Ploegen en zweten

Ploegen en zweten

Grofweg zijn wij ongeveer op de helft van ons offroad parcours door het Amazonegebied. Het rijden vergt tijd en energie van ons. Echter van de auto wordt even goed veel gevraagd! De afslagen naar zowel Santarem als Manaus hebben wij besloten rechts van ons te laten liggen. Onze Braziliaanse kennissen hebben gezegd, dat wij beter een vlucht kunnen boeken om deze plaatsen te bezoeken. Wie weet… Ooit… Vooralsnog laten wij Maloquinha achter ons. Zwaaien de gaucho’s gedag, die de koeien naar een andere weide drijven en draaien de BR 230 op in westelijke richting om de Transamazônica te vervolgen. Wij passeren Fazenda Rosa de Mayo met een eigen airstrip. Jeetje, wat een luxe! Op de veranda van een huis wat wij passeren, ligt iemand heerlijk in een hangmat te slapen. Zo relaxed, als je dit met Europa vergelijkt. Wij rijden door een klein dorpje, waar de pastoor een kerk heeft gesticht en zich specifiek op de kinderen richt om hen te stimuleren de geboden kansen aan te pakken om zich te ontwikkelen en voor zichzelf te kunnen zorgen door middelen van bestaan. Een goed streven als wij zien hoe arm de mensen langs dit traject zijn…. Echter heel dun bevolkt! Wij rijden langs de oever van de rivier en zien de duwboten, die gister Maloquinha hebben gepasseerd, afgemeerd aan een ponton voor een laad- en losterrein. Wij hebben geen idee, waaruit de lading van de schepen bestaat. Door dekzeilen verhuld kan men gissen, wat zou kunnen worden vervoerd. Vermoedelijk is er ergens achter al die bomen een of ander bedrijf. Niets te bekennen! Prachtig zicht op de rivier en de overkant tot wij worden ingesloten door het oerwoud. De toegang tot Parque Nacional da Amazônia doemt op aan onze rechterhand. Een jong stel maakt zich op om een bezoek aan het park te brengen. Wij tuffen door! Af en toe ontmoeten wij tegenliggers, een bus of een pick-up, maar wij kunnen de voertuigen tellen: zo weinig zijn het! De weg valt mee voor onze begrippen in vergelijking met het tot nu toe, soms bar en boos, afgelegde traject van de eerste helft van de Transamazônica. Eerlijk gezegd hebben wij ons ingesteld op een ontzettend slecht wegdek, want iedereen heeft dat voorspeld. Dit kan inderdaad van het ene moment op het andere zo maar veranderen… De weg is smal. Geen optie om te stoppen of te overnachten. De iOverland plek blijkt een afgraving te zijn, die als een solide ondergrond oogt: echter na een meter of acht zuigt de aarde en laten wij diepe sporen achter! Vast een plek genoteerd door een Overlander in een kleine wagen, die niet het gewicht heeft van de onze. Jan breekt het zweet uit, maar met 4x4 lukt het ons te keren en de plek te verlaten! Gaat het hozen, dan komen we op dit terrein er wis en waarachtig niet meer uit. Weg hier! Dan maar vlak langs de weg, want daar is de ondergrond steviger. Hopelijk in het donker geen verdwaald vehikel, die ons te laat opmerkt. Stom, dat wij in het gehucht Sao Leopold do Tapajos, waar een pand te koop staat en iemand 3 vliegtuigen bij een airstrip heeft staan, niet gevraagd hebben of wij daar mogen parkeren om de nacht door te brengen. Een veel betere plek! Helaas! Wij hebben tot nog toe onze neus niet zo gestoten als ditmaal, omdat een plaats zo abominabel en ongeschikt blijkt te zijn…Een leer voor een volgende keer! Zeker als er de hele tijd geen plek beschikbaar is om te lunchen, te stoppen voor een plaspauze of de nieuwe V-snaar van de compressor bij te stellen, omdat die teveel speling heeft! De V-snaar is dan ook Jan zijn eerste klus de volgende ochtend! Steile hellingen tot 200m hoogte. Op en neer! Enorme geulen en kloven vanwege wateroverlast door neerslag. Goed opletten, dat je netjes op de hoge ruggen rijdt, niet een te schuine positie inneemt, want de wagen kan slechts een bepaalde hellingshoek aan. Een dreigende lucht van onweer en regen! Het miezelt. Een drama om de hellingen op te rijden als het plenst. Dat hebben wij reeds op het eerste traject ondervonden. Carla krijgt het er benauwd van als zij aan dat schuiven en glijden terugdenkt van die twee achtereenvolgende dagen, dat het zo’n enorme blubberzooi was met hoge ruggen en grote plassen, daar het regenwater blijft staan in de vette rode leem. Jan lacht erom! Net een kleine