hutje, in een diep dal tevoorschijn komend vanachter struikgewas of wat bomen. Wij rijden over een kam met prachtige vergezichten, nadat wij heel hoog zijn geklommen en zien in de diepte 2 rivierbeddingen liggen. Wanneer je hoog in de bergen rijdt, moet je doorgaans ook weer dalen, omdat de wegen veelal de valleien volgen en men alleen een nieuw dal kan bereiken door de glooiingen te volgen of een rivier te kruisen. Voor ons ligt in de diepte het dal. Tussen de bomen door zakken wij de berg af. Ontzettend veel haarspeldbochten bieden zich aan: de een na de ander! Stenen liggen in de binnenbocht om erosie en modderstromen in toom te houden, zodat de haarspeldbochten te nemen zijn. Er zijn echter een paar haarspeldbochten zo krap, dat Jan een paar keer heen en weer moet steken… Een keer wil het rechter achterwiel niet meer achteruit de berg op tijdens het steken. De keien blokkeren. Het zweet breekt Jan uit, maar gelukkig kan hij de auto vooruit laten rollen door zo scherp mogelijk in te draaien, waardoor hij precies de bocht kan nemen. Carla is uitgestapt om de situatie te beoordelen en coacht Jan. Het traject is werkelijk een afschuwelijk steile afdaling met verschrikkelijk veel krappe haarspeldbochten vlak na elkaar! Alleen te nemen als wij in de 1e of 2e versnelling rijden… Anders zouden wij de bocht uitvliegen! Jammer genoeg niet geteld hoeveel het er zijn! Beiden zijn wij opgelucht als wij het dal hebben bereikt, evenwijdig aan de brede rivierbedding rijden en in de verte een brug zien opdoemen. Wij lunchen bij de Vadeo San Pedro, de brug die op 1895m hoogte ligt. Een brug met dubbele rijbanen!!! Na zo’n smal slecht pad!!! Als het regent is dit pad levensgevaarlijk! Ongelooflijk!! Deze combinatie van onverhard pad en 4 rijbanen op deze brug is ridicuul!!!! Ondertussen in rap tempo een hoogteverschil overbrugd van een 900 meter! Heerlijk om even bij te tanken na zo’n enerverende afdaling! Als wij de lunch zo goed als, achter onze kiezen hebben, nadert een zwaar beladen vrachtwagen vanuit de richting, van waar wij zijn gekomen. Wat een geluk, dat deze wagen niet op onze hielen zat! Dan breekt het zweet je werkelijk uit! Het is prettiger als je zo’n moeilijk parcours op je eigen tempo kunt afleggen! Wij zijn blij, dat de vrachtwagen ons passeert en hierdoor voor ons rijdt, want hij kent de weg en vindt ons vast en zeker een slak… Wanneer wij onze weg vervolgen, zien wij tot onze grote verbazing, dat de wagen langzaam en niet zo ver voor ons rijdt. Hij heeft net als wij, grote moeite om de steile weg naar boven te nemen. Smal, slechte ondergrond en krappe bochten! Prachtige vergezichten en uitzicht op het rivierdal, van waaruit wij omhoog klimmen! Eindelijk bereiken wij na een moeizame klim het dorp Carasi met een centraal gelegen plein en een schitterend oude kerk, waar wij parkeren om te overnachten. Het is welletjes! Genoeg voor vandaag! Wij verkennen te voet het centrum. Wij ontdekken, dat het dorp verblijf biedt aan de kinderen in de regio van maandag tot vrijdagmiddag, zodat zij de school hier kunnen volgen. In het weekend gaan de kinderen naar hun ouders in hun eigen dorp. Meisjes zijn brooddeeg aan het bereiden en bolletjes aan het kneden, zodat alle kinderen lekkere verse broodjes te eten hebben. Een van de jongens heeft het vuur in de oven reeds aangemaakt, zodat de bolletjes zo direct als het vuur goed heet is, in de oven gebakken kunnen worden. Plots steekt de wind op: de meisjes worden verrast. Ze weten niet hoe snel ze met doeken het deeg en de geprepareerde bolletjes moeten bedekken om ze te beschermen tegen het zand en het stof. Het lijkt wel een zandstorm, die opsteekt… Wij vertrekken, zodat zij niet meer door ons worden afgeleid. Wanneer wij onze auto op het plein naderen, blijken 2 fietsers, afkomstig uit Montpellier in Frankrijk, te zijn gearriveerd. Het dorp is al uitgelopen voor ons, maar nu is er een bezienswaardigheid bij gekomen! Tegenover onze wagen verkoopt – vandaag - een mevrouw eigengemaakte ijsjes. Op de stoep staat een schoolbord, waarop staat aangegeven: VANDAAG IJS! De tamtam werkt! Het is een komen en gaan van vooral kinderen, alhoewel vele volwassenen eveneens graag van de partij zijn. Als je geld hebt, kom je met je gezin in de auto een ijsje kopen. Grappig om dit te zien, want toevallig hebben wij tijdens ons rondje opgemerkt, dat een paar dorpsbewoners in het bezit zijn van een auto. Het is al een