Asfalt

Asfalt!

De Rio Madeira is een brede donkere roodbruine rivier. Vanuit Porto Velho is het mogelijk over de Rio Madeira naar Manaus te varen: in een hangmat, wat aanmerkelijk goedkoper is, of in een eigen hut. Vanuit Manaus kan men een tour in de jungle maken. Het blijkt echter steeds moeilijker om de dieren, die in het Amazonegebied leven te spotten. Zelfs rond Manaus, Santarem en Alter do Chão… Toch leven er nog altijd jaguars, luiaards, wolapen, ara’s, kikkers, slangen, amazonedolfijnen, orinocodolfijnen, cupibara’s, kaaimannen en piranha’s om maar wat te noemen. Verblijf je in een Indianendorp en word je begeleid door een Indiaanse gids, dan heb je de beste kansen om meer te zien van de natuur en het leven in het Amazonegebied! In Humaitá aan de overzijde van de rivier is kennelijk geen opstapmogelijkheid. Onze pont stoomt stroomopwaarts op langs de oever vanwege de stevige stroming om hogerop over te steken naar de tegenover liggende oever om goed uit te komen om aan te leggen. De schipper regelt het keurig! Wanneer wij aan bod zijn om de pont af te rijden, legt de bootsman snel de weggereden balk in de juiste positie. Tot onze verbazing rust de laadklep van de pont op heuse betonplaten! Drie platen breed! Doorgaans rijden wij een aarden wal op… De betonplaten gaan zelfs na tientallen meters, wanneer het zware verkeer zich naar boven heeft geworsteld en er geen buitengewone krachten meer op het wegdek worden uitgeoefend, over in ASFALT! Wat een weldaad! Wij zoeven als het ware over het wegdek! Een ongekende luxe! Na de afslag naar rechts naar de haven, gaat de tweebaansweg over in een laan met twee rijbanen en een plantsoen in het midden met palmen en heesters met een overweldigende bloemenpracht in allerlei kleurschakeringen. Een mens weet niet wat hij ziet! Een reclamebord voor Humaitá Quality Hotel wijst ons hoe te rijden en voert ons zonder problemen door de stad. Op het parkeerterrein van het hotel staan auto’s onder de overkapping vanuit verschillende steden, wat af te lezen is op het nummerbord. Klaarblijkelijk zijn er reeds meerdere gasten gearriveerd. Mazzel! Er is een kamer voor ons beschikbaar! Op iOverland hebben wij gelezen, dat iemand achter het net viste: geen kamer meer vrij… Reserveren is zonder internet echter niet aan de orde! In de camper zoeken wij de benodigde spulletjes op. Twee nachten genieten wij van de luxe van een douche, airco en ruimte! Alhoewel Jan niet van de airco kan genieten. Hij slaapt slecht! Stilletjes zet hij de airco lager en zelfs uit. Hij heeft het koud!!! Zo zie je hoe lichamen verschillend reageren! Carla vindt het op een gegeven moment veel te warm en benauwd en constateert, dat manlief stiekem aan de knoppen heeft gedraaid. Samen proberen wij een compromis te vinden om de juiste kamertemperatuur te creëren. Wanneer het de volgende dag met recht een druilerige dag is, omdat het de ganse dag plenst van de regen, is het heerlijk om in de overdekte tuin van het hotel te verblijven! Gelegenheid om berichtjes binnen te halen en te verzenden en de prima wifi te benutten, nu er weinig gebruikers zijn. Wij starten het nieuwe jaar met een vorstelijk diner vergezeld van een glaasje wijn. Een goede afsluiting van het afgelopen jaar en een goed begin van 2019! Het volgend item is een schoonmaakbeurt voor de auto, nu wij zelf lekker schoon zijn! Rijdend op asfalt wordt onze wagen niet zo baggervies als de afgelopen weken! Wanneer je de auto in- en uitklimt, blijf je zelf ook schoner na een autowasbeurt! Wij tanken en zetten onze wagen in de rij voor een schoonmaakbeurt. Het is gigantisch druk! Wij zijn niet de enige, die op dit idee zijn gekomen… Vandaag is het warm! De zon brandt! Een vrachtwagenchauffeur loopt terug naar zijn wagen. Zijn shirt omhoog opgerold met ontblote buik om af te koelen… Een veel toegepaste methode in deze warme landen. Twee jonge mannen zijn druk bezig met de onderkant schoon te spuiten van een ontzettend vieze truck op een ramp en spuiten om de haverklap zichzelf met kleren