jongen, die geniet van het stampen door de plassen. Hij vindt het een uitdaging om te jongleren en zich door al die drek heen te ploegen. Trots als een pauw, dat het telkens weer lukt! Carla ondertussen doodsbenauwd, dat de wagen blijft steken. De modder hoopt zich op in de open ruimtes van de oppervlakte van de banden, waardoor onze band geen grip meer heeft en zich gedraagt als een versleten band zonder profiel, waardoor je letterlijk gaat zwemmen in de modder! Geen grap, vindt Carla! Hoe komen wij eruit, als wij blijven steken? Zelf hebben wij geen lier meer op de voorkant van de wagen, daar deze tijdens de Apk-keuring is afgekeurd en benoemd is als een uitstekend en gevaarlijk voorwerp, wat een medeweggebruiker letsel kan toebrengen! Hopelijk passeert er in zo’n situatie iemand, die in staat is en bereid is ons te helpen. Om Carla tegemoet te komen, hobbelt Jan maar door, in de hoop, dat wij voor het donker Jacareacango bereiken om daar bij Hotel Campo Verde, annex busstation voor het publieke transport tussen Jacareacango en Itaituba, te overnachten. Het is nog licht als wij op onze bestemming arriveren. De douches en toiletten van het hotel vinden wij te smerig om te gebruiken! Wij houden het maar bij onze eigen toilet en bij een washandje. Het restaurant naast het hotel maakt een heerlijke warme maaltijd voor ons klaar! Op het platform van een verlaten, voorheen door een andere maatschappij beheerd tankstation, waar gloednieuwe pompen van Shell in de verpakking zo te zien al langere tijd gereed staan en Shell tanks zijn geïnstalleerd, brengen wij tezamen met vele vrachtwagens de nacht door. In deze plaats zijn nog 2 tankstations van 2 verschillende maatschappijen. Erg veel voor zo’n gat! Is Shell teruggekomen op een eerdere beslissing? Is daarom niet alles geïnstalleerd en in gebruik genomen? De V-snaar nogmaals controleren voor wij de volgende ochtend starten. Gister heeft hij zich goed gehouden. Geen rare geluiden zoals op de eerste dag van gebruik. Perfect op spanning vindt Jan! Op pad! Zitten wij wel op de goede weg? Wij checken het met een motorrijder bij de afslag. Jazeker! Hij beaamt, dat deze weg leidt naar Humaitá. Wij geloven hem, maar twijfelen af en toe. Wij zien niemand! Wij hebben geen tegenliggers. Wij worden niet ingehaald. Het gebied wat wij doorkruisen is verlaten! Het wegdek is berenslecht! Het is werkelijk afzien! Wij zijn gewoon blij als wij koeien tegenkomen! Waar koeien grazen wonen doorgaans mensen… Vandaag minder steile hellingen. Wel hoog, maar glooiender. Plots stuiten wij op een barrière. Een grote veewagen met aanhanger is geschaard! De aanhanger is in de berm gegleden! Leeg! Kennelijk op weg om vee op te halen. Echter voor onze auto te zwaar om hem eruit te trekken! Bovendien is dit gedeelte één grote modderpoel! Carla knijpt hem! Links ligt veel hoger! Voorzichtig manoeuvreert Jan de wagen die flink overhelt. Hopelijk gaan wij niet ook glijden… Het lukt! Wij kunnen er net langs. Gelukkig belanden wij niet in de berm! Opgelucht halen wij alle twee adem. De twee mannen achterlatend met hun misère…. Hopelijk kan iemand anders hen helpen. Anders zit er niets anders op te wachten tot de modder is gedroogd, zodat zij weer grip krijgen op de weg. Wat een toestand! Wij belanden op de kam van een heuvelrug, vanwaar wij een weids uitzicht hebben. Niets geen oerwoud! Uitsluitend in de verte. Alles is gekapt! Uitgestrekte weiden met verspreid staande palmen, verbrande bomen en laag struikgewas. Nederzettingen waar akkerbouw en veeteelt worden bedreven en vele koeien en paarden al grazend rondzwerven of hun ledematen hebben gestrekt om zich in het zonnetje te koesteren. Kleine en grotere bedrijven. Door de bevolkingsgroei is er een grotere behoefte aan voedsel en hout om op te koken, maar ook als materiaal om huizen van te bouwen en zich te warmen bij het houtvuur. Van origine zijn de oorspronkelijke bewoners, de Indianen, jagers en verzamelaars, die zich in het regenwoud altijd goed hebben kunnen bedruipen. Van buitenaf probeert men de Indianen te leren hoe zij ook op andere wijze in hun levensonderhoud kunnen voorzien, door bomen aan te planten, te kappen na het bereiken van een bepaalde hoogte en dikte van de stammen en weer opnieuw jonge bomen te planten om