Wat gaat het worden in het noorden

Wat gaat het worden in het noorden…

Wij hebben verschillende opties waar wij uit kunnen kiezen. Jan verdiept zich in de wegen in Brits Guyana, Suriname en Frans Guyana. Hij komt tot de conclusie, dat deze richting uit om Brazilië te verlaten, niet de aangewezen oplossing is. Meerdere Overlanders rapporteren hoe zij vast zijn komen te zitten op de schaars aanwezig bar slechte wegen. Geen aanbeveling om naar het noorden te gaan! Voor Carla heeft deze keuze meteen afgedaan! We zouden richting Belém kunnen rijden en de kustlijn richting het zuiden kunnen volgen tot Florianópolis om via de snelweg naar Argentinië, Paraguay of Uruguay door te steken. De kustroute kent vele historische wetenswaardigheden en ademt een heel andere sfeer, naar horen zeggen door andere bevolkingsgroepen dan in Zuid Brazilië. Deze aspecten trekken Carla aan en boeien haar. Jan in min of meerdere mate. Bovendien haalt hij aan, dat de grote steden meer criminaliteit herbergen. De Brazilianen hebben ons inderdaad geadviseerd gebruik te maken van campings in deze streken. De zomervakantie breekt aan, wat een massale uittocht naar de stranden veroorzaakt. Campings zijn overvol! Niet handig! Wellicht geen plek voor ons… Jan berekent het aantal kilometers en geeft aan, dat wij daar meer tijd voor nodig hebben. Zelfs als je in Fortaleza start in plaats van in Belém… Duidelijk! De noordelijke Pantanal in Mato Grosso bezoeken, zoals de Nederlandse onderwijzer in Castrolanda vorig jaar in deze periode heeft gedaan, is eventueel een mogelijkheid. Jan schuift deze optie meteen terzijde. Later: de noordelijke en zuidelijke Pantanal in ene keer! Komen we terug bij Jan zijn voorkeur. Tijdens de voorbereidingen voor een rondreis door Zuid Amerika heeft hij reeds vaak gespuid, hoe graag hij het Amazonegebied zou willen doorkruisen! Hoe leuk het zou zijn om met de camper op een schip de Amazone af te zakken…Carla kreeg reeds hele visioenen bij de gedachte en wilde er niets van weten… Nu moeten echter spijkers met koppen worden geslagen! Zij zet alle mogelijkheden tegen elkaar af… Jan geeft haar de kans om NEE te zeggen, als zij echt het Amazonegebied niet in wil. Wikken en wegen… Het bezorgt haar kopzorgen en buikpijn. Wat is wijsheid? Door alle opties tegen elkaar af te zetten, komt zij tot het besluit om samen met Jan de Transamazônica te rijden op voorwaarde, dat wanneer de weg echt verschrikkelijk is, terugkeer mogelijk is. Een duidelijke afspraak! Het prettige is, dat ook Jan zijn vraagtekens heeft of wij er verstandig aan doen om dit avontuur aan te gaan. Hij is echter avontuurlijker dan Carla! Zij trapt eerder op de rem, omdat zij meer voor zekerheid gaat. Dit zorgt voor een aardig evenwicht. Het schept rust als de beslissing is genomen. Natuurlijk blijft de onzekerheid over hoe wij deze trip zullen ervaren. Wij zijn op onszelf aangewezen. Sinds Garopaba in Santa Cristina zijn wij geen Overlander tegengekomen! Op de Overlandersite heeft Jan naar reacties op reizen in het Amazonegebied gezocht. Summier is het resultaat! Weinig Overlanders bezoeken Brazilië vanwege het feit, dat Portugees de voertaal is, en zeker niet het Amazonegebied! De stranden van de kustroute zijn bij de Overlanders absoluut favoriet! Duidelijk komt naar voren, dat de Transamazônica – de weg van oost naar west door het Amazonegebied - in grote lijnen veel energie zal kosten.