en al nat, omdat zij duidelijk last van de warmte hebben! Een ander schept een emmer vol, uit de met water gevulde drum en keert de emmer over zichzelf heen om af te koelen. Begrijpelijk! Een mens houdt het anders niet vol om in die warmte en felle zon te werken! Jan blijft bij de autowasplaats bivakkeren. Carla gaat zich oriënteren of er een goed adres is om te lunchen. Even beweging! Echter ook verandering in de faciliteiten rondom! Leegstaande panden getuigen van het feit, dat wat op iOverland wordt gerecommandeerd, nu is gesloten, wat als minder wordt benoemd blijkt prima te zijn, als wij de gok wagen en daar gaan eten! Carla heeft ondertussen genoten van het ongestoord scharrelen in een grote winkel aan de overkant, waar het heerlijk koel is. Onze auto is aan de beurt. Een meevaller voor de man, dat onder onze wagen een royale bewegingsruimte beschikbaar is om de bodem schoon te spuiten, omdat er momenteel geen ramp beschikbaar is. Desondanks moet hij zich toch in allerlei bochten wringen en kruipen om overal bij te kunnen. De camper heeft een gedaantewisseling ondergaan! Jan poseert trots naast zijn heldere auto! Door de lange wachtrij is het ondertussen half drie eer wij de BR 230 tot de afslag naar Labrea en Manaus vervolgen, om op deze splitsing de BR 319 in zuidelijke richting in te slaan. Rijden wij nu op de verbindingsweg tussen de Transamâzonica BR 230 en de Transocéanica BR 364? Ik vermoed, dat je het zo kunt bekijken. Het landschap schept meer ruimte rondom ons, alhoewel wij nog steeds een soortgelijke bebossing aantreffen als op het voorgaande traject. Het tropisch regenwoudklimaat gaat op de randen over in een moessonklimaat. Hoogstwaarschijnlijk zie je deze overgang geleidelijk in de vegetatie terug. Wij hebben te weinig kennis van deze zaken. Wanneer wij op een derde van de afstand naar Porto Velho zijn, valt plotseling de luchtdruk weg. Jan kan nog net de auto deels in de berm manoeuvreren… Hij baalt als een stekker! Wij hebben zojuist een dammetje gepasseerd tussen de drassige gronden en bermen, wat naar een verlaten boerderij leidt. Dat zou een aangenamere plek zijn geweest om te parkeren, is zijn eerste opwelling, in plaats van grotendeels op de rijbaan van een vrij drukke doorgaande weg met pech te staan! Het is niet mogelijk de auto te verplaatsen, wanneer de luchtdruk is weggevallen. De wagen is geblokkeerd: staat op de remmen! Jan kruipt onder de wagen en ontdekt vrijwel meteen, wat de ellende veroorzaakt. Er is een slang afgeschoten! Jan brandt tot overmaat van ramp zijn arm aan een gloeiendhete leiding als hij de motor inspecteert… Geduld is een schone zaak in deze! Voor je iets beet kan pakken moet alles de tijd hebben om af te koelen! Na een half uur is zijn geduld op! Hij schuift de slang er weer op en probeert met een klemmetje deze vast te zetten. Te weinig ruimte voor en bovendien niet de juiste maat. Waarom eraf geschoten? Carla oppert of dit de consequentie kan zijn van de fikse schoonmaakbeurt, maar Jan denkt dat de Transamazônica de boosdoener is met het bijbehorende gerammel. Vol verwachting klopt ons hart als Jan start: er wordt rap en goed luchtdruk opgebouwd! Weldra wordt de 12 bereikt! Hoogstwaarschijnlijk zat de slang al een beetje los…Jan geeft gas en de wagen komt in beweging! Opgelucht halen wij beiden adem! Vol goede moed pakken wij de draad op! Jan kan het weer positief bekijken! Een geluk bij een ongeluk, dat wij op het asfalt zijn gestrand! De talloze horzels waren al vervelend genoeg! Prettiger dan de moerassige ondergrond vol krioelende insecten als je voor onderzoek en reparatie onder de auto moet kruipen en liggen! Hoe meer kilometers wij achter ons laten des te ontspannener kunnen wij ons in onze stoel nestelen. De spanning neemt af! De afstand naar onze bestemming wordt steeds geringer. Het wegdek beantwoordt aan onze verwachtingen. Dat helpt! Wij kunnen ons doel vast op tijd bereiken. Onderwijl speuren wij of er misschien langs deze route een optie is om te overnachten. Niet echt! Op