de cyclus op gang te houden en verzekerd te zijn van inkomen. Hierdoor wordt de ontbossing deels een halt toe geroepen. Mijnbouw daarentegen, waarbij goud, uranium, ijzererts en diamant wordt gewonnen, vindt in de meest verborgen plekken plaats. Nooit verwijzingen of bordjes met namen van bedrijven. Niet alleen hier maar overal waar wij tot nu toe hebben rondgereisd. Op een gegeven moment ontdekken wij, dat een strook oerwoud langs de weg het zicht ontneemt op, wat er achter die strook oerwoud plaats vindt. Echt slim! Wij worden met nieuw aangelegde, doorgaans onverharde wegen en landingsbanen geconfronteerd, die de Transamazônica kruisen of als zijweg erop uitkomen. De indianen hebben niet de middelen om dit te bekostigen…. Gissen wie dit weet te realiseren… Enorme woudreuzen worden langs ons traject geveld. Machtig dikke stammen van een gigantische lengte. Tropisch hardhout? Dat mag toch niet meer worden verhandeld? Wat doen die vrachtwagens dan op de weg, beladen om niet te zeggen overladen, waarvoor wij graag de weg vrij maken, want zij geven ons werkelijk geen ruimte?! De ontbossing, voor welk doel dan ook, veroorzaakt erosie en draagt bij aan de opwarming van de aarde, maar veroorzaakt eveneens overstromingen, waarbij de dunne vruchtbare bovenlaag wordt meegevoerd en neerslaat in de rivier, waardoor verwoestijning optreedt en landbouw en veeteelt niet meer mogelijk is, tenzij gigantische hoeveelheden kunstmest worden gebruikt om deze grond te cultiveren. De verdamping vermindert eveneens door de ontbossing, met als gevolg minder neerslag! De luchtvochtigheid daalt! Het is bijster moeilijk om zicht te krijgen op wat zich hier afspeelt! Wij rijden op een slechte onverharde weg, welke ons tussen hoge woudreuzen met lianen en struikgewas en weelderige bloemen doorvoert. Afgewisseld door moerassige gebieden met palmen erin. Soms waterlelies en kleine witte of gele bloemetjes in deze drassige gebieden. Echter meestal prachtig spiegelend water: een plaatje waard! De luchtvochtigheid is ontiegelijk hoog in de beboste gebieden: tegen de 100%! In tegenstelling tot de ontboste vlakten, waar het vochtigheidsgehalte gemakkelijk rond de 70%-75% ligt. Je lichaam registreert dit verschil niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk: je zweet je rot in het oerwoud! Je kunt je eigen warmte niet kwijt! Je stinkt en ruikt jezelf! Wat hebben wij thuis een geweldige luxe: lekker onder de douche om die poriën schoon te spoelen!!! Hier doen wij het met een washandje en zeep, want wij kunnen nergens water innemen en moeten bewust met onze watervoorraad omgaan! Huggies nemen de transpiratielucht werkelijk niet weg! De Brazilianen die wij onderweg ontmoeten, zoeken de rivier op in hun woongebied om af te koelen en zich af te spoelen, maar dat water ziet er ontiegelijk vies uit! Wat bevat dat water? Kwik? Andere gevaarlijke stoffen? Wij gaan daar voor geen geld in! Er zijn activisten, die zich keren tegen milieudelicten. Indianen, die vechten om de grond, die reeds eeuwen door hun voorvaderen op traditionele wijze is bewerkt, te behouden. Echter op allerlei wijzen worden mensen monddood gemaakt. Het feit is, dat grote machines machinaal op grote schaal bos kappen. De plaatselijke bevolking kleine percelen bewerkt en er een huis op zet. Een onbeheerde brommer langs de weg geparkeerd, getuigt ervan, dat iemand aan het werk is. Hij plaatst palen en spant draden om zijn perceel te markeren als eerste aanzet. De rest volgt als vanzelf, maar kost heel veel tijd en energie, maar ook geld! Grote borden bij de entree van een boerenbedrijf getuigen hiervan: gefinancierd door Banco de Amazone! Talloze verhalen doen evenwel de ronde… Heeft een ieder, in het groot of klein, toestemming om zijn plannen te verwezenlijken en het perceel afgerekend? Of wordt er genomen en er niets tegen gedaan, omdat controle ontbreekt. Dit gebied ligt heel ver weg van de bewoonde wereld! Inderdaad: een moeilijke job voor regering en overheidsinstanties! Mede door de slechte bereikbaarheid! Een bus zijn wij op dit traject nog steeds niet tegen gekomen sinds wij Jagareacanga hebben verlaten. Dit verklaart de aanwezigheid van twee meisjes boven op de vracht van de laadbak van een kleine vrachtwagen, die wanneer zij ons