hele rijkdom om een brommer of lichte motor te bezitten! Laat staan een echte auto… Rond de huizen is een hoge stoep, zoals in Nederland de dorpen aan een rivier van oudsher hoge stoepen hebben ter bescherming tegen het water. Hier heeft de hoge stoep een sociale functie: koel zitten, alles aanschouwen en keuvelen! Een enkeling bezit de vrijmoedigheid om naar onze openstaande deur te stappen om binnen de zaak in ogenschouw te nemen. Nieuwsgierig is in feite elk mens! Overal ter wereld! De Chinezen kwamen tijdens onze Aziëreis als enige volk vragen of zij onze camper binnen mochten bekijken. Zij zijn echter nooit uit zichzelf naar binnen gestapt! In Carasi zitten de mensen op een rijtje precies tegenover onze openstaande deur om een glimp van het interieur op te vangen… Wanneer wij het licht in de camper hebben ontstoken, bemerken wij, dat niet alleen op het trottoir en bankjes aan weerszijden jongeren en volwassenen proberen een glimp van het inwendige van onze camper op te vangen, maar dat er zelfs voor ons raam bij de eettafel een jongen in de boom op het plein is geklommen om goed naar binnen te kunnen kijken. Dit is echt een mop! Wij moeten hartelijk lachen om zijn vindingrijkheid. Kan jij je zijn nieuwsgierigheid voorstellen? Wij wel! Hij heeft gezien waar hij op uit is. Nu is het onze beurt om privacy te hebben. Gordijntje toe…. De Fransen zijn ondertussen op de stoep van het plein aan het koken op een brandertje, omringd door een grote groep jongeren, die vol belangstelling het hele gebeuren volgen. In het plaatselijke winkeltje hebben, zowel de mannen als wij, onze inkopen gedaan. Zij hebben geen trek in onze maaltijdsoep. Zij prefereren rijst met avocado, alhoewel zij dat bijna elke dag klaarmaken, daar het kleine eenpersoons kookstelletje weinig variaties toestaat. Zij eten graag veel rijst, omdat zij grote prestaties in de bergen moeten leveren. Wij vragen naar hun plannen en naar het door hen afgelegde traject van vandaag. Zij, op hun beurt informeren naar de door ons afgelegde route. Wij waarschuwen hen voor de voor hen liggende klim – onze steile afdaling met haarspeldbochten-. Wij vermoeden, dat zij hun fiets zullen moeten gaan duwen, want deze klim is extreem zwaar en in onze ogen in feite niet te doen. Wanneer wij een van de twee toevallig later in La Paz tegen het lijf lopen, memoreert hij meteen deze helling en geeft toe, dat het werkelijk afzien is geweest… Zij hebben meer tijd moeten uittrekken om Sucre te bereiken! Wij slapen op het plein, de mannen in hun tent op het voetbalveld aan het begin van het dorp. Bij het ontbijt ontmoeten wij elkaar op het plein. De zelf geconstrueerde tas op het voorwiel van Hugo zit stevig, nu hij alles met tie-raps van Jan bij elkaar heeft gebonden. Hij heeft alle spaken opnieuw gesteld, maar geeft aan, dat zij alle twee niet goed geoutilleerd zijn vertrokken. Vanwege de ontzettend felle zon op de fiets en de verbrandingen, die wij bij andere fietsers reeds hebben aanschouwd, adviseren wij de mannen zich goed in te smeren met zonnebrandcrème, zeker hun lippen! Inderdaad zijn zij ernaar op zoek geweest, maar deze producten zijn in de dorpswinkeltjes niet te koop! Alleen vaseline op de kop getikt! Vaseline ’s nachts is prima, maar gebruik overdag werkt als een brandglas… Carla duikt in de kast om voor beide mannen een stift met beschermingsfactor 30 voor hun lippen tegen de zon op te duikelen, omdat Jan toch altijd Carla’s stift gebruikt en deze voor Jan aangeschafte stiften eigenlijk alleen maar liggen te liggen. Zij ermee geholpen, wij ervan af! Wij wisselen gegevens uit, nemen hartelijk afscheid van elkaar en vertrekken in tegengestelde richting. De mannen hebben aangegeven, dat het traject van Carasi naar Torotoro meevalt, alhoewel er wat lastige gedeelten in zitten. Wij hebben aanvankelijk nog een redelijk smalle weg. Afwisselend wat breder dan weer wat smaller, maar niet zo’n slecht wegdek als de dagen ervoor. Meer opties om elkaar te passeren, alhoewel wij zelden iemand ontmoeten. Gelukkig geen smal steil traject vol keien, waar de Fransen nu aan het ploeteren zijn…. Wij moeten regelmatig aan hen denken, vragen ons af, hoe het hen vergaat… Het landschap verandert en blijft ons boeien. Wij genieten van onze doorsteek van Sucre naar Torotoro, ook al is het niet altijd even gemakkelijk rijden, want dit is werkelijk off-road! Ongemerkt zijn wij in het Parque Nacional Torotoro beland.