De richting en het doel zijn vastgelegd! Wij continueren de BR 230, richting Imperativ om via Nazaré Marabá aan te houden. Ingewikkelde nieuwe tussenwegen zonder markering. Zitten wij goed of niet? Jan denkt van niet, maar een behulpzame automobilist overtuigt hem, dat wij op de juiste weg rijden, wanneer hij wil keren. Een goed begin! Het wegdek is prima! Het landschap verandert een klein beetje, aanvankelijk grillige rotsen in de omgeving van de camping, die wij hebben verlaten, maar de hoogteverschillen lopen terug. De begroeiing blijft min of meer hetzelfde zoals op de cerrada. Het blijkt, dat cerrada en tropisch regenwoud als het ware in elkaar overgaan. Het is niet - pats boem – een totaal ander landschap… Rond lunchtijd passeren wij een dorp en kiezen een restaurantje, waar wij de lunch gebruiken. Niet bijster lekker! Verlepte sla, die wij laten staan. Het vlees smaakt goed, maar is veel te veel! Ook al snijden wij de zenen weg. Ontzettend veel vliegen op het eten en mussen, die op tafel komen zitten en over ons heen vliegen. Brr! De eigenaar maakt een praatje en vertelt, dat de BR 230 te doen is met onze auto. De weg is niet altijd geweldig, maar wij komen er zeker doorheen… Marabá is een drukke stad. Prettig om achter ons te laten. De afslag naar Belém passeren wij, alhoewel Lonely Planet aangeeft, dat de stad beslist de moeite waard is om te bezoeken. Aan de andere kant misschien maar goed, dat deze stad niet ons reisdoel is, want het blijkt, dat de aluminiumindustrie illegaal gif in de rivier loost, waardoor het water vervuilt, vissen sterven en de oorspronkelijke bevolking in het nabij gelegen Barcarena in hun bestaan wordt bedreigd. Wat een zooi in de wereld! Wij tanken in Itupiranga en vinden naast het tankstation een plekje om te overnachten. Het is warm, echter de luchtvochtigheid is hier beslist hoger! Het is moeilijk om onze warmte kwijt te raken. Onze buurman in de vrachtwagen naast ons, bevestigt de woorden van de baas van het restaurant, waar wij vandaag hebben geluncht. De BR 230 is deels redelijk en deels zozo. Wij kunnen de route met onze auto beslist rijden! Wij weten niet, wat wij ervan moeten denken, maar besluiten toch bij ons plan te blijven. Niemand kan vertellen, waar het wegdek verslechtert en verbetert. Wij gaan het over ons heen laten komen en wachten het af. Tot onze verbazing treffen wij asfalt als wij op weg gaan. Op een gegeven moment vallen de gaten erin en hebben wij circa 5o km onverharde weg in een deplorabele toestand. Ondoordringbaar oerwoud met enorme woudreuzen en lianen tot aan de rand van de rijweg. Adembenemend! Het valt op: dit slechte traject loopt langs het Indianenreservaat Paracanã. Is er een reden voor de slechte toestand van de weg precies op deze locatie? Plots overgang naar asfalt, een kruising, de plaats Novo Repartimento, waar wij Shell kunnen tanken, Jan door de beheerder met een brede grijns op zijn gezicht een Shell pet krijgt opgezet en Carla een Shell rugzakje krijgt aangeboden. Op hun verwijzing een sublieme lunch in Churrascaria de Ouro verderop in het plaatsje! Zo kan het ook! Het is een wonderlijke rit. Het oerwoud blijft! Echter afgewisseld door vlaktes met laag struikgewas en lage grillige bomen en struiken. Het asfalt is er tot onze grote verwondering, maar wordt telkens onderbroken op de plaats waar een betonnen brug is gepland of in aanleg is, maar nooit voltooid is. De volgende oplossing wordt geboden: een wegomlegging met een houten brug met twee sporen voor de wielen in de vorm van planken, die in zeer uiteenlopende conditie verkeren of deels ontbreken. Plots einde asfalt… 70 km een redelijk droge onverharde weg, die een aangepast rijgedrag vraagt, wil jouw voertuig dit soort wegen overleven. Gelukkig wel noodbruggen! Het kan verkeren: in het plaatsje Anapu is er asfalt! Bij Petrobas tanken wij en krijgen permissie om voor het kantoor te parkeren. Carla krijgt de sleutel van de damestoilet en douche toegestopt! Niet iedereen is het eens met onze parkeerplek… Een senior vertelt ons de wagen te verplaatsen. In overleg met hem verrijden wij de wagen, zodat de toegang tot hun kantoor is vrijgehouden. Begrijpelijk, maar al die donkergekleurde ruiten