passeren, vriendelijk naar ons zwaaien. Een gele vrachtwagen huist vele mannen en vrouwen met kinderen, wat ons herinnert aan hoe in Afrika mensen achterop worden vervoerd. Een enkeling glimlacht of steekt een hand op… Een man loopt met zijn motor aan de kant van de weg en zeult de zware last door het mulle zand. Het ding wil het niet doen! Een eenzame voetganger. Verderop een tweede, die blijkbaar van het veld terugkeert, want hij heeft een machete in zijn hand. In totaal ontmoeten wij dit traject nog een man te voet, twee ruiters, een stuk of acht pick-ups met van alles en nog wat in de laadbak zoals een vriezer of een motor en nog een viertal motoren. Dat is gedurende 170 km werkelijk het totale resultaat voor een hele dag op de baan….Een vreemde gewaarwording! Het grootste gedeelte van de weg is in zo allemachtig slechte staat, dat Jan meerdere keren moet stoppen om de spiegel bij te stellen, die constant los trilt, waardoor Jan geen goed zicht heeft. Tot onze blijdschap heeft men na ruim 100km van werkelijk afzien, de weg aangepakt en gerenoveerd! Wat een heerlijkheid na al dat gerammel! Wat een tegenvaller als deze platgewalste onverharde weg helaas overgaat in een waardeloze weg vol kuilen en gaten en het gehobbel niet van de lucht is! We raken het beu en zijn moe! Gelukkig! De rivier – Rio Sucunduri-! De gierpont brengt ons naar de overzijde. Een soort sleepbootje trekt ons van de kant. Hij zit met zijn voorzijde aan de pont vast, waardoor hij in staat is een 180 graden te draaien en na deze manoeuvre de pont naar de overzijde duwt. Een grappig systeem om gade te slaan. Voor zover ik mij herinner, kennen wij dit systeem niet in Nederland of Europa. Tijdens onze reis met Grimaldi hebben wij in de havens bijna altijd een soortgelijke ondersteuning van sleepboten gekregen. Echter niet via een pin verbonden, maar ondersteuning via touwen of kabels en stootblokken in de vorm van auto- of vrachtwagenbanden. Weldra zijn wij aan de overzijde. Heerlijk! Een hapje eten bij het restaurantje aan de overkant: verse pastel – gehakt met mais in een deegenveloppe-, wat verrukkelijk smaakt! en een worstje in deeg gerold – een vette hap-. Wij hebben genoeg! Geen plek in onze buik voor de hoog aangeprezen verse vis, tot spijt van de dames. Wij hebben alleen nog ontzettende dorst! Geen probleem! Hoe meer wij afnemen des te plezieriger voor de dames. Op de dam achter het restaurant mogen wij overnachten. Tevens mogen wij van de douche gebruik maken. Wij nemen polshoogte. De douche is in een hokje naast het restaurant, wat wij voor een vrijstaande toilet hebben aangezien, hetgeen in Zuid Amerika zeer gebruikelijk is. Vergelijkbaar met de wc boven de sloot of boven een gegraven gat in de grond in het Nederland uit onze kinderjaren! Deels juist: er blijkt een toilet te zijn, die door Jan en Alleman vóór of ná het overvaren met de pont wordt gebruikt en hier duidelijk van getuigt! Naast de pot is krap ruimte om te staan en te douchen. Deze douche mag voor ons gestolen worden. Wij zijn duidelijk veel te kieskeurig vergeleken met andere Overlanders, die dankbaar gebruik hebben gemaakt van deze gelegenheid of zich baden in een vieze rivier! De mannen van het dorp passeren om aan de linkerzijde in de rivier te baden. Is dat stroomafwaarts of stroomopwaarts? Ooit op de Tropencursus geleerd hoe voor drinkwater en voedselbereiding, voor je lichaam en kleding te wassen het water te gebruiken... Ik heb mij altijd afgevraagd wat de zin ervan is als er dichtbij een andere leefgemeenschap aan de rivier ligt... Vrouwen op een andere plek of op een ander tijdstip? De duisternis brengt rust en stilte, die duurt tot de dageraad daar is. Richting Apui. Bij de airstrip begint plots asfalt, wat in de stad Apui wordt gecontinueerd. Gelukkig een tankstation, want voorlopig kunnen wij nergens diesel tanken. Een volle tank geeft rust en zekerheid. In de supermarkt foerageren. Op zijn motor rijdt de man van de supermarkt vooruit om ons een goed restaurantje te wijzen voor het warme lunchbuffet. Het ziet er goed uit en smaakt prima. Gezellige muziek wordt door een goede geluidsinstallatie over ons uitgestrooid. Tegen de tijd, dat wij bijna gereed zijn, arriveert de heer des huizes, die ons verwelkomt, de hand schudt en bij ons