iOverland is evenmin iets in de aanbieding. Dat betekent dóór! Achter ons regent het, maar gelukkig blijven wij de regen voor. Jammer genoeg begint het tenslotte toch te druppen. De zon zakt en zal weldra ondergaan, wanneer wij de stad naderen. Het is meteen een drukte van belang met vele motorrijders met verschillende vrachten. Een man in de achterbak van een pick-up, half zittend, half liggend naast zijn fiets, is druk bezig met zijn mobieltje. Plots is er van alles te zien! Wij steken de rivier over via een vrij lange brug, terwijl wij een mooi zicht hebben op de haven, vanwaar de boot naar Manaus vertrekt, waarna Garmin ons naar een overnachtingsplaats bij een tankstation leidt. Zodra wij de plek in ogenschouw nemen, besluiten wij gedecideerd: Hier willen wij niet slapen! De armzalige omgeving staat ons niet aan! Bovendien is het station niet bemand in de avond en nacht. Waar dan? Wij rijden naar een groot winkelcentrum en bekijken de verschillende toegangen tot het parkeerterrein. Geen overkappingen of hekwerken, die een belemmering zouden kunnen vormen qua hoogte of breedte. Conclusie: wij gaan informeren of wij hier de nacht mogen doorbrengen. Wanneer wij een gunstige plek op het parkeerterrein hebben gevonden, begeven wij ons naar het winkelcentrum, waar wij een beveiliger aanschieten om te informeren of wij op het terrein de nacht mogen doorbrengen. Jazeker, maar dan moeten wij vandaag onze parkeerkaart afrekenen! De slagboom is keurig omhoog gegaan, maar de automaat heeft geen parkeerkaart geproduceerd! De beveiliger neemt ons eerst mee naar een trefpunt voor informatie en daarna door eindeloze gangen, een gangetje in voor personeel. Niemand snapt waarom wij geen inrijkaart hebben gekregen, maar er is een oplossing. Wij rekenen nu af en moeten morgen ons wederom aan dit loket melden om een uitrijkaart te ontvangen. De man maakt een fotokopie van ons kentekenbewijs. Hierna tijgen wij naar een restaurantje, wat wij in de wandelgangen hebben opgemerkt, om een hapje te eten en wat te drinken. Het wordt een grote beker vers vruchtensap en een stevige tosti van een heerlijk broodje met dik beleg op zijn Italiaans met een goede cappuccino toe! Wij hebben het verdiend om onszelf te kietelen. Wij zijn vandaag al weer twee ervaringen rijker! Moe en voldaan maken wij ons op om te gaan slapen, terwijl de auto’s beetje bij beetje het parkeerterrein verlaten, nadat de winkels worden gesloten, de bioscoop tenslotte zijn deuren sluit en de wacht wordt overgenomen door de nachtwacht, die beiden regelmatig op de motor het hele terrein en de toegangen controleren. Een rustgevend idee! Wij slapen als een roos, want wij voelen ons veilig op dit terrein, ofschoon wij midden in een grote stad bivakkeren! Wanneer wij ons ’s ochtends willen melden bij het kantoortje, waar wij gister het parkeertarief voor de nacht hebben afgerekend, wordt ons de toegang versperd door een beveiliger. De surveillerende beveiliger wordt opgeroepen, komt op zijn motor naar onze auto en instrueert ons. Wij moeten ons naar de uitgang begeven, oprijden tot de slagboom, waar onze nummerplaat wordt gelezen, waarna de slagboom omhoog gaat om ons door te laten. Eigenlijk het nieuwe systeem bij het ziekenhuis… Wij volgen de instructies en rijden naar een grote supermarkt in de buurt. Jan parkeert onder het afdak, zodat Carla niet smelt van de hitte, terwijl zij volgens afspraak in de auto wacht om inbraak te voorkomen. Dat voorkomt eventuele ellende. Jan doet graag zelf de inkopen, omdat hij kookt en precies weet, wat er nog in de kast aanwezig is en wat hij nodig heeft, als hij wat lekkers wil brouwen. Ondertussen onderhoudt Carla sociale contacten door WhatsApp te benutten, zolang Jan in de supermarkt rondsjouwt, omdat op deze plekken internet een goede verbinding geeft. Prima geregeld! Plotseling betrekt het. Het wordt aardedonker. Een geweldige hoosbui barst los! Een vrouw op een motor positioneert zichzelf tegenover ons op een open parkeerplek om te wachten tot de bui ophoudt… Evenals