veroorzaken, dat je niet weet, wat zich in de ruimte bevindt. Een oudere heer komt spontaan er achteraan vertellen, dat wij de auto zo niet kunnen laten staan! Opzij: vóór het kantoor, waar vee wordt verhandeld! Het staat op de deur en de pui! Een jonge vrouw is binnen met een oudere man in gesprek. Carla probeert het in het Spaans, maar de man is onvermurwbaar! Het is drukkend warm! Zij is moe en gaat bijna briesen, spuugt in het Nederlands wat zij op haar hart heeft.. Helder! De man druipt af en laat zich niet meer horen… Wel zien… Tijd voor de douche! Daar knapt een mens van op, alhoewel die bij de Shell vorige week héél véél schoner was. Precies op tijd! De vrachtwagens stromen binnen en alle chauffeurs spoeden zich naar de douches. Dit hebben wij ondertussen geleerd: zorg, dat je een van de eersten bent, die gebruik maakt van de douches, want anders is het een vieze zooi!!! Jan stelt voor om een eitje te bakken voor op brood. De koelkast gaat open en weer die vieze lucht! Zeker al 3 dagen! Jan begrijpt niet waar die smerige lucht vandaan komt. Hij heeft de inhoud doorgenomen en op advies van Carla zaken opgeruimd, maar de lucht verdwijnt niet! Pan op het vuur, Jan breekt het ei in de pan en een volgende meteen er achter aan. Allemachtig , wat een stank! Rotte eieren!!! Ellendig, want nu moet eerst die pan schoongemaakt worden! Niet zo handig in een camper met beperkte ruimte en weinig water tot je beschikking. Normaliter sparen wij de vaat op en verwarmen wij slechts 1 x per dag water om de hele bups af te wassen. Mazzel, wij kunnen de stinkeieren regelrecht lozen in de vuilnisbak van het tankstation. Eindelijk verlost van die nare lucht! Het weer slaat om! Het hoost! Het terrein staat blank! Gelukkig staan wij op de betonplaten en niet op het onverharde gedeelte en hebben wij buiten niets meer te zoeken! Het regent in. Jammer genoeg moet alles dicht tot de regen keurig netjes recht naar beneden valt, dan kan mondjesmaat de boel weer open. Gelukkig! Het is warm en benauwd! Wij verblijven inderdaad op ongeveer 3 ½ graad ZB!!! Heel dicht bij de evenaar! Ondertussen staat het gehele terrein vol met opeengepakte vrachtwagens. De ganse nacht is het een akelige herrie van vertrekkende en aankomende vrachtwagens en flarden van gesprekken. Het is me het nachtje wel! Min of meer geradbraakt beginnen wij de dag. Tot onze vreugde hebben wij weer asfalt en soms zelfs een betonnen brug om te gebruiken, die geen aansluiting heeft op de asfaltweg, waardoor de tussengedeelten kapot worden gereden... Hebben wij hiervoor niet een keurig spreekwoord in de vorm van: Het paard achter de wagen spannen. Tegen de tijd, dat alles met elkaar verbonden wordt is er veel te repareren! Dit kost goudgeld! Wij maken heel wat kilometers, meer dan wij verwachten. In Medicilãndia vinden wij Churrascaria Vanda. De V spreek je uit als een W. Wij gijnen: wij lunchen vandaag bij mijn nicht Wanda. Het geeft de lunch een speciaal tintje. Evenals gister zijn de verwarmde schalen netjes afgedekt voor de vliegen en wordt alles omgeschept om de gehele inhoud van de schalen evenredig warm te houden. Slim! Zulke kleine details maken het eten aangenaam en smakelijk! Na een lekkere maaltijd vervolgen wij onze trip. Plotseling is het asfalt niet meer aanwezig! Een steile helling ligt voor ons van rode löss, glimmend van het vocht door de regen van gisteravond en afgelopen nacht. Het lijkt wel een zeephelling! Een zwaar beladen vrachtwagen met aanhanger is stil gevallen op de steile helling en vraagt ons om hulp. Teveel gewicht voor ons! Bovendien moeten wij achter de boel ontmantelen, voor wij iemand op sleeptouw kunnen nemen. Achterop zit nog steeds de constructie van Walter uit Uyuni gemonteerd om extra jerrycans vol diesel mee te nemen. De vrachtwagen zal helaas moeten wachten