aan tafel aanschuift. Een praatje maakt. Afkomstig uit Holland? Dan zijn wij vast in voor handel. Hij heeft cocaïne van een prima kwaliteit voor een goede prijs! Wij antwoorden hem niet geïnteresseerd te zijn, wat hij niet echt gelooft. Hij staat op, komt terug en showt ons een royale verpakking mooi verpakt in rood papier met opdruk, maar wij happen niet toe tot zijn spijt! Daar sta je met je goede gedrag: Hollanders gebruiken toch drugs!! Het juiste moment om op te stappen! Rondom onze parkeerplek bevinden zich talloze huizen met veranda’s, waar de was uit de regen en zon goed kan drogen, terwijl elk pand voorzien is van een schotel om TV te ontvangen. Kennelijk wonen in dit plaatsje mensen, die het beter hebben op de een of andere manier. Doen er meer mensen in drugs? Geen flauw idee! Bij de uitvoegende weg stopt het asfalt abrupt na 8 km! Wederom een eindeloze, verlaten, niet onderhouden weg dwars door het oerwoud afgewisseld door ontbost terrein. Weinig tot geen verkeer… Carla vindt het donkere oerwoud minder prettig dan Jan. Zij houdt het voor gezien! Voor haar mag er meer ruimte zijn! De warmte en hoge vochtigheid gepaard gaande met talloze insecten vindt zij ronduit onplezierig! Zij kan haar warmte niet kwijt, krijgt er hoofdpijn van en krijgt de neiging om overal waar zij geprikt is te krabbelen omdat die insectenbeten zo gigantisch jeuken! De ene soort muggen geeft zelfs akeliger plekken dan de ander. Soms een blauwe plek ervan of een grotere bult, wat veel tijd kost eer de verhevenheid verdwijnt. Echt raar! Die minuscule insecten zijn het meest venijnig! Bovendien worden zij niet door het horrengaas van de ramen tegen gehouden! Elke avond voor het slapen op insectenjacht! Carla is beter in het vangen en killen dan Jan, maar ook zij krijgt ze helaas niet altijd allemaal te pakken! Chagrijnig wordt zij ervan! Natuurlijk heeft ook Jan weet van de warmte en insecten, maar hij kan goed zweten, wat alle insecten geweldig vinden: zij nemen Jan graag te grazen! Dat vindt hij minder leuk! Desondanks geniet hij van het verwezenlijken van zijn droom: reizen in het Amazonegebied! Een moet de optimist blijven in deze situatie en dat is Jan! Desondanks genieten wij alle twee als er weer wat te zien valt aan de horizon of te beleven is. Ondanks de niet optimale omstandigheden proberen wij zoveel mogelijk kilometers per dag te maken. Eindeloos rijgen zich de hellingen aan elkaar. Je zou er slaap van krijgen! Plots verschijnt er tegenover ons op de top van de heuvel een wagen. Een camper? Wij zijn beiden plotseling alert! Gaan wij eindelijk een Overlander ontmoeten? Pas als wij dichter bij elkaar komen, constateren wij, dat het niet om een camper gaat! Wat het wel is kunnen wij niet goed vaststellen. Pas als wij elkaar naderen wordt het duidelijk, dat het om jeeps gaat. Twee Braziliaanse gezinnen uit Mato Grosso do Sul zijn met hun kinderen op weg naar Santarem om de jungle te bekijken tijdens de zomervakantie. Wij stoppen naast elkaar en wisselen ervaringen uit. Zij vragen of wij niet van auto willen ruilen, want zij vinden de onze wel ruig! Na dit gezellige intermezzo midden in de bush bereiken wij verlaat de volgende pont, waar zich hetzelfde ritueel afspeelt bij de volgende brede rivier. Wij moeten wachten tot het veer aan de overzijde vertrekt. Aan onze kant is het een vervuilde ruimte, waar wij absoluut niet willen overnachten, alhoewel andere Overlanders deze plek van harte aanbevelen… Zoveel hoofden, zoveel zinnen… De duisternis valt. Op deze breedte is het snel donker: variërend van een kwartier tot een half uur, afhankelijk van de bewolking. Er blijft weinig te zien tijdens het overvaren. Aan de overkant is het een drukte van belang door vele wachtenden, maar eveneens door de bedrijvigheid rond de talloze eettentjes langs de toegangsweg tot de oever, waar de pont aanlegt. De oude weg is niet te zien of te herkennen in de duisternis: wij zouden daar kunnen overnachten… Echter niet te overzien en een verschrikkelijke herrie. Wij rijden mee in de stroom verkeer, wat de pont verlaat en zien in het duister geen plek om te parkeren. De vrachtwagen voor ons stopt. Carla vraagt hem waar wij zouden kunnen parkeren om te overnachten. Hij wijst naar rechts. Jan volgt zijn advies, maar wij