Genoeg van het relaxte leven???

Twaalf maanden reizen op de bonnefooi… Een vastomlijnde route ontbreekt. Geen dagplanning. Geleid door wat ons boeit of aantrekt. Iets gelezen of gehoord? De moeite om af te slaan of een ander traject te gaan volgen? Zelden keren wij terug naar een zelfde regio, tenzij er een bijzondere reden voor aanwezig is. Leven van de ene dag in de andere bevalt ons prima: Carpe Diem… Doorgaans zonder Wifi en signaal. Af en toe in de bewoonde wereld. Het thuisfront updaten. Ons verslag komt niet af zonder computer: beide computers hebben het begeven. Het zij zo… Toch wel jammer, want een mens vergeet snel! Een zetje om op een gegeven moment handmatig en op zijn ouderwets een schrift in gebruik te nemen om aantekeningen te maken, alhoewel weken zijn vergleden, wat een behoorlijk hiaat oplevert. Een vriendin biedt heel lief aan om dit gedeelte netjes in te kloppen op de computer. Ik lees en herlees: aantekeningen blijven aantekeningen en worden geen verhaal! Absoluut niet boeiend! Tijd om te herschrijven ontbreekt tijdens ons verlof, gevuld met het afhandelen van achterstallig onderhoud en check ups van lichaam en gebit, van automobiel en fiets. Normaliter heb je een jaar de tijd voor wat wij nu in 3 tot 4 weken proberen te proppen. Contacten oppakken en versterken. Vertrouwen = trouwen in het buitenland. Een zeer bijzondere ceremonie in de vreemde met een select gezelschap. Tezamen met velen die ons lief zijn. Een geweldige tijd met de kleinkinderen op de camping!!! Een zieke vriend, die wij graag bezoeken. Het is een heerlijke tijd, waarin wij volop genieten van alle sociale contacten!!! Echter de dagen vliegen om!!!! Voor sommige contacten blijkt de beschikbare tijd zelfs te summier. Wij redden het niet ze in ons programma in te passen. De vertrekdatum nadert. Er moet nog het nodige worden geregeld. De beslissing is reeds maanden geleden gevallen. Wij keren terug: de ticket ligt klaar!
Als ik blijf denken
zoals ik altijd heb gedacht
blijf ik doen zoals ik altijd heb
gedaan
Als ik blijf doen
zoals ik altijd heb gedaan
blijft mij overkomen wat me
altijd overkomt






Return

Twee hutkoffers, gevuld met onderdelen voor de onderhoudsbeurt van de wagen en medicijnen voor een langere periode, en twee opvouwbare reistassen staan gereed! Buitengewoon onhandig om in de trein mee te slepen en trappen op en af richting perron of uitgang te vervoeren. Een noodzakelijke overstap weerhoudt ons des te meer gebruik van de trein te maken als volledig bepakte ezels…... Een vriendelijke taxichauffeur brengt ons -zoef- naar Schiphol. Een nachtje hotel om morgen vroeg in te kunnen checken. Een goede beslissing! De koffers en reistassen zijn reeds vanaf 7 uur in te checken. Bij de incheckbalie is het een fluitje van een cent! Welgemoed naar boven. Wij moeten bij de douane onze zakken legen en werkelijk alle handbagage uitstallen in meerdere platte bakken. Letterlijk alle snoertjes en elektronische apparaten moeten uit de computertas worden gehaald. Een bonte verzameling tekent zich af in de bakken! Een plaatje waard, wat men in zijn handbagage stouwt…. Jan moet niet alleen zijn riem afdoen, maar ook zijn schoenen uittrekken en op zijn sokken door de bodyscan, met de armen in de lucht. Carla mag op haar schoenen door de poort, maar eveneens zonder riem en met haar armen in de lucht, evenals Jan, zijwaarts gedraaid in de juiste positie, voor de benodigde scan. Ons horloge is nog op onze pols… Achter de poort moet alsnog de fototas worden leeggehaald plus de handtassen en de twee kunststof tasjes met onze vesten. Zoveel wachtenden achter ons… Onvoldoende werkvlak om alles op de band te leggen en netjes in te pakken. Overeenkomst met de kassa in de supermarkt…. Iedereen douwt en stouwt… Onoverzichtelijk en onplezierig. Hebben wij al onze eigen