tot het droger wordt… De helling is echt heel erg glad! De autobus maakt zwieperds met de achterste helft van links naar rechts en terug. Glijdt even naar beneden! Carla ziet het met afgrijzen aan! Een kleine vrachtwagen staat bijna dwars. Iedereen wacht tot de voorganger boven is aangekomen voor hij aan de helling begint. Het is een hele opstopping, maar veiliger voor iedereen. De eerst twee knallen bijna tegen elkaar aan als zij onvoldoende grip hebben en naar elkaar toe glijden… Als wagens tegen elkaar tot stilstand komen, wordt het echt een ravage! En dit is nog maar het begin van de ellende! Steile hellingen, sterke afdalingen! Nat en glad! Zeephellingen met een rood kleurtje! Carla heeft het zweet in haar handen! Aanvankelijk denkt Jan: een makkie! Echter zonder dat hij er iets voor hoeft te doen, glijdt hij naar links om vóór de berm goed dwars op de weg tot stilstand te komen… Een waarschuwing voor meneer… Met een sisser loopt het af, want op eigen kracht - met 4x4 aan - , wordt de wagen achteruit weer recht op de rijbaan gezet en vervolgen wij ons pad. Echter behoedzaam en met ingeschakelde 4x4! Carla vindt het helemaal niets al dit geglibber in de blubber. De weg wordt compleet kapot gereden! Doodmoe parkeren wij in de namiddag met toestemming van de aanwezige dorpsgenoten op de rand van het voetbalveld van een dorpje 24 km voor Uruara. Ernaast liggen cacaobonen op een groot zeil te drogen in de laatste zonnestralen. De cacaobonen worden voor het donker valt, in grote witte zakken verzameld en weggebracht, nadat het dekzeil is opgevouwen. De jonge kinderen komen een balletje trappen en proberen onze auto te sparen. Jan besluit de camper te verrijden, nu de cacaobonen zijn weggehaald, zodat de jeugd de handen vrij heeft. Prima idee! De kleintjes hebben het hele veld voor zichzelf. Om 8 uur starten de oudere jongeren met een heel stel jonge dames op het bankje, die zich niet onbetuigd laten. Het gaat er ruig aan toe! Goed, dat zij geen rekening met ons hoeven te houden. Klokslag negen gaan de grote schijnwerpers uit boven het voetbalveld. Weldra is er geen mens meer te bekennen…De volgende morgen komt het buurjongetje met zijn moeder vragen of zij een selfie mogen maken met onze auto. Natuurlijk! Wij vissen de Shellpet uit Novo Repartimento uit de tas en bieden hem de pet aan, die hij in ontvangst neemt en meteen trots aan zijn vader thuis gaat laten zien. De moeder blijft om de auto heen dralen, terwijl Jan de wagen start en Carla de buitenkant van de wagen inspecteert voor wij vertrekken. Pas als wij het dorp hebben verlaten, daagt het bij Carla. De vrouw heeft waarschijnlijk gehoopt evenals haar zoontje een geschenk te krijgen. Geen erg in! Jammer! Zij was vast blij geweest met een presentje uit Holland… Vermoedelijk wordt dit gehucht bewoond door Indianen, die deelnemen aan hulpprogramma’s om een bestaan op te bouwen gekoppeld aan de mogelijkheden van het gebied. Zij hebben het niet breed. Terugkeren doen wij niet. Wij zijn al te ver van het dorp verwijderd en de toestand van de weg is abominabel! Het is evenals gister een blubberzooi! Diepe sporen, grote plassen, hoge ruggen en geweldige kuilen. Vandaag een goede keuze! Wij vinden een druk bezocht restaurant, waar een lange horizontale vitrine met schuifwanden toegang geeft tot de gerechten, die vliegenvrij zijn! Vlees vers van het spit! Je kunt kiezen welk vlees je wilt: rund of varken. Bovendien mag je aanwijzen naar welk stuk op het spit je voorkeur uitgaat en hierna wordt exact het aangewezen deel voor jou afgesneden! Aan het tafeltje naast ons zit een man, die vermoedelijk wat jonger is dan wij, alhoewel dit soms moeilijk is in te schatten. Meerdere malen ontbiedt hij een van de koks, die vlees roostert. Bekijkt het spit, wijst met zijn mes aan, welk deel hij