staan hartstikke scheef. Onmogelijk om zo te slapen. Hoger staat een gebouwtje met een wat meer horizontaal vlak ervoor… Mag je daar boven staan, vraagt Carla de chauffeur? Verbaasd en ongelovig herhaalt de man haar vraag: daar, voor de kerk? Ja, waarom niet! antwoordt hij. En denken wij... Wij zijn moe en versleten en karren naar boven schuin de helling op, terwijl wij de grond in de schijnwerpers voor ons afspeuren naar ongerechtigheden, die niet zo best voor onze banden zouden kunnen zijn. Jan freewheelt tot de auto redelijk in balans staat. Onze voeten wat lager dan ons hoofd, maar dat mag niet deren! Beter dan omgekeerd, want dan loopt het bloed naar je hoofd en doe je geen oog dicht! Een snelle hap en in bed! Wij slapen gezegend onder het grote kruis, wat voor de kerk staat. Een gezonde en goede slaap ondanks het vele geknal van het vuurwerk wat buiten ontstoken wordt! Wanneer wij ’s ochtends ontwaken worden wij verrast door het prachtige uitzicht op de rivier en de stilte! Wij blijken boven op een helling te staan voor de kerk en de school aan het eind van het dorp, met speeltoestellen naast ons. Wanneer wij hebben ontbeten en de auto gereed hebben gemaakt, rijden wij keurig het pad naar beneden, wat wij in het donker hebben gemist! Het is nog vroeg! Luiken zijn overal nog gesloten. Niemand kan aanstoot aan ons nemen, want kennelijk ligt alles nog op één oor! Jan haalt opgelucht adem, want hij wil niemand tegen zijn schenen schoppen. Welgemoed gaan wij op pad. Lekker rustig en prachtig in de vroege ochtend! Wederom weinig verkeer! In Santo Antonio do Matupi vult een lieve jonge vrouw bij de Shell onze tank. Dit dorp heeft zichtbaar een regionale functie! Wij kijken onze ogen uit! De straten en pleinen staan blank! Hier zijn duidelijk meer millimeters regen gevallen dan op ons pad! De hoofdstraat bestaat uit panden, waar werkelijk van alles in is gevestigd, waar een mens behoefte aan zou kunnen hebben! Een buitengewoon goed winkelbestand! Zelfs een hele winkel vol trouwjurken! Organisatorisch eveneens van alles voorzien! Het is echter zondag! In Brazilië is op zondag nagenoeg alles gesloten! Het dorp is uitgestorven! Er is niets te beleven! Echter een vreemde gewaarwording om zo’n breed assortiment aan te treffen, terwijl je onderweg bijna geen kip tegenkomt! Die talrijke smalle kronkelpaadjes moeten toch naar huizen of hutten leiden, die tijdens het passeren voor ons verborgen blijven… Het lijkt alsof wij in de tijd teruggaan: letterlijk en figuurlijk! Sinds Apui hebben wij een tijdsverschil van 5 uur met Nederland, doordat wij de klok weer 1 uur terug hebben moeten zetten. Wij lijken wel alleen op de wereld… Medeweggebruikers? Bevolking? Misschien siësta? Kilometers leggen wij af…. Carla vindt dit werkelijk saai! Eindelijk is er leven in de brouwerij! Jan houdt in en stopt bij een bord, zodat wij het kunnen lezen. Hier blijkt een door de regering beschermde Indianennederzetting te zijn. Met naam en toenaam vermeld! Op het bord staat aangegeven, dat wij uitsluitend met toestemming van de Indianen het terrein mogen betreden. Hun grondgebied en hun gebruiken moeten respecteren. Een vrouw komt op ons af en nodigt ons uit, maar wij willen nog verder rijden. Het is te vroeg om te stoppen voor een overnachting. Kennelijk mag je in de berm parkeren om de nacht door te brengen. Wij lezen dat eveneens op internet. Hopelijk daagt er nog een optie op… De weg blijft leeg. Eindeloos! Tenslotte kort na elkaar meerdere kleine nederzettingen, bestaande uit enkele hutten Maar we zien amper iemand... Een grotere nederzetting! Een winkel van een behoorlijk formaat: van alles te koop! Een goed geklede dame houdt in en neemt een afwachtende houding aan om te zien of wij stoppen om haar zaak te bezoeken. Rondom het voetbalveld veel volk! Het lijkt wel een groot toernooi, waar alle Indianen uit de wijde omgeving zich hebben verzameld. Een drukte van belang! Daarom zagen wij geen kip onderweg! Wij voelen ons een stoorzender! Wat verderop moet een mooi plekje bij de rivier zijn volgens iOverlander. Helaas! Door de regenval ongeschikt voor onze grote zware wagen! Op zoek naar een geschikte overnachtingsplek… Kilometers vreten…Alles is veel te drassig! Te smal! Wij krijgen al spijt van onze beslissing. Geen