spulletjes? Wij hopen van wel… Paspoortcontrole! Wij mogen dit zelf regelen! Ons nieuwe paspoort, alhoewel voorzien van een walgelijk chagrijnige foto, levert ons nu profijt op!! Rap voltrekt zich de verificatie! Op naar de lounge voor het ontbijt… Ontzettend ver lopen door een provisorische gang. Kennelijk een renovatie van dit gedeelte. Wij checken in, zoeken een tafeltje en - floep – gedeeltelijke duisternis treedt in. Noodverlichting behoedt ons, dat wij geen hand voor ogen kunnen zien… En dit in de spits!!! Velen met ons hebben geen ontbijt achter de kiezen! Er is keuze uit wat gereed staat. Niets kan meer worden bereid als er elektriciteit voor nodig is! Geen warme koffie of thee, want de machine werkt niet. Binnen de kortste tijd moeten plastic bekers worden aangerukt, omdat de vaatwassers niet werken en er onvoldoende serviesgoed beschikbaar is. Onze hightech maatschappij… Alles ligt meteen op zijn gat! Wanneer wij ons naar de gate begeven, zien wij hermetisch gesloten winkelpanden, omdat zij evenmin elektriciteit hebben en in duisternis zijn gehuld. Ter beveiliging! Het wonderlijke is, dat het ene pand verlicht is en het andere pand niet… Je zou verwachten, dat iedereen op dezelfde groep zit. Blijkbaar niet of een eigen aggregaat ter beschikking… In het vliegtuig treffen wij een meelevende steward, die evenals wij cafeïne verslaafd is en helemaal begrijpt hoe graag wij een kopje koffie zouden drinken. Hij heeft reeds van de misère in de lounge gehoord en de koffie aangezet. Even later starten wij met een heerlijk bakje koffie, reeds voor iedereen is ingeladen en wij opstijgen! Een goed begin van een prima vlucht, die ons over het zuiden van Engeland, Normandië en Bretagne leidt. Veel westelijker dan wij verwachten. Een dagvlucht is werkelijk verschillend van een nachtvlucht. Verschillende medepassagiers gaan meteen na het opstijgen slapen, alhoewel het nog koffietijd moet worden. Wanneer de warme lunch is geserveerd, gaat bijna iedereen rondom ons slapen: siësta. Wij hebben echter geen slaap en verpozen ons. Uiteindelijk knikkebolt Carla, waarna zij een dutje doet. Jan lukt het niet en port haar wakker voor een kleine lunch alvorens het vliegtuig zal landen. Dan hangen wij wederom 4 uur in de lounge, echter nu in Sao Paulo… Ons horloge staat reeds op de nieuwe tijd, maar bij jullie is het reeds bedtijd. Nu hebben wij beiden slaap! In de lounge is niet zo’n lekkere slaapstoel aanwezig als in het vliegtuig… Een volgende keer toch anders organiseren en na de warme lunch pitten! Het was nog niet zo verkeerd van al die mensen om ons heen! Uiteindelijk mogen wij reeds na drie uur naar de gate om ons te melden. Evenals op Schiphol een lange wandeling naar de pier, vanwaar ons vliegtuig naar Montevideo vertrekt. Iedereen betreedt via de slurf het vliegtuig via de voorste deur. Het duurt eindeloos lang voor een ieder zijn handbagage heeft weggeborgen, al schuifelend zijn zitplaats heeft bereikt en plaats heeft genomen. Schuin naast ons zit op de derde rij een vrouw, die door velen wordt begroet en omhelsd, wat regelmatig stagnatie oplevert door het praatje, wat zij met elkaar maken. Velen hebben net als wij moeite onze ogen open te houden… Gedurende de trip van bijna 3 uur is het donker en stil en doen wij talloze hazenslaapjes, waaruit wij opschrikken als wij door de dichte bewolking als het ware voor ons gevoel meermaals tegen een wand opknallen. Montevideo licht op in het donker als het vliegtuig met een bocht aanvliegt op de landingsbaan, wat een schitterend plaatje oplevert! Als een van de eersten staan wij in de aankomsthal, waar wij evenals op Schiphol zelf ons paspoort mogen scannen. Met een duf hoofd kijken wij in de scanner en bemerken niet dat de poortjes al op groen staan en geopend zijn, waarop wij gemaand worden ons paspoort