wenst, krijgt dit vlees opgediend en nuttigt het vlees. Vier of vijf keer herhaalt zich dit tafereel. Een van de keren keurt hij het spit af en ontbiedt een ander spit… Het is een waar schouwspel!!! De klant heeft een specifieke attitude van gezag, minzaamheid, maar geen autoriteit. Hij geniet, dat hij mag bepalen, welk deel hij prefereert. Hij houdt van dikke stukken vlees en van heel veel vlees. Hij geniet, maar is desondanks op een gegeven moment verzadigd. De kok heeft een trotse houding van: zeg het maar, alles op mijn spit is van prima kwaliteit! Geen deemoed! Opvallend is hoe groot de porties vlees zijn, die in Zuid Amerika door velen worden gegeten. Vrouwen kiezen vaak anders. Zij eten regelmatig salade en laten de rest staan. Ook in Zuid Amerika worden de mensen zich meer bewust van hun gezondheid en wat je kunt doen om zo gezond mogelijk te leven. Bewegen! In de hitte sporten! Misschien went dit, maar het dwingt bij ons bewondering af! Wij puffen bij de minste inspanning! Heerlijk als wij even de auto uit kunnen klimmen, omdat er een rivier is en een pont om over te steken. Zeker op 3 graden ZB! Stilstaan in de wachtrij is zo ontzettend heet…Rijden geeft doorgaans verkoeling door de rijwind, alhoewel de zon op je lichaam kan staan te branden door het open raam vanwege het ontbreken van airco. Jan vindt een lange mouw in dit gebied erg heet en heeft bedacht, dat een boerenzakdoek, vastgezet met twee wasknijpers, je arm ook kan beschermen tegen verbranden! De chauffeur voor ons wenkt Jan op een gegeven moment de rij te passeren, want wij zijn geen vrachtwagen en wij kunnen nog precies als sluitstuk op de pont. Boffen wij! Even verkoeling op het water, alhoewel de zon verzengend heet is! Het schiet vandaag niet op! Wij rijden de hele dag, maar leggen slechts 100 km af… Het is hoogstwaarschijnlijk nog 2 uur rijden eer wij de Petrobas bereiken met douches, wifi en restaurant… Te ver! Dit doet ons besluiten wederom een plekje naast een voetbalveld in een gehucht na Aparecida, wat bij Placas behoort, te zoeken. Een prachtig groot veld met omheining! Echter zonder verlichting. Er wordt reeds druk gevoetbald als wij arriveren, maar vroeg gestopt, omdat de duisternis rond zevenen invalt en ongeveer 12 uur aanhoudt, doordat wij zo dicht bij de evenaar zitten. Carla is verbaasd, dat de hoogte op de Transamazõnica varieert tot zo’n 200m. Zelfs incidenteel nog iets hoger. Zij heeft van het Amazonegebied een beeld in haar hoofd van een laagvlakte, wat dus niet klopt! Desondanks noem je het een tropisch laaglandregenwoud, waarin wij nu verblijven. Tropisch kunnen wij beamen. Elke dag is de temperatuur tussen de 29 en 35 Graden Celsius. ’s Nachts koelt het ternauwernood af. Hooguit een graad of 2. De luchtvochtigheid is elke dag hoog, waardoor je als mens je warmte niet kwijt kunt en gevoelsmatig de buitentemperatuur op een 35-40 graden Celsius zit, wat niet altijd klopt! Typerend voor een tropisch laaglandregenwoud zijn de woudreuzen! Hoe hoog die zijn? Er staat geschreven, dat ze in sommige regenwouden bijna 90 m kunnen worden. Geen idee! Wanneer wij onder zo’n woudreus staan, moeten wij ons hoofd in ons nek leggen om de kruin te kunnen zien en je voelt jezelf werkelijk een kabouter naast zo’n hoge en dikke stam! Ze worden geveld, liggen op de grond, maar worden in delen gezaagd om naar de houtzagerij te vervoeren. Ontzettend zwaar beladen vrachtwagens, die naar ons idee te hoog optasten en overladen zijn. Zij rijden werkelijk de grond aan flarden! Bovendien verleen je hen graag voorrang om trammelant te vermijden... Wat opvalt is, dat onder de hoge bomen weinig groeit, doordat hun kroon of bladerdek het zonlicht verhinderen door te dringen tot het grondoppervlak, terwijl de bodem meestal onvruchtbaar is. Lianen en kleine planten tref je