een mototaxi achter onze wagen… Beiden zijn opgeschoven richting winkel, omdat het water hoog opspat en zij drijfnat dreigen te worden. Velen wachten in de voetgangerszone voor de gevel van de winkel…Het blijft ontzettend donker! De regen vermindert niet! Jan is nog niet teruggekeerd, maar Carla is blij, dat de camper onder het afdak staat! Als de winkelwagen uitgeruimd moet worden, staat de kar gelukkig droog en worden de boodschappen niet kletskliedernat! Anders echt een crime! Wanneer de regen aanhoudt, zie je de agitatie van de bezoekers van de supermarkt zienderogen toenemen… Kortstondige regenbuien worden doorgaans met plezier ontvangen, omdat ze verkoeling brengen. De een steekt een paraplu op, terwijl een ander natte kleding een welkome verfrissing vindt. Anderen schuilen en nemen een afwachtende houding in. Nu blijft het gieten!!! Nieuwkomers in een auto willen allen hun auto ónder het afdak plaatsen. Zelfs als zij slechts enkele boodschappen doen…Het is vechten om een plekje! Het loopt zelfs zo hoog op, dat een automobilist in een kleine smalle auto de vrouw op de motor tegenover onze auto duidelijk maakt, dat zij moet opschuiven. Of bedoelt hij gewoon, dat zij de plek moet vrijmaken?! Zij heeft aan weerszijden op haar stuur spiegels, zodat zij het achterop komend verkeer kan beoordelen en in de gaten kan houden. Zij verplaatst de motor. De man rijdt vooruit het parkeervak in, er weer uit, om te keren en achteruit in te steken. Precies een droge plek voor de vrouw op de motor en een droge plek voor de man om uit te stappen en zijn boodschappen straks in de auto op te bergen zonder dat hij nat wordt… Wat gebeurt?! Meneer geeft opnieuw een dot gas, rijdt vooruit en meteen achteruit en zet de motorrijdster klem! Te zot voor woorden!!! Hij stapt uit en voegt de vrouw zaken toe, waar volgens Carla de honden geen brood van lusten, wijst naar de grond en loopt driftig weg naar de winkel. De vrouw verbouwereerd achterlatend. Zij begint aan haar spiegels te friemelen, slaagt er tenslotte in ze iets naar binnen te draaien, waarna ze héél behoedzaam tussen de auto’s door naar het middenpad manoeuvreert en het hazenpad kiest. De auto staat binnen de lijnen van het parkeervak geparkeerd en stond aanvankelijk met zijn rechterzijde óp de lijn. Vormde dit het probleem? Iedereen parkeert in deze landen inderdaad heel netjes binnen het vak, maar velen vertikken het om de winkelkarren terug te brengen… Ze geven ze gewoon een zet met hun bumper als ze in de weg staan! Soms schieten die WhatsApps niet echt op als er zoveel rare dingen te zien zijn of mensen komen buurten, omdat ze onze wagen geweldig bewonderen, een praatje maken en toestemming vragen om een foto te maken. Het fraaie is, dat de meneer, die zoveel stampij heeft gemaakt, even later terugkomt met letterlijk 3 kleine boodschapjes in zijn hand!!! Wat heeft hem bezield??? Aso! Wat een grandioos mispunt is hij! Wanneer Jan terugkeert giet het nog steeds. Samen maken we de winkelwagen leeg. Jan ruimt de boodschappen in en Carla brengt de kar weg. Erna verlaten wij de stad in de stromende regen. Wij keren terug naar de brug. Jan denkt, dat wij verkeerd rijden. Nee! Vóór de brug is de afslag naar de BR 364 in westelijke richting van de Transocéanica: de verbinding tussen de Atlantische Oceaan en de Stille of Grote Oceaan! De route loopt van Sao Paulo via Cuiaba, Porto Velho, Rio Branco naar een prachtige brug, die Assis Brazil en Iñapari in Peru verbindt, waarna de weg naar Cusco leidt, vanwaar twee wegen richting Stille Oceaan leiden. Hierdoor is in de laatste tien jaar beetje bij beetje een betere verbinding tussen Brazilië en Peru gerealiseerd. De regen houdt aan. De ellende is, dat er veel wind staat en de ruiten beslaan. Wij kunnen de ramen niet openen, omdat het inregent. Er zit niets anders op dan de verwarming aan te zetten, de ruiten op een kiertje aan de zijde, waar het minste de regen naar binnen slaat en constant de condens zien te verwijderen met de anticondensdoek… Tot onze