te pakken en de passage te verlaten. Tja, wij zijn moe! Douane! Alles op de band in bakken en het poortje door. Rood, rood, rood!! Jan moet terug en opnieuw door het poortje: rood wederom! Hebt u echt niets in uw zakken?? Nogmaals. Tot 3 keer toe! Een vrouwelijke beambte achter het poortje oppert: hebt u een horloge om? Inderdaad! Horloge op de band en groen! Niets aangetroffen in het magnetische veld… Carla volgt Jans voorbeeld en doet haar horloge alsnog af om zonder haperingen het poortje te kunnen passeren. De transportband loopt nog met koffers, die niet van ons vliegtuig afkomstig zijn. Weldra arriveert bagage van onze vlucht, maar van medepassagiers… Eindelijk een van onze reistassen. Druppelsgewijs volgt de rest. Op naar de laatste controle. Wij worden beiden naar een verschillende band verwezen en mogen beiden een grote zwarte koffer openen op een tafel terzijde… Jan legt uit, dat deze onderdelen voor reparatie van onze camper zijn en niet in Zuid Amerika verkrijgbaar zijn. Oké! Hij mag zijn koffer van de jonge man sluiten, die hem uit de wind houdt bij de oudere man, die Carla’s koffer doorzoekt, en informeert, wat er bij Jan in de koffer zit, nadat hij inderdaad heeft geconstateerd, dat Carla’s koffer medicijnen bevat en geen etenswaren! Het liefst zou de man zelf Jans koffer nog een keer hebben bekeken… Mazzel voor Jan! Hij was op voorhand doodsbenauwd, dat hij een aanzienlijk bedrag zou moeten neertellen aan invoerrechten gezien onze ervaringen met de door John verzonden tape en filter. Misschien geluk, dat het middernacht is in Zuid Amerika en bij jullie zeer vroeg in de morgen… Een meevaller voor ons! Voor de uitgang van de vertrek- en aankomsthal wacht ons een taxichauffeur op met een naambordje, waarop Jans naam prijkt, die ons naar het hotel brengt, nadat Jan het tasje met de fleece en zijn vest heeft opgehaald op de plek van de laatste bagagecontrole, achtergelaten in de consternatie van sleutels opsnorren om de koffers te openen… Gelukkig op tijd opgemerkt, dat er bagage ontbreekt!! Bij de balie in het hotel is het druk. Wij zijn niet de enigen, die aan een bed toe zijn! Eer wij aan bod zijn en in ons bed liggen, zijn wij ruim 24 uur verder dan toen wij op Schiphol op zijn gestaan. Een inspannende en lange dag!!! Heerlijk slapen wij in een royaal kingsize bed, maar Jan is reeds bijtijds wakker en port Carla uit bed. ’s Ochtends werkt nog steeds slechts 1 lift. Het duurt eeuwen eer de lift je oppikt. Waarom niet het trappenhuis gebruikt? Geen tegels op de trap. Ruwe beton. Etage 0 moet de parterre zijn. Of zijn wij verkeerd als wij de deur openen? Wij schrikken terug als wij een blik in de keuken van het hotel werpen. Een jonge vrouw wenkt ons, dat wij binnen mogen komen. Als wij ons excuseren, wijst zij dit van de hand en zegt, dat dit de enige en juiste weg is. Kennelijk wordt deze trap zelden tot nooit gebruikt en wordt door iedereen als brandtrap beschouwd, zoals in het vluchtplan is beschreven. Wij belanden in de hoek waar alles voor het ontbijt staat uitgestald, oriënteren ons wat er zoal te nuttigen is en maken onze keuze, waarna wij een plekje voor het raam innemen om te ontbijten. Nietsvermoedend genieten wij van het uitzicht op de lagune en een heerlijk ontbijt. Ondertussen registreert Carla een papier aan de wand met een Maple Leaf embleem van Canadian Rugby. Een man en een vrouw zijn in druk overleg twee tafeltjes verderop. Een jonge man neemt plaats op een weegschaal, die onder het papier tegen de wand is geplaatst en vult zijn gewicht in achter zijn naam voor hij gaat ontbijten. Het ritueel herhaalt zich meerdere malen. Een van de mannen schept met zijn hand in een kunststof bak, waar kennelijk pillen in zitten. In de verste hoek staan op een tafel allerlei flessen en potten met gezonde dingen voor