hier aan, maar niet in een overweldigende hoeveelheid! In feite kun je rustig tussen de woudreuzen door wandelen. Alleen aan de rand van het regenwoud krijgt de bodem meer licht en lijkt het regenwoud ondoordringbaar, maar dat blijft beperkt tot een strook, tenzij de kruinen of het bladerdek door wat voor reden dan ook het zonlicht niet meer blokkeren. Het zonlicht kan in dit geval planten, struikgewas en lage bomen stimuleren in de groei, waardoor een ware jungle kan ontstaan, die ondoordringbaar is, waarvoor een machete is vereist! Emigranten hebben dit in het verleden ervaren! De omgeving blijft ons verbazen… Het lijkt soms hetzelfde en toch zien wij elke keer nieuwe dingen. Er is in wezen een grote biodiversiteit, die wij niet herkennen. Onze kennis is te gering. Er schijnen eveneens veel soorten dieren voor te komen, maar wij zien in feite weinig vogels of andere dieren. Het blijkt, dat de dieren doorgaans moeilijk te traceren zijn, omdat zij zich terugtrekken in het woud en goede schutkleuren hebben, waardoor ze niet snel opvallen. Wij zouden de afslag kunnen nemen naar Santarem en een excursie maken, want hier zou men een beter beeld krijgen van het Amazonegebied. Het kan echter zijn, dat de rest van de Transamazõnica in een zeer slechte staat is. Niemand weet het tot nog toe ons te vertellen…Als de weg slecht is, hebben wij gezien het aantal kilometers onze tijd hard nodig. Stel je voor, dat de auto iets gaat mankeren. Dat vraagt tijd om te repareren. Simpelweg heeft de wagen veel te lijden van al dat gehots. Santarem besluiten wij daarom te laten liggen. Een mens moet helaas keuzes maken. Voor wij op pad gaan legt Jan eerst een nieuwe verbinding nu hij voldoende licht en ruimte heeft. Door al dat gehobbel is er een relais doorgebrand en zijn de huishoudaccu’s niet goed opgeladen, hebben wij gisteravond geconstateerd. Bij een lampje op batterijen gegeten en de vaat gewassen. Vroeg in bed gekropen. Alles om elektriciteit te besparen, zodat de huishoudaccu’s niet down gaan, want dan gaan ze naar de knoppen, zegt Jan. Het zou echt niet prettig zijn als dat zou gebeuren! Tot Rurópolis hebben wij een slechte weg, maar niet zo bar glibberig als gister en eergister. Gelukkig is de modder aan het indrogen. Vanaf Rurópolis worden wij verrast op een goed onderhouden onverharde weg, zoals in Paraguay bij de Mennonieten! Het wegdek is zo glad alsof er zojuist een shovel overheen is gegaan! Ons geluk kan niet op! Wij kunnen onze ogen niet geloven! Deze mooie onverharde weg gaat over in asfalt: de ene kilometer na de andere… De rivieren worden overspannen door dubbele houten bruggen in het verlengde van de asfaltbaan, voorzien van aanwijzingen door wie te gebruiken. Keurig netjes! In de plaats Campo Verde zegt Garmin, dat wij de weg moeten volgen naar links. De asfaltweg maakt inderdaad een mooie bocht naar links. Optisch gezien komen navigatiescherm en asfaltweg met elkaar overeen. Langs deze weg maken wij een stop om te lunchen. Carla heeft een niet pluis gevoel. Naar links? ’t Was toch rechtdoor. En een pont toch… Zij heeft indertijd uitgebreid de kaart bestudeerd om de verschillende opties te bekijken hoe verder te reizen. Zij herinnert zich de afslag naar Mato Grosso om de Noordelijke Pantanal te bezoeken, zodat wij de Amazone en de Pantanal konden combineren. Is dat niet hier! Zij pakt de kaart erbij… Raak! Wij zitten op de verkeerde weg! De afstand naar Campo Verde is te overzien. Gelukkig, dat wij het ontdekken, want de brede rivier Tapajos stroomt tussen beide wegen, die elk een totaal andere richting gaan volgen. De pont vaart tussen Miritituba en Itaituba, alleen te bereiken vanuit Campo Verde! Zouden we bijna per ongeluk in Cuiaba terecht komen, waar Jan niet naar toe wil. Carla vindt het eigenlijk een mooie mop! Jan vertrouwt