grote vreugde gaat het zachter regenen en wordt het uiteindelijk droog. In zo’n situatie prefereren wij AIRCO boven ARCO! -Alle Ramen Constant Open- Rond lunchtijd zien wij een geparkeerde vrachtwagen tegenover silo’s met veevoeder en een restaurantje. Een vrachtwagen remt af. Voor de silo’s of het restaurantje? Wij hopen, dat het de chauffeurs gaat om het restaurantje, want dan is het vast een goed adresje… Wij besluiten hier te stoppen om te lunchen. Het restaurantje wordt beheerd door een jong echtpaar. Zij hebben er werkelijk iets gezelligs van gemaakt! Op een houtfornuis staan grote ijzeren pannen met ernaast op dikke boomstammen eveneens grote ijzeren pannen, waaruit je zelf mag opscheppen op keurige schone Arcopal borden, die in een grote mand gereed staan, afgedekt door een regionaal geproduceerd kleed. Een van de gasten vertelt ons, dat wij niet een flesje van de fabriek moeten kiezen. Hij adviseert ons voor de verse fruitdrank van de regio te gaan. Een wittige drank in een schenkkan met deksel, zodat wij geen last hebben van insecten. Het eten en drinken smaakt voortreffelijk! Alles wordt keurig netjes bijgehouden. Tafeltjes, banken en stoelen worden na gebruik afgenomen en de houten vloer rond de gebruikte tafel wordt geveegd, wanneer de gasten weer opstappen. Zelfs de toilet is schoon en voorzien van toiletpapier! De gasten zijn zeer vriendelijk en waarderen het, dat ook wij als buitenlanders van dit adresje gebruik maken. Leuk is dat! Wij bedanken het jonge echtpaar, complimenteren hen met hun nieuwe restaurantje en wensen hen veel succes, waarna wij hen verlaten, nagewuifd door allen, die nog aanwezig zijn. Wij bereiken Jaci-Parana, waar een recreatiegebied is gecreëerd met veel water. Surfboarden markeren de toegang tot een drijvend hotel annex restaurant, terwijl aan de overzijde een wit strand lokt en een blauw met geel gebouwtje, omgeven door palmen, gezellig oogt en lonkt. Groene velden geven blijk dat gewassen hier gedijen. Wij kennen de groene planten niet van naam, maar wij hebben de planten eerder gezien, denken wij, in Tocantins, de regio waarin Balsas zich bevindt. Vermoedelijk rijden wij langs kwekerijen van palmen. De bomen staan zo keurig op een rij op een uitgestrekte vlakte. Vele kilometers verder bereiken wij Mutum Paraná. Wegwerkzaamheden! Een fraaie gestalte van een kopie van een wegwerker markeert de berm om dit duidelijk aan te kondigen. Voertuigen vormen een lange rij tussen de moerassige velden. De weg wordt opgeknapt! Niet voor zijn tijd! Mannen met een karretje, een kruiwagen, een winkelwagen, een fiets of een grote koelbox proberen hun waren te slijten aan de wachtende automobilisten door langs de rij te lopen met hun koopwaar. Er staan zelfs auto’s met geopende achterklep plus kraampjes met etenswaar. Wellicht specifiek gericht op de wegwerkers, want het is niet goed mogelijk om te parkeren langs deze weg. Met name de gekoelde flesjes water vinden aftrek. Bij deze temperaturen heeft men altijd dorst! Zelfs bij stoplichten in de stad worden flesjes koud water bij de vleet verkocht, zodra het licht op rood springt! Veel simpeler dan ergens een winkel op te moeten zoeken… In blokken wordt het tegengesteld verkeer om de beurt over de enkele beschikbare rijstrook geleid, wat enorme stofwolken veroorzaakt! Erna zijn er weer 2 rijbanen beschikbaar, maar opnieuw is er verderop slechts 1 rijbaan beschikbaar, waar wederom het verkeer in blokken over wordt geleid. Wij rijden over een dijk met links en rechts van ons water. Op Maps-me kan je goed zien, dat de Rio Madeira veel vertakkingen heeft en bekkens vormt, waardoor het één groot watergebied is met moeras, bomen en struiken. Het ziet er niet altijd even florissant uit. Er steken bomen boven het water uit, die eruitzien alsof ze verbrand zijn. Of zien bomen er ook zo uit als het land onder water loopt? Ergens doet het gebied denken aan de Biesbosch. Talloze verschillende soorten vogels passeren in vogelvlucht of vliegen op als wij passeren. Het is een bijzonder