sporters? Geen idee, maar Carla’s nieuwsgierigheid is gewekt. Klaarblijkelijk zijn de mannen hier voor minstens een week training, want het schema is opgesteld voor een week. Wij blijken een plekje te hebben gekozen vanuit de keuken en de brandtrap te midden van de Canadian Rugbyers, omdat het bordje met GERESERVEERD niet op onze weg wordt gepasseerd! Achter Carla’s rug blijken ondertussen mannen in korte broek en shirt te zijn begonnen aan hun ontbijt. Al degenen, die reeds op de weegschaal hebben gestaan….Wanneer wij geluncht hebben en onze plek verlaten passeren wij een paal met een bord, waarop inderdaad is aangegeven, dat de ruimte waar wij hebben plaatsgenomen gereserveerd is voor het Canadese Rugbyteam. Wij hebben het weer goed geschoten op onze oude dag!!! Geluk: de lift is vrij! Onze spullen verzameld op onze kamer en wederom naar de hal om af te rekenen. Het feit is beslecht: Jan voelt niets voor de luxe snelbus en arrangeert een taxi naar Paraiso Suizo bij de receptioniste. Op het gemak wachten wij in de hal, genietend van de bedrijvigheid en het uitzicht, op de taxi, die op zich laat wachten. Voor niets vroeg opgestaan…. De tweede lift werkt uiteindelijk ook weer, waardoor de rij wachtenden snel oplost en de rust in de hal weerkeert.
Onverwacht dient zich plotseling onze taxi aan, nadat vele taxi’s zijn gekomen en gegaan. Onze chauffeur is behulpzaam met inladen van de bagage, checkt of het klopt, dat de verrekening via het hotel verloopt, wanneer wij onze afrekening van het hotel tonen en zet de auto in beweging. Hij heeft een voorkeur voor de aangegeven snelheid PLUS 20 kilometer… Om een boete of ongeluk af te wenden strijkt hij telkens weer over de rozenkrans die om zijn midden spiegel is gedrapeerd. Vol gas stuift hij rechts langs de auto’s, die op de linkerbaan blijven rijden… Ach, ook dit went op een gegeven moment. Een mens accepteert en hoopt veilig op de bestemming te arriveren. En dat lukt! Hij is duidelijk nog nooit op dit terrein geweest en kijkt zijn ogen uit. Onze camper staat gereed en imponeert hem: hij vindt de wagen een toonbeeld van kracht! Snel laadt hij uit, accepteert verrast de fooi, groet en weg stuift hij weer: onze scherp geprijsde taxi! Het hotel heeft kennelijk een deal met deze taxicentrale, die aanmerkelijk goedkoper is dan de taxi van vorig jaar vanaf het vliegveld naar dezelfde bestemming!
De camping ligt er verlaten bij. Geen Heinz of Silvia te bekennen… Carla tovert de reservesleutels tevoorschijn, waarna Jan de wagen aan een inspectiebeurt onderwerpt en start. Opgelucht: de motor loopt als een tierelier. Motorkap omhoog: inspectie van het inwendige. Jan glimt: hij is stik tevreden! Dat valt niet tegen na een periode van rust! Hij verrijdt de wagen naar het plekje waar hij de wagen wil parkeren: in de luwte van de struiken. Er staat een stevige bries…Even later meldt Heinz zich. Hij biedt aan broodjes af te bakken: geweldig! Op zoek naar wat er aan proviand resteert van de vorige trip. Sardines en suiker. Als broodbeleg zeer summier. Echter beter iets dan niets. Na de lunch proberen wij de camper slaapvaardig te maken. De matrassen zijn gelukkig niet nat, zoals een jaar terug. De wand bij Jans hoofdkussen vertoont een weinig schimmel, maar is niet alarmerend. De bescherming van het bed met een dekzeil blijkt effectief. Een zorg minder! Er blijkt de voorbije periode veel neerslag te zijn gevallen. Goed te voelen. Een vochtige atmosfeer kenmerkt het interieur. Wij boffen enorm met het weer. Elke dag na aankomst gooien wij alle ramen en deuren open om het zonnetje binnen te laten. Stapeltjes kleren legt Carla op het droogrek in de zon om de vochtige kilte eruit te verdrijven. Kastjes open en ventileren. Binnen in de camper daalt de vochtigheidsgraad en verdwijnt de kenmerkende bijbehorende lucht. Langzamerhand