altijd blindelings op techniek! Nu op Garmin! Hij vindt dat gedoe met topografische kaarten eigenlijk achterhaald, maar het redt ons toch mooi weer! Wanneer wij in Campo Verde terugkeren is het duidelijk hoe wij misleid zijn: door het doorlopende asfalt wordt het een prominente kruising in het voordeel van Cuiaba en gaat de BR 230 over in de BR 163! Herstel! Wij nemen de inferieure afslag van de BR 230 naar Miritituba, die in het niets valt, zelfs meer op een zijweg lijkt, en belanden in de rij voor de pont, nadat wij onze tank hebben volgegooid voor het volgende traject. De pont is overvol. Jan is uitgestapt om naar de brede rivier te kijken. Carla zit nog in de auto als een man aan haar zijde omhoog klimt en bij haar in het raamkozijn komt leunen om een praatje te maken. Uit welk land zijn wij afkomstig? Aan het rondreizen!? Waar komen wij nu vandaan? Op weg naar? Hij vertelt, dat Maloquinha een mooie overnachtingsplek voor ons is buiten Itaituba, waar wij van harte welkom zijn en moeten vragen naar Pastor Orestes. De man komt betrouwbaar over en zijn verhaal eveneens. Deze plaats staat niet op iOverlander. Wij besluiten polshoogte te nemen, want wij moeten anders zelf een plek gaan zoeken, omdat er in deze streek niets staat vermeld. Wanneer wij door de stad rijden, duiken plotseling verkopers en verkoopsters van paraplus aan alle kanten op, grijpt iedereen naar zijn paraplu en worden alle ruitenwissers ingeschakeld: een tropische regenbui stort zich over ons uit! Binnen de kortste tijd lijkt de stad wel een zwembad! Alles staat blank! Het water kan niet snel genoeg afgevoerd worden! Wij hopen, dat de regen weer even plotseling stopt als dat de regen is begonnen. Niets van die aard! Aan de rand van de stad gaat het asfalt over in een onverharde weg, die reeds vol grote plassen staat. Aanvankelijk valt de regen recht naar beneden en kunnen wij de zijramen open houden. Onze route wijzigt zich van oost->west naar zuidwest met als consequentie dat het gigantisch inregent en wij de ramen moeten sluiten. Aan de bijrijderszijde loopt het water van het dak zo het open raam in…Geen pretje! Alles slaat dicht! Je ziet geen hand voor ogen! Het probleem van jaren her, daterend uit het airco-loze tijdperk. Poetsen, poetsen en nog eens poetsen… Verwarming aan… Linker raam op een kiertje… Eindelijk weer een beetje zicht. Het blijft echter hozen! Wat te doen als je ontzettend nodig moet plassen!? Wij kunnen niet binnendoor naar de woonunit. TravelJohn! Een formidabele uitvinding in zo’n situatie! Jan parkeert de wagen aan de rechterzijde. Niemand ziet wat, suggereert hij… Inderdaad zijn alle pick-ups en personenwagens veel lager! Klopt als een bus! Gereed... Een grote vrachtwagen stopt naast ons. De partner van de chauffeur draait het raam open naast Jans raam. De situatie doet mij denken aan het spelletje, wat de kleinkinderen graag spelen: vier op een rij! Onze buurvrouw informeert vriendelijk of wij problemen hebben, of wij hulp kunnen gebruiken. Wat lief! Wij bedanken vriendelijk. De vrachtwagen trekt op, gevolgd door een tweede vrachtwagen en een autobus. Carla’s probleem is precies op tijd opgelost. Je zit anders toch mooi te kijk in je eigen cabine met een lange broek, die niets verhult! Bij de zijweg slaan wij af naar de compound. Een onverharde weg, die blank staat. Wanneer de weg versmalt, ontmoeten wij een tegenligger, die ons vriendelijk groet. Op het terrein melden wij ons en worden wij welkom geheten. Pastor Orestes is echter degene, die wij onderweg hebben gepasseerd… Hij zal later vertellen waar wij de camper mogen parkeren. Ondertussen kunnen wij een warme maaltijd nuttigen in het restaurant en gebruik maken van de Wifi, zodat wij het thuisfront kunnen berichten. Eindelijk regent het niet meer zo heftig en druppelt het