traject! Het laatste dorpje wordt aangekondigd voordat wij de pont zullen bereiken. Een wit met blauw kerkje doet Europees aan. Je waant je plotseling in Duitsland, Oostenrijk of Zwitserland. Meerdere pick-ups en personenauto’s halen ons in met hoge snelheid. Vertrekt de pont binnen afzienbare tijd? Een rij wachtenden voor de pont op de smalle tweebaansweg doemt voor ons op. Wij sluiten netjes aan. Wanneer de pont aan de overzijde afvaart en onderweg is op de brede rivier, klimt de chauffeur van de vrachtwagen voor ons uit zijn cabine en komt naar Jan toe. Wij denken, dat hij even komt buurten. Inderdaad maakt hij een praatje, maar hij vertelt Jan ook, dat hij de rij mag passeren en achter de personenauto’s mag aansluiten. Wij hebben ons verwonderd, waarom personenauto’s ons in de rij voorbijrijden. Eerlijk gezegd, vinden wij dit systeem niet eerlijk. De vrachtwagenchauffeurs moeten eindeloos geduld hebben… Zij vinden vermoedelijk het wachten in de hitte evenmin aangenaam als alle andere mensen! Natuurlijk vinden wij het anderzijds plezierig dat wij voorrang hebben. Heerlijk als wij aan de overzijde de wagen kunnen parkeren om te eten en te overnachten. Aan deze zijde is er geen gelegenheid voor. Wanneer wij de brede rivier oversteken zien wij, dat er een heel lange brug in aanbouw is, die nog bij lange na niet gereed is. Wij hebben op iOverland gelezen, dat het een meerjarenplan is, voorzien van de opmerking: komt deze brug ooit gereed?! Wij zien echter, dat er wis en waarachtig aan gewerkt wordt! Niet in grote getale zijn arbeiders druk bezig, maar wij zien boven op de brug op twee locaties mensen aan het werk om brugdelen aan te brengen! Zij werken op enorme hoogte! Bovendien gaat het om een enorme overspanning en pijlers, die goed gegrondvest moeten worden vanwege het wassende en snelstromende water van de twee rivieren Abuna en Madeira, die elkaar hier ontmoeten. Een indrukwekkende constructie! Aan de overzijde constateren wij, dat er twee wachtrijen zijn voor de pont. Er blijken twee parallel lopende oversteekplaatsen te zijn: een voor vrachtwagens geladen met gevaarlijke stoffen en een voor de resterende voertuigen! Ter hoogte van de aanlegplaats is een soort strekdam met een gedenkteken en een prachtig zicht op het water en het pontverkeer. Bij de kiosk ernaast drinken en eten wij wat en informeren wij of het toegestaan is op die plek te overnachten. Geen probleem! Een leuk uitzichtpunt, mooi vlak, genoeg te beleven. Wij zien inderdaad, dat twee vrachtwagenchauffeurs de oprit blokkeren om de kleine auto’s te weerhouden voor hen de pont op te gaan. Zij zijn het voorgaan om niet te zeggen voordringen beu! Nu is het hùn beurt! Terecht! Als de duisternis valt bemerken wij, dat een enorme hoeveelheid insecten ons belaagt. Zij weten ons te vinden en onze camper binnen te dringen!!! Te laat om te verkassen! Carla slaapt onrustig, maar Jan kan de slaap niet vatten door al dat gespuis. Midden in de nacht gaat hij op zoek naar de spuitflacon Deet, want hij wordt lek geprikt. Onder je dekbed wegkruipen is geen optie, om jezelf te beschermen tegen die venijnige prikbeestjes, want het is benauwd en de luchtvochtigheid is hoog! Bovendien blijkt, dat deze ponten niet worden stilgelegd in de nacht! De ganse tijd horen wij het gebonk van de pont, die aanlegt of afvaart, en van het geluid van optrekken en afremmen van vrachtwagens. Een onrustige nacht! Wij zijn zeer vroeg op de been om op weg te gaan. Vermoedelijk houden wij het niet droog vandaag! Prachtige luchten rondom, maar de lucht betrekt. Wij besluiten geen bezoek te brengen aan de fortificatie maar door te rijden. Een motorrijder lift mee met zijn been op de motor van zijn vriend. Bespaart dit benzine of is het de leut van stoer zijn? Rook aan onze rechterhand. Geen brand, maar een grote houtzagerij. Productie van houtskool? Een pick-up schiet voor ons de weg op met twee mannen achterop, die van alles en nog wat aan lading proberen in bedwang te houden. Wij tanken voortijdig in Vista Alegre