wordt de camper ons eigen huisje, alhoewel wij een periode van gewenning doormaken, want de routine zijn wij kwijtgeraakt. Jan beijvert zich om het exterieur, de motor en de techniek. Carla is van de schoonmaak en het reorganiseren. Wij hebben natuurlijk wel 2 koffers en 2 reistassen met inhoud vanuit Holland mee, wat deels meteen gebruikt wordt voor de onderhoudsbeurt van de camper en wel degelijk opruimt. De nieuwe gazen driehoeken zijn meteen na aankomst door Jan in het doek van het hefdak bevestigd, waardoor de muggen minder vat op ons hebben. Dekbedden, slaapzakken, beddengoed worden uit de kisten onder het bed vandaan gehaald, waardoor ruimte ontstaat voor medicijnen en reserveonderdelen De nieuwe vitrage, verzwaard met speciale metalen staafjes, is een verbetering ten opzichte van ons lintengordijn, maar laat helaas nog akelig veel muggen passeren bij het gebruik van de toegang tot de camper… De elektrische mepper wordt voor de dag gehaald om die akelige muggen te killen, die het schone beddengoed bevuilen door ons te prikken, waar zij maar kunnen. Gevolg: bloedvlekken te kust en te keur. Een jaar lang trekken langs ’s Heren wegen heeft heel wat stof en slijtage opgeleverd. Gelukkig ventileert Heinz bij aangename droge dagen om het vocht uit de wagen te verjagen en om de zoveel tijd wordt de motor gestart om een poosje te draaien. Goed voor het vehikel, maar het levert extra stof. Tijd om de bezem er door te halen en met een schone lei te beginnen. Onderweg weinig gelegenheid voor. Bovendien hekelt Jan Carla’s poetsneigingen: nergens voor nodig, vindt hij… Tot hij niest en proest en er de zin van inziet! Zo vullen wij elkaar aan… Jans kussen knapt enorm op van een nieuwe wasbeurt na vorig jaar, toen zijn kussen vol schimmel zat. Het is warm en het waait. In tegenstelling tot vorig jaar is zijn kussen dit keer in 1 dag droog, terwijl het drogen vorig jaar 3 dagen in beslag nam en de kachel moest worden opgestookt. Wat een ander seizoen vermag… In Piriapolis krijgt de wagen een onderhoudsbeurt. Wat Jan zelf kan oplossen, heeft hij reeds uitgevoerd. De garage zal de rest doen met behulp van de meegebrachte onderdelen uit Nederland, daar het hier moeilijk is aan de juiste onderdelen te geraken. Allee, wat een misverstand: oliefilters met een andere diameter geleverd gekregen vanuit Nederland en in die ene zwarte koffer voor noppes meegesjouwd. De garage heeft de opdracht de juiste Bosch filters te bestellen om te plaatsen. Geleverd: MAN in plaats van Bosch. Volgens Manuelo het juiste type voor onze auto. In Chiloë leverde het vervangende nummer een foute diameter op en weggegooid geld…. Op hoop van zegen… De reservebanden zullen voor worden omgelegd. De voorbanden gaan naar achter en de achterbanden zullen op de plek van het reservewiel en boven de bestuurderscabine worden gedeponeerd. Een hele klus want op het dak ligt alleen een band zonder velg, omdat een band op velg niet te hanteren is op deze hoogte en te zwaar is bovenop een cabine. Hiernaast olie verversen, de benodigde filters vervangen en de motor nalopen of alles goed functioneert. De mecanicien krijgt het van ons op zijn zenuwen. Hij adviseert ons naar de boulevard te wandelen. Hij denkt 3 uur nodig te hebben. Carla gaat richting winkelcentrum om het maximale bedrag te pinnen om contant af te kunnen rekenen. Een creditcard wordt niet geaccepteerd. Jan wil graag bij de auto blijven. Carla ziet haar kans en glipt de supermarkt in om heerlijk rond te neuzen, te zien wat er al te koop is. Zij heeft het afgelopen jaar doorgaans de wacht gehouden in de camper op de parkeerplaats van de supermarkt, terwijl Jan als kok met name de voedselvoorraad beheert en de inkopen doet. Zij geniet! Plots staat Jan aan haar zijde in de supermarkt… Hij is weggestuurd door de