slechts. Degene, die de leiding heeft vraagt Jan de wagen naar het gebouw aan de overzijde te rijden. Op die plaats hebben wij elektriciteit tot onze beschikking en staan wij voor de sanitair ruimte van de dames met toiletten en douches. Heerlijk, na het gezweet door die ontzettende hitte eindelijk een douche! Wij voelen ons de koning te rijk! Op zon- en feestdagen is er een speciale regeling: vanaf 12 uur tot circa 15 uur lopend buffet en van 15-16 uur high tea met koffie, thee of sap met de keuze uit ontzettend veel verschillende soorten taarten. Alles eerst wegen alvorens op te eten… Op een briefje wordt genoteerd hoeveel bij de kassa moet worden afgerekend voor je de compound verlaat. Ontzettend veel mensen maken gebruik van deze optie. Het is voor de bezoekers een heerlijk dagje uit! Wij ontmoeten jonge Amerikaanse missionarissen, Jonathan en Elisabeth met hun 2 kinderen Miriam en Jona, die hun ouders met Maloquinha willen laten kennismaken. Oorspronkelijk hebben de Rooms Katholieken de hele compound gegrondvest, wellicht een jaar of vijftig terug, maar de Fazenda is reeds jaren in handen van de Kerk van God. Zij leggen ons uit, dat hun kerk veel overeenkomst heeft met een Methodistengemeente. In feite is de Fazenda een sociaal gebeuren. Er worden 200 koeien gehouden op het boerenbedrijf. Er zijn paarden, varkens en kippen. Je kunt in de pousada slapen en in de cafetaria eten. Er zijn meerdere speelvelden met leuke speeltoestellen, waar ontzettend veel kinderen gebruik van maken, terwijl hun ouders de picknick organiseren of van hun rust genieten. Op meerdere plekken zijn in de gigantisch grote tuin prachtige bloemperken en bloeiende heesters met wandelpaden en overkappingen en zitjes. Uitzicht op de rivier… Gelegenheid om te voetballen of te volleyballen. Op het grasveld staan onder de grote bomen twee paarden gezadeld klaar voor de liefhebbers en mogen zij paardrijden. Maloquinha ligt aan de rivier Tapajos. Er is een ondiepe inham, waar een bron wat hogerop, een smalle beek voedt, wat voor verfrissing zorgt en helder water in de rivier doet uitmonden. Een beschutte plek onder de hoge bomen! Een ideale plek om verkoeling te zoeken en te vinden, waar velen dankbaar gebruik van maken! Tot besluit kan je onder de douche na een duik in de rivier, waar vooral veel jonge vrouwen gebruik van maken. Helaas maken zij er wel een beestenbende van…Er is echt veel te doen! Voor elk wat wils! Wij verkennen het terrein, bekijken het aanbod en slaan de activiteiten van de bezoekers gade. De man uit Campo Verde, die Carla op de pont heeft geadviseerd Maloquinha te bezoeken, komt langs om te informeren of het ons hier bevalt. De gasten verwelkomen ons, maken een praatje en wij genieten van elkaar. Het voelt alsof wij deel uitmaken van een grote familie. Op deze manier wordt onze trouwdag een dag met een gekleurd randje en wordt een feestdag een speciale dag! Tussendoor is er gelegenheid om de V-snaar te vervangen, medicijnen uit het ruim te halen en de was te doen. Pastoor Orestes is de eerste persoon, die ons kan informeren over de resterende route in Brazilië! Hij heeft dit traject reeds vaak bereisd. Vanaf Itaituba tot Humaita zullen wij hellingen hebben. Aanvankelijk korte en steile trajecten, vervolgens wat minder steile en langere hellingen. Echter altijd onverhard en absoluut niet in een goede conditie, waarbij regen een prominente rol speelt. Jan rekent uit hoeveel kilometers moeten worden afgelegd tot Humaita, deelt het totaal door het verwachte maximaal af te leggen kilometers per dag. In Humaita begint de asfaltweg! Tot de grens naar Bolivia of Peru. Later kunnen wij alsnog bepalen waarheen de weg ons leidt… De uitkomst van deze rekensom leidt ertoe, dat wij zeer plezierige dagen doorbrengen op Maloquinha als tussenstop op de Transamazõnica!