do Abuna en blijken later toch nog een tankstation van Ipiranga tegen te komen. Het is niet altijd duidelijk, waar wij weer een tankstation zullen vinden met diesel van fatsoenlijke kwaliteit. Wij willen geen problemen door slechte kwaliteit, maar willen evenmin het risico lopen, dat het tankstation wacht op bevoorrading en nee aan ons verkoopt. Ondertussen is de weersvoorspelling uitgekomen. Het regent stevig! Gelukkig staan de wind en regen op de voorruit en kunnen wij de zijramen geopend laten, want het is heet! Het is rond twaalven. Een verkeersdrempel geeft aan, dat er bebouwing is. Een motor met een klein aanhangwagentje, vervoert gasflessen! Hartstikke handig! Naast het tankstation is een restaurant en aan de overkant eveneens, waar op dit moment meer wagens staan geparkeerd. Wij besluiten aan de overzijde te lunchen. Binnen zijn heel wat tafeltjes bezet. Een prima maaltijd. Aanvankelijk zijn de baas en het personeel heel vriendelijk. Wanneer wij zitten te eten, meldt zich geen nieuwe gast. Aan de overzijde stoppen talloze pick-ups, vrachtwagens en personenauto’s, die allemaal het restaurant naast het tankstation binnengaan. De baas zijn humeur verslechtert. Hij ordonneert zijn personeel te gaan eten, terwijl in de meeste restaurants pas aan het eind van de lunchtijd door personeel en leiding gegeten wordt om het assortiment te behouden. Het is nog lang geen half twee, laat staan twee uur. Doorgaans kan je in alle gelegenheden tussen 11.30 uur en 13.30 - 14 uur van het buffet gebruik maken. Wordt hij sikkeneurig, omdat de concurrent wordt geprefereerd? Wij rekenen af, nemen afscheid en vervolgen onze route. Carla werpt nog even een blik op het assortiment grote metalen pannen, zoals gister in het wegrestaurant in gebruik, die niet ver van het pand te koop worden aangeboden op een geparkeerde wagen. Een fraaie uitstalling! Wij passeren de begraafplaats, die oogt als een Spaans of Portugees kerkhof met witte graven. Soms gestapeld, echter ook naast elkaar. Meerdere kilometers verwijderd van het plaatsje, zoals in deze warme landen gebruikelijk is. Drie gele schoolbussen staan voor de vanwege de zomervakantie gesloten school geparkeerd. Gebruikte tractoren worden te koop aangeboden. Drie ruiters voeren elk een tweede paard aan de teugel mee. Een plaatje waard! Temeer daar de middelste nog een jongen is. Jong geleerd, oud gedaan! Het kruis op een grijs/crème kerkje wordt geflankeerd door drie gieren. Een bizar gezicht! Het blijft regenen! Een troosteloze aanblik! De vrachtwagen met gasflessen, die ons eerder voorbij is gedenderd, poogt nu met behulp van de maat, die met hem opreed, vrij te komen uit de blubber op de oprit, waarin hij aardig diep is weggezakt! Zij blokkeren de weg. Even later geeft de helper ons ruimte om te passeren. In bushokjes schuilen mensen wachtend op de bus. In een afgelegen bushokje, ver verwijderd van de bewoonde wereld hebben zich twee fietsers verschanst. Hun fietsen staan onder het afdak, zij liggen in hun hangmat, gespannen tussen de hoekpalen. Geen gek idee! Fietsen is armoe troef op dit moment in regen, wind en open veld. In Capixaba mogen wij bij het Ipiranga tankstation overnachten. Geen groot terrein, maar het maakt niet uit, want wij hebben een prima plekje. Wat wij niet hebben ingecalculeerd is het feit, dat het een buitengewoon druk bezochte plek is om te tanken, een hapje te eten, wat te drinken en de toilet te gebruiken. Dag en nacht! Personenauto’s, kleine busjes voor personenvervoer, grote bussen en vrachtwagens! Om 4 uur in de ochtend starten vrachtwagens om verder te rijden. Jan wordt wakker en doet geen oog meer dicht… Een slechte keuze! Het verlaten terrein van het gouvernement, waar wij in de namiddag voor een plaspauze zijn gestopt, zou een betere plaats zijn geweest om te overnachten… In het stadje vinden wij een bakker. Wij moeten eraan denken om ’s ochtends onze boodschappen te doen, want echt de hele middag is alles gesloten vanwege de warmte en de siësta. Boffen! Vandaag is het droog