indianendorp langs de weg zoals hiervoor. Plotseling toch! Klein met heel veel plassen door een moerassige laag liggende bodem. Wij zijn zo blij, dat wij het bord bij het eerste dorp vergeten en het terrein oprijden richting een oudere vrouw met drie jonge meisjes naast zich om haar toestemming te vragen de nacht hier door te brengen… De oudere vrouw haalt haar echtgenoot, die als dorpsoudste de beslissingen neemt. Jan richt zich tot hem en krijgt permissie. Echter de wagen moet verplaatst worden naar de open hut op palen, waar een brommer op de standaard staat. Dit is de garage voor fietsen en brommers. Ervoor mag onze auto worden geparkeerd. Wij vinden het wel grappig om dit mee te maken. De drie meisjes hebben vragen. Vertellen over hun school in Hamaita, waarheen zij in het weekend met de bus reizen om de hele week intern door te brengen om vrijdag naar huis terug te keren. De dorpsoudste komt bij ons terug. Hij heeft een hoofdtooi met papegaaiveren gehaald en wil die aan Jan verkopen, maar tot zijn teleurstelling is Jan niet welwillend om voor zoveel geld een gebruikte hoofdtooi te kopen, die je zelfs officieel niet de grens mag overnemen. Zeker niet naar Chili! De Chilenen zijn heel streng om hun eigen agrarische producten te beschermen tegen ziektes van buitenaf! Wij willen niet, dat wij onze hele camper moeten uitladen, omdat hun hond iets ruikt, wat verdacht is! Bovendien kan je zelfs een boete opgelegd krijgen… Wij verstaan de man niet goed, maar wíj kunnen evenmin ons zegje in het Portugees doen. De conversatie blijft summier! Wij hoeven niet te betalen, omdat wij op hun parkeerterrein staan. De dorpsoudste accepteert echter wel een gift voor de kosten van een fictief ontbijt. Hij is en blijft echter van de ruilhandel en transacties… Hij bedenkt telkens weer iets nieuws…Tot op het moment van vertrek. Hij is gek op Jan zijn rode korte broek met de vele opgestikte zakken en wil deze broek graag ruilen met Jan voor de broek aan zijn eigen billen… De jonge meisjes mogen van de oudere vrouw bij Carla op de foto, terwijl zij zelf het hazenpad kiest.. Een andere jonge vrouw is ondertussen erbij gekomen en showt haar baby. Van haar man mag de baby op de foto. Uiteindelijk ook de moeder en de vader... Hierna vertrekt ieder naar zijn eigen huis op de compound en trekt zich daar terug. Klaarblijkelijk woont in elk huis een gezin… Jan print de foto’s uit en Carla loopt met schroom de compound op. Niemand te zien! Zij loopt richting het huis waarheen zij de jonge vader en moeder met de baby heeft zien lopen en roept buiten de veranda, waar de was hangt - Maman Melanie -, zoals men in Afrika dit benoemt en oplost – moeder van, gecombineerd met de naam van het oudste kind -. Het werkt! Beide ouders komen naar buiten. Een tweepersoonsmatras, wat op de vloer ligt, wordt zichtbaar als de deur wordt geopend en weer wordt gesloten. De kamer krijgt lucht door een open kozijn, wat afgesloten kan worden door een houten luik. Simpel, maar efficiënt! De stukjes van de puzzel vallen op zijn plaats als je het beeld van een huis langs de weg combineert met wat je nu van dichtbij ziet. Eerlijk is eerlijk, deze huizen zien er mooi uit! De vader neemt de foto’s in ontvangst, terwijl de ogen van de moeder oplichten als zij de foto’s ziet. Wanneer Carla vraagt waar de andere meisjes wonen en de ouders de foto’s aanbiedt van de andere meisjes, wordt een van de meisjes geroepen, die het zusje van de man blijkt te zijn, waarna zij uit een ander huis tevoorschijn komt en de resterende foto’s meeneemt. Blije ogen getuigen van het feit, dat zij verrast zijn met de foto’s. Gezegd wordt er niets. Klaar is Kees! Stilletjes verdwijnt iedereen. Carla ook. De duisternis valt. Onze warme hap hebben wij achter de kiezen. Wij zijn bezig met de vaat. Klop-klop…Wanneer Jan de deur opent, staat er een ander jong echtpaar met twee kinderen, die graag even een kijkje komen nemen. Er is echter geen plek voor zes mensen op die paar vierkante meter in onze camper! Ontzettend veel muggen van allerlei soort nestelen zich in onze ruimte, op het weinige licht afkomend door de open deur. Wij smeren ons in met Deet om fatsoenlijk te kunnen slapen, want wij kunnen hoe wij ook ons best doen, niet alle naar binnen gevlogen