mecanicien! Hoogstwaarschijnlijk kijkt Jan teveel op zijn vingers… Na 3 uur keren wij naar de garage terug om de boodschappen in de camper te leggen. De auto is echter niet klaar. Wij gaan richting boulevard om een restaurantje te zoeken en een hapje te eten en informeren hoe laat de wagen klaar zal zijn. Wij zijn een van de eerste gasten in het restaurant en een van de laatste als wij vertrekken. Wij zitten lekker, eten een warme Panini Napoli en genieten van de verse jus d’orange en heerlijke cappuccino in de schaduw van het overdekte terras onder het genot van een muziekje, terwijl buiten een verzengende hitte de wandelaars geselt. Tenslotte moeten wij opstappen en keren op ons gemakje terug richting werkplaats. Niet klaar… De mecanicien vraagt Jan zijn spierballen te gebruiken om de reserveband op het dak terug te plaatsen, maar Jan zoekt in zijn zakwoordenboek het woord katrol op. Een maat assisteert om via een balk van de overkapping een katrol te organiseren met behulp van de sleepwagen. Aanvankelijk pakt Manuelo een gloednieuwe gele sjorband, maar hij wordt teruggefloten door de directrice: de gebruikte uit de assistentiewagen halen en de nieuwe terug leggen in het kastje…. Overal hetzelfde liedje …. Waarom iets ver weg gaan halen als er zoiets bij de hand ligt…. Het is een schouwspel! Zeker het construeren van een katrol en het manoeuvreren om de band op ons dak te doen belanden…. Het lukt! Gewoon een dag garage… Na afrekening stappen wij in de wagen - US $ 500 armer-. Uruguay is geen goedkoop land! Precies op tijd voor het avondeten in Paraiso Suizo. Wij kunnen gelijk aanschuiven! Aangenaam! Soms wordt er gekookt en kan je opgeven, dat je gezamenlijk met andere camperaars, die op dit moment ter plekke verblijven, de maaltijd nuttigt. Gezellig en attractief om met elkaar ervaringen en wetenswaardigheden uit te wisselen onder het genot van een heerlijke maaltijd! Er is veel verloop op deze Stellplatz. Een komen en gaan van mensen, die in een van de bungalows wachten tot hun camper arriveert, of met hun zojuist per schip gearriveerde camper op de camping hun voertuig reisvaardig maken of hun camper hier ter plekke ophalen uit de stalling. Tevens het omgekeerde traject: de camper voorbereiden op de stalling of op de terugreis per schip naar de thuisbasis. Telkens weer is het boeiend nieuwe mensen te ontmoeten en met sommige mensen een relatie aan te gaan, op te bouwen en te onderhouden. Kleine voorvalletjes geven jeu aan het leven. Poezen en honden rondom om alles in goede banen te leiden. Ieder kent zijn eigen plaats maar wil zich af en toe laten gelden. Territoriumdrang… Elke ochtend verlaat Jan de camper om verse broodjes op te halen bij Heinz. Carla is nog in diepe rust… Zij opent haar ogen op het moment, dat de zwarte kat met witte pootjes met een sprong op Jans kussen naast haar hoofd beland. Zij weet niet hoe snel zij overeind moet komen om deze indringer heel rap de weg naar buiten te laten vinden. Dit is Carla’s territorium en niet van de poes!!!
Ondertussen wordt het tijd nu alles in orde lijkt te zijn, ons op te maken om op reis te gaan. Wij hebben alle dagen aan de stroom gestaan, zodat wij de kachel kunnen stoken, want aanvankelijk is het bar kil in de avond en nacht. Gas hebben wij ondertussen tot onze vreugde verkregen! De vakkundig aangelegde gasinstallatie is door Jan losgekoppeld! Met de flessen onder de arm naar het vulstation, waar wij na vieren de flessen mogen komen ophalen. Wat een genot: twee flessen vol gas na zoveel maanden gekenmerkt door vruchteloze pogingen de flessen gevuld te krijgen….
Rest een laatste test zonder elektriciteit van buiten af…. Zijn wij zelfvoorzienend? Wanneer Jan de waterkoker aanzet gaat het heel even goed, maar dan start de inverter te zingen… Onvoldoende spanning in de accu… Wat doen wij hiermee?!