en beschermen de bushokjes de wachtende passagiers tegen de felle zon. Op het land staat mais omzoomd door felgekleurde paaltjes in allerlei tinten en fris ogende gele en blauwe hekwerken. Motorrijders hebben bijna altijd passagiers achterop. Op zijn tijd lekker met je buik bloot om af te koelen! Wij lunchen voor de toegang naar een fazenda. Een brede rode aarden oprit, waar een gesloten hek de toegang vormt voor vrachtwagens met ernaast een vrije toegang voor pick-ups en personenauto’s, gemarkeerd door een lage bovenbalk en rollende stangen boven een diepe kuil, wat de koeien moet weerhouden de grazige weiden te verlaten. Bloeiende bloemen en struiken sieren boerderijen en woonhuizen. Een pick-up vol troep in de achterbak, een vrachtwagen, fietsers en motoren proberen de gaten in het wegdek te mijden, evenals wij, zigzaggend over de weg. De fietsers hebben er een behoorlijke klim aan, want de weg is niet vlak. Een groot bord boven de weg geeft aan, dat Epitaciolàndia goed toeven is. Reclame om je hier te vestigen! Ernaast een royaal bord, wat aangeeft, dat wij ons op de Estrada do Pacífico - de BR317 – bevinden. Wij worden in het stadje verwelkomd door een voor ons nog onbekende variatie van een kerstboom. Wij hebben al ontzettend veel manieren gezien, waarop men een milieubewuste kerstboom kan construeren. Ongekend hoe creatief mensen zijn! Een man voert twee fietsen, terwijl een vrouw op een bijzondere fiets rijdt met een speciaal frame. Is dit een fiets met ondersteuning of een elektrische fiets? Handig in deze heuvelachtige omgeving! Langs de doorgaande weg in het centrum bevindt zich een Shellstation! Wij parkeren, nadat onze tank is gevuld. In de middenberm is de plek waar de mototaxi’s zich verzamelen, wachtend op een nieuwe aanvraag voor een taxirit. Eén van de mannen adviseert ons, waar wij lekker kunnen gaan lunchen. Hij heeft goed ingeschat, dat wij een eetgelegenheid zoeken. Een uitstekende tip! Brandschoon en heerlijk eten!! Een schone toilet! Niet alleen in Europa een graadmeter voor hygiëne, zeker ook in Zuid Amerika! Na de lunch gaan wij op weg naar de grens. Wij passeren een pand, waar men paspoppen te kust en te keur kan kopen. Passanten op het trottoir beschermen zich met een paraplu tegen de verzengende zon, die op deze tijd op zijn hoogst staat. Wanneer Jan zich bij de Braziliaanse grenspost meldt, krijgt hij te horen, dat wij terug naar het centrum moeten rijden, waar de Federale Politie is gevestigd om ons bij de Immigratie uit te laten schrijven. Ach, zo blijft er werk aan de winkel. Wij parkeren naast andere auto’s voor het gebouw, waar anderen op de stoep zitten te wachten, tot het werk ná de lunchpauze wordt aangevangen. Grote rugzakken van backpackers staan op de talud eenzaam en alleen te wachten op de eigenaren. Als het klopt waarschuwt de buschauffeur hen om hier uit te stappen en zich bij de immigratie te melden…Een politieman, die wij net bij de grens hebben ontmoet, komt op zijn motor aangereden. Hij blijkt een van de employees te zijn, bij wie wij ons binnen aan de balie moeten melden. Het werk wordt aangevangen. Eigenlijk is de klus snel geklaard voor alle wachtenden. De backpackers arrangeren een taxi, die hen naar de grenspost brengt om zich bij de douane te melden. In kolonne rijden wij opnieuw door de hoofdstraten van Epitaciolàndia. Wederom langs de naakte paspoppen, die het trottoir sieren. Wij melden ons bij de Braziliaanse douane. Binnen de drie maanden, die ons gegeven zijn om met onze auto rond te reizen in dit immens uitgestrekte land, hebben wij ons keurig vòòr afloop van ons visum afgemeld. Goed getimed! Wij lezen op de Panamerican site, dat anderen onfortuinlijker zijn. Zij melden zich niet op tijd bij de grens om het land te verlaten! Trammelant! Voor elke dag, die zij overtijd zijn, wordt een rekensom gemaakt door het boetebedrag te vermenigvuldigen met het aantal dagen! Voor sommigen loopt deze boete aardig in de papieren! Op naar de overzijde van de smalle brug… Waar moeten wij ons melden?