insecten vangen en doden. Uitgezwaaid door de dorpsoudste, in zijn eigen keurige korte broek, blijft het nakijken voor hem van de begerenswaardige rode korte broek, welke Jan absoluut niet wil ruilen. Jan vindt het zelf een hartstikke handige broek en wil er geen afstand van nemen! Het blijft een verlaten gebied, waar wij doorheen trekken. Wij steken talloze riviertjes over, zoals wij reeds twee weken doen in het Amazonegebied. Goed voor te stellen, dat vele rivieren met elkaar in contact staan en twee keer per jaar overstromingen te weeg brengen in het Amazonegebied! Een lange houten brug op palen leidt ons over de Rio Maici, waar hengels deels liggen afgedekt op een bankje, terwijl een bootje ligt te wachten om weer gebruikt te worden om te vissen. Een cafeetje, gedreven door een ouder echtpaar, biedt de gelegenheid om iets te eten of te drinken, wat door een vrachtwagenchauffeur met blijdschap wordt verwelkomd en geapprecieerd. Aan de overzijde rieten daken op palen met armzalige volwassenen en blote indiaankindertjes. Armoe stimuleert drankmisbruik om de ellende te verdoezelen en te vergeten. Hier soms ook het geval??? Een trieste aanblik om de somber kijkende volwassenen en de kindertjes gade te slaan. Een jong kind bezit het vermogen zich te ontworstelen aan de ellende door er ondanks alle narigheid iets van te maken door bijvoorbeeld speelgoed te maken van blikjes, takjes en touwtjes en te spelen in het water. Deze kindertjes stralen echter niets geen levensvreugde uit! Zij lijken uitgedoofd!!! Zo onnatuurlijk voor kindertjes! Ronduit triest! Deze akelige aanblik blijft ons lang bij! Wanneer wij de oever van de Rio Madeira bereiken hebben wij tijd voor de lunch, want de pont vaart op vastgestelde tijden. De mensen rondom bezoeken de stalletjes! Twee cafeetjes beconcurreren elkaar. Sommigen eten iets bij de een en drinken wat bij de ander om ze beiden te ondersteunen, neem ik aan. De voor ons geparkeerde pick-up zit dik onder het stof en de blubber evenals onze wagen. Een jonge vrouw vist uit de achterbak een roze geval op wieltjes, met een stoffen zitje erin, waarin het éénjarige meiske wordt geplant, nadat het vieze ding helemaal is schoongepoetst door moeders. Handig in een warm land om te gebruiken. Het is ontzettend heet! De ouders hebben haar om de beurt op schoot gehouden, maar willen zelf ook een beetje verkoeling. De grote ventilator op het terras, aangedreven door een stampende generator, helpt onvoldoende. Groot en klein heeft het heet! De zon, hoog aan de hemel, brandt als een koperen ploert! Blijf zitten, waar je zit en verroer je niet! Er is één man met een plastic zak, die zich naar de rivier begeeft. Uit de plastic zak haalt hij één voor één vis tevoorschijn en haalt ze door het water… Blijven ze nu fris? Tenslotte komt de pont onze kant op. Afgeladen met volk! Een man met een kruiwagen met een nieuwe gevulde gasfles in de bak, duwt met moeite en stopt telkens, omdat het erg zwaar is zonder lucht in de band! Een moeder heeft een kind in een zitje voorop de fiets. Vast Made in China, want het komt bekend voor, maar je ziet het zelden in deze landen. Je kijkt je ogen uit! Het geeft vertier! Wanneer de pont leeg is, zijn wij met zijn allen aan de beurt. De grote vrachtwagens met aanhanger duwen tijdens het oprijden en verlaten van de pont, de loopplank van de kant. De schipper stuurt bij en de mannen versjouwen de dikke balk, die de banden bij het oprijden van de loopplank, ter overbrugging van het hiaat, moet beschermen. Potige kerels! Het lijkt een wissewasje, maar is het niet! Het lukt hen alle wachtenden op de pont onder te brengen met passen en meten! Motoren bij elkaar en fietsers. Alle passagiers dicht op elkaar! En hetzelfde geldt voor de voertuigen! Een van de mannen, die op de pont werkt, is afkomstig uit Peru. Hij matst ons met het tarief. Er is geen peil op te trekken! Noch op de pont, noch bij de tol, weet iemand onze wagen eensluidend in te delen. Hij vindt het heerlijk, dat wij zijn land ontzettend mooi vinden. Echt niet gelogen! Wij hebben nog niet beslist hoe onze weg verder gaat. Wellicht naar Peru via de Transocéanica. Een prima weg geeft hij aan. Geasfalteerd! Wel goed opletten voor onverwachte kuilen en gaten…Een ongekend of bekend perspectief?!